اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[iCe m@n]

دارد باران می بارد
و داغ تنهایی ام
تازه می شود!
نگو که نمی آیی
نگو مرا همسفر دشت آسمان نیستی
از ابتدای خلقت
سخن از تنها سفر کردن نبود
قول داده ای
باز گردی
از همان دم رفتنت
تمام لحظه های بی قرار را
بغض کرده ام
و هر ثانیه که می گذرد
روزها به اندازه هزار سال
از هم فاصله می گیرند

[Pessimist]

میکنم هر چه نگاه
من بر این غم زده راه
دگر از گمشده ام هیچ نبینم اثری
رفته و در دل دیوانه من مانده
از ماتم هجرش شرری
آنقدر چشم براهش ماندم
که همه عمر عزیزم طی شد،
همه پاییز و بهارم بگذشت
مهر و آبان و خزانم طی شد
منتظر مانده نگاهم تا که روزی برسد از راه دور
یار شیرین سخن خوب همان یار صبور
دست در دست تمنای وصالش بنهم اندکی
در بر او بنشینم چشم خود را به تماشای جمالش بدهم
من به زیر قدمش فرش کنم همه دارایی خود
همه پیدا همه پنهان زمین آه عزیزان،
همه شب با غم او ،
همه شب حسرت او،
چشم در چشم فلک میدوزم
وانگه ازسوزش دل تا سحر از غم او میسوزم

[actros 1843]

در غروبـــــ ســرد عشــق

اين جملــه را با من بخــوان

مرگـــــ تو مرگـــــ من استــــ

بس تمنا مي كنـــم

هرگــز نمـيـــر

[Pessimist]

خدايا ? عشق زمينيت را نمي خواهم ? خدايا چيزهاي فاني را نمي خواهم ? من ابديت را مي خواهم? من عشق تو را مي خواهم. خدايا ! درهاي دلم را را بر روي همه ي امور دنيوي بسته ام? ديگر دل بستگي به اين زمين خاكي ندارم. مي خواهم پرواز كنم به سوي ملكوت. با عشقي كه تو به من ارزاني داشتي? عشقي مقدس كه هيچ گاه نابود نمي شود و هميشگي و پايدار است و با وزش نسيمي محو نمي گردد زيرا سرچشمه ي آن تويي

[iCe m@n]

یادته بهت میگفتم
یه روزی میزاری میری
دنبال یه عشق تازه
تو میگفتی که میبینیم

حالا تو دنیا رو دیدی
روزگار چطور ورق خورد
تو شدی عروس دنیا
من شدم همدم رویا

رویای پیر و قشنگم
تو حصار دنیا مونده
به جز اون چشم سیاهت
توی هیچ دل جا نمونده

روزگار با ما چیکار کرد
دنیا رو ببین چه ها کرد
جز غم نبود چشمات
هر چی در بود واسه ما بست

آسمون دلش میسوزه
زندگیم همش حرومه
آخر بازیه عشقم
میدونم دیگه تمومه

میدونم که سرنوشتم
تو کتاب عاشقی سوخت
صفحه آخر عمرم
بی گناه تر از همه سوخت

[actros 1843]

من به جــرم باوفایــی این چنــین تــنها شــدم/ چون ندارم همــدمی بازیــچه دل ها شــدم

[SHIRIN ENTEHARI]

به یاد آرزوهایم سکوتی می کنم بالاتر از فریاد

[SHIRIN ENTEHARI]

ای بشر آخر پنداری که دنیا مال توست ورنه پنداری که عجل دنبال توست

هرچه خوردی مال مور هر چه بردی مال گور

هر چه مانده مال وارث هر چه کردی مال توست . . .

[SHIRIN ENTEHARI]

سفر کردی غروبی از کنارم ------- تو را ای کاش میشد باز دارم

تو میگفتی که میآیی دوباره ---------- از آن روز دائما چشم انتظارم . . .

[narmine]

شعر کلام نیست
واژه نیست
ما خود را فریب می‌دهیم
آن که شعر را زندگی می‌کند
شاعر است
چه بنویسد، چه ننویسد …

پونه ندایی