مشاعره

[saye]

من سعي مي کنم ننويسم ولي شما . . .




وادار مي کنيدم از اين حس رها شوم




اصلا شما براي چه اصرار مي کنيد؟




ميلم کشيده از همه دنيا جدا شوم !








هي گير مي دهيد که از غصه ها نگو




مجبور مي شوم غزلي بي صدا شوم




با شعر هايتان ، پر از بوي سيب و عشق




مجبور مي کنيدم از اين پس حوا شوم !








گفتي براي آنکه بدانم چه مي کشي




بايد به چشم هاي خودم مبتلا شوم !




اين آينه هميشه به من گير مي دهد !




با قهرهای تلخ تو آقا، آشنا شوم !








دستم که مي رود به قلم ضعف مي کنم !




بگذار آن گريخته در انزوا شوم




لطفا کمي دروغ بگو ، مثل چشم من !




نگذار مثل حس شما بي ريا شوم !








من سعي مي کنم ننويسم ولي شما . . .




هي سعي مي کنيد که مثل شما شوم




من گفته بوده ام به من اصلا اميد نيست




اين هم سند که با همه بي ادعا شوم !
...

[Monica]

مي سرايم تا بگويم در نگاه مبهم تو دوست داشتن را يافتم
در نگاه مبهم تو عشق به خويشتن يافتم
در چشمان ابي تو نور مهتاب يافتم
صادقانه مي گويم اي گل بي تو من هيچم
بي تو من از فرش به عرش خواهم گريخت
چون تو را من دوست ميدارم عزيز
ادمي را ادميت لازم است
عشق را مجنون و ليلي لازم است
ادمي را عشق ويران ميكند

[saye]

دلم آرام بگير . سايه شب کوتاه است
پرستو به تمناي دلت رقصان است
گر چه در دست خزان . رفته در پيچش باد
اما در خانه عشق . همه جا آرام است
از چه رو بي تابم

[Monica]

می چشيم طعم غربت و می کشيم بر دوش ، وانهاده های خيالمان را
ديده را سبک می کنيم و بار دل را بر دوش ، سنگين
قلم که بر دست می گيريم ، نمی دانيم چرا می شکند
گناه بر بغض گلوی و دل غم ديده مان می زنيم
و کوله بارمان را از زندگی سنگين تر می کنيم
ديگر بر ديده مان هيچ نمی بينم ، ديده ای سبک تر از مرگ
اينک دل را به کوله بار نهادن
سر آغازی است بر نگاه دوباره ای بر وانهاده های خيالمان

[Behroooz]

نيش عقرب نه از ره كين است

اقتضاي طبيعتش اين است

[saye]

تکراری بود !
..........
تيرگي مي آيد.
دشت مي گيرد آرام.
قصه رنگي روز
مي رود رو به تمام.

شاخه ها پژمرده است.
سنگ ها افسرده است.
رود مي نالد.
جغد مي خواند.
غم بياويخته با رنگ غروب.
مي تراود ز لبم قصه سرد:
دلم افسرده در اين تنگ غروب

[Behroooz]

به جهان خرم از انم كه جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست .

[Monica]

تو خودت می دانی
قصد من در همه ی زندگیم
جز نفس آینه ها هیچ نبود
قصد من مثل دلت آبی بود
از برای دیدن
دیدن آینه ها
چشم تو کافی بود

[mirmohammadi]

ديگری آوا داد:
که چو فردا بشود فکر فردا بکند
سومی گفت: همان گونه که ديروزش رفت،
بگذرد امروزش، همچنين فردايش...
با همه اين احوال، من نپرسيدم هيچ
که چه سان دی بگذشت
آن همه قدرت و نيروی عظيم
به چه ره مصرف گشت؟

[Monica]

تنم اینجا سرد است!
گرمی دست نوازشگری نیست
آفتابش بی جان
کوچه هایش خلوت
مردمانش ماشینی
سنگفرش خیابانش خیس!