تنها برای تو می نویسم، بی بی باران! (3)
صدای آبی‌ِ من !
نه اهل‌ِ روزگارم ، نه همنشین‌ِ سایه !
بزن به سیم‌ِآواز ، تا آخرِ گلایه !
رو سرزمین‌ِ بی‌سَر ، یه سروِ سربلندم !
به‌شاخ و برگ‌ِ سبزِ خودم دخیل می‌بندم !
ستون‌ِ تخت‌ِ جمشید ، بُرج‌ِ غرورِمن نیست !
من با تو بهترینم ! ثانیه گورِ من نیست !
تو کی هستی که خیال‌ِ داشتنت ،یه دَم از خاطرِ من دورنمیشه ؟
روبه‌روی آینه چشمات‌ُ نبند !
خورشید از نورِ خودش کور نمیشه !
ببین که داس‌ِ وحشت ، حریف‌ِ یاس‌ِ من نیست !
سکوت‌ِ این‌کرانه ، خلع‌ِ لباس‌ِ من نیست !
ببین کلیدِ سرداب ، تو دست‌ِ این اسیره !
برگ‌ِ امان نمی‌خوام ، برای گریه دیره !
برهنه مثل‌ِ دریاس ،صدای آبی‌ِ من !
هزارتا عُمرِ نوحه ، عُمرِ حبابی‌ِ من !
تو کی هستی که خیال‌ِ داشتنت ،یه دَم از خاطرِ من دورنمیشه ؟
روبه‌روی آینه چشمات‌ُ نبند !
خورشید از نورِ خودش کور نمیشه !
پری‌ِ کوچیک‌ِمن
پری‌ِ کوچیک‌ِ من نی‌لبکش جنس‌ِ بلورِ !
توی گرگ و میش‌ِچشماش ، صدتا مرواریدِ نورِ !
پری‌ِ کوچیک‌ِ من خونه‌ش تو اقیانوس‌ِ دورِ !
واسه اون بسترِ موجا ، مثل‌ِ گهواره وُ گورِ !
پری‌ِ کوچیک‌ِ من‌فاصله‌ی بین‌ِ دو بوسه‌س !
اما بوسه بی‌خطر نیست ، همه‌جا سایه‌ی کوسه‌س !
پری‌ِ غمگین‌ِ من ! طلسم‌ِ موجا میشکنه !
بوسه‌ی دوم‌ِمعجزه رو لبهای منه !
تنم‌ُ طعمه‌ی کوسه می‌کنم برای تو !
توی‌نی‌نی‌ِ نگاهت یه ستاره روشنه !
پری‌ِ کوچیک‌ِ من ! حرفی بزن چشمات‌ُ واکن !
من صدات‌ُمی‌شناسم ، تنها یه بار من‌ُ صدا کن !
سینه‌ریزی از ترانه ، دوتاگوشواره‌ی گیلاس ،
برگ‌ِ سرخ‌ِ گُل‌ِ کوکب ، پیشکشم برات همیناس !
صدای نی‌لبک‌ِ تو ، رَمزِ بیداری‌ِ موجه !
عمق‌ِ اقیانوس‌ِ رؤیا ، با توهم معنی‌ِ اوجه !
پری‌ِ غمگین‌ِ من ! طلسم‌ِ موجا میشکنه !
بوسه‌ی دوم‌ِمعجزه رو لبهای منه !
تنم‌ُ طعمه‌ی کوسه می‌کنم برای تو !
توی‌نی‌نی‌ِ نگاهت یه ستاره روشنه !
مشقای من جریمه نیست !
پسرک ! گریه‌نکن ! چوب‌ِ فَلَک رُ میشکنم !
من مثه‌معلم‌ت ، مشقات‌ُ خط نمی‌زنم !
دفترِ تازه بیار ، مشقای من جریمه نیس !
مشق‌ِ شب رُ پاره‌کن ! مشق‌ِ طلوع‌ُ بنویس !
رنگ‌ِ روزگار نباش ! یه دَس صدا داره هنوز !
بودنت تودایره نقطه‌ی پرگارِ هنوز !
وقتی دریا میگه : « نه ! » تو قطره باش بگو : « بله ! »
دسته‌ی تیغ‌ِ تبر چوب‌ِ درخت‌ِ جنگله !
همه قصه‌ها دروغه ، دیگه چش‌براه نباش !
قصه رُ خودت‌شروع کن ، این مدادُ بتراش !
بنویس جای کبوتر روی اَبراس ، نه توچاه !
بنویس تا بشکنه طلسم‌ِ این تخته‌سیاه !
رنگ‌ِ روزگار نباش ! یه دَس صدا داره هنوز !
بودنت تودایره نقطه‌ی پرگارِ هنوز !
وقتی دریا میگه : « نه ! » تو قطره باش بگو : « بله ! »
دسته‌ی تیغ‌ِ تبر چوب‌ِ درخت‌ِ جنگله !
« هیچکسی سَروَرِ من نیست ! » این‌ُ صدبار بنویس !
« سایه‌ای رو سَرِ من نیست ! » این‌ُ صدبار بنویس !
« من خودم یه پّاسوارم ! » این‌ُ صدبار بنویس !
« دل‌دل‌ِ یه انفجارم ! » این‌ُ صدباربنویس !
رنگ‌ِ روزگار نباش ! یه دَس صدا داره هنوز !
بودنت تودایره نقطه‌ی پرگارِ هنوز !
وقتی دریا میگه : « نه ! » تو قطره باش بگو : « بله ! »
دسته‌ی تیغ‌ِ تبر چوب‌ِ درخت‌ِ جنگله !
چل‌گیس
چل‌گیس‌ِ قصه ! گیسات‌ُ کی قیچی کرده ؟
کدوم دل‌ِ سنگی‌برات گریه نکرده ؟
کدوم مترسک تو رُ ل‌ُ داده به پاییز ،
که برگ‌ِباغ‌ِ قصه‌مون دوباره زرده ؟
گریه نکن وقتی که دیوِ شب می‌خنده !
وقتی که جاده‌قُرُق‌ِ گردنه‌بنده !
دل به ترانه‌ها بده ! خاتون‌ِ خسته !
پنجره‌باش وقتی که دیوارا بلنده !
من هنوز در به در خاطره‌هاتم ، چل‌گیس !
هرجای حادثه‌باشی پابه‌پاتم ، چل‌گیس !
منو تو دلت صداکن تا صدات‌ُ بشنوم !
آخه من از خودتم ! نبض‌ِ صداتم ، چل‌گیس !
چَن‌تا سکوت‌ُ رَج زدی تا لب‌ِ فریاد ؟
کجای قصه پهلوون‌از نفس افتاد ؟
وقتی که وامونده بودم تو خَم‌ِ جاده ،
چشمای تو راه‌ِمیون‌بُرُ نشون داد !
چل‌گیس‌ِ من ! سایه‌ی شب دَووم نداره !
رنگین‌کمون‌پُل میزنه اینجا دوباره !
دیوِ تنوره میکشه آخرِ قصه !
گیس‌ِ توپرچم میشه تو شهرِ ستاره !
من هنوز در به در خاطره‌هاتم ، چل‌گیس !
هرجای حادثه‌باشی پابه‌پاتم ، چل‌گیس !
منو تو دلت صداکن تا صدات‌ُ بشنوم !
آخه من از خودتم ! نبض‌ِ صداتم ، چل‌گیس !
طلوع‌ِ ممنوع
روزگار هنوز غریبه ، نازنین !
خیلی مونده تا سقوط‌ِنقطه‌چین !
پرده‌ی سیاه‌ِ شب رُ پس بزن ،
من‌ُ این طلوع‌ِ ممنوع‌ُببین !
روزگار هنوز غریبه ، نازنین !
خیلی راهه تا خروسخون‌ِزمین !
یه‌دونه کلاغ‌ُ این همه دروغ ،
یه سراب‌ُ این همه چله‌نشین !
تو این شب‌ِ شب‌پره‌سوز ، ستاره نایابه هنوز !
پهلوون‌ِقصه‌ی ما یه کرم‌ِ شبتابه هنوز !
رو سرِ این ترانه‌ها سایه‌ی ساطورُببین !
گنجشکک‌ِ اشی‌مشی اسیرِ قصابه هنوز !
نازنین ! بی‌تو تمومه کارِ من !
