اشعـار عاشقـانـه

[iranzerozone]

بـا یک نگــــهت در دل تنگـــــــم شرر افتـــــاد

از سِحـرِ دو چشمت به تن و جــــان اثر افتــــاد

هوش از ســـر من رفت و مثــــال من عــــاشق

صــد ها تن دیگـــــــر به رهت بی خبـر افتـــاد

در ذهـــن من بیـــــدل آواره نگــنـجــــــیــد

جز عشق جمـال تــــو که ما را به سر افتــــــاد

تیـــــر از سر مژ گان تــو زخمی به دلـــــم زد

کـــــز حیــرت دیـــــدار زدستــش سپر افتـــــاد

هــر کوچــــه ی جـان را به تکـاپــوی تــو گشتـم

از ضعـف٬ دگـــر پشـت تنــــم از کمـــر افتــــاد

هــر لحظه که یـــــاد تو ز اندیشه گــــذر کــرد

صــــد شعلـــه ی جانسـوز مرا در نظـــر افتـــــاد

چــــون شمس فروزان شـــدم از آتش عشـــقت

وز شــــرم به صد عجــــز به پــایم قمر افتــاد

«واهب » دگر از عقل و فراست خبرم نیست

تا دوش مرا مالـــــک جــانـــم بـــه بَـــر افتــاد

صالحه وهاب واصل

[r*a*m*i*n]

این روز ها عجیب به رود خانه شباهت دارم...

از تو آغاز می شوم

از تو

که مثل کوه تکیه گاه تنهاییم بوده ای!

باران که می گیرد

لهجه ام زلالتر می شود

بچه ماهی ها جشن می گیرند...

و با همین آوازهای سبز-آبیم

می رقصند!

کجای این فصل خاکستری سرنوشتمان را به مهتاب گره زدیم؟

دیگر

پیراهنم را به نسیم نگاهت می سپارم

دستت را که به من بدهی

پیچک های احساسمان جوانه می زند...

و آنقدر سریع دور دستانمان می پیچد که دیگر

از هم جدا نخواهیم شد!

برای سکوت دیگر دیر شده

آوازهایت را بردار

شبی –از همین شبها که ماه به چارقد آسمان سنجاق شده-

در کوچه ها خواهیم دوید

و آواز گامهایمان را باد مثل عاشقانه ترین ترانه های مشرق زمین

جاودانه خواهد کرد...

ببین هنوز به سوی تو جاری می شوم

هر شب

بعد اینکه دلتنگی به نیمه شب تحویل می شود!

این روز ها عجیب رودخانه ام

رودخانه ای که به دریای چشمان تو می ریزد!



پی نوشت:

............................!!!!!

[reza100000]

وقتی آسمان قرق بادبادک است

فرمانروای دشت،یقینا مترسک است



بعداز شب مهاجرت تلخ تو،دلم

دل نیست،آشیانه ی متروک لک لک است



خانم،تو نیز روی دلم پاگذاشتی

خانم کجا نوشته که عاشق عروسک است!



تو سکه های قلب مرا خرج کرده ای

چیزی که مانده است،بقایای قلک است



این آرزو که پیش تو باشم بزرگ بود

دنیا برای بودنمان سخت کوچک است.

[r*a*m*i*n]

درابدی ترین لحظه های دلتنگی

وقتی

در پس این فاصله های تمام نشذنی

نمی یابمت

به نماز می ایستم

سر بر شانه ی خدا می گذارم

و تو را گریه می کنم.....

آنقدر که جانمازم بوی غصه می گیرد

غصه ی نبودن تو....

*****

افسوس

افسوس که خیلی دوری

آنقدر دور که دوستت دارم ها را ه خانه ات را گم می کنند!

*****

در این شبهایی که بی ستاره می آیند

من

کنار تنهایی دراز می کشم

و برای آرزوهای یتیمم

-تا سحر-

لالایی می خوانم......

و سحر

هنگامی که فرشته ها

-همان فرشته هایی که خورشید از مشرق گیسوان طلایشان طلوع می کند-

به نماز می ایستند

به آغوش خدا پناه می برم

و آنقدر برایش از تو و غصه نبودنت می گویم

که شانه هایش می لرزد

از این همه غم.........

*****

کی این غم نامه به پایان می رسد نمی دانم

انگار

هزار سال است تو را سروده ام

در لحظه لحظه این عمر به تاراج رفته

در برگ برگ این دفتر چه های سیاه از غم

و هزاران سال دیگر

شاید.......

*****

افسوس

افسوس هر چه می جویم نمی یابمت...

افسوس

تو نیستی که ببینی....


پی نوشت:

یک بار .....

فقط؛ یک بار بیا آنگاه خواهی دید برگ برگ عمرم را برایت خزان میکنم!!!!!

