اشعـار عاشقـانـه

[0511]

اگر دریای دل آبیست تویی فانوس زیبایش
اگر آیینه یک دنیاست تویی مفهوم و معنایش

تو یعنی دسته ای گل را از آن سوی افق چیدن
تو یعنی پاکی باران تو یعنی لذت دیدن

تو یعنی یک شقایق را به یک پروانه بخشیدن
تو یعنی از سحر تا شب به زیبایی درخشیدن

تو یعنی یک کبوتر را ز تنهایی رها کردن
خدای آسمان ها را به آرامی صدا کردن

تو یعنی روح باران را متین و ساده بوسیدن
و یا در پاسخ یک لطف به روی غنچه خندیدن

اگر چه دوری از اینجا تو یعنی اوج زیبایی
کنارم هستی و هر شب به خوابم باز می آیی

اگر هرگز نمی خوابند دو چشم سرخ و نمناکم
اگر در فکر چشمانت شکسته قلب غمناکم

ولی یادم نخواهد رفت که یاد تو هنوز اینجاست
میان سایه روشن ها دل شیدای من تنهاست

نباید زود می رفتی و از دل کوچ می کردی
افق ها منتظر ماندن که از این راه برگردی

اگر یک آسمان دل را به قسط عشق بردارم
میان عشق و زیبایی تو را من دوست می دارم

[Last Night]

آن یار عزیزی که قرارش بودم
آسایش روز و روزگارش بودم
امروز ببین چه میکند با دل من
بیچاره منم که بیقرارش بودم///

[narmine]

تو سبز را به من آموختی
حالا از هر درختی، سر بلندتَرم
دیروز رکعت آخر باران دستم را بوسیدی
و من عجیب دلم می‌خواست عشقم را واژه واژه لمس کنی
نمی‌دانی چه قدر دلواپس پنجره‌ام
وقتی خورشید از پیله‌ی آسمان در می‌آید
پنجره‌ام باید یاد بگیرد
با چه کسانی به لهجه‌ی دیوار حرف بزند
و چه وقت خورشید عقیم را سرزنش کند
نمی‌دانم به کدام پرنده معتقدی
ولی تو را به جان هر چه چکاوک
پر آواز پروانه را نبند
هیچ کس آواز سبز پروانه‌ها را نمی‌فهمد
تو دیگر چرا؟
تو که از سلاله‌ی تابستانی
و با تمام رنگین کمان‌ها نسبت داری
آسمان بالغ می‌شود
هیچ کس نمی‌پرسد باران اهل شمال است
یا سیگار و ستاره !
وقتی که قبل از آمدن اجازه می‌گیرد
سلام می‌کند
وای، باران، دلم برای لکنتت می سوزد
نگاهم می‌کند باران
نگاهی تَر ، عاشق و مبهوت
خوابت نبرد، صبر کن
هنوز هم خیلی از مردم
باران روی شانه‌ی چترشان، جان می‌دهد
تو را به جان سیب، مخاطب
بیا برویم کمی از باران دلجویی کنیم
بیا برویم از روی شانه‌ی یک شنبه چتر را برداریم
سکوتی زلال زیر پیراهنم می‌وزد
سکوتی از اردیبهشت کودکی‌ها
که حوصله‌ی زمستان را سر برده
خوابت برد ؟
ببین دیوان پنجره را باز می‌کنم تا تفألی بر باد بزنم
چرا نگرانی ؟
نگران برهنگی پنجره‌ای یا آواز پروانه‌ها ؟
شاید هم دل واپس عبور زمانی ؟
نه ، ستاره‌ی سبز من آسوده باش
این دختر ساده تمام سال‌هایی را که گذشت
به حساب همان سیب کال می‌نویسد
وقتی که دیدمت، کمی از بوی سازت را برایم کنار بگذار
یک شنبه ما را گم نمی‌کند
شاید ما او را…ـ
خوابیدی گلم ؟
شب به خیر …

مریم اسدی

[M3HRD@D]

