yeah, I am!
از نظر من چیزی به نام محاکمه و حکم کردن بین دو نفر مضحکه!! باید سعی کرد دو طرف رو درک کرد و اجازه داد دو طرف همیدگر رو بفهمن. خیلی جالبه که دیروز بعد این حرفم تو کتابی از Thich Nhat Hanh (یکی از بزرگان بوداییسم) خوندم که سیستم مشابهی رو برای مصالحه (reconciliation) بین راهبها دارن و خب نظر بالای من یجور ایده اولیه از ذهن منه بی نقص نیست ولی این سیستم بودایی به نظر خیلی جالبه و عملی هم شده بینشون و فکر میکنم سوال دیروز شما بعد خوندن اون کتاب تصادف جالبی بود که دیدگاه من یه پله کاملتر بشه در مورد این موضوع.
به هر حال برای مصالحه تو معبد 7 مرحله رو پشت سر میذارن:
1. حضور دو طرف دعوا و بقیه افراد در یک محیط آروم برای حل مشکل نه جنگ!. تنها کاری که باید تو این مرحله بکنند نشستن و لبخند زدن به هم هست!!
2. یادآوری کل اتفاق. هر دو طرف باید شروع کنن به شرح ماجرا تا جایی که یادشون میاد.
3. از دو طرف خواسته میشه که عزم کنن تا جای ممکن روحیه ستیزه جویانه رو تو رفتار خودشون کم کنن.
4. انتخاب یکی از راهبهای مورد احترام برای واسطه شدن میان دو طرف بصورتیکه هر کدوم از طرفین با این راهب صحبت میکنن و از اونجایی که دو طرف به این فرد احترام میذارن حرفهای اون برای ایجاد صلح بین دو طرف موثر میشه.
5. طرفین باید داوطلبانه اعتراف کنن. مثلا اینکه تقصیر خودشون در ماجرا چی بوده. هرچند کوچک و جزئی ولی طرفین باید سعی کنن خودشون نقص کار خودشون رو بیان کنن.
6. با اجماع نظر جامعه (تو این مورد همون جامعه ی راهب ها) حکمی داده میشه در مورد مسئلهی بین دو طرف.
7. راهبها میتونن حکم رو بپذرین یا باید جامعه رو ترک کنن.
به نظرم نظر قبلی من کمی نقص داره و این رویکرد میتونه کاملش کنه. من فکر میکنم طرفین باید به با گفتگو و با کمک یه مشاور (نه قاضی) به یه نتیجه ای برسن که چه باید کرد. اگر به نتیجه ای نرسن از جامعه باید برن!