مسلما در سن و سال شما، تمایلات زیادی وجود داره و این به هیچ وجه بد و یا باعث شرمندگی نیست، اما بواسطه این وضعیتی که هست (و در خیلی از خانواده ها هم میتونه وجود داشته باشه) بهتره بجای گفتگوی مستقیم با خانواده، از راهکارهای منطقی و علمی استفاده کنید.
منظور اینکه برای درک بهتر این احساس و روشهای کنترل آنها، به روانشناس و کلا افرادی که در این موارد تبحر و تخصص دارن مراجعه کنید.
شما با مراجعه به این افراد، ضمن اینکه از راهکارهای مناسب و منطقی مطلع خواهید شد، جلوی بوجود آمدن احساسات ناخوشایند و احیانا منفی نسبت به خودتان، در اعضاء خانواده را خواهید گرفت.
اگر نیاز بود در این مورد با اعضاء خانواده صحبت کنید، حتما قبل از این کار با یک روانشناس خبره ( ترجیحا خانم) مشاوره کنید و ببینید گفتن این موضوع چقدر میتونه تاثیر مثبت یا منفی داشته باشه و آیا اصولا کار درستی هست یا خیر؟
نیازی نیست برای همه توضیح بدید که چرا و به چه علت به روانشناس مراجعه کردید، فقط سعی کنید بدون در نظر گرفتن اینکه این احساس بد و یا زشت هست، به این قضیه نگاه کنید و برای حل مشکل از روشهای معقولانه و منطقی که به شما توصیه خواهد شد، استفاده کنید.