آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی، صداگیر ماینر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
تفنگ سر پر
تا جایی که من متوجه میشم:من خیلی دوست دارم یه تحلیلی رو آهنگ تفنگ سر پر انجام بشه و من بخونم و بفهمم منظورش چیه ...قطعا خیلی آهنگ سنگینی باید باشه از لحاظ معنایی ولی هرچی روش فک میکنم به نتیجه ی خاصی نمیرسم
گوینده آخرین فردی هست که باقی مونده و بقیه تار و مار شدنمنم آخرین گوزنی
که گلوله میخوره
حالا سر دو راهی مونده که چه تصمیمی بگیره، دفاع کنه یا نابود بشه
به نظز منم همه ترکه خوب بودن ولی دزیره . جز و خواب و پاروی بی قایق بیشتر دوس دارمشون
با تقنگ سر پر زیاد خال نمیکنم .
از اون اهنگ هم که میگه بکاروبچین . بچین و ببخش هم خوشم میاد
1. ضعیف ترین آهنگ آلبوم کدام است؟
بیشتر از یدونست، یوسف، وصیت، تفنگ سرپر و ...
2. بهترین شعر، مربوط به کدام آهنگ آلبوم است؟
بدون شک پاروی بی قایق و دزیره
3. بهترین تنظیم، مربوط به کدام آهنگ آلبوم است؟
دزیره
4. بهترین موسیقی، مربوط به کدام آهنگ آلبوم است؟
دزیره
5. نسبت به آلبوم قبلی خواننده (من خود آن سیزدهم) پیشرفت بود یا پسرفت؟
پسرفت شدید ... اون آلبوم فوق العاده با اون آهنگ سازی عالی و ساز های گوش نواز ایرانی کجا این آلبوم با این سبک خسته کننده و گیتار برقی گوش خراش کجا ؟
در "پاروی بی قایق" می‌شود خود چاووشی را دید، یعنی همان مارکوپولوی موسیقی ایران، کسی که در چندین و چند شهر این کشور زندگی کرده و روزگار سختی را داشته است
به گزارش [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ؛ آلفرد هیچکاک حدود صد فیلم سینمایی ساخت که تقریباً سناریوی هیچکدامشان را هم خودش ننوشته بود، اما او را یک فیلم ساز مولف می‌دانند. انتخاب ایده‌ها و نظارت بر بازنویسی هر فیلمنامه به علاوه شیوه‌ی اجرا و کارگردانی هیچکاک باعث شده بود، با اینکه او سناریوها را خودش نمی‌نوشت، از نظر همه یک فیلمساز مولف باشد.
البته تعداد فیلم‌نامه‌هایی که تا به حال توسط خود کارگردان‌ها نوشته شده، خیلی بیشتر از ترانه‌هایی است که خواننده‌ها خودشان سروده‌اند، اما هستند خواننده‌هایی که در ترانه سرایی هم دستی بر آتش دارند و محسن چاووشی جزو همین گروه است.
یک خواننده‌ی آشنا با فن ترانه سرایی حتی اگر متن تمام کارها را خودش قلمی نکند، لااقل اشراف او بر این حوزه آنقدر هست که ترانه‌هایش را طبق سلیقه‌ای حساب شده گلچین کند و آن‌ها را به یکدستیِ متوازن تالیف برساند.
محسن چاووشی یک خواننده‌ی مولف است؛ کسی که برای خودش یک سبک به خصوص دارد و به مرور زمان مرتب داخل این دایره‌ی سبکی تغییراتی هم به وجود می‌آورد که همین قضیه او را از حالت تکراری بودن خارج کرده.
شاید "پاروی بی قایق" یعنی آخرین آلبوم چاووشی که اخیرا به بازار ترانه آمده، نسبت به تمام کارهای قبلی او، بیشتر به خود مولفش نزدیک باشد و در این کار بیشتر از هر کار دیگری بشود مولفه‌های سبک فردی چاووشی را رصد کرد.
در "پاروی بی قایق" می‌شود خود چاووشی را دید، یعنی همان مارکوپولوی موسیقی ایران، کسی که در چندین و چند شهر این کشور زندگی کرده و روزگار سختی را داشته است، کسی که در اوج شهرت و هنگامی که در هر خانه‌‌ی ایرانی صدای او شنیده می‌شد، به قول خودش حتی پول کرایه تاکسی را هم نداشت و وقتی قرار بود در فیلم "سنتوری" کار کند، برای رفتن به دفتر داریوش مهرجویی مجبور شد از دوستش کمک بخواهد!
کارهای محسن چاووشی بوی غربت می‌دهد، البته نه از جنس آنی که مرتب خواننده‌های لس آنجلسی مویه‌اش را می‌کنند، بلکه این سوز صدا از غرب آن خانه به دوشی می‌آید که داخل وطن خودش گم شده.
معروف است که می‌گویند اکثر روشنفکران شاخص – مخصوصا در عالم هنر – از شهرستان‌ها به تهران می‌آیند اما این پایتخت با آن‌ها ناملایم و نا مهربان است و میزبان خوبی برای پناه آورندگان خود نیست.
