شعر گمنام

[amir 69]

گفتند :
واجد شرایط ایم
و ما در میهمانی گنجشک ها
شرکت کردیم

هیچ کس نمی داند
آن صدای موهومی که درمن بود
صدای باد نبود
صدای میدانچه ی تیر نبود


تو بودی
و آغاز بلند آیه ها
ازمن بود

انگار وقتش رسیده بود
که صدای امواج بنفشه ها را رها کنی
و میدان مین از ذهن پنجره ها دورشود

رنگ نفس هایت برگشته بود
و هوسی شیرین ...

دیر وقت بود
باید برمی گشتیم
من ویارآفتاب داشتم
و دل مشغول وصله کردن آسمان بودم
تو به خواب عمیقی فرو رفتی
بی آنکه لبخند ازروی لبانت محو شود
و پاک فراموش کردی
قول داده بودیم
پا به پای گنجشک ها
پیرشویم !

/
نسیم جعفری

[F l o w e r]

عمریستــــــ گمان میــکردم کـسی از آن ســـوی ِ آینهــــ
به من لـــبخندمیزند
و تازه دیشبــــ فهمیدمــــــ
کــــــه اشکـــ هایــــــم ..
در آینهـــــــ موج انداختــــــه بودند ..

[شاهزاده خانوم]

می دانم، بی حیا بودم.
بی اجازه آمدم داخل
بی اجازه نشستم
بی اجازه اندکی چیزی برداشتم و اندکی چیزی جا گذاشتم
و حال می روم بیرون.


متاسفم..
در ِ قلبت باز بود و
من بی حیا بودم...
متاسفم..

[barani700]

تپش های عاشق قلبم را

به پیشبازت می فرستم

مهربانی دست هایت را

رهاوردم کن

بهشت را همین جا خواهیم ساخت...

[Hadi King]

یادت باشه که دنیا با تو آغاز می شود

روز با تو و خورشید با تو گرما می گیرد

نسیم با بوی خوش تو جاری می شود

و بهار برای تو خود را می آراید

یادت باشد که شب بی نگاه زلال تو دلش می گیرد

و پرندگان به خاطر تو عاشقانه می خوانند

وقتی نگاه می کنی

چشمی هست که تو را می نگرد

باور کن

نگاه زیبایت و زیبایی نگاه را باور کن

و دنیا را با نگاهت زیبا تر کن

[Ghorbat22]

خیال کرده بودم که تو ماهـــــــی و

من نزدیک ترین ستاره ی تــــــــو ام

تـــــــــو خورشیـــد بودی

ستارگان بی شمار را روشــــن کردی

من در آن میان

گمـــــــــــ شدم

“شهاب مقربین”

[barani700]

من با چشمانی نمور
زندگی را
به سلیقه چشمانت چیده ام
تو اما هنوز
بوی دلتنگی میدهی...

[mcymc]

کاش آنگاه كه تگرگِ تنهایی بي امان می بارد ، من لایق آن باشم که لااقل چتری باشم در دستان تو ...

[barani700]

گفتم:
پیامبرم!
نامه‌ها را به صندوق‌های پستی شما می‌رسانم
گفت: پس معجزه کن
معجزه کردم
روبه‌رویم نشسته بود!

[sara_girl]

گونه هایم گر گرفته است .
خسته نیستم . می خواهم تنها بمانم . در را آهسته ببندید .
شبی خواب باران و پائیزی نیامده را دیدم . انگار که تعبیر تمام رفتن ها بازگشت
به زاد روز شقایق است .
حالا دیگر از ندانستن شمال و جنوب جهان بغضم نمی گیرد.
حالا دیگر از هر نگاه نا درست و طعنه تاریک نمی ترسم .
حالا دیگر از هجوم نا به هنگام لکنت و گریه نمی ترسم .
به خدا پروانه ها پیش از آنکه پیر شوند میمیرند.
باران که باز بیاید می ماند آسمان و خواب و خاطره ای . یا حرفی میان گفت و لطف
آدمی با سکوت.
خدا حافظ .... خداحافظ پرده نشین محفوظ گریه ها ... خدا حافظ عزیز بوسه های ۷ سالگی
حالا دیدار ما به نمی دانمان کجای فراموشی . دیدار ما اصلا به همان حوالی هرچه بادا باد
دیدار ما و دیدار دیگرانی که ما را ندیده اند.
یادت نرود گلم به جای من از صمیم همین زندگی سرا روی چشم به راه ماندگان مرا ببوس
دیگر سفارشی نیست .
تنها جان تو جان پرندگان پر بسته ای که دیماه به ایوان خانه می آیند.
خداحافظ