هواپيماهاي نظامي و غير نظامي و هليکوپترها و موضوعات مربوط به خلباني

[jamshidjap]

پیلاتوس PC-7

پیلاتوس پی سی سون یک هواپیمای دو نفره آموزشی سریع هست که توسط کمپانی Pilatus Aircraft سویس تولید شد.این هواپیما یک نمونه برتر از یک هواپیمای لایق برای انجام عملیات های آکروباتیک است البته وظیفه اصلی این هواپیما آموزش خلبانان و انجام پروازهای شبانه و تاکتیکی هست. پیلاتوس در ابتدا توسط 20 نیروی هوایی برای آموزش مربیان انتخاب شد و بعد از معرفی این هواپیما در سال 1978 نزدیک به 500 فروند در حالی که هنوز هم خدمت میکنند فروخته شد.
PC-7 به طور موفق وخوب یک میلیون ساعت پرواز توسط کاربرانش در جهان داشته است.
PC-7 پیلاتوس بر پایه نمونه پیشین خود یعنی پیلاتوس P-3 ساخته شد. اولین نمونه پیلاتوس P-3 در 12 آوریل 1966 پرواز کرد ولی بعد از اینکه یک سقوط ناگهانی داشت برنامه PC-7 به تعویق افتاد!! در سال 1973 برنامه دوباره ایی برای یک P-3 (جدید) در نیروی هوایی سویس آغاز شد.بعد اصلاحاتی هواپیمای جدید در 12 می 1975 پرواز کرد.
اصلاحات شامل ایجاد (ساخت) یک بال یک تکه جدید با داشتن مخازن سوخت و ساخت یک سایبان حباب شکل ادامه پیدا کرد. اولین هواپیمای تولیدی PC-7 در 18 اوت 1978 پرواز کرد. در 5 دسامبر همان سال سویس قرار شد که تحویل فوری این هواپیما را شروع کند.
PC-7 Mk II یک نمونه طراحی شده از بال و بدنه و آویونیک PC-9 بود که توربین های کوچکتر نسبت به پیلاتوس پی سی سون داشت.این عمل (تغییرات)برای کاهش هزینه های نگهداری هواپیما بود. این مدل توسط نیروی هوایی آفریقای جنوبی به کار برده شد.آنها توانستند که از روی این مدل(نمونه)60 فروند تولید کنند. موتور این مدل همان موتور PC-7 بود. هواپیماهای تولیدی در آفریقای جنوبی برای تهیه قطعات و .. از کمپانی پیلاتوس تغذیه میشدند. ارزش این قرارداد در سال 1993 175 میلون دلار امریکا برآورد شد.
با توجه و بنا به دلایل سیاسی هواپیماها به حمل تسلیحات در نقاط مورد نظر (هارد پوینت) هواپیما متناسب نشدند. چهر فروند از پیلاتوس های ام کا II توسط نیروی هوایی برونئی به کار برده شدند.
این هواپیما توسط مشتریان مخصوصی هم خریداری شد و موفق شد که گواهینامه های بین اللملی FAA و FOCA را در اروپا و امریکا بدست آورد.

تصویری از PC-7 متعلق به جمهوری اسلامی ایران



هواپیمای آموزشی PC-7Mk II یک هواپیمای آموزشی است که از موتور توربوپراپ ساخت پرات اند ویتنی به مدل PT6A-25C با قدرت 700 اسب بخار است.هواپیما با داشتن چنین موتوری اطمینان میدهد که از لحاظ هزینه ها خیلی مقرون به صرفه خواهد بود.هواپیمای PC-7 با دستگاه های معمولی کار میکند,قابل اعتماد ونگهداری و راندازی آسانی دارد. دست یابی به موتور(برای تعمیر و ...)و سیستم ها عالی است. همیشه یک قسمت از موتور که کار میکند و قرار است که بازرسی شود بدون اینکه نیاز باشد کل موتور جابه جا شود. این عمل قابل انجام است. ضمنا هزینه تعمیرات و نگهداری این هواپیما کمترین قیمت را دارد.

مدل های هواپیمای آموزشی پیلاتوس PC-7

PC-7 : پایه اولیه این هواپیما که نمونه اموزشی دو سرنشینه بود.
PC-7 Mk II : در متن توضیح داده شد.
NCPC-7 : یک نمونه ارتقا داده شده توسط نیروی هوایی آفریقای جنوبی که دارای آویونیک پیشرفته تر در کاکپیت بود. IFR glass cockpit

مشخصات هواپیمای پیلاتوس PC-7

کشور سازنده : سویس
خدمه : 2 سرنشینه یک مربی و یک شاگرد
طول : 10.13 متر
طول باله : 10.12 متر
ارتفاع : 3.30
مساحت باله ها : 16.3 مترمربع
وزن خالی : 1670 کیلوگرم
ماگزیمم وزن( هنگام تیک اف) : 2700 کیلوگرم
پیشرانه :
1× Pratt & Whitney Canada PT6A-25C turboprop, 522 kW
حداکثر سرعت : 460 کیلومتر در ساعت
برد : 1950 کیلومتر
سقف پروازی : 9150 متر
نرخ اوج گیری : 865 متر در دقیقه

تسلیحات:
داشتن 6 نقطه حمل تسلیحات شامل بمب و راکت ها.

کشورهای کاربر:

امارات عربی متحده : 31 فروند تحویل شده در 1982
آنگولا :25 فروند تحویل شده در 1982
اتریش : 16 فروند تحویل شده در 1983
بولیوی : 24 فروند تحویل شده در سال 1979
برونئی : 4 فروند
چاد : 2 فروند تحویل شده در 1985
فرانسه : 5 فروند تحویل شده در 1991
شیلی : 10 فروند تحویل شده در 1980
جمهوری اسلامی ایران : 35 فروند تحویل شده در سال 1983
عراق : 52 فروند تحویل شده در 1980
مالزی : 46 فروند تحویل شده در 1983
مکزیک : 88 فروند تحویبل شده بسال 1979
میانمار :17 فروند تحویل شده در سال 1979
هلند : 13 فروند تحویلی بسال 1989
افریقای جنوبی : 60 فروند
سویس : 40 فروند تحویل بسال 1979
اروگوئه : 6 فروند تحویل در سال 1992

کشورهای کاربر غیر نظامی : بیش از 7 کشور

منبع

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[jamshidjap]

موشک بالستیک فوق مدرن فاتح 110

موشك Fateh-110 يا NP-110 يك موشك بالستيك استراتژيك با برد كوتاه است.اين موشك از يك موتور تك مرحله اي كه با سوخت جامد كار ميكند بهر ميبرد,فاتح 110 موشكي سطح به سطح است كه با استفاده از سوخت جامد توانايي هدف قرار دادن اهدافي در 200 كيلومتري(به گفته برخي منابع 170 كيلومتري)را داراست.فاتح 110 يكي از طرحهايي است كه در صنايع هوا و فضای ايران براي ساخت موشك هاي سوخت جامد و مايع دنبال ميشود.اين موشك در سپتامبر سال 2002 تست نهايي خود را با موفقيت انجام داد.برد ابتدايي اين موشك 200 كيلومتر بود اما در سپتامبر سال 2004 اعلام شد برد آن به 250 كيلومتر افزايش داده شده است و توانايي افزايش دوباره ان در صورت نياز وجود دارد.
طبق برخي گزارش ها Fateh-110A بر پايه موشك چيني DF-11A ساخته شده است كه بردي برابر با 300 يا 400 كيلومتر را دارست و توانايي حمل كلاهك هسته اي را دارد.
موشك فاتح 110 از راداري داخلي و الكترو اپتيكالي براي هدايت خود استفاده ميكند كه به آن دقتي بسيار دقيق بخشيده محدوده خطاي اين موشك((CPE فقط 10 متر است.فاتح 110 موشكي فوق مدرن است كه توانايي حمل كلاهكي به وزن 500 كيلوگرم را داراست.طراحي اوليه اين موشك در سال 1997 شروع شد و در سال 2002 وارد خدمت گرديد.
مشخصات:
عملكرد: موشك بالستيك استراتژيك
سازنده: سازمان هوا وفضاي ايران
پيشرانه:موتور سوخت جامد تك مرحله اي
طول:8.06 متر
وزن:3.450 كيلوگرم
قطر: 0.61 متر
برد ۲۰۰ :كيلومتر در نوع اول و 250 كيلومتر در مدل بعدي
سيستم هدايت:رادار داخلي و چشم الكترونيكي
محدوده خطا:۱۰ متر CPE
كلاهك: 500 كيلوگرمي
جايگاه پرتاب:ثابت
زمان ساخت: 1997
ورود به خدمت:2002

[aluminum]

F 18 Hornet زنبور سرخ

كمپاني مك دانل داگلاس در ماه مه 1975 قراردادي براي ساخت اف-18 از طرف نيروي دريايي و تفنگداران دريايي اميريكا دريافت كرد كه در آن مشخصاتي به شرح زير خواسته شده بود:

هواپيماي يك نفره،هواپمايي دو منظوره براي استفاده بعنوان جنگنده و بمب افكن،توانايي بكار گيري هم از پايگاههاي خشكي و هم كريرها(ناوهاي هواپيما بر).

اولين نسخه ي اف-18 ،بعنوان جنگنده ي اسكورت و هم دفاع كننده ي ناوگان قابل بكارگيري بود.در دومين ورژن يا نسخه ي اف-18 كه F/A-18 نام گرفت علاوه بر كارايي هاي ذكر شده اين توانايي را نيز داشت كه نيرو هاي دشمن را چه در خشكي و چه دريا متوقف گرداند.همچنين نسخه ي دونفره ي آن كه جهت اهداف آموزشي طراحي شده بود توليد گرديد.

طراحي اف-18 از همان ابتدا مورد توجه 99% توده ي مردم قرار گرفت و كپاني را متقاعد كرد ه بود كه هر دو وظيفه اش را ه نحو خوبي مي تواند انجام دهد.

اولين پرواز اف-18 در سال 1978 در Patuxent River امريكا صورت گرفت.سه سال برنامه ي تست اين هواپيما ،تستهاي تجهيزات و امكانات و سلاحهاي هوايي و راديويي،تسهاي هوايي و تستهاي نشست و برخواست و جايگيري بر روي كشتي هاي كرير باعث اين شد كه طراحي اف-18 از ثبات و ارزش بالايي برخوردار باشد.

هواپيما رسما در سال 1982 بعنوان F/A-18ثبت گرديد.hornet(زنبور سرخ) اولين هواپيمايي بعد از جنگ جهاني دوم گشت كه طراحي آن اين امكان را به او مي دهد كه هم به عنوان يك جنگنده ي هوا-به-هوا و هم يك بمب افكن هوا-به-زمين عمل كند.

با يك تلنگر خلبان ،هواپيما در وسط آسمان با يك چرخش سريع ،به سرعت به قالب يك دشمن جدي هوايي بدل ميگردد.و خلبانان قادرند چه در جنگ هوايي وچه تعقيب هواپيماهاي دشمن و يا براي هدفهاي زميني اشان ،ا بدون اينكه بمب هاي خود را رها كنند پيروز ميدان باشند و آنها را از بين ببرند.

در 11 ماه مارس 1980 هوپيماي تكميل شده ساخته شد.اولين توليد Hornet در آپريل 1980 به نيروي دريايي امريكا تحويل گرديد.

پس از آن Hornet توانست در 1200 ساعت 1000 پرواز داشته باشد.

اولين F/A-18 Hornet strike fighter وارد نيروي دريايي امريكا گرديد.در 7 ام جوآن 1983 در MCAS-EL-Tro كاليفرنيا اولين اف 18 تحويل تفنگداران نيروي درياييي شد.

نيروي دريايي اولين اسكادران اف-18 رسمي خودش را در اكتبر 1983 تحويل گرفت.در 1989 ويژگي هايي نظير امكانات رزم شبانه به آن اضافه شد.

بعد به دليل بالا بردن توان موتوري آن كمي در طراحي آن تغيير بوجود آمد.1000 امين hornetدر 18 آپريل 1991 به تفنگداران نيروي دريايي امريكا تحويل گرديد.

در 1992 يك پكيج يا تجهيزات شناسايي نيز به سفارش تفنگدارن به آن اضافه شد.دو سال بعد يعني در سال 1994 به سفارش نيروي دريايي توانايي راداري آن بروز شد.در 1995 ،اف-18 بزرگتري به نام

F/A-18/E ساخته و به كار گمارده شد.در نوامبر 1998 اولين Super Hornetساخته شد.اين مدل اف-18 كه جديدترين مدل آن نيز به شمار مي آيد قابليت هاي عملياتي چشم گير و بسيار خيره كننده اي دارد.از آن جمله:

برتري هوايي،جنگنده ي اسكورت،شناسايي،قابليت سوخت گيري مجدد هوايي،پشتيباني نزديك هواييي،مقابله با دفاع هوايي، و دقت بالاي حمله در شب و روز

در يك مقايسه با اف/آ-18 ،سوپر Hornetداراي rangeطولاني تر،قابليت سوخت گيري مجدد هوايي،افزودن ضريب امنيت/مرگباري و......

مشخصات ويژه F/A-18

هواپيمايي است با قابليت پرواز در همه نوع شرايط آب و هوايي،كارايي اين هواپيما عنوان يك بمب افكن دقيقا به خوبي كاربرد جنگنده بودنش است.همچنين اف-18 اين قابليت را داراست كه نيرو ها را پشتيباني نزديك و دقيق بكند.

