تاپیک اختصاصی محسن چاوشی

[3Dmajid]

عزیز من من که نگفتم معنی شعر اونه من گفتم در ظاهر همچین چیزیه اگه سوء تفاوت شده منو ببخش!
توجه مینمیویی؟

آها از اون لحاظ
سوء تفاوت برطرف شد اتزیو.
به داوینچی سلام برسون

[Altairezio]

دوستان یه موضوع دیگه ام که هست اینه که آلبوم حریص هم ایرادی نداره ولی چون ما داریم 1 ساله باهاش شب روز می کنیم برامون آهنگاش تکراری شده!
والّا آلبوم حریص بد نبود!

[Sheil]

من که وقتی این آلبوم رو شنیدم شوکه شدم ....

خیلی عالی بود ، غیر قابل تصور بود

[MCSE MAN]

اينم نقد سايت موسيقي ما. دوستان اگه خواستن ميتونن بگن با كدوم قسمت ها موافقن و با كدوم قسمت ها مخالف

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

نگاهی به آلبوم «پرچم سفید» محسن چاوشی؛

چاوشی در گذار یا سرگردانی؟

۱. در روزهای اخیر که آخرین آلبوم محسن چاووشی به نام «پرچم سفید» وارد بازار شده است، با دوستان اهل فن زیاد در موردش صحبت کردیم. آلبوم جدید چاووشی مانند دیگر کار‌هایش هم مخالفان سرسختی دارد و هم موافقان پروپا قرص. جدای از کسانی که تعصبی در مورد خواننده محبوبشان حرف می‌زنند یا صرف علاقه نداشتن به خواننده آن را می‌کوبند، استدلال‌های جالبی برای خوب یا بد بودن آلبوم در این روز‌ها شنیده می‌شود. نقد و نظرهایی که‌گاه به کلیت موسیقی روز کشور برمی‌گردد و‌گاه در مورد شخص محسن چاووشی و آلبوم «پرچم سفید» مطرح می‌شوند. اتفاقا محسن چاووشی از این نظر خواننده پویایی است. طیف گسترده‌ای از مردم کارهای او را گوش می‌کنند و نظرات دقیقی هم در مورد جزییات آثارش می‌دهند. اگر سری به وبلاگ‌ها و سایت‌های موسیقی بزنید می‌بینید که هوادار و غیر هوادار چگونه در مورد جزء به جزء آلبوم چاووشی نظر داده‌اند و آن را شکافته‌اند. این حساسیت در بین مخاطبان شاید بهترین ابزاری باشد که خواننده و هنرمند را وادار به پویا بودن و تغییر روز به روز بکند. هرچند این تغییرات لزوما همیشه مثبت نیست!

۲. ترانه مشکل عمومی موسیقی پاپ ماست. تنها خلاصه به آثار محسن چاووشی نمی‌شود. البته یک حقیقت تلخ هم وجود دارد. هیچگاه برای ترانه استاندارد خوبی وجود ندارد. تمام کسانی که ترانه را نقد و بررسی می‌کنند هیچگاه به استاندارد خاصی در ترانه اشاره نمی‌کنند. با این وجود همه چیز نسبی است. هر چند در این نسبیت ما رو به تعالی سیر نمی‌کنیم، اما حداقل دست منتقد برای مقایسه باز است. آثار محسن چاووشی از دیدگاه ترانه سرایی همیشه روی یک خط سینوسی قرار داشته که اوج و فرودهای با اختلافی دارند. این اتفاق یک دلیل عمده می‌تواند داشته باشد. اینکه خود چاووشی هم در یک خط مستقیم حرکت نمی‌کند. او مدام تغییر سبک می‌دهد و در گستره پهنی از موسیقی پاپ و راک در حال رفت و آمد است. خواننده‌ای که آلبوم‌های اول او مانند خودکشی و متاسفم، فضایی کاملا تلخ و سیاه دارد، در آلبوم‌های اخیر خود به آهنگ‌های بندری و شش و هشتی می‌رسد که همه را به تعجب وا می‌دارد. این تغییر سبک طبیعتا در ترانه‌های او هم تاثیر زیادی دارد. خیلی طبیعی است که برای یک ترانه بندری و شاد نمی‌تواند شعری تلخ و سیاه استفاده کنید، و برعکس. شاید از نظر هنرمند این تغییر رویه نقد درستی نباشد، اما درست جایی به مشکل برمی‌خوریم که خواننده با یک تغییر ژانر، ذهنیت مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌دهد. جدای از ویژگی‌های فنی موسیقی و اینکه آیا محسن چاووشی توانایی اجرای این گستره را دارد یا نه، این آشفته کار کردن باعث آشفتگی ذهن مخاطب هم می‌شود. نخی که حرف‌های پاراگراف بالا را به هم وصل می‌کند، ترانه است. ترانه بار اصلی این آشفتگی را به دوش می‌کشد.

