اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[hellgirl]

شگفتا وقتی که بود نمی دیدم

وقتی که می خواند نمی شنیدم

وقتی دیدم که نبود،وقتی شنیدم که نخواند

چه غم انگیز که وقتی چشمه ای سرد و زلال

در برابرت می جوشد و می خروشد و می نالد،

تو تشنه ی آتش باشی و نه تشنه ی آب

آب و چشمه ای که از آتشی که تو تشنه ی آن بودی

بخار شد و به هوا رفت و آتش کویر را تافت و در خود گداخت

و از زمین آتش رویید و از آسمان آتش بارید تا تو،

تشنه ی آب گردی و نه تشنه ی آتش

و بعد عمری گداختن از غم نبودن کسی که تا بود،

از غم نبودن تو می گداخت،

آموختی که آنچه خویشاوندان را در غربت این

آسمان و زمین بی درد،دردمند می سازد

و نیازمند،بی تاب یکدیگر می سازد


"دوست داشتن است"

و من در چشمان تو ای خویشاوند بزرگ من!

ای که در سیمایت هراس غربت پیدا بود

و در آهنگ صدایت شوق ماندن

دیدم که تو تبعیدی این زمینی...

و تو اکنون با مرگ رفته ای و من تنها با این امید دم می زنم

که هر روز گامی به تو نزدیکتر می شوم...

[hellgirl]

کاش بدون عشق هم میشد ماند کاش توانم بود کاش تورا یادم میرفت کاش می خندیدمو چشمم را میبستم و باز می کردم و در دنیایی بدون تو دو باره متولد می شدم کاش عشق را نمی فهمیدم کاش چهره به چهره عشق نمی ماندم همین جا که شاید بخوانی و شاید نه به تو تنهاترین سکوت دقایق بی کسیم ابراز عشق می کنم عاشقت شدم من بلاخره عاشقت شدم ولی در بهت نگاهت می خواهم ابرازش کنم من عاشقت شدم
بهار

[winter+girl]

سوز آهم اثر نمی بخشد
دفتری را چرا سیاه کنم
شمع بالین مرگ خود باشم
کاهش جان خود نگاه کنم
بس کنم این سیاهی کاری بس!
گرچه دل ناله میکند
((بس نیست))
برگ های سپید دفتر من
از شما رو سیاه تر کسی نیست

[winter+girl]

درد تنهایی خود را به که گویم
من که بر دست وبه پایم
به که گویم در این جامه خالی از عشق
بتنیدند گلی از گل ریحان
همه در تاب و خروشند
من به سان گلی از باغ گل یاس بدم
همه چون سرو به بالا نگرند
که ندانم چگونه به شکوفایی خود شاد شوم
و به فغان از دست هستی
که تواند که مرا شاد کند
که تواند که مرا یاد کند
و دل غم زده ام را
وصدای نفسم را ببرد تا که رسد بر دل یاران
به سرود غم هستی بسراید
من که خواهم ولی افسوس که نتوانم
آه......
از اینجا بروم

[winter+girl]

قهوه ای تلخ و اتاقی یخ زده
آسمان آرزوهایم کبود
با خودم میگویم این دیوانگی
ای دل بیچاره تقصیر تو بود...

[god_girl]

اگر ماه بودم،
به هر جا که بودم،
سراغ تو را از خدا می گرفتم؛
و گر سنگ بودم،
به هر جا که بودی،
سر رهگذار تو جا می گرفتم.

اگر ماه بودی،
به صد ناز
شاید،
شبی بر لب بام من می نشستی؛
و گر سنگ بودی،
به هر جا که بودم،
مرا می شکستی!

[god_girl]

آسمان ، زیبا و مهتابی است
و ماه ـ آن شبچراغ روشن و زیبا
بسی دور است ،
از این جایی که من هستم ،
که حتی کشتی رؤیا ،
ندارد ره به نزدیکش!
نه راه پیش و پس دارم
نه تاب ماندن و مردن
که پابندم به زنجیرش!

دریغا ـ روح من خاموش و بی نور است
دلم بیچاره ای بیمار و رنجور است

برای مردم حیران دور از من ،
چسان فریاد بردارم که مردم :
آسمان زیبا و مهتابی است ـ
ولی
بر من
چه بی نور است ....
چه بی نور است ....

[god_girl]

من او را رها کردم
و چقدر سخت است عزیزتزینت را رها کنی
اما من آنقدر او را دوست دارم،
که او را رها می خواهم
رها از تمامی بندها و زنجیرها
هر چند او هیچگاه در بند من گرفتار نبود
چرا که من خود اینگونه خواستم
هیچگاه بخاطر همیشه بودن با او
برای او بندی نساختم
اما او در بند خود گرفتار بود
ای کاش از خود رها شود
همانگونه که من با او از خود رها شدم.

[god_girl]

من به این مهر سکوت
من به این تاریکی
من به ما
من به فرسودگی ذهن خودم
معترضم!!!
که چرا ... شوق آغاز مرا
و منی چون من را
ز خودم دزدیدند!
به کجا برگردم؟
حق بر گشتن را
ز تنم دزدیدند!
سفر آینه هم رنگی نیست
خواب رنگین مرا دزدیدند!!!

[magmagf]

عشق تو را در زمستان به ياد مي آورم

و دعا مي كنم باران

در سرزميني ديگر ببارد

برف

بر شهري ديگر بريزد

و خدا زمستان را از تقويم خود پاك كند

چگونه خواهم توانست زمستان را

پس از تو تاب آورم نمي دانم .