[بنفشه ناز]

بشنوید ای مردمان دیروز من تا دیدمش

با دلی پر اضطراب وشادمان بوسیدمش

سیب سرخ گونه اش را در گذرگاه خیال

باهمین لب های بی جان خودم دزدیدمش

اومی آمد با همان بوی بهشتی خوی خود

من مثال یوسف و پیراهنش بوئیدمش

اومی آمد شوکران در کف ومن دیوانه وار

یکنفس با خنده وشور وشعف نوشیدمش

در گلستان جهان یک گل فقط چهره نمود

آری آری بازهم من ، بازهم من چیدمش

این که آدم ها چرا دیوانه او می شوند

بارها رفتم واز چشمان او پرسیدمش

حاصل این شد درحریم چشم های سبزاو

پلکهایم ، پلکهایم ، ذوب شد تا دیدمش

---------- Post added at 09:32 PM ---------- Previous post was at 09:31 PM ----------

هرچند ساده بود خیال رسیدنت
سخت است از تمام وجودم بریدنت
سخت است لحظه‌ای كه به پایان رسیده‌است
در نبض نبض ثانیه‌هایم تپیدنت
حالا كه خواستی بروی لااقل بدان
مرگ من است قصه‌ی تلخ ندیدنت
تو سیب سرخ باغچه بودی كه سالها
دستان من دراز نمی‌شد به چیدنت
یا طرح تازه‌ای كه قلم موی من نخواست
بر بوم پاره پاره‌ی عمرم كشیدنت
گوشم پر است از همه‌ی آنچه گفته‌ای
حالا رسیده است زمان شنیدنت...

---------- Post added at 09:36 PM ---------- Previous post was at 09:32 PM ----------

گفتی که مرا دوست نداری گله ای نیست
بین من و عشق تو فاصله ای نیست
گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن
گفتی که نه باید بروم حوصله ای نیست
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تو رفتی و دیگر خبر از چلچله ای نیست
رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست

---------- Post added at 09:38 PM ---------- Previous post was at 09:36 PM ----------

در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریکی
من در این تیره شب جانفرسا
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشانتر از اندیشه ی من
گیسوان تو شب بی پایان
جنگل عطرآلود
شکن گیسوی تو
موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو من

بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم
کاش بر این شط مواج سیاه
همه ی عمر سفر می کردم
من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه ی من
گرم رقصی موزون
کاشکی پنجه ی من
در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست
چشم من چشمه ی زاینده ی اشک
گونه ام بستر رود
کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود...

[ae2009]

زیباترین شعر عاشقانه همون مناظره معروف فرهاد با خسرو پرویزه!

---------- Post added at 11:34 PM ---------- Previous post was at 11:31 PM ----------

