>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[R10MessiEtoo]

دورترين، قديمي‌ترين

واحد سنجش فاصله در ابعاد نجومي، سال نوري است. سال نوري فاصله‌اي است كه نور در طول يك سال مي‌پيمايد.

هر سال نوري، چيزي معادل 10 تريليادكيلومتر است. مشاهدات و نظريات كيهان‌شناسي در قرن بيستم ما را به اين نتيجه رساندند كه عالم نامحدود نيست، از يك انفجار بزرگ شكل گرفته و اكنون هم در حال گسترش است.

اين نظريات كه با آزمايش توسط ماهواره‌هاي دقيق تقريباً تاييد شده‌اند، شعاع عالم را چيزي حدود 8/13ميليارد سال نوري تخمين مي‌زنند.

اما در چند روز گذشته، گروهي از كيهان‌شناسان، نتايج رصدهايشان را با استفاده از تلسكوپ عظيم كك بر فراز کوه موناکی در هاوايي (كه از جمعه گذشته ديگر عنوان بزرگ‌ترين تلسكوپ نوري را از دست داده‌است!) منتشر كرده‌اند.

آيينه اين تلسكوپ 10 متر قطر دارد و به كيهان‌شناسان اين امكان را مي‌دهد كه بررسي‌هاي عميقي از اعماق كيهان انجام دهند.

ريچارد اليس، كيهان‌شناس برجسته موسسه فناوري كاليفرنيا (كلتك)، مي‌گويد: «تصاوير دريافتي نشان از كشف تعدادي كهكشان مي‌دهد كه در دورترين فاصله از ما قرار دارند.» فاصله اين كهكشان‌ها با توجه به تصاوير به‌دست آمده، چيزي حدود 5/13 ميليارد سال نوري از ماست.

مي‌دانيد كه سريع‌ترين چيز براي انتقال اطلاعات در دنيا نور است و سرعت نور حد بالاي سرعت اجسام فيزيكي در دنياست. اساساً به نظر مي‌رسد كه دنيا بر اين پايه نهاده شده‌است. بنابراين، نور اين كهكشان‌ها‌ كه اكنون رصد شده‌اند مربوط به حدود 5/13ميليارد سال قبل است.

طبق نظريه مهبانگ (انفجار بزرگ) عمر عالم حدود 8/13ميليارد سال نوري است يعني اين كهكشان‌ها قديمي‌ترين كهكشان‌هايي هستند كه تاكنون رصد شده‌اند و در نخستين سال‌هاي پس از انفجار بزرگ شكل گرفته‌اند.

اليس و دانشجوي دكترايش دن استراك كه اين كهكشان‌ها را كشف كرده‌اند، روز چهارشنبه در گزارشي به آكادمي پادشاهي دانش‌هاي انگلستان اعلام كردند كه كهكشان‌هاي رصد شده، قديمي‌ترين اجسامي هستند كه تاكنون در دنيا ديده شده‌اند.

کشف ستاره‌ها و کهکشان‌هایی که در نخستین لحظات عالم شکل گرفته‌اند، یکی از اهداف کیهان‌شناسان است و به آنها كمك مي‌كند تا نظريه‌هايي كه مبناي شكل‌گيري كيهان و كائنات را توضيح مي‌دهند، آزمايش كرده و توسعه دهند.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :::::::::::::::::::::::::
شاید این سوال ابتدایی باشه : چطور میشه که با یک آینه (که نور رو می فرسته یا می گیره و با توجه به اینکه سرعت نور فقط 300000 کیلومتر در ثانیه هست) بفهمیم یک کهکشان درفاصله 8/13 میلیارد سال نوری از ما قرار دارد. من الان خیلی گیج شدم یکی به داد من برسه

[Mohammad Hosseyn]

شاید این سوال ابتدایی باشه : چطور میشه که با یک آینه (که نور رو می فرسته یا می گیره و با توجه به اینکه سرعت نور فقط 300000 کیلومتر در ثانیه هست) بفهمیم یک کهکشان درفاصله 8/13 میلیارد سال نوری از ما قرار دارد. من الان خیلی گیج شدم یکی به داد من برسه

دوست عزیز پرسیدن عیب نیست ... ندانستن عیب است ...

