مشاعره

[pishy]

دل‌ام گرفته است
دل‌ام گرفته است
به ايوان می‌روم و انگشتان‌ام را
بر پوست کشيده‌ی شب می‌کشم
چراغ‌های رابطه تاريک اند
چراغ‌های رابطه تاريک اند
کسی مرا به آف‌تاب
معرفي نخواهدکرد
کسی مرا به ميهماني گنجشگ‌ها نخواهدبرد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردني است...........
فروغ

[Alipacino]

تا بدين منزل نهادم پاي را

از در اي كاروان بگسسته ام.

گر چه مي سوزم از اين آتش به جان،

ليك بر اين سوختن دل بسته ام.

[john_mcdollar]

مي رفتيم، و درختان چه بلند، و تماشا چه سياه!
راهي بود از ما تا گل هيچ.
مرگي در دامنه ها، ابري سر كوه، مرغان لب زيست.
مي خوانديم: "بي تو دري بودم به برون، و نگاهي به كران، و صدايي به كوير."
مي رفتيم، خاك از ما مي ترسيد، و زمان بر سر ما مي باريد.
خنديديم: ورطه پريد از خواب، و نهان ها آوايي افشاندند.
ما خاموش، و بيابان نگران، و افق يك رشته نگاه.
بنشستيم، تو چشمت پر دور، من دستم پر تنهايي، و زمين ها پر خواب.
خوابيديم. مي گويند:دستي در خواب گل مي چيد.

[babi]

دادار آسمان غیب دان و نگهدار آسمان ----------------- رزاق بنده پرور و خلاق رهنما


((سعدی))

[john_mcdollar]

از ما که گذشت
باید به ابر بیاموزیم
تا از عطش، گیاه نمیرد
باید به فقل ها بسپاریم
با بوسه ای گشوده شوند
بی رخصت کلید

[babi]

در مکتب حقایق پیش ادیب عشق ______________ هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی _______________ تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

[babi]

چون کسی ادامه نداد خودم باز میگم


یاد تو روح پرور و وصف تو دلفریب ----------------------------- نام تو غمزدای و کلام تو دلربا

[pishy]

آهسته باز از بغل كوچه ها گذشت
در فكر آش سبزي بيمار خويش بود
او مرده ست و باز پرستار حال ماست
در زندگي ما همه جا وول مي خورد
هر كنج خانه صحنه اي از داستان اوست
در ختم خويش هم بسر كار خويش بود
بيچاره مادرم

هر روز مي گذشت از پيش پله ها
آهسته تا بهم نزند خواب ناز من
امروز هم گذشت و در بازو بسته شد
با پشت خم از بغل كوچه مي رود
چادر نماز فلفلي انداخته به سر
كفش چروكيده و جوراب وصله دار
او فكر بچه هاست
هرجا شده هويج هم امروز مي خرد
بيچاره پيرزن همه برف است كوچه ها ........

قسمتي از شعر اي واي مادرم سروده شهريار

[Alipacino]

ای گل مرنج از من که من میمیرم از رنجیدنت
روزی بپرس احوال من شادم کن از پرسیدنت
هر چند پیر و خسته ام چشم از دو عالم بسته ام
عمر دوباره میدهد ما را دوباره دیدنت

[mska]

می نویسد اما ....


که مي نويسد ؟!

او که قلم در دستانش
جاي آشناي هميشگي را دارد
واژه ها را با موسيقي افکارش مي رقصاند
آرام و آهسته
گاهي تند تند

...

مي کِشم سر انگشتانِ خود را
به دور ميز
چشمانم را مي بندم
و حس ميکنم
آنچه را که هميشه ساده از آن ميگذريم
اين ميز است
گوشه ها و کناره هاي ميز
مرز بين هوا و جسم
پرتگاه سقوط

يا لبهء نجات از مرگ؟!
!مرگ
چه واژهء سياهي



کِي واژه ها را رنگ کرديم؟
آه... رنگها را نيز رنگ کرديم

سرخ جامگان عاشق سپيد پوش شدند
معني باران عشق را نميدانند
زمزمهء آرش را در کتاب مي ستايند
باران عشق فقط سمبل بود
سمبل از رنگ کردن واژه ها
عطر يک زن
عطر يک مرد
که در هم آميخته شدند
ساده تر از فلسفه بود
سخت تر از فهميدن



مي نويسد اما
هنوز نويسنده نيست