امشب دوباره دلم بی صدا شکست
امشب دلم باز بی صدا شکست
امشب دوباره دلم بی صدا شکست
با گریه ای غریب و غمی آشنا شکست
تا کهکشان غرقه شدن در خیال تو
پرواز کرد و چون مرغی رها شکست
یک عمر من شکستم و با درد ساختم
اما کسی نگفت چرا بینوا شکست
ماندم میان موج غریبی ز اشک و آه
کشتی صبرم از ستم ناخدا شکست امشب ستاره ها پی دلداری آمدند
اما ز داغ من دلشان تا خدا شکست
باز به داد دلم رسی........ای کاش
امشب دوباره دلم بی صدا شکست!

[ilta]

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه ی اندوه می کارد

مو سپید آخر شدی ای برف
تا سرانجامم چنین دیدی
در دلم باریدی ..... ای افسوس
بر سر گورم نباریدی

چون نهالی سست می لرزد
روحم از سرمای تنهایی
می خزد در ظلمت قلبم
وحشت دنیای تنهایی

دیگرم گرمی نمی بخشی
عشق ، ای خورشید یخ بسته
سینه ام صحرای نومیدیست
خسته ام ، از عشق هم خسته

غنچه ی شوق تو هم خشکید
شعر ، ای شیطان افسونکار
عاقبت زین خواب درد آلود
جان من بیدار شد ، بیدار

بعد از او بر هر چه رو کردم
دیدم افسون سرابی بود
آنچه میگشتم به دنبالش
وای بر من نقش خوابی بود

ای خدا .... بر روی من بگشا
لحظه ای درهای دوزخ را
تا به کی در دل نهان سازم
حسرت گرمای دوزخ را ؟

دیدم ای بس آفتابی را
کاو پیاپی در غروب افسرد
آفتاب بی غروب من !
ای دریغا ، در جنوب ! افسرد

بعد از او دیگر چه می جویم ؟
بعد از او دیگر چه می پایم ؟
اشک سردی تا بیفشانم
گور سردی تا بیاسایم

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه ی اندوه می کارد ...

[narmine]

حرف که می زنی انگار
سوسنی در صدایت راه می رود
حرف بزن
می خواهم صدایت را بشنوم
تو باغبان صدایت بودی
و خنده ات دسته کبوتران سفیدی
که به یکباره پرواز می کنند .
تورا دوست دارم
چون صدای اذان در سپیده دم
چون راهی که به خواب منتهی می شود
ترا دوست دارم
چون آخرین بسته سیگاری در تبعید .
تو نیستی
و هنوز مورچه ها
شیار گندم را دوست دارند
و چراغ هواپیما
در شب دیده می شود
عزیزم
هیچ قطاری وقتی گنجشکی را زیر می گیرد
از ریل خارج نمی شود .
و من
گوزنی که می خواست
با شاخ هایش قطاری را نگه دارد .


رضا بروسان

[Miss Artemis]

هميشه يكي از ما چشم مي گذاشت،

تا بي نهايت بوسه مي شمرد

و ديگري

در حول و حوش شهامت سايه ها پنهان مي شد!

ساده ٬ساده پيدايم مي كردي! پونه پنهان نشين من!

پس چرا در سكوت اين خانه پيدايم نمي كني؟

بيا و سرزده برگرد!

بگو: «-سك سك! مسافر ساده سرودنها!»

من هم قوطي ِ قرصهايم را در جوي روبروي خانه مي اندازم!

قلمم را،

چركنويس هاي تمام ترانه هاي تنهايي را!

بعد شانه شعر را مي بوسم!

مي گويم: «-خداحافظ! واژگان نمناك كوچه و باران!

آخر فرشته فراموشكار من برگشت!»

پياده راه مي افتيم!

از دره گرگها،

تا كوچه دومين پرنده تنها

راه دوري نيست!

كنج دنج كوچه مي نشينيم!

من برايت از تراكم تنهايي اين سالها مي گويم

و تو برايم از حضورِ دوباره بوسه!