ببین دوست عزیز برای بدست آوردن فواصل تو نجوم هیچ وقت از آینه استفاده نمی کنن ... راههای زیادی وجود داره که یه خورده پیچیدست و فهمیدنشون هم سخته ... بیشترشون به روابط مثلثاتی بستگی داره ...

[Mohammad Hosseyn]

سناریو ای برای ابرنو اخترها

دانشمندان با بهره گیری از تلسکوپ غولپیکر زمینی وی ال تی (VLT) رصدخانه جنوبی اروپا به شواهد مستقیمی دال بر وجود جریانی از مواد در اطراف کوتوله سفید( پیش از انفجار) دست یافته اند.این شواهد خود دلیلی محکمی برای اثبات نظریه انفجار در سیستم های دوتایی است که در آن کوتوله های سفید مواد تشکیل دهنده ستارگان غول سرخ را مصرف می کنند.

ابرنو اختر های نوع آی.ای (Ia) همواره معیار های بسیار مناسبی برای سنجش فواصل کیهانی و میزان گسترش عالم بوده اند، چرا که این دست از ابر نو اختر ها بسیار درخشان اند، به یکدیگر شباهت دارند و همیشه انفجار هایی با شدت یکسان در آنها صورت می گیرد.اگرچه که پیشرفت های قابل توجهی در زمینه مطالعه این گونه از ابر نواختر ها صورت گرفته،اما همواره ماهیت حقیقی آنها در پرده ای از ابهام باقی مانده است.بر اساس تئوری های کنونی در یک سیستم دوتایی یک کوتوله سفید به دور همدم خود که یک ستاره غول سرخ است می گردد و اندک اندک مواد تشکیل دهنده غول سرخ را به درون خود جذب می کند ، به بیان دیگر در تقابلی دو طرفه کوتوله سفید شروع به بلعیدن ستاره همدم خود می نماید. هنگامی که یک کوتوله سفید بیش از ظرفیت معین، مواد تشکیل دهنده ستاره همدم دوتایی خود را مصرف کند،توانایی لازم برای نگهداری آنها را نداشته و در نتیجه منفجر می شود.

نمایی خیالی قبل(سمت چپ) و بعد(سمت راست) از انفجار ابر نو اختری، در تصویر سمت راست جرم ستاره کوتوله سفید به حالت بحرانی رسیده است و در اثر انفجار هسته اى حرارتى مواد تشکیل دهنده این ستاره در فضای اطراف پراکنده می گردند.

ابر نو اختر اس ان 2006 ایکس (SN 2006X) در فاصله 70 میلیون سال نوری از زمین در کهکشان مارپيچى ام 100 (M100) منفجر شده است.مشاهداتی که توسط طیف نگار نور مرئی و فرابنفش (UVES) تلسکوپ غولپیکر 8.2 متری رصدخانه (ESO) در طی چهار ماه صورت گرفته جریانی از مواد را پیش از انفجار به دور ستاره کوتوله سفید نشان داده است.این مواد قشری را با گستره متفاوتی (بین 0.5 سال نوری و 3000 بار فاصله زمین تا خورشید) در اطراف مرکز انفجار شکل داده اند.بررسی های دقیق تر نشان داد که مقدار مواد اطراف کوتوله سفید با مقدار موادی که ستاره غول سرخ از دست داده بود برابر است.
به عقیده دانشمندان از آنجا که ذرات پس ار انفجار ابر نو اختری با سرعتی برابر 50 کیلیومتر بر ثانیه در فضا منتشر می شوند، پس می بایست مواد مذکور 50 سال قبل از این حادثه از اطراف ستاره کوتوله سفید پراکنده شده باشند.
سرعت انتشار 50 کیلومتر بر ثانیه از اهمیت بسیار بالای برخوردار است، چرا که برابر با سرعت باد های ستاره ای است که توسط ستارگان غول سرخ در فضا منتشر می شوند.چنان که لایه های خارجی ابر و اختر به هنگام انفجار در فضا پراکنده می شوند،با برخورد با مواد منتشر شده از ستارگان غول سرخ جذب آنها می گردندو دانشمندان قادر به تمایز آنها از یکدیگر خواهند بود.ابر نواختر ها همواره تاثیر به سزایی در محیط اطراف خود دارند.
موضوع حائز اهمیت این است که" آیا مشاهداتی که از ابر نو اختر اس ان 2006 ایکس (SN 2006X) به دست آمده قابل بسط دادن به همه ابرنو اختر های از این دست می باشد یا کاملا اتفاقی است؟" به عقیده دانشمندان سایر ابر نو اختر ها نیز از این ویژگی برخوردارند.
تنها با مشاهداتی که در آینده صورت خواهد گرفت،می توان به پاسخ هایی برای سوالات بیشمار کنونی دست یافت.