از ترانه به غزل پُلی‌بزن !
بگو اون هق هق‌ِ قیمتی کجاست ؟
کی میاد قاصدک‌ِ قُرُق شکن ؟
نازنین ! شکسته حرمت‌ِ عقیق !
تَن نده به این سکوت‌ِنارفیق !
شب تو فکرِ پهلوون‌ِ کاهیه ،
قوطی کبریت توی فکرِ یه حریق !
تو این شب‌ِ شب‌پره‌سوز ، ستاره نایابه هنوز !
پهلوون‌ِقصه‌ی ما یه کرم‌ِ شبتابه هنوز !
رو سرِ این ترانه‌ها سایه‌ی ساطورُ ببین !
گنجشکک‌ِ اشی‌مشی اسیرِ قصابه هنوز !
روشنک‌ِ سیاپوش
روشنک‌ِ سیاپوش ! همدم‌ِ ناشناسم !
از این شب‌ِ هیولا ، باتو نمی‌هراسم !
روشنک‌ِ سیاپوش ! با تو همیشه نابم !
باتو به من‌شبیهم ، این من‌ِ بی‌نقابم !
روشنک‌ِ سیاپوش ! شهرزادِ قصه‌سازم !
بی‌تو چه بی‌پناهم ، با تو چه بی‌نیازم !
روشنک‌ِ سیاپوش ! ای غزل‌ِمعما !
چَن‌تا ستاره کم بود ، تو شام‌ِ آخر ما ؟
آخرین شب ! آخرین تب ! آخرین خنده‌ی بی‌لب !
آخرین‌هق‌هق‌ِکوتاه ! آخرین جام‌ِ لبالب !
آخرین شمع‌ِ ضیافت ! لحظه‌های‌بی‌شکایت !
خواب‌ِ بی‌بختک‌ِ آخر ، زنگ‌ِ ناباورِ ساعت !
روشنک‌ِ سیاپوش ! بی‌تو دَووم ندارم !
ببین که بی‌حضورت، خورشیدُ کم میارم !
روشنک‌ِ سیاپوش ! نرو به سمت‌ِ دریا !
هنوزترانه داریم برای فتح‌ِ رؤیا !
روشنک‌ِ سیاپوش ! خاتون تیره‌بختم !
تو این کویرِ تب‌ْدار ، من آخرین درختم !
دست غزل به همرات ! روشنک‌ِ سیاپوش !
حسرت‌ِ ممتدم شد ، عطرِ نجیب‌ِ آغوش !
پُک‌ِ طولانی به سیگار ! حلقه‌ی معلق‌ِ دار !
آخرین قرص‌ِمسکن ! لحظه‌ی ریزش‌ِ آوار !
دشنه‌ی مقدرِ درد ! بغض‌ِ بی‌وقفه‌ی یک مرد !
پله پله تا مصیبت ! بوسه بر پیشانی‌ِ سرد !
رنگ‌ِ فردا
میتونی کوها رُ جابه جاکنی ! میتونی قیامتی به پاکنی !
میتونی مشتای روزگارت‌ُ ، پیش‌ِ چشم‌ِ کورِ دنیا واکنی !
می‌تونی‌چلچله باشی تو خزون ! میتونی پُل بزنی به‌آسمون !
میتونی یه سقف‌ِرنگی بسازی ، واسه تنهایی‌ِ هر ترانه‌خون !
میتونی تو آینه سفر کنی ! میتونی سایه‌ت‌ُ دربه‌در کنی !
میتونی شبهای بی‌ستاره رُ ، باطنین‌ِ یه‌ترانه سر کنی !
اما باید یکی باشه که بفهمه لحظه‌هات‌ُ !
یه نفر که توسیاهی ، بشناسه صدای پات‌ُ !
یه نفر که وقت‌ِ گریه ، شونه‌ش‌ُ گرو بذاره !
وقت سررفتن‌ِ آواز ، غزلای نو بیاره !
میتونی تیله‌ی ماه‌ُ بشکنی ! میتونی خورشیدُ آتیش بزنی !
میتونی وا کنی این دریچه رُ ، با وجودِ صدتا قفل‌ِ آهنی !
می‌تونی‌دنیارُ زیرُ رو کنی ! میتونی با رؤیا گفتگو کنی !
میتونی حنجره‌های‌خالی‌ُ ، با هجوم‌ِ واژه روبه‌رو کنی !
میتونی دل رُ به دریابزنی ! خودت‌ُ تو سایه‌ها جا بزنی !
میتونی لحظه‌ی دلسپردگی ، غروبارُ رنگ‌ِ فردابزنی !
اما باید یکی باشه که بفهمه لحظه‌هات‌ُ !
یه نفر که توسیاهی ، بشناسه صدای پات‌ُ !
یه نفر که وقت‌ِ گریه ، شونه‌ش‌ُ گرو بذاره !
وقت سررفتن‌ِ آواز ، غزلای نو بیاره !
وعده‌ی آخر
یه گُل‌ُ هزارتا گُلدون ! یه غزل صدتا غزلخون !
توی‌سرسرای آواز ، این همه حنجره مهمون !
بیا از آینه رَد شیم ، بیا پروازُبَلَد شیم !
بیا بارون‌ُ بفهمیم ! حریف‌ِ این شب‌ِ بَد شیم !
بیا تاآخرِ فریاد ! بیا تا طلوع‌ِ شن‌ْباد !
بیا تا یه ریتم‌ِ تازه ! بیا تاترانه‌ی شاد !
بیا تا تکرارِ جنون ! بیا تا یخ بستن‌ِ خون !
بیا تابُن‌بست‌ِ نفس ! بیا تا سقف‌ِ بی‌ستون !
بیا ! بیا ! تا وابشن پلکای مات‌ِپنجره !
می‌خوام تو رُ داد بزنم ، تا سرطان‌ِ حنجره !
بیا تا دوباره دیدن ! تا سَرِ قله دویدن !
نوبت‌ِ خوندن‌ِنورِ ، دیگه بسه این شنیدن !
بیا تا رقص‌ِ دوباره ! بیا تا مرزِ ستاره !
بیا تا چشمه‌ی خورشید ! بیا تا گلیم‌ِ پاره !
بیا تا ضیافت‌ِ من ! بیاتا اوج‌ِ شکفتن !
وعده‌ی آخرِ بوسه ، اونورِ حصارِ پیرهن !
بیا تا تکرارِ جنون ! بیا تا یخ بستن‌ِ خون !
بیا تابُن‌بست‌ِ نفس ! بیا تا سقف‌ِ بی‌ستون !
بیا ! بیا ! تا وابشن پلکای مات‌ِپنجره !
می‌خوام تو رُ داد بزنم ، تا سرطان‌ِ حنجره !
روزِ خودسوزی‌ِ دریا
هفتم‌ِ جمعه‌ی قَبله ، دوباره دلم گرفته !
دوباره یه‌دست‌ِ سنگی چشمام‌ُ اَزَم گرفته !
رو به آیینه نشستم ، توی این اتاق‌ِبُن‌بست !
توی روسری‌ِ مِشکی‌ت ، هنوزم عطرِ تَنت هست !
تنها یادگارهمینه ، یه بهانه واسه بودن !
یه دلیل‌ِ ناب‌ِ تازه ، واسه آفتابی‌سرودن !
گفته بودم اگه باشی نبض‌ِ دنیا رُ می‌گیرم !
گفته بودم‌تَه‌ِ قصه ، دَست تو دَست‌ِ تو می‌میرم !
اما تو اینجا نموندی ، هر دقیقه‌خَتم‌ِ من شد !
هر ترانه یه بهانه واسه با تو ، ما شدن شد !
هفتم‌ِ جمعه‌ی قَبله ، روزِ تعطیلی‌ِ آواز !
روزِ بی‌صداشکستن ، واسه بغض‌ِ این غزلساز !
روزِ خودسوزی‌ِ دریا ! روزِ دلگیرِ سرودن !
روزِ بارونی‌ِ آینه ! روزِ بی‌تو با تو بودن !
روزِ زخمی‌ِ ترانه ! روزِ خسته ! روزِ بی‌تاب !
روزِ دیدارِ دوباره ، با نگاه‌ِ عکس‌ِ تو قاب !
گفته بودم اگه باشی نبض‌ِ دنیا رُ می‌گیرم !