ديگر «كبوتر باز برده» صدايت نمي زنم!

بر ديوار ِ بلند كوچه مي نويسم,

»كبوتر با كبوتر، باز با باز«

باور ميكنم كه عاقبت علاقه به خير است!

كف دست راستم را نشان فالگير پير پُل مي دهم،

تا ببيند كه خط عمرم قد كشيده است

و ديگر مرا از نزديكي نزول نفسهايم نترساند!

آنوقت، ما مي مانيم و تعبيرِ اين همه رؤيا!

ما مي مانيم و برآوردِ اين همه آرزو!

ما مي مانيم و آغوش ِ امن علاقه...

[M3HRD@D]

نور را پیمودیم ، دشت طلا را درنوشیتم .
افسانه را چیدیم ، و پلاسیده فکندیم .
کنار شن زار ، آفتابی سایه بار ، مارا نواخت . درنگی کردیم .
بر لب رود پهناور رمز ، رویاها را سر بریدیم .
ابری رسید ، و ما دیده فرو بستیم .
ظلمت شکافت ، زهره را دیدیم ، و به ستیغ بر آمدیم .
آذرخشی فرود آمد ، و ما را در نیایش فرو دید .
لرزان ، گریستیم ، خندان ، گریستیم .
رگباری فرو کوفت ، از در همدلی بودیم .
سیاهی رفت ، سر به آبی آسمان سودیم ، درخور آسمان ها شدیم .
سایه را به دره رها کردیم . لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم .
سکوت ما بهم پیوست . و ما ((ما)) شدیم .
تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید .
آفتاب از چهره ی ما ترسید .
دریافتیم ، و خنده زدیم .
نهفتیم و سوختیم .
هرچه بهم تر ، تنها تر .
از ستیغ جدا شدیم
من به خاک آمدم ، و بنده شدم
تو بالا رفتی ، و خدا شدی

سهراب

[Miss Artemis]

يادم نرفته است!
گفتي : از هراس باز نگشتن،
پشت سرم خاكاب نكن!
گفتي : پيش از غروب ِ بادبادكها برخواهم گشت!
گفتي: طلسم تنهاي تو را،
با وِردي از اُراد آسمان خواهم شكست!
ولي باز نگشتي
و ابرِ بي باران اين بغضهاي پياپي با من ماند!
تكرارِ تلخ ترانه ها با من ماند!
بي مرزي اين همه انتظار با من ماند!
بي تو،
من ماندم و الهه ي شعري كه مي گويند
شعر تمام شاعران را انشاء مي كند!
هر شب مي آيد
چشمان منتظرم را خيس گريه مي كند
و مي رود!
امشب، اما
درِ اتاق را بسته ام!
تمام پنجره ها را بسته ام!
حتي گوشهايم را به پنبه پوشانده ام،
تا صداي هيچ ساحره اي را نشنوم!
بگذار الهه ي شعر،
به سروقت شاعران ديگرِ اين دشت برود!
مي خواهم خودم برايت بنويسم!
مي بيني؟ ديگر كارم به جوانب جنون رسيده است!
مي ترسم وقتي كه - گوش شيطان كر!!!
از اين هجرت بي حدود برگردي،
ديگر نه شعري مانده باشد،
نه شاعري!
كم كم ياد گرفته ام به جاي تو فكر كنم،
به جاي تو دلواپس شوم،
حتي به جاي تو بترسم!
چون هميشه كنار مني!
كنارمي، اما...صد داد از اين:
«اماچه روزهاي زلالي بود»

[Miss Artemis]

میتوان راحت از این دنیای فانی دل گسست


میتوان چشم را بر این دنیای بی مقدار بست

میتوان در آن جهان در انتظار تو نشست

آری ای زیبای من ای حسرت فردای من

میتوان با عشق تو از جاده های شب گذشت

میتوان جای غمت با یاد تو همخانه گشت

میتوان مانند مجنون سر نهاد بر کوه و دشت

میتوان ای جان من ای نیمه پنهان من