خدا [ عارفانه ]

[دل تنگم]

الهی!
دلم در پرده است
و نفسم معيوب
و عقلم مغلوب است
و هوای نفس بر من چيره است
و طاعتم اندک
و گناهانم بسيار است
و زبانم به گناهان اقرار دارد
پس چاره ام چيست
ای پرده پوش عيب ها
و ای دانای ناديدني ها
و ای برطرف کننده اندوه ها
بيامرز همه گناهانم را
به حرمت محمد و آل محمد
ای آمرزش پيشه،
ای بسيار آمرزنده،
ای بسيار آمرزنده،

به رحمتت ای مهربانترين مهربانان

دعای صباح (مفاتیح الجنان)

[دل تنگم]

پروردگارا،
ما صداى منادى توحيد را شنيديم،
كه دعوت مى كرد به پروردگار خود ايمان بياوريد و ما ايمان آورديم،
(اكنون كه چنين است )
پروردگارا،
گناهان ما را ببخش،
و ما را با نيكان (و در مسير آن ها) بميران!
پروردگارا،
آنچه را به وسيله پيامبران ما را وعده فرمودى،
به ما مرحمت كن ، و ما را در روز رستاخيز رسوا مگردان،
زيرا تو هيچگاه از وعده خود تخلف نمى كنى

(سوره آل عمران)

[دل تنگم]

خداوندا

اگر داشتن ذليل داشتنم ميكند،
ندارم كن .

خداوندا

اگر كاشتن اسير چيدنم ميكند،
بيكارم كن.

اگر انديشه ي خيانت به ياران
بر سرم افتاد،
بر سر دارم كن

اگر به لحظه غفلتي در افتادم،

اگر رنج بيماران

لحظه اي از دلم بيرون رفت،
سخت و بي ترحم بيمارم كن.

خداوندا

خوارم كن،
اما مردم آزارم مکن

[دل تنگم]

الهی

از سرگشتگی های دنیا و روز گار
خسته و دل نگرانم
می خواهم دیوار های فاصله را کنار بزنم؛
چرا که به این ایمان و باور رسیده ام که هیچ کس
جز تو فریاد رسم نیست
و نزدیکتر از تو به من وجود ندارد
پس جوانه های یادت را
با اشک ندامت چشمانم
دوباره شکوفا میکنم
امید که پذیرا باشی

[دل تنگم]

خدایا !

مرا ببخش نسبت به آنچه از من بدان آگاه تری و چنانچه من دوباره بدان بازگشتم تو به بخشایش بازگرد.


خدایا !

مرا ببخش نسبت به عهدهایی که وا نهادم و بدان ها وفا ننمودم.

خدایا !

مرا ببخش در آن مواردی که با زبان راه تقرب پیمودم و در عمل خلاف آن نمودم.

خدایا !

مرا ببخش از نگاههای نادرست و سخنان سست و خواهش های بی شماری که نمی بایست و حرف های ناشایست....

آمین یا رب العالمین.

باشد خداوند در قلب هایمان جاری باشد

[دل تنگم]

یادم آمد آن روز که پروردگارم آمد

نور رحمتش. نور عشقش را به قلب حقیرم تاباند

و فرمود:

می بخشمت ای بنده ام

تو را دوست دارم

و بدان که من نهایت خیر دنیا و آخرت را برایت میخواهم

تو را به آغوش مهرم بازمیگردانم.

و آن شب (شب قدر)

که عرش با زمین یکی شود

و فرشتگان توبه های گناه کاران

و نیایش مؤمنان را

به محضر حضرت مهرمی برند.

فرشتگان خوبش آمدند

و ناله ها و التماس هایم

برای بندگی اش

وتوبه هایم برای خطا هایم را

به سویش بردند.

و اکنون برای همیشه

در او و برای او زندگی خواهم کرد.

دوستت دارم خدای خوبم!!!

[دل تنگم]

خدایا

از من درگذر آنچه را از من بدان داناتری.
و اگر باردیگر به آن بازگردم تو نیز به بخشایش بازگرد.

خدایا

آنچه از اعمال نیکو که تصمیم گرفتم و انجام ندادم ببخشای.

خدایا

ببخشای آنچه را که با زبان به تو نزدیک شدم ولی با قلب آن را ترک کردم.

خدایا

ببخشای نگاه های اشارت آمیز و سخنان بی فایده و خواسته های بی مورد دل و لغزش های زبان.

[دل تنگم]

الهي

چشمم را به ناديدني ها نابينا
گوشم را با ناشنيدني ها ناشنوا
زبانم را به ناگفتني ها لال بگردان

[دل تنگم]

الهی...

مرا آن چنان که هستم به من بنمایان تا آن چنان شوم که تو خواهی.

