اشعـار عاشقـانـه

[Lady parisa]

اگر تو بازنگردی
قناریان قفس قاریان غمگین را
که آب خواهد داد
که دانه خواهد داد ؟
اگر تو باز نگردی
بهار رفته در این دشت برنمی گردد
به روی شاخه گل غنچه ای نمی خندد
و آن درخت خزان دیده تور سبزش را به سر نمی بندد
اگر تو بازنگردی
کبوتران محبت را
شهاب ثاقب دستان مرگ خواهد زد
شکوفه های درختان باغ حیران را
تگرگ خواهد زد
اگر تو بازنگردی
به طفل ساده خواهر که نام خوب تو را
ز نام مادر خود بیشتر صدا زده است
چگونه با چه زبانی به او توانم گفت
که برنمی گردی
و او که روی تو هرگز ندیده در عمرش
دگر برای همیشه تو رانخواهد دید
و نام خوب تو در ذهن کودک معصوم
تصوری ست همیشه
همیشه بی تصویر
همیشه بی تعبیر
اگر تو بازنگردی
نهالهای جوان اسیر گلدان را
کدام دست نوازشگر آب خواهد داد
چه کس به جای تو آن پرده های توری را
به پشت پنجره ها پیچ و تاب خواهد داد
اگر تو بازنگردی
امید آمدنت را به گور خواهم برد
و کس نمی داند
که در فراق تو دیگر
چگونه خواهم زیست
چگونه خواهم مرد

شعر عاشقانه «تو مهربان بودی» از دفتر شعر «از جدایی ها» حمید مصدق[COLOR="Silver"]

---------- Post added at 12:10 PM ---------- Previous post was at 12:08 PM ----------

[Lady parisa]

هنگام رفتن
در چشمان عشق نگریستن
آنچنان مشتاق ماندنت می کند
که پای رفتنت سست می شود
ورفتن را مرگ می پنداری
پس چشمانت را ببند
وپا در جاده بگذار
وهمیشه به یاد داشته باش
گاهی وقت ها برای بودن
باید رفت…

[Lady parisa]

با من باش

گفته بودی، از غرورم، از سکوتم، خسته ای
من شکستم هر دو را
گفته بودم،از سکوتت،از غرورت خسته ام
به خاموشی مغرورانه ات
شکستی تو مرا
با تو گفتم
از همه تنهایی ام، خستگی ام
با تو گفتم تا بدانی
با همه ناجیگری، بی ناجی ام
تو، سکوتت خنجریست
بر قلب من
و حضورت، مرهمی
بر زخم من
پس، باش
تا همیشه با من باش
حتی اگر خاموشی…

[Lady parisa]

دل بریدن و رفتن …





وقتی دلت خسته شــد ،


دیگر خنده معنایی ندارد …


فـقـط می خندی تا دیگران ، غم آشیانه کرده در چشمانت را نـبـیـنـنـد !


وقتی دلت خسته شــد ،


دیگر حتی اشکهای شبانه هـم آرامت نمی کنند …


فـقـط گریه می کنی چون به گریه کردن عادت کرده ای !


وقتی دلت خسته شــد ،


دیگر هیچ چیز آرامت نمی کند به جز دل بریدن و رفتن …

[Lady parisa]

رها کنید مرا …

نفس هایم ! بایستید

قدم هایم ! مجالم دهید

اشک هایم ! نبارید

لب هایم ! بسته شوید

می خواهم بخوابم !

خوابی عمیق و آرام …

و جدا از بیهودگی ها …

می خواهم بخوابم …

بار خدای من …

تو … ؟

…

دگر نمی تواند …

و امشب عاشقانه آغوشت را طلب می کند …

بار خدای من …

دریاب امیدت را …

که دگر توان هیچ ! ندارد ..

[Lady parisa]

تو معنای تمام واژه های منی برای عاشقانه هایم به دنبال واژه


می گردم… تو بازهم در من ظهور می کنی…تو باز هم مرا به دنیای خود می


بری….


تو باز هم مثل همیشه به اوج می بریَ…به ناکجا….


