اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[hamid_diablo]

آنروز
صورتش کبود و بی روح...

شکل مرگ بود!
سرفه ای کرد

من ترسیدم
خانه لرزید.
و بعد سیل اشک

[Elahe Goddess]

صحبت هایت که قهوه ای کمرنگ میشوند
دلم میخواهد
چشمانم سیاهی رافراموش کند
و من جزسفیدی
چیزی دیگر را نمیبینم
مدتهاست که حرفهایت
تلخیه واژه ی خداحافظ را گرفته است
و من
میمیرم از این بی گانگی ../.

[raha bash]

سیاهی شب رفتنت

آنقدر موهایم را سپید کرد

که حیران نامم شدم

[Mr.Emigrant]

 
خاکستر گفت:

آتش را می بخشم

ولی تبــر را هرگز





 

[Puneh.A]

فیزیک بعدها ثابت می کند

که جای خالی آدمها

در باران پاییزی بزرگتر می شود !!!

[vahidhgh]

من رو تو دلت صدا کن
من همیشه پا به پا تم
من رفیق کوی عشقم
من رفیق همه راهتم
با تو من چشمه نورم
بی تو سخت و سوت و کورم
اگه تو نباشی پیشم
مثل یک زنده به گورم
تو بلندی مثل یلدا
تو مثل لحظه ناب
یک دروغی لب دریا

[unknown47]

واسه تنهاییام باید تنها بیای

خداحافظ لذت تنهایی ها
........

[hamid_diablo]

در آسمان
بادهای مسموم می وزند
برگ ها
صدای مرگ می دهند
و لحظه ها
چون قطره های آویخته بر ابرهای ناباور
در نگاه ملتمس تو مبارد

[Puneh.A]

بـیــا

ایـن هــوا، هـوای خوبـی اسـت

بـرای دلــتـنـگ بـودن ...

مـن بـغـض هایـم را

بـا روح زخمـیـم می آورم ،


تـو آغـوشـت را، بـا بـوسـه هایـت ...

بـگـذار دسـت کشیـدن از تــو

هـمچنـان غیـر مـمکـن بـاشـد!

بـیــــــــا ...

[hamid_diablo]

چه تنها ز جاده گریختم، گریختم
به پای پیاده تنم را فریفتم

به هر جا،دلم داده دستِ حریفم
برنجاندم اما که جان نحیفم