اشعـار عاشقـانـه

[بنفشه ناز]

خسته ام از آرزوها ، آرزوهاي شعاري
شوق پرواز مجازي ، بالهاي استعاري
لحظه هاي کاغذي را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري
آفتاب زرد و غمگين ، پله هاي رو به پايين
سقفهاي سرد و سنگين ، آسمانهاي اجاري
با نگاهي سر شکسته،چشمهايي پينه بسته
خسته از درهاي بسته، خسته از چشم انتظاري
صندلي هاي خميده،ميزهاي صف کشيده
خنده هاي لب پريده ، گريه هاي اختياري
عصر جدول هاي خالي، پارک هاي اين حوالي
پرسه هاي بي خيالي، نيمکت هاي خماري
رو نوشت روزها را،روي هم سنجاق کردم:
شنبه هاي بي پناهي ، جمعه هاي بي قراري
عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزي ، باد خواهد برد باري
روي ميز خالي من، صفحه ي باز حوادث
در ستون تسليتها ، نامي از ما يادگاري

[بنفشه ناز]

گفتی : غزل بگو ! چه بگویم؟ مجال کو؟
شیرین من ، برای غزل شور و حال کو؟
پر می زنـد دلم بـه هـوای غـزل ، ولی
گیرم هوای پـر زدنـم هست ، بال کو؟
گیـرم بـه فـال نیک بگیـرم بـهـار را
چشم و دلـی بـرای تماشا و فـال کو؟
تقویـم چـار فـصـل دلـم را ورق زدم
آن برگـهـای سبز سـر آغاز سـال کو؟
رفتیم و پرسش دل مـا بی جواب ماند
حال سـؤال و حوصلـه قیل و قال کو؟

[بنفشه ناز]

اگر دلتنگ دیداری بیا آغوش من بازست
اگر خواهان دلداری بیا آغوش من بازست
اگر عهد نخستین را شکستی با من تنها
اگر آهی به دل داری بیا آغوش من بازست
اگر آشفته مویت را کسی بر شانه نسپارد
نکن از بی کسی زاری بیا آغوش من بازست
بیا آه ای گنه کرده که شلاقی به دستم نیست
تو مهرم را سزاواری بیا آغوش من بازست
اگر نا مردمی دیدی اگر پشتت شکست از غم
نکن از بی کسی زاری بیا آغوش من بازست
پریشان گشته در خویشی چه رازی در غمت ای جان؟
اگرجویای اسراری بیاآغوش من بازست
ز مشعلهای گمراهی مپرس اسرار وصلم را
که هر کس ساخت بازاری بیا آغوش من بازست
تو ای آهوی تن زخمی به هنگامی که در دامی
خودت را بر که بسپاری؟بیاآغوش من بازست
ندارم کینه یی در دل اگر با من جفا کردی
اگر سوزان تر از خاری بیا آغوش من بازست
اگر بت ساز و دل غافل اگر مست و اگر کافر
مرا هر گونه پنداری بیا آغوش من بازست
تو ای نزدیک و دور از من بیا دریای نور از من
عجب یار وفاداری بیا آغوش من بازست
تو را اینگونه بخشیدم که خلقم را ببخشایی
ازین بخشش سبکباری بیاآغوش من بازست

اين ترانه بوى نان نمى دهد
بوى حرف ديگران نمى دهد
سفره دلم دوباره باز شد
سفره اى كه بوى نان نمى دهد
نامه اى كه ساده و صميمى است
بوى شعر و داستان نمى دهد:
... با سلام و آرزوى طول عمر
كه زمانه اين زمان را نمى دهد
كاش اين زمانه زير و رو شود
روى خوش به ما نشان نمى دهد
يك وجب زمين براى باغچه
يك دريچه آسمان نمى دهد
وسعتى به قدر جاى ما دو تن
گر زمين دهد، زمان نمى دهد
فرصتى براى دوست داشتن
نوبتى به عاشقان نمى دهد
هيچ كس برايت از صميم دل
دست دوستى تكان نمى دهد
هيچ كس به غير ناسزا تو را
هديه اى به رايگان نمى دهد
كس ز فرط هاى و هوى گرگ و ميش
دل به هى هى شبان نمى دهد
جز دلت كه قطره اى است بيكران
كس نشان زبيكران نمى دهد
عشق نام بى نشانه است و كس
نام ديگرى بدان نمى دهد
جز تو هيچ ميزبان مهربان
نان و گل به ميهمان نمى دهد
نااميدم از زمين و از زمان
پاسخ نه اين، نه آن... نمى دهد
پاره هاى اين دل شكسته را
گريه هم دوباره جان نمى دهد
خواستم كه با تو درددل كنم
گريه ام ولى امان نمى دهد...