لبخند که می زنی پرنده ی دلم بال بال می زند… با این دل پر بریده


چه کنم؟…


می خواهم از آنجایی بگویم که نگاهم در نگاهت حل شد….من عاشق تر شدم و عاشقانه ای


آبستن…در نا کجای ذهنم تو اردو زدی….دلم که دیگر ملک خصوصی توست….و من نوشتم


از بودن تو …تویی که …


از تو برای تو و برای دلتنگی های همیشگیم می نویسم… می خوانی و


می گویی سلام بانوی من….و من سلامت را هرباره با سبدی از گلهای


سرخ- به رنگ بوسه- پاسخ می دهم.


و تو …تو که حجم بودنت به اندازه ی تمام هستی من است….


بگذارید همه بدانند ….بگذارید بدانند…….می خواهم فریاد کنم ….


باشد این بار هم نه….اما می گویم که من تو را بهترین میدانم تو را…می

خواهم

[Snow_Girl]

تو خلوت کوچه هاي پاييز بازم به يادخاطرات شروع به قدم زدن کردم. بازم از کوچه خاطره هامثل هميشه بدون تو عبور کردم ، درخت سرسبزي که هميشه تورو به ياد من مي آورد تن به زردي پاييز سپرده بود وتمام برگهاي خودش رو ارزاني کوچه خاطره ها کرده بود. صداي خش خش برگها بازم تورو به خاطر من مي آورد . انگار داشتم روي خاطره هاي با توبودن قدم ميزدم

[Lady parisa]

باز باران


می چکد بر دفترم

تا بشوید هرچه دارم در سرم

باز باران

بی بهانه

میزند بر جان خسته

تا بشوید گونه ها را

از غبار سفله بسته

باز باران

بی ترانه

میزند بر دشت لاله

تا بشوید زخم و درد عاشقی را

از درون قلب های زخم دیده

باز باران

بی نشانه

می زند بر صاحبان این زمانه

تا بشوید رنگ تزویر و ریا را

از لباس مردم در خواب مانده

حال باران

در درون ابر پنهان می شود

رنگ و بویش از دیده میگردد نهان

می گریزد او از این درد عیان

باز باران

دور می گردد زمن

تا نبیند سیل اشک و آه من

---------- Post added at 01:50 PM ---------- Previous post was at 01:46 PM ----------

یکی بود یکی نبود وقتی خورشید طلوع کرد از پشت پنجره

کلبه ای قدیمی،شمع سوخته ای را دید که از عمرش لحظاتی بیش نمانده بود.

به او پوزخندی زد و گفت:

دیشب تا صبح،خودت را فدای چه کردی؟

شمع گفت:

خودم را فدا کردم تا که او در غربت شب غصه نخورد.

خورشید گفت:

همان پروانه که با طلوع من تو را رها کرد!

شمع گفت:

یک عاشق برای خوشنودی معشوق خود همه کار می کند و برای کار خود

هیچ توقعی از او ندارد زیرا که شادی او را شادی خود می داند

خورشید به تمسخر گفت:

آهای عاشق فداکار،حالا اگر قرار باشد که دوباره به وجود آیی،دوست داری که چه

چیزی شوی؟ شمع به آسمان نگریست و گفت: شمع…دوست دارم دوباره شمع شوم

خورشید با تعجب گفت:شمع؟؟

شمع گفت:

آری شمع…دوست دارم که شمع شوم تا که دوباره در عشقش بسوزم و

شب پروانه را سحر کنم،خورشید خشمگین شد و گفت:

چیزی بشو مانند من تا که سالها زندگی کنی،نه این که یک شبه نیست و نابود شوی!

شمع لبخندی زد و گفت:

من دیشب در کنار پروانه به عیشی رسیدم که تو در این همه سال زندگیت به آن

نرسیدی…من این یک شب را به همه زندگی و عظمت و بزرگی تو نمی دهم.

خورشید گفت:

تو که دیشب این همه لذت برده ای پس چرا گریه می کنی؟

شمع با چشمانی گریان گفت:

من از برای خودم گریه نمی کنم،اشکم از برای پروانه است که فردا شب در آن همه

ظلمت و تاریکی شب چه خواهد کرد و گریست و گریست تا که برای همیشه آرامید

[F l o w e r]

دل تـــــمنا میکند تا من بسازمــــــــ
خانه ای
عاشقان کی خانــــــه دارند
دل مگر دیوانـــــه ایــــــ !؟

[F l o w e r]

لنگــــــــــر عشق زدم بر دل طوفانـــــــی تو
تکیه گاهمــــــ شده است
ساحل

بارانــــــی

تو . . .