فیلم "هامون" (داریوش مهرجویی) چنین تم و مضمونی دارد. حمید یک نویسنده‌ی روشنفکر است، با ته مایه‌های سنتی و شهرستانی؛ اما تهران با او سر ناسازگاری می‌گذارد و...
در سینمای ایران فیلم‌های بسیاری به چنین موضوعی پرداخته‌اند و ادبیات داستانی ما هم بارها این مسئله را مورد توجه قرار داده.
حتی در فیلم "سنتوری" اول قرار بود قهرمان اصلی، یک موزیسین شهرستانی باشد و نقش مقابل او نمادی از دخترهای بی وفای تهرانی؛ اما این چینش می‌توانست مقداری غیر منصفانه باشد که به همین دلیل تغییر کرد.
یک روشنفکر شهرستانی که مرعوب زرق و برقِ غرب و شرق نیست، روشنفکری که تازه به دوران رسیده و جوگیر نیست، و هم با متحجرین زاویه دارد و هم با بی‌ریشه‌های تازه نما؛ چنین کسی شاید حتی در تهیه‌ی قوت غالبش مشکل پیدا کند اما تا آخرین لحظه سعی او این است که دست از آرمان‌هایش بر ندارد.
محسن چاووشی یکی از آن بچه شهرستانی‌هاست، یکی از آن‌ها که تهران آزارش داد اما در میدان ماند و جنگید.
آخرین آلبوم چاووشی بیشتر از همه‌ی کارهای دیگر او به خودش و به حال و هوای زندگی‌اش نزدیک است؛
نام آلبوم: پاروی بی قایق
پوستر آن: نقاشی یک قایق با گچ روی آسفالت و مرد جوانی که پارو به بغل، روی آن طرح لمیده
سبک موسیقی: یک سبک پاپ ایرانی، نزدیک به راک (موسیقی آواره‌ها)
و البته از همه چیز روشن تر ترانه‌ی کار است...
قایق یعنی سفر، یک سفر دور و دراز؛ عبارت قایق به طور حسی تداعی‌گر یک سفر فردی و قهرمانانه است که وجه رمانتیک غلیظی دارد. وقتی عبارت قایق را در چنین بافتی می‌شنویم، یاد شعر معروف سپهری می‌افتیم که می‌گفت:
پشت دریاها شهریست
قایقی خواهم ساخت
همچنان خواهم خواند، همچنان خواهم راند
دور خواهم شد از این خاک غریب ...
حالا طرح این قایق را روی یکی از آسفالت‌های تهران کشیده‌اند و مسافرش، پارو‌ها (نماد انگیزه‌ی سفر) را کنار طرح گچین قایق گذاشته و یک ژست خوش‌بینانه گرفته؛ ژست یک آدم رویا باف که با تخیلات شیرین و آرزوهای قشنگی که داشته خوش است...
اما "قهوه‌ی قجری" از همه‌ی ترانه‌ها به مضمون گلایه از چنین غربتی نزدیک تر است.
قهوه‌ی قجری تمام نامردی ها و نامُـرادی‌های این پایتخت هزار چهره را لابه لای کلمات کنایه آمیز و پر سوز و بِریز و شکوه آلودش قطره قطره روی صورت خواب گرفته رویاها می‌پاشد و انگور مسموم این غربت را دانه شماری می‌کند.
قصه‌ی یوسف پیامبر، قصه‌ی کسی است که از شهر خودش کنعان، به مصر می‌رود تا قدر او در آن مکان دانسته شود، یوسف اما به جرم حُسن و ملاحتش درگیر توطئه می‌شود و به حبس می‌افتد.
من یوسفم که برای تماشایت، با حبس با توطئه می‌سازم
هر روز پیش چشم برادر‌ها، خود را درون چاه می‌اندازم
برادران یوسف در تمام طول تاریخ و عرض جغرافیا، نماد روشن حسادت به خوبان هستند.
محسن چاووشی سال‌ها پیش هم در ترانه‌ای عامیانه‌تر که برای او شمایل یک بیانیه‌ی ملودیک را داشت، به چنین موضوعی اشاره کرده بود، آنجا که خطاب به خودش می‌گوید؛
اگر بیای همون جوری که بودی، کور میشن حسودا از حسودی
اما ندای غریبانه‌ی چاوشی آن‌جایی اوج می‌گیرد که در همین قهوه‌ی قجری به مهمان کـُشی میزبانانش اشاره می‌کند؛
من سال‌های سال از این خانه، بیرون نرفته‌ام که تو برگردی
یک بار هم که آمده‌ای ما را، مهمان به قهوه‌ی قجری کردی
و گویا در چند فراز بعد و در انتهای همین ترانه سم قهوه‌ی قجری قلب او را بند می‌آورد و صدایش را می‌بُرد؛ من حدس می‌زنم که جنون ... و موسیقی تمام می‌شود!
