یغما گلرویی

[دل تنگم]

یادش‌ به‌ خیر!

بچّه‌گی‌مون‌ یادش‌ به‌ خیر ! چه‌ بی‌کلَک‌ بود دِل‌ِ ما !
همیشه‌ زیرِ سایه‌ی‌ چوب‌ِ فَلَک‌ بود دِل‌ِ ما !
وَق‌وَق‌صاحاب‌ داد می‌کشید ، تو گُذرِ محلّه‌مون‌ !
چه‌ مزه‌یی‌ ، چه‌ عطری‌ داشت‌ دَم‌ْپُختکای‌ نَه‌نَه‌مون‌ !
چشمای‌ تو یادش‌ به‌ خیر ، تو شب‌ِ چارشنبه‌سوری‌ !
شراب‌ِ هَفصَد ساله‌ بود ! باغ‌ِ تو آباد اَنگوری‌ !
همه‌ی‌ سهم‌ِ من‌ از زندگی‌ شُد : یادش‌ به‌ خیر !
مزّه‌ی‌ پیاله‌ی‌ تشنگی‌ شُد : یادش‌ به‌ خیر !
یادش‌ به‌ خیر صدای‌ پات‌ ، رو تَن‌ِ سنگفرش‌ِ حیات‌ !
فرار می‌داد غصّه‌ها رُ ، تنها یه‌ دونه‌ آبنبات‌ !
پدربزرگ‌ با چپغش‌ ، زیرِ گُذر نشسته‌ بود !
چراغ‌ِ تیرِ کوچه‌ رُ کمون‌ِ من‌ شکسته‌ بود !
توی‌ شب‌ِ خاطرخواه‌ شُدن‌ ، هق‌هق‌ِ من‌ یادش‌ به‌ خیر !
حال‌ِ پَریشون‌ِ دِل‌ِ عاشق‌ِ من‌ یادش‌ به‌ خیر !
همه‌ی‌ سهم‌ِ من‌ از زندگی‌ شُد: یادش‌ به‌ خیر !
مزّه‌ی‌ پیاله‌ی‌ تشنگی‌ شُد: یادش‌ به‌ خیر !


زلزله

نگو: «ـ دوسم‌ نداشته‌ باش‌ ! » خواستن‌ِ تو کارِ دِله‌ !
حریف‌ِ این‌ دِل‌ نمی‌شم‌ ! راضی‌ نمی‌شه‌ ! مُشکله‌ !
راهم‌ُ سَد می‌کنی‌ با ، اون‌ دوتا چشم‌ِ کهربا،
گُذشتن‌ از چشمای‌ تو ، مثل‌ِ خیال‌ِ باطله‌ !
با اون‌ نگاه‌ِ دَدَری‌ ، ما رُ کجاها می‌بَری‌ ؟
تو که‌ می‌دونی‌ عاشقت‌ نداره‌ تاب‌ِ فاصله‌ !
ما ساکن‌ِ خیالتیم‌ ، عاشق‌ِ عطرِ شالتیم‌،
این‌ دِل‌ِ بی‌وطن‌ هنوز ، اهل‌ِ همین‌ آب‌ُ گلِه‌ !
از وقتی‌ که‌ یکی‌ شُدن‌ ، دستای‌ تو با دست‌ِ من‌،
تو شهرِ آروم‌ِ دِلَم‌ ، اومده‌ صدتا زلزله‌ !
تو مثل‌ِ قایق‌ روی‌ آب‌ ، می‌گذری‌ مست‌ُ بی‌شتاب‌ ،
انگار نمی‌دونی‌ یکی‌ منتظرت‌ تو ساحله‌ !
همیشه‌ بی‌قرارِ تو ! همیشه‌ انتظارِ تو !
بیا که‌ بی‌اومدنت‌ ، سَر می‌ره‌ صبرُ حوصله‌ !
وعده‌ی‌ فردا نمی‌خوام‌ ، نگو: «ـ بمون‌ ! خودم‌ میام‌ ! »
بذار بهاری‌ شه‌ هَوام‌ ، بذار بخونه‌ چلچله‌ !
بذار که‌ اون‌ چشمای‌ ناز ، ما رُ هوایی‌ کنه‌ باز،
عشق‌ِ تو شیرین‌ِ اگه‌ زمونه‌مون‌ هَلاهله‌ !
تحمل‌

مثل‌ِ پِت‌ پِت‌ِ یه‌ فانوس‌ که‌ نفس‌ بُریده‌ باشه‌ !
مثل‌ِ اون‌ پرنده‌یی‌ که‌ ، جُز قفس‌ ندیده‌ باشه‌ !
دل‌ به‌ زنجیرِ عذابم‌ ، بی‌سرانجامم‌ُ خسته‌ !
یه‌ نفر حرمت‌ِ بال‌ِ شاپرک‌ها رُ شکسته‌ !
این‌جا زندگی‌ یتیمه‌ ، این‌جا ناتمومه‌ آواز !
مجرمای‌ بی‌گُناهن‌ ، این‌ فرشته‌ها سَر باز !
تو رهاتَر از صدایی‌ ، من‌ گرفتارِ سکوتم‌ !
بی‌تو از بام‌ِ ترانه‌ می‌سقوطم‌ ! می‌سقوطم‌ !
من‌ُ از این‌جا جدا کن‌ ! این‌جا دیگه‌ جای‌ من‌ نیست‌ !
سَر سپردن‌ به‌ تحمل‌ ، معنی‌ِ عاشق‌ شدن‌ نیست‌ !
این‌جا زندگی‌ یتیمه‌ ، این‌جا ناتمومه‌ آواز !
مجرمای‌ بی‌گُناهن‌ ، این‌ فرشته‌ها سَر باز !

کهرُبا

بی‌تواَم‌ امّا از تو سرشارم‌ !
بی‌تو در خواب‌ُ باتو بیدارم‌ !
رنگ‌ِ چشمانت‌ ، رنگ‌ِ دلتنگی‌ !
خسته‌ای‌ از این‌ آدمک‌ سنگی‌ !
کهربایی‌ تو ، من‌ پَری‌ در باد !
تو همه‌ شعری‌ ، من‌ همه‌ فریاد !
آخرین‌ بانو ! سایه‌ را بشکن‌ !
شوق‌ِ بودن‌ را ، زنده‌ کن‌ در من‌ !
آخرین‌ بانو ! رنگ‌ِ رؤیا باش‌ !
بهترین‌ فصل‌ِ قصّه‌ی‌ ما باش‌ !
از نگاه‌ِ من‌ ، بهترین‌ نامی‌ !
خسته‌ از راه‌ِ بی‌سرانجامی‌ !
آخرین‌ عاشق‌ ، آخرین‌ همراه‌ !
از شب‌ِ یلدا ، پُل‌ بزن‌ تا ماه‌ !
حجم‌ِ آغوشت‌ ، وسعت‌ِ دریاست‌ !
بی‌تو این‌ عاشق‌ ، قایقی‌ تنهاست‌ !
آخرین‌ بانو ! سایه‌ را بشکن‌ !
شوق‌ِ بودن‌ را ، زنده‌ کن‌ در من‌ !
آخرین‌ بانو ! رنگ‌ِ رؤیا باش‌ !
بهترین‌ فصل‌ِ قصّه‌ی‌ ما باش‌ !

یعنی‌ همین‌!

اگه‌ خاکسترنشینی‌ ، اگه‌ اهل‌ِ آسمونی‌ ،
اگه‌ جنس‌ِ خودِ مایی‌ ، اگه‌ از مابهترونی‌ ،
اگه‌ شاعر ، اگه‌ سرباز ، اگه‌ قصاب‌ ، اگه‌ سارق‌ ،
اگه‌ ارباب‌ ، اگه‌ زارع‌ ، اگه‌ پاروزَن‌ِ قایق‌ ،
اگه‌ آهنگرُ خَرّات‌ ، اگه‌ سرگرم‌ِ تجارت‌ ،
یا اگه‌ حتا وزیری‌ ، پُشت‌ِ مسندِ صدارت‌ ،
یه‌ نفر دِلِت‌ رُ می‌دزده‌ فقط‌ با یه‌ نگاه‌ !
عاشقی‌ یعنی‌ همین‌ ، یعنی‌ گناه‌ِ بی‌گناه‌ !
بعد از اون‌ روز دیگه‌ از خودت‌ رهایی‌ مِث‌ِ من‌ !
خوش‌ ترانه‌ ، خوش‌ طنین‌ُ خوش‌ صدایی‌ مِث‌ِ من‌ !
بعد از اون‌ دیگه‌ دِلِت‌ میشه‌ چراغ‌ِ راه‌ِ تو !
غیر از عشقت‌ کسی‌ رُ نمی‌بینه‌ نگاه‌ِ تو !
دُنیا تو دست‌ِ توئه‌ ، با هیشکی‌ کاری‌ نداری‌ !
همه‌ی‌ زندگیت‌ُ به‌ پای‌ عشقت‌ می‌ذاری‌ !
عاشقی‌ یعنی‌ همین‌ ، یعنی‌ گناه‌ِ بی‌گناه‌ !
یه‌ نفر دِلِت‌ رُ می‌دزده‌ فقط‌ با یه‌ نگاه‌ !

هم‌روزگار

غم‌ نخور ! هم‌روزگارم‌ ! من‌ هوای‌ تو رُ دارم‌ !
واسه‌ چاردیوارِ قلبت‌ ، صدتا پنجره‌ میارم‌ !
غم‌ نخور ! زیبای‌ خُفته‌ ! نااُمیدی‌ حرف‌ِ مُفته‌ !
رنگ‌ عوض‌ می‌کنه‌ این‌ شب‌ ، با غزل‌های‌ نگُفته‌ !
نگو خیلی‌ وقته‌ این‌جا ، کسی‌ فردا رُ ندیده‌ !
توی‌ پولک‌ِ لباست‌ ، صدتا فانوس‌ِ اُمیده‌ !
چرخ‌ِ تو ، وقتی‌ می‌رقصی‌ ! میشکنه‌ چرخ‌ِ فَلَک‌ رُ !
تازه‌ می‌کنه‌ دوباره‌ ، خبرای‌ قاصدک‌ رُ !
شب‌ از رقص‌ِ تو می‌ترسه‌ ! بترسون‌ دیوِ جادو رُ !
پریشون‌ کن‌ با آوازت‌ ، سکوت‌ِ این‌ غزلگو رُ !
غم‌نخور ! همیشه‌ روشن‌ ! رخوت‌ُ بگیر از این‌ تَن‌ !
خون‌ِ زندگی‌ رُ بسپار ، به‌ رگ‌ِ ترانه‌ی‌ من‌ !
غم‌ نخور ! همدست‌ِ خسته‌ ! شب‌پَره‌ از پیله‌ رَسته‌ !
مرغ‌ِ عشق‌ِ این‌ ولایت‌ ، دوباره‌ قفس‌ شکسته‌ !
شب‌ از رقص‌ِ تو می‌ترسه‌ ! بترسون‌ دیوِ جادو رُ !
پریشون‌ کن‌ با آوازت‌ ، سکوت‌ِ این‌ غزلگو رُ !

بخند!

اَمون‌ بده‌ که‌ عطرِ تو برگ‌ِ اَمون‌ِ واژه‌هاس‌ !
بذار بتابم‌ از چشات‌ ، این‌ آینه‌ بی‌انتهاس‌ !
اَمون‌ بده‌ ! اَمون‌ بده‌ ! که‌ بی‌اَمون‌ِ روزگار !
دست‌ِ ترانه‌بافه‌ من‌ ، بافته‌ بَرام‌ طناب‌ِ دار !
اَمون‌ بده‌ ! اَمون‌ بده‌ ! که‌ عاشقانه‌تَر بشم‌ !
می‌خوام‌ تو کوچه‌ی‌ چشات‌ ، دوباره‌ دربه‌در بشم‌ !
من‌ُ بگیر از روزگار ، که‌ خسته‌ام‌ از این‌ عذاب‌ !
دوباره‌ لالایی‌ بخون‌ ! بذار بیدارشم‌ توی‌ خواب‌ !
می‌خوام‌ تو رُ خواب‌ ببینم‌ تا بشکنه‌ شب‌ِ کبود !
ببین‌ که‌ بیداری‌ِ ما ، آش‌ِ دهن‌سوزی‌ نبود !
خواب‌ِ تو ناب‌ِ مث‌ِ شعر ، رؤیا داره‌ بغل‌ بغل‌ !
مشعل‌ِ آوازِ منی‌ ، تو این‌ سیاهی‌ِ دَغَل‌ !
می‌خوام‌ تو خواب‌ ببینمت‌ ! چشمای‌ خیسم‌ رُ ببند !
خسته‌ام‌ از زنگ‌ِ عزا ، بَرام‌ بخند ! بَرام‌ بخند !
من‌ُ بگیر از روزگار ، که‌ خسته‌ام‌ از این‌ عذاب‌ !
دوباره‌ لالایی‌ بخون‌ ! بذار بیدارشم‌ توی‌ خواب‌ !

گُذری‌

سَرِ فردوسی‌ ، تو میدون‌ ، بغل‌ِ مجسّمه‌،
اون‌جا که‌ صدا گُمه‌ ، تو ازدحام‌ِ همهمه‌،
یه‌ شوفر گَلو درونده‌ ، یه‌ نفس‌ داد می‌زنه‌:
«ـ یه‌ نفر میدون‌ِ آزادی‌ ! آهای‌ کی‌ با منه‌ ؟ »
من‌ پیاده‌ می‌گذرم‌ از بغل‌ِ صدای‌ اون‌،
تو اگه‌ پیاده‌یی‌ ، با من‌ همین‌ شعرُ بخون‌:
چراغای‌ راهنمایی‌ قاطی‌ کردن‌ دوباره‌ !
یه‌ روزی‌ این‌ ترافیک‌ دخل‌ِ ماها رُ میاره‌ !
خیابون‌ِ انقلاب‌ خیلی‌ بُلنده‌ ! مگه‌ نه‌ ؟
چراغای‌ قرمزش‌ راه‌ُ می‌بنده‌ ! مگه‌ نه‌ ؟
مونده‌ تا میدون‌ِ آزادی‌ ! آهای‌ مسافرا !
شماهام‌ پیاده‌ شین‌ ! بگین‌: چرا ؟ بگین‌: چرا ؟
واسه‌ چی‌ میدون‌ِ انقلاب‌ شلوغه‌ همیشه‌ ؟
واسه‌ چی‌ چمبره‌ی‌ این‌ ترافیک‌ وا نمیشه‌ ؟
اگه‌ تقصیرِ چراغاس‌ چراغا رُ می‌شکنیم‌ !
اگه‌ تقصیرِ شب‌ِ این‌ شب‌ُ آتیش‌ می‌زنیم‌ !
آخه‌ ما میدون‌ِ آزادی‌ رُ باید ببینیم‌ !
نباید دس‌ روی‌ دستامون‌ بذاریم‌ بشینیم‌ !
چراغای‌ راهنمایی‌ قاطی‌ کردن‌ دوباره‌ !
یه‌ روزی‌ این‌ ترافیک‌ دخل‌ِ ماها رُ میاره‌ !
خیابون‌ِ انقلاب‌ خیلی‌ بُلنده‌ ! مگه‌ نه‌ ؟
چراغای‌ قرمزش‌ راه‌ُ می‌بنده‌ ! مگه‌ نه‌ ؟
مونده‌ تا میدون‌ِ آزادی‌ ! آهای‌ مسافرا !
شماهام‌ پیاده‌ شین‌ ! بگین‌: چرا ؟ بگین‌: چرا ؟

شب‌ِ یلدا

وقتی‌ لال‌بازی‌ تو دنیا یه‌ زبون‌ِ مُشترک‌ شُد،
وقتی‌ تو گودِ حماقت‌ ، پهلوونمون‌ فَلَک‌ شُد،
وقتی‌ سنجاق‌ِ خیانت‌ ، سهم‌ِ بال‌ِ شاپرک‌ شُد،
وقتی‌ گُفتن‌ِ سلام‌ُ به‌ سلامت‌ ، مَتَلَک‌ شُد،
می‌رسی‌ به‌ حرف‌ِ من‌ !
وقتی‌ تو سفره‌ی‌ خالی‌ ، قاتقت‌ خون‌ِ جگر شُد،
وقتی‌ جنگل‌ از حضورِ یه‌ جرقّه‌ شعله‌ور شُد،
وقتی‌ گونه‌های‌ جلّاد از صدای‌ گریه‌ تَر شُد،
وقتی‌ که‌ کلاغ‌ِ قصّه‌ از دوباره‌ دربه‌در شُد،
می‌رسی‌ به‌ حرف‌ِ من‌ !
حرف‌ِ من‌ ، سوال‌ِ من‌ ، زمزمه‌ی‌ زیرِ لَبه‌،
که‌ چرا تو این‌ حوالی‌ ، شب‌ِ یلدا هر شبه‌ ؟
از نگاه‌ِ بعضیا حرفای‌ من‌ حرف‌ِ حسابه‌،
که‌ دهن‌بندِ طلایی‌ واسه‌ اون‌ تنها جوابه‌ !
از نگاه‌ِ بعضیا حرفای‌ من‌ حرف‌ِ اضافه‌س‌،
برای‌ همین‌ سیاهی‌ از شنیدنش‌ کلافه‌س‌ !
حرف‌ِ من‌ ، سوال‌ِ من‌ ، زمزمه‌ی‌ زیرِ لَبه‌،
که‌ چرا تو این‌ حوالی‌ ، شب‌ِ یلدا هر شبه‌ ؟

عمرِ سکوت‌

گفتی‌ یک‌ نفر میاد از تو غبارِ جادّه‌ها،
گفتی‌ رخش‌ِ زین‌طلا ، سُم‌ می‌کوبه‌ تو شهرِ ما،
عمرِ ما به‌ سر رسیدُ هیچ‌ کسی‌ سَر نرسید !
کسی‌ اون‌ یکه‌سوارُ توی‌ کوچه‌ها ندید !
گفتی‌ از صدای‌ پاش‌ می‌شکنه‌ گُنبدِ کبود،
دوباره‌ ترانه‌ جولون‌ می‌ده‌ تو شهرِ سرود،
جون‌ِ ما به‌ لَب‌ رسیدُ هیچ‌ کسی‌ سَر نرسید !
کسی‌ از تو کوچه‌ها صدای‌ پایی‌ نشنید !
بگو کی‌ پهلوون‌ از تو آینه‌ها سَر می‌رسه‌ ؟
واسه‌ چی‌ پیاده‌ از سواره‌ زودتر می‌رسه‌ ؟
نکنه‌ اومدنش‌ حرف‌ِ چهل‌ کلاغ‌ باشه‌ !
آخه‌ کی‌ عمرِ سکوت‌ِ ما به‌ آخر می‌رسه‌ ؟
عمرِ ما به‌ سر رسیدُ هیچ‌ کسی‌ سَر نرسید !
کسی‌ اون‌ یکه‌سوارُ توی‌ کوچه‌ها ندید !
اگه‌ باور بکنیم‌ زنده‌گی‌مون‌ تو دست‌ِ ماس‌،
اگه‌ بارونی‌ بشه‌ اَبری‌ که‌ توی‌ این‌ صداس‌،
روی‌ گنبدِ کبود ، رنگین‌کمون‌ پُل‌ می‌زنه‌ !
دیگه‌ کوچه‌ها پُر از تولّدِ ترانه‌هاس‌ !
جون‌ِ ما به‌ لَب‌ رسیدُ هیچ‌ کسی‌ سَر نرسید !
کسی‌ از تو کوچه‌ها صدای‌ پایی‌ نشنید !

بهار

حاجی‌ فیروز نمی‌رقصه‌ ،
آخه‌ دستاش‌ ، تو یه‌ دَس‌ بندِ سیاه‌ زندونیه‌ !
حاجی‌ فیروز نمی‌خنده‌ ،
تو دِلِش‌ بغض‌ِ هزار تا گریه‌ی‌ پنهونیه‌ !
سبزه‌ قَد نمی‌کشه‌ ،
آخه‌ بالای‌ سَرِش‌ همیشه‌ تیغ‌ِ قیچیه‌ !
بَرام‌ از بهار نگو ،
فصل‌ِ نو ، بهارِ تازه‌ چی‌چیه‌ ؟
یه‌ نفر هَف‌ تا سین‌ُ از توی‌ سُفره‌ بُرده‌ !
ماهی‌ِ تُنگ‌ِ بلور ، ساعت‌ِ تحویل‌ مُرده‌ !
صدای‌ پای‌ بهار،
هم‌صدای‌ انفجارِ توپ‌ِ مُرواری‌ نبود !
اوّلین‌ لحظه‌ی‌ سال‌ ،
ختم‌ِ این‌ روزای‌ بی‌بخارِ تکراری‌ نبود !
بهار از این‌جا گُذشت‌،
امّا فُرصت‌ ندادن‌ که‌ ما تماشا بِکنیم‌ !
وقتشه‌ با هم‌ بِریم‌،
تا دوباره‌ اون‌ بهارِ سبزُ پیدا بکنیم‌ !
یه‌ نفر هَف‌ تا سین‌ُ از توی‌ سُفره‌ بُرده‌ !
ماهی‌ِ تُنگ‌ِ بلور ، ساعت‌ِ تحویل‌ مُرده‌ !

حافظ‌

من‌ُ تو اون‌جا نبودیم‌ ، هیچ‌ کسی‌ اون‌جا نبود !
وقتی‌ حافظ‌ تک‌ُ تنها تو خونه‌ش‌ نشسته‌ بود !
خسته‌ از طعنه‌ی‌ مَردُم‌ ، مَست‌ِ مَست‌ِ مَست‌ِ مَست‌،
چش‌ به‌ راه‌ِ غزلای‌ سبزِ ناب‌ِ ناسُرود !
درِ خونه‌ یهو وا شُد ، چن‌ تا سایه‌ اومدن‌ !
ـ سایه‌ها همیشه‌ کشتن‌ِ چراغ‌ُ بَلَدَن‌ !
دهن‌ِ اون‌ُ گرفتن‌ تا دیگه‌ داد نزنه‌ !
رشته‌ی‌ طناب‌ُ دورِ گردنش‌ گِره‌ زَدَن‌ !
آخه‌ اون‌ همیشه‌ از شبای‌ پُر خطر می‌گفت‌،
همیشه‌ از آشتی‌ِ خُفّاشا با سحر می‌گفت‌،
همیشه‌ با غزلاش‌ آتیش‌ می‌زَد به‌ جون‌ِ شب‌،
از یه‌ رندِ عاشق‌ِ همیشه‌ در به‌ در می‌گفت‌ !
عیب‌ِ رِندان‌ مَکن‌ اِی‌ زاهدِ پاکیزه‌ سِرِشت‌ !
که‌ گُناه‌ِ دِگَران‌ بَر تو نخواهند نِوِشت‌ !
من‌ اگر نیکم‌ ، اگر بَد ، تو برو خود را باش‌،
هَر کسی‌ آن‌ دِرُوَد عاقبت‌ِ کار ، که‌ کشت‌ !
من‌ُ تو اون‌جا نبودیم‌ ، هیچ‌ کسی‌ اون‌جا نبود !
وقتی‌ حافظ‌ نفس‌ِ آخرش‌ُ کشیده‌ بود !
سایه‌ها رفتن‌ُ موند تو بسترِ بدون‌ِ عشق‌،
مونده‌ بود رو گردنش‌ خط‌ِ یه‌ حلقه‌ی‌ کبود !
قصّه‌مون‌ این‌جا تمومه‌ ، امّا چشما خواب‌ نَره‌ !
نَگین‌ این‌ قصّه‌ دورغه‌ ! اصل‌ِ قصّه‌ بهتره‌ !
هیشکی‌ هیچ‌ جا ننوشت‌ از چه‌ جوری‌ مُردن‌ِ اون‌ !
آخه‌ گفتن‌ِ حقیقت‌ باعث‌ِ دردسَره‌ !

علامت‌ِ سوال‌

با تواَم‌ ! تو که‌ به‌ عشقت‌ می‌گی‌ عشق‌ِ آسمونی‌،
بگو از زخمای‌ پیرِ این‌ قبیله‌ چی‌ می‌دونی‌ ؟
تو که‌ غیر از قُل‌ُ زنجیر تا حالا هیچّی‌ ندیدی‌،
تو که‌ جُز صدای‌ گریه‌ هیچ‌ صدایی‌ نشنیدی‌،
تو که‌ چرخیدی‌ یه‌ عمرِ تو همین‌ مدارِ تکرار،
همیشه‌ زنده‌گی‌ کردی‌ ، میون‌ چهارتا دیوار،
چی‌ می‌دونی‌ از تبارِ ساکت‌ِ نفس‌ بُریده‌ ؟
چی‌ می‌دونی‌ از ستاره‌ ؟ چی‌ می‌دونی‌ از سپیده‌ ؟
تو شبیخون‌ِ سکوت‌ حنجره‌ پاره‌ پاره‌ شُد !
واسه‌ ما حبس‌ِ ترانه‌ تنها راه‌ِ چاره‌ شُد !
ما به‌ قصّاب‌باشی‌ گُفتیم‌ که‌ گُناهمون‌ چیه‌ ؟
هر علامت‌ِ سوال‌ چنگک‌ِ یه‌ قناره‌ شُد !
حالا ما رُ خوب‌ نگاه‌ کن‌ ، که‌ گرفتارِ سوالیم‌ !
امّا از وحشت‌ِ ساطور ، مث‌ِ نعش‌ِ مُرده‌ لالیم‌ !
ما رُ قاب‌ بگیر تو ذهنت‌ ، که‌ فراموشی‌ یه‌ ننگه‌ !
وقتی‌ بیداری‌ گُناهه‌ ، زنگ‌ِ ساعتا قشنگه‌ !
دِل‌ به‌ پُشت‌ اَبرا نسپار ، وقتی‌ پاهات‌ رو زمینه‌ !
مث‌ِ یه‌ چشمه‌ سفر کن‌ ، راه‌ِ آبادی‌ همینه‌ !
عاشقم‌ باش‌ تا بتونیم‌ ، شب‌ُ پُشت‌ِ سَر بذاریم‌ !
ما برای‌ همصدایی‌ ، حرف‌ِ تازه‌ کم‌ ندایم‌ !
تو شبیخون‌ِ سکوت‌ حنجره‌ پاره‌ پاره‌ شُد !
واسه‌ ما حبس‌ِ ترانه‌ تنها راه‌ِ چاره‌ شُد !
ما به‌ قصّاب‌باشی‌ گُفتیم‌ که‌ گُناهمون‌ چیه‌ ؟
هر علامت‌ِ سوال‌ چنگک‌ِ یه‌ قناره‌ شُد !

گُرگ‌

سَرِ کوه‌ ، بالای‌ درّه‌ ، نُک‌ِ یه‌ صخره‌ نشسته‌ !
دیگه‌ چشماش‌ نمی‌بینه‌ ، گُرگ‌ِ پیرِ دِل‌ْشکسته‌ !
یه‌ روزی‌ تموم‌ِ درّه‌ ، زیرِ یوغ‌ِ زوزه‌هاش‌ بود !
صدتا آسمون‌ قُرُمبه‌ ، توی‌ قدرت‌ِ صداش‌ بود !
امّا دیگه‌ زوزوهاش‌ُ گلّه‌ نادیده‌ می‌گیره‌ !
سگ‌ِ گلّه‌ خوب‌ می‌دونه‌ ، گُرگ‌ِ پیر داره‌ می‌میره‌ !
روی‌ شونه‌های‌ چوپان‌ ، برق‌ِ لوله‌ی‌ تفنگه‌ !
صدای‌ گُرگ‌ُ شنیده‌ ، چش‌ به‌ راه‌ُ گوش‌ به‌ زنگه‌ !
گُرگ‌ِ پیر بالای‌ صخره‌ ، منتظر نشسته‌ تنها !
چش‌ به‌ راه‌ِ یه‌ گلوله‌س‌ ، واسه‌ تاروندن‌ِ غم‌ها !
چه‌ حالی‌ داره‌ گُرگی‌ که‌ سگا براش‌ پارس‌ نَکنن‌ !
گُرگ‌ اگه‌ پیرم‌ بشه‌ باز ، تَن‌ نمی‌ده‌ به‌ سگ‌ شُدن‌ !
غصّه‌ی‌ گُرگه‌ از اینه‌ ، که‌ سگه‌ اون‌ُ بگیره‌ !
نمی‌خواد با ضربه‌های‌ ، سنگ‌ُ چوبدستی‌ بمیره‌ !
می‌گه‌ گُرگ‌ اگه‌ بترسه‌ ، از سگ‌ُ دام‌ُ گلوله‌،
که‌ دیگه‌ فرقی‌ نداره‌ با شغالای‌ کوتوله‌ !
اون‌ نمی‌خواد مث‌ِ سگ‌ها ، بشه‌ برده‌ی‌ خلایق‌ !
دوس‌ داره‌ که‌ با گلوله‌ بمیره‌ مثل‌ِ یه‌ عاشق‌ !
گُرگ‌ِ پیرِ درّه‌ تنهاس‌ ، امّا مغروره‌ وُ آزاد !
می‌رسه‌ به‌ گوش‌ چوپان‌ ، زوزه‌هاش‌ تو پنجه‌ی‌ باد !
صدای‌ گلنگدن‌ رُ شنیدن‌ گوشای‌ گُرگه‌ !
وقت‌ِ اون‌ مرگ‌ِ عزیزِ ! وقت‌ِ اون‌ مرگ‌ِ بزرگه‌ !
چه‌ حالی‌ داره‌ گُرگی‌ که‌ سگا براش‌ پارس‌ نَکنن‌ !
گُرگ‌ اگه‌ پیرم‌ بشه‌ باز ، تَن‌ نمی‌ده‌ به‌ سگ‌ شُدن‌ !

تعطیلی‌ِ دِل‌

جمعه‌ روزِ خوب‌ِ عشقه‌ ، روزِ تعطیلی‌ِ دِل‌ نیست‌ !
تا تو هم‌ْخلوت‌ِ مایی‌ ، جمعه‌مون‌ سردُ کسِل‌ نیست‌ !
می‌شه‌ با عطرِ تو پُر شُد ، از ترانه‌های‌ تازه‌ !
دست‌ِ تو حتّا با خورشید ، آدمک‌ برفی‌ می‌سازه‌ !
چشم‌ِ تو مثل‌ِ عقیقه‌ ، رو یه‌ انگشترِ جادو !
من‌ُ با خودت‌ یکی‌ کن‌ ! وارث‌ِ چشمای‌ آهو !
تو این‌ زمونه‌ی‌ کلَک‌ ، چشمای‌ تو حقیقته‌ !
دل‌ِ بزرگ‌ِ تو مث‌ِ یه‌ شهرِ پُر جمعیته‌ !
وقتی‌ با تواَم‌ نگاهم‌ ، یه‌ نگاه‌ِ بی‌نقابه‌ !
امّا بی‌تو آرزوهام‌ ، همه‌شون‌ نقش‌ِ بَر آبه‌ !
با تو هَر جمعه‌ یه‌ شنبه‌س‌ ! با تو هَر لحظه‌ یه‌ فصله‌ !
من‌ کنارِ تو حقیرم‌ ، مث‌ِ زشتی‌ِ یه‌ وصله‌ !
تو مث‌ِ چراغ‌ِ بندر ، واسه‌ این‌ قایق‌ پیری‌ !
وقت‌ِ اُفتادن‌ِ این‌ مست‌ ، زیرِ شونه‌ش‌ُ می‌گیری‌ !
تو این‌ زمونه‌ی‌ کلَک‌ ، چشمای‌ تو حقیقته‌ !
دل‌ِ بزرگ‌ِ تو مث‌ِ یه‌ شهرِ پُر جمعیته‌ !

