>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[Mohammad Hosseyn]

آیا انسان تنها ناز پرورده این جهان است ؟


منظومه شمسی ما با بیشتر منظومه های سیاره ای شناخته شده در اطراف ستاره های دیگر تفاوت دارد، چون به شیوه دیگری شکل گرفته است. اگر چنین باشد، سیارات زمین مانند بسیار نادر هستند. اخترشناسان پس از بررسی مشخصات حدود 100 منظومه سیاره ای و بررسی دو روش شکل گیری سیارات اعلام کردند که منظومه شمسی ما به راستی مظومه ای خاص است. در منظومه ما مدار همه سیارات بزرگ، تقریبا دایره ای است و چهار سیاره غولپیکر در فاصله زیادی از خورشید قرار دارند. اما بیشتر سیاره های فرا خورشیدی کشف شده غول های مشتری مانند هستند که به ستاره مادرشان نزدیک اند و مدارشان، بیضی بسیار کشیده ای است. دو توضیح برای این یافته ها وجود دارد. اول اینکه احتمالا فرایندهای شکل گیری سیارات متعدد است و فرض اخترشناسان مبنی بر اینکه همه سیارات مثل هم شکل می گیرند اشتباه بوده است. در شبیه سازی شکل گیری سیارات منظومه شمسی، سیارات غولپیکر همچون مشتری، با گرد آمدن گاز در در اطراف هسته های سنگی – صخره ای (مانند زمین) شکل می گیرند. این هسته اولیه در محیط سرد دور از ستاره در ابر اولیه، با گرانش خود، گازها را به طرف خود می کشد و لایه ی ضخیمی از گاز اطراف ستاره، هسته را می پوشاند. اما نزدیکتر به ستاره به دلیل حرارت بالا و بادهای شدید خورشیدی، هسته های صخره ای توان به دام انداختن گازها را ندارند و به شکل سیارات زمین مانند باقی می مانند.


نظریه پذیرفته تر این است که سیارات غولپیکر فراخورشیدی، مستقیما از رمبش گرانشی گازها شکل می گیرند. در این داستان هسته های صخره ای سیارات زمین مانند، اصلا شکل نمی گیرند. اگر این نظریه برای همه سیاره های فراخورشیدی درست باشد، پس بیشترشان سیاره زمین مانندی که بتواند میزبان حیات آشنای ما باشد، ندارند. البته نتیجه هنوز قطعی نیست و شاید توضیح دیگری برای تفاوت های ظاهری میان منظومه های فراخورشیدی باشد. ماهیگیری را تصور کنید که نتیجه می گیرد همه ماهی ها بزرگتر از 10 سانتی متر هستند، چون این مقدار اندازه شکاف های تورش است. این شاید همان اتفاقی باشد که برای جستجوگران سیاره های زمین مانند می افتد. ابزارهای ما هنوز نتوانسته اند این سیارات خرد را بیابند. شاید حدود 3 تا 4 سال دیگر وقت لازم باشد تا اخترشناسان به قدرت رصدی مناسبی دست یابند که بفهمند کدام نظریه درست است.

منبع Astronomy

[Mohammad Hosseyn]

لکه های خورشیدی نقاط تیره رنگی هستند که دمای کمتری نسبت به نقاط دیگر خورشیدی داشته و در بعضی مواقع بر سطح خورشید ظاهر میشوند. ظهور منظم این لکه ها در هر دوره 11 ساله تکرار میشود که به آن دوره فعالیتهای خورشیدی گفته میشود.


◄لکه های خورشیدی نقاط تیره رنگی هستند که دمای کمتری نسبت به نقاط دیگر خورشیدی داشته و در بعضی مواقع بر سطح خورشید ظاهر میشوند. لکه از نظر مغناطیسی بسیار فعالند و در صورتی که تعداد و اندازه آنها افزایش یابد تاثیراتی را بر زمین خواهند گذاشت. شفق های قطبی - تاثیرات بر امواج مخابراتی و برخی تاثیرات بر اب و هوا از جمله اثار ازدیاد لکه های خورشیدی است. اگر از ***** مناسب و یک تلسکوپ کوچک یا دوربین دوچشمی استفاده نمایید میتوانید این لکه ها رامشاهده کنید.به خاطر داشته باشید استفاده از ***** مخصوص برای این کار الزامی است و استفاده نکردن از ***** باعث وارد آمدن صدمات جبران ناپذیری به چشم خواهد شد. همچنین میتوانید از طریق سایت [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] با حرکت روزانه و ظهور لکه های جدید را ببینید. عکس مربوط به لکه شماره 961 در تاریخ 5 شنبه 8 تیر ماه 1386 است.


