اصطلاحات مفید پزشکی

[raz72592]

زمانی که نیاز به مشاوره پزشکی است
پزشک خود را ملاقات کنید برای یک ارزیابی و تشخیص اگر شما یک یا بیشتر از علائم و نشانه های در ارتباط با کاردیو میوپاتی دارید. به اورژانس زنگ بزنید اگر شما دارای درد در قفسه سینه که بیشتر از چند دقیقه طول می کشد هستید یا اگر شما مشکل شدید در تنفس کردن دارید.
به علت اینکه کاردیومیوپاتی اغلب اوقات در بیشتر از یک نفر از اعضای فامیل رخ می دهد، با پزشک خود و اعضای خانواده نزدیک صحبت کنید، شامل خویشان و پدر و مادر ، اگر شما تحت تاثیر قرار گرفته اید.پزشک شما ممکن است توصیه کند که اعضای خانواده برای وجود این وضعیت مورد معاینه قرار بگیرند.
غربالگری و تشخیص
پزشک شما را هدایت به انجام یک معاینه بالینی و گرفتن تاریخچه پزشکی ، شامل پرسش در مورد تاریخچه خانوادگی شما در مرد بیماری های قلبی خواهد کرد.او همچنین از شما در مورد شرایطی که در آن نشانه های شما اتفاق می افتد خواهد کرد- برای مثال ، آیا فعالیت های جسمی موجب بروز نشانه ها می شود. اگر پزشک مشکوک به کاردیومیوپاتی باشد، شما ممکن است نیاز به چند آزمایش برای اثبات تشخیص یا رد کردن دیگر وضعیت ها داشته باشید. این آزمایشات ممکن است شامل:
- عکس برداری از قفسه سینه. یک تصویر از قلب شما که نشان دهنده اینکه آیا بزرگ شده است.
- اکو کاردیو گرام. با استفاده از امواج صدا یا اولتراسوند به صورت غیر تهاجمی تصویری از قلب خلق می شود ، پزشک اندازه قلب و حرکات را در حال ضربان مشاهده می کند.
- نوار قلب.E.C.G در این آزمایش غیر تهاجمی، قطعه های الکترود بر روی پوست وصل شده و ایمپالس های الکتریکی قلب شما را اندازه می گیرد.یک نوار قلب می تواند اختلالات در فعالیت الکتریکی قلب شما را نشان دهد، که می تواند ضربانات نامنظم قلب و محل های صدمه را نشان دهد.
- کاتتراسیون catheterization و نمونه برداری.در این شیوه ، یک لوله نازک(کاتتر) از طریق رگ های خونی شما وارد قلب شده، و در آنجا یک نمونه کوچک(بیوپسی) از قلب شما برای آنالیز آزمایشگاهی می تواند گرفته شود.فشار داخل حفره های قلب اندازه گیری می شود . تصویر عروق قلب گرفته می شود(آنژیو گرافی قلب) تا مطمئن شوند که هیچ انسدادی وجود ندارد.
-آزمایشات خون. یک آزمایش خون می تواند میزان brain natriuretic peptide(BNP) ، یک پروتئین که در قلب شما تولید می شود را اندازه بگیرد. میزان خونی BNP شما افزایش می یابد وقتی که قلب شما در معرض استرس ناشی از نارسایی قلبی احتقانی باشد. اندازه گیری میزان BNP شما کمک به پزشک شما در تشخیص افتراقی نارسایی قلبی احتقانی از دیگر اختلالات مانند بیماری های ریه می کند.
- تست دیگر خونی میزان آهن شما را اندازه می گیرد. داشتن مقدار زیاد آن ممکن است نشانه تجمع بیش از حد آن باشد و موسوم به هموکروماتوز hemochromatosis است.تجمع بیش از حد آهن در ماهیچه های قلب می تواند آن را ضعیف کند. تشخیص به موقع و درمان آن می تواند پیشگیری از پیشرفت این بیماری جدی کند.مشکلات تیروئید که تاثیر بر قلب دارند همچنین می توان با یک آزمایش ساده خون مشخص کرد.

[raz72592]