قرار

مثل‌ِ یه‌ آوازه‌خون‌ِ دوره‌گرد ، توی‌ کوچه‌های‌ دودُ همهمه‌،
برای‌ خودم‌ ترانه‌ می‌خونم‌ ! عطرِ پیرهنت‌ باهام‌ همقدمه‌ !
توی‌ زیرُ بَم‌ِ غمناک‌ِ صدام‌ ، یه‌ نفر داد می‌زنه‌: «ـ تو رُ می‌خوام‌ ! »
آخ‌ ! اگه‌ بدونی‌ چه‌ علاقه‌یی‌ ، پُشت‌ِ انعکاس‌ِ این‌ زیرُ بَمه‌ !
تو چشات‌ هزارتا سکه‌ی‌ طلا ، چشمات‌ عاشق‌ کش‌ُ بی‌تاب‌ُ بَلا،
عاشق‌ِ عاشق‌ِ عاشقم‌ ولی‌ ، می‌دونم‌ که‌ عشق‌ِ من‌ بَرات‌ کمه‌ !
کشته‌ مُرده‌هات‌ زیادن‌ ، می‌دونم‌ ! امّا بازم‌ روی‌ حرفم‌ می‌مونم‌ !
روزگار هَر جوری‌ باشه‌ با تواَم‌ ! آخه‌ بازیچه‌ شُدن‌ عادتمه‌ !
دل‌ یه‌ عمره‌ عاشق‌ِ نگاهته‌ ، خیلی‌ وقته‌ که‌ چشام‌ به‌ راهته‌،
بس‌ که‌ دوختم‌ چشام‌ُ به‌ جادّه‌ها ، شُدم‌ عینهو مث‌ِ مجسّمه‌ !
تو که‌ بی‌خیال‌ِ مایی‌ ! نازنین‌ ! یه‌ نظر شکست‌ِ این‌ دل‌ُ ببین‌ !
من‌ می‌خندم‌ امّا روی‌ گونه‌هام‌ ، همیشه‌ سه‌ چهارتا قطره‌ شبنمه‌ !
تو که‌ خوب‌ می‌دونی‌ پاسوزِ تواَم‌ ! سایه‌ی‌ دیروزُ امروزِ تواَم‌ !
این‌ دِل‌ِ منگ‌ِ خراب‌ِ دربه‌در ، حالا خیلی‌ وقته‌ خونه‌ی‌ غمه‌ !
من‌ که‌ بی‌خودی‌ هلاکت‌ نَشُدم‌ ! بی‌خودی‌ که‌ سینه‌چاکت‌ نَشُدم‌ !
تقصیرِ چشمای‌ تابستونیته‌ ، که‌ آتیش‌ گرفتنم‌ دَم‌ به‌ دَمه‌ !
بعد از این‌ قرارمون‌ شُد دِل‌ِ من‌ ، بعضی‌ وقتا به‌ ما یه‌ سَری‌ بزن‌،
بی‌خیال‌ باش‌ اگه‌ دیدی‌ کمَرَم‌ ، زیرِ بارِ غم‌ُ غصّه‌ها خَمه‌ !
اگه‌ خواستی‌ که‌ بیای‌ سَرِ قرار ، با خودت‌ چترُ یه‌ بارونی‌ بیار،
تو دلم‌ همیشه‌ بارون‌ می‌باره‌ ، گاهی‌ رگبارِ وُ گاهی‌ نَم‌ نَمه‌ !
برو ! امّا تن‌ نَده‌ به‌ سرنوشت‌ ، هَرجا باشی‌ اون‌جا می‌شه‌ یه‌ بهشت‌،
دیگه‌ غم‌ نخور که‌ بی‌بودن‌ِ تو ، حال‌ُ روزگارِ من‌ جهنمه‌ !
ایجاز

از حادثه‌ می‌آیی‌ ! لبخندِ تو خوانا نیست‌ !
پایان‌ِ سکوت‌ِ تو ، آغازِ پریشانی‌ست‌ !
شب‌ را به‌ غزل‌ بسپار ! همخاطره‌ ! همفریاد !
تا زنده‌ شَوَد نبض‌ِ این‌ مُرده‌ی‌ مادرزاد !
اِی‌ چشم‌ِ تو ایجازِ چشم‌ِ همه‌ آهوها !
من‌ را ببر از ظلمت‌ ، تا اوج‌ِ پرستوها !
در غیبت‌ِ دست‌ِ تو ، بی‌زخمه‌ترین‌ سازم‌ !
پَربسته‌ی‌ تردیدم‌ ، در حسرت‌ِ پروازم‌ !
از خواب‌ِ تو سرشارم‌ ! از لمس‌ِ تَنَت‌ عاری‌ !
روشن‌شو ! هراسانم‌ ، از این‌ شب‌ِ تکراری‌ !
ناخوانده‌ترین‌ شعری‌ ، اِی‌ بغض‌ِ گلوبسته‌ !
دلداده‌ترین‌ عاشق‌ ، از بندِ عطش‌ رَسته‌ !
اِی‌ چشم‌ِ تو ایجازِ چشم‌ِ همه‌ آهوها !
من‌ را ببر از ظلمت‌ ، تا اوج‌ِ پرستوها !
در غیبت‌ِ دست‌ِ تو ، بی‌زخمه‌ترین‌ سازم‌ !
پَربسته‌ی‌ تردیدم‌ ، در حسرت‌ِ پروازم‌ !

آشفته‌

نبض‌ِ سکوتم‌ رُ بگیر ! آتشفشون‌ِ خُفته‌ام‌ !
ترانه‌های‌ مُهرُموم‌ ، قصه‌های‌ نگفته‌ام‌ !
می‌خوام‌ آتیش‌ْبازی‌ کنم‌ ، تو اون‌ نگاه‌ِ خواستنی‌ !
از غزل‌ عاشقانه‌تر ، تو بهترین‌ شعرِ منی‌ !
تو آینه‌بندون‌ِ چشات‌ ، به‌ بی‌نهایت‌ می‌رسم‌ !
به‌ مرزِ جاودانگی‌ ، به‌ نبض‌ِ ساعت‌ می‌رسم‌ !
تازه‌ شدم‌ به‌ بوی‌ تو !
آشفته‌ مثل‌ِ موی‌ تو !
برده‌ی‌ آزاده‌ی‌ دل‌ ،
طلسمی‌ِ جادوی‌ تو !
این‌ تن‌ِ بی‌ترانه‌ رُ ، تو هُرم‌ِ تب‌ رها نکن‌ !
قلب‌ِ من‌ُ قربونی‌ِ آخرِ قصه‌ها نکن‌ !
بیا که‌ بی‌بهانه‌ام‌ ، برای‌ آفتابی‌ شدن‌ !
ببین‌ توی‌ ترانه‌هام‌ ، تو شده‌ هم‌ معنی‌ِ من‌ !
من‌ُ بگیر از این‌ سکون‌ ! ببر به‌ تکرارِ جنون‌ !
تویی‌ که‌ فریاد می‌زنی‌ ، تو دل‌ِ هر ترانه‌خون‌ !
تازه‌ شدم‌ به‌ بوی‌ تو !
آشفته‌ مثل‌ِ موی‌ تو !
برده‌ی‌ آزاده‌ی‌ دل‌ ،
طلسمی‌ِ جادوی‌ تو !

بی‌خطر

می‌زنم‌ از توی‌ خونه‌ بیرون‌ ، راه‌ می‌رَم‌ زیرِ صدای‌ بارون‌ !
سایه‌ی‌ سیاه‌ِ شب‌ روی‌ سَرَم‌ ، تو جیبام‌ تُخمه‌ی‌ آفتابگردون‌ !
گوشم‌ از نصیحتای‌ کهنه‌ پُر ، همه‌ می‌گن‌ از ترانه‌ دِل‌ بِبُر !
امّا خاموشی‌ِ من‌ مرگ‌ِ منه‌ ، توی‌ خاموشی‌ می‌سوزم‌ گُرُ گُر !
هیچ‌کسی‌ توی‌ ترانه‌ تا به‌ حال‌ ، حرفی‌ از اجاره‌ خونه‌ نزده‌ !
انگاری‌ گُفتن‌ِ حرفای‌ حساب‌ ، به‌ ترانه‌های‌ ما نیومده‌ !
ارکسترِ روزگارمون‌ ، کوک‌ِ سکوت‌ِ از قدیم‌ !
ما تو تمام‌ِ زندگی‌ ، سازِ مخالف‌ نزدیم‌ !
سمفونی‌ِ عذابمون‌ ، صدای‌ داوودی‌ نداشت‌ !
باغ‌ِ ملخ‌ خورده‌ی‌ ما ، گُلای‌ داوودی‌ نداشت‌ !
خوابامون‌ُ خط‌ می‌زنن‌ ، با خودنویس‌ِ بی‌دوات‌ !
تو فصل‌ِ بی‌حرفی‌ِ عشق‌ ، ترانه‌ شُد تنغلات‌ !
توی‌ هیچ‌ ترانه‌یی‌ یه‌ کارگر ، نمی‌اُفته‌ از رو داربست‌ِ بُلند !
توی‌ هیچ‌ ترانه‌یی‌ ترانه‌ساز ، دیوِ جادو رُ نمی‌ندازه‌ به‌ بند !
توی‌ هیچ‌ ترانه‌ بچّه‌ گربه‌یی‌ ، زیرِ چرخای‌ ماشین‌ جون‌ نمیده‌ !
انگاری‌ کسی‌ تو این‌ شهرِ بزرگ‌ ، یه‌دونه‌ آدم‌ِ بدبخت‌ ندیده‌ !
قِر می‌دن‌ این‌ آدمای‌ غم‌ْزده‌ ، با طنین‌ِ این‌ صداهای‌ لَوَند !
آخ‌ که‌ از ترانه‌های‌ بی‌خطر ، همه‌ آلبوما گرفته‌ بوی‌ گَند !
ارکسترِ روزگارِ ما ، کوک‌ِ سکوت‌ِ از قدیم‌ !
ما تو تمام‌ِ زندگی‌ ، سازِ مخالف‌ نزدیم‌ !
سمفونی‌ِ عذابمون‌ ، صدای‌ داوودی‌ نداشت‌ !
باغ‌ِ ملخ‌ خورده‌ی‌ ما ، گُلای‌ داوودی‌ نداشت‌ !
خوابامون‌ُ خط‌ می‌زنن‌ ، با خودنویس‌ِ بی‌دوات‌ !
تو فصل‌ِ بی‌حرفی‌ِ عشق‌ ، ترانه‌ شُد تنغلات‌ !

عسلبانو

عسلبانو ! هنوزم‌ پیش‌ِ مایی‌ ، اگر چه‌ دست‌ِ تو تو دست‌ِ من‌ نیست‌ !
هنوزم‌ با تواَم‌ تا آخرین‌ شعر ، نگو وقتی‌ واسه‌ عاشق‌ شُدن‌ نیست‌ !
تو رفتی‌ بی‌من‌ امّا من‌ دوباره‌ ، دارم‌ از تو برای‌ تو می‌خونم‌ !
سکوت‌ِ لحظه‌های‌ تلخ‌ُ بشکن‌ ، نذار این‌جا تک‌ُ تنها بمونم‌ !
عسلبانو ! عسل‌گیسو ! عسل‌چشم‌ ! من‌ُ یادِ خودم‌ بنداز دوباره‌ !
بذار از ابرِ سنگین‌ِ نگاهم‌ ، بازم‌ بارون‌ِ دلتنگی‌ بباره‌ !
برای‌ پُل‌ زدن‌ تا کهکشون‌ها ، تو رُ کم‌ دارم‌ اِی‌ نبض‌ِ تَپَنده‌ !
تو از اون‌ کوچه‌ رفتی‌ امّا بازم‌ ، دل‌ِ آواره‌مون‌ پیش‌ِ تو بَنده‌ !
حالا هرجا که‌ هستی‌ باورم‌ کن‌ ! بدون‌ با یادِ تو تنهاترینم‌ !
هنوزم‌ زیرِ رگبارِ ترانه‌ ، کنارِ خاطرات‌ِ تو می‌شینم‌ !
بدون‌ با رفتنت‌ دنیا سیاه‌ شُد ! جای‌ خالی‌ت‌ تو قلبم‌ موندگاره‌ !
شب‌ِ پُرگریه‌ی‌ تنهایی‌ِ من‌ ، بدون‌ِ تو دیگه‌ فردا نداره‌ !
عسلبانو ! عسل‌گیسو ! عسل‌چشم‌ ! من‌ُ یادِ خودم‌ بنداز دوباره‌ !
بذار از ابرِ سنگین‌ِ نگاهم‌ ، بازم‌ بارون‌ِ دلتنگی‌ بباره‌ !

الک

دوباره‌ دِل‌ برای‌ یک‌ جرعه‌ ترانه‌ لَک‌ زده‌ !
اما تو شهرِ بی‌نفس‌ ، حنجره‌ها کپَک‌ زده‌ !
دوباره‌ باید از سکوت‌ ، یه‌ عالمه‌ ترانه‌ ساخت‌ !
دوباره‌ باید این‌ دل‌ُ ، تو بازی‌ِ چشم‌ِ تو باخت‌ !
وقتشه‌ فریاد بزنم‌ ، که‌ خوش‌ نفس‌ترین‌ منم‌ !
تو این‌ شب‌ِ شعله‌ شکن‌ ، گُر می‌گیرم‌ ، نمی‌شکنم‌ !
نه‌ ! نباید از سکوتم‌ دل‌ِ دیوِ شب‌ خُنک‌ شه‌ !
نباید خالی‌ ببندم‌ ! نباید دریا اَلَک‌ شه‌ !
باید از برق‌ِ یه‌ واژه‌ ، پُشت‌ِ تاریکی‌ بلرزه‌ !
نباید کلاغ‌ِ وحشت‌ ، جانشین‌ِ قاصدک‌ شه‌ !
دوباره‌ باید از خودم‌ ، تا خاطره‌ سفر کنم‌ !
مرگ‌ِ صدا مرگ‌ِ منه‌ ! باید بازم‌ خطر کنم‌ !
خط‌ به‌ خط‌ِ هق‌هق‌ِ من‌ ، قصه‌ی‌ اِنکارِ شبه‌ !
حنجره‌ لبریزِ صداس‌ ، جام‌ِ نفس‌ لب‌به‌لبه‌ !
وقتشه‌ فریاد بزنم‌ ، که‌ خوش‌ْنفس‌ترین‌ منم‌ !
تو این‌ شب‌ِ شعله‌ شکن‌ ، گُر می‌گیرم‌ ، نمی‌شکنم‌ !
نه‌ ! نباید از سکوتم‌ دل‌ِ دیوِ شب‌ خُنک‌ شه‌ !
نباید خالی‌ ببندم‌ ! نباید دریا اَلَک‌ شه‌ !
باید از برق‌ِ یه‌ واژه‌ ، پُشت‌ِ تاریکی‌ بلرزه‌ !
نباید کلاغ‌ِ وحشت‌ ، جانشین‌ِ قاصدک‌ شه‌ !

لعنت

من‌ برای‌ تو می‌خونم‌ ، هنوز از اینورِ دیوار !
هر جای‌ گریه‌ که‌ هستی‌ ، خاطره‌هات‌ُ نگه‌ دار !
تو نمی‌دونی‌ ، عزیزم‌ ! حال‌ُ روزگارِ ما رُ !
توی‌ ذهن‌ِ آینه‌ بشمار ، تَک‌ تَک‌ِ حادثه‌ها رُ !
خورشیدُ از ما گرفتن‌ ! شُکرِ شب‌ ! ستاره‌ پیداس‌ !
از نگاه‌ِ ما ، جرقّه‌ ، صدتا فانوس‌ِ ! یه‌ رؤیاس‌ !
هم‌غصه‌ ! بخون‌ با من‌ ،
تو این‌ قفس‌ِ بی‌مرز !
لعنت‌ به‌ چراغ‌ِ سرخ‌ !
لعنت‌ به‌ چراغ‌ِ سبز !
من‌ برای‌ تو می‌خونم‌ ، بهترین‌ ترانه‌ها رُ !
دل‌ِ دیوارُ بلرزون‌ ! تازه‌ کن‌ خلوت‌ِ ما رُ !
ببین‌ از رو بوم‌ِ آبی‌ ، پاک‌ شده‌ رنگ‌ِ پرنده‌ !
حرف‌ِ تازه‌ای‌ ندارن‌ ، این‌ دقایق‌ِ کشنده‌ !
جنّای‌ قلعه‌ی‌ جادو ، سیبای‌ بلورُ چیدن‌ !
تو بخون‌ ! ترانه‌ خونا ، همه‌شون‌ نفس‌ بُریدن‌ !
هم‌غصه‌ ! بخون‌ با من‌ ،
تو این‌ قفس‌ِ بی‌مرز !
لعنت‌ به‌ چراغ‌ِ سرخ‌ !
لعنت‌ به‌ چراغ‌ِ سبز !

بَندَر

من‌ مث‌ِ یه‌ بَندَرَم‌ کنارِ دریای‌ جنوب‌ !
چِش‌ به‌ راه‌ِ کشتیا از سَرِ صُب‌ تا به‌ غروب‌ !
صدتا کشتی‌ اومدُ یکیش‌ به‌ بندر نرسید ،
پَس‌ کجاس‌ کشتی‌ِ نقره‌ْدَکل‌ِ ستاره‌کوب‌ ؟
تو همون‌ کشتی‌ِ خوبی‌ که‌ همیشه‌ با منی‌ !
تو همونی‌ که‌ از این‌ شکسته‌ دِل‌ نمی‌کنی‌ !
آره‌ ! این‌ تویی‌ ! تویی‌ کشتی‌ِ بادبون‌ حریر !
تنها همنشین‌ِ تنهایی‌ِ این‌ بندرِ پیر !
وقتی‌ دریا اَبریه‌ کشتیا مهربون‌ میشن‌ !
میان‌ُ کنارِ تنهایی‌ِ من‌ صَف‌ می‌کشَن‌ !
وای‌ از اون‌ روزی‌ که‌ دریا اَمن‌ُ آفتابی‌ باشه‌ ،
وای‌ از اون‌ روزی‌ که‌ رنگ‌ِ آسمون‌ آبی‌ باشه‌ ،
کشتیا بندرِ تنها رُ فراموش‌ می‌کنَن‌ !
تنها به‌ حرفای‌ موجای‌ سیاه‌ گوش‌ می‌کنَن‌ !
پا به‌ پای‌ موجا میرن‌ تا دِل‌ِ دریای‌ دور !
بازم‌ این‌ بَندَرِ خسته‌ می‌شه‌ پَرت‌ُ سوت‌ُ کور !
تو همون‌ کشتی‌ِ خوبی‌ که‌ همیشه‌ با منی‌ !
تو همونی‌ که‌ از این‌ شب‌ْزده‌ دِل‌ نمی‌کنی‌ !
آره‌ ! این‌ تویی‌ ! تویی‌ کشتی‌ِ بادبون‌ حریر !
تنها همنشین‌ِ تنهایی‌ِ این‌ بندرِ پیر !

دِل‌

دل‌ِ ما حرف‌ِ حساب‌ حالیش‌ نبود !
جمع‌ُ ضرب‌ ، حساب‌ کتاب‌ حالیش‌ نبود !
تو یه‌ چش‌ به‌ هم‌ زدن‌ گُر می‌گرفت‌،
عشق‌ِ بی‌رنج‌ُ عذاب‌ حالیش‌ نبود !
دنبال‌ِ سراب‌ِ چشمات‌ می‌دَوید !
نرسیدن‌ به‌ سراب‌ حالیش‌ نبود !
حرفای‌ خودش‌ رُ رُک‌ُ راس‌ می‌زد،
حرف‌ زدن‌ پُشت‌ِ نقاب‌ حالیش‌ نبود !
توی‌ خواب‌ زنده‌گی‌ می‌کرد همیشه‌،
اَلَکی‌ بودن‌ِ خواب‌ حالیش‌ نبود !
من‌ می‌ترسوندمش‌ از آخرِ کار،
امّا ترس‌ُ اضطراب‌ حالیش‌ نبود !
حالا هِی‌ بِهِش‌ می‌گم‌: «ـ دیدی‌ نموند ؟
دیدی‌ اون‌ شعرای‌ ناب‌ حالیش‌ نبود ؟ »
امّا دل‌ تو سینه‌ مُرده‌ ! ساکته‌ !
اون‌ از اوّلم‌ جواب‌ ، حالیش‌ نبود !

پرسه‌

بارون‌ُ دوس‌ دارم‌ هنوز ، چون‌ تو رُ یادم‌ میاره‌ !
حس‌ می‌کنم‌ پیش‌ِ منی‌ ، وقتی‌ که‌ بارون‌ می‌باره‌ !
بارون‌ُ دوس‌ دارم‌ هنوز ، بدون‌ِ چترُ سرپناه‌ !
وقتی‌ که‌ حرفای‌ دلم‌ ، جا می‌گیرن‌ توی‌ یه‌ آه‌ !
بارون‌ُ دوس‌ دارم‌ هنوز ، مثل‌ِ قدیمای‌ قدیم‌ !
مثل‌ِ همون‌ شب‌ که‌ با هم‌ ، تو کوچه‌ها قدم‌ زدیم‌ !
شونه‌ به‌ شونه‌ می‌رفتیم‌ ،
من‌ُ تو ، تو جشن‌ِ بارون‌ !
حالا تو نیستی‌ُ خیس‌ِ ،
چشمای‌ من‌ُ خیابون‌ !
بارون‌ُ دوس‌ داشتی‌ یه‌ روز ، تو خلوت‌ِ پیاده‌رو !
پرسه‌ی‌ پاییزی‌ِ ما ، مُردادِ داغ‌ِ دست‌ِ تو !
بارون‌ُ دوس‌ داشتی‌ یه‌ روز ، عزیزِ همپرسه‌ی‌ من‌ !
بیا دوباره‌ پا به‌ پام‌ ، تو کوچه‌ها قدم‌ بزن‌ !
شونه‌ به‌ شونه‌ می‌رفتیم‌ ،
من‌ُ تو ، تو جشن‌ِ بارون‌ !
حالا تو نیستی‌ُ خیس‌ِ ،
چشمای‌ من‌ُ خیابون‌ !

سایه‌ سنگین‌

سایه‌تون‌ سنگینه‌ ! خاتون‌ ! کجا رفتن‌ اون‌ چشاتون‌ ؟
کوچه‌ خیلی‌ وقته‌ مونده‌ چش‌ به‌ راه‌ِ قدماتون‌ !
سایه‌تون‌ سنگینه‌ ! خاتون‌ ! غم‌ نشسته‌ تو صداتون‌ !
یه‌ نگاه‌ بندازین‌ آخه‌ ، به‌ گلیم‌ِ زیرِ پاتون‌ !
سایه‌تون‌ سنگین‌ِ امّا ، ما گلایه‌یی‌ نداریم‌ !
هَر جا که‌ باشین‌ شُما رُ روی‌ چشممون‌ می‌ذاریم‌ !
یه‌ نظر ما رُ نگا کردین‌ُ ما فدا شُدیم‌ !
تا اَبَد در به‌ درِ جذبه‌ی‌ اون‌ چشا شُدیم‌ !
با شُما تو هَر نفس‌ شروع‌ یک‌ ترانه‌ بود،
بی‌شُما یه‌ قلم‌ِ خالی‌ِ بی‌دَوات‌ شُدیم‌ !
اگه‌ ما رُ دوس‌ ندارین‌ ، یه‌ اشاره‌ بسّه‌مونه‌ !
خودتون‌ بگین‌ که‌ این‌ دِل‌ ، بمیره‌ ، یا که‌ بمونه‌ ؟
ما دیگه‌ حلقه‌ به‌ گوشیم‌ ! هَر چی‌ که‌ بگین‌ همونه‌ !
بگین‌ این‌ صدا بَراتون‌ بخونه‌ یا که‌ نخونه‌ ؟
ما دیگه‌ وقف‌ِ شُماییم‌ ، خاتون‌ِ نازُ ستاره‌ !
تا شُما سَروَرِ مایین‌ ، بَرده‌ بودن‌ افتخاره‌ !
یه‌ نظر ما رُ نگا کردین‌ُ ما فدا شُدیم‌ !
تا اَبَد در به‌ درِ جذبه‌ی‌ اون‌ چشا شُدیم‌ !
با شُما تو هَر نفس‌ شروع‌ یک‌ ترانه‌ بود،
بی‌شُما یه‌ قلم‌ِ خالی‌ِ بی‌دَوات‌ شُدیم‌ !

حنجره‌ تو سیم‌ِ خاردار

همه‌ جا سیمای‌ خاردار ! همه‌ جا ایست‌ُ خبردار !
همه‌ جا سایه‌ی‌ شلّاق‌ ، همه‌ جا اذیت‌ُ آزار !
همه‌ جا سیمای‌ خاردار ! دورِ دریا ، تُک‌ِ دیوار !
وسط‌ِ زمین‌ِ بازی‌ ، دورِ وعده‌گاه‌ِ دیدار !
همه‌ جا سیمای‌ خاردار ! روی‌ هَر نگاه‌ِ بیدار !
دورِ هَر واژه‌ی‌ ممنوع‌ ، سَرِ هَر کوچه‌ وُ بازار !
این‌ تن‌ِ به‌ خون‌ نِشسته‌ ، مونده‌ تو مَدارِ بسته‌ !
نگا کن‌ که‌ سیم‌ِ خاردار ، حرمت‌ِ ما رُ شکسته‌ !
حنجره‌م‌ تو سیم‌ِ خاردار ، خوش‌ صداتَر از همیشه‌س‌ !
صدای‌ سُرخم‌ُ بشنو ! وقت‌ِ مرگ‌ِ غول‌ِ شیشه‌س‌ !
رَدشو از حصارِ باید ! رَدشو از هَر چه‌ نباید !
رَدشو از مرزِ تحکم‌ ! رَدشو از شب‌ِ مُشدّد !
رَدشو از سیمای‌ خاردار ! رَدشو از بایدُ اِجبار !
رَدشو از این‌ همه‌ پُرسش‌ ! رَدشو از سکوت‌ِ دیوار !
رَدشو از زوال‌ِ شب‌بو ! رَدشو از این‌ شب‌ِ جادو !
رَدشو از کینه‌ی‌ صیاد ! رَدشو از شکارِ آهو !
رَدشو از این‌ همه‌ نفرت‌ ! رَدشو از نفرین‌ُ لعنت‌ !
رَدشو از سازِ شکسته‌ ! رَدشو از شب‌ِ جنایت‌ !
حنجره‌م‌ تو سیم‌ِ خاردار ، خوش‌ صداتَر از همیشه‌س‌ !
صدای‌ سُرخم‌ُ بشنو ! وقت‌ِ مرگ‌ِ غول‌ِ شیشه‌س‌ !

سلام‌ِ بی‌ریا

اومدنت‌ ، رفتن‌ِ شب‌ ،
لحظه‌ی‌ میلادِ من‌ِ !
بیا که‌ از حضورِ تو ،
چشم‌ِ ترانه‌ روشن‌ِ !
با تو چه‌ ناب‌ِ این‌ صدا ،
سراغ‌ِ لحظه‌هام‌ بیا !
تشنه‌ی‌ گُر گرفتنم‌ ،
از یه‌ سلام‌ِ بی‌ریا !
چه‌ عاشقانه‌ می‌رسی‌ به‌ دادِ این‌ خسته‌ترین‌ !
شروع‌ِ طوفان‌ِ من‌ُ تو برکه‌ی‌ غزل‌ ببین‌ !
اومدنت‌ هجرت‌ِ خواب‌ ،
از پَس‌ِ پِلکای‌ من‌ِ !
باز تو هوای‌ عاشقی‌ ،
وقت‌ِ نفس‌ کشیدن‌ِ !
تو انعکاس‌ِ چشم‌ِ تو ،
خودم‌ رُ پیدا می‌کنم‌ !
دریچه‌های‌ بسته‌ی‌ ،
خاطره‌ رُ وا می‌کنم‌ !
چه‌ عاشقانه‌ می‌رسی‌ به‌ دادِ این‌ خسته‌ترین‌ !
شروع‌ِ طوفان‌ِ من‌ُ تو برکه‌ی‌ غزل‌ ببین‌ !

قصّه‌ی‌ عاشق‌ِ فقیر

دستای‌ من‌ پینه‌ تَرَک‌ ، دستای‌ تو مثل‌ِ بلور !
دورُ وَرِ تو قُلقُله‌ ، حوالی‌ِ ما سوت‌ُ کور !
من‌ یه‌ جوون‌ِ آس‌ُ پاس‌ ، تو امّا طنّازُ سوسول‌ !
تو جیب‌ِ من‌ چن‌تا سوراخ‌ ، تو جیب‌ِ تو یه‌ گولّه‌ پول‌ !
تو وُ موبایل‌ُ تلفن‌ ، من‌ُ سه‌ چهارتا دوزاری‌ !
بندِ دِلَم‌ پاره‌ می‌شه‌ ، تا گوشی‌ رُ بَرمی‌داری‌ !
من‌ بچّه‌ی‌ راه‌آهن‌ُ تو بچّه‌ی‌ نیاورون‌ !
خودت‌ بگو ! من‌ چه‌ جوری‌ بگم‌: بیا باهام‌ بمون‌ ؟
خونه‌ی‌ ما اجاره‌یی‌ ، یه‌ قوطی‌ کبریت‌ ! لونه‌ موش‌ !
یه‌ گوشه‌ گازِ پیکنیکی‌ ، یه‌ گوشه‌ دستشویی‌ُ دوش‌ !
خونه‌ی‌ تو ویلاییه‌ ، جکوزی‌ُ سونا داره‌ !
آشپزتون‌ هَر روز بَرات‌ دَه‌جور غذا بار می‌ذاره‌ !
غذای‌ من‌ دَمپُختک‌ُ ، نیمروِ وُ نون‌ُ پنیر !
این‌جوریه‌ حکایت‌ِ قصّه‌ی‌ عاشق‌ِ فقیر !
من‌ مَردِ آسمون‌جُل‌ُ تو دخترِ شاه‌پریون‌ !
خودت‌ بگو ! من‌ چه‌ جوری‌ بگم‌: بیا باهام‌ بمون‌ ؟

(ادامه دارد...)

[دل تنگم]

[دل تنگم]

آبرنگ

(اثر مهناز خرمی)

[دل تنگم]

رنگ و روغن اثر هانیبال الخاص

(بخشی از پرده بزرگ شاعران)

[دل تنگم]

هزارُ دوّمین‌ شب‌
زاده‌ی‌ شهرِ قصّه‌اَم‌ ! محبوس‌ِ برگای‌ کتاب‌ !
سالارِ نورُ آینه‌ ! رو این‌ شب‌ِ کهنه‌ بِتاب‌ !
مهلت‌ِ استخاره‌ نیست‌ ، فرصت‌ِ ما همین‌ شبه‌ !
این‌ شب‌ِ بی‌سقف‌ُ ستون‌ ، هزارُ دوّمین‌ شبه‌ !
از اوّل‌ِ حکایت‌ِ قصّه‌ی‌ گُنبدِ کبود،
چشمای‌ تو هَوایی‌ِ ، چل‌ْگیس‌ِ توی‌ قصّه‌ بود !
من‌ُ نمی‌دیدی‌ُ من‌ ، جُز تو نمی‌دیدم‌ ! عزیز !
چل‌گیس‌ِ واقعی‌ منم‌ ، از بندِ قصّه‌ بگریز !
نذار حکایت‌ِ دلم‌ ، نخونده‌ باقی‌ بمونه‌ !
جُز تو کسی‌ آخرِ این‌ حکایت‌ُ نمی‌دونه‌ !
قصّه‌ تموم‌ نمی‌شه‌ تو صفحه‌ی‌ آخرِ کتاب‌ !
سالارِ نورُ آینه‌ ! رو این‌ شب‌ِ کهنه‌ بِتاب‌ !
من‌ُ بِبَر به‌ خلوتت‌ ! من‌ُ بخون‌ از سَرِ سطر !
بذار که‌ رسوا بشم‌ از حضورِ بی‌پَرده‌ی‌ عطر !
عطرِ تنت‌ رُ جا بذار ، تو پیچ‌ُ تاب‌ِ پیرهنم‌ !
کفشای‌ فولادی‌ کجاس‌ ؟ کجاس‌ عصای‌ آهنم‌ ؟
ساده‌ به‌ تو نمی‌رسم‌ ، قصّه‌نویس‌ دِل‌ نداره‌ !
همیشه‌ ختم‌ِ قصّه‌ها ، عاشق‌ُ تنها می‌ذاره‌ !
نذار حکایت‌ِ دلم‌ ، نخونده‌ باقی‌ بمونه‌ !
جُز تو کسی‌ آخرِ این‌ حکایت‌ُ نمی‌دونه‌ !


دَه‌ درجه‌ زیر شب‌

اونورِ قاب‌ِ پنجره‌ دوباره‌ تصویرِ شبه‌ !
چله‌نشین‌ِ حنجره‌ بغض‌ِ نفس‌گیرِ شبه‌ !
دست‌ِ سیاه‌ِ سایه‌ها بازم‌ ستاره‌چین‌ شده‌ !
بازم‌ هوای‌ خونه‌مون‌ دَه‌ درجه‌ زیرِ شبه‌ !
بذار که‌ سایه‌ها بگن‌ کبریت‌ِ بی‌خطر منم‌ !
چراغ‌ُ روشن‌ میکنم‌ ، شعله‌ به‌ شب‌ نمی‌زنم‌ !
شب‌ اگه‌ موندگار بشه‌ ، من‌ تو خودم‌ آفتابی‌ام‌ !
نقابمو برمی‌دارم‌ ، آینه‌ رُ نمی‌شکنم‌ !
تو ازدحام‌ِ عربده‌ ، ترانه‌ها بادِ هواس‌ !
همسایه‌ی‌ صدای‌ ما ، بازارِ داغ‌ِ مسگراس‌ !

بذار جماعت‌ ندونن‌ دنیا تو پیرهن‌ِ منه‌ !
بذار ندونن‌ که‌ شبم‌ با تو یه‌ روزِ روشنه‌ !
بذار که‌ هیچکس‌ ندونه‌ معنی‌ِ این‌ ترانه‌ رُ !
بذار که‌ باور نکنن‌ این‌ من‌ِ عاشقانه‌ رُ !
بذار که‌ پُشت‌ِ سایه‌ها نلرزه‌ از صدای‌ من‌ !
جرقه‌ روشن‌ میکنه‌ شعله‌ی‌ هر زبانه‌ رُ !
تو ازدحام‌ِ عربده‌ ، ترانه‌ها بادِ هواس‌ !
همسایه‌ی‌ صدای‌ ما ، بازارِ داغ‌ِ مسگراس‌ !