۳. تنظیم همیشه یکی از ویژگی‌های آلبوم‌های چاووشی بوده. تنظیم حتی سهم بیشتری از فرآیند تولید یک آهنگ را نسبت به آهنگسازی دارد. تنظیم خوب می‌تواند ضعف‌های دیگر آهنگ مانند ترانه یا آهنگسازی را بپوشاند. مخصوصا در سبک‌های پاپ و راک که دست تنظیم کننده باز است و با طیف گسترده‌ای از سازهای کلاسیک و الکترونیک مواجه است. در اینگونه موارد تنظیم خوب و متفاوت انجام دادن کاری بسیار دشوار و حساسی است. اگر نگاهی به سیر کارهای چاووشی کنید می‌بینید که سبک کاری او بسیار وابسته به تنظیم‌کننده‌هایی بوده که در این مدت با او همکاری می‌کردند. محمدرضا آهاری تنظیم آلبوم یه شاخه نیلوفر را بر عهده داشت. آلبومی که همچنان به عقیده نویسنده بهترین آلبوم چاووشی در بین آلبوم‌های رسمی اوست. یکی از ویژگی‌های «یه شاخه نیلوفر» تنظیم خوب آن است. تنظیمی که با شناسنامه حرفه‌ای چاووشی که پیش از انتشار اولین آلبوم رسمی‌اش او را با آن می‌شناختند. پیوستن شهاب اکبری به محسن چاووشی برای تنظیم آهنگ‌ها همراه بود با تغییر سبک آهسته و آرامی از او که در آلبوم‌های بعدی به خوبی مشهود بودند. این سیر تغییرات ادامه داشت تا آنجا که در «پرچم سفید» شما با تنظیمی کاملا متفاوت از این خواننده روبرو هستید. تنظیمی که بیشتر بر اساس سازهای الکترونیک و به خصوص گیتار الکتریک طراحی شده است. در کمتر آلبوم داخلی می‌توانید پیدا کنید که به این میزان از گیتار الکتریک به عنوان ساز سولو در تنظیم استفاده شود. در عوض در «یه شاخه نیلوفر» تنظیم کننده از ویولن به عنوان یکی از سازهای اصلی استفاده کرده که ردی از آن در «پرچم سفید» نمی‌بینید.

۴. زمانی که تک آهنگ «دلتنگ» منتشر شد، خیلی‌ها این تصور را داشتند که چاووشی به گذشته خود رجوع کرده. «دلتنگ» در عین حال که نشانه‌های زیادی از نوآوری همراه خود داشت، بازگشتی هم بود به دوران رو به اوج چاوشی در آلبوم «یه شاخه نیلوفر» و قبل از آن. اما آلبوم جدید این را نشان نمی‌داد. دلتنگ احتمالا یک تک آهنگ جدا افتاده از «پرچم سفید» است که به علت ناهمگون بودن، از آلبوم بیرون گذاشته شده است. چرا که شما در پرچم سفید با آهنگ‌هایی مانند «مردم آزار»، «جوابم نکن» و... سافت‌راک‌های فانتزی از لحاظ ساختار مواجه هستند که ترانه‌هایی سیاه و خاکستری از جنس کارهای قبلی چاوشی در آن‌ها گنجانده شده است. یک پارادوکس غیرمنطقی که در تغییر مسیر چاوشی به وجود آمده است.