درمان
هدف غایی از درمان برای کاردیومیوپاتی عبارتند از:
- مدیریت نشانه های شما
- پیشگیری از پیشرفت بیماری شما
- کاهش خطر عوارض شما
درمان بر اساس اینکه کدام نوع اصلی کاردیو میوپاتی را شما دارید متفاوت است:
- کاردیو میوپاتی گشاد شدهDilated . پزشکان معمولا دارو برای کاردیو میوپاتی گشاد شده تجویز می کنند. مهار کننده های آنزیم آنژیو تنسینAngiotensin-converting enzyme(ACE)inhibitors مانند انلاپریل(Vasotec) ، لیزینوپریلlisinopril(Zestril,Prinivil) ، رامی پریلramipril(Altace) یا کاپتو پریلcaptopril(Capoten) – می توانند توانایی پمپ قلب را بهبود بخشند. ادرار آور ها ، مانند فورزاماید(لازیکس)، می تواند از تجمع مایع جلوگیری کند. بتا بلوکرها مانند اتنولول (تنورمین)، carvedilol(Coreg) و metoprolol(Lopressor,Toprol XL) – می توانند عمل قلب را بهبود بخشیده و خطر مرگ را در افراد با کاردیو میوپاتی گشاد شده کاهش دهند.
- انتخاب دیگر برای برخی افراد با نوار قلب غیر طبیعی گذاشتن دستگاه مخصوص ضربان ساز pacemaker است که انقباضات بین بطن های چپ و راست را هماهنگ می کند(biventricular pacing) .در افرادی که ممکن است در خطر بی نظمی های شدید قلب باشند، دارو درمانی یا دستگاه قابل کاشت دیفیبریله کردن قلب Cardiovertor-defibrillator(ICD) می تواند از انتخاب ها باشد.ICDs ها کوچک و وسایلی در اندازه مینی کاست هستند که در سینه شما کاشته می شود برای مانیتور کردن دائمی ضربان قلب و تخلیه شوک های الکتریکی کالیبره شده دقیق در زمان نیاز برای کنترل ضربانات قلبی غیر طبیعی و تند. این وسیله ها همچنین می توانند به عنوان ضربان ساز pacemaker کارآیی داشته باشد.
- کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک.پزشک شما ممکن است بتا بلوکرها مانند لوپرسورLopressor یا مسدود کننده های کانال کلسیمی مانند وراپامیلVerapamil(Calan,Isoptin) ، که می توانند قلب شما را شلRelax کنند، عمل پمپاز را آهسته کنند و ریتم قلب را پایدار کنند.
- برای بعضی افراد ، یک ضربان ساز pacemaker یا یک ICD ممکن است توصیه شود. در موارد پیشرفته کاردیو میوپاتی هیپرتروفیک ، جراح ممکن است قسمتی از دیواره کلفت شده ماهیچه ای قلب را که تداخل با جریان خون طبیعی می کند بردارد. این شیوه عمل موسوم به میوتومیseptal myotomy-myectomy ، می تواند نشانه ها را در بیشتر بیماران کاهش دهد.
پزشک شما ممکن است همچنین توصیه به درمان جدیدی به نام ریشه کنی الکلی کند. این روش غیر جراحی ، با استفاده از تزریق الکل برای نابود کردن ماهیچه های اضافی قلب استفاده می شود، ممکن است کلفتی قلب را کاهش داده و جریان خون را بهبود بخشد.
- کاردیو میوپاتی محدود کنندهRestrictive. مانند تمامی انواع کاردیو میوپاتی ، پزشک شما به شما توصیه خواهد کرد که به میزان نمک و مایعات دریافتی خود توجه خاص داشته باشید و وزن خود را روزانه تحت نظر داشته باشید. درمان احتباس آب با ادرار آور ها است . ممکن است به شما داروهایی برای پایین آوردن فشار خون و کنترل ضربانات سریع و نامنظم قلب توصیه شود.
- خیلی از دارو هایی که پزشک برای کاردیو میوپاتی توصیه می کند ممکن است عوارض جانبی داشته باشد . قبل از استفاده از این داروها مطمئنا با پزشک خود صحبت کنید.

[raz72592]

پیوند قلب
اگر شما بیماری پیشرفته دارید و داروها نمی تواند نشانه ها را خوب کنترل کند یا پیش آگهی برای زنده ماندن خیلی ناچیز است ، پیوند قلب ممکن است یک انتخاب باشد.به خاطر کمبود دهنده های قلب ، حتی افرادی که بیماری وخیم دارند ممکن است یک انتظار طولانی قبل از گرفتن پیوند قلب داشته باشند.در برخی موارد، افراد را می توان با یک دستگاه مکانیکی کمکی قلب تا زمان انتظار برای تطابق با دهنده قلب حمایت کرد.
این وسیله ، به عنوان وسیله های کمکی بطنیVentricular assist devices(VAD) شناخته می شود و میتواند از جریان خون برای مدت طولانی حمایت کند و ممکن است به شما اجازه دهد در بیرون از بیمارستان زندگی کنید در حالی که شما در انتظار هستید. در برخی از افراد که کاندیدای پیوند قلب نیستند، VAD ممکن است حمایت طولانی مدت ایجاد کند.
پیشگیری
در اغلب موارد شما نمی توانید احتمال گرفتن کاردیو میوپاتی را پیشگیری کنید یا کم کنید. به پزشک خود اجازه دهید که در صورتی که سابقه خانوادگی این بیماری دارید اطلاع داشته باشد. اگر کاردیو میوپاتی سریع تشخیص و درمان شود ممکن است از پیشرفت بیماری جلوگیری شود.
شما می توانید شانس نارسایی قلبی را با دوری کردن از بعضی موقعیت ها که قلب را ضعیف می سازد، شامل سوء مصرف الکل یا کوکائین ، یا سوء تغذیه کاهش دهید. کنترل کردن فشار خون بالا مهم است و از رسیدن خیلی از افراد به نارسایی قلبی در طول حیات جلوگیری می کند.
مراقبت های فردی
پزشک شما ممکن است توصیه کند که خود را با تغییرات در شیوه زندگی که در زیر می آید برای مدیریت کاردیو میوپاتی تطبیق دهید:
- ترک سیگار
- از دست دادن وزن اضافی
- عادت به غذای کم نمک
- انجام ورزش های سبک ، بعد از صحبت با پزشک خود مناسب ترین برنامه برای شما ریخته خواهد شد.
- دوری از نوشیدن الکل