ناتمام‌

روسری‌ِ قشنگت‌ ، به‌ رنگ‌ِ برگ‌ِ باغه‌ !
قلب‌ِ تو ظهرِ مرداد ، مثل‌ِ تنورِ داغه‌ !
با اون‌ چشای‌ میشی‌ ، وقتی‌ دیوونه‌ میشی‌ ،
تو نی‌نی‌ِ نگاهت‌ ، یه‌ عالمه‌ چراغه‌ !
یه‌ شعرِ ناتمومی‌ ! یه‌ قصه‌ی‌ نگفته‌ !
وقتی‌ که‌ بی‌صدایی‌ ، ترانه‌ حرف‌ِ مُفته‌ !
مثل‌ِ چراغ‌ِ امید ، مثل‌ِ ظهورِ خورشید ،
وقت‌ِ طلوع‌ِ چشمات‌ ، سایه‌ زمین‌ میفته‌ !
گونه‌هات‌ سیب‌ِ گلاب‌ ! نفست‌ یه‌ شعرِ ناب‌ !
همیشه‌ کنارمی‌ ، توی‌ بیداری‌ُ خواب‌ !
تو سایه‌بون‌ِ پِلکات‌ ، از تو نفس‌ می‌گیرم‌ !
کوچه‌ی‌ کودکی‌ رُ ، از آینه‌ پَس‌ می‌گیرم‌ !
خنده‌ی‌ تو کلیدِ قفلای‌ پیش‌ِ رومه‌ ،
یه‌ شاه‌کلید برای‌ قفل‌ِ قفس‌ می‌گیرم‌ !
دست‌ِ تو سرزمین‌ِ ، کولی‌ِ قصه‌هامه‌ !
چشم‌ِ تو چلچراغه‌ ، روشن‌ِ این‌ شبامه‌ !
وقتی‌ که‌ هستی‌ هستم‌ ، از عطرِ واژه‌ مستم‌ ،
بی‌تو تو هر ترانه‌ یه‌ جمله‌ ناتمامه‌ !
گونه‌هات‌ سیب‌ِ گلاب‌ ! نفست‌ یه‌ شعرِ ناب‌ !
همیشه‌ کنارمی‌ ، توی‌ بیداری‌ُ خواب‌ !

حبسی‌

درِ قفس‌ رُ وا نکن‌ ! ما همه‌ حبس‌ِ نفسیم‌ !
اینجا نگهبان‌ نمی‌خواد ، ما هر کدوم‌ یک‌ قفسیم‌ !
درِ قفس‌ رُ وا نکن‌ ! ما همه‌ حبسی‌ِ تنیم‌ !
درست‌ مثه‌ عقربه‌ها ، لحظه‌ها رُ رَج‌ می‌زنیم‌ !
تو تِک‌ تِک‌ِ ثانیه‌ها ، ضربه‌ی‌ تازیانه‌هاس‌ !
تو جمعه‌ بازارِ سکوت‌ ، حراج‌ِ ممتدِ خداس‌ !
کلاغا گرسنه‌اَن‌ ! چشماتون‌ُ هم‌ بذارین‌ !
وقت‌ِ خواب‌ جای‌ ستاره‌ها شهاب‌ُ بشمارین‌ !
زیرِ لب‌ ، زیرِ پتو حرفای‌ خوب‌ خوب‌ بزنین‌ !
خواب‌ ببینین‌ که‌ دارین‌ خورشیدُ بیرون‌ میارین‌ !
درِ قفس‌ شیشه‌ای‌ِ ، اون‌ غزل‌ِ سنگی‌ کجاس‌ ؟
تا کی‌ باید جوانه‌ زد ، تو سایه‌ی‌ سیاه‌ِ داس‌ !
کدوم‌ نسیم‌ِ نابَلَد ، قصه‌مون‌ُ ورق‌ زده‌ ،
که‌ دیوِ جادو دوباره‌ ، سراغ‌ِ خونه‌ اومده‌ ؟
ستاره‌ گریه‌ میکنه‌ ، برای‌ سَربُرون‌ِ ماه‌ !
حنای‌ ما رنگ‌ نداره‌ ، تو این‌ دقایق‌ِ سیاه‌ !
کلاغا گرسنه‌اَن‌ ! چشماتون‌ُ هم‌ بذارین‌ !
وقت‌ِ خواب‌ جای‌ ستاره‌ها شهاب‌ُ بشمارین‌ !
زیرِ لب‌ ، زیرِ پتو حرفای‌ خوب‌ خوب‌ بزنین‌ !
خواب‌ ببینین‌ که‌ دارین‌ خورشیدُ بیرون‌ میارین‌ !

مرثیه‌

گنبدِ سردِ قصه‌ ، کبودِ تازیانه‌س‌ !
وقت‌ِ طلوع‌ِ تازه‌ ، تو ریتم‌ِ این‌ ترانه‌س‌ !
تو انجمادِ این‌ شب‌ ، چشمات‌ُ شعله‌ورکن‌ !
که‌ این‌ چراغ‌ِ مُرده‌ ، منتظرِ زبانه‌س‌ !
نفس‌ نفس‌ صدام‌ کن‌ ! بذار که‌ خوش‌ صداشم‌ ،
که‌ بی‌صدا شکستن‌ ، آفت‌ِ این‌ زمانه‌س‌ !
ستاره‌ رُ خبرکن‌ ! سایه‌ رُ در به‌ در کن‌ !
چشم‌ِ تو چلچراغ‌ِ ضیافت‌ِ شبانه‌س‌ !
غزل‌ غزل‌ رسیدم‌ به‌ غربت‌ِ نگاهت‌ !
وقت‌ِ سفر ، نگاه‌ِ تو بهترین‌ بهانه‌س‌ !
مرهم‌ِ این‌ هراسی‌ ، بی‌بی‌ِ ناشناسی‌ !
صدام‌ کن‌ ! آی‌ ! صدام‌ کن‌ ! اسم‌ِ تو محرمانه‌س‌ !
محرم‌ِ رازِ من‌ باش‌ ! مرثیه‌سازِ من‌ باش‌ !
که‌ با صدای‌ سبزت‌ ، مرثیه‌ ، عاشقانه‌س‌ !
خیابونی‌

مث‌ِ گُربه‌های‌ وِل‌گرد ، تو خیابونا پَلاسه‌ !
با غم‌ُ غصّه‌ رفیقه‌ ، خنده‌ رُ نمی‌شناسه‌ !
تخته‌نرده‌ زنده‌گی‌ رُ همیشه‌ باخته‌ وُ ساخته‌ !
امّا بازم‌ پِی‌ِ بُرده‌ ، فکرِ جُف‌ شیش‌ِ یه‌ طاسه‌ !
دِل‌ِ دخترِ فراری‌ ، پُرِ عشقای‌ دوروزه‌س‌ !
همیشه‌ تو امتحان‌ِ دِلسپرده‌گی‌ رفوزه‌س‌ !
قصّه‌های‌ گُل‌ُ شمع‌ُ شنیده‌ ، خبر نداره‌،
خودِ اون‌ پروانه‌یی‌ که‌ توی‌ شعله‌ها می‌سوزه‌س‌ !
دخترک‌ِ دربه‌درِ محلّه‌های‌ بی‌چراغ‌ !
چشمات‌ُ نفروش‌ به‌ همه‌ ، تو این‌ حراج‌ِ داغ‌ِ داغ‌ !
فرارِ بی‌مقصدِ تو علاج‌ِ دردت‌ نمی‌شه‌ !
زنده‌گی‌ فیلم‌ِ هندی‌ نیست‌ ، که‌ خوب‌ تموم‌ شه‌ همیشه‌ !
شهر قصّه‌ پُرِ گُرگه‌ ، با کسی‌ شوخی‌ نداره‌ !
تا که‌ چش‌ رو هم‌ بذاری‌ ، یهو دخلت‌ُ میاره‌ !
زنده‌گی‌ رُ زنده‌گی‌ کن‌ ! گریه‌ تنها کارِ اَبره‌ !
تو می‌تونی‌ آسمون‌ُ بپوشونی‌ با ستاره‌ !
دلت‌ُ بده‌ به‌ امید ! باز برو به‌ سمت‌ِ خونه‌ !
اون‌جا حتماً یه‌ کسی‌ هست‌ ، که‌ غم‌ِ تو رُ بدونه‌ !
می‌دونم‌ که‌ دوس‌ نداری‌ بایدُ نبایدا رُ،
امّا پَرسه‌ ، قدمات‌ُ به‌ جایی‌ نمی‌رسونه‌ !
دخترک‌ِ دربه‌درِ محلّه‌های‌ بی‌چراغ‌ !
چشمات‌ُ نفروش‌ به‌ همه‌ ، تو این‌ حراج‌ِ داغ‌ِ داغ‌ !
فرارِ بی‌مقصدِ تو علاج‌ِ دردت‌ نمی‌شه‌ !
زنده‌گی‌ فیلم‌ِ هندی‌ نیست‌ ، که‌ خوب‌ تموم‌ شه‌ همیشه‌ !

آخرین‌ فصل‌

فصل‌ِ تازه‌م‌ آخرین‌ فصل‌ِ منه‌ !
چشمام‌ از یه‌ نورِ تازه‌ روشنه‌ !
با من‌ این‌ ترانه‌ رُ زمزمه‌ کن‌ !
یکی‌ پُشت‌ِ حنجره‌م‌ داد می‌زنه‌ !
پُشت‌ِ سر برگای‌ خاکستریه‌ !
پُشت‌ِ سر قصّه‌ی‌ دیوُ پَریه‌ !
رو به‌ رو وعده‌ی‌ من‌ با خودمه‌ !
پُشت‌ِ سر وعده‌های‌ سَرسَریه‌ !
تو سراشیبی‌ِ شب‌ حنجره‌مون‌ نفس‌ بُرید !
تو که‌ تازه‌ نفسی‌ بخون‌ یه‌ شعرِ پُر امید !
رو به‌ رو بَرگا سفیده‌ ، زندگی‌ رُ بنویس‌ !
نقش‌ِ دریا یه‌ سرابه‌ تشنگی‌ رُ بنویس‌ !
تو قبیله‌ی‌ پریشون‌ِ قلم‌ شکسته‌ها ،
رخت‌ِ خواب‌ُ پاره‌ کن‌ ! برهنگی‌ رُ بنویس‌ !
بنویس‌ تا روزگار خاطره‌ت‌ُ خط‌ نَزَده‌ !
بنویس‌ اگه‌ چشات‌ نشون‌ِ نورُ بَلَده‌ !
بنویس‌ که‌ اون‌ کلاغ‌ بازم‌ به‌ خونه‌ش‌ نرسید !
بنویس‌ یکه‌ سوار به‌ خواب‌ِ ما نیومده‌ !
تو سراشیبی‌ِ شب‌ حنجره‌مون‌ نفس‌ بُرید !
تو که‌ تازه‌ نفسی‌ بخون‌ یه‌ شعرِ پُر امید !

روشنم‌ کن‌!

دلخوش‌ِ خاطره‌هاتم‌ ! هیچکس‌ُ جُز تو ندارم‌ !
تو بگو ، ترانه‌بانو ! من‌ کجای‌ روزگارم‌ ؟
وقتی‌ معنای‌ ترانه‌ ، حرفای‌ صدتا یه‌ غازه‌ ،
وقتی‌ پیش‌ِ پای‌ خسته‌م‌ ، جاده‌های‌ حیله‌ بازه‌ ،
باید از کدوم‌ دقیقه‌ ، برسم‌ به‌ خط‌ِ سوم‌ ؟
تو کدوم‌ ثانیه‌ باید ، خون‌ بشم‌ تو رَگ‌ِ مردم‌ ؟
یادم‌ بده‌ ترانه‌ای‌ بخونم‌ ،
تا دیگه‌ دیواری‌ نمونه‌ برجا !
من‌ُ ببر به‌ اون‌ شب‌ِ قدیمی‌ ،
دلم‌ گرفت‌ از این‌ طلوع‌ِ بی‌جا !
خسته‌ام‌ از این‌ رهایی‌ ، زیرِ سقف‌ِ سُرب‌ُ کابوس‌ !
این‌ طلوع‌ِ روشنی‌ نیست‌ ، نورِ چلچراغ‌ِ جادوس‌ !
دل‌ به‌ این‌ ستاره‌ نسپار ، برق‌ِ چشمای‌ یه‌ گُرگه‌ !
چه‌ دروغ‌ِ دلنشینی‌ ، روی‌ این‌ لوح‌ِ بزرگه‌ !
تو بگو خاک‌ِ سکوتم‌ ، از کدوم‌ جوانه‌ سبزه‌ ؟
روشنم‌ کن‌ که‌ فروغ‌ت‌ ، به‌ چراغونی‌ می‌ارزه‌ !
یادم‌ بده‌ ترانه‌ای‌ بخونم‌ ،
تا دیگه‌ دیواری‌ نمونه‌ برجا !
من‌ُ ببر به‌ اون‌ شب‌ِ قدیمی‌ ،
دلم‌ گرفت‌ از این‌ طلوع‌ِ بی‌جا !

چله‌شمار

تو فصل‌ِ تاراج‌ِ درخت‌ ، جوانه‌ یعنی‌ یه‌ قیام‌ !
ببین‌ چه‌ قیمتی‌ شدن‌ ، ترانه‌های‌ بی‌کلام‌ !
ببین‌ که‌ پابرهنه‌ها ، خسته‌ شدن‌ تو نیمه‌ راه‌ ،
کی‌ گفته‌ از گنبدِ شب‌ ، سَر می‌زنه‌ صدای‌ ماه‌ ؟
کی‌ گفته‌ خاطراتمون‌ ، شبیه‌ آرزو بشه‌ ؟
کی‌ گفته‌ سنگ‌ِ کینه‌ها ، با آینه‌ رو به‌ رو بشه‌ ؟
چله‌شمارِ سوگ‌ِ ، کرکس‌ِ پیرِ تقویم‌ !
دیوارا رُ پوشوندن‌ ، آگهی‌های‌ ترحیم‌ !
تو فصل‌ِ تاراج‌ِ نفس‌ ، زمزمه‌ یعنی‌ یه‌ قیام‌ !
ببین‌ چه‌ قیمتی‌ شدن‌ ، ترانه‌های‌ بی‌کلام‌ !
تو این‌ وُفورِ همهمه‌ ، چقدر صدای‌ ما کمه‌ !
ببین‌ که‌ زخم‌ِ حادثه‌ ، دَم‌ به‌ دَمه‌ ! دَم‌ به‌ دَمه‌ !
ببین‌ که‌ دیوِ دل‌ سیاه‌ ، سلسله‌دارِ سایه‌هاس‌ !
سکوت‌ِ این‌ حنجره‌ها اینجا به‌ معنای‌ صداس‌ !
چله‌شمارِ سوگ‌ِ ، کرکس‌ِ پیرِ تقویم‌ !
دیوارا رُ پوشوندن‌ ، آگهی‌های‌ ترحیم‌ !

حرف‌ِ بی‌حرفی‌

توی‌ چشمات‌ ستاره‌ مُرده‌ ! دیگه‌ شب‌ عاشقانه‌ نیست‌ !
پَس‌ِ پُشت‌ِ غم‌ِ نگاهت‌ ، دیگه‌ برق‌ِ ترانه‌ نیست‌ !
بی‌تو تنها ، با تو تنها ، اینه‌ پیشونی‌نوشت‌ !
سهمم‌ از خوابت‌ همین‌ بود: این‌ همه‌ رؤیای‌ زرشت‌ !
با تو تنها ، بی‌تو تنها ، راهمون‌ بی‌آخره‌ !
این‌ تویی‌ که‌ اوّل‌ِ هر قصّه‌ خوابت‌ می‌بَره‌ !
حرفای‌ ما ، حرف‌ِ تکرار ، حرف‌ِ بی‌حرفی‌ !
دستای‌ گرمت‌ کجا رفت‌ ؟ آدمک‌ برفی‌ !
زیرِ رگبارِ خاطراتت‌ ، دوباره‌ پرسه‌ می‌زنم‌ !
دَم‌به‌دَم‌ از تو گُر می‌گیرم‌ ، دَم‌به‌دَم‌ بی‌تو می‌شکنم‌ !
از سکوتت‌ ، تا سقوطت‌ ، یه‌ گلایه‌ فاصله‌س‌ !
من‌ُ تو با هم‌ غریبیم‌ ، دلامون‌ بی‌حوصله‌س‌ !
از سقوطت‌ ، تا سکوتت‌ ، حرفای‌ بی‌زاریه‌ !
هَر چی‌ گفتم‌ ، هَر چی‌ گفتی‌ ، کهنه‌ وُ تکراریه‌ !
حرفای‌ ما ، حرف‌ِ تکرار ، حرف‌ِ بی‌حرفی‌ !
دستای‌ گرمت‌ کجا رفت‌ ؟ آدمک‌ برفی‌ !

سنگسار

مستانه‌ باش‌ ! مستانه‌ باش‌ ! این‌ خانه‌ بی‌خُم‌خانه‌ نیست‌ !
در عمق‌ِ این‌ آتشکده‌ ، جز پیکرِ پروانه‌ نیست‌ !
در این‌ هجوم‌ِ ناگهان‌ ، سَر را منه‌ بر آستان‌ ،
چون‌ رنگی‌ از رنگین‌کمان‌ ، بر طاق‌ِ این‌ ویرانه‌ نیست‌ !
زنجیر بر پای‌ چراغ‌ ، تیشه‌ روان‌ بر صیدِ باغ‌ ،
بنگر که‌ در قوم‌ِ کلاغ‌ ، یک‌ بلبل‌ِ دیوانه‌ نیست‌ !
بیا ! بیا ! تو بیا اِی‌ طلایه‌دارِ غزل‌ !
بیا ! بیا ! به‌ تماشای‌ سنگسارِ غزل‌ !
مستانه‌ باش‌ ! مستانه‌ باش‌ ! این‌ خانه‌ بی‌خُم‌خانه‌ نیست‌ !
در عمق‌ِ این‌ آتشکده‌ ، جز پیکرِ پروانه‌ نیست‌ !
کبکان‌ همه‌ تسبیح‌ گو ، خون‌ها روان‌ در ذهن‌ِ جو ،
سیمرغ‌ِ ما با شب‌ بگو ! در بندِ آب‌ُ دانه‌ نیست‌ !
سرریز شو از صبرِ تن‌ ، ای‌ قاصدِ یلدا شکن‌ !
مینای‌ سرخ‌ِ خون‌ِ من‌ ، در حجم‌ِ این‌ پیمانه‌ نیست‌ !
بیا ! بیا ! تو بیا اِی‌ طلایه‌دارِ غزل‌ !
بیا ! بیا ! به‌ تماشای‌ سنگسارِ غزل‌ !

ضرب‌المثل‌

من‌ُ مهربون‌ نگاکن‌ ، تا نلرزه‌ دل‌ُ دستم‌ !
اسم‌ِ تازه‌م‌ُ صداکن‌ ، تو بگو که‌ من‌ کی‌ هستم‌ !
من‌ُ مهربون‌ نگاکن‌ ، تا نیفتم‌ از سرودن‌ !
بهترین‌ فصل‌ِ کتابه‌ ، صفحه‌های‌ با تو بودن‌ !
کی‌ به‌ جز من‌ مثه‌ سایه‌ ، پابه‌پاس‌ با غم‌ِ چشمات‌ ؟
اون‌ کیه‌ که‌ غصه‌ داره‌ ، برای‌ شبنم‌ِ چشمات‌ ؟
اون‌ کیه‌ که‌ حتا تو خواب‌ ، تو همیشه‌ روبه‌روشی‌ ؟
اون‌ اسیرِ جاده‌هاس‌ُ ، تو جواب‌ِ جستجوشی‌ !
دوباره‌ من‌ُ نگاکن‌ ، با یه‌ لبخندِ صمیمی‌ !
مثل‌ِ وقت‌ِ سبزِ دیدار ، پای‌ اون‌ سَروِ قدیمی‌ !
تو همون‌ کوچه‌ی‌ بُن‌بست‌ ، که‌ گذرگاه‌ِ غزل‌ شد !
اونجا که‌ اسم‌ِ من‌ُ تو ، مثل‌ِ یه‌ ضرب‌المثل‌ شُد !
کی‌ به‌ جز من‌ مثه‌ سایه‌ ، پابه‌پاس‌ با غم‌ِ چشمات‌ ؟
اون‌ کیه‌ که‌ غصه‌ داره‌ ، برای‌ شبنم‌ِ چشمات‌ ؟
اون‌ کیه‌ که‌ حتا تو خواب‌ ، تو همیشه‌ روبه‌روشی‌ ؟
اون‌ اسیرِ جاده‌هاس‌ُ ، تو جواب‌ِ جستجوشی‌ !

آوازه‌خون‌!

هِی‌ چَپ‌ُ راست‌ می‌دی‌ کنسرت‌ ! خوش‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
عکست‌ چاپ‌ شُده‌ رو اینسرت‌ ! خوش‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
اسمت‌ همه‌ جا پیچیده‌ ! خوش‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
هَر کسی‌ کلیپت‌ُ دیده‌ ! خوش‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
پولات‌ از پارو بالا می‌رَن‌ !
همه‌ش‌ اَزَت‌ امضأ می‌گیرن‌ !
کشته‌ مُرده‌ بَرات‌ زیاده‌ !
دوس‌ دارنت‌ مَردُم‌ِ ساده‌ !
امّا بگو به‌ من‌ تو کی‌ هستی‌ ؟
وقتی‌ که‌ رو به‌ آینه‌ نِشستی‌ !
یه‌ آدم‌ِ ساده‌ ، یا یه‌ نابغه‌ ؟
که‌ آینه‌ واسه‌ش‌ آینه‌ی‌ دِقه‌ !
آخ‌ ! اگه‌ خودت‌ُ گُم‌ کنی‌ ، وای‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
اگه‌ پُش‌ به‌ مَردُم‌ کنی‌ ، وای‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
اگه‌ فکر کنی‌ خوش‌ صدایی‌ ، وای‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
یا بگی‌ که‌ خودِ خُدایی‌ ، وای‌ به‌ حالت‌ ! اِی‌ آوازه‌خون‌ !
یهو می‌بینی‌ صدات‌ می‌گیره‌ !
ستاره‌ی‌ شانست‌ می‌میره‌ !
وقتی‌ بدونن‌ که‌ تو کی‌ هستی‌،
دیگه‌ دکون‌ِ صدات‌ُ بستیی‌ !
حالا بگو به‌ من‌ تو کی‌ هستی‌ ؟
وقتی‌ که‌ رو به‌ آینه‌ نِشستی‌ !
یه‌ آدم‌ِ ساده‌ ، یا یه‌ نابغه‌ ؟
که‌ آینه‌ واسه‌ش‌ آینه‌ی‌ دِقه‌ !

فال‌فروش‌

اسم‌ِ اون‌ کوچه‌ یادم‌ نیست‌ ، اما این‌ دورُ وَرا بود !
کوچه‌ای‌ که‌ وعده‌گاه‌ِ دستای‌ عاشق‌ِ ما بود !
گفته‌ بودی‌ سَرِ کوچه‌ یدونه‌ خونه‌ به‌ دوشه‌ ،
پیرمردی‌ که‌ همیشه‌ فال‌ِ حافظ‌ می‌فروشه‌ !
اسم‌ِ اون‌ کوچه‌ رُ گفتی‌ ، اما من‌ دیگه‌ یادم‌ نیست‌ !
یادمه‌ ! اما تو آینه‌ یه‌ نفر می‌گه‌ : یادم‌ نیست‌ !
بی‌تو کوچه‌ رُ نمی‌خوام‌ ، بی‌تو فال‌ فایده‌ نداره‌ !
حتا حافظ‌ نمی‌تونه‌ ، تو رُ پیش‌ِ من‌ بیاره‌ !
تو دیگه‌ رفتی‌ُ رفتی‌ ، بی‌دلیل‌ُ بی‌نشونه‌ !
گوش‌ بده‌ ! یکی‌ تو سینه‌م‌ ، باز برای‌ تو می‌خونه‌ !
از شب‌ِ خلوت‌ِ کوچه‌ ، می‌گذرم‌ با چشم‌ِ گریون‌ !
تو بازم‌ نیستی‌ُ نیستی‌ ، منم‌ُ شُرشُرِ بارون‌ !
کوچه‌ خلوت‌ِ عزیزم‌ ! جای‌ تو خالی‌ِ خالی‌ !
پیرمرد هنوز همونجاس‌ ، خوش‌خیالم‌ که‌ تو فالی‌ !
اما حتا توی‌ شعرم‌ ، رَدِپای‌ نفست‌ نیست‌ !
بیا همپَرسه‌ی‌ من‌ باش‌ ! دستای‌ من‌ قفست‌ نیست‌ !
بی‌تو کوچه‌ رُ نمی‌خوام‌ ، بی‌تو فال‌ فایده‌ نداره‌ !
حتا حافظ‌ نمی‌تونه‌ ، تو رُ پیش‌ِ من‌ بیاره‌ !
تو دیگه‌ رفتی‌ُ رفتی‌ ، بی‌دلیل‌ُ بی‌نشونه‌ !
گوش‌ بده‌ ! یکی‌ تو سینه‌م‌ ، باز برای‌ تو می‌خونه‌ !

ناشنیده‌

به‌ اعتبارِ چشم‌ِ تو ، ترانه‌ زاده‌ می‌شَوَد !
کشف‌ِ معمّای‌ غزل‌ ، پیش‌ِ تو ساده‌ می‌شَوَد !
از پَس‌ِ آن‌ خاطره‌ها ، به‌ خواب‌ِ من‌ رسیده‌یی‌ !
آشفته‌گیس‌تر بیا ! که‌ شعرِ ناشنیده‌یی‌ !
به‌ پینه‌زارِ شانه‌اَم‌ ، اَبرِ عقیم‌ را ببار !
واژه‌ی‌ ناب‌ِ عشق‌ را ، به‌ یادِ دفترم‌ بیار !
سکوت‌ را بهانه‌ کن‌ ، که‌ عشق‌ خواندنی‌ شَوَد !
بخوان‌ که‌ از صدای‌ تو ، ترانه‌ ماندنی‌ شَوَد !
قصیده‌ می‌شَوَم‌ اگر تو تشنه‌ی‌ شنیدنی‌ !
به‌ اوج‌ می‌رسم‌ اگر ، تو بی‌قرارِ دیدنی‌ !
بیا که‌ در هوای‌ تو ، از نو نفس‌ تازه‌ کنم‌ !
بیا که‌ این‌ حماسه‌ را با تو پُر آوازه‌ کنم‌ !
کلید این‌ کهنه‌ قفس‌ ، ظهورِ یک‌ نگاه‌ِ توست‌ !
مسافرِ خسته‌ نفس‌ ، تشنه‌ی‌ جان‌پناه‌ِ توست‌ !
سکوت‌ را بهانه‌ کن‌ ، که‌ عشق‌ خواندنی‌ شَوَد !
بخوان‌ که‌ از صدای‌ تو ، ترانه‌ ماندنی‌ شَوَد !

چشمای‌ تو یعنی‌:وطن‌!

باشکوهی‌ ! مثل‌ِ آوازِ عشایر وقت‌ِ کوچ‌
مثل‌ِ رقصیدن‌ِ مَردای‌ گُرسنه‌ی‌ بلوچ‌ !
مثل‌ِ نقش‌ِ کاشی‌کاری‌ رو یه‌ طاق‌ِ آجُری‌ !
مثل‌ِ ضربای‌ دُهُل‌ تو یه‌ ترانه‌ی‌ لُری‌ !
تو قشنگی‌ ! مث‌ِ برق‌ِ سینه‌ریزِ نقره‌کوب‌ !
مث‌ِ لهجه‌ی‌ زُلال‌ِ ماهیگیرای‌ جنوب‌ !
مث‌ِ یه‌ دف‌زن‌ِ کرد ، یا یه‌ سوارِ تُرکمن‌ !
نمی‌ذاری‌ تن‌ بدم‌ به‌ ننگ‌ِ آواره‌ شُدن‌ !
همخاک‌ِ من‌ ! همحادثه‌ ! چشمای‌ تو یعنی‌: وطن‌ !
از عطرِ تو شروع‌ می‌شن‌ مَرزای‌ سرزمین‌ِ من‌ !
بی‌دریغی‌ ! مثل‌ِ جنگلای‌ تن‌سبزِ شُمال‌ !
مث‌ِ چشمه‌یی‌ که‌ جا می‌شه‌ تو کوزه‌ی‌ سفال‌ !
رو سرانگشت‌ِ توئه‌ هلال‌ِ ماه‌ِ دشت‌ِ لوت‌ !
من‌ُ بیرون‌ می‌کشی‌ از توی‌ باتلاق‌ِ سکوت‌ !
ساده‌یی‌ ! دُرُس‌ مث‌ِ بومیای‌ ساده‌ی‌ کیش‌ !
مث‌ِ کوچه‌های‌ یزدُ خونه‌های‌ کاهگلیش‌ !
تو مث‌ِ جادوی‌ سازِ عاشقای‌ آذری‌،
نمی‌ذاری‌ تن‌ بدم‌ به‌ غربت‌ُ دربه‌دری‌ !
همخاک‌ِ من‌ ! همحادثه‌ ! چشمای‌ تو یعنی‌: وطن‌ !
از عطرِ تو شروع‌ می‌شن‌ مَرزای‌ سرزمین‌ِ من‌ !

به‌ خواب‌ِ من‌ سر بزن‌!

یاس‌ از گلوت‌ روییده‌ ! عطرِ صدات‌ پیچیده‌ !
صدا به‌ این‌ سرسبزی‌ ، کی‌ دیده‌ ؟ کی‌ شنیده‌ ؟
مثل‌ِ یه‌ فصل‌ِ تازه‌ ، اومدی‌ بی‌اجازه‌ !
دست‌ِ تو از کوه‌ِ یخ‌ ، آتشفشون‌ می‌سازه‌ !
تو یه‌ رنگین‌کمونی‌ ، که‌ سَرزَده‌ توی‌ شب‌ !
کبریت‌ُ آتیش‌ بزن‌ ، تا گُم‌ نشه‌ راه‌ِ لَب‌ !
توی‌ صدات‌ صدای‌ ، هلهله‌ی‌ بچّه‌ها !
وقت‌ِ پرسه‌ تو پاییز ، خِش‌ خِش‌ِ برگ‌ زیرِ پا !
توی‌ صدات‌ صدای‌ ، تپیدن‌ِ دِل‌ِ من‌ !
عزیزم‌ ! گاهی‌ وقتا به‌ خواب‌ِ من‌ سر بزن‌ !
معجزه‌م‌ُ باور کن‌ ، با یه‌ نگاه‌ ساده‌ !
بیا تا سطرِ ناب‌ِ شعرای‌ بی‌اراده‌ !
سکوت‌ِ تو سقوطه‌ ، برگ‌ِ من‌ از درخته‌ !
غزل‌ بی‌تو یه‌ جمله‌س‌ با واژه‌های‌ اَخته‌ !
نذار که‌ گُم‌ بشم‌ تو ، خاطرات‌ِ نخ‌نما !
چن‌تا گریه‌ مونده‌ تا دیدارِ بعدی‌ِ ما ؟
توی‌ صدات‌ صدای‌ ، هلهله‌ی‌ بچّه‌ها !
مث‌ِ پرسه‌ تو پاییز ، خِش‌ خِش‌ِ برگ‌ زیرِ پا !
توی‌ صدات‌ صدای‌ ، تپیدن‌ِ دِل‌ِ من‌ !
عزیزم‌ ! گاهی‌ وقتا به‌ خواب‌ِ من‌ سر بزن‌ !