نخستین بار گفتش کز کجائی

بگفت از دار ملک آشنائی

بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند

بگفت انده خرند و جان فروشند


بگفتا جان فروشی در ادب نیست

بگفت از عشقبازان این عجب نیست


بگفت از دل شدی عاشق بدینسان؟

بگفت از دل تو می‌گوئی من از جان


بگفتا عشق شیرین بر تو چونست

بگفت از جان شیرینم فزونست


بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب

بگفت آری چو خواب آید کجا خواب


بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک

بگفت آنگه که باشم خفته در خاک


بگفتا گر خرامی در سرایش

بگفت اندازم این سر زیر پایش


بگفتا گر کند چشم تو را ریش

بگفت این چشم دیگر دارمش پیش


بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ

بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ


بگفتا گر نیابی سوی او راه

بگفت از دور شاید دید در ماه


بگفتا دوری از مه نیست در خور

بگفت آشفته از مه دور بهتر


بگفتا گر بخواهد هر چه داری

بگفت این از خدا خواهم به زاری


بگفتا گر به سر یابیش خوشنود

بگفت از گردن این وام افکنم زود


بگفتا دوستیش از طبع بگذار

بگفت از دوستان ناید چنین کار


بگفت آسوده شو که این کار خامست

بگفت آسودگی بر من حرام است


بگفتا رو صبوری کن درین درد

بگفت از جان صبوری چون توان کرد


بگفت از صبر کردن کس خجل نیست

بگفت این دل تواند کرد دل نیست


بگفت از عشق کارت سخت زار است

بگفت از عاشقی خوشتر چکار است


بگفتا جان مده بس دل که با اوست

بگفتا دشمنند این هر دو بی دوست


بگفتا در غمش می‌ترسی از کس

بگفت از محنت هجران او بس


بگفتا هیچ هم خوابیت باید

بگفت ار من نباشم نیز شاید


بگفتا چونی از عشق جمالش

بگفت آن کس نداند جز خیالش


بگفت از دل جدا کن عشق شیرین

بگفتا چون زیم بی‌جان شیرین


بگفت او آن من شد زو مکن یاد

بگفت این کی کند بیچاره فرهاد


بگفت ار من کنم در وی نگاهی

بگفت آفاق را سوزم به آهی


چو عاجز گشت خسرو در جوابش

نیامد بیش پرسیدن صوابش


به یاران گفت کز خاکی و آبی

ندیدم کس بدین حاضر جوابی


به زر دیدم که با او بر نیایم

چو زرش نیز بر سنگ آزمایم


گشاد آنگه زبان چون تیغ پولاد

فکند الماس را بر سنگ بنیاد


که ما را هست کوهی بر گذرگاه

که مشکل می‌توان کردن بدو راه


میان کوه راهی کند باید

چنانک آمد شد ما را بشاید


بدین تدبیر کس را دسترس نیست

که کار تست و کار هیچ کس نیست


به حق حرمت شیرین دلبند

کز این بهتر ندانم خورد سوگند


که با من سر بدین حاجت در آری

چو حاجتمندم این حاجت برآری


جوابش داد مرد آهنین چنگ

که بردارم ز راه خسرو این سنگ


به شرط آنکه خدمت کرده باشم

چنین شرطی به جای آورده باشم


دل خسرو رضای من بجوید

به ترک شکر شیرین بگوید


چنان در خشم شد خسرو ز فرهاد

که حلقش خواست آزردن به پولاد


دگر ره گفت ازین شرطم چه باکست

که سنگ است آنچه فرمودم نه خاکست


اگر خاکست چون شاید بریدن

و گر برد کجا شاید کشیدن


به گرمی گفت کاری شرط کردم

و گر زین شرط برگردم نه مردم


میان دربند و زور دست بگشای

برون شو دست برد خویش بنمای


چو بشنید این سخن فرهاد بی‌دل

نشان کوه جست از شاه عادل


به کوهی کرد خسرو رهنمونش

که خواند هر کس اکنون بی ستونش


به حکم آنکه سنگی بود خارا

به سختی روی آن سنگ آشکارا


ز دعوی گاه خسرو با دلی خوش

روان شد کوهکن چون کوه آتش


بر آن کوه کمرکش رفت چون باد

کمر دربست و زخم تیشه بگشاد


نخست آزرم آن کرسی نگهداشت

بر او تمثال‌های نغز بنگاشت


به تیشه صورت شیرین بر آن سنگ

چنان بر زد که مانی نقش ارژنگ


پس آنگه از سنان تیشه تیز

گزارش کرد شکل شاه و شبدیز


بر آن صورت شنیدی کز جوانی

جوانمردی چه کرد از مهربانی


وزان دنبه که آمد پیه پرورد

چه کرد آن پیرزن با آن جوانمرد


اگرچه دنبه بر گرگان تله بست

به دنیه شیر مردی زان تله رست


چو پیه از دنیه زانسان دید بازی

تو بر دنبه چرا پیه می‌گدازی


مکن کین میش دندان پیر دارد

به خوردن دنبه‌ای دلگیر دارد


چو برنج طالعت نمد ذنب دار

ز پس رفتن چرا باید ذنب وار

[r*a*m*i*n]

تقصیر تو نبود!
خودم نخواستم چراغ ِ قدیمی خاطره ها،
خاموش شود!
خودم شعرهای شبانه اشک را،
فراموش نکردم!
خودم کنار ِ آرزوی آمدنت اردو زدم!
حالا نه گریه های من دینی بر گردن تو دارند،
نه تو چیزی بدهکار ِ دلتنگی ِ این همه ترانه ای!
دیگر تنها دلخوشی ام،
همین هوای سرودن است!
همین شکفتن شعله!
همین تبلور بغض!
به خدا هنوز هم از دیدن تو
در پس پرده باران بی امان،
شاد می شوم!

[daneshniya]

صبر کن عشق زمین گیر شود بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
ای کبوتر به کجا قدر دگر صبر بکن
آسمان پای پرت پیر شود بعد برو
تو اگر گریه کنی بغض دلم می شکند
خنده کن عشق زمین گیر شود بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را می بارد
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
باش تا خواب تو تعبیر شود بعد برو

[siya22]

شاید من و تو به هم نباید برسیم
تا نوبت ما هم به سر آید
برسیم
روزی من و تو به هم
خدا می داند
شاید
شاید
شاید
شاید
برسیم ....

[reza100000]

تمنای دل دیوانه این است نگاهم کن نگاهت دلنشین است
شراب بو سه ات در جام لبها چو سرمای زمستان آتشین است
بیا بامن دمی بنشین و بنشین که هجران تواز بس در کمین است
دلم چشم انتظار دیدن تو دل تو در خیال مکر وکین است