قابليتهاي عملياتي اف-18

تطبيق پذيري آن،قابليت انجام ماموريت در طوفانهاي صحرا،همچنين سرنگون كردن جنگنده هاي دشمن و متعاقب بمباران كردن هدفهاي زميني دشمن با همان هواپيا در همان ماموريت.،شكستن تمامي ركورد هاي هواپيماهاي تاكتيكي دنيا و........

اسكادران نمايشيBlue Angles نيروي دريايي امريكا اكنون پرواز ا اف-18 رابعنوان افتخاري براي خود ميدانند.براي اطلاعات كامل تر در موردBlue Angles به اينجا مراجعه كنيد!

اف-18 اكنون در 37 تا از تاكتيكي ترين اسكادرانهاي نيرو هاي امريكا بكار گرفته شده است و همچنين در بيش از 1 كشتي كرير در سرتا سر دنيا موجود است.

اين هواپيما توسط 7 كشور خارجي بكار گرفته شده كه شامل كانادا،استراليا،فنلاند،كو يت،مالزي،اسپانيا و سويس ميباشد.

در پايان بايد سه ويژگي قابل اطمينان بودن،نگهداشت پذيري و تطبيق پذيري را بعنوان سه ويژگي اصلي كه اين هواپيما را به يكي از استثناء ترين هواپيماهاي دنيا بدل كرده ا شاره كنيم!

مشخصات عمومی

سازنده: McDonnell Douglas

اولين پرواز: ۱۸/۱۱/۱۹۷۸

معرفی رسمي: ۰۷/۰۱/۱۹۸۳

استفاده كننده عمده: نيروی دريايی امريكا

انواع: F/A-18E/F Super Hornet , CF-18 Hornet , F-18 Hornet

تعداد سرنشين: ۱

قيمت: ۳۹.۵ ميليون دلار

طول: ۱۷.۱ متر

طول بال ها: ۱۲.۳ متر

ارتفاع: ۴.۷ متر

وزن (تهي): ۱۱.۲۰۰ كيلوگرم

وزن (مجهز شده): ۱۶.۸۵۰ كيلوگرم

حداكثر وزن موقع Takeoff: حدود ۲۳.۴۰۰ كيلوگرم

كارايی

حداكثر سرعت: ۱.۸۱۴ كيلومتر در ساعت تا ۱۱۰۰۰متر

نياز به سرويس(تعميرات): ۱۵۰۰۰ متر

سرعت اوج گرفتن: ۲۴۵ متردر ثانيه

تسليحات

حمل بيش از ۶.۲۱۵ كيلوگرم انواع موشك،راكت،بمب،تانكرسوخت

موشك های هوا به هوا: ضدهوايی AIM-9,AIM-7,AIM-120

هوا به زمين: AGM-45 Shrike,AGM-65 maverick

AGM-88 HARM, SLAM, JSOW

ضد ناو: AGM-84 Harpoon

ترتيب ساخت:

F-15, F-16, YF-17, F/A-18, F-20, F-21, F-22

هواپيماهای قابل مقايسه:

F-16 Falcon

MiG-29 Fulcrum

Mirage 2000

AIDC ching-Kuo


منبع :

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

و یک سری اطلاعات دیگه که برخی از آنها در بالا ذکر شده است

F/A-18 Hornet Specifications
Primary Function: Multi-role attack and fighter aircraft
Contractor: McDonnell Douglas
Crew: A,C and E models: One
B,D and F models: Two
Unit Cost: $29 million
Powerplant :
Two F404-GE-402 enhanced performance turbofan engines (17,700 pounds (8,027 kg) static thrust each)
Dimensions :
Length: 56 feet (16.8 meters)
Wingspan: 40 feet 5 inches (13.5 meters)
Height: 15 feet 4 inches (4.6 meters)
Weights :
Empty: 23,050 lb (10455 kg) -- F/A-18C
Maximum Takeoff: 51,900 pounds (23,537 kg)
Performance :
Speed: Mach 1.7+
Ceiling: 50,000+ feet
Range: Combat: 1.089 nautical miles (1252.4 miles/2003 km), clean plus two AIM-9s
Ferry: 1,546 nautical miles (1,777.9 miles/2844 km), two AIM-9s plus three 330 gallon tanks retained
Armament :
One M61A1/A2 Vulcan 20mm cannon; AIM 9 Sidewinder, AIM 7 Sparrow, AIM-120 AMRAAM, Harpoon, Harm, SLAM, SLAM-ER, Maverick missiles; Joint Stand-Off Weapon (JSOW); Joint Direct Attack Munition (JDAM); various general purpose bombs, mines and rockets.

[aluminum]

اینم چند تا عکس و مشخصات نوع E , F

F/A-18E/F Super Hornet Specifications
Primary Function: Multi-role attack and fighter aircraft
Contractor: McDonnell Douglas
Crew: E model: One; F model: Two
Unit Cost: $57 million
Powerplant
Two F414-GE-400 turbofan engines rated at 22,000 lb (9,977 kg) static thrust each
Dimensions
Length: 60.3 feet (18.5 meters)
Wingspan: 44.9 feet (13.68 meters)
Height: 16 feet (4.87 meters)
Weights
Empty: N/A
Max. TOW: 66,000 pounds (29,932 kg)
Performance
Speed: Mach 1.8+
Ceiling: 50,000+ feet
Range: Combat: 1,275 nautical miles (2,346 kilometers), clean plus two AIM-9s
Armament
One M61A1/A2 Vulcan 20mm cannon; External payload: AIM 9 Sidewinder, AIM-9X (projected), AIM 7 Sparrow, AIM-120 AMRAAM, Harpoon, Harm, SLAM, SLAM-ER (projected), Maverick missiles; Joint Stand-Off Weapon (JSOW); Joint Direct Attack Munition (JDAM); Data Link Pod; Paveway Laser Guided Bomb; various general purpose bombs, mines and rockets.

[jamshidjap]

گزارش بازديد يک ايراني از کارخانه هواپيما سازي (( بوئينگ ))

مجله ماشین شماره 181
نوشته : مهندس فرهاد کاشانی


اورتEverett واشنگتن- 16 اکتبر 1997

ساعت شش و نیم صبح بود که در جلوی در محل تور کارخانه بوئینگ پارک کرده بودم. دو سال قبل که در یک مسافرت زمینی به ونکور کانادا می رفتم در میان راه خود را به کارخانه بوئینگ رساندم اما موفق به دیدار آن نشدم زیرا بازدیدکنندگان صبح زود صف کشیده و بلیط های مجازی تور را که برای 70 دقیقه انجام می شود گرفته بودند و مسئول مربوط به من گفت معمولا در دو ساعت اول بلیط های روز تمام می شود و برای روز های بعد از بلیط رزرو نمی نمایند.این با که برای مسافرت کاری

و هواپیمکا به شهر سیاتل آمده بودم تصمیم گرفتم که روز دوم صبح زود خود را به محل رسانده و از این کارخانه عظیم بازدید نمایم. حمل دوربین و کیف به داخل ساختمان ممنوع بود و در محل تور عکس هایی از بنیانگذاران بوئینگ یعمی بیل بوئینگ و نفر دیگر که یک افسر نیروی دریایی بود به چشم می خورد.نام اولیه کارخانه در سال تاسیس یعنی 1916 _ PACIFIC AERO PRPDUCTS بود و دو سال بعد به بوئینگ تبدیل شد.بیل بوئینگ یک کارخانه چوب بری داشت ولی به پرواز خیلی

علاقه مند بود و به این ترتیب موسسه بزرگترین هوافضایی صنعتی جهان شد.کارخانه جات بوئینگ جمعا 234.000 کارمند و کارگر داشته و سه مرکز عمده آن کارخانه اورت در ایالت واشنگتن است که بوئینگ های بدنه پهن 777.747.767 را می سازد و دیگری کارخانه تاکنوما در ایالت واشنگتون که بوئینگ های 757.737 را می سازد و کارخانه سوم در شهر دیچیتای ایالت کانزاس قطعات بدنه را برای دو کارخانه فوق می سازد.تورهای بوئینگ فقط در کارخانه اورت اجرا می شود که در ضمن بزرگترین

نیز میباشد.ساختمان تولید بوئینگ های 747.777.767 را شاید بتوان بزرگترین ساختمان صنعتی جهان یا بزرگترین فضای یک پارچه سریسته جهان نامید.حجم این ساختمان 13.2 میلیون متر مکعب می باسد و مساحت آن 1.3 میلیون متر مربع که در داخل آن می توانید 74 زمین زمین فوتبال آمریکایی و یا 911 زمین بسکت بال و یا کلیه( دیزنی لند ) و کلیه پارکینگ های وابسته اش را جای دهید.احتمالا چند استادیوم صد هزار نفری تهران نیز در آن جای خواهد گرفت.یک تونل 500 متری پیاده رو

وجود دارد که بازدیدکنندگان با استفاده از نصف طول این تونل خود را به وسط ساختمان می رسانند و از آنجا با آسانسور به محلی می روند که تمام کارخانه را می توانند زیر پا ببینند.کارخانه بوئینگ اخیرا با خرید مکدانل دلگلاس باز هم به اندازه خود افزود و تنها رقیب آن در دنیا با فاصله زیاد صنایع ارباس اروپا می باشد که توسط دولت های اروپایی حمایت میشود.تور این کارخانه با نمایش یک فیلم 15 دقیقه ای راجع به تاریخچه این کارخانه آغاز می شود و سپس با سوار شدن یک اتوبوس

و رفتن به محل کارخانه اصلی ادامه پیدا می کند.پی از پیاده شدن در محل اصلی تونل 500 متری و طی نصف آن با آسانسور حدود 5 طبقه به بالا رفتیم و در اولین محل تماشای ساخت هواپیما قرار گرفتیم. در قسمت اول دماغه هواپیما ساخته می شد و امکان بود در حدود 7 دماغه را در محل مختلف از شروع تا تکامل دید.دماغ
ه این هواپیما از 9 قسمت بزرگ تشکیل شده که از کارخانه (دیچیتا) با قطار به این محل آورده می شود.کمی دورتر می شود محل ساخت بال هواپیما را دید.جالب است

که بدانید یک تکنسین با قد 175 سانتیمتر می تواند در داخل بال هواپیما بایستد و از داخل روی قسمت های مختلف بال کار کند.محل کارخانه به قدری تمیز و مرتب بود که باورکردنی نبود و در قسمت آخر مونتاژ ابتدا دو بال 747 توسط باک مرکزی به هم وصل شده و پس از تست بنزین ریزی باک وسط شروع به نصب قطعات بدنه روی بال می نمودند.در اینجا می توانستید 7 بوئینگ 747 را در مراحل مختلف تکامل ببینید. زمان شروع تا پایان ساخت یک 747 حدود 5 ماه می باشد.تولید کل کارخانه

اورت در حدود 12 فروند 777.747.767 در ماه میباشد و کارخانه تاکوما نیز در حدود 20 فروند بوئینگهای 737 و 757 (خدا خط تولیدش را بیامورزد) تولید می نماید.بنابراین اگر همه چیز خوب پیش رود امسال این کارخانه بیش از 360 هواپیما خواهد ساخت که حدود 80 فروند بیشتر از سال قبل میباشد که حاکی از بازار خوب هواپیما
است.مجموعا 60 خلبان برای این شرکت کار می کنند که 5 نفر خلبان جت های خصوصی شرکت و 55 نفر خلبان آزمایشی می باشند که از این عده 5 نفر زن هستند.

ادامه دارد

[jamshidjap]

قسمت دوم

باند فرودگاهي در جوار اين کارخانه وجود دارد که متعلق به اين کارخانه نيست ولي بوئينگ از آن براي پرواز هايش استفاده مي کند.خوشبختي ما در اين روز اين بود که قرار بود يک فروند بوئينگ 300_777 که سه متر از بوءينگ 747 درازتر است اولين پرواز آزمايشي خود را انجام دهد .اين طور که به ما گفتند هنگاميکه اين کارخانه هر چندين سال يک بار يک هواپيماي

جديد مانند 767 يا 777 را به پرواز در مي آورد جشن بزرگي در کارخانه بر پا مي شود و تمام کارمندان از يک سوي باند شاهد پرواز اول بوده و پس از بلند شدن هواپيما با کف زدن مراتب خوشنودي خود را نشان مي دهند.اين اتفاق نادر است و اگر فکر کنيد در سي سال گذشته فقط 6 مدل 737 . 727 .747 .757 .767.777 عرضه شده است که مي شود 5 سال يک بار منظره
ديگري که

بيشتر اتفاق مي افتد عرضه مدل هاي کشيده پس از عرضه مدل اول مي باشد .به عنوان مثال پس از اولين پرواز 300_77 در سال 94 اکنون در سال 97 مدل 300 يعني دو مدل بالاتر آماده پرواز بوده و با توجه به مدل هاي مختلف که هر يک به طولشان اضافه مي شود سالي يک بار يا دو بار هم مراسم کوچکتري براي پرواز اول مدل هاي جديد انجام مي شود و امروز

يکي از اين روز ها بود و راهنما به ما گفت که پس از اتمام تور در ساعت 15/10 بهتر است ما در محل تور ايستادو وباند فرود را تماشا کنيم.در اينجا راهنماي تور قيمت برخي از هواپيماها و ظرفيت آنها را به ما گفت.بوئينگ767 با ظرفيت حداکثر 350 نفر و قيمت پايه 80 ميليون دلار که مي تواند تا 107 ميليون دلار بالا برود.بوئينگ 777 با ظرفيت حداکثر 440 نفر و قيمت بين

125 تا 150 ميليون دلار و بوئينگ 747 با قيمت بين 150 تا 185 ميليون دلار و ظرفيت حداکثر در حدود 568 نفر.براي خريد هواپيما خريدار بايد يک سوم قيمت آن را در شروع قرار داد يک سوم را در اواسط ساخت و يک سوم را در زمان تحويل بپردازد.هواپيما ها در محل کارخانه بوئينگ تحويل داده شده و خلبانان خريدار موظف به بردن هواپيما از فرودگاه بوئينگ
مي باشند.