خنده‌ی‌ تو

خنده‌ت‌ُ اَزَم‌ نگیر ، تا شب‌ُ طاقت‌ بیارم‌ !
من‌ که‌ جُز خنده‌ی‌ تو هیچّی‌ تو دُنیا ندارم‌ !
خندت‌ُ اَزَم‌ نگیر ، نذار به‌ گریه‌ خو کنم‌ !
تو که‌ باشی‌ می‌تونم‌ خورشیدُ آرزو کنم‌ !
شب‌ سیاه‌تَر از همیشه‌س‌ ، خنده‌ت‌ُ اَزَم‌ نگیر !
نذار آلوده‌ بِشم‌ ، به‌ سایه‌های‌ شب‌ِ پیر !
خنده‌هات‌ مثل‌ِ طلسم‌ِ واسه‌ رویینه‌ شُدن‌ !
خنده‌هات‌ یه‌ خنجره‌ تو دستای‌ خالی‌ِ من‌ !
خنده‌ت‌ُ اَزَم‌ نگیر وقتی‌ می‌رَم‌ به‌ جنگ‌ِ شب‌،
بذار از تو تازه‌ شَم‌ ! بذار وطن‌ شه‌ این‌ وطن‌ !
از صدای‌ گریه‌ وُ ضجّه‌ وُ ناله‌ خسته‌اَم‌ !
از دیاری‌ که‌ تو اون‌ خنده‌ محاله‌ خسته‌اَم‌ !
خسته‌اَم‌ از این‌ همه‌ مرثیه‌خون‌ِ نااُمید !
از کلاغی‌ که‌ تو هیچ‌ قصّه‌یی‌ خونه‌ش‌ نرسید !
من‌ُ سِحرِ خنده‌هات‌ کن‌ ! شب‌ُ گُم‌ کن‌ تو چشات‌ !
بذار آروم‌ بگیرم‌ ، تو نقره‌ریزِ خنده‌هات‌ !
خنده‌هات‌ مثل‌ِ طلسم‌ِ واسه‌ رویینه‌ شُدن‌ !
خنده‌هات‌ یه‌ خنجره‌ تو دستای‌ خالی‌ِ من‌ !
خنده‌ت‌ُ اَزَم‌ نگیر وقتی‌ می‌رَم‌ به‌ جنگ‌ِ شب‌،
بذار از تو تازه‌ شَم‌ ! بذار وطن‌ شه‌ این‌ وطن‌ !

پارک‌ِ رفتگر

یه‌ تاب‌ِ بی‌سرنشین‌ ! پرچمای‌ نَشُسته‌ !
فوّاره‌های‌ خاموش‌ ! نشونیام‌ دُرُسته‌ ؟
رفتگرِ فلزّی‌ ! نیمکت‌ِ سبزِ سنگی‌ !
خاطره‌های‌ کهنه‌ ، واژه‌های‌ کلنگی‌ !
ساعت‌ِ ساکت‌ِ پارک‌ ، عقربه‌های‌ مُرده‌ !
انگار یه‌ عُمره‌ این‌جا ، هیچّی‌ تکون‌ نخورده‌ !
آی‌ مجسمه‌ی‌ پارک‌ِ رفتگر ! از دخترِ رؤیاها چه‌ خبر ؟
آی‌ مجسمه‌ی‌ پارک‌ِ رفتگر ! از تپیدن‌ِ دِل‌ِ ما چه‌ خبر ؟
سُرسُره‌های‌ خلوت‌ ! یه‌ حوض‌ِ خُشک‌ِ بی‌آب‌ !
دُرُس‌ شبیه‌ِ خوابه‌ ، من‌ُ بیدار کن‌ از خواب‌ !
گُلابتون‌ِ گیست‌ ، طلاتَر از طلا بود !
به‌ خواستن‌ِ همیشه‌ت‌ ، دِل‌ِ ما مبتلا بود !
دوباره‌ این‌جا نیستی‌ ! دخترِ یاس‌ُ شب‌بو !
تو پارک‌ِ بی‌ترانه‌ ، آهنگ‌ِ خنده‌هات‌ کو ؟
آی‌ مجسمه‌ی‌ پارک‌ِ رفتگر ! از دخترِ رؤیاها چه‌ خبر ؟
آی‌ مجسمه‌ی‌ پارک‌ِ رفتگر ! از تپیدن‌ِ دِل‌ِ ما چه‌ خبر ؟
می‌شناسمت‌!
یه‌ نفر هست‌ که‌ تو دستاش‌ گُل‌ِ نیلوفرِ بوداس‌ !
یه‌ نفر هست‌ که‌ سکوتش‌ واسه‌ من‌ مثل‌ِ معماس‌ !
اونکه‌ پاهاش‌ رو زمینه‌ ، روی‌ شونه‌ش‌ دو تا باله‌ !
اون‌ فرشته‌ای‌ که‌ عشقش‌ ، مثل‌ِ رؤیای‌ محاله‌ !
یه‌ نفر که‌ خیلی‌ خوبه‌ ، پیش‌ِ آینه‌ روسفیده‌ !
هیچکسی‌ اون‌ُ تا امروز ، حتا توی‌ خواب‌ ندیده‌ !
خوب‌ِ خوب‌ میشناسمش‌ !
از گُل‌ِ یاس‌ِ تنش‌ !
سازا مهمونی‌ دارن‌ ،
پُشت‌ِ چین‌ِ پیرهنش‌ !
یه‌ نفر هست‌ ! یه‌ نفر هست‌ که‌ شبیه‌ من‌ُ ما نیست‌ !
اونی‌ که‌ حتا نظیرش‌ ، تو تمام‌ِ قصه‌ها نیست‌ !
یه‌ نفر که‌ سبزه‌ سبزه‌ ! یه‌ نفر که‌ نابه‌ نابه‌ !
تو دلش‌ کوره‌ی‌ خورشید ، تو چشاش‌ سیل‌ِ مذابه‌ !
یه‌ پریزادِ زلاله‌ که‌ فقط‌ من‌ اون‌ُ دیدم‌ !
اون‌ تویی‌ که‌ من‌ یه‌ عمره‌ ، نازت‌ُ به‌ جون‌ خریدم‌ !
خوب‌ِ خوب‌ میشناسمت‌ !
از گُل‌ِ یاس‌ِ تنت‌ !
سازا مهمونی‌ دارن‌ ،
پُشت‌ِ چین‌ِ پیرهنت‌ !

بپّا خوابت‌ نَبَره‌!

روزای‌ هفته‌ مث‌ِ تیغه‌ی‌ هَف‌تا خنجره‌ !
کی‌ می‌تونه‌ که‌ از این‌ خنجرا جون‌ دربِبَره‌ ؟
ماهی‌ِ سیاهی‌ که‌ قصّه‌ی‌ دریا رُ می‌گُفت‌،
خیلی‌ وقته‌ که‌ رو آب‌ِ حوضمون‌ شناوَره‌ !
توی‌ شبای‌ شهرمون‌ عابری‌ سوت‌ نمی‌زنه‌ !
کسی‌ بیدار نمی‌مونه‌ پُشت‌ِ قاب‌ِ پنجره‌ !
دِل‌ِ صاف‌ُ ساده‌ این‌ روزا خریدار نداره‌ !
هَر کی‌ نارو بزنه‌ ، یه‌ عاشق‌ِ قلندره‌ !
این‌جا حرف‌ِ آخرُ همیشه‌ چاقو می‌زنه‌ !
نازِ چشم‌ِ آهو رُ این‌جا کسی‌ نمی‌خره‌ !
این‌جا صحرازاده‌ها قیم‌ِ جنگلا شُدن‌ !
روی‌ دوش‌ِ گزمه‌ها جای‌ مُسلسل‌ تَبَره‌ !
سایه‌ی‌ سیاه‌ِ داس‌ اُفتاده‌ روی‌ سَرِ یاس‌،
همه‌ی‌ مزرعه‌ زیرِ چکمه‌ی‌ دِروگَره‌ !
ما همه‌ به‌ همصدایی‌ با بهار متّهمیم‌ !
یکی‌ جُرمش‌ زیاده‌ ، اون‌ یکی‌ جُرمش‌ کمتره‌ !
کج‌ کلاه‌ به‌ همه‌ چیزِ دنیا مشکوکه‌ ! می‌گه‌:
نقشه‌ی‌ یه‌ توطئه‌س‌ رو نقش‌ِ بال‌ِ شبپره‌ !
لیلی‌ از ترس‌ِ فَلَک‌ رخت‌ِ سیاه‌ تَن‌ می‌کنه‌،
مجنون‌ از ترس‌ِ آژان‌ تو کوچه‌ها دربه‌دره‌ !
روی‌ هَر ترانه‌یی‌ که‌ تَن‌ به‌ تاریکی‌ نَده‌،
دو تا خط‌ِ بی‌حیا وُ قرمزِ یه‌ ضَبدَره‌ !
توی‌ این‌ زمونه‌ باد برای‌ پرچم‌ می‌وَزه‌ !
هَر جای‌ نقشه‌ که‌ باشی‌ بَرده‌گی‌ مقدّره‌ !
می‌دونم‌ خسته‌ شُدی‌ ! امّا بذار بازم‌ بگم‌ !
غصه‌ی‌ ما قصه‌ نیس‌ ! آی‌ ! بپا خوابت‌ نَبَره‌ !
داد نزن‌ که‌ دلشکاری‌ از سکوت‌ِ آسمون‌ !
گلوت‌ُ پاره‌ نکن‌ ! اوسّای‌ ما گوشاش‌ کرِ !
اتوبوس‌

نمی‌خوام‌ بُر بخورم‌ تو آدمایی‌ که‌ صُبا ،
خودشون‌ُ می‌رسونن‌ به‌ صف‌ِ دورُ دراز !
خسته‌ و رؤیا ندیده‌ ، گیج‌ُ منگ‌ُ نیمه‌ خواب‌ ،
دگمه‌هاشون‌ نیمه‌ بسته‌ ، پلک‌ِ چشما نیمه‌ باز !
واسه‌ اونا زنگ‌ِ ساعت‌ یه‌ عذاب‌ِ ممتدِ ،
بدترین‌ لحظه‌ براشون‌ لحظه‌ی‌ بیداریه‌ !
روزاشون‌ مثل‌ِ همه‌ ، هفته‌هاشون‌ شبیه‌ هم‌ ،
هم‌ سلام‌ ، هم‌ خداحافظ‌ ، واسه‌شون‌ تکراریه‌ !
اتوبوس‌ سَر می‌رسه‌ ، خالی‌ُ بی‌مسافرِ ،
می‌گذره‌ از دَم‌ِ ایستگاه‌ ، بی‌نگاه‌ُ پُر شتاب‌ !
آدما با چشمای‌ مات‌ اون‌ُ تعقیب‌ می‌کنن‌ ،
دیگه‌ نه‌ فرصت‌ِ پُرسش‌ِ ، نه‌ مهلت‌ِ جواب‌ !
اتوبوس‌ خالی‌ِ خالی‌ ، میگذره‌ با بی‌خیالی‌ !
آی‌ مسافر ! آی‌ مسافر ! داد بزن‌ ! مگه‌ تو لالی‌ ؟
من‌ نمی‌خوام‌ بُر بخورم‌ تو آدمای‌ بی‌نفس‌ !
من‌ نمی‌خوام‌ جون‌ بکنم‌ ، اینورِ میله‌ی‌ قفس‌ !
من‌ نمی‌خوام‌ مُهره‌ باشم‌ ، تو شهرِ شطرنجی‌ِ بَد !
من‌ نمی‌خوام‌ راهی‌ بشم‌ ، پِی‌ِ چپون‌ِ نابَلَد !
اتوبوس‌ خالی‌ِ خالی‌ ، میگذره‌ با بی‌خیالی‌ !
آی‌ مسافر ! آی‌ مسافر ! داد بزن‌ ! مگه‌ تو لالی‌ ؟

زند‌گی‌

نه‌ سلام‌ُ نه‌ علیک‌ ، زنده‌گی‌ فقط‌ خداحافظی‌ بود !
خُداحافظی‌ با رؤیا ، با دل‌ُ با این‌ دقایق‌ حسود !
خُداحافظی‌ با خواهش‌ ، با اُمیدُ آرزو وُ خاطره‌ !
خُداحافظی‌ با تو ! زُلال‌ِ چشم‌ تیله‌یی‌ ! نازِ باکره‌ !
مُهلتی‌ نبود واسه‌ شمُردن‌ِ برگ‌ِ درختای‌ زمین‌ !
من‌ فقط‌ پاییزُ دیدم‌ ، با زوال‌ِ زشت‌ِ گُل‌ها رُ ! همین‌ !
فرصتی‌ نبود واسه‌ ، ثبت‌ِ بی‌هراس‌ِ روزای‌ قشنگ‌ !
بی‌خیال‌ قدم‌ زدم‌ ، امّا تا زانو تو پوکه‌ی‌ فشنگ‌ !
زنده‌گی‌ چیزِ بَدی‌ نیست‌ امّا من‌ بَد بودم‌ !
توی‌ امتحان‌ِ بودن‌ ، همیشه‌ رَد بودم‌ !
نه‌ سلام‌ُ نه‌ علیک‌ ، زنده‌گی‌ فقط‌ خداحافظی‌ بود !
خُداحافظی‌ با بوسه‌ ، تن‌ دادن‌ به‌ سایه‌های‌ تن‌ْکبود !
من‌ نفهمیدیم‌ چه‌ تیزه‌ ، پنجه‌ی‌ دستای‌ گُربه‌ی‌ ملوس‌ !
سَر نمی‌زنه‌ سپیده‌ ، با صدای‌ جیغ‌ِ هَر جوجه‌ خروس‌ !
فکرِ اون‌ گُربه‌ بودم‌ ، که‌ همه‌ بچّه‌هاش‌ُ می‌بلعید !
اون‌ که‌ لبخندِ من‌ُ ، از توی‌ عکسای‌ کهنه‌م‌ دُزدید !
رو یه‌ تخت‌ِ پُرِ میخ‌ ، هِی‌ از این‌ پهلو به‌ اون‌ پهلو شُدم‌ !
زنده‌گی‌ فقط‌ همین‌ بود ، سوختن‌ُ رنج‌ُ عذاب‌ِ دَم‌ به‌ دَم‌ !
زنده‌گی‌ چیزِ بَدی‌ نیست‌ امّا من‌ بَد بودم‌ !
توی‌ امتحان‌ِ بودن‌ ، همیشه‌ رَد بودم‌ !

پیانو

اگه‌ یه‌ پیانو داشتم‌،
یه‌ ترانه‌ برای‌ دِل‌ِ خودم‌ می‌ساختم‌ !
دوباره‌ مثل‌ِ قدیما،
غیبت‌ِ تو رُ به‌ یادِ حنجره‌م‌ می‌نداختم‌ !
آخ‌ ! اگه‌ پیانو داشتم‌،
تو خودم‌ گُم‌ می‌شُدم‌ مثل‌ِ زمونای‌ قدیم‌ !
مث‌ِ اون‌ شبا که‌ با هم‌،
دوتایی‌ تو کوچه‌های‌ بی‌چراغ‌ قدم‌ زَدیم‌ !
اگه‌ قلبم‌ از طلا بود ، اون‌ُ آب‌ می‌کردم‌ُ
با پولش‌ واسه‌ خودم‌ یه‌ پیانو می‌خریدم‌ !
امّا قلبم‌ پیش‌ِ من‌ نیس‌ ، تو اون‌ُ دزدیدی‌ !
من‌ِ ساده‌ی‌ پیاده‌ این‌ُ زود نفهمیدم‌ !
اگه‌ یه‌ پیانو داشتم‌،
از شبای‌ تلخ‌ِ دِلتنگی‌ بَرات‌ می‌گفتم‌ !
تا بدونی‌ که‌ هنوزم‌،
وقت‌ِ خوندن‌ِ ترانه‌ یادِ تو می‌اُفتم‌ !
آخ‌ ! اگه‌ پیانو داشتم‌،
به‌ تو می‌گُفتم‌ که‌ دلواپس‌ِ حال‌ِ خودمم‌ !
هنوزم‌ مثل‌ِ گُذشته‌،
شب‌ُ روز تو فکرِ آرزوهای‌ محال‌ِ خودمم‌ !
اگه‌ قلبم‌ از طلا بود ، اون‌ُ آب‌ می‌کردم‌ُ
با پولش‌ واسه‌ خودم‌ یه‌ پیانو می‌خریدم‌ !
امّا قلبم‌ پیش‌ِ من‌ نیس‌ ، تو اون‌ُ دزدیدی‌ !
من‌ِ ساده‌ی‌ پیاده‌ این‌ُ زود نفهمیدم‌ !

مثل‌ِ فانوس‌ توی‌ آفتاب‌

از کدوم‌ روز ، از کدوم‌ شب‌ ، از کدوم‌ قلّه‌ رسیدی‌ ؟
که‌ با اعجازِ حضورت‌ ، من‌ُ از نو آفریدی‌ !
بی‌تو روشن‌ بودم‌ امّا ، مثل‌ِ فانوس‌ توی‌ آفتاب‌ !
سُست‌ُ خالی‌ مثل‌ِ نقش‌ِ سایه‌یی‌ اُفتاده‌ بَر آب‌ !
تو شروعی‌ تازه‌ بودی‌ ، روزَنی‌ رو به‌ ترانه‌ !
فصل‌ِ آغازِ ظهورِ واژه‌های‌ عاشقانه‌ !
من‌ زمین‌ْخورده‌اَم‌ ! اِی‌ عشق‌ ! وقت‌ِ جنگ‌ِ تن‌ به‌ تَن‌ نیست‌ !
این‌ شکست‌ُ می‌پذیرم‌ ، من‌ِ من‌ شبیه‌ِ من‌ نیست‌ !
فصل‌ِ معراج‌ِ شکوفه‌ ! فصل‌ِ رستاخیزِ جنگل‌ !
من‌ُ از خزون‌ رها کن‌ ! من‌ُ تازه‌ کن‌ از اوّل‌ !
از کدوم‌ باغ‌ ، از کدوم‌ شهر ، از کدوم‌ جادّه‌ رسیدی‌ ؟
که‌ با گوشه‌ی‌ نگاهت‌ ، من‌ُ از نو آفریدی‌ !
برای‌ کشف‌ِ سکوتت‌ ، تا کجا باید سفر کرد ؟
واسه‌ خوندن‌ از تو باید ، چن‌تا حنجره‌ خبر کرد ؟
باید از کدوم‌ پرستو ، راه‌ِ چشم‌ِ تو رُ پُرسید ؟
با کدوم‌ معجزه‌ می‌شه‌ تو رُ از خودِ تو دُزدید ؟
من‌ زمین‌ْخورده‌اَم‌ ! اِی‌ عشق‌ ! وقت‌ِ جنگ‌ِ تن‌ به‌ تَن‌ نیست‌ !
این‌ شکست‌ُ می‌پذیرم‌ ، من‌ِ من‌ شبیه‌ِ من‌ نیست‌ !
فصل‌ِ معراج‌ِ شکوفه‌ ! فصل‌ِ رستاخیزِ جنگل‌ !
من‌ُ از خزون‌ رها کن‌ ! من‌ُ تازه‌ کن‌ از اوّل‌ !

مانکن‌

توی‌ ویترین‌ِ یه‌ بوتیک‌ ، مانکن‌ِ پلاستیکی‌ ،
نگاش‌ُ به‌ عابرا دوخته‌ وُ پِلک‌ نمی‌زنه‌ !
چشماش‌ُ نقّاشی‌ کردن‌ روی‌ صورتش‌ ، ولی‌ ،
انگاری‌ تو اون‌ چشا صدتا ستاره‌ روشنه‌ !
خسته‌س‌ از تکون‌ نخوردن‌ ! خسته‌س‌ از خسته‌ شُدن‌ !
ویترین‌ِ شیشه‌ بَراش‌ مثل‌ِ یه‌جور قفس‌ شُده‌ !
بین‌ِ این‌ مغازه‌های‌ سوت‌ُ کورِ لعنتی‌،
مث‌ِ یه‌ بَرده‌ی‌ پیر ، عُمریه‌ دَس‌ به‌ دَس‌ شُده‌ !
هَر دقیقه‌ یه‌ لباسی‌ به‌ تنش‌ می‌کنن‌ُ
خودِ اون‌ خیلی‌ از این‌ لباسا رُ دوس‌ نداره‌ !
مانکن‌ از نگاه‌ِ این‌ عابرا ذلّه‌س‌ ولی‌ حیف‌،
نمی‌تونه‌ پاش‌ُ از شیشه‌ها بیرون‌ بذاره‌ !
من‌ یه‌ مانکن‌ ! تو یه‌ مانکن‌ ! دنیا ویترین‌ِ تماشاس‌ !
همه‌ محکوم‌ِ سکوتیم‌ ! آخرِ قصّه‌ همین‌جاس‌ !
مانکن‌ِ چشماش‌ُ دوخته‌ به‌ خیابون‌ ، آخه‌ اون‌،
عاشق‌ِ مانکن‌ِ تو ویترین‌ِ روبه‌روییه‌ !
عابرا رُ نمی‌بینه‌ ! خیلی‌ وقته‌ که‌ دِلِش‌،
بی‌قرارِ دخترِ غمگین‌ِ روبه‌روییه‌ !
از بوتیک‌ِ روبه‌رویی‌ یه‌ دونه‌ مانکن‌ِ ناز،
چشمای‌ آهوییش‌ُ سپُرده‌ به‌ چشمای‌ اون‌ !
با لَبای‌ بسته‌ از اون‌ورِ شیشه‌ها می‌گه‌:
«ـ مَردِ من‌ ! مانکن‌ِ عاشق‌ ! همیشه‌ باهام‌ بمون‌ ! »
هفته‌ها می‌گذرن‌ُ اون‌ دو تا مانکن‌ هنوزم‌،
از نگاه‌ کردن‌ِ هَم‌ یه‌ لحظه‌ غافل‌ نمی‌شن‌ !
دورَن‌ از هَم‌ ولی‌ بین‌ِ دلاشون‌ فاصله‌ نیست‌،
شیشه‌ها حریف‌ِ عشق‌ِ این‌ دوتا دِل‌ نمی‌شن‌ !
من‌ یه‌ مانکن‌ ! تو یه‌ مانکن‌ ! دنیا ویترین‌ِ تماشاس‌ !
همه‌ محکوم‌ِ سکوتیم‌ ! آخرِ قصّه‌ همین‌جاس‌ !

کولی‌قزک‌

کولی‌قزک‌ ! بارون‌ کن‌ُ شب‌ُ از این‌ کوچه‌ بشور !
خونه‌مون‌ُ بگیر از این‌ گلّه‌ی‌ هارِ موش‌ِ کور !
کولی‌ قزک‌ ! بارون‌ کن‌ُ باغ‌ُ دوباره‌ زنده‌ کن‌ !
فکری‌ واسه‌ تَبَرزَن‌ِ کلّه‌شق‌ِ یه‌ دَنده‌ کن‌ !
دیگه‌ نه‌ گُل‌ می‌شکفه‌ وُ نه‌ نور سُراغمون‌ میاد !
بگو بازم‌ بهارخانوم‌ سراغ‌ِ باغمون‌ میاد ؟
کولی‌ قزک‌ ! باهام‌ برقص‌ !
بذار بیفتم‌ از نَفَس‌ !
بخون‌ که‌ از صدای‌ تو،
می‌شکنه‌ بغض‌ِ این‌ قفس‌ !
کولی‌قزک‌ ! کلافه‌اَم‌ از این‌ همه‌ خط‌ُ نشون‌ !
بیا عروسکا رُ باز سَرِ جاهاشون‌ بِنِشون‌ !
کولی‌قزک‌ ! تو که‌ بیای‌ ، بارون‌ُ همرات‌ میاری‌ !
کاری‌ به‌ کارِ نِق‌ نِق‌ِ این‌ شب‌ِ وحشی‌ نداری‌ !
من‌ُ جُدا می‌کنی‌ از دغدغه‌های‌ دَم‌ به‌ دَم‌ !
می‌رقصیم‌ُ دَس‌ می‌زنیم‌ ، دوباره‌ پابه‌پای‌ هَم‌ !
کولی‌ قزک‌ ! باهام‌ برقص‌ !
بذار بیفتم‌ از نَفَس‌ !
بخون‌ که‌ از صدای‌ تو،
می‌شکنه‌ بغض‌ِ این‌ قفس‌ !

غزلگو

تو یک‌ نفس‌ سکوت‌ُ من‌ یک‌ بغل‌ هیاهو !
هم‌گریه‌ی‌ قدیمی‌ ! شبتاب‌ِ شعرِ من‌ کو ؟
از شب‌ به‌ شب‌ رسیدن‌ ، پایان‌ِ هجرتم‌ شُد،
از شاهراه‌ِ تردید ، راهی‌ بزن‌ به‌ بی‌سو !
من‌ را ببین‌ شکسته‌ ، تنها وُ دست‌ بسته‌،
بی‌اشیاق‌ُ خسته‌ ، دربندِ سِحرُ جادو !
خورشید را ندیده‌ ، از ما و من‌ بُریده‌ ،
دیوانه‌ مثل‌ِ طوفان‌ ، آشفته‌ مثل‌ِ گیسو !
برف‌ِسیاه‌ِ ظلمت‌ ، بر باغ‌ِ واژه‌ بارید،
فصل‌ِ بهار یخ‌ زَد ، در ضجّه‌ی‌ پرستو !
خط‌ِ بَدِ گلوله‌ ، اندوه‌ را رقم‌ زَد،
از دام‌ْگاه‌ِ صیاد ، تا گیج‌گاه‌ِ آهو !
پابسته‌ی‌ سیاهی‌ ، در دام‌ِ نقطه‌چینم‌ !
من‌ بی‌تو می‌سکوتم‌ ، خاتون‌ ! ترانه‌بانو !
یک‌ دَم‌ پناه‌ِ من‌ باش‌ ، در این‌ ترانه‌ْمَرگی‌،
تا بی‌صدا نمانَد ، لب‌های‌ این‌ غزلگو !
لهجه‌ی‌ گیتار

من‌ زبون‌ِ همه‌ی‌ پَرَنده‌ها رُ بَلَدَم‌ !
وقت‌ِ تنهایی‌ با دیوارای‌ خونه‌ گَپ‌ زَدَم‌ !
می‌دونم‌ کدوم‌ ترانه‌ به‌ دِل‌ِ شب‌ می‌شینه‌ !
می‌دونم‌ که‌ ساعتم‌ الان‌ چه‌ خوابی‌ می‌بینه‌ !
لهجه‌ی‌ سیمای‌ گیتار ، واسه‌ من‌ غریبه‌ نیست‌ !
می‌تونم‌ به‌ این‌ نسیم‌ که‌ می‌گذره‌ بگم‌: «ـ بایست‌ ! »
صُبا که‌ بیدار می‌شم‌ ، به‌ آینه‌ صُب‌به‌خیر می‌گم‌ !
یکی‌ مثل‌ِ خودتم‌ ، خیال‌ نکن‌ یه‌جور دیگه‌م‌ !
من‌ فقط‌ یه‌ آدمم‌ ، دُرُس‌ مث‌ِ خودِ شُما !
نه‌ اسیرِ جادو جمبل‌ ، نه‌ مُریدِ سای‌بابا !
می‌تونم‌ چشمام‌ُ هم‌ بذارم‌ُ سفر کنم‌ !
می‌تونم‌ صد روزُ با یه‌ تیکه‌ رؤیا سَر کنم‌ !
می‌تونم‌ بِهِت‌ بگم‌ توی‌ دِلِت‌ چی‌ می‌گذره‌ !
می‌تونم‌ بگم‌ چرا همیشه‌ گونه‌هات‌ تَره‌ !
فکر نکن‌ تبّتی‌اَم‌ ، یا سحرُ جادو بَلَدَم‌ !
من‌ یکی‌ قیدِ تموم‌ِ این‌ کلَک‌ها رُ زَدَم‌ !
تو باید خودت‌ رُ باور کنی‌ تا قَد بِکشی‌ !
به‌ خودت‌ تکیه‌ بده‌ ، تا خودِ معجزه‌ بشی‌ !
من‌ فقط‌ یه‌ آدمم‌ ، دُرُس‌ مث‌ِ خودِ شُما !
نه‌ اسیرِ جادو جمبل‌ ، نه‌ مُریدِ سای‌بابا !

تلخ‌

خیلی‌ تلخه‌ گریه‌کردن‌ ، پای‌ فواره‌ی‌ مُرده‌ !
دیدن‌ِ شب‌پَره‌ای‌ که‌ ، دل‌ به‌ شعله‌ها سپرده‌ !
خیلی‌ تلخه‌ قصه‌ گفتن‌ ، واسه‌ قوم‌ِ گوش‌بُریده‌ !
بین‌ِ این‌ عصا سفیدا ، خوندن‌ از رنگ‌ِ سپیده‌ !
خیلی‌ تلخه‌ که‌ بفهمی‌ ، پای‌ رَخش‌ِ قصه‌ لَنگه‌ !
توی‌ جنگ‌ِ شیشه‌ وُ سنگ‌ ، شیشه‌ بازنده‌ی‌ جنگه‌ !
زیرِ این‌ گنبدِ نامرد ، زندگی‌ ما رُ لگد کرد !
فصل‌ِ عاشقانه‌ کم‌ بود ، توی‌ تقویمای‌ پُر درد !
تو بگو ! تویی‌ که‌ چشمات‌ ، از ترانه‌ بی‌نیازه‌ !
کی‌ به‌ جز تو واسه‌ باغچه‌ ، چترِ آفتابی‌ می‌سازه‌ ؟
کی‌ به‌ جز تو نبض‌ِ نورُ ، جا می‌ذاره‌ توی‌ فانوس‌ ؟
این‌ تویی‌ که‌ توی‌ چشمات‌ ، نگاه‌ِ هزارتا آهوس‌ !
اگه‌ تو اینجا نباشی‌ ، تقویما کهنه‌ می‌مونن‌ !
همه‌ی‌ ترانه‌خونا ، تا اَبَد نوحه‌ می‌خونن‌ !
زیرِ این‌ گنبدِ نامرد ، زندگی‌ ما رُ لگد کرد !
فصل‌ِ عاشقانه‌ کم‌ بود ، توی‌ تقویمای‌ پُر درد !

گوشه‌نشین‌

گیلاسا گوش‌ به‌ زنگن‌ ،
تو نیستی‌ تا ببینی‌ !
یه‌ صندلی‌ِ خالی‌ ،
تو نیستی‌ تا بشینی‌ !
دوباره‌ چش‌براهم‌ ،
تشنه‌تر از همیشه‌ !
این‌ دل‌ِ مست‌ِ زخمی‌ ،
از تو جدا نمیشه‌ !
چشمام‌ از نگاه‌ِ نا محرم‌ پُره‌ ! داره‌ گیج‌ می‌ره‌ سَرَم‌ ! زمین‌ سُره‌ !
رسیدم‌ آخرِ بُطری‌ُ هنوز ، بی‌تو بودن‌ خارج‌ از تصوّره‌ !
جرعه‌ به‌ جرعه‌ بازم‌ ،
پُر می‌شم‌ از خیالت‌ !
بازم‌ من‌ُ قایم‌ کن‌ ،
تو پیچ‌ُ تاب‌ِ شال‌ت‌ !
خلسه‌ی‌ خاطراتت‌ ،
یه‌ جای‌ دنج‌ِ نابه‌ !
تو پیشمی‌ دوباره‌ ،
اما اینا یه‌ خوابه‌ !
چشمام‌ از نگاه‌ِ نا محرم‌ پُره‌ ! داره‌ گیج‌ می‌ره‌ سَرَم‌ ! زمین‌ سُره‌ !
رسیدم‌ آخرِ بُطری‌ُ هنوز ، بی‌تو بودن‌ خارج‌ از تصوّره‌ !

لی‌لی‌پوت‌

تو کشورِ کوتوله‌ها ،
قد کشیدن‌ یادت‌ میره‌ !
وقتی‌ که‌ شب‌ بختکیه‌ ،
رؤیا دیدن‌ یادت‌ میره‌ !
باید دوباره‌ گُم‌ بشی‌ ،
تو هفته‌های‌ بی‌هدف‌ !
باید بازم‌ خط‌ بخوری‌ ،
تو تقویمای‌ بی‌شرف‌ !
تو کشورِ کوتوله‌ها ، غول‌ شدن‌ آسونه‌ ولی‌ ،
تو این‌ جدال‌ِ بی‌حریف‌ ، هر چی‌ که‌ باشی‌ ، اولی‌ !
تو کشورِ کوتوله‌ها ،
قحطی‌ِ فانوس‌ُ گُله‌ !
قلب‌ِ تموم‌ِ آدماش‌ ،
تو شیشه‌های‌ اَلکله‌ !
تو دفترای‌ رو سیاه‌ ،
جایی‌ واسه‌ ترانه‌ نیست‌ !
خاطره‌ها خط‌خطی‌اَن‌ ،
لحظه‌ها عاشقانه‌ نیست‌ !
تو کشورِ کوتوله‌ها ، غول‌ شدن‌ آسونه‌ ولی‌ ،
تو این‌ جدال‌ِ بی‌حریف‌ ، هر چی‌ که‌ باشی‌ ، اولی‌ !