۵. با دو نگاه می‌شود در مورد آلبوم چاوشی به جمع بندی رسید. اول اینکه این آلبوم را جدای از سوابق خواننده و گروهش و به صورت تکی نگاه کنیم. در این نگاه نباید نگاهی به گذشته داشته باشید و فرض کنید که این تنها آلبوم چاوشی است که به بازار ارائه شده. در این صورت آلبوم نقاط ضعف و قوت زیادی دارد که در بالا به بعضی از آن‌ها اشاره شد. نقاط ضعف و قوتی که می‌تواند یک برآیند قابل قبولی داشته باشد. اما فقط قابل قبول. نه عالی و نه خوب. قطعا چاوشی با این آلبوم به تنهایی نمی‌توانست سوپر استار شود. چاوشی در این آلبوم یک خواننده کاملا معمولی است. خواننده‌ای که تلاش‌های قابل ستایشی برای نوآوری و حرکت پویا در موسیقی پاپ انجام داده، اما نتیجه چندان چشمگیری ندارد.

نگاه دوم این است که آلبوم را در ادامه سیر کارهای چاوشی ببینید. بعد از آلبوم‌هایی مانند «یه شاخه نیلوفر» یا آلبوم‌های ماقبل آنکه به صورت غیر رسمی منتشر شدند. در ادامه موسیقی فیلم سنتوری که می‌توان به عنوان شاهکار چاوشی در سال‌های گذشته از آن اسم برد. حتی در ادامه «ژاکت» و «حریص» که بهترین آلبوم‌های چاوشی نبودند ولی سطح قابل قبولی داشتند. در این نگاه بدون شک «پرچم سفید» ضعیف‌ترین کاری است که چاوشی تا به حال ارائه داده است.

منبع : اختصاصی سایت موسیقی ما

[Greedy]

اینو برای این سایت درپیت و متقلب موزیک ما فرستادم که بعیده تایید کنن
همه شدن منتقد
جناب اقای به ظاهر کارشناس! کیه که ندونه شما اون زمان که در مجله همشهری جوان مسئول صفحه موسیقی بودی و هر کاری کردی نتونستی با چاوشی مصاحبه کنی از همون زمان زخم داری ازش
این نقدای الکی قدیمی شده
همانطور که یه ظاهر منتقد میگه جدایی نادر از سیمین فیلم مزخرفیه و میره اسکار میگیره نظر شما هم یه نظر مثه اونه
دو روزه شما البوم موسیقی رو میشنوی و سریع نقد میکنی !!!

[3Dmajid]

این کجای سایته موسیقی ماعه ؟ من که پیداش نکردم

در کل نقد بی منطق و مزخرفی بود.
اولش که اومده میگه مشکل ترانه داره !
جالبه میاد میگه "دلتنگ" ادامه ی راه یه شاخه نیلوفر بوده نمیدونم چه ربطی بین این دوتاس !
شهاب اکبری که قبلش هم باهاش کار میکرد، اومده گفته بعد از اینکه شهاب اکبری به محسن پیوست کم کم سبکش تغییر کرد.
و از همه مهمتر که گفته پرچم سفید ضعیف ترین آلبوم محسن چاووشیه
من اگه بخوام بهترین آلبوم محسن رو بگم یا میگم یه شاخه نیلوفر یا میگم پرچم سفید.

متاسفانه اینا همیشه ازین چرندیات برای گفتن دارن.
باور کنید اگه محسن همون سبک قبلی رو تا الان ادامه داده بود همه جاها بحث سر این بود که دیگه خلاقیت نداره و همه ی کاراش تکراری شده ! حالا هم که توی هر آلبومش یه سبک و فضای خاصی داره میگن اینجوریه.
خلاصه همیشه بهونه واسه اینا هست

[Greedy]

این کجای سایته موسیقی ماعه ؟ من که پیداش نکردم

در کل نقد بی منطق و مزخرفی بود.
اولش که اومده میگه مشکل ترانه داره !
جالبه میاد میگه "دلتنگ" ادامه ی راه یه شاخه نیلوفر بوده نمیدونم چه ربطی بین این دوتاس !
شهاب اکبری که قبلش هم باهاش کار میکرد، اومده گفته بعد از اینکه شهاب اکبری به محسن پیوست کم کم سبکش تغییر کرد.
و از همه مهمتر که گفته پرچم سفید ضعیف ترین آلبوم محسن چاووشیه
من اگه بخوام بهترین آلبوم محسن رو بگم یا میگم یه شاخه نیلوفر یا میگم پرچم سفید.