منبع Spaceflight Now / Universetoday.com

[Mohammad Hosseyn]

با سلام خدمت دوستان فیزیک و نجوم ...
از این به بعد اخبار فیزیک و نجوم تو این تایپیک قرار می گیره ...

[Mohammad Hosseyn]

همدم اسرار آمیز ستاره نوترونی

اخترشناسان با بهره گیری از رصدخانه فضایی چاندرا توانستند در طیف پرتو ایکس از باز مانده یک انفجار ابر نو اختری 2000 ساله تحت عنوان آر سی دبلیو 103 (RCW 103) در فاصله ده هزار سال نوری از تصویر برداری کنند.


در تصویری که توسط رصد خانه فضایی پرتو ایکس چاندرا بدست آمده ، نقاط قرمز، سبز و آبی به ترتیب نمایانگر نقاط کم،متوسط و پر انرژی اشعه ایکس می باشند. به عقیده دانشمندان نقطه آبی درخشانی که در مرکز تصویر،همان ستاره نوترونی می باشد که به هنگام انفجار شکل گرفته است.


برای سال ها همواره ماهیت اسرار آمیز این اجرام و گسیل بسیار نامنظم پرتو ایکس از آنها اخترشناسان را به چالش وا داشته است.یافته های جدید چاندرا حاکی از آنند که ستاره نوترونی واقع در مرکز ابرنو اختر با سرعتی برابر 6.7 ساعت به دور خود در گردش است و این خود مهر تائیدی است بر یافته های اخیر تلسکوپ پرتو ایکس ام ام نیوتن (XMM-Newton.) رصدخانه جنوبی اروپا.

نحوه چرخش نسبتا کند این ستاره نوترونی در مقایسه با سایر ستارگان از این دست بسیار عجیب است.شاید وجود همدمی در اطراف ستاره نوترونی آر سی دبلیو 103 پاسخی برای این معمای اسرار آمیز باشد.بر طبق فرضیات کنونی این احتمال وجود دارد که به هنگام انفجار ابر نو اختری ستاره نوترونی تنها نبود و ستاره ای بسیار کم سوی دیگر ی نیز در کنار آن وجود داشته است.آز آنجا که این ستاره از درخشندگی بسیار اندکی برخوردار است، به طور مستقیم قابل مشاهده نیست.


نمایی حقیقی از ابر نو اختر آر سی دبلیو 103 (RCW 103)

گاز هایی که از این همدم غیر قابل مشاهده به سوی ستاره نوترونی واقع در مرکز ابر نو اختر جریان دارند، باعث افزایش گسیل پرتو ایکس شده و تقابل بین میدان های مغناطیسی این دو ستاره سبب ایجاد اختلال در گردش طبیعی ستاره نوترونی شده است.


ستارگانی که بیش از 8 برابر خورشید جرم دارند به هنگام مرگ با انفجاری سهمگین به یک ابر نو اختر تبدیل می شوند.هنگامی که ستاره به یک ابر نو اختر تبدیل می شود، لایه های خارجی آن در اثر انفجار با سرعتی برابر هزاران کیلومتر بر ساعت در فضای اطراف پراکنده می گردند.این فرایند سبب تشکیل لایه هایی از گاز شده که همانند ابری ضخیم ابر نو اختر را در بر می گیرند.در این هنگام ستاره ای کوچک و در عین حال بسیار چگال، تحت عنوان ستاره نوترونی زاده شده است. این ستاره کوچک چنان چگال است که با اندازه ای برابر 16 کیلومتر، برابر کل خورشید جرم دارد.