گفته بودم‌تَه‌ِ قصه ، دَست تو دَست‌ِ تو می‌میرم !
اما تو اینجا نموندی ، هر دقیقه‌خَتم‌ِ من شد !
هر ترانه یه بهانه واسه با تو ، ما شدن شد !
گهواره‌ی آفتاب
تو رُ از دور که تماشا می‌کنم ،می‌بینم فاصله‌مون خیلی‌کمه !
اما وقتی که میای کنارِ من ،بین‌ِ ما فاصله فریاد میزنه !
نازنین ! اینجا نیا ! دلم می‌خواد ،تو رُ از این وَرِدریا ببینم !
دوس ندارم با تو همنفس بشم ،دوس دارم تو رُ تو رؤیاببینم !
مثل‌ِ نیلوفرِ آبی رو تن‌ِ راکدِ مرداب !
قصه‌ی من‌ُ تواینه ، یکی بیدارُ یکی خواب !
یکی‌مون قافیه‌سازه ، یکی‌مون‌قافیه‌بازه !
یکی زخم‌ِ زمهریرِ ، یکی گهواره‌ی آفتاب !
بذار از اینجا تماشات بکنم !
فاصله رؤیا رُ زنده می‌کنه !
لذت‌ِ ترانه ساختن از چشات ،من‌ُ تو بازی بَرَنده می‌کنه !
توی رؤیا من‌ُ تو مثل‌ِ هَمیم !
صبرِ همدیگه رُ سَرنمی‌بریم !
حرفای من واسه تو غریبه نیست ،هردو از قصه‌ی هم باخبریم !
مثل‌ِ نیلوفرِ آبی رو تن‌ِ راکدِ مرداب !
قصه‌ی من‌ُ تواینه ، یکی بیدارُ یکی خواب !
یکی‌مون قافیه‌سازه ، یکی‌مون‌قافیه‌بازه !
یکی زخم‌ِ زمهریرِ ، یکی گهواره‌ی آفتاب !
خواستگاری !
خورشیدخانوم ! خورشیدخانوم ! شب اومده خواستگاری !
ما رُفراموش نکنی ! رو عهدمون پا نذاری !
خورشیدخانوم ! یه وقت نری کنیزِدیوِ شب بشی !
ساده نشی ! گول نخوری ! همسرِ میرغضب بشی !
توقصرِ دیوِ شب باید با بی‌چراغی سرکنی !
این همه عاشق‌ُ باید دوباره دَربه دَر کنی !
ما عُمریه خاطرخواه‌ِ نورِ شماییم ، به خدا !
دنبال‌ِیه رشته از اون موی طلاییم ، به خدا !
خورشید خانوم ! خورشید خانوم !
خو ا ستگارت ، قُلّابیه !
به فکرِ قیچی کردن‌ِ ،اون موهای آفتابیه !
میگن شما منتظرین که شب ستاره‌دار بشه !
دل‌ِ سیاهش مثه‌ما ، عاشق‌ُ بی‌قرار بشه !
خورشیدخانوم ! باور نکن این کلَک‌ِ دوباره رُ !
ما خیلی وقته می‌شناسیم این شب‌ِ بی ستاره رُ!
حتا اگه بگین : « بمیر ! » شب جواب‌ِ رَد نمیده !
اما دیگه دیدنتون ، به عُمرِ ما قَدنمیده !
این شب‌ِ تاریک‌ِ کلَک ، هفتادُ هفتا جون داره !
می‌میره‌اما دوباره ، تو قصه‌مون پا میذاره !
خورشید خانوم ! طلوع کنین !
تا این شب اینجا نمونه !
خروس واسه طلوعتون ،دوباره آواز بخونه !
آبروی این قبیله
رفتنت تنها یه خوابه ! تو نرفتی ، عطرت اینجاس !
کـُنج‌ِنایاب‌ِ نفسهات ، تنها جای اَمن‌ِ دنیاس !
توی کوچه‌ی نگاهت ، چرخش‌ِ هزارتا تیله‌س !
به غزل قسم‌که چشمات ، آبروی این قبیله‌س !
هم مثه ماه‌ِ تمومی ، هم مثه هلال‌ِ خنجر !
هم تب‌ِنگاه‌ِ اول ، هم غم‌ِ نگاه‌ِ آخر !
نمی‌دونم تو چی هستی ، استوای عشق‌ُتردید !
هم مثه سیاهی‌ِ شب ، هم مثه ظهورِ خورشید !
لب‌ِ تو ساکته ، اما چشم‌ِ تو پُر از هیاهوس !
مثل‌ِ اون‌وحشت‌ِ وحشی ، که توی نگاه‌ِ آهوس !
لابه‌لای هُرم‌ِ گیست ، عطرِ بِکرِ گُل‌ِ یاسه !
ململ‌ِنازک‌ِ دستات ، واسه من تنها لباسه !
هم مثه ماه‌ِ تمومی ، هم مثه هلال‌ِ خنجر !
هم تب‌ِنگاه‌ِ اول ، هم غم‌ِ نگاه‌ِ آخر !
نمی‌دونم تو چی هستی ، استوای عشق‌ُتردید !
هم مثه سیاهی‌ِ شب ، هم مثه ظهورِ خورشید !
مثل‌ِ رو دریا دویدن !
من رسیدم به رسیدن !
تو من‌ُ چیدی‌ُ رفتی !
من‌بُریدم ! من بُریدم !
اما خندیدی‌ُ رفتی !
باز بخند به هق‌هق‌ِ من !
خنده‌هات چقدر قشنگه !
چشمات از جنس‌ِ بلوره !
دلت از مَرمَرُ سنگه !
من فقط فکرِ رسیدن ! تو فقط به فکرِ چیدن !
داشتنت‌بَرام یه رؤیاس ، مثل‌ِ رو دریا دویدن !
من یه عالمه ترانه !
تو یه حس‌ِ شاعرانه !
با توحق‌ِ این صدا رُ ،پَس می‌گیرم از زمانه !
با تو میرسم ، ولی تو ،عاشق‌ِ اون من‌ِ کالی !
من‌ُبا صدام نمی‌خوای ،عاشق‌ِ اون من‌ِ لالی !
من فقط فکرِ رسیدن ! تو فقط به فکرِ چیدن !
داشتنت‌بَرام یه رؤیاس ، مثل‌ِ رو دریا دویدن !
امتحان
مثل‌ِ گفتگوی دریا ، با شنای خیس‌ِ ساحل !
مثل‌ِ یه‌عشق‌ِ دوباره ، واسه دل‌داده‌ی بی‌دل !
مثل‌ِ یه کشتی‌ِ متروک که توی‌اسکله مونده !
مثل‌ِ یه حرف‌ِ نگفته ! مثل‌ِ یه شعرِ نخونده !
مثل‌ِیه لحظه‌ی نایاب ! مثل‌ِ یه حس‌ِ غریبه !
مثل‌ِ اون لحظه که آدم ،تشنه‌ی چیدن‌ِ سیبه !
معنی‌ِ نگاه‌ِ تو ،تو هیچ لغت‌نامه‌ای نیست !
توی‌امتحان‌ِ تو ،فقط ترانه میشه بیست !
مثل‌ِ یه جاده‌ی بی‌مرز ! مثل‌ِ خط‌ِ یه تبسم !
مثل‌ِرقص‌ِ خوشه‌های ، مست‌ُ بی‌طاقت‌ِ گندم !
مثل‌ِ گُل‌دادن‌ِ دشنه ، روی‌خاک‌ِ پاک‌ِ پیرهن !
مثل‌ِ صدتا کفش‌ِ سُربی ، دَه‌هزار عصای آهن !
مثل‌ِ افسانه‌ی فانوس ، قصه‌ی زیبای خفته !
وقتی شیرِ پُشت‌ِ میله، یادِ جنگلش میفته !
معنی‌ِ نگاه‌ِ تو ،تو هیچ لغت‌نامه‌ای نیست !
توی‌امتحان‌ِ تو ،فقط ترانه میشه بیست !
سروده‌های ناسرود
زیبای خفته‌ی غزل ! عزیزِ تَن داده به خواب !
از این‌ظلام‌ِ بی‌زوال ، بر سَرِ واژه‌ها بتاب !