متاسفانه اینا همیشه ازین چرندیات برای گفتن دارن.
باور کنید اگه محسن همون سبک قبلی رو تا الان ادامه داده بود همه جاها بحث سر این بود که دیگه خلاقیت نداره و همه ی کاراش تکراری شده ! حالا هم که توی هر آلبومش یه سبک و فضای خاصی داره میگن اینجوریه.
خلاصه همیشه بهونه واسه اینا هست

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

هر کی میخواد معروف شه باید از نردبان چاوشی بره بالا
این طرف معلوم نیست از کجا پیداش شده دو روزه البوم نقد کرده
اصلا خودشم متوجه نشده تو نقدش چی گفته
=====
البته اینا از سایت متقلب موزیک ما بر میاد این سایت کلا هر مطلبی که از چاوشی میذاره کلی بازدیدش ده برابرش میشه
البوما رو امتیازشون دستکاری میکنه که برن رای بدن بازدیدشون زیاد شه
در طول سال دو سه تا نقد البوم میذاره اونم بعد یکی دو ماه واسه چاوشی دو روز نشده گذاشته که برن جوابشون بدن بازدید کسب کنن

[MCSE MAN]

این کجای سایته موسیقی ماعه ؟ من که پیداش نکردم

داداش اينم لينكش:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

من كلا فقط با 2 موردش تقريبا موافقم
1. به نظر من يه شاخه نيلوفر بهترين البوم مجازش كه هيچي،كلا بهترين آلبوم چاوشيه. دوست دارم تو آلبوم هاي بعد يه مقدار به اون فضا نزديكتر شه.
2. افت اشعار و ترانه ها. البته فقط نسبت به يه شاخه نيلوفر چون اون محشر بود واقعا. وگرنه ترانه هايي كه تو آلبوم هاي محسن هست اصلا قابل مقايسه با آلبوماي ديگه هست؟!

بقيش اش رو نميدونم از كجاش درآورده بود. كجاش دلتنگ شبيه آثار قديم چاوشي بود؟!! در ضمن تنظيمش هم اصلا خوب نبود.
كلا هر آلبومي جديد مياد ميگه اين ضعيفترين كارش بوده. حالا اگه يه شاخه نيلوفر و پرچم سفيد هم جا به جا ميشدن ميگفت يه شاخه نيلوفر ضعيفترينه
مثل قديم هم ميخوند ميگفت يه سبك تكراري داره و هيچ نوآوري تو آلبوماش نيست!

[Alireza_SA]

موسیقی ما سایت معلوم الحالی هست اون از تقلب های گسترده در نظرسنجی که شب میخوابیدی صبح پا میشدی یهو هزار رای جابجا میشد اونم از خبرهای دروغ مختلفش و مصاحبه های خیالی که با محسن انجام داده کلا با خودشون درگیرن اینا جدی نگیرید ...

[Alireza.M67]

اينم نقد سايت موسيقي ما. دوستان اگه خواستن ميتونن بگن با كدوم قسمت ها موافقن و با كدوم قسمت ها مخالف

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

نگاهی به آلبوم «پرچم سفید» محسن چاوشی؛

چاوشی در گذار یا سرگردانی؟

۱. در روزهای اخیر که آخرین آلبوم محسن چاووشی به نام «پرچم سفید» وارد بازار شده است، با دوستان اهل فن زیاد در موردش صحبت کردیم. آلبوم جدید چاووشی مانند دیگر کار‌هایش هم مخالفان سرسختی دارد و هم موافقان پروپا قرص. جدای از کسانی که تعصبی در مورد خواننده محبوبشان حرف می‌زنند یا صرف علاقه نداشتن به خواننده آن را می‌کوبند، استدلال‌های جالبی برای خوب یا بد بودن آلبوم در این روز‌ها شنیده می‌شود. نقد و نظرهایی که‌گاه به کلیت موسیقی روز کشور برمی‌گردد و‌گاه در مورد شخص محسن چاووشی و آلبوم «پرچم سفید» مطرح می‌شوند. اتفاقا محسن چاووشی از این نظر خواننده پویایی است. طیف گسترده‌ای از مردم کارهای او را گوش می‌کنند و نظرات دقیقی هم در مورد جزییات آثارش می‌دهند. اگر سری به وبلاگ‌ها و سایت‌های موسیقی بزنید می‌بینید که هوادار و غیر هوادار چگونه در مورد جزء به جزء آلبوم چاووشی نظر داده‌اند و آن را شکافته‌اند. این حساسیت در بین مخاطبان شاید بهترین ابزاری باشد که خواننده و هنرمند را وادار به پویا بودن و تغییر روز به روز بکند. هرچند این تغییرات لزوما همیشه مثبت نیست!

