بعضی ها موافق اینن که بیشتر از لیگمون بازیکن جمع کنیم واسه تیم ملی .
برعکس من از خدامه که تیم ملی هیچ بازیکنی از لیگ نداشته باشه . نه اینکه بریم دورگه جمع کنیم . بلکه اینقدر لژیونر داشته باشیم که تیم ملی همه لژیونر باشن .
دوتا مزیت خیلی خوب داره :
1. لااقل تیم ملی لازم نیست با سازمان لیگ و باشگاه ها در بیفته . تا زمانی که تقویم جام باشگاه های اسیا به این صورت به ضرر تیم های غرب اسیا باشه همین اش و همین کاسه است .
2. دیگه شاهد این جنگ های رنگی بر سر بازیکنهای تیم ملی نیستیم . طرف اومده به کاپیتان تیم ملی فحش میده یا میگه بدرد نمیخوره فقط به خاطر تعصب رنگیش یا همین قضیه اخیر هاشم بیک زاده . این کار ها دودش فقط تو چشم خودمون میره .
شما نگاه کن الان بازیکنهایی مثل جهانبخش ، دژاگه ، گوچی چقدر ارامش خاطر دارن از این لحاظ ها . از وقتی این چندتا بازیکن اومدن تو تیم ملی کلا تیم ملی ارایش بهتری گرفته نسبت به قبل . خیلی تاثیر داره همین ارامش روانی بازیکن اون هم توی جام جهانی جلوی تیم های قدر .
کی روش هم دقیقا همین رو میخواد . واقعا خوشحالم که کی روش لیگ برتر ایران رو اصلا تحویل نمیگیره . یادمه بازی استقلال و سئول برداشتن خسروی مصدوم رو اوردن تو زمین که هیچ کاری که از دستش بر نیومد هیچی تازه مصدومیتش دوباره برگشت . خوب کدوم مربی حرفه ای با یکی از بهترین بازیکنهاش همچین کاری میکنه . هر کی جای کی روش باشه هم عصبانی میشه و مجبور میشه بازیکن دورگه از امریکا بیاره واسه پست دفاع راست . خوب این کار غیر حرفه ای مربی باعث میشه خسرو که یکی از بهترین بازیکنهای تیم ملی بود به مرز امادگی برای جام جهانی شاید نرسه .
یا مربی ملوان که حاضر نمیشه به نصیحت یک مربی طراز اول جهان گوش کنه و مازیار زارع رو تو پست دیگه ای بازیش بده فقط به خاطر غرور بی جا . درسته که ربطی به مربی تیم ملی نداره اما حتما اون یه چیزی دیده توی این بازیکن که میگه بزارش پست دفاع .
باید قبول کنیم لیگمون پشیزی ارزش نداره .