بزن به سیم‌ِ عربده ، در این‌طلوع‌ِ غم‌زده !
که مه‌لقای قصه‌ها ، به خواب‌ِ ما نیامده !
بی‌تودوباره با تواَم ! همیشه دورُ همنفس !
بیا به سمت‌ِ این صدا ، بیا به‌مشرق‌ِ قفس !
بر تَن‌ِ این سازِ سپید ، رنگ‌ِ سَرانگشت‌ِ تو کو ؟
آینه نونمی‌شود ، مُشت‌ِ تو کو ؟ مُشت‌ِ تو کو ؟
سروده‌های ناسرود ، غزل‌ْ ترانه‌ی تو بود !
چلّه‌نشین‌ترین منم ، به وعده‌های دیرُ زود !
دوباره بی‌صدای پا ،بیا به جشن‌ِ بوسه‌ها !
بزن ! بزن به ضرب‌ِ ماه ، به رقص‌ِ شعرِ من‌بیا !
من از تو سَر نمی‌روم ، که سرزمین‌ِ من تویی !
با تو به قلّه‌می‌رسم ، قلّه‌نشین‌ِ من تویی !
بر تَن‌ِ این سازِ سپید ، رنگ‌ِ سَرانگشت‌ِ تو کو ؟
آینه نونمی‌شود ، مُشت‌ِ تو کو ؟ مُشت‌ِ تو کو؟
چترم‌ُ آتیش می‌زنم !
از عقربه جلوترم ، اما به تو نمی‌رسم !
از این پرنده‌هاسَرَم ، تنها به تو نمی‌رسم !
تنها تویی که اونورِ مرزِ نفس‌های منی !
تنها تویی که دَم به دَم به هِق‌هِقم سَر می‌زنی !
بذار که از توبگذرم ، مثل‌ِ شهاب از دل‌ِ شب !
بذار که از تو پُر بشم ، مثل‌ِ یه حوض‌ِلب‌به‌لب !
وقتی دل رو به زوال‌ِ !
وقتی آرزو محال‌ِ !
تو بخون‌از سرِ آواز !
وقتی حتا لاله لال‌ِ !
وقت‌ِ بلوغ‌ِ آینه‌س ، وقت‌ِ غزلخونی‌ِ نور !
من رُ به‌فردا برسون ، از این شبای سوت‌ُ کور !
بذار که تَر بشم از این اَبرِبزرگ‌ِ بی‌قرار !
عزیزِ بارونی‌ِ من ! رو سَرِ لحظه‌هام ببار !
چترم‌ُآتیش می‌زنم ! حریص‌ِ رگبارِ تواَم !
بذار من‌ُ خط بزنن ! عاشق‌ِ تکرارِتواَم !
وقتی دل رو به زوال‌ِ !
وقتی آرزو محال‌ِ !
تو بخون‌از سرِ آواز !
وقتی حتا لاله لال‌ِ !
گرگ‌ُ میش
لابه‌لای استکان‌ها ، همیشه حرف‌ِ ستاره‌س !
شب‌ِ ما روزمیشه اما روزِمون شب‌ِ دوباره‌س !
تو باید باشی‌ُ نیستی ، هم‌پیاله‌ی‌همیشه !
بی‌تو روزُ شب ندارم ، زندگیم تو گرگ‌ُ میشه !
تو اسیرِ قصه‌بودی ! زندگی بَرات قفس بود !
واسه تو دریا یه جرعه ، واسه من یه‌قطره بَس بود !
حتا تو بازی‌ِ « رفتن » ،تو جلوتری ، ستاره !
واسه‌این چشمای بسته ،شب‌ُ روز فرقی نداره !
بیا یک لحظه خیال‌کن ، قصه‌مون وَرَق نخورده !
فکرکن‌اون بادبادکا رُ بادِ نابَلَد نبُرده !
بیا یک نفس ، یه لحظه ، باز من‌ُببر به دیروز !
بذار از تو گُر بگیرم ، تو همون شعله‌ی تن‌ْسوز !
پُشت‌ِ این چشمای اَبری ، توی آیینه تویی ! تو !
این صدا رُ از تودارم ، نفس‌ِ سینه تویی ! تو !
حتا تو بازی‌ِ « رفتن » ،تو جلوتری ، ستاره !
واسه‌این چشمای بسته ،شب‌ُ روز فرقی نداره !
قبیله‌ی بی‌مست
مرا به نام صداکن ،که از تو نام بگیرم !
که آخرین‌نفسم را ،من از تو وام بگیرم !
مرا به حادثه نسپار ،در این مدارِ شباشب !
که‌ماندگارترینم ،در این دمادم‌ِ عقرب !
من به بیداری‌ِ شب خندیدم !
رازِ هر آینه را پرسیدم !
با من از اوج‌ِ صدا جاری باش !
من سحرخیزتر از خورشیدم !
مرا به نام صدا کن ،که در صدای تو باشم !
بیا به‌رسم‌ِ نوازش ،که در هوای تو باشم !
مرا به نام صداکن !
همیشه همدم‌ُ همدست !
که‌بی‌دروغ‌ترینم ،در این قبیله‌ی بی‌مست !
من به بیداری‌ِ شب خندیدم !
رازِ هر آینه را پرسیدم !
با من از اوج‌ِ صدا جاری باش !
من سحرخیزتر از خورشیدم !
زنده‌بگور
بوی کافور میده دستم ، چقد از ترانه دورم !
می‌زنه‌نبض‌ِ نفس‌هام ، اما من زنده‌بگورم !
وقت‌ِ غیبت‌ِ نگاهت ، زندگی‌آینه‌ی مرگه !
گُل‌ِ نیلوفرِ رؤیا ، زیرِ رگبارِ تگرگه !
با تودریای غرورم ، اما بی‌تو دریا تشنه‌س !
بی‌تو سینه‌ی سکوتم ، تشنه‌ی‌تیغه‌ی دشنه‌س !
هم طلوع‌ُ هر غروبی !
بَدی اما خیلی خوبی !
واسه‌این زانو شکسته ،یه طلسم‌ِ نقره‌کوبی !
وقتی میرسم به آخر ، توی دالون‌ِ یه بُن‌بست ،
دَم‌ِآخرِ سقوطم ، اوج‌ِ غیبت‌ِ یه همدست ،
تو مثه یه نردبومی ، که میاد ازدل‌ِ خورشید !
باز میشه صدتا گذرگاه ، توی آینه‌ی چشات دید !
بیا ! خاتون‌ِ قدیمی ! یه ترانه مهمونم کن !
یه حصیرِ کهنه‌ام من ، قالی‌ِسلیمونم کن !
هم طلوع‌ُ هر غروبی !
بَدی اما خیلی خوبی !
واسه‌این زانو شکسته ،یه طلسم‌ِ نقره‌کوبی !
تلفن‌ِ راه‌ِ دور
یه نفر رو خط‌ِ ماس ! انگاری لال‌ِ ، نازنین !
مثل‌ِ یه‌کرکس‌ِ گُشنه که نشسته به کمین !
بیا « دوسِت دارم » ا رُ بذاریم برای‌بعد ،
تا دیگه اَدا نشه مُرادِ این چله‌نشین !
اینجا دوسِت دارم‌ُ دوس ندارن تو قصه‌ها !
آخه بعضی ازطلسما میشکنه با این صدا !
دیگه گوشی رُ بذار ! صدات‌ُ می‌شنوم هنوز !
من هنوزم با تواَم از این‌وَرِ فاصله‌ها !
تلفن برای ما تنها یه یادآوریه !
تا که یادمون نره‌زمستون‌ِ آخریه !
من‌ُ تو به سیم‌ُ گوشی که نیازی نداریم !
هیچ علاقه‌ای‌به این روده‌درازی نداریم !
گُرگ‌ِ گُرگم به هوا هر جا می‌ریم دنبال‌ِماس !
اون نمی‌دونه که ما میلی به بازی نداریم !
وقتی تقویم‌ِ تو نو شد دوباره کنارِتَم !
دیگه تا جمله‌ی‌آخرِ ترانه یارِتَم !
دوباره « دوسِت دارم » رُ با تو فریاد می‌زنم !
تا رسیدن‌ِ بهار بازم به انتظارِتَم !
تلفن برای ما تنها یه یادآوریه !
تا که یادمون نره‌زمستون‌ِ آخریه !
