اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[F l o w e r]

آن مرگ من است
در فاصله‌ای کوتاه
مرا می‌پاید
شب‌ها و روزها
مدام و پی‌گیر...

گاهی از همان دور
لبخند می‌زند
و دست تکان می‌دهد
که یعنی: هستم

وقتی که «حال»‌ام خوش است
نیم نگاهی به او می‌اندازم
و می‌بینم که با مهربانی
سرش را یک‌وری کرده
و با چشم‌های درخشان زردش
رد ناپایدار خوشی‌های مرا می‌گیرد

به حال ناخوشی
هم‌دم من است
برایم تب‌سنج می‌آورد
و سوپ گرم را قاشق قاشق
به دهانم می‌گذارد
و جرعه جرعه
آب به گلوی خشک من می‌ریزد
مثل گوسپندی که به مسلخ‌اش می‌برند...

و شب‌ها
که دنیای من
تاریک و ساکت است
چون دیوانه‌ای
گلوی مرا می‌فشارد که:
هان!
نگاه کن!
این منم!
دیدی؟
و قلب مرا در مشت‌های سهمگین‌اش
می‌فشارد
و ول می‌کند
می‌فشارد
و ول می کند
می‌فشارد
و ول می کند

[F l o w e r]

کلبه ای می سازم

پشت تنهایی شب، زیراین سقف کبود

که به زیبایی پروازکبوترباشد

چهارچوبش ازعشق، سقفش ازعطربهار

رنگ دیوار اتاقش ازآب

پنجره ای ازنور، پرده اش ازگل یاس

عکس لبخند تورا می کوبم

روی ایوان حیاط

تا که هرصبح اقاقی ها را با توسرشارکنم

همه دلخوشیم بودن توست

وچراغ شب تنهای من، نورچشمان تواست

کاشکی درسبد احساسم، شاخه ای مریم بود

عطر آن را با عشق

توشه راه گل قاصدکی می کردم

که به تنهایی تو سربزند

[Amir..H]

دست بردار
از این جنگ نا برابر
دل سنگ تو همیشه برنده است

دل تنگ من همیشه شکسته

[ilta]

دور از این هیاهو


دلم کویر می خواهد و


تنهایی و سکوت و


آغوش ِ سرد ِ شبی که آتشم را فرو نشاند.


نه دیوار،


نه در،


نه دستی که بیرونم کشد از دنیایم،


نه پایی که در نوردد مرزهایم،


نه قلبی که بشکند سکوتم،


نه ذهنی که سنگینم کند از حرف،


نه روحی که آویزانم شود.


من باشم و


تنهایی ِ ژرفی که نور ستارگان روشنش می کند


و آرامشی که قبل از هیچ طوفانی نیست !

[Amir..H]

دیدم که انگشتانم می‌ریزند
بند به بند
قلبم فانوس بادبادکی‌ست
معلق
در آسمان ِ آخرِ تابستان
تُک می‌زنند گنجشک‌ها به نرمه گوش‌هایم
یاس نشسته به کنجی
سربریده و جامد
نابینا

هر چه نگاه کردم
ندیدم هیچ
خودم بودم
تکرار می‌شدم در تاریکی
تکثیر می‌شدم
یکی
دوتا
ده‌تا
صدها
هزاران...

دنبال ابر گشتم نبود
دنبال باران گشتم نبود
صدا را صدا زدم
حتی صدا نبود
موج ِ آرام ِ سکوت بود بر گُرده هوا
بالا آبی
پایین آبی
همه جا سفید
همه جا سیاه...

تا چشم برهم‌گذاشتم بیدارشدم
چشم تا گشودم در خواب بودم
رفتم و رفتم و رفتم تا رسیدن
قدمی نه، برجا بودم

پشت صدا سکوت بود
روی سکوت، فریادِ یخزده
گریه در آبشار غم
ایمان در گردنه حیرت
باور در دره سقوط

کرکس‌ها کرکس‌ها

هر چه صدایم زدی سنگریزه شد
بر دیوار یادگارهای جهل
غلتان غلتان غلت‌زنان
ماسه‌های نرم دریای کودکی
ساعت شنی رویاها