◄ تصویر بالا یکی از انفجارهای عظیم سطح خورشید را در کنار این لکه نشان میدهید که انرژی آزاد شده ان برابر با چند میلیون بمب هیدروژنی است. این عکس بوسیله ***** آلفای هیدروژن و توسط John Stetson گرفته شده است.

[Mohammad Hosseyn]

پدیده ای به نام بلازار

سیاهچاله ای در مرکز کهکشانی دور دست.


اخترشناسان سیاهچاله ای را در مرکز کهکشانی بسیار دوردست در فاصله حدود 12.5 میلیارد سال نوری یافته اند که بیش از 10 میلیارد برابر خورشید جرم دارد. این سیاهچاله سنگین وزن چنان دوردست است که تصور می شود در دورانی دیده می شود که عالم فقط 7 درصد سن فعلی اش را داشته است. سیاهچاله در مرکز کهکشان، قرص گاز و غبار اطراف خود را می بلعد. اجرام با سرعت و حرکتی مارپیچی به مرز سیاهچاله نزدیک می شوند، جائی که به افق رویداد نزدیک است و پس از آن کشش گرانشی چنان زیاد است که حتی نور هم نمی تواند بگریزد. اما سیاهچاله نمی تواند تمام مواد در حال سقوط را یک جا ببلعد و بخشی از مواد در نزدیکی افق رویداد با سرعتی نزدیک به سرعت نور به صورت فوران( جت ) ذرات از دو سو به فضا پرتاب می شوند. اگر یک سر باریکه ذارات در امتداد خط دید ما باشد اخترشناسان این جرم را " بلازار " می نامند. این جرم، تابش شدیدی در تمام طیف های الکترومغناطیس دارد که به دلیل جت رو به ماست. تابش آنها در طول موج گاما بسیار شدید است به طوری که دیگر اجرام در این تابش ممکن است در فروغ بلازارها رنگ ببازند و در آسمان پیدا نشوند. یکی از دلایل جست و جوی بلازار ها این است که که پس از شناسایی آنها می توان منابع پرتوی گامای دیگر مثل ستاره های نوترونی را در کهکشان خودمان تمیز داد. امسال با پرتاب تلسکوپ فضائی پرتو گامایی به نام " گلاست " این چشمه های پرتو گاما به خوبی شناسایی خواهند شد.

منبع Astronomy

[Mohammad Hosseyn]

تازه ترین نمای هابل از دو عضو قلمرو سیارک ها : وستا و سرس

اینبار چشمان هابل، کمربند سیارک ها را هدف خود قرار داده است. مکانی میان مریخ و مشتری که از 100 هزار خرده سنگ پر شده است. درشت و ریز. همه نوع اندازه ای را در آن پیدا می کنید. اما از میان این همه خرده سنگ، کدامشان در میدان دید دوربین های هابل قرار گرفته اند ؟ وستا در میدان دید دوربین سیاره ای 2 و سرس در وسط دوربین پیشرفته نقشه برداری قرار گرفته اند. نمای سرس در بهمن ماه سال 82 و تصویر سرس در 24 اردیبهشت امسال، تهیه شد. تصاویر، برای نقشه برداری دقیق از کمربند سیارک ها گرفته شده اند. این نقشه ها در تکمیل اطلاعات ماموریت " طلوع " کمک رسان خواهند بود. ماموریتی که برای بررسی کمربند سیارک ها در نظر گرفته شده است. فضاپیمای طلوع در سال 1399 به وستا و در سال 1404 به سرس می رسد. طلوع اولین فضاپیمایی خواهد بود که به طور اختصاصی، کمربند سیارک ها را مورد مطالعه قرار می دهد. اطلاعاتی که از تصاویر هابل به دست آمده بسیار جالب است.

تصویر هابل : وستا در سمت راست و سرس در سمت چپ دیده می شوند.