هشتمین رنگ
تو دورنگی ! هم زمینی ، هم به رنگ‌ِ آسمونی !
هشتمین‌رنگ‌ِ قشنگ‌ِ جاده‌ی رنگین‌کمونی !
من‌ُ بی‌صدا می‌خواستی ، اما من از تومی‌خوندم !
پُشت‌ِپا زدی به حسّم ، تا بیفتم ، اما موندم !
تودورنگی ! تو دورنگی ، اما من با تو یه رنگم !
تو یه خواب‌ِ ناتمومی ،من پُر از خواب‌ِ قشنگم !
شب‌ِ تاریک‌ِ چشات ،یه ستاره نداره !
پیش‌ِ زیبایی‌ِتو ،ترانه هم کم میاره !
تا سَرِ کوه‌ِ ستاره ، واسه دیدنت دویدم !
صد دفه زانوشکستم ، اما پا پَس نکشیدم !
گفتی گوش به زنگ می‌مونی ، تا بازم برات‌بخونم !
اما رفتی‌ُ نموندی ، تا تَک‌ُ تنها بمونم !
تو دورنگی ! تودورنگی ، اما من با تو یه رنگم !
تو یه خواب‌ِ ناتمومی ، من پُر ازخواب‌ِ قشنگم !
شب‌ِ تاریک‌ِ چشات ،یه ستاره نداره !
پیش‌ِ زیبایی‌ِتو ،ترانه هم کم میاره !
دریا رُ دریاب !
رودخونه ! دریا رُ دریاب !
بی‌تو تصویرِ کویره !
راه‌بیفت برو سراغش !
فردا دیره ! فردا دیره !
اگه دریا رُ نبینی ،برهوت به جاش می‌شینه !
دریاعُمری‌ِ که می‌خواد ،خط‌ِ آبیت‌ُ ببینه !
رودخونه ! رودخونه ! کجایی ؟
کی میایی ؟ کی میایی ؟
دریا تو تَنش اسیره ،تو رهایی ! تو رهایی !
من همون دریای خسته‌م ،که داره میشه یه مرداب !
بی‌تو خشک‌ِ خشک‌ِ خشکم !
رودخونه ! گریه‌م‌ُ دریاب !
بیا تا دستای آبیم ،دستای تو رُ بگیره !
بیا تا موج‌ِترانه ،از دوباره جون‌بگیره !
رودخونه ! رودخونه ! کجایی ؟
کی میایی ؟ کی میایی ؟
دریا تو تَنش اسیره ،تو رهایی ! تو رهایی !
من زمینم !
این صدا صدای خاکه ، روی موج‌ِ خیس‌ِ دریا !
زخم‌ِتاریخی‌ِ کابوس ، بغض‌ِ دلنشین‌ِ رؤیا !
این صدا صدای خاکه ، آخرین صدای‌بیدار !
خونه داره قصه میگه ، واسه این خیل‌ِ عزادار !
من‌ُ بشنو ! من‌ُ بشنو ! من صدای آخرینم !
قصه‌ی هزارتا قرنم ! من زمینم ! من‌زمینم !
زخم‌ِ ناباورِ تاتار ، جای پای لنگ‌ِ تیمور !
مونده روی‌سینه‌ی من ، حفره‌های ممتدِ گور !
من‌ُ آفتابی نگاه‌کن ! تا یه فصل‌ِتازه باشم !
هنوزم با یه اشاره ، میتونم پُر از صداشم !
سبزِ سبزم اگه نبضت ، نبض‌ِ بیدارِ چمن شه !
من بهشتم‌اگه دستات مرهم‌ِ زخمای من شه !
پیله‌ی کهنه رُ بشکن ! تا رها شه‌شاپرک باز !
با لب‌ِ بسته صِدام کن ! دل بده به گریه‌ی ساز !
تن‌ِ بی‌لباس‌ِ من رُ ، میشه با جوانه پُر کرد !
میشه این خونه‌ی‌خوب‌ُ ، بازم از ترانه پُر کرد !
زخم‌ِ ناباورِ تاتار ، جای پای لنگ‌ِ تیمور !
مونده روی‌سینه‌ی من ، حفره‌های ممتدِ گور !
من‌ُ آفتابی نگاه‌کن ! تا یه فصل‌ِتازه باشم !
هنوزم با یه اشاره ، میتونم پُر از صداشم !
همطپش
عزیزِ پا به راه‌ِ من ! رفتن‌ِ تو ترانه نیست !
سهم‌ِ من‌از هجرت‌ِ تو ، زمزمه‌ی شبانه نیست !
در این طلوع‌ِ نیمه‌جان ، مرا به نام‌ِ من بخوان !
سفرنکن ! سفر نکن ! که خانه بی تو خانه نیست !
بخوان به نام‌ِ سرخ‌ِ خون ! بخوان به آهنگ‌ِ جنون !
که‌در شب‌ِ ناشنوا ، ترانه محرمانه نیست !
در پَس‌ِ ترس‌ِ نقطه‌چین ، سقوط‌ِ واژه را ببین !
ببین‌که سقف‌ِ ما به جز ، سایه‌ی تازیانه نیست !
در این رَجزخوانی‌ِ داس ، بر تن‌ِ صدپاره‌ی یاس ،
ببین‌که خاک‌ِ تیره را ، جرأت‌ِ یک جوانه نیست !
بگو به بردگان‌ِ نان ، به این زبان‌بُریدگان ،
غروب‌ِسرخ‌ِ این قفس ، غروب‌ِ شاعرانه نیست !
بیا که تازه‌تر شوم ! از این کرانه سَر شوم !
نگو که دردفترِ من ، کلام‌ِ عاشقانه نیست !
قدرِ ترانه را بدان ! نگو به چشم‌ِ دیده‌بان ،
نبض‌ِقدم‌های غزل ، همطپش‌ِ زمانه نیست !
دنیای وارونه !
پدربزرگ هَف‌سالگیش یادش نیست !
تو زورخونه صدای فریادش‌نیست !
شیرین‌ِ قصه دیگه تلخه،تلخه !
این همه صخره یکی فرهادش‌نیست !
هیشکی نگاش‌ُ به صدا ندوخته !
یه شب‌پَره تو شعله‌هانسوخته !
خفاشا دل‌سپرده‌ان به خورشید !
ترانه‌ساز ترانه‌ش‌ُ فروخته !
دنیای وارونه رُ باش !
رودخونه‌ها تشنه‌شونه !
قوّت‌ِپهلوونامون ،به تیزی‌ِ دشنه‌شونه !
عصرِ فراموشی‌ِ خاطراته !
ترانه‌خون ! معجزه تو صداته !
دنیای وارونه رُ زیرُروکن !
این دل‌ِ ویرون شده پابه پاته !
ببین ! ببین ! ساعت‌ِ قصه خوابه !
کلاغ رو قلّه‌س ،تَه‌ِ چاه عقابه !
برگ‌ِ کتاب‌ِ قصه‌مون سیاهه !
عُمرِ غزل‌اندازه‌ی حبابه !
دنیای وارونه رُ باش !
رودخونه‌ها تشنه‌شونه !
قوّت‌ِپهلوونامون ،به تیزی‌ِ دشنه‌شونه !
درخت‌ِ معجزه
من مثه یه تَک‌درختم ، تَه‌ِ یک کوچه‌ی باریک !
تو یه‌گنجشک‌ِ قشنگی ! گاهی دوری ، گاهی نزدیک !
گاهی وقتا مهربونی ، میشینی‌رو شونه‌ی من !
گاهی نیستی که ببینی ، بغض‌ِ بی‌بهونه‌ی من !
وقتی هستی از تو سبزم ! یه بهارِ بی‌زوالم !
باتو یک بغل ترانه ،بی‌تو لالم ! بی‌تو لالم !
گنجشک‌ِ بازیگوش‌ِ من !
بشین رو شاخه‌ی دلم !
باتودرخت‌ِ معجزه ،بی‌تو طلسم‌ِ باطلم !
وقتی لای برگا نیستی ، بوی پاییزُ می‌گیرم !
بی‌تو زردِزردِ زردم ! بی‌صدای تو می‌میرم !
اما وقتی که می‌خونی ، من میشم پُراز جوانه !
یه ترانه‌سازِ عاشق ، با هزارُ یک ترانه !
