نثرهای عاشقانه

[دل تنگم]

روزی دشنه ای در دست انتقام خواهم گرفت و بغض فروخورده ی سالیان را خواهم جوشاند از چشمه ی چشمانم ،روزی فریاد خواهم کرد دردهای روزگاران را، روزی نعره خواهم کرد ستم های رفته در دوران را، روزی خواهم آمدبا قلبی که پر از عشق بود واینک جایگاه سخت ترین کینه هاست، روزی خواهم کشت شادی آنکه شادی جوانیم کشت ،روزی خواهم گریست بر دوستان دشمن…

آنروز خنجری را در سینه ی پر مهرم فرو خواهم کرد و با خونش خواهم نوشت،
هنوز عاشقم گرچه عشق مرده است….

[amir 69]

گفتم بمان و بگذار که حضورت روشن کند شب های بی کسی و تنهاييم را...گفتم که هم نفسم شو در لحظه های بی هم نفسی...گفتم در روزگاری که عشق بازيچه ی دست اين و آن شده دوستم داشته باش...
گفتم لحظه ها و ثانيه ها را می خواهم تنها برای با تو بودن...تنها برای به ياد تو بودن...و تنها برای زمزمه کردن نام تو...
گفتم نرو...
برای ماندنت اصرار کردم...برای ماندنت از واژه ها کمک گرفتم...برای ماندنت دوستت دارم را در عمق چشمانم حک کردم...
اما تو نديدی...نخواستی که ببينی...نخواستی که لمس کنی حس ناب با هم بودن را...و تنها اجازه دادی که تصوير مبهم لبخندت روزگار يخ زده ی پس از تو را گرم کند...
گفتم که من چيزی برای بخشيدن به تو ندارم جز دلی که عشق تو را سايه بان خانه اش کرده و وجود تو را مهمان هميشگی اش...
و تو قلبم را پذيرفتی تا زير پاهايت بگذاری و تنها رده پاهايت برايم يادگاری بماند...
نمی گويم پس از تو زنده نخواهم ماند اما زندگيم ديگر هيچ شباهتی به آدميان دور و برم نخواهد داشت...

[Ghorbat22]

اولين كسي كه عاشقش ميشي دلتو ميشكونه و ميره . دومين كسي رو كه مياي دوست داشته باشي و از تجربه قبلي استفاده كني دلتو بدتر ميشكنه و ميزاره ميره . بعدش ديگه هيچ چيز واست مهم نيست و از اين به بعد ميشي اون آدمي كه هيچ وقت نبودي . ديگه دوست دارم واست رنگي نداره .. و اگه يه آدم خوب باهات دوست بشه تو دلشو ميشكوني كه انتقام خودتو ازش بگيري و اون ميره با يكي ديگه ...... اينطوريه كه دل همه آدما ميشکنه ...

[Ghorbat22]

من دلم ميخواهد خانه اي داشته باشم پر دوست كنج هر ديوارش دوستانم بنشينند آرام گل بگو گل بشنو هر كسي ميخواهد وارد خانه پر مهر و صفامان گردد شرط وارد گشتن شستشوي دلهاست شرط آن داشتن يك دل بي رنگ و رياست بر درش برگ گلي ميكوبم و به يادش با قلم سبز بهار مينويسم اي دوست خانه دوستي ما اينجاست تا كه سهراب نپرسد ديگر خانه دوست كجاست!!!

[.::. RoNikA .::.]

يادم باشد اگر شاعر شدم برای سرودن « دوست داشتن » دنبال ايهام و کنايه نباشم

يادم باشد اگر نقاش شدم لبخند را با آبی ترين رنگ بر بوم جاودانگی به تصوير کشم

يادم باشد اگر معلم شدم برای نمره دادن به خوبی ها دفتر نمره را ببندم و دستم را به اندازه تمامی کلاس باز کنم

يادم باشد اگر پزشک شدم نبض زندگی را در رگ عشق جستجو کنم

يادم باشد اگر ....

يادم باشد اگر کاره ای نشدم دل شکستن پيشه ام نباشد

[Ghorbat22]

عشق چیست : به كوه گفتم عشق چيست؟! لرزيد به ابر گفتم عشق چيست؟! باريد به باد گفتم
عشق چيست؟! وزيد به پروانه گفتم عشق چيست؟! ناليد به گل گفتم عشق چيست؟! پرپر شد به
انسان گفتم عشق چيست؟! اشك از ديدگانش جاري شد و گفت: ديوانگيست ....

[Ghorbat22]

اي كاش تنها يك نفر هم در اين دنيا مرا ياري كند
اي كاش مي توانستم با كسي درد دل كنم تا بگويم كه
من ديگر خسته تر از آنم كه زندگي كنم.....
مي خواهم با تو بگويم قصه مرگ عشقم را
مي خواهم تو بداني غم شبهايم را
مي خواهم كه تو بخواهي تن خسته و بيمارم را
مي خواهم كه ببوسي لب تبدار مرا
مي خواهم كه بداني عشق من رفت ز دستم

[Ghorbat22]

به دنبالت مي گردم اي گمشده ي روزها و شبهاي من ... کجايي ؟

نيستي ؟ کاش بودي تا سر بر شانه ات مي گذاشتم ... تا

ميگريستم ... ز دست اين دنياي بي وفا که مرا اينگونه کرد ...

اري ... کاش مي يافتمت ... کاش چشمانم را مي بستم و مي

گشودم و تو را احساس مي کردم عزيز دل ... باشد نيستي ... هر

جا هستي خوش باشي ... تنها نفس بکش چون من با تنفس تو زنده

ام ... اي تنهاترين گمشده ام ...

نگو بار گران بوديمو رفتيم

نگو نا مهربان بوديمو رفتيم

اخه اينها دليل محکمي نيست

بگو با ديگران بوديمو رفتيم

[Ghorbat22]

اگه يه کم فکر کني مي بيني زندگي ارزش زنده بودن رو نداره

اگه يه کم بيشتر فکر کني مي بيني زندگي ارزش مردنم نداره
اما اگه خيلي فکر کني مي بيني مردن و زنده بودن ارزشه فکر کردن
رو نداره
هميشه يادت باشه چيزي که امروز داري شايد آرزوي ديروزت بوده و
بزرگترين آرزوي فردات
پس هميشه سعي کن قدر چيزي که امروز داري رو خوب بدوني

[Ghorbat22]

چه قدر هوا دلگیر می شود وقتی خورشید صمیمیت پشت ابرهای کدورت پنهان می شود و باد خزان کوچه های دوستی را با برگ های زرد پاییزی خود پر می کند.حس دل انگیز لحظه لحظه دوستی را در کدام باران می توان احساس کرد؟مگر در این دنیای وانفسا چند نفس می توانیم بکشیم که آن رادر آسمان رنجیدگی حرام کنیم.؟چه زیباست که دست خود را هیچگاه از روی شانه های دوستمان بر نداریم و اگر کدورتی هم داریم روی این شانه ها نادیده بگیریم.گاهی فرصت برای جبران دوستی نیست چون نفس های زندگی از اختیار ما خارج است.