اشعـار عاشقـانـه

[mosahoosein]

از پا تا سرت
سراسرت
نوری و نیرویی
وجود مقدست را در بر گرفته است
جنس تو ، جنس نان
نانی که آتش او را می پرستد
عشقم خاکستری زیر خاک بود
من با تو گر گرفتم
عشق من
عزیزم
پیشانی ات . پاهایت و دهانت
نانی است مقدس که زنده ام می دارد
آتش به تو درس خون داد
از آرد تقدس را فرا بگیر
و از نان بوی خوش را

پابلو نرودا

[mosahoosein]

رسد گوش کسي ناله و فرياد مرا


مي رود در همه عالم همه شب داد مرا


هرگز از ياد من اي يار نرفتي ، هرگز


اي دريغ از تو که هرگز نکني ياد مرا


در جهان خوب وبد و شادي و غم در گذر است


از غمت گشت فنا پايه و بنياد مرا


بي کس و خسته و تنها و پريشان حالم


مي برد نيمه شبي سوي خدا،باد مرا


برو اي ياد کهن يار و مرا تنها کن


ياد ياران قديمي نکند شاد مرا


روزگاري است که در بند غمت در بندم


مرگ مي آيد و روزي کند آزاد مرا


من و پايان جدايي ز غمت نيست اميد


عشق کوهي دگر از درد فرستاد مرا

[mosahoosein]

ي دهد باد شمالي نفس و بوي وصال


زودتر ، زودتر از پيش بوز باد شمال


آمد ايٌام بهاران و گل و سبزه دميد


دارم اميد به ديدار تو و روز وصال


در جهاني که اساسش همه سست است و خراب


وصل آن دلبر طناز و نکو نيست محال


فصل وصل است و مرا درد فراق است هنوز


بوده تنها دل ديوانه ي من در همه حال


شهر خاموش دلم شاهد شور است و نشاط


شوق دارد که گريزد ز غم و درد وخيال


من نبودم که تو بودي به جهان يار مرا


در همه خلق منم بهر وفا بر تو مثال


آسمان صاف و جهان نغمه ي ديدن خواند


مده از دست چنين فرصت ديدار زلال

[mosahoosein]

من شريکم با دلم در قتل شب


دستم آلوده به خون شد بي سبب

نيمه شب کشتيم شب را از هوس

رفت از جان ، دانش و علم و ادب

طفل شب گريان شد از مرگ پدر

فحش دادم طفل شب را زير لب

کس نفهميد اين جنايت جز عسس

داد لو ما را به حاکم ، بي نسب

شاکي از دستم شده خورشيد و ماه

آسمان هم جان ز من خواهد طلب

سوختم در بند و زندان ، اي دريغ

حاصل قتلم شده کابوس و تب

حکم ما اعدام شد در زير نور

ظهر روز اول از ماه رجب

خسته از تکرار تاريکي شديم

از براي روشني کشتيم شب

[mosahoosein]

امشب از درد جدايي به لب آمد جانم


غزل مرگ در آغوش اجل مي خوانم


سينه ام تنگ و گلو بغض غريبي دارد


يا رب از کار دل و دهر و فلک حيرانم


شب پايان من است امشب و ايام فراق


به جهنم روم از آتش عشقش ، دانم


من اسير لب و لعل و خط و خالش گشتم


نرود ياد من از ياد که جاويدانم


فتنه ي عشق گريبان من خسته گرفت


مست چشم و نگهش سست نمود ايمانم


سخن تلخ مکن از تلخي هجران باشد


منم امروز که از دست دلم ويرانم


دوستانم همه رفتند و منم خواهم رفت


که مرا چند صباحي به جهان مهمانم


هاديا ، پند رفيقان همه از خوبي نيست


چه بسا دوست که شاد است از اين پايانم

[mosahoosein]

دست خودشان نیست
وقتی از فرط معصومیت
با تابشی از جنس عشق
روح*های ولگرد بعدازظهر را
بر نیمکتی سنگی
کشتار می*کنند،
چشم*هایت.

[mosahoosein]

مستان آمده است.
خسته ام
می خوابم
بهار که آمد
پیله ام را می شکافم
تا با پرهای خیس
دوباره
عاشقت شوم.

[mosahoosein]

گفتم : کبوتر ِ بوسه!
گفتی : پَر!
گفتم *: گنجشک ِ آن همه آسودگی!
گفتی : پَر!
گفتم : پروانه پرسه های بی پایان!
گفتی : پَر!
گفتم : التماس ِ علاقه،بیتابیِ ترانه،بیداری ِ بی حساب!
نگاهم کردی!
نه انگشتت از زمین ِ زندگی امبلند شد،نه واژه «پر» از بام ِ لبان ِ تو پر کشید!
سکوت کردی که چشمه یشبنم،از شنزار ِ انتظار من بجوشد!
عاشقم کردی! همبازی ِ ناماندگار ِ اینهمه گریه!
و آخرین نگاه تو،هنوز در درگاه ِ گریه های من ایستاده است!
حالا - بدون ِ تو!-
رو به روی اینه می ایستم!
می گویم: زنبور ِ گزنده یاین همه انتظار،کلاغ ِ سق سیاه این همه غصه!
و کسی در جواب ِ گفته های من«پر!» نمی گوید!
تکرار ِ آن بازی،بدون ِ دست و صدای تو ممکن نیست!
پسبه پیوست تمام ِ ترانه های قدیمی،باز هم می نویسم:
برگرد!?

[mosahoosein]

چشمک زدی ودورشدی

ومن به دنبال تو راه افتادم

کاش به خانه ات می رفتی

که ميان قصه بود و رويا

ويابه موزه

ويا به تياتر

اماراه به کتابخانه ها بردی

لعنت برتو!

من حالا

سالهاست کتابهاراورق می زنم

وتو را نمی يابم

[violi]

تا می‌کشم خطوطِ تو را پاک می‌شوی
داری کمی فراتر از ادراک می‌شوی
هرلحظه از نگاهِ دلم می‌چکی ولی
با دستمالِ کاغذی‌ام پاک می‌شوی
این عابران که می‌گذرند از خیال من
مشکوک نیستند تو شکاک می‌شوی
تو زنده‌ای هنوز برایم گمان نکن
در گورِ خاطرات خوشم خاک می‌شوی
باید به شهرِ عشق تو با احتیاط رفت
وقتی که عاشقی چه خطرناک می‌شوی!