در نمای وستا، دانشمندان متوجه دهانه ای به طول 456 کیلومتر در نیمکره جنوبی این سیارک شدند. دهانه ای که صدها هزار سال پیش بر اثر برخورد جسمی بزرگ ایجاد شده است. اگر این جسم به زمین برخورد می کرد می توانست اقیانوس آرام را از میان بردارد! همچنین تغییراتی در غرب و شرق وستا دیده شده که حکایت از آتشفشان های فعال در این سیارک دارد. اما از سرس چه خبر؟ نواحی تیره و روشن این سیارک شاهدی است بر این مدعا که مواد تشکیل دهنده نواحی مختلف این سیارک، با هم متفاوت هستند. شاید علت این اختلاف، اجرامی باشند که پس از برخورد به سرس، مواد تشکیل دهنده آنها در سطح پراکنده می شده و در تشکیل لایه سطحی نقش داشته اند. همچنین شواهدی مبنی بر وجود آب در زیر سطح این سیاره کوتوله وجود دارد. سرس اولین سیارکی است که در سال 1801 در کشف شد. همچنین مقام سومین سیاره کوتوله شناخته شده را بر دوش می کشد! باید تا سال 1404 صبر کنیم و ببینیم که فضاپیمای طلوع از چه اسراری در این سیارک مرموز پرده بر می دارد.


منبع SpaceFlightNow.Com

[Mohammad Hosseyn]

ستاره شگفت انگیز کهکشان ما

به نظر می رسد که اوضاع و احوال ستاره اتا - حمال در حال دگرگونی است


به نظر می رسد که اوضاع و احوال ستاره جنوبی، اتا – حمال( کارینا )، یکی از شگفت انگیزترین ستاره های کهکشان ما در حال تغییر و تحول است. این ابرغول آبی جرمی معادل 100 برابر جرم خورشید دارد( مرز پرجرم ترین ستاره های موجود در عالم ) و نیروی خروجی آن در مدت 6 ثانیه برابر نیروی خروجی خورشید در مدت یک سال است ! در دهه 1840 میلادی این ستاره با پرتاب انفجاری ماده ای به جرم 5 تا 15 برابر جرم خورشید ناگهان چنان درخشان شد که مدتی دومین ستاره پر نور آسمان شب پس از شباهنگ بود. اما درخشندگی بسیار و فوران های عظیم ماده فقط بخشی از داستان بود. تغییرات اخیر در سحابی صورتی رنگ اطراف این ستاره، مدرک معتبری است بر اینکه این ستاره، بسیار بیشتر از آنچه تصور می شد شگفت انگیز است. این ستاره یک ستاره پر جرم نیست. بلکه دو ستاره است. بسیاری از اخترشناسان از سال 1375 بر این باور بودند که اتا – حمال یک ستاره دوتایی است. آنها دریافتند که هر 5.5 سال یکبار تغییرات محسوس و کوتاهی در طیف این ستاره نمایان می شود.


تازه ترین تصویر تلسکوپ فضایی چاندرا از کارینا

احتمالا همدمی در مداری بیضوی هر از گاهی به ستاره اصلی نزدیک می شود و برخورد بادهای دو ستاره بر خصوصیت کل مجموعه اثر می گذارد. این باور دانشمندان در اواخر سال 1377 که تغییرات پیش بینی شده رخ دادند، قوت گرفت. تغییرات اخیر اتا – حمال اوایل تابستان 1382 دوباره طبق پیش بینی ها رخ دادند. در آن زمان رصدهای تلسکوپ فضائی هابل با دوربین پیرفته نقشه برداری در نور فرابنفش، سایه ای ضعیف و اثراتی بر درخشندگی ستاره را آشکار کرد که نشان از عبور ستاره همدم از مقابل ستاره اصلی داشت. احتمالا نور فرابنفش ستاره همدم، گازهای سحابی اطراف ستاره را گرم و یونیزه می کند و نواری از نور فرابنفش به طول چند ثانیه قوس شکل می دهد. رصدها تقریبا دانشمندان را مطمئن می کرد که اتا – حمال یک ستاره دوتایی است. جرم ستاره اصلی حدود 100 تا 150 برابر خورشید و جرم همدم حدود 30 تا 60 برابر خورشید است. همدم در مداری بسیار کشیده که تقریبا موازی خط دید ماست به دور ستاره اصلی می گردد. به تازگی تلسکوپ فضایی چاندرا به سوی این ستاره شگفت انگیز نشانه رفت است و نمایی زیبا را از آن به تصویر کشیده است که آن را در بالا مشاهده می کنید.