براي هر هواپيما پس از پايان مونتاژ و قبل از رنگ آميزي آزمايش فشار فشار هوا مي شود که پس از دميدن هوا به داخل کابين و افزايش فشار ده ها کارگر کارخانه با قلم رنگ زني و سطل آب و صابون کف صابون را در محل درزها ماليده و منتظر مي شوند که ببينند آيا باد از جايي خالي مي شود يا خير.درست به همان طريق که تيوپ دوچرخه و يا ماشين پنچرگيري مي شود.

پس از اتمام اين آزمايش هواپيما از اين کارخانه به کاخانه ديگري که محل رنگرزي است برده مي شود و طي هشت مرحله هواپيما رنگ مي خورد .در اول مراحل با توليد شارژ منفي در بدنه و شارژ مثبت در رنگ محيطي به وجود مي آيد که رنگ مانند مغناطيس جذب بدنه مي شود .سپس هواپيما به محيط بيرون برده مي شود و سوختگيري مي شود و آزمايش هاي نشت بنزين در آن

انجام مي شود.بالاخره تور به پايان رسيد و پس از پياده شدن از اتوبوس در يک تپه چمني که حدود يکصد نفر ايستاده بودند منتظره اولين پروازه 300_777 شديم.هزاران نفر در نقاط مختلف مشغول تماشاي اين اتفاق نادر بودند.ماشين هاي آتش نشاني بوئينگ که از تمام ايالت واشنگتن مجهزتر است و بزرگترين آتش نشاني صنعتي جهان مي باشد در محل هاي تعين شده انتظار مي کشيدند.يک هليکوپتر بزرگ نيز که گويا مشغول فيلم برداري و يا نظاره اين جريان بود در يکصد متري بالاي باندميخکوب به مدت 15 دقيقه ايستاده بود.


ادامه دارد

[aluminum]

MIG-29 FULCRUM

هواپیماهای جنگنده از ستون و پایه های هر نیروی هوایی هستند و نقش بسزایی در پیروزی و یا شکست در یک نبرد را دارند . هواپیمای رهگیر و شکاری میگ۲۹ از بهترین هواپیماهای حال حاضر جهان است که در کشورهای مختلفی از جمله ایران در حال خدمت است .

هواپيماي ميگ 29 (نامگذاری ناتو: فالكرومFulcrum ) با هدف ايجاد برتري هوايی توسط اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شد . طراحي و ساخت اين هواپيما توسط شركت ميكويان از سال1970 آغاز و اولين فروند از اين هواپيما در سال1983 وارد خدمت شد . هواپيماي ميگ 29 از بهترين محصولات صادراتي براي شوروي در زمان خود و براي روسيه در حال حاضر بوده و توانسته سود قابل توجهي را نصيب سازندگان خود كند .

تاریخچه ي هواپيماي ميگ29 : برنامه ي ساخت هواپيماي ميگ 29 به سال1969 بازمیگردد در آن زمان شوروی برنامه FX ایالات متحده را زیر نظر داشت و برنامه ي FX كه به ساخت هواپيماي اف15 ( F-15 EAGLE) منجر گرديد دليل تصميم شوروي براي طراحي و ساخت هواپيما ميگ 29 بود شوروی پس از ساخت هواپیمای اف۱۵ توسط ایالات متحده این موضوع را درك کرد كه هواپیماهای جديد ساخت آمريكا تا حد قابل توجهي داراي برتري نسبت به هواپيماهاي شوروي هستند و از تکنولوژی پيشرفته تري نسبت به اين كشور برخوردار میباشند . هواپيماي ميگ 21(MiG-21 Fish bed) با وجود چالاكي زياد و قدرت مانور خوب خود در طول روز در شب قادر به انجام ماموریت نبود و از كم بودن برد عملياتي و عدم توانايي استفاده از جنگ افزارهاي گوناگون در حد قابل ملاحظه اي رنج میبرد . هواپيماي ميگ23 (MiG-23 Flogger) نیز كه با هدف مقابله با هواپيماي اف4 فانتوم (F-4 Phantom II) طراحي و ساخته شده بود با وجود سرعت و برد عملياتي مناسب و داشتن فضاي كافي براي حمل سوخت و جنگ افزارهاي مختلف ولي از قدرت مانور كمي بهره میبرد و در نبردهاي داگفايت تا حد زيادي ناموفق نشان ميداد در اين شرايط شوروي به وجود يك هواپیما كه ضمن داشتن چالاكي و قدرت مانور خوب داراي برد عملياتي كافي و امكان استفاده از جنگ افزارهای گوناگون در حد خوبي را داشته باشد احساس ميكرد و در كنار اين موارد اين هواپيما بايد از سیستمهای پیشرفته اي براي رقابت با هواپیماهای ساخت امريكا هم استفاده ميكرد.در واكنش به اين نياز ستاد فرماندهي شوروي درخواست ساخت هواپيما پشرفته تاكتيكي را ارائه داد و اين درخواست را در طرح( PFI Perspektivnyi Frontovoi Istrebitel ) كه مخفف هواپيماي پيشرفته تاكتيكي به زبان روسي است اعلام شد . مشخصات خواسته شده براي اين طرح از سوي شوروي تا حد زيادي افراطي و جاه طلبانه نشان میداد. هواپيماي مورد درخواست آنان بايد برد عملياتي زياد / داراي قابليت خوب براي نبردهاي نزديك / چالاكي و مانور عالي / داراي حداقل سرعت2 ماخ / داراي قابليت حمل تسليحات سنگين / به همراه استفاده از آيروديناميك پيشرفته باشد كه اين مورد آخر توسط موسسه آيروديناميك روسيه به همراهي شركت سوخو در حال انجام مراحل تحيقياتي بود . (طرح آيروديناميك مورد نظر شوروي توسط موسسه آيروديناميك روسيه و شركت سوخو در حال انجام مراحل تحقيقاتي بود و شركت ميكويان از نتايج اين تحقيقات در ساخت هواپيماي ميگ29 استفاده كرد). در سال1971 شوروي اعلام كرد طرح هواپيماي PFI يا همان هواپيماي پيشرفته تاكتيكي پر هزينه است و قابليت برآورده نمودن نيازهاي شوروی را براي ساخت هواپيماي جنگنده سبك وزن به مانند اف16 (F-16 Fighting Falcon) و اف17(YF-17 Cobra)ندارد بعد از لغو این طرح شوروي دو طرح جديد با نامهاي LPFI و TPFI براي ساخت ارائه کرد طرحLPFIساخت يك هواپيماي تاكيكي پيشرفته سبك وزن و طرح TPFI ساخت يك هواپيماي تاكتيكي سنگين وزن بود و تفاوت طرح PFI ابتدايي شوروي و طرح دوم PFI در تخصصي تر شدن آن است . طرح كلي PFI هواپيماي پيشرفته تاكتيكي اوليه به دو طرح تخصصي تر تبديل شد كه در هر كدام به روي بعضي از مشخصات بيشتر از ساير مشخصات با توجه به هدف ساخت و نوع ماموريت تاكيد شده بود . طرح هواپيماي تاكتيكي پيشرفته سبك وزن يا همان LPFI به شركت ميكويان سپرده شد و سرانجام به ساخت هواپيماي ميگ29 منجر شد و طرح هواپيماي پيشرفته تاكتيكي سنگين وزن و يا همان TPFI براي مقابله با هواپيماي اف15 به شركت سوخو سپرده شد كه اين طرح نيز با ساختن هواپيماي سوخو 27 به پايان رسيد . طراحي هواپيماي LPFI با مشخصات جديد در سال1974 شروع و با ساخت هواپيماي ميگ29 اي (MiG-29A) به اتمام رسید. اولين پرواز اين هواپيما در 6 اكتبر 1977 صورت گرفت .هواپيماي ميگ29 تنها يك ماه بعد از اولين پرواز خود در نوامبر 1977 ازسوي ماهوارهاي جاسوسي آمريكا مورد شناسايي قرار گرفت . اين هواپيما هنگامي كه در مركز آزمايش پرواز ژوكوفسكي(Zhukovsky) در نزديكي شهرك رامنسكوي(Ramenskoye) حضور داشت مورد شناسايي قرار گرفت و ايالات متحده هواپيمايي با مشخصات شبيه به هواپيماي اف17(YF-17 Cobra) را مشاهده كرد .

ميگ2۹بي(MiG-29B) با تاخيري كه به دليل حادثه در دو نمونه اوليه ميگ29 اي(MiG-29A) بدليل ايراد در موتورها بود در ژوئن سال1983 وارد خدمت شد و ناتو هواپيماي ميگ29 بي (MiG-29B) را فالكروم اي(Fulcrum-A) نامگذاری كرد. به طور منطقي بايد ميگ 29 A بايد فالكروم اي(Fulcrum-A) ناميده ميشد ولي بدليل آنكه تا قبل از آن ناتو ميگ29 ای (MiG-29A) را ندیده بود ميگ29بي را نمونه ابتدايي ميگ فرض كرد و فالكروم اي(Fulcrum-A) نامگذاری كرد هواپيماي ميگ29 يا همان (Fulcrum-A) در مجموع به تعداد 840 فروند توليد شد .اولين باري كه هواپيماي ميگ 29 به در غرب به نمايش عمومي درآمد در جولاي 1986 در فنلاند بود و برای بار دوم هم در سپتامبر 1988 در نمايشگاه هوايي فارنبورو (Farnborough Air Show) در بريتانيا به نمایش گذاشته شد و غربيها تحت تاثير قدرت زياد و چالاكي اين هواپيما قرار گرفتند . ميگ 29 در زمان شوروي مورد توجه اين شوروي قرار داشتند اما بعد از شوروي با وجود مجهز شدن به سيستمهاي آيونيكي پيشرفته و چند منظوره بودن و قابليت حمل مخازن سوخت خارجی و امکانات گسترده ديگر مورد توجه روسيه قرار نگرفت كه اين به دليل سياست نامناسب مسئولان شركت ميكويان نسبت به شركت سوخو در شناخت خواست و تمايل مسئولان روسيه بوده است با اين وجود مسئولان شركت ميكويان با گسترش اين هواپيما سعي در صادرات آن به خارج از كشور را دارند البته به نقل از منابع غير رسمي دستيابي غرب به اطلاعات هواپيماي ميگ29 از دلايل مهم اين تصميم از جانب مقامات روسيه است .

اين هواپيما تاكنون به كشورهايي شامل : الجزاير /بنگلادش/بلغارستان/كوبا/چك /اتيوپي/اريتره/آلمانشرقي/مجارستان/عراق/ايران/هند/مالزي/برمه/ پرو/لهستان/روماني/صربستان/اسلواكي/سوريه و يمن فروخته شده است اين كشورها به همراه اقمار سابق شوروي به مانند بلاروس/قزاقستان/مولداوي/تركمنستان/اكراين و ازبكستان از استفاده كنندگان از اين هواپيما هستند . هواپيماي ميگ 29 در حال حاضر تحت پروژه های مختلف توسعه و بهينه سازي قرار دارد و آخرين نمونه هاي اين هواپيما ميگ29 اس ام تي (MiG-29 SMT) و ميگ29ام 2(MiG-29 M2) هستند .نمونه جديد ناو نشين هواپيماي با نام ميگ29 كي(MIG-29K) براي استفاده در نيروي دريايي هند كه به تازگي ناوهواپيمابر درياسالار گورشكوف را از روسيه خريداري كرده در حال توليد است .

سوابق نبرد هواپيماي ميگ29:

اين هواپيما به وسيله خلبانان عراقي در جنگ1991 خليج فارس و پيش آن نيز در جنگ اين كشور با ايران حضور داشت و بعد از آن از سوي صربستان به عنوان بزرگترین دارنده اين هواپيما در بلوك شرق در برابر انبوهي از جنگندهاي غربی از نظر تعداد و نوع قرار گرفته است و در جنگ ميان دو كشور اريتره و اتيوپي از سوي اريتره در برابر هواپيماهاي سوخو27 اتيوپي مورد استفاده قرار گرفت و در همه آنان يك شكست خورده بزرگ بوده چه در برابر هواپيماهاي غربي و چه در برابر هواپيماي سوخو27 و كارنامه موفقي از خود به جاي نگذاشت اما اين امر نه به دليل ضعف اين هواپيما بلكه بيشتر به دلايل خارجي به مانند استفاده كنندگان اين هواپيما و كيفيت هاي پايين نمونه صادراتي نسبت به نمونه اصلي بوده است كه باعث شده اين هواپيما ناموفق و غير قابل اعتماد جلوه كند . هواپيماهاي تحت اختيار عراق در جنگ اول خليج فارس در برابر هواپيماهاي ايالات متحده و متحدانش كه با تعداد زياد و پشتيباني مناسب هوايي آسمان را در اختيار خود قرار داشتند نتواستند كاري از پيش برند و در حقيقت فرصتي براي اينكه خود را نشان دهند بدست نياوردند ودر جنگ دوم خليج فارس نيز هواپيماهاي ميگ29 عراق حتي از زمين نيز برنخواستند . فالكرومهاي عراق در جنگ با ايران نيز بيشتر با استفاده بمبهاي غير هدايت شونده و راكتها در نقش يك بمب افكن ظاهر شدند تا يك جنگنده براي انجام ماموریت تخصصي خود باشند. هواپيماهاي تحت اختيار صربستان نيز با تكنولوژي و سلاحهاي مربوط به 15 سال قبل و مربوط به زمان جنگ سرد و شوروي سابق در برابر كه هيچگونه بهينه سازي نشده بودند و از كمبود قطعات يدكي رنج ميبردند در برابر انبوه جنگدهاي متعلق به ناتو كه در بهترين شرايط به سر ميبردند كاري از پيش نبردند . اين هواپيما در جنگ افغانستان در مقابل هواپيماهاي سوخوي22 افغانستان و و در نبرد كارگيل كشمير از سوي هندوستان هم مورد استفاده قرار گرفته و در چند نبرد كوچك ديگر هم شركت داشته است .