منبع Spaceflight Now

[Mohammad Hosseyn]

صفحه نامتقارن در اطراف یک ستاره جوان

دانشمندان به تازگی و با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه کک موفق به مشاهده یک سیستم ستاره ای جوان شدند که صفحه گاز و غبار در اطراف ستاره با نمونه های مشاهده شده قبلی متفاوت است .

در منظومه شمسی ما مدار تمام هشت سیاره تقریبا در یک صفحه قرار دارند که اصطلاحا به آن صفحه دایره البروج می گویند و مدار این سیارات نیز اگرچه واقعا بیضوی می باشد ولی بسیار به دایره نزدیک است . این تقریبا تصویری است که ما اکنون از وضعیت منظومه شمسی خود داریم .

اما در قبل از پیدایش سیارات ، در اطراف خورشید تنها صفحه ای از غبار وجود داشته ، صفحه از گاز و غبار که در واقع مواد اولیه تشکیل دهنده سیارات و سایر اجرام منظومه شمسی بوده اند . شکل هندسی این صفحه متقارن نیز شبیه به دایره بوده است ؛ شکل این صفحه چیزی شبیه به دو بشقاب است که به صورت وارونه روی هم قرار گرفته باشند . این نیز تصویری است که ما از منظومه شمسی خود قبل از شکل گیری سیارات داریم .

البته این تصاویر تنها در مورد منظومه شمسی صدق نمی کند بلکه دانشمندان نمونه های فراوانی از این صفحه های غبار متقارن را در اطراف بسیاری از ستاره ها مشاهده کرده اند که در آینده تبدیل به منظومه های ستاره ای خواهند شد .

اما ستاره شناسان به تازگی و با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه کک موفق به مشاهده یک سیستم ستاره ای جوان شدند که صفحه گاز و غبار در اطراف ستاره با نمونه های مشاهده شده قبلی متفاوت است .


از دید ما صفحه غبار این ستاره که HD 15115 نام دارد از حالت تقریبا دایره ای خارج شده و صفحه غبار آن در یک سمت بیشتر از سمت دیگر کشیده شده است و حالت غیر متعادل و یک طرفه و غیر متقارن پیدا کرده است .

هنوز دلیل قطعی برای وجود چنین صفحه عجیبی در اطراف این ستاره جوان ذکر نشده با این حال دانشمندان احتمال می دهند که متقارن نبودن این صفحه به خاطر مدار حرکت ذرات گرد و غبار است ،و احتمال این مدار یک بیضی کاملا کشیده است که باعث این عدم تقارن شده است . البته احتمالات دیگری نیز وجود دارد مثلا یک سیاره بزرگ مواد این صفحه را به سمت خود می کشد و یا شاید این منظومه با یک ستاره نزدیک برخورد داشته و این برخورد باعث ایجاد این نا هماهنگی شده است .

این کشف می تواند به ستاره شناسان کمک کند تا برخی از ناهماهنگی های موجود در منظومه شمسی را توجیه کنند برای مثال دانشمندان گمان می کنند سیاره نپتون بین مدار سیاره زحا و اورانوس شکل گرفته و به دلیل نامعلومی به مدار فعلی اش پرتاب شده است .



منبع hubblesite.org

[Mohammad Hosseyn]

اریس از پلوتو پرجرم تر است

بنا به یافته‌های جدید اخترشناسان جرم اریس ۲۷ درصد بیش‌تر از جرم پلوتو است. بنابر این اریس هم بزرگ‌تر و هم پرجرم‌تر از پلوتو است.

بنا به یافته‌های جدید اخترشناسان جرم اریس ۲۷ درصد بیش‌تر از جرم پلوتو است. بنابر این اریس هم بزرگ‌تر و هم پرجرم‌تر از پلوتو است.
تا پیش از این مشخص شده بود که اریس با قطری معادل ۲۴۰۰ کیلومتر اندکی از پلوتو بزرگ‌تر است. اما عده‌ای از کسانی که هنوز معتقدند پلوتو باید یک سیاره باقی بماند امیدوار بودند با وجود کوچک‌تر بودن پلوتو٬ جرم آن از اریس بیش‌تر باشد. اما رصدهای جدید آخرین امید آن‌ها را از بین برد.
طبق گفته‌های «مایک براون»(Mike Brown) کاشف سیاره‌ی کوتوله‌ی اریس٬ جرم این سیاره‌ی کوتوله به کمک اندازه‌گیری زمان گردش کامل قمر آن «دیسنومیا»(Dysnomia) به دست آمد.