[raz72592]

از قدیم الایام بیماری که سکته قلبی کرده ، تمایل به بی حرکتی و در بستر ماندن دارد . با پیشرفت علم پزشکی محققان متوجه شدند که با براه انداختن زودهنگام بیمار ، روند بهبودی بیماری سریعتر طی می شود .
امروزه در مراکز پیشرفته دنیا بیماران با سکته قلبی پس از گذشت ۴-۳ هفته از زمان وقوع سکته پس از مشورت با پزشکان معالج خود ، به مراکز توان بخشی قلبی مراجعه می کنند و در این مراکز زیر نظر متخصصان قلب و فیزیوتراپیست با توجه به اصول خاص خود شروع به فعالیتهای بدنی مخصوص بیماران کرونری می کنند . بخشی از این فعالیت ها در قسمت ذیل آورده شده است .
۱) بایستید ، پاها را بیشتر از عرض شانه باز کنید . یک دست را کنار بدن و دست دیگر را بالا آورید . تنه را به سمت راست خم کنید . دست چپ در بالای سر کشیده شود . هر دو پا را صاف نگه دارید . همین حالت را برای سمت مقابل نیز تکرار کنید . ۵ بار این کار را تکرار کنید .
۲) بنشینید ، زانوها را به سمت خارج خم کرده و پاها را در مقابل هم قرار دهید . دستها را روی زانو گذاشته و به سمت بیرون هل دهید تا کششی در داخل ران حس کنید . هر کشش را ۶۰-۳۰ ثانیه نگه داشته و یک تا دو بار این کار را انجام دهید .
۳) بایستید ، دستها را روی کمر گذاشته و به سمت چپ خم شوید . در همین وضعیت به سمت جلو و راست بچرخید . سپس به وضعیت ایستاده برگردید . بعد از دو بار انجام اینکار جهت حرکت را عکس کنید . اینکار را ۵ بار تکرار کنید .
۴) طاق باز خوابیده و پاها را کاملاً صاف کنید . یک پا را بلند کرده و خم کنید و با دستها زانوی خم شده را بگیرید . پای دیگر را صاف نگه دارید . زانو را به سمت قفسه سینه بکشید و مچ پا را به سمت بالا و پائین حرکت دهید . این کار را با پای مقابل نیز تکرار کنید . ۱۰ بار این کار را انجام دهید .
۵) بایستید ، دستها را تا سطح شانه از طرفین بالا بیاورید . بدون بلند کردن پاشنه ها ، تنه را به راست بچرخانید . ۴-۳ بار اینکار را تکرار نموده و سپس به سمت چپ بچرخانید . ۵ بار این کار را انجام دهید .
۶) بایستید ، دستها را روی کمر قرار دهید ، به آرامی ۹۰ درجه به سمت جلو خم شوید . سپس خیلی آرام به وضعیت شروع برگردید . ۱۰ بار اینکار را انجام دهید .
۷) بایستید ، پاها را ۳۰ سانتیمتر از هم باز کنید و دستها را کنار بدن قرار دهید ، سپس دستها را بالا آورده ، یک دایره بزرگ با دستها ایجاد کنید . زمانی که دستها در بالای سر به هم رسیدند ، روی انگشتان پا بلند شوید . 8-۵بار اینکار را انجام دهید .
بایستید ، پاها را جفت کنید ، با دستها در پهلو دایره بزرگی ایجاد کنید . جهت حرکت عکس هم می باشد .
۵ بار در جهت رو به جلو و ۵ بار در جهت رو به عقب اینکار را تکرار کنید .