[دل تنگم]

پيش از اين ها فكر مي كردم خدا
خانه اي دارد كنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتي از الماس و خشتي از طلا

پايه هاي برجش از عاج و بلور
بر سر تختي نشسته با غرور

ماه ، برق كوچكي از تاج او
هر ستاره ، پولكي از تاج او

اطلس پيراهن او ، آسمان
نقشِ روي دامن او ، كهكشان

رعد و برق شب ، طنين خنده اش
سيل و طوفان ، نعره ي توفنده اش

دكمه پيراهن او ، آفتاب
برق تيغ و خنجر او ، ماهتاب

هيچ كس از جاي او آگاه نيست
هيچ كس را در حضورش راه نيست

پيش از اين ها خاطرم دلگير بود
از خدا ، در ذهنم اين تصوير بود

آن خدا بيرحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان دور از زمين

بود ، اما در ميان ما نبود
مهربان و ساده و زيبا نبود

در دل او دوستي جايي نداشت
مهرباني هيچ معنايي نداشت

هرچه مي پرسيدم ، از خود ، از خدا
از زمين ، از آسمان ، از ابرها

زود مي گفتند: اين كار خداست
پرس و جو از كار او كاري خطاست

هر چه مي پرسي ، جوابش آتش است
آب اگر خوردي ، عذابش آتش است

تا ببندي چشم ،‌ كورت مي كند
تا شدي نزديك ، دورت مي كند

كج گشودي دست ، سنگت مي كند
كج نهادي پاي ، لنگت ميكند

تا خطا كردي غذابت مي كند
در ميان آتش ، آبت مي كند

با همين قصه ،‌ دلم مشغول بود
خواب هايم ، خواب ديو و غول بود

خواب مي ديدم كه غرق آتشم
در دهان شعله هاي سركشم

در دهان اژدهايي خشمگين
بر سرم بارانِ گرزِ آتشين

محو مي شد نعره هايم، بي صدا
در طنين خنده ي خشمِ خدا ...

نيّت من ، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه مي كردم ، همه از ترس بود
مثل اَزبَر كردن يك درس بود

مثل تمرين حساب و هندسه
مثل تنبيه مدير مدرسه


تلخ ، مثل خنده اي بي حوصله
سخت ، مثل حلِّ صدها مسئله

مثل تكليف رياضي سخت بود
مثل صرف فعل ماضي سخت بود

تا كه يك شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد يك سفر

در ميان راه ، در يك روستا
خانه اي ديدم ، خوب و آشنا

زود پرسيدم: پدر ، اينجا كجاست؟
گفت: اينجا خانه ي خوب خداست!

گفت: اينجا مي شود يك لحظه ماند
گوشه اي خلوت ‌، نمازي ساده خواند

با وضويي ، دست و رويي تازه كرد
با دل خود ، گفتگويي تازه كرد

گفتمش: پس آن خداي خشمگين
خانه اش اينجاست؟اينجا ، در زمين؟

گفت: آري ، خانه ي او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي كينه است
مثل نوري در دل آيينه است

عادت او نيست خشم و دشمني
نام او نور و نشانش روشني

خشم ، نامي از نشاني هاي اوست
حالتي از مهرباني هاي اوست

قهر او از آشتي ، شيرين تر است
مثلِ قهرِ مهربانِ مادر است

دوستي را دوست ، معني مي دهد
قهر هم با دوست ، معني مي دهد

هيچ كس با دشمنان خود ، قهر نيست
قهريِ او هم نشان دوستي است ...

تازه فهميدم ؛ آری اين خداست
اين خداي مهربان و آشناست

دوستي از من به من نزديك تر
از رگ گردن به من نزديك تر

آن خدايِ پيش از اين را باد برد
نام او را هم دلم از ياد برد

آن خدا مثل خيال و خواب بود
چون حبابي ، نقش روي آب بود

مي توانم بعد از اين ؛ با اين خدا
دوست باشم ؛ دوست ؛ پاك و بي ريا

مي توان با اين خدا پرواز كرد
سفره ي دل را برايش باز كرد

مي توان درباره ي گل حرف زد
صاف و ساده ، مثل بلبل حرف زد

چكه چكه مثل باران راز كفت
با دو قطره ، صد هزاران راز گفت

مي توان با او صميمي حرف زد
مثل ياران قديمي حرف زد

مي توان تصنيفي از پرواز خواند
با الفباي سكوت آواز خواند

مي توان مثل علف ها حرف زد
با زباني بي الفبا حرف زد

مي توان درباره ي هر چيز گفت
مي توان شعري خيال انگيز گفت

مثل اين شعر روان و آشنا:
«پيش از اينها فكر مي كردم خدا ...»