نُت‌ِ آخر

از حرارت‌ِ نگاهت‌ ، گُر گرفته‌ تن‌ِ گیتار !
با سَرانگشتای‌ نازت‌ ، سیمای‌ سازم‌ُ بشمار !
سیم‌ِ می‌ ، میلادِ واژه‌س‌ ، توی‌ بطن‌ِ این‌ ترانه‌ !
ضربان‌ِ دل‌ِ عاشق‌ ، آخرین‌ شعرِ شبانه‌ !
سیم‌ِ سی‌ ، سیب‌ِ نچیده‌س‌ ، میوه‌ی‌ همیشه‌ نایاب‌ !
قیمت‌ِ چشمای‌ حوّا ، چهره‌ی‌ ممنوع‌ِ مهتاب‌ !
سیم‌ِ سُل‌ ، سلطان‌ِ قصه‌س‌ ، عاشق‌ِ دخترِ یاغی‌ !
غسل‌ِ جادویی‌ِ آواز ، تو شبای‌ بی‌چراغی‌ !
من‌ُ این‌ گیتارِ عاصی‌ ، شیش‌تا سیم‌ُ یه‌ سرانگشت‌ !
تو بیا تا نُت‌ِ آخر ، بیا تا گره‌ترین‌ مُشت‌ !
از حرارت‌ِ نگاهت‌ ، گُر گرفته‌ تن‌ِ گیتار !
با سَرانگشتای‌ نازت‌ ، سیمای‌ سازم‌ُ بشمار !
سیم‌ِ رِ ، رسیدنم‌ بود ، به‌ درخشش‌ِ ستاره‌ !
باورِ طلوع‌ِ خورشید ، بعد از این‌ شب‌ِ دوباره‌ !
سیم‌ِ لا ، لالایی‌ِ ساز ، پُشت‌ِ پلکای‌ یه‌ خوابه‌ !
خواب‌ِ تو یه‌ جون‌پناهه‌ ، وقتی‌ بیداری‌ عذابه‌ !
سیم‌ِ می‌ ، میعادِ چشمام‌ ، با گُل‌ُ نورُ سپیده‌س‌ !
یه‌ بغل‌ هوای‌ تازه‌ ، واسه‌ این‌ نفس‌بُریده‌س‌ !
من‌ُ این‌ گیتارِ عاصی‌ ، شیش‌تا سیم‌ُ یه‌ سرانگشت‌ !
تو بیا تا نُت‌ِ آخر ، بیا تا گره‌ترین‌ مُشت‌ !

ناباور

چه‌ روشن‌ ، چه‌ بی‌سایه‌ دلباختیم‌ ! چه‌ ساده‌ ، چه‌ ساده‌ غزل‌ ساختیم‌ !
چه‌ ناباور از آخرین‌ سطرِ شب‌ ، طلوعی‌ دوباره‌ درانداختیم‌ !
چه‌ بی‌خاطره‌ ، بی‌نفس‌ ، بی‌نگاه‌ ، کبوتر پراندیم‌ از عمق‌ِ چاه‌ !
نه‌ از نامه‌ای‌ عطرِ یاری‌ رسید ، نه‌ چنگ‌ِ پلنگی‌ خطی‌ زد به‌ ماه‌ !
بکش‌ نعره‌ تا اوج‌ِ ناروزگار ،
خوشا آخرین‌ رقص‌ ، بر بام‌ِ دار !
در این‌ یورش‌ِ تیشه‌دستان‌ به‌ باغ‌ ، بگیر از درختان‌ِ بی‌سر سراغ‌ !
ستاره‌ میاندارِ میدان‌ نشد ، در این‌ قحط‌ سال‌ِ صدا و چراغ‌ !
در این‌ شب‌ به‌ شب‌ هفته‌ی‌ دلگداز ، غزل‌ را به‌ نان‌ِ نفس‌بُر نباز !
در ایوان‌ِ باران‌ ، نفس‌ تازه‌کن‌ ، از این‌ حنجره‌ خنجری‌ تازه‌ ساز !
بکش‌ نعره‌ تا اوج‌ِ ناروزگار ،
خوشا آخرین‌ رقص‌ ، بر بام‌ِ دار !
به‌ پیغام‌ِ هَر قاصدِ بَد خبر ، نزن‌ بوسه‌ ای‌ گُل‌ ! به‌ تیغ‌ِ تبر !
نزن‌ زخمه‌ بر سازِ ناکوک‌ِ درد ! صدا را به‌ معراج‌ِ وحشت‌ نبر !
نگو اسم‌ِ شب‌ را به‌ شب‌باوران‌ ، نَسوز از تب‌ِ این‌ همه‌ ناگهان‌ !
ببین‌ آرش‌ِ قصه‌ بر قلّه‌ نیست‌ ، پَس‌ از این‌ تویی‌ُ زه‌ِ این‌ کمان‌ !
بکش‌ نعره‌ تا اوج‌ِ ناروزگار ،
خوشا آخرین‌ رقص‌ ، بر بام‌ِ دار !

کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌!

تو با صدتا دروغ‌ اومدی‌ از راه‌ !
گفتی‌ تموم‌ شُد شبای‌ بی‌ماه‌ !
گفتی‌ دیگه‌ تنهایی‌ تمومه‌ !
خورشیدِ خوش‌بختی‌ لَب‌ِ بومه‌ !
این‌ دِل‌ِ دیوونه‌ باورت‌ کرد !
مثل‌ِ یه‌ ترانه‌ اَزبَرت‌ کرد !
ولی‌ زیرِ پای‌ ما رُ خالی‌ کردی‌ !
کلَک‌ُ به‌ دِل‌ِ ما حالی‌ کردی‌ !
دل‌ُ بازی‌ دادی‌ با یه‌ اشاره‌ ، هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !
چشم‌ِ عاشقات‌ بَرات‌ می‌باره‌ ، هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !
لبات‌ می‌گه‌ نه‌ ، چشمات‌ می‌گن‌ آره‌ ، هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !
حتّا به‌ خورشید می‌گی‌: ستاره‌ ! هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !
حالا دیگه‌ نمون‌ این‌جا ! برو ! برو !
پا نذار رو دِل‌ِ ما ! برو ! برو !
تو دروغ‌ می‌گی‌ بازم‌ ! برو ! برو !
دیگه‌ دِل‌ نمی‌بازم‌ ! برو ! برو !
دل‌ُ بازی‌ دادی‌ با یه‌ اشاره‌ ، هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !
چشم‌ِ عاشقات‌ بَرات‌ می‌باره‌ ، هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !
لبات‌ می‌گه‌ نه‌ ، چشمات‌ می‌گن‌ آره‌ ، هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !
حتّا به‌ خورشید می‌گی‌: ستاره‌ ! هیچ‌کسی‌ تو رُ دوس‌ نداره‌ !

تعبیر

من‌ُ این‌ ساعت‌ِ مُرده‌ ، برگ‌ِ کاهی‌ ، میزِ تحریر !
زنگ‌ِ خوش‌ صدای‌ آواز ، توی‌ این‌ غروب‌ِ دلگیر !
قَلمای‌ تُک‌ شکسته‌ ، دل‌ِ بی‌دل‌ ، پای‌ خسته‌ !
انگار از پُتک‌ِ ترانه‌ ، قفل‌ِ بی‌حرفی‌ شکسته‌ !
بازم‌ از تو ، بازم‌ از تو تا طنین‌ِ گُل‌ رسیدم‌ !
مث‌ِ خون‌ِ یه‌ قناری‌ ، از نوک‌ِ دشنه‌ چکیدم‌ !
باغ‌ِ بی‌بارِ سکوتم‌ ، با تو گلخونه‌ی‌ عشقه‌ !
گریه‌ طعم‌ِ شوکران‌ نیست‌ ، شهدِ پیمونه‌ی‌ عشقه‌ !
همه‌ی‌ خون‌ِ تو رَگ‌هام‌ ، نذرِ ختم‌ِ این‌ عذابه‌ !
پرسش‌ِ همیشه‌ی‌ من‌ ، بی‌جوابه‌ ! بی‌جوابه‌ !
بگو تعبیرِ کدوم‌ خواب‌ ، رفتن‌ِ تو رُ رقم‌ زد ؟
که‌ دوباره‌ دیوِ قصه‌ ، بازی‌ِ عشق‌ُ به‌ هم‌ زد !
بازم‌ از تو ، بازم‌ از تو تا طنین‌ِ گُل‌ رسیدم‌ !
مث‌ِ خون‌ِ یه‌ قناری‌ ، از نوک‌ِ دشنه‌ چکیدم‌ !
باغ‌ِ بی‌بارِ سکوتم‌ ، با تو گلخونه‌ی‌ عشقه‌ !
گریه‌ طعم‌ِ شوکران‌ نیست‌ ، شهدِ پیمونه‌ی‌ عشقه‌ !

کم‌ْرنگ‌

نگاهم‌ کن‌ که‌ کم‌ْرَنگَم‌ !
نگاهت‌ بهترین‌ رنگه‌ !
گره‌ کن‌ مُشت‌ِ آوازُ ،
صدای‌ تو خوش‌ْ آهنگه‌ !
بخون‌ با من‌ که‌ بیزارم‌ ،
از این‌ اذکارِ تکراری‌ !
بیا بی‌قصه‌ خوابم‌ کن‌ !
شکنجه‌گاه‌ِ بیداری‌ !
غزل‌ْ خاتون‌ِ دریا دِل‌ ! بِبَر من‌ رُ تو از ساحل‌ !
که‌ این‌ عاشق‌ترین‌ قایق‌ ، نشسته‌ تا گلو در گِل‌ !
بِدُزد این‌ رَخت‌ِ پُر خارُ !
من‌ُ عریون‌ کن‌ از وحشت‌ !
تو چترِ گیس‌ِت‌ُ وا کن‌ !
زیرِ رگبارِ این‌ نفرت‌ !
بتاب‌ از روزن‌ِ فانوس‌ !
شب‌ِ یلدا رُ رسوا کن‌ !
رو این‌ دیوارِ دِل‌ْمُرده‌ ،
هزارتا پنجره‌ وا کن‌ !
غزل‌ْ خاتون‌ِ دریا دِل‌ ! بِبَر من‌ رُ تو از ساحل‌ !
که‌ این‌ عاشق‌ترین‌ قایق‌ ، نشسته‌ تا گلو در گِل‌ !

من‌ سکوتم‌

من‌ سکوتم‌ ، تو ترانه‌ ! من‌ یه‌ فانوس‌ ، تو زبانه‌ !
من‌ نگاه‌ِ مات‌ُ گُنگَم‌ ، تو نگاهی‌ عاشقانه‌ !
من‌ یه‌ زخمم‌ ، تو یه‌ مَرهَم‌ ! من‌ به‌ نُدرَت‌ ، تو دَمادَم‌ !
من‌ یه‌ باغ‌ِ گُر گرفته‌ ! تو مِث‌ِ نزول‌ِ شبنم‌ !
من‌ُ تو دوتا عروسک‌ با چِشای‌ تیله‌ای‌ !
من‌ُ تو زندونی‌ِ خاطره‌های‌ پیله‌ای‌ !
من‌ یه‌ عکس‌ِ پُر غبار از یه‌ ترانه‌سازِ لال‌ ،
اما تو هنوز مِث‌ِ باورِ یک‌ قبیله‌ای‌ !
من‌ پُر از شکست‌ُ تردید ، تو شکوه‌ِ تخت‌ِ جمشید !
من‌ شب‌ِ شب‌ْپَره‌ مُرده‌ ، تو مِث‌ِ طلوع‌ِ خورشید !
من‌ یه‌ شهرِ بی‌پرنده‌ ، تو بلیط‌ِ یه‌ بَرَنده‌ !
بگو تو حراج‌ِ چشمات‌ ، قیمت‌ِ ستاره‌ چَنده‌ ؟
من‌ُ تو دوتا عروسک‌ با چِشای‌ تیله‌ای‌ !
من‌ُ تو زندونی‌ِ خاطره‌های‌ پیله‌ای‌ !
من‌ یه‌ عکس‌ِ پُر غبار از یه‌ ترانه‌سازِ لال‌ ،
اما تو هنوز مِث‌ِ باورِ یک‌ قبیله‌ای‌ !

اعتراف‌
آینه‌ی‌ مایه‌ی‌ شرم‌ِ ، من‌ دیگه‌ رفیق‌ِ من‌ نیست‌ !
دیگه‌ این‌ آینه‌ بازار ، جای‌ آفتابی‌ شدن‌ نیست‌ !
من‌ُ کم‌ کن‌ از خودِ من‌ ، تا ببینی‌ آینه‌ها رُ !
تو شکنجه‌گاه‌ِ گریه‌ ، ببین‌ اعتراف‌ِ ما رُ !
من‌ بدهکارم‌ به‌ آینه‌ ، همه‌ی‌ نگفته‌هام‌ُ !
توی‌ پیچ‌ُ تاب‌ِ گیست‌ ، پیدا کن‌ رَدّ نگام‌ُ !
با تو آینه‌ بهترین‌ جا ، برای‌ دیدن‌ِ رؤیاس‌ !
رَخت‌ِ تردیدُ رها کن‌ ! وقت‌ِ دِل‌ زدن‌ به‌ دریاس‌ !
آینه‌ها چه‌ مهربونن‌ ، ووقتی‌ دستای‌ تو این‌جاس‌ !
بهترین‌ منظره‌یی‌ تو ! لحظه‌ ، لحظه‌ی‌ تماشاس‌ !
چترِ خنده‌هات‌ُ وا کن‌ ، زیرِ رگبارِ نگاهم‌ !
پا بذار تو قاب‌ِ آینه‌ ، که‌ یه‌ عُمره‌ چش‌ به‌ راهم‌ !
با تو آینه‌ بهترین‌ جا ، برای‌ دیدن‌ِ رؤیاس‌ !
رَخت‌ِ تردیدُ رها کن‌ ! وقت‌ِ دِل‌ زدن‌ به‌ دریاس‌ !

[دل تنگم]

]
یغما گلرویی و سیاوش قمیشی
یغما گلرویی و عارف
عارف، یغما گلرویی و داوود بهبودی

یغما گلرویی و شهرام شبپره
علیرضا امیرقاسمی و یغما گلرویی

[دل تنگم]

[دل تنگم]

[دل تنگم]

دنبالـه‌دار...

دنباله‌ی‌ گیست‌ مث‌ِ ستاره‌ی‌ دنباله‌دار !
نبودنت‌ زندان‌ِ قصر ! آغوش‌ِ تو جای‌ فرار !
هر ناخنت‌ ماه‌ِ هلال‌ ! به‌ سُرخی‌ِ پرچم‌ِ چین‌ !
بی‌تو مث‌ِ مترسکم‌ ، میون‌ِ یه‌ مزرعه‌ مین‌ !
گیسای‌ آوازم‌ سفید ! دستای‌ شعرم‌ سَردِ سَرد !
تو کوچه‌های‌ چشم‌ِ تو ، آوازه‌خونی‌ دوره‌گَرد !
وقتی‌ به‌ خواب‌ِ من‌ میای‌ ، آتیش‌ می‌گیره‌ بالِشَم‌ !
بذار تو ایستگاه‌ِ یه‌ خواب‌ ، چشم‌ انتظارِ تو بِشَم‌ !
مثل‌ همون‌ خونه‌به‌دوش‌ که‌ چشم‌ به‌ راه‌ِ ترنه‌ !
دیوونه‌ی‌ قدم‌ زدن‌ رو ریلای‌ راه‌آهنه‌ !
هم‌ْتن‌ شُدن‌ با تو دُرُست‌ ، مثل‌ِ یه‌ بازی‌ با جنون‌ !
جایی‌ که‌ این‌ دریا می‌شه‌ ، همبسترِ آتیش‌فشون‌ !
می‌سوزه‌ شب‌ ، وقتی‌ که‌ با هُرم‌ِ چشات‌ می‌شه‌ شَریک‌ !
دُرُس‌ مث‌ِ سیگار برگ‌ ، کنج‌ِ لبای‌ یه‌ چریک‌ !
با تو به‌ فکرِ شورش‌اَم‌ ! فکر عبور از شب‌ِ مرز !
فکرِ مُچاله‌ کردنه‌، هزارتا اسکناس‌ِ سبز !
وقتی‌ به‌ خواب‌ِ من‌ میای‌ ، آتیش‌ می‌گیره‌ بالِشَم‌ !
بذار تو ایستگاه‌ِ یه‌ خواب‌ ، چشم‌ انتظارِ تو بِشَم‌ !
مثل‌ همون‌ خونه‌به‌دوش‌ که‌ چشم‌ به‌ راه‌ِ ترنه‌ !
دیوونه‌ی‌ قدم‌ زدن‌ رو ریلای‌ راه‌آهنه‌ !

سپـور
یه‌ سپور رو چمنای‌ پارک‌ شهر خوابیده‌ !
کی‌ می‌دونه‌ توی‌ این‌ لحظه‌ چه‌ خوابی‌ دیده‌ ؟
خواب‌ِ یه‌ دمپایی‌ِ پلاستیکی‌ واسه‌ زنش‌ !
با یه‌ دَس‌ پیرهن‌ِ گُل‌ْدار که‌ بپوشونه‌ تنش‌ !
خواب‌ِ یه‌ خونه‌ی‌ نُقلی‌ بدون‌ِ صابخونه‌ !
با یه‌ حوض‌ِ کاشی‌ که‌ یه‌ ماهی‌ توش‌ مهمونه‌ !
واسه‌ بچّه‌ش‌ خواب‌ِ آبنبات‌ِ چوبی‌ دیده‌ !
آخ‌ ! که‌ این‌ سپور عجب‌ خوابای‌ خوبی‌ دیده‌ !
کاش‌ که‌ هیچ‌ وقت‌ دیگه‌ از خوابای‌ شیرین‌ نَپَره‌ !
وقتی‌ دستاش‌ خالیه‌ بهتره‌ خوابش‌ بِبَره‌ !
اگه‌ بیدار شه‌ دیگه‌ نه‌ دمپایی‌ ، نه‌ آبنبات‌ !
نه‌ یه‌ خونه‌ ، نه‌ یه‌ پیرهن‌ ، نه‌ یه‌ حوض‌ توی‌ حیاط‌ !
وقتی‌ بیدار شه‌ بازم‌ می‌بینه‌ دنیا لاله‌ !
تنها همصحبت‌ِ اون‌ یه‌ کیسه‌ی‌ آشغاله‌ !
دوباره‌ صدای‌ صابخونه‌ می‌پیچه‌ تو سَرش‌ !
حرفای‌ زنش‌ یادش‌ میاد ، با تنها پسرش‌ !
پسری‌ که‌ دوس‌ نداره‌ مث‌ِ اون‌ سپور بشه‌ !
با زنی‌ که‌ چپ‌ُ راست‌ می‌گه‌ الهی‌ کور بشه‌ !
کاش‌ که‌ هیچ‌ وقت‌ دیگه‌ از خوابای‌ شیرین‌ نَپَره‌ !
هَر کی‌ دستاش‌ خالیه‌ بهتره‌ خوابش‌ بِبَره‌ !


آتش‌فشون‌

من‌ خودِ آتش‌فشونم‌ ! خودِ پیغمبرِ شَک‌ !
این‌ که‌ پیش‌ِ تو نِشسته‌ یه‌ جهانه‌ ! دخترک‌ !
دست‌ِ کم‌ نگیر نگاه‌ُ عشق‌ُ التهابش‌ُ
زانوهاش‌ خَم‌ نَشُدن‌ پیش‌ِ خداهای‌ کلَک‌ !
این‌ که‌ دستات‌ُ می‌بوسه‌ ، دست‌ِ دیوُ پَس‌ زَده‌ !
این‌ که‌ می‌میره‌ بَرات‌ ، هَر روز به‌ دنیا اومده‌ !
این‌ که‌ پا به‌ پای‌ توس‌ تو کوره‌راه‌ِ گُرگ‌ُ میش‌،
واسه‌ صدتا آدم‌ِ گُمشُده‌ مثل‌ِ بَلَده‌ !
من‌ مث‌ِ زلزله‌اَم‌ ! شبیه‌ِ طوفان‌ِ طَبَس‌ !
یاغی‌ِ یاغی‌ِ یاغی‌ ! دُشمن‌ِ هَر چی‌ قفس‌ !
لاله‌ی‌ وحشی‌ِ عشقم‌ تو کویر ! امّا نترس‌،
واسه‌ اهلی‌ شُدنم‌ بارون‌ِ چشمای‌ تو بَس‌ !
من‌ سفر می‌کنم‌ از من‌ به‌ تو ، از تو به‌ جنون‌ !
می‌نویسمت‌ نه‌ با قلم‌ ، با قطره‌ی‌ خون‌ !
خوش‌ دارم‌ خودم‌ رُ زندونی‌ کنم‌ تو چشم‌ِ تو !
قدر آزاده‌ترین‌ بَرده‌ی‌ عاشق‌ رُ بدون‌ !
من‌ُ دست‌ِ کم‌ نگیر ! من‌ آخرین‌ شورشی‌اَم‌ !
دیگه‌ عادتم‌ شُده‌ معجزه‌های‌ دَم‌ به‌ دَم‌ !
کهکشونم‌ ولی‌ دوس‌ دارَم‌ بَرات‌ سایه‌ بِشم‌ !
خوش‌ به‌ حال‌ِ سایه‌یی‌ که‌ با تو باشه‌ همقدم‌ !

آوازِ خاک‌

طوماری‌ از خاکم‌ ، با مُهرِ یک‌ پوتین‌ !
یک‌ مزرعه‌ وحشت‌ ، با بذرِ صدها مین‌ !
تسلیم‌ِ کابوس‌ِ خوابی‌ زمستانی‌ !
تن‌تشنه‌ی‌ کشف‌ِ یک‌ اَبرِ بارانی‌ !
هَر سبزه‌یی‌ رویید ، وقف‌ِ دروگَر شُد !
هَر خوشه‌ی‌ خشمی‌ ، یک‌باره‌ بی‌سَر شُد !
من‌ ماندم‌ُ زجره‌ ، صد قرن‌ بی‌برگی‌ !
اِجبارِ دیداره‌ ، هَر لحظه‌ گُل‌ْمرگی‌ !
بر صفحه‌ی‌ جانم‌ ، دَه‌ مثنوی‌ زنجیر !
هاشورِ گُستاخ‌ِ صدها کلاغ‌ِ پیر !
در این‌ نفس‌ تنگی‌ ، کو رُخصت‌ِ فریاد ؟
کو مهلت‌ِ توفان‌ ، کو بیرق‌ِ شن‌باد ؟
بی‌تاب‌ِ هجرت‌ از دام‌ِ فراموشی‌ !
فانوس‌ِ فریادم‌ ، در چنگ‌ِ خاموشی‌ !
محکوم‌ِ آرامش‌ ، در این‌ زمستانم‌ !
امّا در این‌ پیله‌ ، دیگر نمی‌مانم‌ !
رؤیای‌ صد جنگل‌ ، در نبض‌ِ من‌ جاریست‌ !
اِتمام‌ِ این‌ لکنت‌ ، آغازِ بیداری‌ست‌ !
از شُخم‌ِ هَر شلّاق‌ ، یک‌ مُشت‌ می‌روید !
این‌ رُستن‌ از رَستن‌ ، افسانه‌ می‌گوید !
یک‌باره‌ می‌پوشم‌ ، شولای‌ آبادی‌ !
می‌روید از جانم‌ ، یک‌ خرمن‌ آزادی‌ !
آغازِ روییدن‌ ، ختم‌ِ دروگرهاست‌ !
میلادِ هَر طوفان‌ ، آرامش‌ِ دریاست‌ !
چَـپ‌

خبرای‌ بدی‌ از دنیا میاد ! رفیقکم‌ !
شنیدم‌ پریده‌ رنگ‌ِ سرخ‌ِ پرچما یه‌ کم‌ !
شنیدم‌ لنین‌ تو تگزاس‌ سه‌ تا کارخونه‌ زده‌ !
شنیدم‌ فیدل‌ نشون‌ِ مک‌دونالدُ بلده‌ !
شنیدم‌ که‌ تروتسکی‌ با تبر تو گردنش‌ ،
شده‌ آرتیست‌ِ یه‌ فیلم‌ِ هالیوودی‌ با زنش‌ !
وقتی‌ عکس‌ِ چــه‌ شده‌ تی‌شرت‌ِ خواننده‌ی‌ رَپ‌ ،
دیگه‌ آبرویی‌ باقی‌ می‌مونه‌ برای‌ چپ‌ ؟
چپا چپ‌ کردن‌ُ آوردنشون‌ به‌ راه‌ِ راست‌ !
بگو سرزمین‌ِ موعودِ برابری‌ کجاست‌ ؟
پیش‌ِ قدرت‌ِ رُبات‌ کنِف‌ شُدن‌ کارگرا !
شکرِ نِی‌شکرای‌ کوبا شُد کوکاکولا !
شنیدم‌ که‌ هوشه‌مین‌ رییس‌ِ سازمان‌ِ سیاس‌ !
استالین‌ یه‌ گله‌دارِ دُم‌ کلُفت‌ تو آمریکاس‌ !
خیلیا می‌گن‌ آلنده‌ شُده‌ تاجرِ سهام‌ !
دست‌ِ لخ‌والسا رُ دیدن‌ تو جیب‌ِ عموسام‌ !
شنیدم‌ مائو تو غرب‌ رستوران‌ِ چینی‌ زده‌ !
مالکوم‌ X هزار دفعه‌ به‌ رستورانش‌ اومده‌ !
دیگه‌ حرمتی‌ نداره‌ نه‌ مسلسل‌ ، نه‌ قلم‌ !
خبرای‌ بدی‌ از دنیا میاد ! رفیقکم‌ !
چپا چپ‌ کردن‌ُ آوردنشون‌ به‌ راه‌ِ راست‌ !
بگو سرزمین‌ِ موعودِ برابری‌ کجاست‌ ؟
کارگرها کم‌ آوردن‌ پیش‌ِ قدرت‌ِ رُبات‌ !
هَر چی‌ نیشکر تو کوباس‌ شُده‌ وقف‌ِ آبنبات‌ !

رنگین‌کمون‌

اگه‌ دلا پُرخون‌ِ از دست‌ِ زمونه‌ !
زنده‌گی‌مون‌ تو دست‌ِ از ما بهترونه‌ !
با تو می‌شه‌ ، دفترچه‌ی‌ ، شب‌ُ ورق‌ زَد !
رنگ‌ چشات‌ ، یادآوره‌ ، رنگین‌کمونه‌ !
اگه‌ چشامون‌ دَم‌ به‌ دَم‌ بارونی‌ می‌شه‌ !
اگه‌ همه‌ حبسیم‌ تو یه‌ زندون‌ِ شیشه‌ !
دستای‌ تو ، کلیدِ این‌ ، قفلای‌ بسته‌س‌ !
چشمای‌ تو ، فانوسکه‌ ، راه‌ِ همیشه‌ !
من‌ُ بگیر از این‌ شبای‌ بی‌ستاره‌ !
من‌ُ رها کن‌ از یه‌ هق‌ هق‌ِ دوباره‌ !
نذار که‌ شب‌ ، عطرِ تو رُ ، اَزَم‌ بگیره‌ !
بدون‌ِ تو ، تقویم‌ِ من‌ ، بهار نداره‌ !
من‌ُ بِبَر تا دیدن‌ِ خوابای‌ تازه‌ !
من‌ُ بِبَر تا یک‌ سوال‌ِ بی‌اجازه‌ !
دلم‌ از این‌ ، شب‌ِ یخی‌ ، خیلی‌ گرفته‌ !
برق‌ِ چشات‌ ، هنوز بَرام‌ ، حادثه‌سازه‌ !
مِه‌ِ غلیظ‌ِ سایه‌ها چشمام‌ُ بسته‌ !
دنبال‌ِ خورشیدم‌ با فانوس‌ِ شکسته‌ !
شنیدن‌ِ ، صدای‌ تو ، مقصدِ راهه‌ !
برای‌ این‌ ، مسافره‌ ، خسته‌ی‌ خسته‌ !

نـوبـل‌

نه‌ من‌ احمد ، نه‌ تو آیدا ! نه‌ نرودا ، نه‌ ماتیلدا !
نه‌ تو سیلویاپلاتی‌ ، نه‌ منم‌ گارسیالورکا !
امّا وقتی‌ که‌ نگاهت‌ ، سایه‌ می‌ندازه‌ رو دستام‌ ،
من‌ خودِ معجزه‌ می‌شم‌ ، انگاری‌ صاحب‌ِ دنیام‌ !
شعرایی‌ می‌گم‌ که‌ حتّا ، شیمبورسکا هم‌ بلد نیست‌ !
شعرا خوبم‌ اگه‌ باشن‌ تو فقط‌ می‌گی‌ که‌ : بَد نیست‌ !
شعرای‌ رَمبو وُ الیوت‌ ، پیش‌ِ تو رنگی‌ ندارن‌ !
شعرای‌ پاز نمی‌تونن‌ ، دلت‌ُ به‌ دست‌ بیارن‌ !
جایزه‌ی‌ نوبل‌ پیش‌ِ لبخندت‌ اسباب‌بازیه‌ !
به‌ عشق‌ِ یه‌ تبسّمت‌ کارم‌ ترانه‌سازیه‌ !
بگو چی‌ بگم‌ که‌ قدرِ یه‌ نگاه‌ِ تو بی‌ارزه‌ !
پیش‌ِ جذبه‌ی‌ دو چشمت‌ دستای‌ غزل‌ می‌لرزه‌ !
با تو یاغی‌ می‌شه‌ واژه‌، دل‌ می‌شه‌ پُر از شهامت‌ !
می‌دونم‌ که‌ کم‌ می‌آورد پیش‌ِ تو ناظم‌ حکمت‌ !
حتّا لنگستون‌ هیوزاَم‌ از شب‌ِ چشمات‌ نگفته‌ !
عاشقانه‌های‌ اِلوار با تو از سکه‌ می‌اُفته‌ !
تو رُ توی‌ شعر آوردن‌ ، حسرت‌ِ دل‌ِ برشت‌ِ !
بهترین‌ ، زیباترین‌ شعر، کنارِ تو زشت‌ِ زشت‌ِ !
جایزه‌ی‌ نوبل‌ پیش‌ِ لبخندت‌ اسباب‌بازیه‌ !
به‌ عشق‌ِ یه‌ تبسّمت‌ کارم‌ ترانه‌سازیه‌ !

پـایـان‌

زمونه‌مون‌ ، زمونه‌ی‌ سکوت‌ِ غولای‌ صداس‌ !
ریتمای‌ رَپ‌ ، تیرِ خلاص‌ واسه‌ همه‌ حنجره‌هاس‌ !
زنگ‌ِ صدای‌ باب‌دیلن‌ ، دیگه‌ نداره‌ حرمتی‌ !
آهنگای‌ جوآن‌بائز ، نداره‌ قدرُ قیمتی‌ !
باب‌ مارلی‌ مُرده‌ تو دل‌ِ جنگل‌ِ ماری‌ جوانا !
شبیه‌ِ لالایی‌ شُده‌ نعره‌های‌ متالیکا !
تو بطری‌ِ جانی‌ واکر ، ساکت‌ شُده‌ جیم‌موریسون‌ !
با یکی‌ از ترانه‌هاش‌ ، امروزِ قصّه‌ رُ بخون‌ :
This is the end , beautiful friend.
This is the end , my only friend , the end.
از وودی‌گاتری‌ حرفی‌ُ زمزمه‌یی‌ نیس‌ این‌ روزا !
گلوله‌ کاشتن‌ تو دل‌ِ لنون‌ ، بزرگ‌ِ بیتِلا !
دیگه‌ نه‌ کویین‌ می‌خونه‌ ، ترانه‌ی‌ تازه‌تری‌ ،
نه‌ جیمی‌ هندریکس‌ می‌زنه‌ ، به‌ سیم‌ِ گیتارش‌ سَری‌ !
قرن‌ِ ما قرن‌ِ مرگ‌ِ این‌ غولای‌ خوش‌حنجره‌ بود !
ترانه‌هاشون‌ هَر کدوم‌ مثل‌ِ هزار پنجره‌ بود !
خاموش‌ شُدن‌ یکی‌ یکی‌ ستاره‌های‌ رؤیایی‌ !
رسیده‌ فصل‌ِ سلطه‌ی‌ ، ستاره‌ی‌ مقوّایی‌ !
This is the end , beautiful friend.
This is the end , my only friend , the end.

مـعـبد

نگاهت‌ روشنه‌ ، نابه‌ ! همیشه‌ غرق‌ِ مهتابه‌ !
می‌گن‌ سیمرغ‌ِ افسانه‌ ، تو چشمای‌ تو می‌خوابه‌ !
چشات‌ همرنگ‌ِ پاییزه‌ ! تو برقش‌ خنجرِ تیزه‌ !
داره‌ از کندوی‌ چشمات‌ ، عسل‌ بی‌وقفه‌ می‌ریزه‌ !
واسه‌ پروازِ هَر یاری‌ ، تو آغوشت‌ قفس‌ داری‌ !
دو اَبروت‌ُ کمون‌ کردی‌ ! شاید با ما هوس‌ داری‌ !
توی‌ گندم‌زارِ چشمات‌ ، می‌شه‌ گُم‌ شُد ! می‌شه‌ رقصید !
معبدِ مردمکات‌ُ می‌شه‌ زانو زدُ بوسید !
هَر کی‌ چشم‌ دوخته‌ به‌ چشمت‌ ، سَر گُذاشته‌ به‌ ستاره‌ !
واسه‌ انعکاس‌ِ چهره‌ت‌ ، حتّا آینه‌ کم‌ میاره‌ !
رو لب‌هات‌ حرف‌ِ آزادی‌ ! تو دستت‌ قفل‌ِ فولادی‌ !
نمی‌دونی‌ که‌ با حرفات‌ ، چه‌ کاری‌ دست‌ِ دل‌ دادی‌ !
با اون‌ گیسای‌ ابریشم‌ ، سیاهم‌ می‌کنی‌ کم‌ کم‌ !
یه‌ اقیانوس‌ توی‌ دستات‌ ، می‌شه‌ یک‌ قطره‌ی‌ شبنم‌ !
من‌ُ بازی‌ بده‌ بازَم‌ ! می‌خوام‌ باشی‌ تو آوازم‌ !
من‌ از هَر لحظه‌ی‌ با تو ، یه‌ شعرِ تازه‌ می‌سازم‌ !
توی‌ گندم‌زارِ چشمات‌ ، می‌شه‌ گُم‌ شُد ! می‌شه‌ رقصید !
معبدِ مردمکات‌ُ می‌شه‌ زانو زدُ بوسید !
هَر کی‌ چشم‌ دوخته‌ به‌ چشمت‌ ، سَر گُذاشته‌ به‌ ستاره‌ !
واسه‌ انعکاس‌ِ چهره‌ت‌ ، حتّا آینه‌ کم‌ میاره‌ !