منبع Astronomy

[Mohammad Hosseyn]

ستاره نوترونی داری جت

زمانی اخترشناسان بر این باور بودند که تنها سیاهجاله ها هستند که می توانند جت هایی از ماده را فوران کنند

زمانی اخترشناسان بر این باور بودند که تنها سیاهجاله ها هستند که می توانند جت هایی از ماده را فوران کنند. تغییرات به سبب وجود افق رویداد، و فقدان ماده در نگاه به آن تمام این موارد وجود سیاهچاله را تایید می کنند، اما، اکنون ستاره ای نوترونی دارای تمام این موارد است.
این ها داده هایی ثبت شده توسط رصدخانه پرتو ایکس ناسا (چاندرا) است این تصویر در سیستم X-1صورت فلکی دوپرگار ثبت شده است. درحقیقت این یک سیستم دونایی، شامل ستاره ای فوق العاده پرجرم تر از خورشید و ستاره ای نوترونی است. در این سیستم ستاره نوترونی از ماده ستاره پرجرم تغذیه می کند و سبب می شود تا مواد در دیسکی اطراف ستاره نوترونی گردهم آیند. در این فرآیند ماده زیادی از ستاره پرجرم مصرف می شود تا از رشد دیسک در ستاره نوترونی پشتیبانی کند و در نهایت دیسک چنان داغ می شود که در طیف پرتو ایکس شروع به تابش می کند.
در این هنگام مرکز دیسک توسعه یافته شروع به فعالیت می کند و مانند موتوری قدرتمند مواد داغ را همچون جتی بلند از قطبین به بیرون فضا پرتاب می کند، این پدیده فقط در سیاهچاله ها رخ می دهد اما این بار در یک ستاره نوترونی حادث
شده است.
در تصویر چاندرا (بالا، چپ) می توانید مخروطی را در دو طرف ستاره نوترونی مشاهده کنید. ستاره نوترونی بر گرد محور آن در چرخش است و جت های بلندی از مواد را از خود به بیرون پرتاب می کند.


منبع : Universe Today
منبع [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Mohammad Hosseyn]

زمین گوله برفی

محققان شواهدی را مبنی بر صحت نظریه زمین گلوله برفی یافتند

سالهاست که زمین شناسان به دنبال شواهدی اند که نشان می دهد زمین بارها در طول عمرش به شدت یخ زده است. تا جائی که حتی مناطق استوائی هم از یخ پوشیده شده است. این نظریه که " زمین گوله برفی " نام دارد فاقد توضیح مناسبی برای علت آغاز این یخزدگی جهانی است. گروه تحقیقاتی آزاد کردن اکسیژنمحسوب می شددمای میانگین آن روزگاران با امروز قابل قیاس بود. بسیاری از محققان بر این باورند که علت این شرایط ثابتمتان شرایط بسیار ناپایداری ایجاد می کند. البته به مرور زمان طی سال ها دی اکسیدکربن و آب می سازند. هرچند دی اکسیدکربن گاز گلخانه ای است اما متان اثر بیشتری دارد.


پیدایش یخچال ها موجب پودر شدن مواد مغذی زمین و ورود آنها به به اقیانوس ها شدند و به این ترتیب اقیانوس ها پر از مواد مغذی همچون فسفر و آهن شدند که برای آغاز دوران زمین گوله برفی بسیار مورد نیاز سیانوباکتر ها بود. به این ترتیب دوران از بین رفتن متان و ناپایداری آب و هوای زمین آغاز شد. بدون گاز گلخانه ای متان، دمای متوسط زمین به 50- درجه سانتیگراد رسید. سیاره زمین به قدری سریع وارد دوره یخبندان شد که حتی اقیانوس های استوائی هم با لایه ای از یخ به قطر 1.5 کیلومتر پوشیده شدند. بسیاری از انواع حیات ابتدائی از بین رفتند و آنهائی که نجات یافتند چه زیر زمین، یا در حفره ها و چشمه های آب گرم ناچار به ادامه حیات شدند. پس از ده ها میلیون سال دی اکسید کربن آن قدر شکل گرفت که دوباره اثر گلخانه بر زمین حاکم شد. در حقیقت دوباره دمای متوسط زمین به 50+ درجه سانتیگراد رسید. نتایجی را که دانشمندان با بررسی گذشته زمین به دست آورده اند، فقط به همین موارد ختم نمی شود. باید بدانیم که تازه ماجرا آغاز شده و می توان گفت که اگر متوجه پیامد های دخالت انسان در طبیعت نشویم، آینده ای تلخ انتظار ما را می کشد. درست است که 2.3 میلیارد سال پیش بسیار دور است اما هشداری است برای بشر. اگر رفتارمان را با همین بی دقتی ادامه دهیم تمام حیات روی زمین از بین می رود و تنها راه نجات در آن زمان تبدیل زمین به گلخانه ای بزرگ همچون زهره است.

