شعر گمنام

[Ghorbat22]

خدا بار امانت به من نداده است

من

اندوه اندوه نبودن تو را بر دوش می کشم !

[farryad]

بزرگراه مدرس،غروب،تابستان
و پرسه هاي زني در حوالي اتوبان

زني به هيبت يک اتفاق پست مدرن
-کلاه،مانتو روشن و گوشي صاايران

قدم قدم قدم از پاي ايستگاه گذشت
صداي قرمز ترمز،چراغ،بعد از آن

توقف همه ي اتفاقهاي بزرگ
- سه تا غريبه و يک زن سوار يک پيکان
اتاق،
بوي هوسناک شرم،
يک آباژور
و پشت پنجره تصويري از دو تن عريان

سياه مشق ريمل،مزه گس رژ لب
سه بار خلسه،سه مويش،سه مرتبه طغيان

دوباره زد به خيابان،هواي شهر گرفت
و چکه
چکه
هوس مي چکيد از باران
دوباره آمد تا دور تازه اي بزند
تنور لذت و محصول هر شب تهران

کنار سايه ي تابلو،توقف يک زن
بزرگراه مدرس،دوباره يک پيکان

مهرداد امين هراتي

[@mehdi@]

کافه ی روشن فکری،تصویری از هدایت
بوی غلیظ قهوه،صدای پای ساعت
فنجونای وارونه،آواز دور فرهاد
گارسون!جناب استاد یه کیک دیگه می خواد
سبیل زرد استاد،از ازدیاد سیگار
رنگ حنا گرفته،رنگی شبیه ادرار
استاد!یه چیزی بگین!ما ر به خود بیارین
استاد!حواستون نیست؟شاید بازم خمارین

[2 SHAHROOZ]

شب را چه باید گفت،این قاتل عاشقان
غم راچه باید گفت این سودای عارفان

نه اینو نه آن بلکه بازهم این عشق نهان
عشق برد جان و برد دل زعاشقان

نه من از عشق نیکی بدیدم نه ز غم
شاید عاقبت رسد کمک از جانب نهان

یارا تو جهان را میسرودی
دل مارا چه،شاید این بود طالعمان

طالع ما را بنوشت تاریکی با خط خوشش
شاید این خط خوش بود نحس نیلوفرمان

عاشقان جمع شوید اندر خم کوچه که شاید
برسد به خداوند کمی از نعره هایمان

خداوندا تو جان را آفریدی زخاک
اماچه بسا که به بادی رود عقل و هوشمان


از : جان بی دل

[amir 69]

روياهايم را دور نريخته ام
نگران نباش !
برگ پاييزي هر درخت
زير سايه ي تابستاني همان درخت ، مي ريزد ...

[Ar@m]

من هم آرزوي پرواز داشتم
نه قفسي بود كه مانعم شود
نه كسي بالهايم را بست
نه شكست
منتها جوجه اردك زشت را مرغابي ها اگر بزرگ كنند
بالاتر از بركه نميتواند پرواز كند
حتي اگر با تمام وجودش
آرزو كند

[Ar@m]

غرورم حتي
تو را طور ديگري دوست دارد
به تو كه ميرسد
غمت را كه ميبيند
بيصدا ميشكند

[puix]

غمگين تر از هميشه كنارت نشسته بود

وقتي خزان به روح بهارت نشسته بود



تو در خيال رفتن و در چشم هاي او

غم واژه هاي طرح گذارت نشسته بود



در چشم هاي خسته ي اين زن...سوار پير!

مي تاختي وگرد و غبارت نشسته بود



تنها نه اينكه مال تو باشد، پس از تو نيز

عمري به پاس ايل و تبارت نشسته بود



يعني كه پنجه هاي پلنگت نبود و باز

در انحصار مرگ شكارت نشسته بود...



سهم جواني اش كه به پاي تو نيست شد

بعد از تو نيز آينه دارت نشسته بود



در خلوت و توهم قبر و سكوت و مرگ

هر عصر جمعه پاي مزارت نشسته بود



اين سرنوشت بيوه زنان قبيله بود

روزي به جبر قوم كنارت نشسته بود



حالا تو رفته بودي و بعد از تو باز هم

با خاطرات تيره و تارت نشسته بود...

این شعر از خانم پریا کشفی است. می توانید به وبلاگ ایشان سر بزنید sorayeh.com/blog

[puix]

غمگين تر از هميشه كنارت نشسته بود

وقتي خزان به روح بهارت نشسته بود



تو در خيال رفتن و در چشم هاي او

غم واژه هاي طرح گذارت نشسته بود



در چشم هاي خسته ي اين زن...سوار پير!

مي تاختي وگرد و غبارت نشسته بود



تنها نه اينكه مال تو باشد، پس از تو نيز

عمري به پاس ايل و تبارت نشسته بود



يعني كه پنجه هاي پلنگت نبود و باز

در انحصار مرگ شكارت نشسته بود...



سهم جواني اش كه به پاي تو نيست شد

بعد از تو نيز آينه دارت نشسته بود



در خلوت و توهم قبر و سكوت و مرگ

هر عصر جمعه پاي مزارت نشسته بود



اين سرنوشت بيوه زنان قبيله بود

روزي به جبر قوم كنارت نشسته بود



حالا تو رفته بودي و بعد از تو باز هم

با خاطرات تيره و تارت نشسته بود...

این شعر از خانم پریا کشفی است. می توانید به وبلاگ ایشان سربزنید sorayeh.com/blog

[rosenegarin13]

کاش یک لحظه خودت را جای من بگذاری
و ببینی که چه تنهایم من
و ببینی که چه در خلوت خود، اشک می ریزم من
منِ تنها یک عمر
با تو تنها بودم
وتو بی من بودی،یک عمر
و من هرگز نتوانم فهمید
رمز این مرز خیالی در چیست

"خودم"