--------------------------------------------------------------------------------


ميگ29ايMiG-29A- Fulcrum A:

نمونه ابتدايي ساخته شده از اين هواپيما كه در سال1982 وارد خدمت شد.



--------------------------------------------------------------------------------

ميگ29بي MiG-29B-Fulcrum A:

نمونه صادراتي اين هواپيما فاقد امكانات لازم براي حمل تسليحات اتمي است و داراي رادار اصلاح شده براي افزايش قابليت هاي آن و سيستم (ECM) براي مقابله با جنگ الكترونيك و سيستم (IFF) براي شناسايي دوست از دشمن كه اين عبارت مخفف(Identification Friend or Foe) است . هواپيماهاي ميگ29 ايران از اين نوع هستند .



--------------------------------------------------------------------------------



ميگ29 يوبي MiG-29UB-Fulcrum B:

نمونه آموزشي اين هواپيما با كد UB كه مخفف آموزشي رزمي(Uchebno-Boevoi / trainer-combat) شناخته ميشود و دو سرنشينه و فاقد رادار است و بنا به ساختار خود ميتواند كارايي هاي زيادي برايش در نظر گرفت ميتوان در امور آموزش و يا يك سوخت رسان استفاده كرد هر چند كه با توجه به برد عملياتي محدود از قابليت منحصر به فردي برخوردار نيست و پسوند رزمي آن با كارايي آن سازگار به نظر نميرسد مگر آنكه با افزودن امكانات اين قابليت را براي اين نمونه فراهم كنيم در ضمن يك توپGSh-30 30 ميلي متري نيز در آن بكار رفته است .



--------------------------------------------------------------------------------

ميگ29 اس MiG-29S-Fulcrum C اولين نمونه :

اين نمونه مانند ميگ29 بي است اما بدنه هواپيما بزرگتر است داراي ساختار(FatBack) است كه براي افزودن حجم مخازن داخلي است و از سيستم ضد جيمينگ استفاده ميكند.



--------------------------------------------------------------------------------

ميگ29 اس MiG-29S -Fulcrum Cدومين نمونه :

در اين نمونه هواپيما ميتواند مقدار بيشتري از تسليحات را حمل كند به علاوه ي استفاده از دو تانكر خارجي از تغييرات ظاهري هواپيما است . رادار اين نمونه را NO19ME انتخاب كرده اند اين رادار ميتواند 10 هدف را شناسايي كند و همزمان از دو موشك آر 77(AA-12 Adder) براي نابود كردن اهداف استفاده كند .



--------------------------------------------------------------------------------

ميگ29 اس ام MiG-29SM-Fulcrum C :

اين نمونه از تمام قابليتهاي ميگ29 اس برخوردار است و امكان استفاده از موشكهاي هوا به زمين هدايت شونده و بمبهاي هدايت شونده تلويزيوني و ليزري را دارد .



--------------------------------------------------------------------------------

ميگ29 ام يا همان ميگ33 MiG-29M/MiG-33 -Fulcrum E:

نمونه پيشرفته و چند منظوره هواپیمای ميگ29 است كه ساختمان آن از آلياژ مقاوم و سبك الومينيوم_ليتيوم ساخته شده و سيستم كنترل پرواز مكانيكي را جايگزين سيستم كنترل fly-by-wire كرده اند . در آن از موتورهاي RD-33K با قدرت تراست بيشتر استفاده شده و رادار ژوك (N010 Zhuk) با امكان شناسايي عوارض زمين را براي اين مدل در نظر گرفته اند . در زير هر بال 4 جايگاه( در مجموع 8 جايگاه) براي تسليحات آماده شده است كه در صورت استفاده از فضاي ميان دو موتور اين مقدار باز هم بيشتر خواهد شد . كاكپيت نيز بهينه سازي شده و دو صفحه نمایشگر جديد به آن افزوده شده است و اين هواپيما كاملا قادر به استفاده از موشک آر77(AA-12 Adder) است.



--------------------------------------------------------------------------------

ميگ يو بي ام MiG-29UBM :

نمونه دو نفره آموزشي چند منظوره كه هرگز توليد نشد .




--------------------------------------------------------------------------------


ميگ29 اس ام تي MiG-29SMT

اين نمونه در حقيقت همان نمونه بهينه سازي ميگ29 اس است كه در آن قطعات قديمي هواپيما با قطعات نرم افزاري و سخت پيشرفته تر ميگ 29 ام يا همان ميگ33 جايگزين شده اند . با افزودن به حجم مخازن داخلي اين هواپيما بدون استفاده از مخازن خارجي تا برد 2100 كيلومتر و شعاع 1050 كيلومتر ميتواند ماموريت انجام دهد . كابين اين هواپيما با افزوده شده دو نمايشگر بزرگ مسطح كرستال مايع((LCDتمام رنگي و دو نمايشگر مسطح تك رنگ كوچك بهينه سازي شده و رادار بهينه سازي شده N019MP را براي اين نمونه در نظر گرفته اند كه به برد و قابلیتهای هوا به زمين آن افزوده شده و اين تغييرات با استفاده از موتورهاي توربوفن كليموف (RD-43 turbofans ) كامل ميشود . در مجموع مقدار حمل سلاح در اين مدل 500 KG افزوده شده و به عدد4500 KG رسيده است . اين نمونه قادر نيز به مانند ميگ29 ام(ميگ33) داراي حداقل 8 جايگاه تسليحات است و ميتواند از تمامي تسليحاتي كه در ميگ29 ام استفاده ميشود استفاده كند . كشور روسيه و يمن از استفاده كنندگان اين نمونه از اين نمونه از اين هواپيما هستند .


ميگ 29 كي MiG-29K-Fulcrum D اولين نمونه :

نمونه ساخته شده براي نيروي دريايي براي استفاده در ناو هواپيما بر است كه از تمامي امكانات نرم افزاري و سخت افزاري ميگ29 ام (ميگ33) استفاده ميكند و از ساختار محكمتري برخوردار است و مجهز به ارابه فرود بروي عرشه ناوهواپيمابر و تجهيزات ديگر است و براي استفاده در ناوهاي هواپيمابر كلاس درياسالار كوزنتسف طراحي شد ولي اين طرح لغو شد .


ميگ 29 كي MiG-29K -Fulcrum D دومين نمونه :

اين نمونه براي نيروي دريايي هند ساخته و سفارشي سازي شده و به حجم مخازن داخلي افزوده اند و براي دماغه اين هواپيما از پوشش لاستيكي استفاده ميشود و از سيستم پرواز جديد(fly-by-wire) بجاي سيستمهاي آنالوگ قديمي استفاده شده است و مابقي مشخصات اين هواپيما به مانند هواپيماي ميگ29 ام و اس ام است .

ميگ29 يو بي تي MiG-29UBT :

اين مدل نمونه بهينه سازي هواپيماي ميگ29 يو بي( آموزشي/نظامي) است كه در بروي آن تغييراتي را كه بروي ميگ 29 بي(MiG-29B) انجام داده اند و هواپيماي ميگ29 بي را به ميگ29 اس ام تي (MiG-29 SMT)تبديل كرده اند اين تغييرات را هواپيماي ميگ 29 يو بي انجام داده اند و به نمونه ميگ29 يو بي تي (MiG-29UBT)تبديل كرده اند . اين طرح لغو شده .


ميگ29 ام2 MiG-29M2 :

نمونه چند منظوره و دو نفره كه در آن از ساختار وسايل مورد استفاده در هواپيماي ميگ29 ام استفاده شد و تنها تفاوت آن استفاده از يك LCD بزرگ و استفاده از سيستم پرواز ديجيتال است و نمونه تك نفره ميگ 29ام 2 (Mig-29 M2) هم ميگ29 ام1 (Mig-29 M1) هست كه با مقداري تفاوت با نام ميگ29 كي(Mig-29 K) يا همان نمونه دريايي ميگ29 شناخته ميشود .


ميگ29 او وي تي يا همان ميگ35 MiG-29OVT/MiG-35-Fulcrum F :

آخرين نمونه ساخته شده از ميگ 29 است كه از تمام نمونه هاي قبلي پيشرفته تر است و مجهز به سيستم تغيير بردار رانش هست كه براي كنترل آن از سيستم fly-by-wire استفاده ميشود . اين نمونه از بدنه هواپيماي ميگ29 ام 1 استفاده ميكند و از آيونيك خيلي پيشرفته اي برخوردار است و از امكانات خوب دفاعي و سيستمهاي خوكار براي تهاجم استفاده ميكند و از HOTAS هم استفاده ميكند و به دليل استفاده از سيستم CGI ميتواند مستقلانه به انجام ماموريت اقدام كند . اين نمونه از هواپيماي ميگ29 خيلي چالاك است و شعاع عملياتي آن بدون مخازن خارجي1100 كيلومتر است (برد عملياتي 2200 كيلومتر) و در اين نمونه امكان استفاده از 3 مخزن خارجي وجود دارد كه در صورت استفاده از اين 3 مخزن خارجي برد عملياتي اين هواپيما بيشتر خواهد شد . قادر به استفاده از اكثر موشكهاي هوا به هوا و هوا به زمين مختلف و بمبهاي و موشكهاي هدايت شونده با تلويزيون و ليزر است و مجهز به هشت جايگاه اسلحه است . روسيه سعي در صادرات اين هواپيما به خارج دارد و خاورميانه از مهمترين مشتريان اين هواپيما است روسيه در حال مذاكره براي فروش اين هواپيما به كشورهاي سوريه / ليبي/ايران/الجزاير/سودان/هند/مالزي/برزيل/پرو و چند كشور ديگر است .

مشخصات فني:

نوع كاربري: جنگنده چند منظوره

شركت سازنده: ميكويان - گروويچ

تعداد خدمه: 1 نفر

موتور:2 عدد كليموف مدل RD-33 توربوفن وداراي پس سوز باتراستي برابر 18298 پوند در هركدام

ابعاد: 17.37 متر طول، 11.4 متر عرض، 4.7 متر ارتفاع

مساحت بال: 38 متر مربع

وزن خالي: 10.9 تن

حداكثروزن: در فالكروم اي 18.5 تن

حداكثر سرعت: 2.3 ماخ

حداكثر ارتفاع پروازي: 56000 پا

حداكثر برد: 1500 كيلومتر

تسليحات:

منابع:
military-aviation.blogfa.com

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

طبق معمول این یکسری اطلاعات در باره این هواپیما

MiG-29 Fulcrum Specifications
Primary Function: Multi-role fighter
Contractor: Mikoyan-Gurevich
Crew: One
Unit Cost: N/A
Powerplant
Two Klimov/Sarkisov RD-33 turbofans at 18,298 afterburning pounds of thrust each
Dimensions
Length: 56 feet and 10 inches
Wingspan: 37 feet and 3.25 inches
Height: 15 feet and 6.2 inches
Weights
Empty: 24,030 pounds
Maximum Takeoff: 40,785 lb (18500 kg) -- Fulcrum-A
Performance
Speed: Mach 2.3 (1,520 mph)
Ceiling: 55,775 ft (17000 m) -- Fulcrum-A
Range: 932 miles (810 nm / 1500 km) with internal fuel -- Fulcrum-A
Armament
One 30mm GSh-301 cannon with 150 rounds, Six AAMs including a mix of SARH and AA-8 Aphid (R60), AA-10 Alamo (R27T), AA-11 Archer, (R73), FAB 500-M62, FAB-1000, TN-100, ECM Pods, S-24, AS-12, AS-14

[aluminum]

مقایسه Su-27 و MiG-29

هواپیمای سوخو Su-27 فلانکر همیشه یکی از بحث برانگیز ترین و مورد توجه ترین هواپیماهای جنگنده بوده است. وقتی به بررسی هواپیماهای ساخت شوروی سابق می پردازیم، اغلب به کلمه «فلانکر» در کنار کلماتی چون «بهترین» و «برترین» بر می خوریم. این تصور که بهترین هواپیمای ساخته شده در شوروی هواپیمای سوخو Su-27 فلانکر بوده است به خوبی در اذهان عموم جای گرفته است. در همین حال بسیاری دیگر بر این عقیده اند که جنگنده ای که برای مقابله با با F-15 یا F-16 ساخته شده بود نه سوخو Su-27 و نه MiG-31، بلکه میگ MiG-29 بوده است. خواه یا ناخواه در مقالاتی که در مورد این دو هواپیما یعنی فلانکر و فولکروم نوشته می شود، مقایسه ای ذهنی بین این دو توسط خواننده صورت می گیرد. هدف این مطلب بررسی توانایی ها، نقاط قوت و نقاط ضعف دو هواپیمای مذکور است:

نقاط قوت سوخو Su-27:

1- بقاپذیری بالا در میدان نبرد

۲- حمل مهمات سنگین، شامل موشک های R-27R-1, R-27R-2, R-27ET/T/ER

3- رادارهای نسبتاً قدرتمند با حسگر هایی دقیق

4- قدرت مانورپذیری بسیار بالا



نقاط ضعف میگ MiG-29:

1- برد نسبتاً بسیار محدود و کم

2- حمل تنها دو فروند موشک R-27 برای ماموریت های رهگیری

3- تکیه بسیار بر کنترلرها و رادارها و تجهیزات زمینی

4- قدرت پردازش و جنگ الکترونیک بسیار ضعیف


--------------------------------------------------------------------------------

اگر شخصی به نکات بالا به صورت کاملاً بسته نگاه کند و یک جانبه قضاوت کند، شاید سوخو Su-27 را کاملاً نسبت به MiG-29 برتر بداند. اما یک نگاه دقیق تر و بررسی موشکافانه تری می تواند حقایق بیشتری را برای ما آشکار کند، چرا که این ویژگی های عمومی که شاید در مقالات مختلف برای هواپیماهای گوناگون ذکر شوند، در عمل محدودتر می نمایند. با هم به بررسی مفصل تر هر دوی این جنگنده های برتر دوران جنگ سرد می پردازیم. از ابتدا باید گفت که برد نسبتاً زیاد یکی از خصوصیات بارز Su-27 است و هیچ شکی در آن نیست، اما با هر نقطه قوتی، مطمئناً نکته ضعفی هم وجود دارد. یکی از این نکات ضعف که شاید در کمتر جایی بدان اشاره شده باشد جریمه ای است که فلانکر در قبال حمل سوخت بیشتر باید بپردازد. سوخو Su-27 هیچ گاه قادر نیست در زمانی که مخازن سوخت این هواپیما با بیش از 60% کل تانک های سوخت پر شده باشد به قدرت مانورپذیری، حداکثر زاویه حمله و حداکثر میزان تحمل شتاب جی که MiG-29 از آن برخوردار است برسد. با در نظر داشتن چنین محدودیتی می توان گفت که در ماموریت هایی که به قطع در آن ها مانورهای زیادی انجام خواهد شد از نظر برد دو هواپیمای سوخو و میگ در یک حد هستند. با 60% سوخت سوخو Su-27 با پروفیل پروازی شامل سرعت 0.8 ماخ و ارتفاع 13000 متری می تواند حداکثر بردی برابر با 1800 کیلومتر داشته باشد. اگر چه میگ MiG-29 به حتم هواپیمایی بسیار محدود از نظر برد است، اما این محدودیت در مدل هایی مانند فولکروم C یا همان MiG-29SMT نسبتاً از بین می رود. هواپیمای میگ MiG-29SMT دارای مخازن سوخت اضافه ای در قسمت های طرفین بالای بدنه است که آن را به فولکروم کوهان دار هم مشهور کرده است. این قسمت های کوهان مانند علاوه بر تانک های اضافه سوخت شامل سیستم های ضدعمل الکترونیک اضافی نیز هستند که علاوه بر جبران برد محدود، قابلیت های جدیدی از نظر جنگ الکترونیک نیز به MiG-29 می دهند.

هواپیمای سوخو Su-27 در حال حمل موشک چهار موشک آلامو


--------------------------------------------------------------------------------

با اینکه فولکروم مسئله محدودیت برد را دارد، اما باید به این نکته هم توجه شود که MiG-29 هواپیمایی است که صرفاً برای مقاصد برتری هوایی در میدان نبرد و البته ماموریت های دفاع هوایی ساخته شده است نه ماموریت های گشت هوایی طولانی. MiG-29 سوخت کمتری حمل می کند، اما در عوض از نظر اندازه بسیار کوچکتر از Su-27 است و همین تشخیص این هواپیما را از فواصل دورتر برای هواپیماهای جنگنده دشمن مشکلتر می کند. همه این حقایق دست به دست هم می دهند تا باور کنیم که میگ MiG-29 هم آن چنان جنگنده بدی نیست. میگ MiG-29A با حمل یک تانک سوخت مرکزی در زیر بدنه به 400 کیلوگرم سوخت برای استارت آپ و تاکسی در باند و تیک آف، 500 کیلوگرم سوخت برای درگیری با در نظر گرفتن یک دقیقه استفاده از پس سوز و 1000 کیلوگرم سوخت رزرو برای بازگشت نیاز دارد. با تمام این اوصاف هنوز هم 2500 کیلوگرم سوخت باقی می ماند که فولکروم را قادر می سازد که به راحتی مسیری 408 ناتیکال مایلی را در سرعت 0.8 ماخ و ارتفاع 13000 متری زمین طی کند. همین برد برای میگ 29 کافی است تا از پایگاه هایی در آلمان شرقی به راحتی به جنوب انگلستان برسد. در بهینه ترین شرایط حداکثر برد میگ MiG-29 به 1450 کیلومتر می رسد. با حمل یک مخزن سوخت خارجی، این میزان به 2090 کیلومتر افزایش می یابد که از برد سوخو Su-27 در حالت 60% مخازن سوخت پر، بیشتر است. اگر چه همیشه مخازن سوخت خارجی قبل از مخازن سوخت داخلی خالی شده و سپس از هواپیما جدا می شوند، اما همین مدت زمان حمل مخازن سوخت خارجی نیز مشکلاتی برای مانورپذیری کافی MiG-29 به وجود می آورد که البته قابل چشم پوشی است. البته به نظر می رسد که برنامه معمول روسی ها برای پرواز دادن Su-27 پر کردن مخازن سوخت با بیش از 60% سوخت بوده است، البته به میزانی که تا زمان رسیدن به ارتفاع عملیاتی، میزان سوخت داخل مخازن به همان 60% درصد قبل رسیده باشد.



یک فروند Su-27 از اولین نمونه های تولید شده برای نیروی هوایی


--------------------------------------------------------------------------------

از نقطه نظر مانورپذیری، هر دوی این جنگنده ها، یعنی فلانکر و فولکروم از بهترین های عصر خودشان بوده اند و در حال حاضر هم هستند. MiG-29 بنا بر عقیده بسیاری لایق یدک کشیدن عنوان «مانورپذیرترین جنگنده جهان» است. میگ MiG-29 برای مانورپذیری فوق العاده در سرعت های پایین طراحی شده است و این مسئله را خلبانان هواپیمای F-16 نیز تصدیق می کنند. بسیاری از آنان اذعان می دارند که با این که هواپیمایشان از میگ سبک تر است و بنا به ابعاد ظاهری اش باید مانورپذیر تر از میگ باشد، اما ظاهراً این طور نیست و در سرعت های پایین تر از 800 کیلومتر بر ساعت، MiG-29 کاملاً برتر است. این مانورپذیری زیاد به خلبان میگ این امکان را می دهد که به راحتی دماغه هواپیمای خود را متوجه هر نقطه ای در محدوده دید هواپیما بنماید. ارتباط بین سیستم کلاه هدف گیری خلبان یا HMS با موشک های نزدیک برد R-73 از میگ MiG-29 حریفی کاملاً قدر و خطری بالقوه برای دشمنان می سازد.

هواپیمای میگ MiG-29 نیروی هوایی آلمان-لوفت وافه- در حال حمل دو فروند موشک آلامو


--------------------------------------------------------------------------------

از سوی دیگر، Su-27 نمی تواند هنگامی که مخازن سوخت آن با بیش از 60% سوخت پر است قابلیت های خود را کاملاً نشان دهد. بنابراین در ماموریت های طولانی نباید تا زمانی که 40% سوخت هواپیما مصرف نشده است روی توانایی های قابل ملاحظه ی فلانکر حساب کرد. نکته فنی پنهان که پشت این قضیه نهفته است در این است که هنگامی که 40% سوخت مصرف می شود، تانک سوخت شماره یک که پشت سر خلبان جای گرفته است و تانک های سوخت شماره چهار که در بال ها قرار گرفته اند، خالی می شوند. تانک سوخت شماره یک در هنگام پر بودن اثر عکسی روی مرکز ثقل هواپیما دارد و این مرکز را به سمت جلوی هواپیما متمایل کرده و از قابلیت های مانوری هواپیما می کاهد. هنگامی که این تانک سوخت خالی می شود، به دلیل تعادل دگرباره مرکز ثقل هواپیما مانورپذیری به صورتی باورنکردنی افزایش می یابد. بنابراین وقتی پای ماموریت های طولانی در میان است، می بایست تخمین های بسیار دقیقی توسط برنامه ریزان ماموریت صورت گیرد تا مشکلی از جهت عملکردی برای هواپیما پیش نیاید. شاید این پیشبینی ها در تمرینات بسیار ساده باشد، اما در شرایط واقعی نبرد تا مرز غیر ممکن هم پیش می رود. بدین معنی که در صورت یک درگیری پیش بینی نشده، خلبان راهی به جز خلاصی از میزان سوخت اضافی ندارد. رها کردن موشک های دوربرد BVR که محدودیت های آیرودینامیکی و وزنی بسیاری را بر هواپیما تحمیل می کنند در چنین مواقعی بهترین راه ممکن به نظر می رسد. پس می توان نتیجه گرفت که تا زمانی که فلانکر تا وزن مشخصی سبک نشده است، حسابی روی مانورپذیری بی نظیر آن نمی توان کرد، البته نباید از این نکته هم چشم پوشید که فلانکر از یک سیستم FBW یا پرواز با سیم آنالوگ هم بهره می برد که میگ MiG-29 فاقد آن است.


--------------------------------------------------------------------------------



ترمز هوایی هواپیمای Su-27 که در حالت مسلح قرار داده شده است

در قابلیت هدف گیری از فواصل مافوق دید بصری یا Beyond Visual Range باید گفت که هر دو هواپیما از یک نوع موشک آن هم موشک R-27 یا همان AA-10 Alamo استفاده می کنند. اما تفاوت در این جاست که سوخو Su-27 می تواند تا ده فروند از این موشک را در یک سورتی پرواز حمل نماید، در حالی که میگ MiG-29 تنها قادر به حمل دو فروند از این موشک هاست. اگرچه به وضوح معلوم است که از نظر تسلیحات قابل حمل Su-27 به میزان زیادی بر MiG-29 برتری دارد، اما همیشه ممکن است که این سوال به ذهنتان بیاید که آیا واقعاً هنوز هم دوران نبرد هایی که تعداد زیادی هواپیما در آسمان به نبرد تن به تن می پرداختند و قدرت آتش یکی از عوامل مهم در پیروزی بود به سر نیامده است؟ در جواب این سوال باید گفت که در نبرد های جدید، هواپیماها زمان چندانی برای درگیری در اختیار ندارند و البته تعداد هواپیماهای موجود در آسمان در نبرد نیز بسیار کمتر و محدود تر از گذشته است. نبرد های هوایی امروز همیشه با ویژگی هایی چون سرعت بالا در نبرد و مدت زمان کم درگیری شناخته می شوند. در یک چنین درگیری هایی، همیشه نخستین ضربه نقش اساسی را ایفا می کند: پس باید اولین ضربه را زد و محکم هم زد. پس از نخستین رویارویی، هر یک از خلبانان دو طرف سعی در دور شدن از محل نبرد برای جلوگیری از غافل گیر شدن توسط هواپیماهای دیگر دشمن دارند. رادارهای N-001 و N-019 از جمله رادارهایی هستند که دارای آرایه اسکن مکانیکی هستند، بدین معنی که این رادارها در یک زمان قادر به درگیری با بیش از یک هدف نیستند. در جنگ های امروزی احتمال اینکه یک هواپیمای جنگنده تنها به یک هدف حمله کرده و سپس به پایگاه بازگردد در حدود 95% است، یعنی تنها 5% احتمال دارد هواپیما با هدفی ثانویه درگیر شود. پس آیا واقعاً حمل شش تا ده موشک دوربرد BVR آن چنان که به نظر می رسد، لازم است؟ بنابراین برتری Su-27 در این مورد که تنها بر حمل تعداد بیشتر موشک های BVR استوار است زیر سوال می رود. شاید به همین دلیل باشد که هیچ وقت فلانکر ها با تعداد زیادی موشک های R-27 لود نمی شوند و اکثراً ترکیبی از موشک های BVR و موشک های کوتاه برد مادون قرمز IR روی هواپیمای Su-27 نصب می شوند چرا که سنگین کردن بی مورد هواپیمای جنگنده با موشک هایی که شاید اکثراً بلا استفاده بمانند صحیح نیست و جز مصرف سوخت بیشتر نتیجه دیگری برای جنگنده در بر ندارد.

هواپیمای میگ MiG-29 در نمایی زیبا از غروب آفتاب


--------------------------------------------------------------------------------

موشک های R-27E/ET دارای سیستم هدایت مادون قرمز هستند و طول موج هایی را که اگزوز موتور هواپیماها منتشر می کنند دنبال می نمایند. به همین دلیل این موشک ها را جز موشک های «شلیک کن و فراموش کن» به شمار می آورند، چرا که پس از شلیک، دیگر موشک نیازی به هدایت از سوی هواپیما ندارد و خود می تواند مسیر خود را بیابد. یکی از نقص های عمده ای که موشک های R-27 در مدل هدایت مادون قرمز دارند این است که این مدل از موشک ها قابلیت ایجاد خط اطلاعات یا دیتالینک با هواپیمای مادر را ندارند. در نتیجه تنها هنگامی که رادار نسبتاً کوتاه برد مادون قرمز موشک روی هواپیمای دشمن قفل شده باشد موشک می تواند شلیک شود، و این خود علی رغم قدرت بالای موتورهای موشک و طراحی آیرودینامیکی جالب آن، برد موشک را بسیار کم می کند. در موشک های هدایت راداری، نیازی به قفل رادار موشک روی هواپیمای دشمن نیست، بلکه رادار به مراتب قدرتمند تر هواپیما روی جنگنده دشمن فقل نموده و موشک را تا نزدیکی هواپیمای دشمن هدایت می کند و پس از آن رادار خود موشک فعال شده و به مسیر ادامه می دهد. اما در مدل هدایت مادون قرمز، هدف گیری به این صورت نیست و خود رادار موشک باید بتواند از عهده قفل روی هدف بر بیاید.