دِ دِ ت‌ِ

شبا سیاه‌ ، روزا سیاه‌ ! هر کار خوبی‌ یه‌ گناه‌ !
خط‌خطی‌ِ صورت‌ِ ماه‌ ! عاشقی‌ یعنی‌ اشتباه‌ !
نه‌ چراغ‌ُ نه‌ ستاره‌ ! قلب‌ِ خورشید پاره‌ پاره‌ !
آدمای‌ خوب‌ ، آواره‌ ! هَر درخت‌ چوبه‌ی‌ داره‌ !
سیب‌ِ جادو کال‌ِ کال‌ِ ! قناری‌ هم‌ لال‌ِ لال‌ِ !
هَر ثانیه‌ صدتا ساله‌ ! گُلای‌ باغچه‌ جزغاله‌ !
چشما بسته‌ ! دستا بسته‌ ! آدما خسته‌ی‌ خسته‌ !
همه‌ فانوسا شکسته‌ ! خنجر تو سینه‌ تا دسته‌ !
نه‌ آفتابی‌ ، نه‌ مهتابی‌ ! سیاه‌ شُده‌ رنگ‌ِ آبی‌ !
تو که‌ دچارِ عذابی‌ ، شبا چه‌جوری‌ می‌خوابی‌ ؟
بگو تو بارون‌ِ اسید ، می‌شه‌ دنیا رُ زیبا دید ؟
دِدِت‌ِ رُ نفس‌ کشید ؟ جهنم‌ُ به‌ جون‌ خرید ؟
داد می‌زنم‌ ! داد می‌زنم‌ ! باید سکوت‌ُ بشکنم‌ !
آتشفشون‌ تو پیرهنم‌ ! تنها صدای‌ شب‌ منم‌ !
شبا تاریکه‌ ، تاریکه‌ ! کوچه‌ها تنگ‌ُ باریکه‌ !
ابر سیاه‌ چه‌ نزدیکه‌ ! خون‌ می‌چکه‌ ، چیکه‌ چیکه‌ !
دنیا مثل‌ِ جهنمه‌ ! غصه‌ زیاد ، شادی‌ کمه‌ !
همه‌ جا دادُ همهمه‌ ! همه‌ جا دشنه‌ وُ قَمه‌ !
تو روزگار لعنتی‌ ! دفترِ شعرا خط‌ خطی‌ !
غم‌ ارزون‌ ، شادی‌ قیمتی‌ ! خنده‌ رو لب‌ها زینتی‌ !
نه‌ چپ‌ می‌رم‌ ، نه‌ راست‌ میام‌ ! تلو تلو می‌رن‌ پاهام‌ !
نمی‌افتم‌ تو تورِ دام‌ ! آخه‌ من‌ آخرین‌ صدام‌ !
امـنـیـت‌

پی‌ِ امنیت‌ِ بودن‌ ، پی‌ِ کشف‌ِ سایه‌بونم‌ !
از کدوم‌ جادّه‌ باید رفت‌ ؟ نمی‌دونم‌ ! نمی‌دونم‌ !
تا به‌ امنیت‌ رسیدن‌ ، صدتا راه‌ُ دوره‌ کردم‌ !
نمی‌دونم‌ که‌ بترسم‌ ، یا به‌ دنبالش‌ بگردم‌ !
هَر کی‌ اومد دَم‌ از اون‌ زَد ! هَر کسی‌ با هَر مَرامی‌ !
من‌ِ ساده‌ رُ نگاه‌ کن‌ ! اُفتادم‌ توی‌ چه‌ دامی‌ !
رو به‌ روم‌ جادّه‌ی‌ تردید ، پُشت‌ِ سَر دَرای‌ بسته‌ !
دنبال‌ِ خونه‌ی‌ خورشید ، با یه‌ فانوس‌ِ شکسته‌ !
پیش‌ِ پام‌ُ نمی‌بینم‌ ، هَر رفیقی‌ یه‌ سرابه‌ !
هَر چراغی‌ چشم‌ِ گُرگه‌ ! شاید امنیت‌ یه‌ خوابه‌ !
گاهی‌ امنیت‌ یه‌ چتره‌ ، تو شب‌ِ رگبارُ پرسه‌ !
گاهی‌ وقتا یه‌ نقابه‌ ، که‌ آدم‌ ازش‌ می‌ترسه‌ !
هم‌ صمیمی‌ ، هم‌ خطرناک‌ ! هم‌ رهایی‌ داره‌ ، هم‌ بند !
صدتا دشنه‌ می‌شه‌ پنهون‌ ، پُشت‌ِ هاشورِ یه‌ لبخند !
همه‌ می‌شناسنش‌ امّا ، هیچ‌ کسی‌ اون‌ُ ندیده‌ !
هیچ‌ کسی‌ طعم‌ِ یه‌ لحظه‌ امنیت‌ رُ نچشیده‌ !
دیگه‌ تو تموم‌ِ دنیا ، حتّا اسمش‌ رفته‌ از یاد !
واسه‌ التیام‌ِ این‌ درد ، من‌ُ مهمون‌ کن‌ به‌ فریاد !
امنیت‌ کجای‌ رؤیا ، امنیت‌ کجای‌ دنیاس‌ ؟
تو کدوم‌ قسمت‌ِ خُشکی‌ ؟ تو کدوم‌ نقطه‌ی‌ دریاس‌ ؟
شاید این‌ منم‌ که‌ باید تن‌ به‌ وحشتم‌ نبازم‌ !
چترِ امنیت‌ُ حتماً خودِ من‌ باید بسازم‌ !
خونه‌ی‌ امنیت‌ کجاس‌ ؟ کجای‌ این‌ همه‌ هراس‌ ؟
پُشت‌ِ کدوم‌ دیوارِ مِه‌ ؟ تو غربت‌ِ کدوم‌ صداس‌ ؟
هرجا که‌ هست‌ ، هر چی‌ که‌ هست‌ ، من‌ تو خیال‌ِ فتحشم‌ !
برای‌ پیدا کردنش‌ ، باید که‌ قربونی‌ بشم‌ !

تـعبـیـر

رنگین‌کمون‌ ! رنگی‌ بزن‌ به‌ این‌ شب‌ِ خاکستری‌ !
من‌ُ بِبَر به‌ عمق‌ِ عشق‌ ، از اوج‌ِ این‌ ناباوری‌ !
پروانه‌ی‌ فریادُ با اعجازِ دستات‌ زنده‌ کن‌ !
فکری‌ واسه‌ تحمّل‌ِ این‌ حیرت‌ِ کشنده‌ کن‌ !
اومدنت‌ تعبیر صد رؤیای‌ ناب‌ُ تازه‌ بود !
برای‌ آرامش‌ِ من‌ ، آغوش‌ِ تو اندازه‌ بود !
تو اومدی‌ تا آینه‌ بازم‌ تماشایی‌ بشه‌ !
این‌ قطره‌ تو رگبارِ تو گُم‌ بشه‌ ! دریایی‌ بشه‌ !
تو اومدی‌ تا کوچه‌ از عطرِ تو پُر عابر بشه‌ !
این‌ واژه‌ْمُرده‌ تو تب‌ِ دیدن‌ِ تو شاعر بشه‌ !
رنگین‌کمون‌ ! پُلی‌ بزن‌ از این‌جا تا طلوع‌ِ من‌ !
بذار که‌ تو چشمای‌ تو ، پیدا شه‌ معنای‌ وطن‌ !
امنیت‌ِ آغوشت‌ُ فرصت‌ بده‌ باور کنم‌ !
ترانه‌ی‌ نگاهت‌ُ با یه‌ نگاه‌ اَزبَر کنم‌ !
فرصت‌ بده‌ تا پُر بشم‌ از خاطره‌ ، از منظره‌ !
بذار که‌ با بودن‌ِ تو گُل‌ْخونه‌ شه‌ این‌ حنجره‌ !
تو اومدی‌ تا آینه‌ بازم‌ تماشایی‌ بشه‌ !
این‌ قطره‌ تو رگبارِ تو گُم‌ بشه‌ ! دریایی‌ بشه‌ !
تو اومدی‌ تا کوچه‌ از عطرِ تو پُر عابر بشه‌ !
این‌ واژه‌ْمُرده‌ تو تب‌ِ دیدن‌ِ تو شاعر بشه‌ !

فاصله‌ کوتاهه‌!

گفتی‌: فاصله‌ کوتاهه‌ !
تو چشمای‌ تو آواره‌ شُدم‌ !
گفتی‌: مقصد همین‌ راهه‌ !
با حرفای‌ تو بی‌چاره‌ شُدم‌ !
گفتی‌: عشقم‌ُ باور کن‌ !
من‌ دیوونه‌ی‌ نازِ تو شُدم‌ !
گُفتی‌: با کلَکام‌ سَر کن‌ !
من‌ رقصنده‌ی‌ سازِ تو شُدم‌ !
من‌ با عشق‌ِ تو می‌سازم‌،
تو رؤیای‌ خودم‌ خونه‌ بَرات‌ !
قلب‌ِ ساده‌م‌ُ می‌بازم‌،
توی‌ بازی‌ِ پُر مَکرِ چشات‌ !
اگه‌ بگی‌ ساده‌م‌ !
یا بگی‌ دیوونه‌م‌ !
بازَم‌ از تو می‌خونم‌ !
می‌خونم‌ !
می‌خونم‌...

خلیج‌ِ شب‌

تو بطری‌ِ شراب‌ ، شعری‌ شناوره‌ !
با عطرِ دست‌ِ تو ، صد یاس‌ِ پَرپَره‌ !
گیتارت‌ از گُل‌ ُ چوب‌ِ درخت‌ِ غار !
تو حنجره‌ت‌ هزار ، بانوی‌ سوگوار !
تن‌ْپوشت‌ از عسل‌ ، گیست‌ خلیج‌ِ شب‌ !
من‌ تا تو ، فاصله‌ ، در نقشه‌ یک‌ وجب‌ !
بی‌نقشه‌ ، فاصله‌ ، صد کفش‌ِ مُندرس‌ !
از یک‌ طرف‌ بیا ! از یک‌ طرف‌ بِرِس‌ !
قیچی‌ نکن‌ سیمای‌ این‌ گیتارِ گُر گرفته‌ رُ !
قیچی‌ نکن‌ رؤیای‌ این‌ تبعیدی‌ِ دربه‌درُ !
با من‌ بیا تا بوسه‌ تو پیچ‌ِ خیابون‌ شلوغ‌ !
با من‌ بیا تا لمس‌ِ عشق‌ ! تا نو شُدن‌ ! تا یه‌ بلوغ‌ !
فانوس‌ِ روشنی‌ ، تو ذهن‌ شاپرک‌ !
تنها رفیق‌ِ این‌ ، بغض‌ِ تَرَک‌ تَرَک‌ !
از پُشت‌ِ هق‌ هق‌ِ این‌ ابرِ سرنگون‌ !
با هفت‌ خواهره‌ ، رنگین‌کمون‌ بخون‌ !
من‌ با سکوت‌ِ تو ، از سایه‌ کم‌ شُدم‌ !
نورُ نفس‌ بکش‌ ! نَم‌ نَم‌ ! قدم‌ قدم‌ !
تو زخمه‌های‌ تو ، زنگی‌ مقدسه‌ !
حوای‌ عاشقی‌ ، با سیب‌ِ وسوسه‌ !
قیچی‌ نکن‌ سیمای‌ این‌ گیتارِ گُر گرفته‌ رُ !
قیچی‌ نکن‌ رؤیای‌ این‌ تبعیدی‌ِ دربه‌درُ !
با من‌ بیا تا بوسه‌ تو پیچ‌ِ خیابون‌ شلوغ‌ !
با من‌ بیا تا لمس‌ِ عشق‌ ! تا نو شُدن‌ ! تا یه‌ بلوغ‌ !

قهقهه‌زَن‌!

منم‌ُ یه‌ دُنیا حرف‌ِ قیمتی‌ !
تو صدامه‌ صَدتا بُمب‌ِ ساعتی‌ !
یه‌ آدم‌ِ داغون‌ ، تو شب‌ِ خیابون‌،
کسی‌ نمی‌فهمه‌ حرفای‌ من‌ُ !
مَردِ بی‌ستاره‌ ، با یه‌ دِل‌ِ پاره‌،
کسی‌ نمی‌فهمه‌ زجرِ این‌ تن‌ُ !
تو چشام‌ِ صَدتا خواب‌ِ ناتموم‌ !
یه‌ عالمه‌ خنجر دارم‌ تو گلوم‌ !
عمریه‌ اسیرم‌ ، یه‌ بَرده‌ی‌ پیرم‌،
مث‌ِ یه‌ مترسک‌ تو قلب‌ِ کویر !
تو حلقه‌ی‌ دارم‌ ، آرزو ندارم‌،
تو اگه‌ می‌فهمیم‌ ، دستام‌ُ بگیر !
قهقهه‌زَن‌ ! قهقهه‌زَن‌ !
همه‌ می‌گن‌ اینه‌ اسم‌ِ من‌ ، تو صدام‌ بزن‌ !
قهقهه‌زَن‌ ! قهقهه‌زَن‌ !
قهقهه‌ می‌زنم‌ تا نبینی‌ ، تو هق‌هق‌ِ من‌ !

لیلی‌ِ گُشنه‌

وقتی‌ لیلی‌ گُشنه‌ مونده‌ زیرِ سقف‌ِ مجنون‌ ،
وقتی‌ روزُ شب‌ دویدن‌ دنبال‌ِ یه‌ لُقمه‌ نون‌،
وقتی‌ که‌ اوّل‌ِ برج‌ ، کابوس‌ِ صابخونه‌ دارن‌،
وقتی‌ جون‌ می‌کنن‌ُ باز ته‌ِ بُرج‌ کم‌ میارن‌،
کارِ عشق‌ُ دیگه‌ تمومه‌ !
دیگه‌ دوسِت‌ دارماشون‌ بی‌دوومه‌ !
لیلی‌ کهنه‌ی‌ بچّه‌ می‌شوره‌ ، مجنون‌ تو صف‌ِ پنیره‌ !
همین‌جا رشته‌ی‌ عشق‌ُ پاره‌ کن‌ ! فردا وُ پس‌فردا دیره‌ !
وقتی‌ کوه‌ِ زنده‌گی‌ تیشه‌ی‌ فرهادُ شکست‌،
وقتی‌ دست‌ِ شیرین‌ از شُستن‌ِ رَختا پینه‌ بست‌،
وقتی‌ دنده‌های‌ فرهادُ می‌شه‌ با چِش‌ شمُرد،
وقتی‌ شیرین‌ سَرِ زاییدن‌ِ دَه‌ تا بچّه‌ مُرد،
کارِ عشق‌ُ دیگه‌ تمومه‌ !
دیگه‌ دوسِت‌ دارماشون‌ بی‌دوومه‌ !
روزگارِ شیرین‌ تلخ‌ِ تلخ‌ شُده‌ ! فرهاد پی‌ِ کار می‌گرده‌ !
همین‌جا رشته‌ی‌ عشق‌ُ پاره‌ کن‌ ! آخه‌ تو عاشقی‌ یا بَرده‌ ؟

تک‌خال‌

شب‌ بُلنده‌ عینهو بافه‌ی‌ گیس‌ِت‌ !
عکس‌ِ من‌ می‌لرزه‌ تو چشمای‌ خیس‌ِت‌ !
باغ‌ْچه‌ی‌ ترانه‌ بی‌عطرِ تو پژمُرد،
پَس‌ کجاس‌ دستای‌ پروانه‌ْنویس‌ِت‌ ؟
تو که‌ بومی‌تَری‌ از آوازِ دشتی‌،
چرا از صفای‌ این‌ صدا گُذشتی‌ ؟
تو کجای‌ قصّه‌مون‌ عاطفه‌ گُم‌ شُد،
که‌ تو از اون‌ همه‌ کینه‌ برنگشتی‌ ؟
تو کوچه‌ی‌ چشات‌ عابرا مَستن‌ !
خنده‌هات‌ نِرخ‌ِ شکر رُ هم‌ شکستن‌ !
دل‌ می‌گه‌ فرار کنم‌ از تو عشقت‌،
ولی‌ اون‌ خاطره‌ها راهم‌ُ بَستن‌ !
زیرِ طاق‌ِ اَبروهات‌ خونه‌ می‌سازم‌ !
تا اَبَد وِیلونه‌ اون‌ چشمای‌ نازم‌ !
تو که‌ تکخال‌ِ تموم‌ِ بازیایی‌،
بگو من‌ برنده‌ می‌شم‌ یا می‌بازَم‌ ؟
تو گلوت‌ لونه‌ی‌ صد قناریه‌ !
توی‌ هَر نگات‌ یه‌ زخم‌ِ کاریه‌ !
دل‌ِ من‌ دیوارِ خونه‌ی‌ شُماس‌،
روش‌ پُرِ حرفای‌ یادگاریه‌ !

شـبـح‌

توی‌ این‌ خونه‌ی‌ تاریک‌ ، یه‌ شبح‌ تا صُب‌ بیداره‌ !
گریه‌ می‌کنه‌ ، می‌خنده‌ ، من‌ُ راحت‌ نمی‌ذاره‌ !
هرجای‌ خونه‌ که‌ می‌رَم‌ ، ردپای‌ این‌ شبح‌ هست‌ !
می‌دونم‌ تا تَه‌ِ دُنیا ، سایه‌ش‌ُ نمی‌دَم‌ از دست‌ !
رفتی‌ امّا شبحت‌ موند ، تو سکوت‌ِ هَر دقیقه‌ !
تو من‌ُ سپردی‌ دست‌ِ خاطره‌های‌ عتیقه‌ !
سخته‌ بی‌تو ، با تو بودن‌ ! سخته‌ دور از تو سرودن‌ !
ساده‌ نیست‌ با سایه‌های‌ یه‌ شبح‌ همخونه‌ بودن‌ !
امّا اینم‌ یه‌ دلیله‌ ، واسه‌ بی‌تو زنده‌ موندن‌ !
خیلی‌ وقته‌ رفتی‌ امّا ، بَدَل‌ِ تو مونده‌ با من‌ !
سایه‌ انداخته‌ رو دُنیام‌ ، شبحت‌ هر جا که‌ هستم‌ !
وقت‌ِ تنهایی‌ تو رؤیا ، دستاش‌ُ می‌ده‌ به‌ دستم‌ !
قانعم‌ به‌ خاطراتت‌ ، به‌ همین‌ خیال‌ِ ساده‌ !
سایه‌تَم‌ بَرام‌ عزیزه‌ ! حتّا از سَرَم‌ زیاده‌ !
با شبح‌ زنده‌گی‌ کردن‌ ، بهتر از تنها شُدن‌ بود !
دِل‌ به‌ رؤیاها سپردن‌ ، این‌ تمام‌ِ سهم‌ِ من‌ بود !
سخته‌ بی‌تو ، با تو بودن‌ ! سخته‌ دور از تو سرودن‌ !
ساده‌ نیست‌ با خاطرات‌ُ یه‌ شبح‌ همخونه‌ بودن‌ !
امّا اینم‌ یه‌ دلیله‌ ، واسه‌ بی‌تو زنده‌ موندن‌ !
خیلی‌ وقته‌ رفتی‌ امّا ، شبح‌ِ تو مونده‌ با من‌ !

برگ‌ُ تبر

چشم‌ِ تو رنگ‌ِ بلوط‌ !
من‌ گرفتارِ سقوط‌ !
گیس‌ِ تو همتای‌ شب‌ !
من‌ دچارِ هُرم‌ِ تَب‌ !
دست‌ِ تو پُل‌ِ عبور !
من‌ یه‌ فانوسک‌ِ کور !
تو پُر از رنگین‌کمون‌ !
من‌ غریق‌ِ سیل‌ِ خون‌ !
تو بهاری‌ تن‌سبز ، من‌ خودِ پاییزم‌ !
تو همه‌ بالیدن‌ ، من‌ فرو می‌ریزم‌ !
تو طلوع‌ِ گیلاس‌ !
من‌ یه‌ جنگل‌ از داس‌ !
تو سراپا فانوس‌ !
من‌ صدایی‌ مأیوس‌ !
من‌ُ تو ، آتش‌ُ آب‌ !
من‌ُ تو ، زهرُ گُلاب‌ !
من‌ُ تو ، شب‌ُ سحر !
من‌ُ تو ، برگ‌ُ تبر !
تو بهاری‌ تن‌سبز ، من‌ خودِ پاییزم‌ !
تو همه‌ بالیدن‌ ، من‌ فرو می‌ریزم‌!

نگو ما نبودیم‌

شب‌ از دشنه‌ پُر شُد ، ترانه‌ زمین‌ خورد !
یه‌ سایه‌ خدا رُ پَس‌ِ نقطه‌چین‌ بُرد !
یکی‌ عشق‌ُ خط‌ زَد ، از آوازِ شبخون‌ !
غزل‌ با گلوله‌ تموم‌ شُد ، چه‌ آسون‌ !
بازَم‌ دفترا رُ مفتّش‌ وَرَق‌ زَد !
شب‌ِ کهنه‌ رفت‌ُ شب‌ِ تازه‌ اومَد !
نه‌ سوسوی‌ فانوس‌ ، نه‌ عطرِ اقاقی‌ !
نگو بغض‌ِ عاشق‌ شکست‌ اتّفاقی‌ !
نگو ما نبودیم‌ ، نگو کارِ شب‌ بود !
نگو پهلوونت‌ ، امیرِ غضب‌ بود !
نگو سرنوشت‌ُ از آخر نوشتیم‌ !
نگو دُشمنا رُ برادر نوشتیم‌ !
تو دستای‌ ما بود ، کلیدای‌ زندون‌ !
ولی‌ هَر نفس‌ شُد ، یه‌ فوّاره‌ از خون‌ !
چه‌ ناباورانه‌ ، به‌ زانو نشستیم‌ !
چه‌ ساده‌ شب‌ اومد ، چه‌ صادق‌ شکستیم‌ !
بیا با تنامون‌ ، یه‌ سنگر بسازیم‌ !
به‌ هِر نارفیقی‌ دیگه‌ نبازیم‌ !
هنوز تو چشماته‌ ، یه‌ دریا ستاره‌ !
کی‌ گُفته‌ سیاهی‌ ، بازم‌ موندگاره‌ ؟
ترانه‌ سیب‌ِ ممنوعه‌س‌!

تو شهری‌ که‌ از آدم‌هاش‌ کسی‌ عشق‌ُ نفهمیده‌،
رو بوم‌ِ خونه‌هاش‌ وحشت‌ ، غبارِ مُرده‌ پاشیده‌،
بگو کی‌ رقص‌ِ مهتاب‌ُ تماشا کرده‌ تو اَبرا ؟
کی‌ پلکاش‌ وا شُدن‌ یک‌ دَم‌ ، کی‌ خواب‌ِ تازه‌یی‌ دیده‌ ؟
من‌ُ بیدار کن‌ از مرگ‌ ، نگو کابوسه‌ بیداری‌،
من‌ از ظلمت‌ نمی‌ترسم‌ ، که‌ هَر چشمت‌ یه‌ خورشیده‌ !
ترانه‌ سیب‌ِ ممنوعه‌س‌ ، توی‌ این‌ باغ‌ِ بی‌میوه‌،
ببین‌ آوازه‌خون‌ها رُ ، کنارِ سیب‌ِ ناچیده‌ !
دریغ‌ از یک‌ صدا ، یک‌ عشق‌ ، دریغ‌ از یک‌ دِل‌ِ یاغی‌،
شاید جادوگرِ قصّه‌ ، شجاعت‌ها رُ دزدیده‌ !
نپُرس‌ از این‌ شب‌ِ گمراه‌ ، مسیرِ راه‌ِ فانوس‌ُ !
نشون‌ِ گیس‌ِ خورشیدُ کی‌ از خفّاش‌ پُرسیده‌ ؟
نذار بارون‌ شه‌ بغضامون‌ ، که‌ گریه‌ چاره‌ی‌ غم‌ نیست‌،
بازم‌ جُغدِ سَر دیوار ، به‌ اشکای‌ ما خندیده‌ !
یازده‌ سپتامبر

یه‌ دونه‌ خرس‌ِ عروسکی‌ هنوز ، زیرِ آوارِ دوتا برج‌ مونده‌ !
پنبه‌های‌ تنش‌ُ از یه‌ طرف‌ ، شعله‌های‌ انفجار سوزونده‌ !
داره‌ حرف‌ می‌زنه‌ امّا حرفاش‌ُ حتا آتیش‌نشونا نمی‌شنون‌ !
دل‌ بده‌ تا تو صداش‌ُ بشنوی‌ ! باتواَم‌ ! هِی‌ ! خودت‌ُ به‌ خواب‌ نزن‌ !
می‌گه‌: این‌ مربای‌ آلبالو نیس‌ ، که‌ روی‌ صورت‌ من‌ شتک‌ زده‌ !
خون‌ صاحب‌ِ منه‌ ! دختری‌ که‌ ، تن‌ِ من‌ برای‌ دستاش‌ لَک‌ زده‌ !
صاحبم‌ یه‌ دخترِ سه‌ ساله‌ بود ! دختری‌ که‌ دلش‌ آبنبات‌ می‌خواس‌ !
جلدِ آبنبات‌ُ وا کردُ یهو ، دید دیگه‌ انگاری‌ از دنیا جُداس‌ !
یازده‌ سپتامبر ، یعنی‌ یه‌ بچه‌ ، قبل‌ لب‌ زدن‌ به‌ طعم‌ِ آبنبات‌ می‌میره‌ !
یازده‌ سپتامبر ، یعنی‌ یه‌ قاتل‌ ، خیلی‌ راحت‌ جون‌ چن‌ هزارتا رُ می‌گیره‌ !
یازده‌ سپتامبر ، زنگ‌ خطر بود ، واسه‌ بچّه‌هایی‌ که‌ تو دستشونه‌ یه‌ مسلسل‌ !
یازده‌ سپتامبر ، یعنی‌ یه‌ جلّاد ،دسته‌ی‌ تیغ‌ِ تبر می‌سازه‌ با چوبای‌ جنگل‌ !
چشمای‌ روشن‌ِ دختر کوچولو ! هنوزم‌ زنده‌گی‌ رُ رنگی‌ می‌دید !
عاشق‌ من‌ بودُ طعم‌ِ آبنبات‌ ! شب‌ُ تو نقّاشی‌ روشن‌ می‌کشید !
اون‌ خبر نداشت‌ که‌ تو دنیای‌ ما، حرف‌ِ آخرُ گلوله‌ می‌زنه‌ !
با خبر نبود که‌ جزغاله‌ شدن‌ ، سرنوشت‌ِ اون‌ُ تقدیرِ منه‌ !
اون‌ نه‌ موشک‌ُ مسلسل‌ می‌شناخت‌ ، نه‌ خبر داشت‌ بُمب‌ِ هسته‌یی‌ چیه‌ !
نه‌ به‌ جُرج‌ دَبِل‌ یو بوش‌ علاقه‌ داشت‌ ، نه‌ شنیده‌ بود که‌ بن‌ لادن‌ کیه‌ !
آدما ! کاری‌ کنین‌ که‌ بچّه‌ها ! بتونن‌ به‌ آبنباتا برسن‌ !
نذارین‌ عروسکا گُر بگیرن‌ ! دلاتون‌ُ بسپارین‌ به‌ حرف‌ من‌ !
یازده‌ سپتامبر ، یعنی‌ یه‌ بچه‌ ، قبل‌ لب‌ زدن‌ به‌ طعم‌ِ آبنبات‌ می‌میره‌ !
یازده‌ سپتامبر ، یعنی‌ یه‌ قاتل‌ ، خیلی‌ راحت‌ جون‌ چن‌ هزارتا رُ می‌گیره‌ !
یازده‌ سپتامبر ، زنگ‌ خطر بود ، واسه‌ بچّه‌هایی‌ که‌ تو دستشونه‌ یه‌ مسلسل‌ !
یازده‌ سپتامبر ، یعنی‌ یه‌ جلّاد ،دسته‌ی‌ تیغ‌ِ تبر می‌سازه‌ با چوبای‌ جنگل‌ !

خورشیدک‌ِ ناپاک‌

از انکار تو می‌آیم‌ ! تمام‌ِ باورِ دیروز !
سرابی‌ بودی‌ از آغاز ، نه‌ یک‌ فانوس‌ِ یلداسوز !
از انکار تو می‌آیم‌ ! رفیق‌ِ نارفیقی‌ها !
شکستن‌های‌ بی‌وقفه‌ : تمام‌ِ سهم‌ من‌ از ما !
مرا این‌گونه‌ در برزخ‌ ، رها کردی‌ به‌ آسانی‌ !
نه‌ همدستی‌ ، نه‌ همپایی‌ ، من‌ُ این‌ بغض‌ پنهانی‌ !
من‌ از آیینه‌ ترسیدم‌ ، که‌ در آیینه‌ دیوی‌ بود !
سکوت‌ من‌ در انکاره‌ ، تماشایم‌ غریوی‌ بود !
و تندیس‌ِ تو ویران‌ شد ! به‌ دست‌ عاشقی‌ بُت‌ساز !
چه‌ ساده‌ باورت‌ کردم‌ ! دروغین‌ بودی‌ از آغاز !
فقط‌ از عشق‌ بود ! از عشق‌ ! اگر زانو زدم‌ بر خاک‌ !
مرا در سایه‌ها بُردی‌ ، تو اِی‌ خورشیدک‌ِ ناپاک‌ !
سرت‌ در حلقه‌یی‌ از نور ، دلت‌ در چنگ‌ اهریمن‌ !
بمان‌ در اوج‌ِ این‌ درّه‌ ، در این‌ معبد بمان‌ بی‌من‌ !
تو را هرگز کسی‌ جز من‌ ، دخیلی‌ بر نمی‌بندد !
به‌ این‌ عاشق‌ترین‌ عاشق‌ ، کسی‌ جُز تو نمی‌خندد !
من‌ از آیینه‌ ترسیدم‌ ، که‌ در آیینه‌ دیوی‌ بود !
سکوت‌ من‌ در انکاره‌ ، تماشایم‌ غریوی‌ بود !
و تندیس‌ِ تو ویران‌ شد ! به‌ دست‌ عاشقی‌ بُت‌ساز !
چه‌ ساده‌ باورت‌ کردم‌ ! دروغین‌ بودی‌ از آغاز !

بی‌ستاره‌

با نگاه‌ِ پُر ستاره‌ت‌ ، شب‌ُ از چشام‌ گرفتی‌ !
روی‌ اشکام‌ خط‌ کشیدی‌ ، بغض‌ُ از صدام‌ گرفتی‌ !
وقتی‌ فهمیدی‌ که‌ با تو ، لحظه‌هام‌ پُر از امیده‌ !
پُشت‌ِ پا زَدی‌ُ گفتی‌: فصل‌ِ تنهایی‌ رسیده‌ !
رفتی‌ُ من‌ُ سپُردی‌ ، به‌ شبای‌ بی‌ستاره‌ !
بگو با کدوم‌ ترانه‌ ، به‌ تو می‌رسم‌ دوباره‌ ؟
وقتی‌ تو رسیدی‌ با نقاب‌ِ یه‌ فرشته‌،
گفتم‌ شاید این‌ بازی‌ِ دست‌ِ سرنوشته‌ !
گفتی‌ که‌ دیگه‌ قصه‌ی‌ تنهایی‌ تمومه‌ !
اما جای‌ خالی‌ِ تو این‌جا رو به‌ رومه‌ !
رفتی‌ُ من‌ُ سپُردی‌ ، به‌ شبای‌ بی‌ستاره‌ !
بگو با کدوم‌ ترانه‌ ، به‌ تو می‌رسم‌ دوباره‌ ؟

نـگـاه‌

وقتی‌ نگاهم‌ می‌کنی‌ ، نبض‌ِ ترانه‌ می‌زنه‌ !
نگاه‌ِ تو خلاصه‌ی‌ ، تموم‌ حرفای‌ منه‌ !
وقتی‌ نگاهم‌ می‌کنی‌ ، دوباره‌ بارون‌ می‌گیره‌ !
با نفسای‌ گرم‌ تو ، صدای‌ من‌ جون‌ می‌گیره‌ !
امّا بدون‌ِ عطر تو ، روز و شبا نمی‌گذرن‌ !
دقیقه‌های‌ رو سیاه‌ ، من‌ُ به‌ گریه‌ می‌برن‌ !
خوب‌ می‌دونم‌ سر می‌رسی‌،
با یه‌ نگاه‌ِ تازه‌تر !
نگاهی‌ که‌ از عشق‌ تو،
به‌ قلب‌ من‌ می‌ده‌ خبر !
وقتی‌ نگام‌ نمی‌کنی‌ ، یه‌ چیزی‌ کم‌ داره‌ صدام‌ !
به‌ جز نگاه‌ تو از این‌ زمونه‌ چیزی‌ نمی‌خوام‌ !
وقتی‌ نگام‌ نمی‌کنی‌ ، آینه‌ پُر ترک‌ می‌شه‌ !
هر کدوم‌ از ترانه‌هام‌ ، مثل‌ِ یه‌ قاصدک‌ می‌شه‌ !
قاصدکی‌ که‌ دست‌ تو ، مقصدِ سرگردونی‌ شه‌ !
عاشق‌ِ اینه‌ که‌ یه‌ شب‌ ، تو دل‌ِ تو زندونی‌ شه‌ !
خوب‌ می‌دونم‌ سر می‌رسی‌،
با یه‌ نگاه‌ِ تازه‌تر !
نگاهی‌ که‌ از عشق‌ تو،
به‌ قلب‌ من‌ می‌ده‌ خبر !

پـنـجـره‌

هَر چشم‌ِ تو یه‌ پنجره‌ ، رو به‌ تماشای‌ سحر !
دیوارِ خواب‌ُ خط‌ بزن‌ ! اِی‌ از همه‌ آزاده‌تر !
پلکات‌ُ وا کن‌ رو به‌ عشق‌ ! پیله‌ی‌ ترس‌ُ پاره‌ کن‌ !
فانوسک‌ِ قلب‌ِ من‌ُ ، یه‌ کهکشون‌ ستاره‌ کن‌ !
پنجره‌ یعنی‌ یه‌ نفر ، دیوارُ حاشا می‌کنه‌ !
هَر کس‌ به‌ قدرِ پنجره‌ش‌ ، نورُ تماشا می‌کنه‌ !
پنجره‌ یعنی‌ یه‌ نفر ، تشنه‌ی‌ لمس‌ِ منظره‌ !
با هَر نگاهی‌ تازه‌شو ! هَر چشم‌ِ تو یه‌ پنجره‌ !
اونورِ قاب‌ِ پنجره‌ ، اگه‌ قشنگه‌ ، اگه‌ زشت‌ !
اگه‌ سیاه‌ ، اگه‌ سفید ، اگه‌ جهنم‌ یا بهشت‌ !
با هَر نگاه‌ِ گرم‌ِ تو ، منظره‌ دیدنی‌ می‌شه‌ !
وقتی‌ تو لب‌ وا می‌کنی‌ ، حرفا شنیدنی‌ می‌شه‌ !
پنجره‌ یعنی‌ یه‌ نفر ، دیوارُ حاشا می‌کنه‌ !
هَر کس‌ به‌ قدرِ پنجره‌ش‌ ، نورُ تماشا می‌کنه‌ !
پنجره‌ یعنی‌ یه‌ نفر ، تشنه‌ی‌ لمس‌ِ منظره‌ !
با هَر نگاهی‌ تازه‌شو ! هَر چشم‌ِ تو یه‌ پنجره‌ !

(ادامه دارد...)

[دل تنگم]

مشق‌ِ همیشه‌

چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! مشق‌ِ همیشه‌ی‌ من‌ !
درس‌ِ کلاس‌ِ بوسه‌ ، راه‌ِ به‌ تو رسیدن‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! نامه‌ی‌ زیرِ نیمکت‌ !
زنگ‌ِ زلال‌ِ تفریح‌ ! هفته‌ی‌ بی‌شکایت‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! دفترِ پاره‌ پاره‌ !
ترکه‌ی‌ خیس‌ِ ناظم‌ ، جریمه‌ی‌ دوباره‌ !
تو مسیرِ مدرسه‌ همیشه‌ پا به‌ پای‌ تو !
دفترِ خالی‌ِ من‌ ، ترانه‌ی‌ چشمای‌ تو !
بین‌ِ دستای‌ من‌ُ تو دَه‌ قدم‌ فاصله‌ بود !
من‌ هَمَش‌ دیر می‌رسیدم‌ ، تو همیشه‌ زودِ زود !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! یه‌ مشق‌ِ عاشقانه‌ !
یه‌ امتحان‌ِ بی‌ترس‌ ! سَرزدن‌ِ ترانه‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! پیاده‌روی‌ خلوت‌ !
خورشیدِ ماه‌ِ آبان‌ ! صدای‌ نبض‌ِ ساعت‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! دلت‌ برام‌ بسوزه‌ !
شاگردِ اول‌ِ عشق‌ ، رفوزه‌ شد ! رفوزه‌ !
تو مسیرِ مدرسه‌ همیشه‌ پا به‌ پای‌ تو !
دفترِ خالی‌ِ من‌ ، ترانه‌ی‌ چشمای‌ تو !
بین‌ِ دستای‌ من‌ُ تو دَه‌ قدم‌ فاصله‌ بود !
من‌ هَمَش‌ دیر می‌رسیدم‌ ، تو همیشه‌ زودِ زود !


سیندرلّا

سیندرلّا ! دیگه‌ خیلی‌ وقته‌ لنگه‌ کفش‌ِ تو ،
واسه‌ پای‌ همه‌ دخترای‌ شهر اندازه‌س‌ !
سیندرلّا ! تو خودت‌ بگو تو قلب‌ چی‌ داری‌ ،
که‌ تو هر نگاه‌ِ تو یه‌ دنیا دردِ تازه‌س‌ !
سیندرلّا ! واسه‌ چی‌ یکه‌ وُ تنها موندی‌ ،
سرِ چهاراه‌ِ پُر از بوق‌ُ چراغ‌ُ وحشت‌ ؟
سیندرلّا ! بگو شه‌زاده‌ی‌ عاشق‌ چی‌ شُد ،
که‌ تو تَک‌ موندی‌ تو بارون‌ِ سیاه‌ِ لعنت‌ ؟
سیندرلّا تو خیابون‌ در به‌ در !
سیندرلّا کفترِ بدون‌ِ پَر !
سیندرلّا توی‌ کوچه‌ها پلاس‌ !
سیندرلّا کوچه‌گردِ آس‌ُ پاس‌ !
سیندرلّا ! گریه‌هات‌ُ بده‌ من‌ ، خنده‌ بگیر !
حیف‌ِ چشمای‌ تو نیست‌ که‌ غرق‌ِ بارون‌ باشه‌ ؟
سیندرلّا ! غما رُ بده‌ به‌ من‌ شادی‌ بگیر !
آخه‌ حیفه‌ دخترِ قصّه‌ها گریون‌ باشه‌ !
سیندرلّا ! باورم‌ کن‌ ! من‌ همون‌ شه‌زاده‌اَم‌ ،
که‌ قرار بود بیادُ تو رُ از این‌جا ببره‌ !
سیندرلّا ! باورم‌ کن‌ ! من‌ همون‌ عاشقی‌اَم‌ ،
که‌ می‌خواد نازِ چشای‌ تو رُ با جون‌ بخره‌ !
سیندرلّا کفترِ بی‌آشیون‌ !
سیندرلّا دخترِ هفت‌ آسمون‌ !
سیندرلّا آخرین‌ رؤیای‌ من‌ !
سیندرلّا غنچه‌ی‌ تنهای‌ من‌ !

هم‌کنار

دلتنگ‌ بودم‌ از شب‌ ، تو حسرت‌ِ ستاره‌ !
یخ‌بسته‌ی‌ سراب‌ِ گُل‌ دادن‌ِ دوباره‌ !
تو سَررسیدی‌ از مِه‌ ! از پُشت‌ِ وهم‌ُ رؤیا !
دل‌ رُ گرفتی‌ از من‌ ! دل‌ رُ زدی‌ به‌ دریا !
گفتی‌ که‌ با تو بودن‌ پایان‌ِ فصل‌ِ رنجه‌ !
از عشق‌ گفتی‌ امّا با لهجه‌ی‌ شکنجه‌ !
من‌ با تب‌ِ نگاهت‌ خو کردم‌ُ تپدیم‌ !
از تو به‌ سبزی‌ِ برگ‌ ، از تو به‌ گُل‌ رسیدم‌ !
خورشید رُ نمی‌خوام‌ ، وقتی‌ تو همکناری‌ !
وقتی‌ تو کهکشون‌ُ به‌ یادِ من‌ میاری‌ !
سفر شروع‌ شُد از تو ، تا رفتن‌ُ رسیدن‌ !
تو کوره‌راه‌ِ وحشت‌، عشق‌ُ نفس‌ کشیدن‌ !
همپای‌ هجرت‌ِ من‌ ، تو جاده‌های‌ تردید !
پیش‌ِ طنین‌ِ چشمات‌ ، فانوس‌ می‌شه‌ خورشید !
تو فکرِ آخرِ راه‌ ، من‌ فکرِ با تو رفتن‌ !
عشق‌ِ تو فتح‌ِ مقصد ، عطرِ تو مقصدِ من‌ !
مقصد همین‌ دقیقه‌س‌ ، جادّه‌ تموم‌ نمی‌شه‌ !
با بوسه‌ موندنی‌ کن‌ این‌ لحظه‌ رُ همیشه‌ !
خورشید رُ نمی‌خوام‌ ، وقتی‌ تو همکناری‌ !
وقتی‌ تو کهکشون‌ُ به‌ یادِ من‌ میاری‌ !

خنجرِ مقدّس‌

یکی‌ باید با یه‌ خنجر بیاد امّا ،
نه‌ برای‌ سَر بُریدن‌ِ من‌ُ ما !
واسه‌ قسمت‌ کردن‌ِ لبخندُ رؤیا !
واسه‌ قسمت‌ کردن‌ِ ماهی‌ با دریا !
واسه‌ تقسیم‌ِ گُل‌ُ شعرُ ستاره‌ !
واسه‌ ترسیم‌ِ یه‌ دنیای‌ دوباره‌ !
واسه‌ تسکین‌ِ تنای‌ پاره‌ پاره‌ !
واسه‌ پیدا کردن‌ِ یه‌ راه‌ِ چاره‌ !
یکی‌ می‌رسه‌ با یه‌ تقویم‌ِ تازه‌ !
اون‌ که‌ از یه‌ برهوت‌ دریا می‌سازه‌ !
اون‌ که‌ ناشناس‌ِ اسمش‌ مثل‌ِ رازه‌ !
می‌رسه‌ از اون‌ورِ شب‌ ، بی‌اجازه‌ !
خنجرش‌ رُ می‌کشه‌ نه‌ واسه‌ کشتن‌ !
واسه‌ قسمت‌ کردن‌ِ ترانه‌ با من‌ !
واسه‌ پاره‌ کردن‌ِ پیله‌ وُ پیرهن‌ !
واسه‌ چاره‌ کردن‌ِ زخمای‌ این‌ تن‌ !
مقدّسه‌ خنجری‌ که‌ نونا رُ قسمت‌ بکنه‌ !
مقدّسه‌ اون‌ دستی‌ که‌ به‌ پینه‌ عادت‌ بکنه‌ !
یکی‌ باید بیاد که‌ گُل‌ بکاره‌ تو گلدون‌ِ شب‌ !
خورشیدُ نقّاشی‌ کنه‌ تو آسمون‌ با خون‌ِ شب‌ !

مشق‌ِ همیشه‌

چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! مشق‌ِ همیشه‌ی‌ من‌ !
درس‌ِ کلاس‌ِ بوسه‌ ، راه‌ِ به‌ تو رسیدن‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! نامه‌ی‌ زیرِ نیمکت‌ !
زنگ‌ِ زلال‌ِ تفریح‌ ! هفته‌ی‌ بی‌شکایت‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! دفترِ پاره‌ پاره‌ !
ترکه‌ی‌ خیس‌ِ ناظم‌ ، جریمه‌ی‌ دوباره‌ !
تو مسیرِ مدرسه‌ همیشه‌ پا به‌ پای‌ تو !
دفترِ خالی‌ِ من‌ ، ترانه‌ی‌ چشمای‌ تو !
بین‌ِ دستای‌ من‌ُ تو دَه‌ قدم‌ فاصله‌ بود !
من‌ هَمَش‌ دیر می‌رسیدم‌ ، تو همیشه‌ زودِ زود !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! یه‌ مشق‌ِ عاشقانه‌ !
یه‌ امتحان‌ِ بی‌ترس‌ ! سَرزدن‌ِ ترانه‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! پیاده‌روی‌ خلوت‌ !
خورشیدِ ماه‌ِ آبان‌ ! صدای‌ نبض‌ِ ساعت‌ !
چشم‌ ، چشم‌ دو اَبرو ! دلت‌ برام‌ بسوزه‌ !
شاگردِ اول‌ِ عشق‌ ، رفوزه‌ شد ! رفوزه‌ !
تو مسیرِ مدرسه‌ همیشه‌ پا به‌ پای‌ تو !
دفترِ خالی‌ِ من‌ ، ترانه‌ی‌ چشمای‌ تو !
بین‌ِ دستای‌ من‌ُ تو دَه‌ قدم‌ فاصله‌ بود !
من‌ هَمَش‌ دیر می‌رسیدم‌ ، تو همیشه‌ زودِ زود !

ولع‌ِ بدون‌ِ امّا...

تن‌ِ تو معدن‌ یشم‌ ، دست‌ِ من‌ حریص‌ِ کار !
پیرهنت‌ مثل‌ حریر ، رو یه‌ بوته‌ی‌ انار !
عطر گونه‌ت‌ ، عطر کاج‌ ، تو یه‌ باغ‌ یخ‌زده‌ !
طعم‌ِ لب‌هات‌ معجزه‌ ، رنگ‌ چشمات‌ شُعبده‌ !
پیچ‌ُ خم‌های‌ تنت‌ ، شعله‌های‌ یه‌ تنور !
روی‌ پیشونی‌ تو ، نقطه‌چینی‌ از بلور !
ماسه‌های‌ داغ‌ ساحل‌ ، تن‌ِ تو !
عطش‌ِ موجای‌ دریا ، تن‌ِ من‌ !
تُندی‌ِ دیس‌ِ فلافل‌ ، تن‌ِ تو !
ولع‌ِ بدون‌ِ امّا ، تن‌ِ من‌ !
گیس‌ِ ابریشم‌ِ تو ، موج‌ دریای‌ سیاه‌ !
شونه‌هات‌ عاجی‌ بلند ، دستای‌ تو سرپناه‌ !
نبض‌ فانوس‌ِ چشات‌ ، نبض‌ِ خوش‌ْضرب‌ غزل‌ !
اسم‌ بی‌زنگار تو ، خوشترین‌ ضرب‌المثل‌ !
تا تن‌ِ تو فاصله‌ ، واحه‌ی‌ ناب‌ِ طپش‌ !
یک‌ قصیده‌ سرخوشی‌ ، یک‌ ترانه‌ کشمَکش‌ !
ماسه‌های‌ داغ‌ ساحل‌ ، تن‌ِ تو !
عطش‌ِ موجای‌ دریا ، تن‌ِ من‌ !
تُندی‌ِ دیس‌ِ فلافل‌ ، تن‌ِ تو !
ولع‌ِ بدون‌ِ امّا ، تن‌ِ من‌ !

ائتلاف‌ِ خیرُ شَر

چشم‌ بچرخانده‌ دلم‌ ، در تب‌ُ تاب‌ِ قاصدک‌ !
تازه‌ نمی‌شوم‌ در این‌ ، آینه‌ی‌ تَرَک‌ تَرَک‌ !
سایه‌ی‌ نفرین‌ شده‌اَم‌ ، زیرِ هجوم‌ِ آفتاب‌ !
قطب‌نمای‌ خسته‌ با ، عقربه‌یی‌ رو به‌ سراب‌ !
شکست‌ می‌خورم‌ از این‌ ، دقیقه‌های‌ آهنی‌ !
ستاره‌ کن‌ شب‌ِ مرا ! تو اِی‌ غریبه‌ی‌ تنی‌ !
در ترانه‌ قد بکش‌ ! اِی‌ همیشه‌ تازه‌تَر !
اِی‌ نگاه‌ِ عاشقت‌ ، ائتلاف‌ِ خیرُ شَر !
باغ‌ِ به‌ داغ‌ رفته‌اَم‌ ، در این‌ حریق‌ِ شعله‌پوش‌ !
تو تک‌ چراغ‌ِ عشق‌ُ من‌ ، شب‌پره‌یی‌ حلقه‌ به‌ گوش‌ !
شکنجه‌ می‌دهی‌ مرا ، به‌ تازیانه‌ی‌ شکست‌ !
ببین‌ که‌ در جاده‌ی‌ تو ، پای‌ ترانه‌ پینه‌ بست‌ !
بیا وُ رخت‌ِ واژه‌ باش‌ ، بر تن‌ِ عریانی‌ِ من‌ !
بهار را پُلی‌ بزن‌ ، از برهوت‌ِ بی‌سخن‌ !
در ترانه‌ قد بکش‌ ! اِی‌ همیشه‌ تازه‌تَر !
اِی‌ نگاه‌ِ عاشقت‌ ، ائتلاف‌ِ خیرُ شَر !

مسـتانـه‌

از لحظه‌ی‌ شراب‌ ، تا غیبت‌ نقاب‌ !
بر من‌ بتاب‌ ! بر من‌ بتاب‌...
از پیچ‌ُ تاب‌ِ خواب‌ ! تا سستی‌ِ شتاب‌ !
بر من‌ بتاب‌ ! بر من‌ بتاب‌...
بر من‌ که‌ از تو تا پروانه‌ می‌روم‌ !
تا انتهای‌ عشق‌ جانانه‌ می‌روم‌ !
بر من‌ بتاب‌ تا شب‌ نقطه‌چین‌ شود !
بگذار عطر تو با من‌ عجین‌ شود !
از ساعت‌ِ گلاب‌ ، تا عطرِ بکر و ناب‌ !
بر من‌ بتاب‌ ! بر من‌ بتاب‌...
از این‌ شب‌ عذاب‌ ! تا فتح‌ آفتاب‌ !
بر من‌ بتاب‌ ! بر من‌ بتاب‌...
تابیدن‌ تو را می‌نوشم‌ از تنم‌ !
بی‌بال‌ و پرتر از این‌ شب‌پره‌ منم‌ !
در انعکاس‌ تو آیینه‌ تازه‌ شد !
آتشفشان‌ من‌ ، غرق‌ِ گُدازه‌ شُد !
همسفره‌ی‌ گرسنه‌گی‌ِ این‌ ترانه‌کش‌ !
من‌ را ببر به‌ معجزه‌ی‌ یک‌ صدای‌ خوش‌ !

بَـلال‌

من‌ بچّه‌ی‌ شوشم‌ ! رهگذارا !
ولی‌ خونه‌به‌دوشم‌ ! رهگذرا !
زمستونا چرخ‌ لبویی‌ دارم‌ُ !
پاییز بلال‌ می‌فروشم‌ ! رهگذرا !
سَرِ هر گُذری‌ شما من‌ُ می‌بینین‌ !
یه‌ نفس‌ بغل‌ِ بساط‌ِ من‌ می‌شینن‌ !
یه‌ تاقارِ زغال‌ُ یه‌ سطل‌ِ آب‌نمک‌ !
یه‌ بلال‌ از تو بلالا می‌چینین‌ !
هی‌ باد می‌زنم‌ !
هی‌ داد می‌زنم‌ !
بدو ! بلال‌ ! بدو ! بدو ! بدو !
رسیده‌ ! کال‌ ! بدو ! بدو ! بدو !
حالا دیگه‌ نوبت‌ِ خوردن‌ِ شماهاس‌ !
هر گازِ شما سکه‌یی‌ واسه‌ ماس‌ !
زنده‌گی‌مون‌ به‌ شکم‌ِ شما بسته‌س‌ !
وقتی‌ می‌رین‌ پُشت‌ِ سرتون‌ این‌ صداس‌ !
هی‌ باد می‌زنم‌ !
هی‌ داد می‌زنم‌ !
بدو ! بلال‌ ! بدو ! بدو ! بدو !
رسیده‌ ! کال‌ ! بدو ! بدو ! بدو... !

فـرار

می‌خوام‌ از دست‌ِ سَرَم‌ فرار کنم‌ ! پُر شُده‌ از هوس‌ِ غیرِمُجاز !
هوس‌ِ بازی‌ِ گُرگم‌ به‌ هوا ، تو یه‌ کوچه‌باغ‌ ، با یه‌ دخترِ ناز !
هوس‌ِ شکارِ عطرِ پیرهنت‌ ، با چش‌ِ بسته‌ تو تاریکی‌ِ شب‌ !
هوس‌ِ سرقت‌ِ معصومیتت‌ ، یا گُذشتن‌ از چراغ‌قرمزِ لَب‌ !
دِل‌دِل‌ِ چیدن‌ِ یه‌ سیب‌ِ دُرُشت‌ ، پیش‌ِ چشمای‌ بخیل‌ِ باغبون‌ !
شادی‌ِ فرارُ جا گُذاشتن‌ِ صدای‌ سوت‌سوتک‌ِ یه‌ پاسبون‌ !
حسرت‌ِ لِی‌لِی‌ُ شوت‌ یه‌ ضرب‌ُ گُل‌! حسرت‌ِ گردو بازی‌ ، بیخ‌ دیواری‌!
خِشت‌ِ دیوارُ شمُردن‌ تا شاید ، تو پات‌ُ از خونه‌ بیرون‌ بذاری‌ !
وحشت‌ِ فَلَک‌ شُدن‌ تو مدرسه‌ ، وحشت‌ِ تَرکه‌ی‌ اون‌ ناظم‌ِ بَد !
تلخی‌ِ دلهره‌ی‌ یه‌ امتحان‌ ، گُم‌ شُدن‌ تو دالون‌ِ یه‌ مُش‌ عدد !
تشنه‌ی‌ عشقای‌ بچّه‌گونه‌اَم‌ ! کاش‌ می‌شُد بازم‌ به‌ اون‌ روزا رسید !
کاش‌ می‌شُد دوباره‌ دَس‌ تو دست‌ِ تو ، تا تَه‌ِ کوچه‌ی‌ بچّه‌گی‌ دوید!
می‌خوام‌ از دست‌ سرم‌ فرارکنم‌! داره‌ سنگین‌ می‌شه‌ روی‌ شونه‌هام‌!
توش‌ پُرِ فکرای‌ ممنوعه‌ شُده‌ ، فکرایی‌ که‌ من‌ُ می‌ندازن‌ به‌ دام‌ !
فکرِ انداختن‌ِ سنگ‌ تو آب‌ِ حوض‌ ، فکرِ تاروندن‌ِ خواب‌ِ ماهیا !
رقص‌ِ چشمات‌ پَس‌ِ تورِ پشه‌بند ، بعدشم‌ اشاره‌... دنبالم‌ بیا !
روی‌ بوم‌ نشستن‌ُ شمُردنه‌ ، همه‌ی‌ ستاره‌های‌ آسمون‌ !
وعده‌ی‌ قرار دَم‌ِ سقّاخونه‌ ، یا سَرِ اون‌ کوچه‌ی‌ آشتی‌کنون‌ !
ترس‌ِ آتیش‌ زدن‌ِ فتیله‌ی‌ هفت‌ترقّه‌ توی‌ چهارشنبه‌سوری‌ !
گوش‌دادن‌ به‌ صفحه‌ی‌ دوسِت‌دارم‌ با صدای‌ زخمی‌ِ سوسن‌کوری‌!
فکرِ پرواز با دوچرخه‌ تو هوا ، دادِ بستنی‌فروشه‌ دوره‌گرد !
فصل‌ِ اسباب‌کشی‌تون‌ از اون‌ محل‌ ، که‌ تموم‌ِ رشته‌هام‌ُ پنبه‌ کرد !
تشنه‌ی‌ عشقای‌ بچّه‌گونه‌اَم‌ ! کاش‌ می‌شُد بازم‌ به‌ اون‌ روزا رسید !
کاش‌ می‌شُد دوباره‌ دَس‌ تو دست‌ِ تو ، تا تَه‌ِ کوچه‌ی‌ بچّه‌گی‌ دوید!

کافه‌ فـیـروز

چشمات‌ُ ببند ! سفر کن‌ به‌ گُذشته‌ها ، به‌ دیروز !
تا بُخارِ داغ‌ِ قهوه‌ ، تا غروب‌ِ کافه‌ فیروز !
نگاه‌ کن‌ ! گوشه‌ی‌ کافه‌ ، تو خودش‌ غرقه‌ هدایت‌ !
پا به‌ زنجیرِ یه‌ سایه‌س‌ ، که‌ بهش‌ نکرده‌ عادت‌ !
صدای‌ سبزِ الف‌.صبح‌ ، پیچیده‌ تو دل‌ِ کافه‌ !
صدتا فانوس‌ تو صداشه‌ ، شب‌ اَزَش‌ شُده‌ کلافه‌ !
یه‌ طرف‌ دیگه‌ بلنده‌ صدای‌ نصرت‌ِ شاعر !
گُم‌ شُده‌ تو دودِ تلخ‌ِ اُشنوی‌ بدون‌ِ ----- !
از کدوم‌ طوفان‌ ورق‌ خورد ، قصه‌ی‌ بی‌غش‌ِ دیروز ؟
تو کدوم‌ حادثه‌ گُم‌ شُد ، جُمعه‌های‌ کافه‌ فیروز ؟
کافه‌ی‌ رؤیا وُ اندوه‌ ! چه‌ کسی‌ درات‌ُ بسته‌ ؟
از تولدِ کدوم‌ دیو ، سقف‌ِ طاقتت‌ شکسته‌ ؟
تو غروب‌ِ هَر دوشنبه‌ ، شورُ غوغایی‌ به‌ پا بود !
گُل‌ِ سُرخی‌ ، گُل‌ِ سُرخ‌ِ کافه‌ی‌ دربه‌درا بود !
آل‌ احمد ، یه‌ لّا پیرهن‌ ، با یه‌ جُفت‌ گیوه‌ی‌ راحت‌ !
حالا بهتر می‌شه‌ فهمید خدمتی‌ کرد یا خیانت‌ !
گاهی‌ عمران‌ با یه‌ شعرِ ناب‌ِ تازه‌ می‌رسیدش‌ !
آتشی‌ بودُ صدای‌ شیهه‌ی‌ اسب‌ِ سفیدش‌ !
امّا اون‌ روزا گُذشتن‌ ، حالا دیگه‌ کافه‌ بسته‌س‌ !
راه‌ِ برگشتی‌ نمونده‌ ، پُل‌ِ پُشت‌ِ سَر شکسته‌س‌ !
از کدوم‌ طوفان‌ ورق‌ خورد ، قصه‌ی‌ بی‌غش‌ِ دیروز ؟
تو کدوم‌ حادثه‌ گُم‌ شُد ، جُمعه‌های‌ کافه‌ فیروز ؟
کافه‌ی‌ رؤیا وُ اندوه‌ ! چه‌ کسی‌ درات‌ُ بسته‌ ؟
از تولدِ کدوم‌ دیو ، سقف‌ِ طاقتت‌ شکسته‌ ؟

فِـلِـش‌

هم‌ تو خیابون‌ هم‌ ، تو بزرگراه‌ !
پُر شُده‌ از تابلو ، را به‌ راه‌ !
یکی‌ می‌گه‌ برو دیگه‌ ، یکی‌ می‌گه‌ وایسا !
یکی‌ می‌گه‌ این‌جا ، یکی‌ اون‌جا !
فِلِش‌ نشون‌ می‌ده‌ راه‌ِ بهترُ !
سَر به‌ راه‌ می‌کنه‌ هر در به‌ درُ !
آخ‌ اگه‌ عاشق‌ِ پرسه‌ زدن‌ باشی‌ !
اگه‌ یه‌ دیوونه‌ مثل‌ِ من‌ باشی‌ !
با تیغ‌ِ فلشا کلکت‌ُ می‌کنن‌ !
توی‌ گوش‌ِ تو عربده‌ می‌زنن‌:
فِلِش‌ دُرُس‌ مث‌ِ یادآوریه‌ !
که‌ می‌گه‌ آدم‌ِ خوب‌ خاکستریه‌ !
نه‌ سفیدِ نه‌ سیاه‌ ، بین‌ِ این‌ دو رنگ‌ !
تو لاک‌ِ خودشه‌ یک‌ آدم‌ِ زرنگ‌ !
اگر یهو دنبال‌ِ راه‌ِ تازه‌ رفت‌،
دنبال‌ِ دستی‌ که‌ پُل‌ بسازه‌ رفت‌،
باید یکی‌ باشه‌ که‌ راهش‌ُ سد کنه‌ !
یکی‌ باشه‌ که‌ مسیرش‌ُ رصد کنه‌ !
آدما مثل‌ِ یه‌ گله‌ چپون‌ می‌خوان‌ !
یا مث‌ِ صف‌ِ شترا ساربون‌ می‌خوان‌ !
هیچ‌ کسی‌ راه‌ نره‌ دنبال‌ِ دِلِش‌ !
چپ‌ُ راست‌ُ وِلِش‌ ! سمت‌ِ فِلِش‌ !
یکی‌ باید افسار تو دستش‌ باشه‌ !
تا یه‌ وخ‌ کسی‌ جرات‌ نکنه‌ پاشه‌ !
آره‌ ! آره‌ ! این‌جوری‌ِ روزگار !
کج‌ بِری‌ می‌رسی‌ به‌ تیرک‌ِ دار !
فلش‌ یه‌ علامت‌ مقدس‌ شُده‌ !
توی‌ دست‌ِ چوپونا دس‌ به‌ دس‌ شُده‌ !
چوپونایی‌ که‌ می‌گن‌ ما چی‌ کار کنیم‌ !
کی‌یا واستیم‌ُ کی‌یا فرار کنیم‌ !
فلش‌ُ که‌ گُم‌ کنی‌ جات‌ تو زندونه‌ !
هَر کسی‌ بگه‌ نه‌ اون‌جا مهمونه‌ !
آخ‌ که‌ چه‌ ذلیل‌ شُدن‌ آدما دیگه‌ !
چشماشون‌ به‌ دهن‌ِ چوپونه‌ که‌ چی‌ می‌گه‌ !
یکی‌ باید این‌ قانون‌ُ بشکنه‌ !
اون‌ یه‌ نفر کیه‌ ؟ تویی‌ ، یا منه‌ ؟
هیچ‌ کسی‌ راه‌ نره‌ دنبال‌ِ دِلِش‌ !
چپ‌ُ راست‌ُ وِلِش‌ ! سمت‌ِ فِلِش‌ !

متروی‌ نیمه‌شب‌

با من‌ بیا تا پرسه‌ ، تا دیدارِ لبالب‌ !
تا طعم‌ِ عشق‌بازی‌، در مِتروی‌ نیمه‌شب‌ !
با من‌ بیا تا خطر ، تا صید یه‌ ستاره‌ !
تا اختتام‌ِ تن‌پوش‌ ، در خواب‌ِ جشنواره‌ !
با این‌ حریق‌ِ خوش‌رنگ‌ ، هم‌ْشعله‌شو ! شاپرک‌ !
بَرَنده‌شو در شب‌ِ این‌ تسلیم‌ِ مُشترک‌ !
شب‌ِ گیس‌ِ تو باغ‌ِ معلّق‌ ، نفست‌ پُل‌ِ ترانه‌ !
لب‌ِ تو پُرِ شهدِ یه‌ کندو ، من‌ُ نیش‌ِ تازیانه‌ !
تب‌ِ چشم‌ِ تو ردّ گلوله‌ ، تا یه‌ مرگ‌ِ عاشقانه‌ !
پیراهنی‌ از شیشه‌ ، بر تُن‌ کن‌ امشب‌ ! بانو !
این‌ لحظه‌هارُ پُر! بوسه‌ی‌ مَردافکن‌ کو ؟
یک‌ کاج‌ِ گُرگرفته‌ ، امشب‌ روییده‌ از من‌ !
من‌ را ببر به‌ دیروز ، تا هفت‌ساله‌ بودن‌ !
حراج‌ِ آسایش‌ باش‌ ! با بوسه‌های‌ نوبر !
حَرَس‌ کن‌ شانه‌اَم‌ را ، از بال‌ِ صد کبوتر !
شب‌ِ گیس‌ِ تو باغ‌ِ معلّق‌ ، نفست‌ پُل‌ِ ترانه‌ !
لب‌ِ تو پُرِ شهدِ یه‌ کندو ، من‌ُ نیش‌ِ تازیانه‌ !
تب‌ِ چشم‌ِ تو ردّ گلوله‌ ، تا یه‌ مرگ‌ِ عاشقانه‌ !

بی‌خیالی‌

دوباره‌ رفتی‌ُ موندم‌ ، با یه‌ قاب‌ِ عکس‌ِ خالی‌ !
خودت‌ُ مثل‌ِ همیشه‌ ، باز بزن‌ به‌ بی‌خیالی‌ !
من‌ تو فکرِ با تو موندن‌ ، تو همه‌ش‌ به‌ فکرِ رفتن‌ !
بی‌تو تعریفی‌ نداره‌ ، روزای‌ تنهایی‌ِ من‌ !
حتّا ساعت‌ِ رو دیوار ، داره‌ خوابت‌ُ می‌بینه‌ !
تو که‌ نیستی‌ حال‌ُ روزِ من‌ُ این‌ خونه‌ همینه‌ !
کوچه‌ی‌ خاطره‌ها رُ ، پرسه‌ می‌زنم‌ دوباره‌ !
پسرِ شب‌ُ صدا کن‌ ! دخترِ ماه‌ُ ستاره‌ !
یادته‌ شبی‌ که‌ تنها ، منتظر نشسته‌ بودم‌ !
بی‌خیال‌ رسیدی‌ از راه‌ ، نمی‌دونستی‌ حسودم‌ !
دس‌ تو دست‌ یه‌ غریبه‌ ، از کنارِ من‌ گذشتی‌ !
رفتی‌ از خاطره‌ بیرون‌ ، دیگه‌ پیشم‌ برنگشتی‌ !
پا گُذاشتی‌ روی‌ قلبم‌ ، رو تموم‌ِ آرزوهام‌ !
امّا با این‌ همه‌ غصّه‌ ، من‌ هنوزم‌ تو رُ می‌خوام‌ !
بی‌تو با خیال‌ِ چشمات‌ ، پرسه‌ می‌زنم‌ دوباره‌ !
پسرِ شب‌ُ صدا کن‌ ! دخترِ ماه‌ُ ستاره‌ !

دریـا خانوم‌!

تو شب‌ِ روشن‌ِ چشمات‌،
یه‌ ستاره‌ خونه‌ داره‌ !
هوای‌ شرجی‌ِ بندر،
دستات‌ُ یادم‌ میاره‌ !
مث‌ِ دریا پُرِ رازُ،
مث‌ِ گوشماهی‌ قشنگی‌ !
عینهو مَردُم‌ِ بندر،
با همه‌ صاف‌ُ یه‌ رنگی‌ !
دریا خانوم‌ ! تو دل‌ِ من‌ ، تا همیشه‌ موندگاری‌ !
من‌ تو ساحل‌ ، چش‌ به‌ راهت‌ ، ولی‌ تو فکرِ فراری‌ !
وقتی‌ که‌ شادی‌ُ خندون‌،
مث‌ِ خورشیدِ جنوبی‌ !
وقتی‌ غمگینی‌ُ دلتنگ‌،
مث‌ِ تصویرِ غروبی‌ !
بیا که‌ عاشق‌ِ زارت‌،
تشنه‌ی‌ هُرم‌ِ نگاته‌ !
این‌ دل‌ِ همیشه‌ بی‌تاب‌،
عاشق‌ِ زنگ‌ِ صداته‌ !
دریا خانوم‌ ! تو دل‌ِ من‌ ، تا همیشه‌ موندگاری‌ !
من‌ تو ساحل‌ ، چش‌ به‌ راهت‌ ، ولی‌ تو فکرِ فراری‌ !

بی‌خوابی‌

وقتی‌ کف‌ِ کفشای‌ شب‌ ، با عطرِ شب‌بو دُشمنه‌ ،
وقتی‌ صلیب‌ِ برده‌گی‌ وبال‌ِ شونه‌ی‌ منه‌ ،
وقتی‌ که‌ گُل‌ میخ‌ِ جنون‌ حرمت‌ِ دست‌ُ می‌شکنه‌ ،
دل‌ به‌ کدوم‌ رؤیا بدم‌ ؟ خوابم‌ نمی‌بره‌ ! ننه‌ !
می‌شکنه‌ سازِ هَر کسی‌ سازِ مخالف‌ بزنه‌ !
رو هَر درُ دریچه‌یی‌ ، هزارتا قفل‌ِ آهنه‌ !
وقتی‌ که‌ عنکبوت‌ داره‌ توی‌ دلم‌ تار می‌تنه‌ ،
چشمم‌ چه‌جوری‌ هم‌ بیاد ؟ خوابم‌ نمی‌بره‌ ! ننه‌ !
قحطی‌ِ عشق‌ُ عاشقی‌ تو قلب‌ِ هَر مردُ زنه‌ !
تنها چراغ‌ِ چشم‌ِ گُرگ‌ تو این‌ سیاهی‌ روشنه‌ !
نه‌ رخشی‌ شیهه‌ می‌کشه‌ ، نه‌ خبر از تهمتنه‌ !
افسانه‌ها تموم‌ شُدن‌ ! خوابم‌ نمی‌بره‌ ! ننه‌ !
بگو که‌ لحظه‌ ، لحظه‌ی‌ سیب‌ِ طلا رُ چیدنه‌ !
فصل‌ِ نفس‌تنگی‌ گذشت‌ ، وقت‌ِ نفس‌ کشیدنه‌ !
ساعت‌ِ گُل‌ گفتن‌ِ تو ، موقع‌ِ گُل‌ شنیدنه‌ !
قصّه‌ی‌ قیمتی‌ بگو ! خوابم‌ نمی‌بره‌ ! ننه‌ !
بَرام‌ یه‌ لالایی‌ بخون‌ ، هم‌قدِ یه‌ رنگین‌کمون‌ !
از مرگ‌ِ دیوِ قصّه‌ها ، از دخترِ شاه‌ پریون‌ !
باید توی‌ خوابم‌ شُده‌ ، از شب‌ِ کهنه‌ رَد بشم‌ !
باید رفاقت‌ با گُل‌ُ فوّاره‌ رُ بَلَد بشم‌ !

چشم‌ِ تو

اِی‌ که‌ چشمات‌ رنگ‌ِ قهوه‌س‌ ! رنگ‌ِ کافه‌نادری‌ !
من‌ُ آتیش‌ زدی‌ُ باز می‌خوای‌ از پیشم‌ بِری‌ ؟
آخه‌ جُز من‌ کی‌ با قهوه‌ی‌ چشات‌ مَس‌ می‌کنه‌ ؟
کی‌ واسه‌ خوندن‌ِ تو این‌ همه‌ دَس‌ دَس‌ می‌کنه‌ ؟
واسه‌ خوشحالی‌ِ تو می‌شه‌ هزارتا دیوُ کشت‌ !
می‌شه‌ زندگی‌ رُ دید تو اون‌ دوتا چشم‌ِ دُرُشت‌ !
توی‌ امتحان‌ِ خورشید ، برق‌ِ چشم‌ِ تو قبوله‌ !
با مُسلسل‌ِ نگاهت‌ ، من‌ُ بستی‌ به‌ گلوله‌ !
اِی‌ که‌ توی‌ نفسات‌ عطرِ گُل‌ِ رازقیه‌ !
دل‌ُ منتظر نذار ! بگو که‌ عاشقت‌ کیه‌ ؟
خوب‌ می‌دونم‌ مث‌ِ من‌ هزارتا دیوونه‌ داری‌ !
آخه‌ تو چشمایی‌ که‌ دل‌ُ می‌لرزونه‌ داری‌ !
فاصله‌ بین‌ِ من‌ُ تو صدتا روزُ صدتا شب‌ !
بگو کی‌ فاصله‌ی‌ بین‌ِ ما می‌شه‌ یک‌ وجب‌ ؟
توی‌ امتحان‌ِ خورشید ، برق‌ِ چشم‌ِ تو قبوله‌ !
با مُسلسل‌ِ نگاهت‌ ، من‌ُ بستی‌ به‌ گلوله‌ !

دوتا گنجشک‌...

دو تا گنجشک‌ دنبال‌ِ هم‌ اُفتادن‌ تو آسمون‌ !
یه‌ تریلی‌ توی‌ جادّه‌ میادش‌ زوزه‌ کشون‌ !
دو تا گنجشک‌ ، دوتا عاشق‌ ، بی‌خیال‌ُ مست‌ُ شاد !
یه‌ تریلی‌ با شتاب‌ُ سرعت‌ِ خیلی‌ زیاد !
دو تا گنجشک‌ ! یه‌ تریلی‌ !
یکی‌ مجنون‌ ، یکی‌ لیلی‌ !
دو تا گنجشکای‌ عاشق‌ تو بیابون‌ می‌پَرَن‌ !
اونا از دام‌ِ سیاه‌ِ سرنوشت‌ بی‌خبرن‌ !
شوفرِ پیرِ تریلی‌ پا گذاشته‌ روی‌ گاز !
خیلی‌ خسته‌س‌ از بیابون‌ُ یه‌ جادّه‌ی‌ دراز !
دو تا گنجشک‌ ! یه‌ تریلی‌ !
مث‌ِ مجنون‌ ، مث‌ِ لیلی‌ !
دو تا گنجشک‌ ، که‌ تناشون‌ داغه‌ از تب‌ِ علاقه‌ !
یه‌ تریلی‌ که‌ با چرخاش‌ ضجه‌ی‌ یه‌ اتّفاقه‌ !
دو تا گنجشک‌ که‌ پَراشون‌ پُر شُده‌ توی‌ بیابون‌ !
یه‌ تریلی‌ که‌ رو شیشه‌ش‌ باقی‌ مونده‌ ردّی‌ از خون‌ !
دو تا گنجشک‌... یه‌ تریلی‌ !
نه‌ یه‌ مجنون‌ ! نه‌ یه‌ لیلی‌ !
یه‌ تریلی‌ ! یه‌ تریلی‌ ! یه‌ تریلی‌...

دریا رو ویلچر

اگه‌ گفتی‌ کیه‌ که‌ می‌دَوه‌ امّا پا نداره‌ ؟
اگه‌ گفتی‌ کیه‌ که‌ حتّا بدون‌ِ چشم‌ می‌بینه‌ ؟
بگو کی‌ آغوشش‌ امن‌ِ اگه‌ دستاش‌ُ بُریدن‌ ؟
کی‌ گلوش‌ُ سَم‌ سوزونده‌ تا صداش‌ به‌ دل‌ بشینه‌ ؟
کی‌ سکوتش‌ ، خودِ نعره‌س‌ ؟ کی‌ دلش‌ آتش‌فشونه‌ ؟
کیه‌ که‌ برق‌ِ نگاهش‌ ، چشم‌ِ شب‌ رُ می‌سوزونه‌ ؟
کی‌ نمی‌تونه‌ که‌ دستی‌ بکشه‌ رو سَرِ بچّه‌ش‌ ؟
کی‌ِ که‌ گلایه‌هاش‌ُ حتّا آینه‌ نمی‌دونه‌ ؟
اونا که‌ خوردن‌ُ بُردن‌ ، تَرکشا رُ نشمُردن‌ !
عصمت‌ِ مزرعه‌مون‌ُ به‌ مترسکا سپردن‌ !
تن‌ هیچ‌کدوم‌ تو آتیش‌ ، پیرهن‌ِ تاول‌ نپوشید !
هیچ‌ کدوم‌ تو این‌ همه‌ سال‌ ، روزی‌ صد دفعه‌ نمُردن‌ !
تنها اونه‌ که‌ به‌ زخماش‌ شب‌ُ روز دخیل‌ می‌بنده‌ !
دیگه‌ خود کرده‌ به‌ سُرفه‌ ! به‌ تب‌ُ سم‌ّ کشنده‌ !
از رو اسب‌ اُفتاده‌ امّا ، اصل‌ِ رؤیاهاش‌ُ داره‌ !
شونه‌هاش‌ خَم‌ شُدن‌ امّا ، اون‌ هنوزم‌ سَربُلنده‌ !
اگه‌ بشناسیش‌ می‌فهمی‌ ، که‌ چه‌ دردی‌ داره‌ شاعر !
باورت‌ می‌شه‌ که‌ دریا ، جا می‌شه‌ روی‌ یه‌ ویلچر !
اگه‌ بشناسیش‌ می‌فهمی‌ ، غیرتش‌ خریدنی‌ نیست‌ !
هق‌ هقش‌ بدون‌ِ اشکه‌ ! گریه‌ی‌ اون‌ دیدنی‌ نیست‌ !

لالایی‌

تو دل‌ِ این‌ شب‌ِ سیاه‌ ، صدای‌ لالایی‌ میاد !
آخ‌ که‌ چه‌قدر با این‌ صدا ، آدم‌ دلش‌ گریه‌ می‌خواد !
مادرُ بچّه‌ دستاشون‌ گِره‌ شُدن‌ به‌ همدیگه‌ !
مادر تو لالاییش‌ داره‌ از یه‌ پدرِ قصّه‌ می‌گه‌ !
می‌گه‌: لالایی‌ ! نازکم‌ ! بخواب‌ ! بابا فردا میاد !
دلش‌ هنوز پیش‌ِ توئه‌ ! دوسِت‌ داره‌ خیلی‌ زیاد !
میاد از اون‌جایی‌ که‌ خون‌ گُل‌ می‌کنه‌ رو پیرهنا !
صدپاره‌ می‌شن‌ دَم‌ به‌ دَم‌ ، با سوت‌ِ خمپاره‌ تَنا !
پُشت‌ِ سَرش‌ آتیشه‌ وُ گلوله‌ وُ میدون‌ِ مین‌ !
چشمات‌ُ هم‌ بذار ! تو خواب‌ ، از گونه‌هاش‌ بوسه‌ بچین‌ !
امّا نه‌ ، گونه‌هاش‌ُ نه‌ ! می‌گن‌ بابات‌ سَر نداره‌ !
دل‌ِ منم‌ مثل‌ِ تو این‌ قصّه‌ رُ باور نداره‌ !
لالایی‌ کن‌ ! که‌ چشمونت‌ قشنگه‌ !
نگاهت‌ رنگ‌ِ باروته‌ فشنگه‌ !
بابا چشمات‌ُ داره‌ غم‌ نداره‌ !
تا جون‌ داره‌ با این‌ دیوا می‌جنگه‌ !
لالایی‌ کن‌ ! لالایی‌ کن‌ ! لالایی‌ !
که‌ فرداس‌ آخرین‌ روزِ جُدایی‌ !
دیگه‌ تو خواب‌ِ نمی‌گی‌ با دل‌ِ تنگ‌:
«ـ بابا جونم‌ ! بابا جونم‌ ! کجایی‌ ؟ »
لالایی‌ کن‌ ! عزیزِ دِل‌ ! که‌ قصّه‌مون‌ به‌ سَر رسید !
غصّه‌ نخور حتّا اگه‌ ، بابا بدون‌ِ سَر رسید !
رسمه‌ که‌ سَربُلندامون‌ ، زودتر بدون‌ِ سَر بشن‌ !
سایه‌ش‌ همیشه‌ باقیه‌ ، رو سَرِ تو ، رو سَرِ من‌ !
بابا سَرش‌ جا مونده‌ تو ، یه‌ گوشه‌ی‌ میدون‌ِ مین‌ !
شاید تا حالا سَرِ اون‌ ، شُده‌ یه‌ تیکه‌ از زمین‌ !
زمینی‌ که‌ دستای‌ تو ، می‌تونه‌ آبادش‌ کنه‌ !
برق‌ِ چشات‌ می‌تونه‌ از سیاهی‌ آزادش‌ کنه‌ !
لالایی‌ کن‌ ! که‌ چشمونت‌ قشنگه‌ !
نگاهت‌ رنگ‌ِ باروته‌ فشنگه‌ !
بابا چشمات‌ُ داره‌ غم‌ نداره‌ !
تا جون‌ داره‌ با این‌ دیوا می‌جنگه‌ !
لالایی‌ کن‌ ! لالایی‌ کن‌ ! لالایی‌ !
که‌ فرداس‌ آخرین‌ روزِ جُدایی‌ !
دیگه‌ تو خواب‌ِ نمی‌گی‌ با دل‌ِ تنگ‌:
«ـ بابا جونم‌ ! بابا جونم‌ ! کجایی‌ ؟ »

عصرِ پنجشنبه‌ی‌ گیشا...

عصرِ پنجشنبه‌ی‌ گیشا : فرصت‌ِ خوب‌ِ تماشا !
وعده‌ی‌ قرارِ من‌ با دختری‌ از جنس‌ِ رؤیا !
عصرِ پنجشنبه‌ی‌ گیشا : پرسه‌ تو پیاده‌روها !
کوچه‌های‌ نوجوونی‌ ، آرزوهای‌ من‌ُ ما !
از کانال‌ تا زیرِ پُل‌ رُ چَن‌ دفه‌ پیاده‌ رفتم‌ ؟
چن‌ دفعه‌ تا ته‌ِ گیشا از نفس‌ اُفتاده‌ رفتم‌ ؟
خسته‌ از پرسه‌ نمی‌شُد دل‌ِ دیوونه‌ی‌ وِلگرد !
می‌رسید به‌ تپّه‌یی‌ که‌ اتوبان‌ اون‌ُ لگد کرد !
بگو کی‌ سایه‌ی‌ عشق‌ُ از سرِ کوچه‌ها برداشت‌ ؟
کی‌ یه‌ بُرج‌ِ بدقواره‌ توی‌ پارک‌ِ جنگلی‌ کاشت‌ ؟
کی‌ کانال‌ُ با یه‌ صف‌ از نئون‌ُ مغازه‌ پوشوند ؟
کی‌ بوتیکا رُ علم‌ کرد ؟ کی‌ دلای‌ ما رُ رنجوند ؟
کوچه‌ی‌ سی‌اُم‌ زمین‌ِ گُل‌ کوچیک‌ بازی‌ِ ما بود !
جمعه‌ شب‌ها توی‌ تپّه‌ چه‌ قیامتی‌ به‌ پا بود !
پاتوق‌ِ من‌ُ دل‌ِ من‌ کنج‌ِ بازارِ علی‌ بود !
هفته‌ها هف‌تا طبق‌ از خاطرات‌ِ مخملی‌ بود !
مجتمع‌ رُ دوره‌ کردن‌ ، دل‌ سپردن‌ ، دل‌ شکستن‌ !
با رفیقای‌ صمیمی‌ ، سَرِ پونزدهم‌ نشستن‌ !
فصل‌ِ دعوا سَرِ پول‌ِ بستنی‌ِ شکلاتی‌ !
فصل‌ِ ساعت‌ چنده‌ گفتن‌ ! فصل‌ِ عشق‌ِ منکراتی‌ !
پرسه‌ می‌زنم‌ دوباره‌ این‌ خیابون‌ِ عزیزُ !
می‌بینم‌ چشمک‌ِ زشت‌ِ این‌ همه‌ مجنون‌ِ هیزُ !
یه‌ نگاه‌ِ آشنا نیست‌ ، گیشا بُن‌بست‌ِ وُ خالی‌ !
منم‌ُ عطرِ عبورِ صدتا لیلی‌ِ خیالی‌ !

گُـل‌بانو

توی‌ چشمات‌ یه‌ شعرِ عاشقانه‌ !
تو نگاهت‌ یه‌ عالمه‌ ترانه‌ !
مث‌ِ خورشید بزرگ‌ُ روشنی‌بخش‌ ،
مث‌ِ مهتاب‌ قشنگ‌ُ شاعرانه‌ !
توی‌ سُرمه‌ی‌ چشات‌ ، شب‌ زندونی‌ !
مث‌ِ خورشیدِ وسط‌ِ ، تابستونی‌ !
مث‌ِ پروانه‌ وُ گُل‌ ، رنگارنگی‌ !
با دل‌ِ شکسته‌ی‌ ما ، می‌جنگی‌ !
مثل‌ِ دریا زلال‌ُ بی‌نهایت‌ !
مثل‌ِ بارون‌ عزیزُ باطراوت‌ !
تو یه‌ لیلی‌ پُر از نازُ کرشمه‌ ،
من‌ یه‌ مجنون‌ با یه‌ قلب‌ِ پُر شکایت‌ !
نگو بین‌ِ من‌ُ تو یه‌ راه‌ِ دوره‌ !
دل‌ِ خسته‌ بَرات‌ پُل‌ِ عبوره‌ !
پا بذار تو قلب‌ِ من‌ تا شب‌ بمیره‌،
توی‌ چشمای‌ تو یه‌ کهکشون‌ِ نوره‌ !
به‌ نگاه‌ِ ما سفر کن‌ ! گُل‌بانو !
دل‌ِ ما رُ در به‌ در کن‌ ! گُل‌بانو !
شب‌ِ تاریک‌ُ سحر کن‌ ! گُل‌بانو !
سایه‌ها رُ دس‌ به‌ سَر کن‌ ! گُل‌بانو !

داره‌ بارون‌ می‌باره‌ !

پَس‌ِ این‌ پنجره‌ هر شب‌ ، یه‌ نفر تا صُب‌ بیداره‌ !
تا رسیدن‌ به‌ سپیده‌ لحظه‌ها رُ می‌شماره‌ !
آخه‌ تو قصّه‌ها خونده‌ ، که‌ یکی‌ می‌رسه‌ از راه‌ !
اون‌ که‌ هَر راه‌ِ بُلندی‌ ، پیش‌ِ پاهاش‌ می‌شه‌ کوتاه‌ !
توی‌ کوچه‌ داره‌ بارون‌ می‌باره‌ !
کی‌ واسه‌ پاپتیا نون‌ میاره‌ ؟
منتظر بوده‌ همیشه‌ ، از قدیما تا به‌ امروز !
که‌ شب‌ از تو کوچه‌ رَد شه‌ ، این‌ زمستون‌ بشه‌ نوروز!
سایه‌ها برن‌ از این‌جا ، دیوای‌ جادو بشن‌ گُم‌ !
این‌ کویرِ خُشک‌ِ مُرده‌ ، بشه‌ یک‌ مزرعه‌ گندم‌ !
توی‌ کوچه‌ داره‌ بارون‌ می‌باره‌ !
کی‌ واسه‌ کبوترا دون‌ میاره‌ ؟
دیگه‌ باید بیاد از راه‌ ، اونی‌ که‌ حادثه‌سازه‌ !
اون‌ که‌ حرفاش‌ حرف‌ِ تازه‌س‌ ! اون‌ که‌ اسمش‌ مث‌ِ رازه‌ !
اگه‌ باشه‌ دیگه‌ پاییز ، صاحب‌ِ گُلای‌ باغ‌ نیست‌ !
دیگه‌ تو شبای‌ تاریک‌ ، قحطی‌ِ نورِ چراغ‌ نیست‌ !
توی‌ کوچه‌ داره‌ بارون‌ می‌باره‌ !
کی‌ کلیدِ قفل‌ِ زندون‌ میاره‌ ؟
امّا دس‌ رو دس‌ گُذاشتن‌ ، دیگه‌ فایده‌یی‌ نداره‌ !
وقتی‌ که‌ از جا بُلن‌شه‌ ، آخرِ این‌ انتظاره‌ !
برای‌ دیدن‌ِ خورشید ، باید از تو شب‌ طلوع‌ کرد !
واسه‌ آبادی‌ِ این‌ باغ‌ ، باید از باغ‌چه‌ شروع‌ کرد !
توی‌ کوچه‌ داره‌ بارون‌ می‌باره‌ !
کی‌ گُلا رُ توی‌ اِیوون‌ میاره‌ ؟
دیگه‌ بسّه‌ چشم‌ به‌ راهی‌ ، اِی‌ نشسته‌ پُشت‌ِ شیشه‌ !
اگه‌ دس‌ رو دس‌ بذاری‌ ، شبمون‌ سحر نمی‌شه‌ !
رو به‌ آینه‌ سفر کن‌ ، تا از این‌ سایه‌ جُداشی‌ !
شاید اون‌ که‌ پُشت‌ِ دیوُ می‌شکنه‌ خودِ تو باشی‌ !
توی‌ کوچه‌ داره‌ بارون‌ می‌باره‌ !
کی‌ درفش‌ِ خشم‌ُ بیرون‌ میاره‌ ؟

سـبـزه‌

غوغا می‌شه‌ وقتی‌ که‌ پا رو ماسه‌ها می‌ذاری‌ !
وقتی‌ که‌ عطرِ گیست‌ُ تو دریا جا می‌ذاری‌ !
تک‌ تک‌ِ گوشماهیا از عشقت‌ میان‌ به‌ ساحل‌ !
خوب‌ می‌دونی‌ هلاکتن‌ همیشه‌ این‌ همه‌ دل‌ !
تو بندرِ خلوت‌ِ ما غوغا می‌شه‌ دوباره‌ !
همه‌ می‌گن‌ : خبر ! خبر ! تو ساحل‌ِ ستاره‌ !
سبزه‌روی‌ بندرِ داغ‌ِ جنوب‌ !
کاری‌ کن‌ که‌ روزِ ما نشه‌ غروب‌ !
صدای‌ النگوهات‌ُ دوس‌ دارم‌ !
با خیالت‌ پا تو ساحل‌ می‌ذارم‌ !
وقتی‌ میای‌ ماهیاگیرا از دریا دل‌ می‌بُرن‌ !
همه‌ به‌ عشق‌ِ دیدنت‌ لحظه‌ها رُ می‌شمرن‌ !
وقتی‌ میای‌ هوای‌ بندر می‌شه‌ عاشقونه‌ !
بگو کیه‌ که‌ تو جنوب‌ اسم‌ِ تو رُ ندونه‌ !
اینم‌ بدون‌ که‌ تنها من‌ دیوونه‌ی‌ چشاتم‌ !
منم‌ که‌ تو ساحل‌ِ داغ‌ همیشه‌ پا به‌ پاتم‌ !
سبزه‌روی‌ بندرِ داغ‌ِ جنوب‌ !
کاری‌ کن‌ که‌ روزِ ما نشه‌ غروب‌ !
صدای‌ النگوهات‌ُ دوس‌ دارم‌ !
با خیالت‌ پا تو ساحل‌ می‌ذارم‌ !

عشق‌ِ یه‌ روزه‌

عمرِ عشق‌ِ ما یه‌ موج‌ِ ،
مثل‌ِ دوسِت‌ دارمایی‌ که‌ رو ماسه‌ می‌نویسن‌ !
تا چشات‌ُ هم‌ بذاری‌ ،
می‌بینی‌ جای‌ نوشته‌ ، تنها ماسه‌های‌ خیسن‌ !
عمرِ عشق‌ِ ما یه‌ لحظه‌س‌ ،
مثل‌ِ اون‌ پروانه‌یی‌ که‌ آتیش‌ُ کرده‌ نشونه‌ !
تا چشات‌ُ هم‌ بذاری‌ ،
می‌بینی‌ از اون‌ همه‌ شوق‌ تنها خاکستر می‌مونه‌ !
عمرِ عشق‌ِ ما همین‌ بود !
آخه‌ عشقای‌ زمونه‌ ، عشقای‌ پوچ‌ِ یه‌ روزه‌س‌ !
عاشقی‌ اُفتاده‌ از مُد ،
هَر کی‌ این‌جا دل‌ ببنده‌، توی‌ امتحان‌ رفوزه‌س‌ !
امّا شاید که‌ بتونیم‌ ،
تا همیشه‌ مثل‌ِ سایه‌ پابه‌پای‌ هم‌ بمونیم‌ !
اگه‌ از گلایه‌ رَد شیم‌ ،
لهجه‌ی‌ عشق‌ُ بلد شیم‌ ، می‌تونیم‌ با هم‌ بخونیم‌ !
آخ‌ ! چه‌ رؤیاهایی‌ ساختیم‌ ، تو یه‌ روزِ عاشقی‌مون‌ !
هَر چی‌ سختی‌ بود تو دنیا با یه‌ بوسه‌ کردیم‌ آسون‌ !
توی‌ اون‌ دَم‌ می‌تونستیم‌ ، حتّا خورشیدُ بدزدیم‌ !
ندونستیم‌ که‌ چه‌ شبایی‌ پُشت‌ِ آینه‌ مونده‌ پنهون‌ !

رود

من‌ یه‌ رودخونه‌ی‌ پیرم‌ ، که‌ تو چنگ‌ِ سَد اسیرم‌ !
تو دل‌ِ خودم‌ می‌ریزم‌ ، دردم‌ُ تا که‌ بمیرم‌ !
حبس‌ِ صخره‌یی‌ کبودم‌ ! داره‌ می‌خُشکه‌ وجودم‌ !
عمرِ مُردآبی‌ نمی‌خوام‌ ! من‌ یه‌ رودم‌ ! من‌ یه‌ رودم‌ !
خیلی‌ وقته‌ پُشت‌ِ این‌ سَد ، پُشت‌ِ این‌ سنگینی‌ِ بَد ،
خوابای‌ آبی‌ می‌بینم‌ ، تو شب‌ِ سیاه‌ِ ممتد !
پُشت‌ِ این‌ صخره‌ یه‌ دریا ، چشم‌ به‌ راه‌ِ من‌ نشسته‌ !
چشم‌ به‌ راه‌ِ من‌ِ تنها ! چشم‌ به‌ راه‌ِ من‌ِ خسته‌ !
وقتی‌ قطره‌ها یکی‌ شن‌ ، تازه‌ من‌ می‌شه‌ خودِ من‌ ،
همه‌ می‌بینن‌ که‌ سد رُ خشم‌ِ رودخونه‌ شکسته‌ !
خسته‌ از صخره‌ شمردن‌ ! عاشق‌ِ رفتن‌ُ دیدن‌ !
ساکتم‌ اما یه‌ طوفان‌ ، خونه‌ داره‌ تو دل‌ِ من‌ !
هنوزم‌ جاریه‌ رؤیام‌ ! فکرِ تن‌ زدن‌ به‌ دریام‌ !
می‌دونم‌ صخره‌ یه‌ روزی‌ ، می‌شکنه‌ با مُشت‌ِ موجام‌ !
داره‌ تعبیر می‌شه‌ رؤیا ! شاید امروز ، یا که‌ فردا !
می‌رسه‌ دست‌ِ من‌ آخر ، به‌ تن‌ِ آبی‌ِ دریا !
پُشت‌ِ این‌ صخره‌ یه‌ دریا ، چشم‌ به‌ راه‌ِ من‌ نشسته‌ !
چشم‌ به‌ راه‌ِ من‌ِ تنها ! چشم‌ به‌ راه‌ِ من‌ِ خسته‌ !
وقتی‌ قطره‌ها یکی‌ شن‌ ، تازه‌ من‌ می‌شه‌ خودِ من‌ ،
همه‌ می‌بینن‌ که‌ سد رُ خشم‌ِ رودخونه‌ شکسته‌ !

وصیت‌

وقتی‌ سنگین‌ بشه‌ خوابم‌ ، قدِ خاکای‌ یه‌ چاله‌ ،
وقتی‌ که‌ این‌ تن‌ِ مغرور ، تو یه‌ چاله‌ شُد مُچاله‌ ،
بگو چی‌ می‌مونه‌ از من‌ ، جُز ترانه‌های‌ کاری‌ ؟
غیرِ نقش‌ِ یه‌ تبسّم‌ ، تو یه‌ عکس‌ِ یادگاری‌ ؟
می‌دونم‌ دستای‌ خالیم‌ ، سقف‌ِ اَمن‌ِ تو نبودن‌ !
مهلتی‌ نبود برای‌ ، عاشقانه‌تر سرودن‌ !
توی‌ خون‌ْبارش‌ِ این‌ شب‌ ، فرصت‌ِ معجزه‌ کم‌ بود !
دستای‌ ترانه‌سازم‌ ، زیرِ ساطورِ ستم‌ بود !
من‌ بدهکارم‌ به‌ چشمات‌ ، بهترین‌ ترانه‌ها رُ !
شعرای‌ بدون‌ِ ترس‌ُ ! خوش‌ْطنین‌ترین‌ صدا رُ !
من‌ بدهکارم‌ به‌ دنیا ، واژه‌های‌ بی‌نقاب‌ُ !
منظره‌های‌ زلال‌ُ ! غزلای‌ بی‌حجاب‌ُ !
واسه‌ تو باقی‌ می‌ذارم‌ ، آرزوهای‌ قشنگ‌ُ !
آرزوی‌ یه‌ جهان‌ِ تازه‌ی‌ بدون‌ِ جنگ‌ُ !
آرزوی‌ اتّحادِ صدتا دست‌ِ بی‌صدا رُ !
آرزوی‌ انقراض‌ِ سلطه‌ی‌ مترسکا رُ !
واسه‌ تو باقی‌ می‌ذارم‌ ، کاغذای‌ خط‌ خطی‌ رُ !
زیرِ ضبدرای‌ قرمز ، واژه‌های‌ قیمتی‌ رُ !
با کتاب‌ْ شعری‌ که‌ برگش‌ تا همیشه‌ نمی‌پوسه‌ !
تا کتاب‌ُ دس‌ بگیری‌ ، یکی‌ دستات‌ُ می‌بوسه‌ !
من‌ بدهکارم‌ به‌ چشمات‌ ، بهترین‌ ترانه‌ها رُ !
شعرای‌ بدون‌ِ ترس‌ُ ! خوش‌ْطنین‌ترین‌ صدا رُ !
من‌ بدهکارم‌ به‌ دنیا ، واژه‌های‌ بی‌نقاب‌ُ !
منظره‌های‌ زلال‌ُ ، غزلای‌ بی‌حجاب‌ُ !

(ادامه دارد...)