تصویری از اریس و قمر آن دیسنومیا. این تصویر ترکیبی از تصویر تلسکوپ فضایی هابل و تصاویر تلسکوپ کک است.

وی می‌گوید:"این آخرین فرصت برای پلوتو بود. فرصتی برای این که ثابت شود پلوتو در بین اجرام کمربند کوییپر پرجرم‌ترین است". اما این فرصت نیز از دست رفت.
اریس در سال ۲۰۰۵ به وسیله‌ی تلسکوپ ۴۸ اینچی «ساموئل اوشین»(Samuel Oschin) در پالومار کشف شد. این سیاره‌ی کوتوله باعث شد نام پلوتو از بین سیارات حذف شود و هر دو در دسته‌ای جدید با نام سیارات کوتوله قرار بگیرند.
دوره تناوب مداری این سیاره‌ی کوتوله ۵۶۰ سال و فاصله‌ی آن از خورشید بسیار بیش‌تر از پلوتو است. این فاصله‌ی دور موجب شده است دمای سطحی آن بسیار کم‌تر از دمای سطحی پلوتو شود.
قمر این سیاره‌ی کوتوله با نام دیسنومیا قطری معادل ۱۵۰ کیلومتر دارد و در فاصله‌ی ۳۷۰۰۰ کیلومتری به دور آن می گردد. دوره ی تناوب این قمر ۱۶ روز است.

سیاره‌ی کوتوله به جسمی گفته می‌شود که چهار شرط زیر را داشته باشد:
-در مداری به دور خورشید بگردد.
-جرم کافی برای رسیدن به تعادل هیدرواستاتیک داشته باشد و شکل آن تقریبا کروی باشد.
-توانایی پاکسازی اجرام در اطراف مدار خود را نداشته باشد.
-قمر جسمی دیگر نباشد.

اعضای این گروه تا به امروز پلوتو٬ اریس و سرس هستند. تعداد بیش‌تری جرم نیز نامزد عضویت در این گروه هستند که برای عضویت قطعی آن‌ها بررسی‌های بیش‌تری نیاز است.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Mohammad Hosseyn]

كشف بخار آب بر روي سياره اي فرازميني توسط اسپيتزر ناسا


سياره اي فرازميني موسوم به HD 189733b که هر دو روز يكبار و با فاصله اي بسيار كم به دور ستاره اش مي چرخد و در حال گرم می باشد کشف شده است . اخترشناسان فکر می کنند كه سياره هايي از اين نوع ، كه مشتريهاي داغ ناميده ميشوند، داراي بخار آب در اتمسفر خود هستند. كه البته هنوز مدارك قطعي براي اين امر وجود ندارد. اين اطلاعات اخير هنوز متقاعد كننده ترين دليل براي مرطوب بودن (داراي بخار آب) اين سيارات هستند. جيوانا تينتي (Giovanna Tinetti) كارمند سازمان فضايي اروپا در موسسه اخترشناسي پاريس فرانسه در اين رابطه مي گويد: ما از داشتن شواهدي مبني بر نشانه هاي وجود آب بر روي سياره اي با تريليونها مايل فاصله، شگفت زده شده ايم. اگرچه همانطور كه ميدانيم آب ماده اي ضروري براي حيات است، اما بعيد است كه در مشتريهاي داغ داراي آب هيچ گونه موجودي وجود داشته باشد. اندازه گيريهاي قبلي اسپيتزر نشان مي دهد كه HD 189733b سياره اي آتشين با دماي متوسط 1000 درجه كلوين (1340 درجه ي فارنهايت) است. سرانجام اخترشناسان با استفاده از ابزاري مثل ابزار اسپيتزر اميد دارند روي سياره هاي صخره اي و قابل سكونت مانند زمين آب پيدا كنند. سين كري ((Sean Carey عضو مركز علمي اسپيتزر ناسا در موسسه ي فناوري پاسادنا در كاليفرنيا مي گويد: يافتن آب روي اين سياره به ما نشان مي دهد كه احتمالاً سيارات ديگر در جهان ، حتي سياره هاي صخره اي، هم مي توانند آب داشته باشند.

