اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[sara111369]

اي مرغ آفتاب!

زنداني ديار شب جاودانيم

يك روز، از دريچه زندان من بتاب

***

مي خواستم به دامن اين دشت، چون درخت

بي وحشت از تبر

در دامن نسيم سحر غنچه واكنم

با دست هاي بر شده تا آسمان پاك

خورشيد و خاك و آب و هوا را دعا كنم

گنجشك ها ره شانه ي من نغمه سر دهند

سرسبز و استوار، گل افشان و سربلند

اين دشت خشك غمزده را با صفا كنم

***

اي مرغ آفتاب!

از صد هزار غنچه يكي نيز وا نشد

دست نسيم با تن من آشنا نشد

گنجشك ها دگر نگذاشتند از اين ديار

وان برگ هاي رنگين، پژمرده در غبار

وين دشت خشك غمگين، افسرده بي بهار

***

اي مرغ آفتاب!

با خود مرا ببر به دياري كه همچو باد،

آزاد و شاد پاي به هرجا توان نهاد،

گنجشك پر شكسته ي باغ محبتم

تا كي در اين بيابان سر زير پر نهم؟

با خود مرا ببر به چمنزارهاي دور

شايد به يك درخت رسم نغمه سر دهم.

من بي قرار و تشنه ي پروازم

تا خود كجا رسم به هر آوازم...

***

اما بگو كجاست؟

آن جا كه - زير بال تو - در عالم وجود

يك دم به كام دل

اشكي توان فشاند

شعري توان سرود؟

[sara111369]

شب از شبهاي پاييزي ست
از آن همدرد و با من مهربان شبهاي شك آور
ملول و سخته دل گريان و طولاني

شبي كه در گمانم من كه آيا بر شبم گريد ، چنين همدرد
و يا بر بامدادم گريد ، از من نيز پنهاني
من اين مي گويم و دنباله دارد شب
خموش و مهربان با من
به كردار پرستاري سيه پوش پيشاپيش ،‌ دل بركنده از بيمار

نشسته در كنارم ، اشك بارد شب
من اينها گويم و دنباله دارد شب..!

[sara111369]

تا باد هست خواهم لرزيد
و تا عشق هست خواهم وزيد
تا نگاه هست خواهم ديد
تا پگاه هست خواهم روييد
تا راز است ، خواهم جست
تا ريا هست خواهم شست
تا هستي است ،‌خواهم زيست
و تا مرگ هست ، خواهم خنديد!!

[sara111369]

آنجا که نيستی می بويمت
و پنجره را به هوای روی تو باز می کنم
در اين جهان تهی
که به بيهودگی آن واقفم
مال من باش
و من تنهايی بی پايانم را به تو نشان خواهم داد
و زندگی بس است
اگر تو با شاخه ای لبخند بيايی
و با من بمانی...

[actros 1843]

من شاعر مرگم
و شعر مرگ را آنچنان بلند فرياد خواهم زد

تا همه بدانند که
تقصير روزگار نيست
اگر من و تو بي توبه مي ميريم...

[Alireza_SA]

دلم تنهاس
دلگیرم...
همش حس میکنم دارم بدون عشق میمیرم!

دلم تنهاس
مجبورم...
فراموشت کنم حالا که از چشمای تو دورم!



تو میدونی ، تو خیلی وقته میدونی..

نمیفهمی، چه بی اندازه بی رحمی!

تو میدونی ، تو خیلی وقته میدونی..

نمیفهمی، چه بی اندازه بی رحمی!


تو میدونی
نفس گیره...
هوای بی تو بودن سخت دلگیره

تو میدونی
چقدر شومه...
هوای خونه ی مردی که از روی تو محرومه!



تو میدونی ، تو خیلی وقته میدونی..

نمیفهمی، چه بی اندازه بی رحمی!

تو میدونی ، تو خیلی وقته میدونی..

نمیفهمی، چه بی اندازه بی رحمی!

[depressive]

مرگ بر زندگی

وقت هایی هستند که میپرسم چرا

بعضي وقتها میتوانستم بکشم

گاهی میتوانستم بمیرم

همه شان را لعنت کردم

چی باقی مونده؟

هیچ چیز جز خاکستر، تنفر و خاطراتی که محو شدند

آیا این زندگی است که ما باید بکنیم؟

روزي پس از روز ديگر

بیش از ای آن را نمی خواهم

و دروغ های اسفناک

خيانت ها

تنگ دستی

و نژاد پست انسانها

اما هنوز یک راه دیگر باقی مانده

انتخاب ساده اي نيست هيچ برگشتي در پس اين راه وجود ندارد

اما چه چيزي مرا در اينجا نگه داشته؟

آیا استدلال محکمی وجود دارد؟

چه چیز قوی تر است ،ترس برای زندگی

يا ترس از مرگ؟

[actros 1843]

مرگ وارونه يك زنجره نيست.

مرگ در ذهن اقاقي جاري است.

مرگ در آب و هواي خوش انديشه نشيمن دارد.

مرگ در ذات شب دهكده از صبح سخن مي گويد.

مرگ با خوشه انگور مي آيد به دهان.

مرگ در حنجره سرخ - گلو مي خواند.

مرگ مسئول قشنگي پر شاپرك است.

مرگ گاهي ريحان مي چيند.

مرگ گاهي ودكا مي نوشد.

گاه در سايه است به ما مي نگرد.


و همه مي دانيم ريه هاي لذت ، پر اكسيژن مرگ است

[Sahar Girl]

باز دلم مي خواد بميرم
دنيا رو سياه مي بينم
خودمو سياه تر از اون
تو دل گناه مي بينم
گريه دارم ، گريه دارم
اشكام امّا
نمي بارن
دلمو پُر از سياهي ، پُرِ از غصه مي بينم
صدامو سكوت گرفته
خودمو شبح مي بينم
توي تنهايي اسيرم
خودمو مُرده مي بينم
باز يادم رفت كه مُردم
خودمو زنده مي بينم
ديگه هيچي نمي بينم .

[4MaRyAm]

شبی ستاره ام
از ارتفاع رویاها
بر بام حقیقت سقوط کرد

و دیگر آنقدرها آن نبود
که می خواستم
نزدیک بود و دور
تاریک بود بی نور

ستاره ها وقتی ستاره اند
که آن بالا باشند