منبع Astronomy

[Mohammad Hosseyn]

ماموریت جدید مریخ نورد فرصت

مریخ نورد «فرصت»(Opportunity) پس از جمع آوری اطلاعات علمی کافی از لبه‌های دهانه‌ی برخوردی «ویکتوریا»(Victoria) اکنون آماده‌ی رفتن به داخل آن است.

مریخ‌نورد «فرصت»(Opportunity) پس از جمع‌آوری اطلاعات علمی کافی از لبه‌های دهانه‌ی برخوردی «ویکتوریا»(Victoria) اکنون آماده‌ی رفتن به داخل آن است. کنترل‌کنندگان ماموریت می‌گویند که هم‌اکنون به اندازه‌ی مورد نیاز از کناره‌های این دهانه اطلاعات جمع آوری کرده‌اند و آماده‌ی فرستادن مریخ‌نورد به داخل دهانه هستند. سفری که ممکن است راه برگشتی نداشته باشد.
دهانه‌ی ویکتوریا قطری معادل ۸۰۰ متر دارد و میلیون‌ها سال قبل در اثر برخورد یک شهاب‌ سنگ با سطح مریخ ایجاد شده است. فرصت با سفر به عمق این دهانه در واقع به گذشته‌ی مریخ سفر می‌کند. این مریخ نورد با بررسی لایه‌های زیرین سطح مریخ قادر خواهد بود گذشته‌ی مریخ را مورد مطالعه قرار دهد. فرصت به دنبال نشانه‌هایی از وجود آب در گذشته ی مریخ است.


مسیر حرکت فرصت در اطراف دهانه‌ی برخوردی ویکتوریا

البته تیم هدایت کننده از برگشت فرصت از داخل دهانه نا امید نیستند.با این که پس از گذشت حدود ۳ سال از آغاز ماموریت قابلیت‌های فرصت کمتر از گذشته شده است اما آن ها به بازگشت خوش بین هستند. شیب دیواره های این دهانه احتمالا حدود ۱۵ تا ۲۰ درجه است و امکان بازگشت برای این مریخ نورد وجود دارد.
«استیو اسکوایرز»(Steve Squyre)مسئول اصلی هدایت می‌گوید:" ما نمی‌خواهیم این یک سفر بدون بازگشت باشد. هنوز هدف‌های علمی زیادی بیرون از گودال وجود دارد. اما اگر این مریخ نورد نتواند از گودال بیرون بیاید, بهای آن را با کسب اطلاعاتی ارزشمند از داخل آن پرداخته است".
منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Mohammad Hosseyn]

دو ابرنواختر در یک کهکشان
در شش هفته ی گذشته اخترشناسان دو انفجار ابرنواختری را در یک کهکشان کم نور در صورت فلکی جاثی ثبت کردند. تا پیش از این هیچ‌گاه دو انفجار ابرنواختری با این فاصله ی زمانی کم در یک کهکشان مشاهده نشده بود.

در شش هفته‌ی گذشته اخترشناسان دو انفجار ابرنواختری را در یک کهکشان کم نور در صورت فلکی جاثی ثبت کردند.

تصویر دو ابرنواختر که تلسکوپ فضایی مرئی/فرابنفش «سوییفت» ناسا آن ها را شکار کرده است.