[raz72592]

ديابت حاملگي چيست؟ ديابت حاملگي نوعي ديابت است كه زنان حامله به آن مبتلا مي شوند. بين ۲ تا ۷ درصد زنان حامله دچار اين نوع ديابت مي شوند و به اين دليل اين بيماري يكي از شايعترين عوارض حاملگي است.
سيستم گوارش بيشتر غذاي خورده شده را به نوعي قند به نام گلوكز مي شكند. گلوكز وارد خون شده و با كمك انسولين (هورموني كه از لوزالمعده يا پانكراس ترشح مي شود) سوخت لازم براي سلول هاي بدن را فراهم مي كند.
در ديابت حاملگي هم نظير ديابت هاي تيپ ۱ و ۲ (كه در افراد غير حامله بروز مي كند)، گلوكز به جاي رفتن به درون سلول ها و تبديل شدن به انرژي در داخل خون باقي مي ماند.
اما چرا در حاملگي چنين اتفاقي رخ مي دهد؟
در طي حاملگي، هورمون ها استفاده از انسولين را براي بدن سخت مي كنند و از اين رو لوزالمعده بايد انسولين بيشتري توليد كند.
در بيشتر زنان حامله اين مسئله مشكلي ايجاد نمي كند و پانكراس انسولين بيشتري ترشح مي كند. ولي در صورتيكه پانكراس نتواند به اندازه لازم انسولين ترشح كند و سطح گلوكز در خون بالا رود ديابت حاملگي رخ مي دهد.
بيشتر زنان مبتلا به ديابت حاملگي بعد از تولد كودك بهبود مي يابند. با اين حال ابتلا به اين بيماري احتمال ابتلا در حاملگي هاي بعدي و يا در آينده را افزايش مي دهد.
تأثير ديابت بر روند حاملگي
امروزه بيشتر زنان مبتلا به ديابت حاملگي كودكان سالمي بدنيا مي آورند. پزشك معالج بيمار را تحت نظر گرفته و قند خون با استفاده از رژيم درماني و ورزش و در صورت لزوم تزريق انسولين در حد طبيعي نگه داشته مي شود. اما در صورتيكه ديابت بخوبي كنترل نشود مي تواند عواقبي جدي براي مادر و كودك به همراه داشته باشد.
در بيشتر زنان حامله مهمترين نگراني اين است كه قند خون بالا سبب بالا رفتن قند خون جنين مي شود. در نتيجه، لوزالمعده جنين بايد براي سوزاندن گلوكز اضافي انسولين بيشتري ترشح كند. مجموعه اين اتفاقات سبب مي شود بدن جنين چربي بيشتري توليد كرده و وزن جنين بويژه در بالا تنه افزايش يابد.
افزايش وزن در بالا تنه جنين منجر به وضعيتي به نام ماكروزومي مي شود. كودك ماكروزوم ممكن است خيلي بزرگ باشد بطوريكه در زايمان طبيعي نتواند از كانال زايماني خارج شود. يا سر كودك در هنگام زايمان وارد كانال شود ولي شانه هايش گير كند. در اين وضعيت كه “ديستوشي شانه” خوانده مي شود پزشك بايد براي خارج كردن جنين از رحم از مانور هاي خاصي استفاده كند.
زايمان طبيعي گاهي در اين وضيعت منجر به شكستگي استخواني يا آسيب به اعصاب مي شود كه در هر دو حالت مشكل در ۹۹% كودكان متولد شده بدون بجاي گذاشتن عوارض دائمي بهبود مي يابد. (در بعضي موارد خيلي نادر كودك ممكن است بدليل نرسيدن اكسيژن كافي در حين زايمان دچار مشكلات مغزي گردد.) مانور هاي انجام شده همچنين ممكن است سبب آسيب به ناحيه مهبلي مادر نيز شده و يا نيازمند يك اپيزيوتومي بزرگتر باشد.
به دليل اين خطرات، در صورتيكه پزشك به بزرگ بودن جنين مشكوك باشد ممكن است سزراين توصيه شود. خوشبختانه، در صورتيكه ديابت حاملگي كنترل شود، تنها در درصد كمي از موارد جنين بيش از حد بزرگ مي شود.
به فاصله كوتاهي پس از تولد، قند خون كودك ممكن است افت كند زيرا بدن وي همچنان در حال توليد مقادير اضافي انسولين است. به همين دليل، بلافاصله در اتاق زايمان، قند خون كودك با استفاده از خون گرفته شده از پاشنه پايش كنترل مي شود. در صورتيكه قند خون پايين باشد كودك بايد در اسرع وقت چه با شير مادر و چه با شير خشك و يا آب قند تغذيه شود. (در موارد شديد افت قند خون ممكن است گلوكز وريدي به كودك داده شود.)
در اين كودكان خطر ابتلا به يرقان نوزادي، پلي سيتمي (بالا بودن تعداد گلبول هاي قرمز خون)، و هيپو كلسمي (پايين بودن كلسيم خون) نيز بيشتر است. در صورتيكه ديابت حاملگي بخوبي كنترل نشود ممكن است بر عملكرد قلب جنين نيز تأثير بگذارد. بعضي مطالعات نشان داده اند كه ميان ديابت حاملگي شديد و افزايش خطر مرده زايي در دو ماه آخر حاملگي رابطه وجود دارد. و در نهايت، ديابت حاملگي خطر ابتلابه پره اكلامپسي را دو برابر مي كند.