تویی حرف‌ِاولین‌ُ آخرین شعرِ نگفته !
برگ‌ِ آخرِ وجودم ، با پریدنت می‌افته !
گنجشک‌ِ بازیگوش‌ِ من !
بشین رو شاخه‌ی دلم !
باتودرخت‌ِ معجزه ،بی‌تو طلسم‌ِ باطلم !
مثل‌ِ لالایی‌ِکردی
مادربزرگ گیساش به رنگ‌ِ برفه !
تو هر نگاه‌ِ اون هزارتاحَرفه !
مادربزرگ دِلِش شبیه‌ِ دریاس !
توی چشاش صدتا ستاره پیداس !
مادربزرگ قصه‌ی تازه داره !
میگه شب آفتابی میشه دوباره !
تو با قصه‌های نابت ،من تا ترانه بُردی !
تو صدات‌یه زخم‌ِ کهنه‌س ،مثه لالایی‌ِ کردی !
مادربزرگ ! حاکم‌ُ کله‌پاکن !
قهرمان‌ِ قصه‌هات‌ُ صداکن !
آخرِ قصه‌های تو قشنگه !
رو شونه‌ی پهلووناش تفنگه !
بی‌بی‌ِموندگارِ قصه‌ی من !
قصه بگو از آسمون‌ِ روشن !
تو با قصه‌های نابت ،من تا ترانه بُردی !
تو صدات‌یه زخم‌ِ کهنه‌س ،مثه لالایی‌ِ کردی !
دوچرخه سه‌تفنگی
دفترِ سفیدِ کاهی ! جعبه‌ی مدادِ رنگی !
فصل‌ِ ناب‌ِقَدکشیدن ، توی اون خونه کلنگی !
پشه‌بندِ پُر ستاره ، خوابا رؤیای‌دوباره ،
ظهرِ تابستون‌ِ تهران ، یه دوچرخه سه‌تفنگی !
من امیرِ قصه بودم ، تو پریزادِ ترانه !
اسب‌ِ ما همون‌دوچرخه ، بوسه‌هامون محرمانه !
ترک‌ِ زین‌ِ اون دوچرخه ، تو نشسته بودی ، اون روز !
تَک‌چراغ‌ِ کوچه‌مون‌ُ ، تو شکسته بودی ، اون روز !
نفست پُشت‌ِ سَرَم بود ! دستای تو روی شونه‌م !
موهات‌ُ با سنجاقای نقره بسته بودی ، اون روز !
من امیرِ قصه بودم ، تو پریزادِ ترانه !
اسب‌ِ ما همون‌دوچرخه ، بوسه‌هامون محرمانه!
بگو اون اسب‌ِ قشنگ‌ُ به کدوم گریه فروختیم ؟
تو حریق‌ِزشت‌ِ تقویم ، از کدوم زبانه سوختیم ؟
اشتباه‌ِ ما کجا بود ؟ ما کدوم‌چاه‌ُ ندیدیم ؟
به کدوم کرباس‌ِ کهنه ، پولَکای رنگی دوختیم ؟
من امیرِ قصه بودم ، تو پریزادِ ترانه !
اسب‌ِ ما همون‌دوچرخه ، بوسه‌هامون محرمانه !
کوچه‌های یوسف‌آباد
عشق‌ِ اول ، وعده‌ی پنهونی‌ِ اونورِ شمشاد !
اولین‌باری که‌چشمام توی چشمای تو افتاد !
کوچه‌های بی‌چراغ‌ُ شبای همیشه روشن !
تا سحر پرسه‌زدن تو کوچه‌های یوسف‌آباد !
دره‌گُرگی ، سینما ، پارک‌ِ شفق ، ایستگاه‌ِ اول ،
اسم‌ِکوچه‌هاش داره یادم میاد !
میدون‌ِ کلانتری ، سرِ دوراهی ، پیچ‌ِ آخر ،
دل‌ِ من باز اون خیابون‌ُ می‌خواد !
اون خیابون ، اون خیابون همه‌ی دارُندارِ این صداس !
این ترانه‌خون هنوزم عاشق‌ِ پرسه‌زدن تو کوچه‌هاس !
دیگه هیچی نمی‌خوام جز یه گلو برای فریاد !
یه ترانه‌که بَرام پُل بزنه تا یوسف‌آباد !
دیگه هیچی نمی‌خوام به جز صدای‌خیس‌ِ بارون !
تا بازم با خاطراتم راه بِرَم تو اون خیابون !
دره‌گُرگی ، سینما ، پارک‌ِ شفق ، ایستگاه‌ِ اول ،
اسم‌ِکوچه‌هاش داره یادم میاد !
میدون‌ِ کلانتری ، سرِ دوراهی ، پیچ‌ِ آخر ،
دل‌ِ من باز اون خیابون‌ُ می‌خواد !
اون خیابون ، اون خیابون همه‌ی دارُندارِ این صداس !
این ترانه‌خون هنوزم عاشق‌ِ پرسه‌زدن تو کوچه‌هاس !
نرده‌های سرخ
توی پایتخت‌ِ گریه ، یه خیابون‌ِ بلنده !
که تو آسمون‌ِسُربی‌ش پَر نمی‌زنه پرنده !
نرده‌های این خیابون رنگ‌ِ برگای درخته !
گفتن‌ِ تمام‌ِ حرفا تو ترانه خیلی سخته !
نرده‌های این خیابون حالارنگ‌ِ خون گرفته !
حضرت اَجَل دوباره از یه عده جون گرفته !
دوباره دستای ظلمت ساقه‌ها رُ قیچی کرده !
فصل‌ِ تابستون‌ِ امسال ،مثل‌ِ زمهریرِ سرده !
چشمای ما رُ رنگ نکن ! با توام ای نقاش باشی !
تا کی‌رو نرده‌های سرخ ، سبزِ دروغی می‌پاشی ؟
با رنگای دروغکی ننگ‌ِ سیاه‌پاک نمیشه !
با گریه‌های اَلَکی چشم‌ِ تو نمناک نمیشه !
ساقه‌ی رنگین‌کمون‌ُ سَر زدن با داس‌ِ کینه !
« قَد نکش ! نهال‌ِ رؤیا ! » حکم‌ِ تاریکی همینه !
میگه رو به بی‌صدایی ، داد زدن‌فایده نداره !
احتمال‌ِ زنده‌موندن همیشه یک به هزاره !
عاشقا که‌راه‌ِ عشق‌ُ ، راه‌ِ باریکی نخواستن ،
اون خیابون‌ِ بلندُ توی تاریکی‌نخواستن ،
از پُل‌ِ خطر گذشتن ، قُرُق‌ُ شکستن آسون ،
تا به رنگ‌ِ خون‌بمونه ، نرده‌های اون خیابون !
چشمای ما رُ رنگ نکن ! با توام ای نقاش باشی !
تا کی‌رو نرده‌های سرخ ، سبزِ دروغی می‌پاشی ؟
با رنگای دروغکی ننگ‌ِ سیاه‌پاک نمیشه !
با گریه‌های اَلَکی چشم‌ِ تو نمناک نمیشه !
استکان‌ِ آخرِ چای !؟
کاش میشد یادم بره کوچه‌های آشتی‌کنون !
صدای قشنگ‌ِزنگ‌ِ دوم‌ِ نامه‌رسون !
کاش میشد یادم بره اون همه لحظه‌های ناب !
اون تبسم‌ِ صمیمی رو لب‌ِ عکس‌ِ تو قاب !
کاش میشد یادم بره جای تواینجا خالیه !
نفست همنفسم نیست ، بودنت خیالیه !
کاش میشد امانمیشه ، تو همیشه با منی !
مثل‌ِ یه زخم‌ِ مقدس من‌ُ آتیش می‌زنی !
اونورِ این استکان ، بازم کنارمی ، عزیز !
استکان‌ِ بعدی‌ُ، با دستای خودت بریز !
بی‌تو دورم از خودم ، رو صورتم ماسک‌ِ منه !
من‌ِ من‌بی‌تو فقط گاهی به من سَر میزنه !
گفتی : « برمی‌گردم‌ُ » چه دلنشین‌بود این دروغ !
رفتی‌ُ تنها شدم میون‌ِ این شهرِ شلوغ !