اكتشافات اخير قسمتهایی از رشته ي جديدي از علم هستند كه شرايط جوي سيارات فرازميني را بررسی می کند. سيارات فوق العاده دور نمي توانند مستقيماً ديده شوند، اگرچه در چند سال گذشته اخترشناسان شروع به جمع آوري اطلاعاتي درباره اتمسفر آنها با رصد زيرمجموعه اي از مشتري هاي داغ كه از ديد زمين در حال گذر از مقابل ستاره شان هستند، كرده اند. در ابتداي امسال اسپيتزر اولين تلسگوپي بود كه نور دو مشتري داغ در حال ترانزيت (گذر از مقابل ستاره شان از ديد زمين) را آناليز كرد، HD 189733b و HD 209458b. يكي از ابزارش به نام طيف سنج ، اين دو سياره را هنگامي كه پشت ستاره شان بودند (در حالت گرفت ثانويه) رصد كرد. اين اولين طيف از نور يك سياره ي فرازميني بود. نتايج از خشك بودن آنها حكايت داشت چون ساختار اتمسفر اين سيارات پيدا كردن آب با اين روش را مشكل مي كند. بعداً تيمي از اخترشناسان با آناليز اطلاعاتي از نور مرئي سياره كه از طريق تلسکوپ فصايي هابل بدست آمده بود سرنخهايي از وجود آب بر روي HD 209458b پيدا كردند. اطلاعات هابل هنگامي بدست آمدند كه در حال عبور از جلوي ستاره اش بود پديده اي كه گرفت اوليه نام دارد. حال تينتي و تيمش بهترين مدارك مبني بر وجود مشتريهاي داغ داراي آب را با ديدن گرفت اوليه ي HD 189733b در طول موج فروسرخ با اسپيتزر بدست آورده اند. در اين روش تغييرات در نور فروسرخ ستاره، كه هنگام عبور از اتمسفر سياره پالايه مي شود، هنگام حركت ستاره اندازه گيري مي شوند. اخترشناسان گرفت را با دوربين تنظيم كننده ي فروسرخ اسپيتزر در سه طول موج مختلف فروسرخ رصد كرده اند و متوجه شده اند كه براي هر طول موج مقدار متفاوتي نور توسط سياره جذب شده است ، الگويي كه توسط آن اين جذب با طول موجها تفاوت دارد احتمالاً از وجود بخار آب سرچشمه ميگيرد. تينتي مي گويد: مولكول آب تنها مولكولي است كه مي تواند اين رفتار را توجيه كند، رصد گرفتهاي اوليه در نور فروسرخ بهترين راه براي جستجوي اين مولكول در سيارات فراخورشيدي است.

آب روي HD 189733b داغتر از آن است كه براي تشكيل ابر متراكم شود؛ اگرچه رصدهاي قبلي از سياره توسط اسپيتزر و ديگر تلسكوپهاي روي زمين و خارج از زمين اشاره به وجود احتمالي ابرهاي خشك دارد كه در امتدادش بادهاي مرتفع و طرف رو به خورشيدش كه از طرف تاريك سياره گرمتر است وجود دارند.

HD 189733b ، با فاصله ي 63 سال از ما در صورت فلكي روباهك قرار دارد.

منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

براي كسب اطلاعات بيشتر درباره ي اسپيتزر و اين فعاليت تحقيقاتي ميتوتانيد به سايتهاي زير مراجه كنيد:

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[kasra_k]

چند تا از بچه ها می گفتن که ثابت شده که زمان رو می تونن به عقب برگردونن!
جریان چی هست؟!

[Mohammad Hosseyn]

چند تا از بچه ها می گفتن که ثابت شده که زمان رو می تونن به عقب برگردونن!
جریان چی هست؟!

دوست عزیز اینجا محل پرسیدن سوال نیست ... سوالات خودتون رو در با ایجاد تایپیک ارائه بدین ...
با تشکر ...