البته در تراک‌های دیگر این آلبوم هم بارها با واژه‌ی غربت و مشتقات معنایی آن برخورد می‌کنیم اما شاید بشود قهوه‌ی قجری را در میان تمام آن‌ها روشن ترین و پویا ترین بیان محسن چاوشی نسبت به این مسئله دانست.
"پاروی بی قایق" نسبت به تمام کارهای چاووشی، آلبوم خاص پسند تری است و اگر توده‌ی شنونده‌ها از آن استقبال خوبی بکنند، اینطور معنا می‌دهد که سطح پسند و سلیقه‌ی مخاطب ایرانی بالا رفته.
البته شاید برای بیشتر مانوس شدن مخاطبان با این فضای جدید، مقداری هم به گذشت زمان احتیاج باشد، اما به هر حال محسن چاووشی را بعد از این آلبوم رسماً می‌توان یک خواننده‌ی مولف دانست، آن‌هم نه فقط به خاطر لحن و صدا و ملودی‌هایش، بلکه به خاطر دروازه بانی او هنگام انتخاب ترانه‌ها و نظارتی که روی تنظیم هر متن دارد و البته به خاطر موسیقی‌هایی که تماما در خدمت بیان اشعار قرار گرفته‌اند، نه برعکس.
از این به بعد محسن چاووشی با اینکه تمام ترانه‌ها را خودش نمی‌گوید، یک موسیقی‌دان مولف است، همانطور که آلفرد هیچکاک یک فیلمساز مولف بود و همه‌ی فیلمنامه‌ها را خودش نمی‌نوشت.
صبح چی گوش بدم : دزیره
ظهر چی گوش بدم : دزیره
شب چی : دزیره
شما چی : دیزه
چی : دیزه
کی : دزیره
دزیره 3317819
(تو یه طوفان من جزیره، من ناپلئون تو دزیره..)
کد پیشواز برای ایرانسل
تمامی آهنگ های پیشواز ایرانسل محسن چاوشی
کاملتر از همه جا همراه با ترانه!!! (اختصاصی)
کد را به 7575 بفرستید
کد های آلبوم پاروی بی قایق
تفنگ سرپر 3317822
(توی خونه روی دیوار یه تنفگ سرپره، منم آخرین گوزنی که گلوله میخوره..)
قهوه قجری 3317820
(من سال های سال از این خانه، بیرون نرفته ام که تو برگردی..)
کلنجار 3317826
(این که دوسم نداشتی برام اهمیت نداشت، فقط دلم میخواد یه روز تموم بشن بهونه هات..)
وصیت 3317828
(برای این گل قرمز، نماز مرده بخوانید..مرا شمرده بخوانید)
یوسف 3317827
(بافسوس بود و جز افسوس چیزی به شب نمی تابید..)
یه خونه کوچیک 3317825
(آهای فرصت کم، آهای راه زیاد، یه عمر فاصله بود..)
خواب 3317823
(بارون میومد پس داد زدم من پشت درم، خمیازه ی باد آهسته گذشت از پشت سرم..)
دزیره 3317819
(تو یه طوفان من جزیره، من ناپلئون تو دزیره..)
جز 3317821
(من، بی تو چیزی نیستم جز، چندتا ابر بی قرار..)
پاروی بی قایق 3317824
(دوتا چشمام دوتا سرباز مغرورن،که مدت هاست از معشوقشون دورن)
اگه بخوایم از این زاویه (غربت و ...) با البوم نگاه کنیم، شاعر تو این تیکه از شعر یوسف داره ارتباط حسی خودش رو با کسانی که ازشون رنج میبره نشون میده ومیگه این حس یک طرفه هست؛ با این وجود ازشون فاصله نمیگیره و گرفتاریهایی که براش ایجاد میکنن رو تحمل میکنه.
عملاً مثل اینه که شاعر اگاهانه داره خودش رو گرفتار میکنه؛ به عبارت دیگه خودش رو میندازه تو چاه
حالا وقتی به این قسمت از شعر یوسف دقت کنیم، مشخص میشه ماجرا چیه!
گرفتار شدن یوسف به خاطر نابرادری دیگران هست، وگرنه در صورتی که دیگران برادرانه رفتار میکردند یوسف در چاه گرفتار نمیشد.از روزگار دلگیرم ای کاش اشک آخر داشت
یوسف اگه برادر داشت کی توی چاه می افتاد
حالا اگه بخوایم جمه بندی بکنیم:
شاعر از اسیب هایی که دیگران بهش میزنند گله میکنه و از طرفی حاظر نیست اون ها رو رها کنه.
ماندن او بین نابرادرها حکم این رو داره که با دست خودش خودش رو اسیر کنه، با این حال این کار رو انجام میده.
اما چرا؟ برای تماشایت...
Last edited by hamed29; 26-10-2014 at 16:44.
البومه خیلی خوبی بود
خیلی بده البومش مفت نمیرزه
Sent from my LG-D802
اهنگ قهوه قجری با پاروی بی قایق قشنگ بودن
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
نوشته شده توسط M A M M U T