بی‌تو توسفره‌ی من چیک چیک‌ِ استکان نموند !
بی‌تو هیچ رهگذری تو کوچه‌مون غزل‌نخوند !
خودت‌ُ نشون بده تنها برای یک نفس !
پای این سفره بشین ،یه استکان ، همین‌ُ بَس !
اونورِ این استکان ، بازم کنارمی ، عزیز !
استکان‌ِ آخرُ ،با دستای خودت بریز !
عاشق‌تر
عاشق‌تر از این بودم اگر لحظه‌ی پرواز ،
در دست‌ِ نجیب‌ِ توکلیدِ قفسم بود !
عاشق‌تر از این بودم اگر عطرِ نفسهات ،
در لحظه‌ی‌بی‌همنفسی ، همنفسم بود !
عاشق‌تراز این بودم اگر فاصله‌ها را ،
این آینه‌ی شب‌ْزده‌تکرار نمی‌کرد !
عاشق‌تر از این بودم اگر هق‌هق‌ِ ما را ،
این سایه‌ی‌سرمازده انکار نمی‌کرد !
با تو بهترین بودم ، همسایه‌ی خورشیدی !
تو نقش‌ِ تبسم‌را ، از آینه دزدیدی !
عاشق‌تر از این بودم اگر در شب‌ِ وحشت ،
مثل‌ِ طپش‌ِ زنجره‌نایاب نبودی !
عاشق‌تر از این بودم اگر وقت‌ِ عبورم ،
آنسوی سکوت‌ِپنجره خواب نبودی !
عاشق‌تر از این بودی اگر ثانیه‌ها را ،
اندوه‌ِ فراموشی‌ِ من، تار نمی‌کرد !
عاشق‌تر از این بودی اگر این دل‌ِ ساده ،
اسرارِ مراپیش‌ِ تو اقرار نمی‌کرد !
با تو بهترین بودم ، همسایه‌ی خورشیدی !
تو نقش‌ِ تبسم‌را ، از آینه دزدیدی !
عطرِ بی‌عطرِ تو !
دُگمه‌ی کتم که افتاد ، تازه فهمیدم که نیستی !
تو ازاولم نبودی ، تَه‌ِ قصه هم که نیستی !
دُگمه‌ی کتم که افتاد ، جای‌خالی‌ِ تو رویید !
نبض‌ِ ناکوک‌ِ ترانه،عطرِ بی‌عطرت‌ُ بویید !
مهربون‌نبودی اما تو رُ مهربون نوشتم !
با غروب‌ِ تو فروریخت ، قصرِ پوک‌ِسرنوشتم !
تو نبودی ! تو نبودی ،پابه‌پای تن‌ِ خسته !
روبروگردنه‌ی مرگ ،پُشت‌ِ سر پُل‌ِ شکسته !
تو چه کم بودی ، عزیزم ! سایه‌ی من از تو سَر بود !
سایه بود اما همیشه ، از سقوطم با خبر بود !
تو که باخبر نبودی من‌کجا زانو شکستم !
تو ندونستی که دل رُ به کدوم حادثه بستم !
برو ! ای همیشه بی‌من ! من نمی‌شکنم دوباره !
بودن‌ُنبودن‌ِ تو ، واسه من‌فرقی نداره !
تو نبودی ! تو نبودی ،پابه‌پای تن‌ِ خسته !
روبروگردنه‌ی مرگ ،پُشت‌ِ سر پُل‌ِ شکسته !
خونه یعنی...
خونه یعنی : تیرِ آرش ،وقتی از فاصله رَد شد !
خونه یعنی : چشم‌ِ رستم ،وقتی گریه رُ بَلَد شد !
خونه یعنی : زخم‌ِ تیشه ،رَد شدن از دل‌ِ آتش !
خونه یعنی : مرگ‌ِ سهراب ،سَر بُریدن‌ِ سیاوش !
خونه رُ خونی نمی‌خوام !
قلب‌ِ من یه سرزمینه !
هرجا میرم اون باهامه ،معنی‌ِ خونه همینه !
خونه یعنی : بغض‌ِ حافظ ،غزلای نانوشته !
فرش‌ِزیبای گلستان ،پاره پاره ، رشته رشته !
خونه یعنی : اشک‌ِ مادر ،خونه یعنی : داغ‌ِ لاله !
خونه یعنی : خشم‌ِ پنهان ،مرثیه‌های مُچاله !
خونه رُ خونی نمی‌خوام !
قلب‌ِ من یه سرزمینه !
هرجا میرم اون باهامه ،معنی‌ِ خونه همینه !
شب‌ِ چارشنبه‌سوری
شب شب‌ِ شب ! شب شب‌ِ شب ! عربده‌های میرغضب !
خورشیدای تقلبی ! سنگای گورِ لب‌به‌لب !
شب شب‌ِ شب ! شب شب‌ِ شب ! زخم‌ِ صدا عَصَب ! عَصَب !
ختم‌ِ دوباره‌ی نفس ! وقت‌ِ عرق کردن‌ِ تب !
هفته‌ی تعطیلی‌ِ من ! فصل‌ِ عزا ، فصل‌ِ کفن !
عصرِ جنون ! چشمه‌ی خون ! آینه‌ها شکن شکن !
وقت‌ِ ظهورِ شعله‌ها ،تو خَم‌ُ پیچ‌ِ کوچه‌ها !
شب‌شب‌ِ چارشنبه‌سوری ،هرشب‌ِ ما ! هرشب‌ِ ما !
شعرای خط خورده‌ی من ! بهارِ بادبُرده‌ی من !
پِت‌پت‌ِفانوس‌ِ صدا ! شاپرک‌ِ مُرده‌ی من !
دفترِ شب وَرَق ! وَرَق ! طلوع‌ِمن شَفَق ! شَفَق !
فشفشه‌بازی‌ِ صدا ! ترقّه‌ها تَرَق ! تَرَق !
سایه‌ی کهنه پابگور ! سدّاگذرگاه‌ِ عبور !
بازم آتیش‌بازی‌ِعشق ! دوباره بیداری‌ِ نور !
وقت‌ِ ظهورِ شعله‌ها ،تو خَم‌ُ پیچ‌ِ کوچه‌ها !
شب‌شب‌ِ چارشنبه‌سوری ،هرشب‌ِ ما ! هرشب‌ِ ما !
همیشگی
یه پیرِزن چادر سیاه ، تموم‌ِ هفته ، غروبا ،
تو ایستگاه‌ِراه آهنه !
هر دفه که سوت‌ِ قطار ، روی سکوت خط میکشه ،
چشمای‌اون برق میزنه !
منتظرِ یه یاورِ ، که از تو قصه‌ها بیاد ،
خورشیدُ همراش‌بیاره !
اونورِ ترمزِ قطار ، با پوتینای پُر غبار ،
رو چشم‌ِ اون پامیذاره !
مسافرِ همیشگی‌ش ، با این قطارم نمیاد ،
مادربزرگ‌نمی‌دونه !
می‌خواد تا آخرین نفس ، کنارِ رِیلای قطار ،
منتظرِ اون‌بمونه !
مادربزرگ ! مادربزرگ ! این همه منتظر نباش !
چَن ساله‌جنگ تموم شده !
تقویما رُ نگا بکن ! فصل‌ِ سیاه‌ِ موشک‌ُ ،
بُمب‌ُتفنگ تموم شده !
مسافرِ غریب‌ِ تو ، با هیچ قطاری نمیاد ،
اون دیگه‌برگشتنی نیست !
ببین که رو سینه‌ی اون ، مِدالی جُز جراحت‌ِ ،
تَرکشای آهنی نیست !
اون دیگه خوابه زیرِ خاک ، قصه چه بد تموم میشه ،
چه‌تلخه آخرِ کتاب !
مادربزرگ ! گریه نکن ! مسافرِ عزیزت‌ُ ،
می‌بینی ،
اما توی خواب...
خبر
توی شهر بی‌ستاره ، رادیو حرفی نداره !
کوچه‌هاش توی‌زمستون ، یه آدم‌برفی نداره !
توی شهر بی‌ستاره ، آخر شاهنامه خوش‌نیست ،
دروغاش لحظه به لحظه‌س ، ثانیه‌ش دقیقه‌کش نیست !
« زمین‌دیگه جا نداره » خبر چه زود کهنه میشه !