در نبرد های هوایی بسیار نزدیک که هواپیمای ما در موقعیت بسیار خوبی در پشت دشمن قرار گرفته است، بهترین گزینه برای حمله موشک های مادون قرمز هستند چرا که در یک چنین شرایطی امواج مادون قرمز متساعد شده از اگزوز هواپیمای دشمن بسیار پر قدرت تر از امواج راداری هستند و موشک های IR در یک چنین شرایطی بسیار موثر تر هستند. پس می توان به راحتی نتیجه گرفت که در شرایط واقعی نبرد، ترکیبی از دو شیوه مختلف حمله، یعنی موشک های هدایت راداری و موشک های هدایت مادون قرمز می تواند بسیار به نفع باشد. MiG-29 طبیعتاً دارای یک چنین ترکیب تسلیحاتی است و می تواند بدون هیچ مشکلی این دو دسته از تسلیحات را حمل نماید در حالی که تسلیح Su-27 با یک چنین ترکیب تسلیحاتی نیازمند برنامه ریزی دقیق ماموریت است. به عبارت دیگر MiG-29 در هر شرایطی برای درگیری آماده است، در حالی که درگیری Su-27 باید از قبل پیش بینی شده باشد. در صورت پیش آمدن هر گونه درگیری پیش بینی نشده و اتفاقی، ممکن است فلانکر با مشکلات جدی مواجه شود و اگر حریف کمی گردن کلفت تر باشد، شاید دیگر کاری از دست Su-27 بر نیاید.

سمت راست، کاکپیت MiG-29SMT، سمت چپ، کاکپیت Su-27


--------------------------------------------------------------------------------

MiG-29 می تواند تا دو موشک R-27 را حمل کند، اما مشکل اینجاست که دو موشک BVR می بایست در صورت درگیری BVR هر دو باهم و به سمت یک هدف شلیک شوند، چرا که در غیر اینصورت اگر فقط یک موشک شلیک شود، موشک دیگر در زیر بال دیگر سنگینی کرده و مشکل عدم بالانس در بال ها به وجود می آید؛ علی رغم اینکه تا حدودی قابل حل است، اما همین عدم بالانس به میزان زیادی از قابلیت های مانوری هواپیما می کاهد. برای مثال حداکثر زاویه حمله از 24 درجه تا 15 درجه کاهش می یابد که به طور کاملاً محسوس در مانورپذیری هواپیما موثر است. روی کاغذ، Su-27 در وضعیت بهتری قرار دارد، چرا که می تواند تا سه هدف را به طور همزمان شناسایی کرده و با آن ها درگیر شود، البته در شرایطی که هر هدف را با یک جفت موشک R-27 هدف قرار دهد. همه اینها در شرایطی درست است که دشمن آن قدر مهربان باشد که منتظر بماند تا ما به راحتی بتوانیم او را هدف قرار دهیم. در شرایط جنگ واقعی، دشمن یا در حال درگیری است و به ما نزدیک می شود که او را در شرایط خوبی برای شلیک موشک هایش قرار می دهد؛ یا اینکه در حال دور شدن از منطقه نبرد و خارج شدن از برد موشک و رادار ماست که هدف گیری را برای ما مشکل می سازد. از سوی دیگر MiG-29 از فاصله دور می تواند به راحتی جفت موشک R-27 را به هدف شلیک کرده و به مدد موشک های هدایت مادون قرمز و مانورپذیری عالی به سرعت برای یک درگیری نزدیک نیز آماده شود در حالی که هیچ مشکلی هم از جهت آن 60% سوخت که در فلانکر وجود دارد نخواهد داشت.

هواپیمای MiG-29 در حال تاکسی روی باند


--------------------------------------------------------------------------------

از بعد رادار، هواپیمای سوخو Su-27 مجهز به رادار N-01 با برد تشخیص اهدافی با حداقل 3 متر مربع سطح مقطع از فاصله 80 تا 100 کیلومتری است. این رادار قادر است تا 40 کیلومتر پشت سر هواپیما را هم اسکن نماید. MiG-29 نیز مجهز به رادار N-019 است که قادر است شعاع 75 تا 85 کیلومتری جلوی هواپیما را اسکن کرده و در فاصله 35 کیلومتری پشت هواپیما نیز به جستجو بپردازد. هر دوی این سیستم های راداری قادرند تا ده هدف را به صورت همزمان شناسایی کرده و با یکی از این اهداف به درگیری بپردازند. طول موج هر دو برابر با 3 سانتیمتر است، محدوده آزیموت رادار N-001 برابر با 60+- و رادار N-019 برابر با 67+- می باشد. اگر چه رادار N-001 که در Su-27 نصب شده است از نظر برد راداری بر رادار اسلات بک میگ MiG-29 برتری دارد، اما باید از این نکته هم باخبر بود که هر دو رادار در 70% قطعات مشابه هستند و هر دو از یک پردازنده با قدرت پردازش 170000 عمل در ثانیه استفاده می کنند. با این اوصاف، همانطوری که می بینیم توانایی درگیری و شناسایی اهداف هر دو رادار نیز تقریباً مشابه است، برتری برد ده یا بیست کیلومتری رادار فلانکر شاید آن چنان هم پراهمیت نباشد. در زمان طراحی سوخو Su-27 با کد اولیه T-10 برنامه های گسترده ای برای طراحی و ساخت راداری بسیار پیشرفته تدارک دیده شده بود، اما با توجه به ضعف فراوان شوروی سابق و کلاً کشورهای بلوک شرق در ساخت تجهیزات الکترونیکی-نقطه مقابل کشورهای غربی- این رادار ساخته نشد و تنها مدل بسیار ساده تر آن یعنی N-001 به کار گرفته شد.


--------------------------------------------------------------------------------

نظر اتکا بر کنترلرهای رهگیری زمینی باید گفت که یکی از ویژگی های قدیمی هواپیماهای شوروی سابق به همان دلیل ضعف تکنولوژیکی در ساخت قطعات الکترونیکی همان اتکای بیش از حد به رادارها و مراجع زمینی است، یعنی نقطه ضعفی که همیشه غرب روی آن دست گذاشته است. این شیوه هدایت هواپیما همیشه مورد انتقاد شدید بود، چرا که بر اساس این سیاست که در دوران جنگ سرد به اوج خود رسیده بود، خلبان بسیار محدود بود و مجبور بود برای انجام کوچکترین کاری خارج از برنامه متوسل به کنترلر های زمینی شود. البته خود غربی ها و به خصوص آمریکاییها چندان هواپیماهای مستقلی نساخته بودند، چرا که هواپیماهای آنها نیز از نسخه هوابرد (!) پایگاههای زمینی استفاده می کرد و به زبان ساده تر نام آن ها را آواکس AWACS گذاشته بود. تنها فرق این پایگاه این بود که هواپیماهای آواکس سیار بودند و به دلیل استفاده از آن ها در ارتفاعات به راحتی حریم هوایی بسیار گسترده ای را پوشش می دادند. در حقیقت با ورود Su-27 و MiG-29 به خدمت، عصر تازه ای در هوانوردی نظامی شوروی به وجود آمد. اگر چه توانایی های راداری این هواپیماها بازهم به حدی نبود که بتوانند از عهده انجام کامل یک ماموریت بدون هدایت زمینی بر بیایند، اما بازهم همین نقطه فصل جدیدی در جنگ های مدرن شوروی بود. با اینکه میل طراحان بیشتر به سمت استقلال هواپیماها از پایگاه های زمینی کشیده شده بود، اما باز هم هواپیمای MiG-29 یک هواپیمای وابسته به پایگاه های زمینی یا GCI Dependent نامیده می شود. صرف نظر از اینکه با چه هواپیمایی پرواز انجام شود، خلبانان روسی یاد گرفته اند که اگر چه رادارهای قدرتمندی داشته باشند، اما تا زمانی که از کنترلرهای زمینی خبری مبنی بر وجود دشمن به آن ها نرسیده است رادار خود را روشن نکنند. البته با تمام این شرایط هنوز هم خلبانان قادرند که در شرایط کاملاً اضطراری حداقل از موقعیت مذبور بتوانند خلاصی یابند، اما در شرایط عادی 99% تصمیمات به عهده پایگاه فرماندهی زمینی است.


با توجه به نکاتی که در این مطلب ذکر شد، می توان به این نتیجه رسید که MiG-29 هواپیمایی است که واقعاً برای نبردهای حقیقی ساخته شده است. از فاصله دور قادر است هواپیمای دشمن را با یک جفت موشک دوربرد آلامو مورد هدف قرار دهد، در فرض تقریباً محال اگر هیچ یک از موشک ها نتوانستند به هدف اصابت کنند، هنوز هم میگ MiG-29 قادر است با تکیه بر قدرت مانورپذیری بی نظیرش تدارک یک حمله دیگر، اینبار از فاصله نزدیک را ببیند که قریب به یقین می توانیم فولکروم را در یک چنین مبارزه ای پیروز بدانیم. از سوی دیگر، Su-27 بیشتر به یک سایت پدافند موشک های زمین به هوا شباهت دارد تا یک جنگنده رهگیر واقعی، خصوصاً که توانایی حمل تعداد زیادی موشک های دوربرد آلامو این شباهت را بیش از پیش کرده است. نخستین نمونه های فلانکر که با نام T-10S در سال 1978 ساخته شد از مشکلات بسیاری رنج می برد. با این حال با انجام اصلاحاتی تولید نمونه اصلی به سال 1984 موکول شد، اما بازهم مسائلی که گریبانگیر گروه طراحی و البته خود هواپیما شده بود مانع از آن گردید که هواپیما بتواند به موقع به خدمت در آید. از عمده ترین مشکلاتی که فلانکر با آن دست و پنجه نرم می کرد مشکل قطعات اویونیکی بود که تا سال 1990 که چند صد فروند Su-27 به خدمت در آمدند هنوز هم به طور کامل حل نشده بود. از سوی دیگر بر خلاف فلانکر، MiG-29 روند طراحی بسیار هموار تری را پشت سر گذاشت و تقریباً بدون مشکل جدی وارد خدمت گردید. شوروی در زمان جنگ سرد و به خصوص دهه 70 خواهان ورود به خدمت جنگنده جدیدی بود که بتواند از پس هواپیماهای پیشرفته غرب مانند F-15 و F-14 بر بیاید، اما با نتایج مایوس کننده ای که مدل های اولیه Su-27 به بار آورد، ظاهراً میگ MiG-29 بسیار موفق تر بود. همانطوری که بعدها هم دیدیم Su-27 تا زمان پایان جنگ سرد، یعنی سال های ابتدایی دهه 90 هنوز هم نتوانسته بود آن چنان که باید و شاید نیازهای نیروی هوایی شوروی را برطرف نماید. با همه ضعف هایی که Su-27 از آن رنج می برد، هواپیماهای مشهوری که از Su-27 مشتق شده اند و به خانواده فلانکر مشهورند، مثل هواپیماهای Su-30/33/34/37 هواپیماهای به نسبت موفقی از کار در آمدند.



منبع:

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[aluminum]

برآورد توان نیروی هوایی كشورهای منطقه

[CENTER][/CENTER
]تهدیدات خارجی بطور سنتی اصلیترین منبع تهدید برای امنیت ملی یك كشور تلقی می‌شود. از آنجا كه بقای فیزیكی یك كشور و استقلال آن در مقابله با تهدیدات خارجی، آسیب پذیرتر از هر تهدید دیگری است كلیه كشورها در صدد هستند برای مقابله با تهدیدات بالقوه خارجی، همواره توانائیهای نظامی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... كشورهای همسایه را محاسبه كرده و كلیة تغییرات آن را دنبال كنند، تا از این طریق آمادگی لازم را جهت مقابله احتمالی دارا باشند. برآورد زیر از توان نیروی هوایی كشورهای منطقه بخشی از گزارش مركز مطالعات و تحقیقات جنگ در مورد آخرین وضعیت نظامی برخی از كشورهای مهم منطقه است كه در ۱۳ اسفند ۱۳۸۶ در نشریه "تاریخ جنگ" منتشر شده است.


(عراق)

نیروی هوائی : 30000 نفر شامل 15000 افراد پدافند هوائی .

مجموع خسارات هوائی وارد به عراق را نمی‌توان تخمین زد . 35 فروند هواپیما در نبردهای هوائی از بین رفت ، بیش از 100 فروند بر روی زمین نابود شد ، 115 فروند به ایران گریخت ، این هواپیماها در جمع كل به حساب نیامده است .

بمب افكن : (برآورد) 6 فروند شامل : اچ – 6دی ، تو – 16 ، تو –22.

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی برآورد) 130 فروند شامل : جی – 6 ،میگ – 23بی. ان ، میگ – 27، میراژ اف 1 ای . كیو 5/-200 ، سوخو –7 سوخو –20، سوخو-25.

هواپیمای شكاری : (برآورد) 125 فروند شامل : ج- 7 چین ، میگ – 21. میگ- 25 ، میراژ اف- 1 ای. كیو ، میگ- 29.

شناسائی : شامل : میگ- 21 ، میگ-25.

هشدار سریع هوابرد : شامل عدنان ای – 76.

تانكر : شامل : 2 ایل – 76.

ترابری : شامل: آن- 2 ، آن-24 ، آن- 26، ایل- 76، ان12.

آموزشی: شامل : آ. اس- 202 ، ای. ام. بی-312 ، حدود 20 فروند ال- 29 ، حدود 30 فروند ال- 39، ام. بی – 233 ، میراژ اف- 1 بی. كیو ، بی . سی- 7 ، 30 پی. سی – 9 .