[raz72592]

تحت نظر گرفتن جنين براي جلوگيري از عوارض ديابت حاملگي
بسته به شدت بيماري و اينكه مادر مشكلات ديگري در زمينه حاملگي دارد يا خير، پزشك معالج ممكن است جنين را با دقت بيشتري در دو يا سه ماه آخر حاملگي تحت نظر بگيرد. پزشك به مادر آموزش خواهد داد كه چگونه در سه ماهه سوم حاملگي تعداد دفعات حركت جنين را بشمارد و در صورت برخورد با كاهش تحرك جنين بلافاصله وي را مطلع سازد.
در صورتيكه قند خون كنترل نشود و يا بقدري بالا باشد كه نياز به انسولين وجود داشته باشد و يا مشكلات ديگري وجود داشته باشد، احتمال نياز به كنترل قلب جنين (nonstress test) يا سونوگرافي دوره اي در حدود هفته ۳۲ وجود دارد. (اين نوع از سونوگرافي “بيوفيزيكال پروفايل” خوانده مي شود.) در صورتيكه قند خون بدون نياز به تزريق انسولين در حد مجاز كنترل شود و بيمار مشكل ديگري نداشته باشد ممكن است نيازي به اين تست ها تا چند هفته آخر حاملگي يا زمان زايمان وجود نداشته باشد.
پزشك معالج همچنين ممكن است حوالي هفته هاي ۲۹ تا ۳۳ يك سونوگرافي به منظور اندازه گيري جنين و تخمين وزن او درخواست كند. در اين زمان، اگر جنين بيش از حد بزرگ باشد ممكن است انسولين تجويز شود. در صورتيكه پزشك به بزرگ بودن جنين مشكوك باشد ممكن است سونوگرافي ديگري در نزديكي زمان زايمان انجام دهد، هرچند سونوگرافي در اواخر حاملگي چندان در تخمين اندازه جنين دقيق نيست. بسته به شرايط، ممكن است زايمان قبل از موعد مقرر القاء شود يا سزارين انجام گردد.
توجه: اگر ديابت حاملگي در نيمه اول دوران حاملگي تشخيص داده شود احتمال اينكه بيمار از قبل از حاملگي دچار ديابت بوده ولي تشخيص داده نشده است بيشتر است. در اين موارد، پزشك ممكن است يك اكوكارديوگرافي از قلب جنين درخواست كند زيرا خطر نواقص زايماني بويژه ناهنجاري هاي قلبي در مواردي كه قند خون در طي ۸ هفته اول حاملگي بالا باشد (زماني كه بدن جنين در حال شكل گرفتن است) بيشتر است.
تشخيص ديابت حاملگي
مادر ممكن است متوجه شود كه نسبت به شرايط معمول بيشتر تشنه، گرسنه و خسته مي شود و يا دچار تكرر ادرار شده است ولي اينها همگي علائم شايعي در زمان حاملگي هستند و طبيعي تلقي مي شوند. واقعيت اين است كه ديابت حاملگي اغلب بدون علامت است. به همين دليل است كه تقريباً در تمام زنان حامله بين هفته هاي ۲۴ و ۲۸ قند خون اندازه گيري مي شود.
با اين حال، در صورتيكه خطر ابتلا به ديابت در مادر بيشتر باشد و يا علائمي از آن را داشته باشد (نظير وجود قند در ادرار ) اندازه گيري قند خون در اولين ويزيت زمان حاملگي و بعد از آن در صورتيكه نتيجه آزمايش اول منفي باشد بين هفته هاي ۲۴ و ۲۸ انجام مي شود. مثبت بودن آزمايش قند خون دليل بر ابتلا به ديابت حاملگي نيست ولي بيمار بايد براي تشخيص قطعي مجدداً مورد آزمايش قرار گيرد.

[raz72592]

چه عواملي خطر ابتلا به ديابت حاملگي را افزايش مي دهند؟
طبق نظر انجمن ديابت آمريكا عوامل زير خطر ابتلا به ديابت حاملگي را افزايش داده و قند خون در اين موارد بايد زودتر اندازه گيري شود:
چاقي (اندكس توده بدن - body mass index بالاي ۳۰)
سابقه ابتلا به ديابت حاملگي در حاملگي هاي قبلي
سابقه خانوادگي ديابت
بعضي پزشكان عوامل زير را نيز به ليست بالا اضافه مي كنند:
وجود قند در ادرار (آزمايش ادرار در تمامي ويزيت هاي زمان حاملگي انجام مي شود)
سابقه بدنيا آوردن نوزاد بزرگ (بعضي ۴ كيلوگرم و بعضي ۴ كيلو و ۴۰۰ گرم را مرز در نظر مي گيرند)
مرده زايي بدون دليل
سابقه بدنيا آوردن كودك دچار نواقص زايماني
بالا بودن فشار خون
توجه داشته باشيد كه بسياري از زناني كه به ديابت حاملگي مبتلا مي شوند هيچيك از اين فاكتور ها را ندارند. به همين دليل است كه بيشتر پزشكان اندازه گيري قند خود را براي تمام بيمارنشان در هفته هاي ۲۴ تا ۲۸ بصورت روتين درخواست مي كنند. از سوي ديگر، در درصد كمي از زنان حامله ممكن است احتمال ابتلا بقدري كم باشد كه اصلاً نيازي به آزمايش نداشته باشند. خصوصيات اين زنان عبارتند از:
سن كمتر از ۲۵ سال
وزن منتاسب
نبود سابقه خانوادگي ديابت
نبود سابقه بالا بودن قند خون
نبود سابقه بدنيا آوردن كودك بزرگ يا هر گونه عوارض ديگري كه معمولاً همراه ديابت حاملگي ديده مي شود
درمان ديابت حاملگي
درمان ديابت حاملگي به شدت بيماري بستگي دارد. بيمار بايد قند خود را با استفاده از دستگاه هاي خانگي كنترل قند خون و يا نوار هاي حساس به قند خون كنترل كند. رژيم غذايي برنامه ريزي شده مي تواند كمك كننده باشد.
در رژيم غذايي، بايد تعادل صحيحي ميان پروتئين، چربي و كربوهيدرات وجود داشته باشد. همچنين ويتامين هاي لازم، مواد معدني و كالري لازم بايد تأمين شود. از مصرف مواد شيرين بايد پرهيز كرد و يا مصرف آنها را به حداقل رساند. همچنين پرهيز از حذف وعده هاي غذايي، بويژه صبحانه، بر ثابت نگه داشتن قند خون مؤثر است.
رعايت رژيم غذايي ممكن است در ابتدا كمي نگران كننده باشد ولي اگر به آن عادت كنيد ديگر چندان سخت نيست. همچنين مادر نبايد خود را تحت رژيم غذايي خاص يا محدود كننده بداند. اصول حاكم بر رژيم غذايي ديابتي براي همه افراد مفيد است بنابراين اگر ديگر اعضاء خانواده هم اين رژيم غذايي را رعايت كنند فرصتي فراهم شده است تا همه از يك تغذيه سالم تر بهره مند شوند.
مطالعات نشان مي دهند كه ورزش سبك هم به بهبود توانايي بدن در سوزاندن گلوكز كمك كرده و سبب كاهش قند خون مي شود. ۳۰ دقيقه فعاليت هوازي در روز، نظير پياده روي يا شنا، براي بسياري از زنان مبتلا به ديابت حاملگي سودمند است. ورزش شديد براي همه توصيه نمي شود، بنابر اين براي آگاهي از ميزان فعاليت ورزشي مناسب و مفيد بهتر است با پزشك مشورت شود.
در صورتيكه قند خون با رژيم غذايي و ورزش كنترل نشود پزشك ممكن است انسولين تزريقي نيز تجويز كند. حدود ۱۵ درصد زنان مبتلا به ديابت حاملگي به انسولين نياز پيدا مي كنند. اخيراً بعضي پزشكان به جاي انسولين، داروهاي خوراكي نظير قرص هاي گليبنكلاميد يا متفورمين تجويز مي كنند ولي هنوز در مورد مؤثر بودن اين داروها ترديدهايي وجود دارد.
آيا

[raz72592]

آيا ديابت بعد از زايمان هم باقي مي ماند؟
احتمالاً نه. فقط درصد كمي از زنان مبتلا به ديابت حاملگي بعد از زايمان ديابتيك باقي مي مانند و به عقيده محققين بيشتر اين زنان قبل از حاملگي دچار ديابت تشخيص داده نشده بوده اند. براي اطمينان، بايد حدود ۶ تا ۱۲ هفته پس از زايمان قند خون اندازه گيري شود. اين آزمايش بايد ناشتا انجام شود (مثل بسياري از آزمايشات خون بيمار بايد حداقل ۱۲ تا ۱۴ ساعت چيزي نخورد. به عبارت ديگر شام زود صرف شود و صبحانه هم خورده نشود).
آيا ابتلا به ديابت حاملگي خطر ابتلا به ديابت را در آينده افزايش مي دهد؟
بله. حدود دو سوم زنان مبتلا به ديابت حاملگي در حاملگي هاي بعدي نيز به اين عارضه مبتلا مي شوند. تعداد كمي از مطالعات نشان داده اند كه حدود ۵۰% زناني كه به ديابت حاملگي مبتلا مي شوند طي ۵ سال اول بعد از زايمان دچار ديابت تيپ ۲ مي شوند. وجود شرايط زير خطر ابتلا را افزايش مي دهد:
چاقي
قند خون بسيار بالا در دوران حاملگي (بويژه اگر بيمار به انسولين نياز پيدا كرده باشد)
تشخيص ديابت در اوايل حاملگي
مقادير مرزي قند خون در آزمايشات بعد از زايمان (قند بالا ولي نه به اندازه اي كه تشخيص ديابت داده شود)
پزشك معالج به بيمار توصيه خواهد كرد كه چند وقت يك بار بايد آزمايش قند خون بدهد. اين زمان در صورتيكه آزمايشات بعد از زايمان طبيعي باشند معمولاً هر يك تا سه سال است. پايين نگه داشتن وزن، رژيم غذايي سالم، و ورزش مي توانند بسيار كمك كننده باشند.
همچنين ممكن است لازم باشد بيمار از مصرف قرص هاي ضد بارداري كه فقط پروژستين دارند خودداري كند.
در زناني كه به تازگي ديابت حاملگي داشته اند، خطر ابتلا به ديابت حاملگي تيپ ۲ افزايش مي يابد.
در كودك نيز احتمال چاقي در سنين كودكي يا بزرگسالي و نيز ابتلا به ديابت افزايش مي يابد. كمك به كودك براي داشتن يك تغذيه خوب، نگه داشتن وزن در حد مناسب، و تحرك فيزيكي كافي بسيار مهم است. در صورت ابتلا به ديابت حاملگي اين مسئله را حتماً به متخصص كودكاني كه كودك خود را پيش او مي بريد اطلاع دهيد

[raz72592]

اگر پزشك به شما گفته است كه مايع آمنيوتيك شما بيش از حد است خيلي نگران نباشيد. بيشتر زناني كه دچار اين مشكل هستند كودكاني سالم بدنيا مي آورند. ولي در بعضي موارد اين مسئله ممكن است علامتي از ديابت و يا مشكلي در جنين باشد.
مايع آمنيوتيك چيست؟
مايع آمنيوتيك ماده اي است كه جنين را در كيسه جنين احاطه كرده است.
اين مايع كارهاي مهمي انجام مي دهد كه عبارتند از:
بعنوان يك ضربه گير جنين را در مقابل صدمات و بند ناف را در مقابل تحت فشار قرار گرفتن (و در نتيجه اختلال در اكسيژن رساني به جنين) محافظت مي كند. جنين و رحم را از عفونت محافظت مي كند. بعنوان يك منبع پشتيبان كوتاه مدت از مايعات و مواد غذايي عمل مي كند. به جنين براي تنفس و تحرك كمك مي كند. به تكامل مناسب سيستم هاي گوارشي، اسكلتي-عضلاني و تنفسي جنين كمك مي كند.
مايع آمنيوتيك كجا توليد مي شود؟
در طي ۱۶ هفته اول حاملگي، جفت، غشاهاي آمنيوتيك، بند ناف، و پوست جنين همگي مايعي توليد مي كنند كه همزمان با رشد جنين كيسه آمنيوتيك را پر مي كند. پس از آن جنين شروع به بلعيدن مايع كرده، مايع از كليه هاي جنين گذشته و بصورت ادرار از بدن جنين خارج مي شود و اين چرخه مجدداً تكرار مي شود بطوريكه كل مايع آمنيوتيك هر چند ساعت يك بار از اين چرخه عبور مي كند. (تعجب نكنيد! بله، بيشتر مايع آمنيوتيك در واقع ادرار است).
جنين همچنين مقداري مايع از ريه هايش ترشح مي كند. مقدار كمي از مايع آمنيوتيك جذب كيسه آمنيوتيك شده و وارد بدن مادر مي شود و يا از طريق خون بند ناف به بدن مادر بر مي گردد.
بنابراين، جنين نقش مهمي در حفظ مقدار مناسب مايع در كيسه آمنيوتيك دارد. زياد بودن مايع هيدرآمنيوس يا پلي هيدرآمنيوس و كم بودن آن اليگوهيدرآمنيوس خوانده مي شود.
تشخيص زياد بودن مايع آمنيوتيك
رشد سريعتر از طبيعي رحم ممكن است پزشك را به زياد بودن مايع مشكوك كند. زياد بودن مايع ممكن است سبب شود مادر حركات جنين را آنطور كه بايد در سه ماهه دوم يا سوم حس كند احساس نكند.
بيمار ممكن است علائمي نظير دردهاي شكمي (ناشي از فشار زياد مايع)، نوسان شديد وزن، كمر درد، و ورم شديد پاها و قوزك پا داشته باشد. در صورت وجود اين علائم پزشك براي بيمار سونوگرافي تجويز كرده و اندكس مايع آمنيوتيك (Amniotic Fluid Index) را محاسبه مي كند.
اندكس بالاي ۲۵ سانتي متر بيش از حد تلقي مي شود. مقدار طبيعي اين اندكس در سه ماهه سوم حاملگي ۵ تا ۲۵ سانتي متر است.
دلايل افزايش بيش از حد مايع
در بيشتر موارد علت ناشناخته است. در حدود ۶۰% موارد هيچ دليل خاصي پيدا نمي شود، جنين مشكلي ندارد و مايع خوبخود كم مي شود. با اين حال بيمار بايد همچنان تحت نظر باشد و براي وي تا آخر حاملگي non-stress test و سونوگرافي تجويز شود.
همچنين ممكن است به منظور كاهش خطر پارگي زودرس كيسه آب و شروع زايمان زودرس استراحت مطلق تجويز شود.