« شاملو دیگه پا نداره » خبرچه زود کهنه میشه !
« خفاش‌ِ شب رُ دار زدن » خبر چه زود کهنه میشه !
« زمزمه رُ هَوار زدن » خبر چه زود کهنه میشه !
« یه مردِ خسته‌بچه‌ش‌ُ فروخته به هزار تومن »
چه زود فراموش میکنیم ، این خبرا رُ تووُ من !
مدّتیه قاصدکا جا می‌مونن پُشت‌ِ شیشه !
تو قارقارِ چهل کلاغ، خبر چه زود کهنه میشه !
ـ ای شنوندگان کر ! گوش بکنین به این خبر !
خوب می‌دونیم هیچ خبری به گوشتون نکرد اثر !
ستاد جمع‌آوری گدا تورادیو میگه ،
که بعد از این تو کوچه‌ها ، گدا نمی‌بینین دیگه !
گداهارُ جمع می‌کنن ، مثل زباله از گذر !
گدایی پیدا نمیشه ، تو شهر آدمای کر !
« گدایی پیدا نمیشه » خبر چه زود کهنه میشه !
« چترِ اُزُن وانمیشه » خبر چه زود کهنه میشه !
« خودکشی‌ِ یه پیرمرد » خبر چه زود کهنه‌میشه !
« خزون‌ِ گرم ، بهارِ سرد » خبر چه زود کهنه میشه !
تو شهرِشب تنها سِجِلد ، نشون آدمیته !
هرکی شناسنامه نداشت ، اسباب‌ِ دردُزحمته !
گداها اسمی ندارن ، کنارِ گودن همیشه !
« فرهاد یه عُمرِساکته » خبر چه زود کهنه میشه !
تو این شبای شیشه‌ای ، قحطی‌ِ تیرکمون شده !
جعبه‌ی جادوواسه‌مون ، تنها خبررسون شده !
همزاد
از تو خوندن ، واسه من تسکین‌ِ ،
تو یه همنفسی ، توی‌این تنهایی !
وقتی نیستی ، دل‌ِ من غمگین‌ِ ،
من یه رودخونه‌ام ، تومثه دریایی !
بی تو ، بازم از تو خوندم از تو همیشه ،
تو صدای من‌ُ ،
توی شب نشنیدی !
گفتم : توی دنیا هیشکی مثل‌ِ تو نمیشه ،
تو به‌حرفای من ، دوباره خندیدی !
تنها ! تنها ! بی تو تنها موندم !
بیا تا دوباره ، من‌ُ تو «ما» باشیم!
بی‌تو ! بی‌تو ! پرِ پروازم نیست !
من‌ُ تو مثه دوکبوتریم ، چرا تنها باشیم ؟
همزادِ قصه‌های من ! با تو صدتا ترانه‌ام !
بی خورشیدِنگاه‌ِ تو ، دل می‌میره !
برگرد از عمق‌ِ فاصله ، پا روی جاده‌ها بذار ،
سرمای دستم‌ُ بگیر ، فردا دیره !
مُشت‌ِ تو یعنی‌ترانه
دخترِ یاغی‌ِ قصه ! مُشت‌ِ تو یعنی ترانه !
داره ازنی‌نی‌ِ چشمات ، شعله میکشه زبانه !
عکس‌ِ تو ، تو قاب‌ِ فریاد ، این‌ترانه رُ به من داد !
دیگه با تواَم از اینجا ، تا فرودِ تازیانه !
با تواَم تا خودِ باور ، تا ستیغ‌ِ تیغ‌ِ آخر !
تا تلالوستاره ، تا نبردِ نابرابر !
تا شنیدن‌ِ یه آواز ، تا سکوت‌ِ یه غزلساز !
تا سقوط از لب‌ِ پرواز ، پُشت‌ِ سایه‌های بی‌سَر !
دخترک ! تو این سکوت‌ِ بی‌حصار ، به ترانه‌های من عادت کن !
وقتی قسمت نمیشن علاقه‌ها ، تو نگاهت‌ُ با من قسمت کن !
دخترِ یاغی‌ِ قصه ! مُشت‌ِ تو یعنی یه فریاد !
قَدکشیدن‌ِیه سَروی زیرِ چکمه‌های شن‌باد !
من خراب‌ِ یه نگاهم ، یه شب‌ِ بدون‌ِماهم !
تو بیا که با حضورت ، هر خرابی میشه آباد !
بسه پُشت‌ِ پرده بودن ، بشکن این شیشه‌ی سردُ !
پُرکن‌از عطرِ شکوفه ، تن‌ِ این باغچه‌ی زردُ !
ای صدای سبزِ بیدار ! من‌ُ به‌حادثه نسپار !
ببین از روزن‌ِ دیوار ، این شهاب‌ِ شب نَوَردُ !
دخترک ! تو این سکوت‌ِ بی‌حصار ، به ترانه‌های من عادت کن !
وقتی قسمت نمیشن علاقه‌ها ، تو نگاهت‌ُ با من قسمت کن !
قصه‌ی عشق‌ِ شب‌ُروز
ننه خورشید یه پسر داشت ، کاکلش رنگ‌ِ طلا بود !
چشماش ازپولک‌ِ آبی ، حنجره‌ش پُر از صدا بود !
ننه شب یه دخترک داشت ، پوستش‌از حریرِ مهتاب !
تو چشاش صدتا ستاره ، گیسش از ابریشم‌ِ ناب !
دنبال‌ِ دخترِ شب بود ، پسرِ عاشق‌ِ خورشید !
اما تو گردش‌ِ تقویم ،اون‌ُ یک لحظه نمی‌دید !
گاهی می‌زد زیرِ آواز ، وقتی که تنها می‌موندش !
رو به تاریکی‌ِ جاده ، با چشای باز می‌خوندش :
هر جای قصه که باشی ، دلم از تو دور نمیشه !
تنها جای‌اَمن‌ِ دیدار ، وعده‌گاه‌ِ گُرگ‌ُ میشه !
دخترِ شب قصه‌هاش‌ُ ، تو دل‌ِ خودش میخونه !
تا سپیده‌گوش به زنگ‌ِ صدای پسر می‌مونه !
ننه شب میگه صدای دخترش یه جُرم‌ِزشته !
همیشه قصه‌ی نورُ ، دستای سایه نوشته !
اما عمرِ قفل‌ُ زنجیر، از قدیما بی‌دوومه !
وقتی دخترک بخونه ، کارِ تاریکی تمومه !
دخترِ ساکت‌ِ قصه ، حرفاش‌ُ یه روز میخونه !
صداش‌ُ به گوش‌ِ خورشید ،می‌رسونه ! می‌رسونه !
میخونه : مردِ طلایی ! دلم از تو دور نمیشه !
همه‌ی عمرِمن‌ُ تو ، بعد از این تو گُرگ‌ُ میشه !
بَرام بخون !
آوازه‌خون ! بَرام بخون ! غم تو صدات زندونیه !
بخون‌که پُشت‌ِ واژه‌هات یه هق‌هق‌ِ پنهونیه !
این شب‌ِ کهنه هم گذشت ،قصه‌ی فردا رُ بخون !
حرفای قیمتی بزن ! شعرِ دل‌ِ ما رُ بخون !
بخون از این قناریا که طعمه‌ی قناره‌اَن !
تاریخ‌ُ تکراری بخون ! جمجمه‌ها مناره‌اَن !
ترانه‌هات چه زخمیه !
آوا زه خون ! آوازه‌خون !
حنجره‌ت‌ُ جَلا بده !
آینه باش ! بَرام بخون !
بخون از این آینه‌ها که انعکاس‌ِ سایه‌اَن !
بخون ازاین حنجره‌ها که نِق‌نِق‌ِ گلایه‌اَن !
بخون تا سازِ بی‌صدا ، صاحب‌ِ یک‌صدا بشه !
بخون تا دروازه‌ی عشق ، رو به ترانه وا بشه !
بخون تامن سفرکنم به غربت‌ِ صدای تو !
بخون تا خورشیدخانوم‌ُ قاب بگیرم برای‌تو !
ترانه‌هات چه زخمیه !
آوا زه خون ! آوازه‌خون !
حنجره‌ت‌ُ جَلا بده !
آینه باش ! بَرام بخون !
(پایان)
جواب بصورت نقل قول