2) اسرائیل

نیروی هوایی : 28000 نفر نیرو (19000 سرباز وظیفه ، عمدتاً در پدافند هوایی) ، 37000 نیروی ذخیره ، 591 فروند هواپیمای شكاری (بعلاوه احتمالاً 102 – هواپیما در انبار ) ، 94 فروند هلیكوپتر مسلح .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی / شكاری : 16 اسكادران .

4 اسكادران با 112 فروند هواپیمای اف-4 ای (بیش از 13 فروند هواپیما در انبار) ، (تبدیل 50 فروند هواپیما به فانتوم 200 ، حدود 24 فروند در حال حاضر تبدیل شده‌اند) . 2 اسكادران با 47 فروند اف – 15 (20-آ ، 2-ب، 18- سی، 7-دی)

6 اسكادران با 49 فروند هواپیمای اف- 16 (57-آ ، 7-ب‌،59 – سی، 26 – دی) .

4 اسكادران با 95 فروند هواپیمای كفیرسی 2 / سی 7 (بیش از 75 فروند هواپیما در انبار) .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : 4 اسكادران با 121 فروند هواپیمای آ – 4 اچ/ ان ، بیش از 14 فروند هواپیما در انبار .

شناسایی : 14 فروند هواپیمای آر . اف- 4 ای .

هشدار سریع هوابرد : 4 فروند هواپیمای ای- 2سی .

جنگ افزار الكترونیكی : 6 فروند هواپیمای بوئینگ 707 (اطلاعات محرمانه الكترونیكی / اقدامات ضد الكترونیكی) ، 1 سی –130 اچ، 2 ای. وی- 1 ای-(اقدامات ضد الكترونیكی ) .

4 فروند آی. آ. آی. – 201 (اطلاعات الكترونیكی )، 4 فروند آر. سی- 12 دی ، 6 فروند آر . سی-21 دی (اطلاعات محرمانه الكترونیكی) ، فروند آر . یو ، 21آ.

شناسایی دریایی : 5 فروند هواپیمای آی. آ. آی – 1124 سی اسكن.

هواپیمای سوخت رسان: 5 فروند بوئینگ 707 ، 2 فروند كاسی- 130 اچ.

ترابری : 1 تیپ هوایی‌ : شامل 3 فروند هواپیمای بوئینگ 707 ، 19 فروند سی- 47 ، 24 فروند سی- 130 اچ ، 10 فروند آی. آ. آی – 201 ، 3 فروند آی. آ. آی-1124 .

هواپیمای رابط: 4 فروند آیلندر ، 41 فروند سنایو- 206 ، 2 فروند سنایو –172 ، 2 فروند سنایو – 180 ، 6 فروند دو- 27 ، 9 فروند دو- 28 دی ، 12 فروند كوئین ایر 80 .

آموزشی : 6 فروند سنا 152 ، 80 فروند سی. ام- 170 فروند تزوكیت ، 16 فروند اف – 4 ای (هواپیمای آموزشی با قدرت رزمی) ، 5 فروند كفیرتی ، سی 2/7 (با قدرت رزمی) ، 35 فروند سوپر كاب ، 20 فروند تی . آ- 4 اچ (با قدرت رزمی) ، 7 فروند تی. آ- 4 ج (با قدرت رزمی) .



٣) تركیه

نیروی هوایی :57200 نفر نیرو (31800 نفر نیروی وظیفه ) .

2 فرماندهی نیروهای هوایی تاكتیكی ، 1 فرماندهی ترابری ، 1 فرماندهی آموزش هوایی .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی 17 اسكادران :

5 اسكادران (1 یگان تبدیل عملیاتی ) با هواپیمای اف-5 آ. بی (شامل آر. اف- 5 آ ، هواپیمای شناسایی آر. تی- 33 آ ) .

4 اسكادران (1 یگان تبدیل عملیاتی ) با هواپیمای اف – 4 ای (شامل هواپیمای شناسایی آر. اف- 4 ای ) .

3 اسكادران با هواپیمای اف- 16 (1 یگان تبدیل عملیاتی ، 1 تبدیلی ) 5 (یگان تبدیل عملیاتی ) با هواپیمای اف / تی . اف- 104 جی .

هواپیمای شكاری : 2 اسكادران با هواپیمای اف- 104 س / جی، تی . اف- 104 جی .

هواپیمای شناسایی : آر . اف – 5آ ، آر . اف 4 ای (به هواپیمای شكاری برای حمله زمین در بالا مراجعه كنید ) .

جنگ افزار ضد زیر دریایی : 1 اسكادران با تراكر اس- 2 آ / ای (به نیروی دریایی مراجعه كنید ) .

ترابری : 4 اسكادران :

1 اسكادران با هواپیمای سی- 130 اچ و سی – 147 .

1 اسكادران با سی- 160 دی ،

2 اسكادران با سی- 47 ( 1 اسكادران با اقدامات ضد الكترونیكی / اطلاعات محرمانه الكترونیكی / تجسس و نجات / كالیبراسیون ) .

2 یگان ترابری برای مقامات با ویسكانت 794 ، سی- 47 .

رابط :

3 فروند هواپیمای فرماندهی با هواپیمای سی – 47 ، آ . تی- 11 ، تی – 33 ، هلیكوپتر یو اچ – 1 اچ ، 10 فروند هواپیمای سی- 47 ، تی- 33 ، هلیكوپتر یر . اچ- 1 اچ ، یو. اچ – 19 بی (سیكورسكی اس – 55 ) .

آموزشی : 3 اسكادران : 1 اسكادران با هواپیمای تی – 34 ، تی – 41 ، 1 اسكادران با هواپیمای تی – 33 ، 38 ، 1 اسكادران با هواپیمای تی – 37 ، مدارس آموزشی با هواپیمای سی- 47 ، هلیكوپتر یو . اچ – 1 اچ .

موشك زمین به هوا : 8 اسكادران با موشك نایك هركولس ، 2 اسكادران راپی یر .

تجهیزات نظامی : 530 فروند هواپیمای رزمی ( بیش از 120 فروند هواپیما در انبار ) ، بدون هلیكوپتر تهاجمی .

هواپیما :

اف – 16 سی / دی : 71 فروند (57 فروند هواپیمای شكاری برای حملة زمینی ، 14 فروند هواپیمای آموزشی اف – 16 دی كه قدرت رزمی دارد ) . اف – 5 : 136 فروند . اف – 5 – آ : 48 فروند (هواپیمای شكاری برای حمله زمینی ) ،

اف – 5 بی : 10 فروند (شناسای ) ، ان . اف – 5 آ / بی : 60 فروند ( هواپیمای شكاری برای حمله زمینی ) ، حدود 44 فروند هواپیما در انبار .

اف- 4 ای : 141 فروند . 105 فروند (هواپیمای شكاری برای حمله زمینی ) ، 30 فروند (یگان تبدیل عملیاتی ) ، آر اف – 4 ای : 6 فروند (شناسایی ) ، بیش از 30 فروند هواپیما در انبار .

اف – 104 : 160 فروند اف – 104 جی : 130 فروند ( هواپیمای شكاری برای حمله ) ، تی . اف – 104 جی : 12 فروند ( 10 فروند هواپیمای شكاری برای حمله زمینی ، 2 فروند هواپیمای شكاری ) ،

اف – 104 اس : 18 فروند ( هواپیمای شكاری ) . بیش از 90 فروند هواپیما در انبار .

تراكر اس – 2 : 22 فروند . اس – 2 آ : 10 فروند ( 8 فروند جنگ افزار ضد زیر دریایی ، 2 فروند هواپیمای آموزشی تی . اس – 2 آ ) ، اس – 2 ای : 12 فروند (جنگ افزار ضد زیر دریایی ) . با نیروی دریایی .

سی- 130 : 7 فروند ( ترابری ) . سی- 1600 : 20 فروند (ترابری ) . ویسكانت : 3 فروند (برای مقامات ) . سی – 47 : 54 فروند ( 38 فروند هواپیمای ترابری ، 6 فروند هواپیما برای مقامات ، 10 فروند هواپیمای آموزشی ) .

تشریفات : 4 فروند . ( هواپیمای ترابری برای مقامات ) . تی – 33 : 95 فروند (60 فروند آموزشی / یكان تبدیل عملیاتی ، 30 فروند هواپیمای رابط / یكان تبدیل عملیاتی ، 5 فروند شناسایی ) .

تی – 34 : 12 فروند (آموزشی ) . تی – 37 : 3 فروند آموزشی، 12 فروند هواپیما در انبار. تی-38 : 28 فروند (آموزشی). تی-41 : 18 فروند ‍(آموزشی)



۴) پاكستان

نیروی هوایی : 450000 نفر نیرو .

327 فروند هواپیمای رزمی ، (باضافه 48 فروند میراژ – 3 اودر انبار ) . بدون هلیكوپتر مسلح .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : 8 اسكادران .

1 اسكادران با 18 فروند میراژ (15 فروند میراژ- 3 ای. پی تعدادی با موشك هوا به زمین آ. ام- 39) ، 3 فروند میراژ –3 دی. پی (آموزشی) .

3 اسكادران (1 یكان تبدیل عملیاتی ) با 58 فروند میراژ 5 (54 فروند میراژ- 5 پی. آ/ پی . آ2 ، 4 فروند میراژ – 5 دی. پی. آ/ دی. پی. آ2 ).

4 اسكادران با 50 فروند كیو- 5.

هواپیمای شكاری : 9 اسكادران .

4 اسكادران با 110 فروند ج- 6/ج . ج-6 ،

3 اسكادران (1 یكان تبدیل عملیاتی ) با 39 فروند اف- 16 (27 فروند اف- 16 آ ، 12 فروند اف – 16 بی ) .

2 اسكادران (1 یكان تبدیل عملیاتی ) با 40 فروند ج- 7 .

شناسایی : 1 اسكادران با 12 فروند میراژ – 3 آر. پی .

ترابری : 2 اسكادران .

1 اسكادران با 12 فروند سی- 130 (5 فروند سی- 130 بی، 7فروند سی- 130 ای ) ، 1 فروند ال- 100 ،

1 اسكادران با 3 فروند بوئینگ 707 ، 3 فروند فالكون 20، 2 فروند اف- 27- 200 (1 فروند با نیروی دریایی ) ، 2 فروند بیچ ( 1 فروند تراول ایر ، 1 فروند بارون) .

تجسس و نجات : 1 اسكادران هلیكوپتر با 4 فروند اس. آ- 319 .

هلیكوپتر ترابری : 1 اسكادران با 12 فروند اس. آ- 316 ، 4 فروند اس. آ- 321 .

آموزشی : 12 فروند سی. ج –6 ، 30 فروند ج. ج-5 ، هواپیمای آموزشی ج. ج- 7 كه قدرت رزمی دارد ، 25 فروند مششق ، 6 فروند میگ- 15 یو. تی. آی. 10 فروند تی- 33 آ، 53 فروند تی- 37 بی/ سی .

پدافند هوایی : 7 قبضه آتشبار موشك زمین به هوا .

60 قبضه آتشبار هر یك با 6 فروند كروتال .

1 قبضه آتشبار با 6 فروند سی. اس. آ- 1 (اس. آ- 2 ) .

موشك :

موشك هوا به زمین : اگزوسه آ. ام- 39 .

موشك هوا به هوا : اسپارو آ. آی. ام- 7 ، ساید وایندر آ. آی. ام- 9 ، آر- 530 ، ماجیك آر – 550 .



۵) عربستان سعودی

نیروی هوایی : بیش از 18000 نفر نیرو ، 253 فروند هواپیمای رزمی ، بدون هلیكوپتر مسلح .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : 6 اسكادران :

3 اسكادران با 52 فروند اف- 15 ای .

3 اسكادران با 28 فروند آی. دی. اس تورنادو .

هواپیمای شكاری : 3 اسكادران با 60 فروند اف- 15 سی .

2 اسكادران با 24 فروند آ. دی. وی تورنادو.

شناسایی : 1 اسكادران با 10 فروند آر. اف- 5 ای .

هشدار سریع هوابرد : 1 اسكادران با 5 فروند ای- 3 آر .

هواپیمای سوخت رسان : 8 فروند كا. ای- 3 آ، 7 فروند كا. سی- 130 اچ .

یكان تبدیل عملیاتی : 2 اسكادران با 14 فروند هواپیمای آموزشی اف- 5 بی كه قدرت رزمی دارد، 21 فروند هواپیمای آموزشی اف- 5 كه قدرت رزمی دارد ، 15 فروند هواپیمای آموزشی اف- 15 دی كه قدرت رزمی دارد .

ترابری : 3 اسكادران :

41 فروند سی- 130 (7-ای، 34- اچ) ، 5 فروند ال- 100 –30 اچ، اس (هواپیمای بیمارستانی 35 سی- 212 ).

هلیكوپتر : 2 اسكادران : 8 فروند آ. بی- - 205 ، 13 فروند آ. بی- 206 بی.

27 فروند آ. بی- 212 ، 7 فروند كا. وی- 107 (هلیكوپتر تجسس و نجات ، ترابری ).

آموزشی : 12 فروند بی آ. سی 167، 29 فروند هواپیمای آموزشی هاوك مدل شماره 60 كه قدرت رزمی دارد ، 30 فروند پی. سی- 9، 1 فروند جت استریم 31.

هواپیما و هلیكوپترهای سلطنتی:

هواپیما : 4 فروند بی. آ. ای 125 ،2 فروند سی- 140 ، 4 فروند سی. ان- 235 2 فروند گلف استریم 3،2 فروند لیر جت 35، 6 فروند وی. سی- 130 اچ. 1 فروند سسنا 310 .