[rahgozare tanha]

خدا را بلبلان تنها مخوانید!

مرا هم یک نفس از خود بدانید!

هزاران قصه ی ناگفته دارم

غمم را بشنوید از خود مرانید

شما دانید و من کاین ناله از چیست،

چه درد است این که در هر سینه ای نیست؟

ندانم آنکه سرشار از غم عشق

جدایی را تحمل می کند کیست؟

مرا آن نازنین از یاد برده

به آغوش فراموشی سپرده

امیدم خفته، اندوهم شکفته

دلم مرده، تن و جانم فسرده

اگر من لاله ای بودم به باغی

نسیمی می گرفت از من سراغی

دریغا لاله ی این شوره زارم

ندارم همدمی جز درد و داغی!

دل من جام لبریز از صفا بود

از این دلها، از این دلها جدا بود

شکستندش به خود خواهی شکستند

خطا بود آن محبت ها خطا بود...........

خطا بود آن محبت ها خطا بود...........

خطا بود آن محبت ها خطا بود...........

[بنفشه ناز]

در آتش نگاه تو تبخیر می شوم

بارانیم ز شوق تو٬ تکثیر می شوم

حرفی٬ گلایه ای٬ غزلی٬ لب فرو مبند

در دامن کلام تو تعبیر می شوم

گفتی اجاق حوصله ام سرد می شود

وقتی من به پای تو زنجیر می شوم

آخر تمام بودن من با تو بودن است

بی تو از وجود خودم سیر می شوم

از ابرهای خسته٬ باران امید نیست

در بارش نگاه تو تطهیر می شوم

شاید هنوز قافله ای در پی من است

تا در کجای عشق زمین گیر می شوم

گفتم غزل به شام تو گویم عجیب نیست

گر با خطوط شعر خودم پیر می شوم...

[بنفشه ناز]

فقط یک نگاه
از چشمان زلال
تو کافیست
تا یک عمر
زمین گیر چشمان غزل سرای
تو باشم


بنفشه

[a@s]



نه گندم و نه سیب 



آدم فریب نام تو را خورد...


[NiKtA20]

آمد!
به اين اميد كه در گور سرد دل
شايد ز عشق رفته بيابد نشانه اي
او بود و آن نگاه پر از شور و اشتياق
من بودم و سكوت و غم جاودانه اي!
چشمان من به ديده ي او خيره مانده بود
جوشيد ياد عشق كهن در نگاه ما
آهي از آن صفاي خدايي زبان ما
اشكي از آن نگاه نخستين گواه ما!
ناگاه
عشق مرده سر از سينه بر كشيد
آويخت همچو طفل يتيمي به دامنم
آنگاه سر به دامن آن سنگ دل گذاشت
آهي كشيد از سر حسرت كه
" اين منم! "
باز آن لهيب شوق و همان شور و التهاب
باز آن سرود مهر و محبت
ولي چه سود؟
ما هر كدام رفته به دنبال سرنوشت
من ديگر "آن" نبودم و
او ديگر "او" نبود

[a@s]



با دلي
 بي تاب مي خوانم تو را

مثل شعري ناب مي خوانم تو را

در كنار جويباري از غزل

با سرود آب مي
خوانم تو را

شب به قصد كوچه بيرون مي روي

در شب مهتاب مي خوانم تو را

خستگي را مي تكانم از تنت

با زبان خواب مي خوانم تو را

با لباني كه عطش
بو سيده است

باصدای آب میخوانم تورا
عکس خاموشم که تاپایان عمر
بادلی بیتاب میخوانم تورا

[بنفشه ناز]

درراه رسيدن به تو گيرم که بميرم

اصلا به تو افتاد مسيرم که بميرم

يک قطره ي آبم که در انديشه ي دريا

افتادم وبايد بپذيرم که بميرم


یا چشم بپوش از من واز خويش برانم

يا تنگ در آغوش بگيرم که بميرم