۲. ترانه مشکل عمومی موسیقی پاپ ماست. تنها خلاصه به آثار محسن چاووشی نمی‌شود. البته یک حقیقت تلخ هم وجود دارد. هیچگاه برای ترانه استاندارد خوبی وجود ندارد. تمام کسانی که ترانه را نقد و بررسی می‌کنند هیچگاه به استاندارد خاصی در ترانه اشاره نمی‌کنند. با این وجود همه چیز نسبی است. هر چند در این نسبیت ما رو به تعالی سیر نمی‌کنیم، اما حداقل دست منتقد برای مقایسه باز است. آثار محسن چاووشی از دیدگاه ترانه سرایی همیشه روی یک خط سینوسی قرار داشته که اوج و فرودهای با اختلافی دارند. این اتفاق یک دلیل عمده می‌تواند داشته باشد. اینکه خود چاووشی هم در یک خط مستقیم حرکت نمی‌کند. او مدام تغییر سبک می‌دهد و در گستره پهنی از موسیقی پاپ و راک در حال رفت و آمد است. خواننده‌ای که آلبوم‌های اول او مانند خودکشی و متاسفم، فضایی کاملا تلخ و سیاه دارد، در آلبوم‌های اخیر خود به آهنگ‌های بندری و شش و هشتی می‌رسد که همه را به تعجب وا می‌دارد. این تغییر سبک طبیعتا در ترانه‌های او هم تاثیر زیادی دارد. خیلی طبیعی است که برای یک ترانه بندری و شاد نمی‌تواند شعری تلخ و سیاه استفاده کنید، و برعکس. شاید از نظر هنرمند این تغییر رویه نقد درستی نباشد، اما درست جایی به مشکل برمی‌خوریم که خواننده با یک تغییر ژانر، ذهنیت مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌دهد. جدای از ویژگی‌های فنی موسیقی و اینکه آیا محسن چاووشی توانایی اجرای این گستره را دارد یا نه، این آشفته کار کردن باعث آشفتگی ذهن مخاطب هم می‌شود. نخی که حرف‌های پاراگراف بالا را به هم وصل می‌کند، ترانه است. ترانه بار اصلی این آشفتگی را به دوش می‌کشد.

۳. تنظیم همیشه یکی از ویژگی‌های آلبوم‌های چاووشی بوده. تنظیم حتی سهم بیشتری از فرآیند تولید یک آهنگ را نسبت به آهنگسازی دارد. تنظیم خوب می‌تواند ضعف‌های دیگر آهنگ مانند ترانه یا آهنگسازی را بپوشاند. مخصوصا در سبک‌های پاپ و راک که دست تنظیم کننده باز است و با طیف گسترده‌ای از سازهای کلاسیک و الکترونیک مواجه است. در اینگونه موارد تنظیم خوب و متفاوت انجام دادن کاری بسیار دشوار و حساسی است. اگر نگاهی به سیر کارهای چاووشی کنید می‌بینید که سبک کاری او بسیار وابسته به تنظیم‌کننده‌هایی بوده که در این مدت با او همکاری می‌کردند. محمدرضا آهاری تنظیم آلبوم یه شاخه نیلوفر را بر عهده داشت. آلبومی که همچنان به عقیده نویسنده بهترین آلبوم چاووشی در بین آلبوم‌های رسمی اوست. یکی از ویژگی‌های «یه شاخه نیلوفر» تنظیم خوب آن است. تنظیمی که با شناسنامه حرفه‌ای چاووشی که پیش از انتشار اولین آلبوم رسمی‌اش او را با آن می‌شناختند. پیوستن شهاب اکبری به محسن چاووشی برای تنظیم آهنگ‌ها همراه بود با تغییر سبک آهسته و آرامی از او که در آلبوم‌های بعدی به خوبی مشهود بودند. این سیر تغییرات ادامه داشت تا آنجا که در «پرچم سفید» شما با تنظیمی کاملا متفاوت از این خواننده روبرو هستید. تنظیمی که بیشتر بر اساس سازهای الکترونیک و به خصوص گیتار الکتریک طراحی شده است. در کمتر آلبوم داخلی می‌توانید پیدا کنید که به این میزان از گیتار الکتریک به عنوان ساز سولو در تنظیم استفاده شود. در عوض در «یه شاخه نیلوفر» تنظیم کننده از ویولن به عنوان یکی از سازهای اصلی استفاده کرده که ردی از آن در «پرچم سفید» نمی‌بینید.

۴. زمانی که تک آهنگ «دلتنگ» منتشر شد، خیلی‌ها این تصور را داشتند که چاووشی به گذشته خود رجوع کرده. «دلتنگ» در عین حال که نشانه‌های زیادی از نوآوری همراه خود داشت، بازگشتی هم بود به دوران رو به اوج چاوشی در آلبوم «یه شاخه نیلوفر» و قبل از آن. اما آلبوم جدید این را نشان نمی‌داد. دلتنگ احتمالا یک تک آهنگ جدا افتاده از «پرچم سفید» است که به علت ناهمگون بودن، از آلبوم بیرون گذاشته شده است. چرا که شما در پرچم سفید با آهنگ‌هایی مانند «مردم آزار»، «جوابم نکن» و... سافت‌راک‌های فانتزی از لحاظ ساختار مواجه هستند که ترانه‌هایی سیاه و خاکستری از جنس کارهای قبلی چاوشی در آن‌ها گنجانده شده است. یک پارادوکس غیرمنطقی که در تغییر مسیر چاوشی به وجود آمده است.

۵. با دو نگاه می‌شود در مورد آلبوم چاوشی به جمع بندی رسید. اول اینکه این آلبوم را جدای از سوابق خواننده و گروهش و به صورت تکی نگاه کنیم. در این نگاه نباید نگاهی به گذشته داشته باشید و فرض کنید که این تنها آلبوم چاوشی است که به بازار ارائه شده. در این صورت آلبوم نقاط ضعف و قوت زیادی دارد که در بالا به بعضی از آن‌ها اشاره شد. نقاط ضعف و قوتی که می‌تواند یک برآیند قابل قبولی داشته باشد. اما فقط قابل قبول. نه عالی و نه خوب. قطعا چاوشی با این آلبوم به تنهایی نمی‌توانست سوپر استار شود. چاوشی در این آلبوم یک خواننده کاملا معمولی است. خواننده‌ای که تلاش‌های قابل ستایشی برای نوآوری و حرکت پویا در موسیقی پاپ انجام داده، اما نتیجه چندان چشمگیری ندارد.

نگاه دوم این است که آلبوم را در ادامه سیر کارهای چاوشی ببینید. بعد از آلبوم‌هایی مانند «یه شاخه نیلوفر» یا آلبوم‌های ماقبل آنکه به صورت غیر رسمی منتشر شدند. در ادامه موسیقی فیلم سنتوری که می‌توان به عنوان شاهکار چاوشی در سال‌های گذشته از آن اسم برد. حتی در ادامه «ژاکت» و «حریص» که بهترین آلبوم‌های چاوشی نبودند ولی سطح قابل قبولی داشتند. در این نگاه بدون شک «پرچم سفید» ضعیف‌ترین کاری است که چاوشی تا به حال ارائه داده است.

منبع : اختصاصی سایت موسیقی ما

با اکثر حرفهاش موافقم . یعنی تقریبا با همش بجز اون قسمت تنظیم و اون جمله ی آخر .
این آلبوم برای طرفدارای دو آتیشه ی چاوشی هیجان انگیز بود ولی در کل اگه حساب کنیم اصلا اینطور نبود و انتظار بیشتری از این خواننده می رفت .
البته هنوزم میگم ، آهنگ آخر این آلبوم حسابش از بقیه جداست ، فوق العاده بود .