برگ‌ها کجا هستند؟ سبز بودند و خاکستری
قهوه‌ای سوخته
به رنگ خون کهنه
غرق در بوی تازگی مرگ
از من به سوی بی‌خبری آب‌ها برو
به سوی تشنگی کاج و کلاغ

آسمان هنوز آبی بود آبی بود
زمین تشنه بی‌آبی بود
چقدر پنجره بی‌کبوتر
چقدر آسمان بی‌قاب ِ بی‌عقاب
چقدر آمد شدِ رود‌های سردِ بی‌حباب

چشمانم را بگشا
خوابم را صدا کن
طناب فرسوده را بگیر و بیا
برس به داد بادبادک‌های بی‌نخ
سرتکان‌دادن‌های بی‌تن
پَرپَر‌زدن‌های سبز و بنفش

چقدر آسمان آبی است
نگاهت می‌کنم
بیا...

[Amir..H]

من در این نقطه دور
در بلا تکلیفی
در کش و قوسی خیالی جانکاه
به افق چشم بدوزم تا کی؟
بی سبب منتظر معجزه ام
بی ثمر دیده بر این راه کبود
می روم در پی تو
سالها آمد و رفت
بارها من دیدم
کوچ مرغان غزل خوان چمن
سفر چلچله ها
کوچ برف از دل کوهسار بلند
کوچ هر فصلی را
لیک یاد تو ز دل کوچ نکرد

[zhoovaan]

شعر کلام نیست
واژه نیست
ما خود را فریب می‌دهیم
آن که شعر را زندگی می‌کند
شاعر است
چه بنویسد، چه ننویسد …

پونه ندایی

[narmine]

گفت ِ بی‌شنود

- از این ساده‌تر نمی‌توانم خواب ببینم
نمی‌خواهید، اسم کوچک‌ام را عوض می‌کنم
با دلی که مثل کفش‌های بچه‌گانه
پا به پا برای برهنه‌گی تنگ‌تر می‌شود
حرف‌هایم را پس نمی‌دهید ؟
می‌خواهم حراج‌شان کنم
به خانه‌ی بزرگ‌تری بروم …

- حرفی نداریم
اسمت را به ما بده
زیر باران صدایت می‌کنیم:
تازه می‌شود
ما گوش‌هایمان را برای بریدن ِ زبانت تیز کرده بودیم
چیزی از خواب‌هایت به یاد نداریم …

- این همه راه نیامده‌ام
که دستم را با چشم‌هایی تنگ بخوانید
و نانی بریده بر پیشانی‌ام بگذارید
مشتم را تنها برای زنی باز می‌کنم
که دل‌اش را بر زخم بازویم ببندد …

- تو با لهجه راه می‌روی
از جای پایت نمی‌توان فهمید
کجای زمین گم خواهی شد
هیچ راه به انجامی در کف دستت دیده نمی‌شود …

- پیش‌بینی‌های شما
به تابلوهای کنار جاده می‌ماند
تازه‌گی را از پشت پیچ برمی‌دارند
و من بی آن که پیچیده‌تر شده باشم
از سوآل‌های شما
به ساده‌گی می‌رسم،
این راه را پیش‌تر قدم‌هایی کهنه کرده‌اند
تا می‌توانید بیراهه برایم بیاورید …

بهزاد زرین پور

[zhoovaan]

می‌دانم دلگیر می‌شوی
اما چه کنم
پاییز مرا می‌کشد
شیشه عطرش در جیب من مانده
و خودش رفته
تا تمام درخت‌ها را بیهوش کند
و بازگردد

فرصت نیست
تا برایت بگویم
برگ ریزان روح یعنی چه
و من چقدر از بوی پاییز را استشمام کرده‌ام
و …

فرصت نیست …

پنجره‌ها پس از زمستان گشوده می‌شوند

پونه ندایی

[Amir..H]

من به اندازه نادیدن تو بیمارم

و به شوق نگهت شب همه شب بیدارم

ثانیه.روز.زمان.ساعت و من دلتنگم

دیگر از هرچه دروغ است و کلک بیزارم

خسته از هرچه که بی تو به سرانجام رسید

خسته از شعر و ز هر صحبت طوطی وارم

گرمی و هرم حضورت بدنم را سوزاند

نکند خوابم و یارب نکند تب دارم؟

گرم صحبت شدم و هیچ نمی دانستم

ساعتی هست که همصحبت این دیوارم