هلیكوپتر : 3 فروند آ . اس- 61، آ. بی- 212 .

موشك :

موشك هوا به زمین : ماوریك آ. جی. ام- 65، آ. اس- 15 .

موشك ضد رادار : شرایك آ. جی. ام- 45 .

موشك هوا به هوا : سایدوایندر آ. آی. ام- 9 ج / ال/ پی، اسپارو آ. آی. ام- 7 اف .



۶) كویت

نیروی هوایی : (برآورد) 1000 نفر .

24 فروند هواپیمای رزمی، 12 فروند هلیكوپتر مسلح .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : 19 فروند آ- 4 / تی. آ. كا. یو.

هواپیمای شكاری : 15 فروند میراژ اف 1 سی. كا / بی. كا.



٧) امارات متحده عربی

نیروی هوایی : (شامل تیپ هوایی پلیس) : 2500 نفر نیرو (شامل دوبی: 700 نفر نیرو) ، 100 هواپیمای رزمی، 19 فروند هلیكوپتر مسلح .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : 2 اسكادران :

1 اسكادران با 14 فروند میراژ 3 ای. آ. ای ،

1 اسكادران با 15 فروند هاوك مدل شماره 63 (هواپیمای شكاری برای حمله زمین / آموزشی ) .

شكاری : 1 اسكادران با 12 فروند میراژ 5 آ. دی، 22 فروند میراژ 200 ای. آ.

ضد شورشی : 1 اسكادران با 6 فروند ام. بی- 326 (4 فروند كا. دی، 2 فروند ال. دی)، 5 فروند ام. بی.- 339 آ .

یكان تبدیل عملیاتی : 7 فروند هواپیمای آموزشی هاوك مدل شماره 61 كه قدرت رزمی دارد، 2 فروند هواپیمای آموزشی ام. بی- 339 آ كه قدرت رزمی دارد، 6 فروند میراژ 2000 دی. آ. دی كه قدرت رزمی دارد .

شناسایی : 8 فروند میراژ 2000 آر. آ. دی، 3 فروند میراژ 5- آر .

جنگ افزار الكترونیكی : 4 فروند سی- 212 .

ترابری : شامل 1 فروند بی. ان- 2، 4 فروند سی- 130 اچ، 2 فروند ال- 100 30، 1 فروند جی- 222 .



٨) بحرین

نیروی هوایی : 450 نفر نیرو : 24 فروند هواپیمای جنگی : 12 فروند هلیكوپتر توپدار .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : یك اسكادران با 8 فروند اف- 5 ای، 4 فروند ف- 5 اف .

هواپیمای شكاری : یك اسكادران با 8 فروند اف –16 سی، 4-دی .

ترابری : 2 فروند گلف استریم (یك فروند گلف استریم- 2، یك فروند گلف استرلایم- 3، برای مقامات ) .

موشك:

موشك هوا به زمین : ”. اس-11آ. اس-12.

موشك هوا به هوا : سایدوایندر آ. آی. ام- 9 پی .



٩) قطر

نیروی هوایی : 800 نفر نیرو .

18 فروند هواپیمای جنگنده، 20 فروند هلیكوپتر مسلح .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : یگان پشتیبانی تاكتیكی با 6 فروند آلفا جت .

هواپیمای شكاری : 1 اسكادران پدافند هوایی با 12 فروند میراژ اف- 1(11- دی، 1- دی).

ترابری : 1 اسكادران با 2 فروند بوئینگ 707 ، 1 فروند بوئینگ- 727 .

رابط : 2 فروند اس، آ- 341 جی .



١٠) عمان

نیروی هوایی : 3000 نفر نیرو : 57 فروند هواپیمای جنگنده، بدون هلیكوپتر مسلح .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی : 2 اسكادران با 17 فروند جاگوار اس(او) مدل شماره 1 ، 1 جی. آر. 1، 4 تی –2 .

هواپیمای شكاری برای حمله زمینی / شناسایی : 1 اسكادران با 13 فروند هانتر اف. جی. آ- 73 ، 3 فروند تی- 67 .

ضد شورشی/ آموزشی : 1 اسكادران با 12 فروند بی. آ. سی- 167 مدل شماره 82، 7 فروند دیفندر بی. ان- 2 .

ترابری : 3 اسكادران :

1 اسكادران با 3 فروند بی. آ. سی- 111 ، 2 اسكادران با 15 فروند اسكیوان 3 ام (7 فروند اسكیوان مجهز به رادار، برای شناسایی) 3 فروند سی- 130 اچ .

هلیكوپتر : 2 اسكادران ترابری متوسط با 20 فروند آ. بی- 205 ، 3 فروند آ. بی- 212.

آموزشی : 2 فروند آ. اس- 202- 18 .

پدافند هوایی : 2 اسكادران با 28 فروند موشك زمین به هوای راپی‌یر ، رادار مارتللو .

موشك:

موشك هوا به سطح : اگزوسه آ. ام- 39 .

موشك هوا به هوا : سایدو ایندر آ. آی. ام-9 پی .



----------------------------------------------------------------------

منبع:

وبسایت سازمان عقیدتی سیاسی اتكا

[aluminum]

آنتونوف 225 - غول پیکر ترین هواپیمای باربری در جهان

این هواپیما بزرگترین و پرقدرت ترین هواپیمای جهان است که در ابتدا جهت حمل و نقل شاتل بوران (Buran سفینه فضایی شوری که تنها یکبار در سال 1988 به فضا سفر کرد) ساخته شد. این هواپیما در اصل مدل بزرگتری از هواپیمای موفق An-124 Ruslan است، Mriya در زبان اوکراینی به معنای "رویا" است.

An-225 با حداکثر وزن ناخالص 640 تن، در حال حاضر سنگین ترین هواپیمای جهان است. هر چند هواپیمای Hughes H-4 Hercules که به "Spruce Goose" (غار آراسته و زیبا) شهرت داشت، وزن بیشتری نسبت به An-225 دارا بود و طول بالهایش نیز بیشتر بود، اما H-4 تنها یک بار موفق به پرواز شد.

An-225 بزرگترین هواپیما در جهان به شمار می رود که پروازهای موفقیت آمیز متعددی داشته است. این هواپیما حتی از Airbus A380 و نیز همتای خود C-5 Galaxy که به منظور حمل هواپیماهای جنگی ساخته شده بود، بزرگتر است.

در نوامبر سال 2004، سازمان جهانی نگهدارنده رکوردهای انواع وسایل نقلیه هوایی FAI، نام An-225 را در کتاب رکوردهای سال، که همه ساله به چاپ می رسد، جای داد. این هواپیما رکورد 240 پرواز موفق را در احتیار دارد.
پیشرفت و توسعه
An-225 که در اصل برای پروژه فضایی کشور روسیه و به عنوان جایگزینی برای Myasishchev VM-T ساخته شد، به راحتی قادر به حمل راکت Energia (که در سال 1987 آزمایش شد) و شاتل فضایی Buran است. کارایی و قدرت این هواپیما، آنرا هم ردیف Airbus Beluga و Boeing 747 هواپیمای حمل کننده شاتل آمریکایی، قرار داده است.

An-225 در واقع مدل پیشرفته An-124 است که در قسمت بدنه و قسمت جلو و عقب بالهای آن تغییراتی بوجود آمده، دو موتور توربوفن (turbofan) از نوع Lotarev D-18 به بال ها اضافه شده و تعداد کلی موتورهای بالها را به شش عدد رسانده است. به علاوه به منظور تسهیل در سیستم فرود، تعداد چرخ های آن به 32 عدد افزایش یافته است.

در و پلکانی که به منظور حمل بار در An-124 وجود داشت، به منظور سبک تر کردن وزن هواپیما حذف شده اند، کنترل کننده ها و تثبیت کننده های پرواز از حالت عمودی به حالت افقی تبدیل شدند و قسمت دم هواپیما دارای دو سکان عمودی شده که باعث می شوند در مواقع لزوم حمل بار اضافی امکان پذیر باشد و آشفتگی آیرودینامیکی ایجاد شده را کنترل می نماید. برخلاف An-124، هواپیمای An- 225 برای مانورهای جنگی و عملیاتی با مسیرهای کوتاه طراحی نشده است.

An-225 برای اولین بار در 21 دسامبر سال 1988 به پرواز در آمد. دو هواپیما از این مدل ساخته شده بود و امروز تنها یکی از آنها با شماره 82060 UR به منظور حمل بارهای سنگین با وزن حداکثر 250 تن، مورد استفاده قرار می گیرد. ساخت یک An-225 نیز در اواخر دهه هشتاد درادامه پروژه فضایی کشور روسیه، آغاز شد اما با سقوط شوروی سابق در سال 1990، نیمه تمام رها شد و بعدها از موتورهای آن در هواپیماهای An-124 استفاده شد.


--------------------------------------------------------------------------------

کارایی
اواخر دهه هشتاد مقارن بود با اقدامات دولت شوروی سابق مبنی بر کسب در آمد از تجهیزات نظامی. در سال 1989 یک کارخانه به منظور ساخت هواپیماهای غول پیکر با عنوان "Antonov Airlines" در اوکراین تاسیس شد و از فرودگاه لوتن (Luton) لندن با مشارکت کارخانه Air Foyle HeavyLift کارش را آغاز نمود. این کارخانه بلافاصله با ساخت چهار هواپیمای An-124-100 و سه هواپیمای Antonov An-12 وارد این عرصه شد.

در اواخر دهه نود نیاز مبرم به هواپیمایی بزرگتر از An-124 احساس می شد. در پاسخ به این نیاز اولین An-225 با موتورهای اضافی جهت نقل و انتقال محموله های بیش از اندازه سنگین تحت مدیریت کارخانه Antonov Airlines ساخته شد.

در 26 ماه مه سال 2001 این هواپیما از کمیته جهانی هوانوردی گواهی نامه رسمی دریافت نمود، پس از آن اولین پرواز این هواپیما در تاریخ سوم ژانویه 2003 از شهر Stuttgart آلمان به مقصد Thumrait در عمان بود. در این پرواز 216 هزار غذای آماده به وزن 187.5 تن برای افراد ارتش آمریکا که در این منطقه مستقر بودند، فرستاده شد.

از آن زمان تا کنون هواپیمای An-225 به عنوان وسیله حمل بارهای سنگینی که حمل هوایی آنها تقریبا غیرممکن است، مانند لوکوموتیوها، ژنراتورهای 150 تنی و غیره به کار خود ادامه داده است. این هواپیما همچنین برای امداد رسانی در زمان وقوع حوادث غیر مترقبه و امکان ارسال سریع کمک های مورد نیاز به سراسر جهان سرمایه ای ارزشمند محسوب می گردد.

در سال 2000 زمزمه هایی مبنی بر نیاز به هواپیمای An-225 دیگری مطرح شد و در سال 2004 عملیات به پایان رساندن دومین An-225 نیمه تمام آغاز گشت، قرار بود ساخت این هواپیما تا اواسط سال 2006 به پایان برسد.

در ماه ژوئن سال 2003، هواپیمای An-225 به همراه هواپیماهای An-124 بیش از 800 تن از کمک های مردمی را به کشور عراق رساندند. دولت آمریکا نیز قراردادی جهت استفاده از An-225 به منظور تامین تجهیزات مورد نیاز ارتش این کشور که در خاور میانه مستقر بود به امضاء رساند. در حقیقت استفاده آمریکا از یک هواپیمای روسی تاییدی است بر برتری روس ها در زمینه طراحی و تکنیک پیاده سازی هواپیماهای جنگی، زیرا تا این زمان هواپیمایی با این مشخصات در کشور آمریکا ساخته نشده است.

در حال حاضر نیز آمریکا قراردادی طویل المدت با Antonov Airlines منعقد نموده و حق استفاده از تنها هواپیمای An-225 و 10 هواپیمای An-124 را در اختیار گرفته است. عقد این قرارداد برای دولت آمریکا بدون شک ارزانتر از به کارگیری شش عدد هواپیمای C-17 است که به همین منظور طراحی شده اند.


کاربردهای آتی
در حال حاضر طراحی این هواپیمای غول پیکر جهت استفاده در فضاپیماها مورد بررسی است . یکی از این پروژه ها MAKS نام دارد که یک طرح مشترک بین کشورهای روسیه و اوکراین با هدف ساخت فضاپیماهای چند منظوره است. بدون تردید پیاده سازی این پروژه سبب کاهش هزینه های حمل و نقل فضایی خواهد شد.

مشخصات An-225


تعداد سرنشینان : 6 نفر
گنجایش : 70 مسافر
ظرفیت ترابری : 250,000 کیلوگرم
ابعاد در هواپیما : 440 x 640 سانتی متر
طول : 84 متر
پهنای بال ها : 88 متر و 40 سانتی متر
ارتفاع : 18.1 متر
مساحت بال ها : 905 متر مربع
وزن خالص : 000 175 کیلوگرم
حداکثر وزن هواپیما به همراه بار : 000 640 کیلوگرم
نیروی محرکه : 6 موتور D-18 turbofans هر یک به قدرت 229 kN
مسافت Takeoff : در سنگین ترین حالت 3,500 متر
سرعت
حداکثر سرعت : 850 کیلومتر بر ساعت
سرعت عادی : 750 کیلومتر بر ساعت
محدوده پرواز
با حداکثر سوخت : 14,000 کیلومتر
با حداکثر وزن : 4,000 کیلومتر
سقف پرواز : 10,000 متر
فشار روی بالها : 662.9 کیلوگرم بر متر مربع
سنترال كلوبز

منبع:

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید