شعر گمنام

[ilta]

بادبادک با باد
تا فراسوی زمین
خبر شادی ما را می برد
سنگ هر کودک بر پهنه رود
لک لکی بود که لی لی می کرد
دامن پیرهن هر کودک
پر لک و پیس ز رنگ شاتوت
عصر هنگام که از مدرسه بر می گشتیم
و اندر آن کوچه تنگ
چه هیاهوی غریبی برپا می شد
نی سواران همه آماده جنگ
سر من گر چه به سنگ پسر همسایه
غرق خون گشت
ولی در دل من دلگیری
یک نفس راه نداشت
گاه ترنا بازی
گرچه چوب و فلکی بود , اما
دیو کین در دل کس راه نداشت
آرزوهایی بود
که به اندازه یک شیر و شکر شیرین بود
شادمانی همچون
نور خورشید به قلب همه خوش می تابید
شب که می شد
گوش ما منتظر قصه خاتون می ماند
قصه یوسف و شاه مصری
قصه زرد پری , سرخ پری
قصه دختر شاه پریان
سند باد بحری ما را می برد
بسوی چین , ماچین
تا فراسوی زمین
ناز خاتون می گفت
دیده را بربندیم
تا مبادا که در آن خواب بیاید , اما
ناگهان چشم گشودیم دریغ
کودکی را دیدیم
که به همراه صفا همچو عقاب
پر کشان رفت بر این اوج فلک
آسمان زیر پر خویش کشاند
و بجز خاطره ای مبهم از آن
هیچ نماند ...







چین به پیشانی و غم بر دل ماراه نداشت...

[zhoovaan]

قناعت وار
تکیده بود
باریک وبلند
چون پیامی دشوار
در لغتی
با چشمانی
از سئوال و
عسل
و رخساری بر تافته
از حقیقت و
باد.
مردی با گردش ِ آب
مردی مختصر
که خلاصه خود بود.

خرخاکی ها در جنازه ات به سو‏‎‍ء ظن می نگرد.
***
پیش از آن که خشم صاعقه خاکسترش کند
تسمه از گرده گاو ِ توفان کشیده بود.
بر پرت افتاده ترین راه ها
پوزار کشیده بود
رهگذری نا منتظر
که هر بیشه و هر پل آوازش را می شناخت.
***
جاده ها با خاطره قدم های تو بیدار می مانند
که روز را پیشباز می رفتی،
هرچند
سپیده
تو را
از آن پیشتر دمید
که خروسان
بانگ سحر کنند.
***
مرغی در بال های یش شکفت
زنی در پستانهایش
باغی در درختش.

ما در عتاب تو می شکوفیم
در شتابت
مادر کتاب تو می شکوفیم
در دفاع از لبخند تو
که یقین است و باور است.

دریا به جرعه یی که تواز چاه خورده ای حسادت می کند.

[Amir..H]

من که تسبیح نبودم

من که تسبیح نبودم،تو مرا چرخاندی

مشت بر مهره تنهایی من پیچاندی


مهر دستان تو دنبال دعایی میگشت

بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی


ذکرها گفتی و بر گفته خود خندیدی

از همین نغمه تاریک مرا ترساندی


بر لبت نام خدا بود-خدا شاهد ماست

بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی


دست ویرانگر تو عادت چرخیدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ایمان خواندی


قلب صد پاره من مهره صد دانه نبود

تو ولی گشتی و این گمشده را لرزاندی


جمع کن:رشته ایمان دلم پاره شدست

منکه تسبیح نبودم،تو مرا چرخاندی

[ahmad g]

عمریست که در هجر رخت اشک فشانم

یکدم نظری کن که از این غم برهانم

ای پادشه حسن به سیمای تو سوگند

اندر غمت عمریست که رسوای جهانم

ای کعبه دل های خزان دیده کجایی

یکدم بنما رخ که گرفتار خزانم

ای یوسف گمگشته به کنعان قدمی نه

تا کی به رهت دیده ی گریان بنشانم

تو نور خدایی و چراغ شب تاریک

تو جانی و جانانی و تو روح و روانم

من غرقه ی بحر غم و تو باد موافق

بنواز شها تا که به ساحل برسانم

جز دیدن روی تو امید دگرم نیست

پروانه ام ای شمع که سوزد ز تو جانم

تا کی به امید سحری ای شه خوبان

در دام غم این شب تاریک بمانم

شاعر تو و شعر از تو من قافیه پرداز

ای قافیه ی شعر خدا نیست زبانم

توضیح:نیست زبانم یعنی دیگر زبان توصیف ندارم(از مدح تو عاجزم)

------------------------------------------------------------------------------

این شعر رو در مدح امام زمان (ع) گفتم .امیدوارم خوشتون بیاد

[Amir..H]

من وتو میدانیم
که به هم محتاجیم

تو به احساس تماشایی لبهای پُر از حسرت من
ومن
از
عطر نفسهای تو
جان میگیرم.

[narmine]

ایـن تفـاوت عقل‌هـا را نیـک دان

در مراتب از زمین تا آسمان

هست عقلی همچـو قـرص آفتـاب

هست عقلی کمتر از زهره و شهاب

هست عقلی چون چراغی سرخوشی

هست عقلی چون ستاره آتشی

ز آنـکه ابـر از پــیش آن وا جـهد

نور یزدان بین خرد ها بر دهد

عقل‌های خلق، عکس عقـل اوست

عقل او مشک است و عقل خلق بو

عقل کل و نفس کل و مرد خداست

عرش و کرسی را مدان کز وی جداست

مظهر حق است ذات پاک او

زو بجو حق را و از دیگر مجو

عقل جز وی عقل را بدنام کرد

کام دنیا مرد را بی‌کام کرد

آن ز صیدی حسن صیادی بدید

وین ز صیادی غم صیدی کشید

آن ز خدمت ناز مخدومی بیافت

وین ز محذومی ز راه عز بتافت

آن ز فـرعـونی اسیـر آب شد

وز اسیری بسط صد سهراب شد

لعب معکوس است و فرزین بند‌ سخت

حیله کم کن کار اقبالست و بخت

بر خیال و حیله کم تن تار را

که غنی ره کم دهد مکار را

مکر کن در راه نیکو و خدمتی

تا نبوت یابی اندر امتی

مکر کن تا وارهی در مکر خود

مکر کن تا فرد گردی از جسد

مکر کن تا کمترین بنده شوی

در کمی رفتی خداونده شوی

رو بهی و خدمت ای گرگ کهن

هیچ بر قصد خداوندی مکن

لیک چون پروانه در آتش بتاز

کیسه‌ای ز آن بر مدوز و پاک باز

زور را بگذار و زاری را بگیر

رحم سوی زاری آید ای فقیر

گر کنی زاری بیابی رحم او

رحم او در زاری خود باز جو

زاری مضطر تشنه معنویست

زاری سرد دروغ آن غویست

گریه اخوان یوسف حیلتست

که درونشان پر زرشک و علتست

؟

[Amir..H]

حسرت را آن هنگام دیدم
که کودکی
به نان نوشته شده در کتابش خیره مانده بود
و پس از اندک زمان گذر ثانیه ها
به هنگامه ی خواب
در آسمان با ستاره ها
نانوایی باز کرده بود
و به بچه هایی که با حسرت
در صف نان بودند
نان هدیه میکرد.

[Maryam j0on]

" بی همه گان به سر شود ... "
و من ...
خیلی نگران شده ام ...
چون ...
دیگر دارد بی تو هم به سر می شود انگار ...

[Maryam j0on]

آه ... چه سخت است نبودنت...
و چه لحظه های تلخی ست رفتنت...
چرا نمی گذرند این لحظه ها...!!
ساعت شده اند ثانیه ها
و چه سنگین رژه می روند در مقابلم
...

[Maryam j0on]

از جنازه ات پیداست زنده نیستی

عاقبت روزگار هم دست از سرت برداشت

آهسته از بالا خودت را تماشا می کنی

تا اشک لاغری نصیبت کنی

و روی دو پا می نشینی

اعلامیه مرگت

هنوز آماده نیست

ای کاش

تا ابد هیچ وقت سیگارت را خاموش نمی کردی

میگویند

آنجا نور به اندازه کافی نیست!