[raz72592]

علل ديگر عبارتند از:
ديابت مادر: در صورتيكه مادر ديابت كنترل نشده داشته باشد ممكن است دچار افزايش بيش از حد مايع گردد. (پلي هيدرآمنيوس در ۱۰% مادران ديابتي و معمولا در سه ماهه سوم تشخيص داده مي شود).
به همين دليل معمولا براي مشخص كردن اينكه ممكن است افزايش بيش از حد مايع ناشي از ديابت باشد يك تست گلوكز انجام مي شود. اين موارد معمولا خفيف بوده و با كنترل ديابت براحتي درمان مي شوند.
ماكروزومي يا حاملگي چند قلويي:
بزرگ بودن بيش از حد جنين يا حاملگي دوقلويي يا چند قلويي خطر افزايش بيش از حد مايع آمنيوتيك را افزايش مي دهد. پلي هيدرآمنيوس بويژه در موارد سندرم انتقال خون دوقلوها محتمل است. در اين سندرم قلوي دهنده داراي مايع آمنيوتيك كم و قلوي گيرنده خون دچار افزايش بيش از حد مايع است.
ناهنجاري هاي جنيني:
در بعضي موارد نادر، جنين ممكن است دچار ناهنجاري باشد كه سبب مي شود مايع را نبلعد در حاليكه كليه اش ادرار بيشتري از همان مايع كمي كه بلعيده توليد مي كند.
اين مسئله ممكن است ناشي از ناهنجاري هايي باشد كه بلعيدن را براي جنين مشكل مي كنند. از جمله اين ناهنجاري ها مي توان به تنگي پيلور، شكاف لب يا كام، يا انسداد دستگاه گوارش اشاره كرد.
بعضي مشكلات دستگاه عصبي نظير نواقض لوله عصبي يا هيدروسفالي نيز مي توانند مانع بلع نوزاد شوند. در صورت تشخيص پلي هيدآمنيوس پزشك يك سونوگرافي با وضوح بالا و شايد يك آمنيوسنتز انجام مي دهد تا جنين را از نظر ناهنجاري ها و اختلالات ژنتيكي كنترل كند.
درمان
در حدود ۵۰% موارد بويژه در موارد خفيف مشكل خودبخود حل مي شود. در صورتيكه مايع خيلي زياد باشد و يا سبب ناراحتي زيادي شود پزشك ممكن است با استفاده از روشي بنام آمنيوسنتز درماني مقداري از مايع را خارج كند.
در اين روش پزشك سوزني را طريق رحم وارد كيسه آمنيوتيك كرده و مقداري از مايع را مي كشد. در موارد شديد اين كار ممكن است هر هفته و يا حتي بيشتر تكرار شود.
در بعضي موارد ممكن است براي كم كردن ميزان ادرار جنين از داروهاي مهار كننده پروستاگلاندين ها نظير ايندومتاسين استفاده شود.
تأثير پلي هيدرآمنيوس بر زايمان
پلي هيدرآمنيوس خطر زايمان زودرس را افزايش مي دهد بنابراين مادر بايد تحت نظر باشد. با شروع مراحل زايمان، خارج شدن مقدار زيادي مايع از رحم خطر پارگي جفت (جدا شدن زودرس جفت) يا پرولاپس بند ناف (قرار گرفتن بند ناف در گردن رحم و احتمال تحت فشار قرار گرفتن آن) را افزايش مي دهد.
هر دو اين وضعيت ها كودك را در خطر كمبود اكسيژن قرار داده و ممكن است نياز به سزارين اورژانس باشد.
از آنجا كه رحم نيز ممكن است پس از زايمان قادر به منقبض شدن نباشد احتمال خونريزي بعد از زايمان نيز وجود دارد. از اين رو پزشك در طول زايمان كاملا مادر را تحت نظر خواهد داشت