تا پیش از این هیچ‌گاه دو انفجار ابرنواختری با این فاصله‌ی زمانی کم در یک کهکشان مشاهده نشده بود.
این کهکشان که با نام «MCG +۰۵-۴۳-۱۶ » شناخته می‌شود در فاصله‌ی ۳۸۰ میلیون سال نوری از ما قرار دارد.
نکته‌ی جالب دیگر این است که این دو انفجار از دو نوع مختلف هستند. ابرنواختر ۲۰۰۷ck یک ابرنواختر از نوع II است. این نوع از انفجارات ستاره‌ای در پایان عمر یک ستاره‌ی پرجرم اتفاق می‌افتند. با تمام شدن سوخت هسته‌‌ای٬ ستاره منقبض می‌شود و سپس با انفجاری شدید لایه‌های بیرونی خود را از دست می‌دهد. این ابرنواختر بار اول در ۱۹ می ۲۰۰۷ رصد شد.
سرگذشت ابرنواختر دوم با نام ۲۰۰۷co کاملا متفاوت است. این ابرنواختر در اثر انفجار یک ستاره در پایان عمر خود به وجود نیامده است. منظومه‌ای را در نظر بگیرید که از یک ستاره‌ي معمولی و یک کوتوله‌ی سفید تشکیل شده است. در اثر نزدیک بودن این دو به یکدیگر کوتوله‌ی سفید گازهای ستاره‌ی دیگر را می‌بلعد و پس از مدتی همانند یک بمب هسته‌ای بسیار قدرتمند منفجر می شود. به این نوع از انفجار٬ ابرنواختر نوع Ia گفته می‌شود و ۲۰۰۷co از این دسته از ابرنواخترها است.
«استفان ایملر»(Stefan Immler ) از مرکز فضایی «گادرد»(Goddard ) ناسا می‌گوید: "در هر کهکشان معمولا هر ۲۵ تا ۱۰۰ سال یک انفجار ابرنواختری اتفاق می‌افتد. بنابر این مشاهده‌ی دو ابرنواختر با فاصله‌ی زمانی ۱۶ روز در یک کهکشان قابل توجه است".
البته باید توجه داشت که این دو ابرنواختر چند هزار سال نوری از هم فاصله دارند و با این که ما دو انفجار را در فاصله ی زمانی ۱۶ روز رصد کرده‌ایم اما ممکن است این اتفاقات با فاصله ی زمانی چند هزار سال اتفاق افتاده باشند.
منبع:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Mohammad Hosseyn]

رصد یک ابرستاره اسرارآمیز جدید


ناسا موفق شد تصاویر جدیدی را از انفجار ابرستاره ای که در فاصله ۷هزار و ۵۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است، تهیه کند.
داشنمندان ناسا با استفاده از رصدخانه اشعه ایکس چاندارا و تلسکوپ فضایی هابل از ستاره اسرارآمیزغول پیکری که در فاصله ۷هزار و ۵۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، عکسبرداری کردند.
این ابرستاره که "اتا کارینا" نام دارد، یک جرم آسمانی متراکم و بسیار درخشان است که به سرعت سوخت هسته ای خود را مصرف می کند.
مختصصان ناسا پیش بینی کرده اند که این ابرستاره درصورتی که با این سرعت سوخت هسته ای خود را مصرف کند، می تواند چشم برهم زدنی منفجر شده و تبدیل به یک ابرنواختر شود.
براساس گزارش پایگاه خبری ناسا، این محققان با استفاده از این تصاویردر حال بررسی ساختار این ابرستاره هستند.
از مطالعات اولیه این تصاویر مشخص شده است که این ستاره تشعشعات گاز سرد و ذرات گردوغبار از خود ساطع می کند و دارای دو قطب است.
تصاویر تلسکوپ رصدخانه چاندرا نشان می دهد که بخش هایی از این ستاره زرد مایل به نارنجی است و در اثر برخورد گازهای ساطع شده به اطراف، دمای " اتا کارینا" به میلیون ها درجه می رسد.
بنابراین گزارش، جرم این ابرستاره بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ برابر جرم خورشید است و تکامل بسیار سریعی دارد.
همچنین اتا کارینا در سال ۱۸۴۰ یک فوران آتشفشانی داشته است که موادی که در اثر این فوران منتشر شده اند، ۱۰ برابر جرم خورشید بوده اند.




خبرگزارى مهر