هیچ وقت کسی رو به خاطر استعداد کمش توی یادگیری با پوزخند و نگاه های عاقل اندر سفیه و عصبانیت و.. مسخره نکنید
و حداقل توی کلام بهش نگید چقدر دیر یاد می گیری و خنگی و از این حرفا..
ناامیدش نکنید. خودش می فهمه توی یادگیری کند هست و با این کارتون فقط دلخورش می کنید و اون آدم پیش خودش خودشو می بازه..
من خودم توی اکثر کارها نسبت به بقیه خیلی سریع بودم و طبق تست های هوشی که گرفته بودم فکر می کردم به خاطر هوش بالام هر چیزی دیگه ای رو هم سریع و توی کمترین زمان یاد می گیرم.. مغرور به هوشم نبودم ولی شکی هم بهش نداشتم ..
بعد وقتی می خواستم به کسی چیزی رو یاد بدم و چند بار توضیح می دادم و طرف متوجه نمیشد (متاسفانه) توی دلم ازش ناامید میشدم و حتی بعضی وقتام مودبانه و غیرمودبانه تو روش می گفتم مگه انقدر فهمش سخته و... :(
اما الان به عنوان مثال توی رانندگی می بینم سرعت یادگیری متوسط و شایدم کندی دارم و الان می فهمم وقتی یکی دست کمت می گیره یا مثل خنگا باهات رفتار می کنه چه حس بدی به آدم دست میده و چقدر اعتماد به نفس و شخصیت طرفت رو حتی با یه نگاه معنی دار یا صدای بی حوصله و خسته، میتونی بشکونی..
من کسایی رو میشناسم که دیپلم ندارن یا حتی شوخی های روزمره رو نمیگیرن ولی خیلی سریع تر و بهتر از من رانندگی رو یاد گرفتن..
ما چند جور هوش داریم و باعث میشه مثلا هوش ریاضی داشته باشیم ولی توی یاد گرفتن زبان دوم یا ورزش ضعیف عمل کنیم..
می خوام بگم لزوما هوش بالا ، تضمین کننده موفقیت و پیشرفت سریع توی همه زمینه ها نیست.
و مهم تر اینکه اگه کسی توی یه زمینه دیر یاد میگیره ، تمام شخصیت و هوشش رو زیر سوال نبرید.
شاید جراح خوبی باشه ولی نتونه با یه گوشی جدید کار کنه اما نباید به این دلیل مسخره شه.
یا مثلا به یه بزرگتر می خوای یه چیز کوچیک مثل کار با مایکروفر رو یاد بدی ولی اون اصلا یاد نمیگیره. بعد پیش خودت میگی چرا انقدر خنگه، غافل از اینکه شاید مثلا خیاط ماهریه و تو هم عمرا بتونی مثل اون لباس بدوزی...
شاید مغزت خوب کار کنه ولی ممکنه جسمت یاری نکنه..
هر کی یه چیزو زود یاد میگیره یه چیزو دیر. دیگه کسی رو دست کم نگیریم و اگه کمکش نمی کنیم تحقیرش هم نکنیم.
شاید ما هم یه نقطه ضعف داشته باشیم که چون هنوز موقعیتش پیش نیومده خودمون هم ازش بی خبر باشیم..
مثلا اینایی که از رابطه زن و شوهری اطرافیانشون ایراد می گیرن یا از طرز تربیت بچه همسایه، بعد خودش توی همون شرایط که قرار می گیره حسابی خراب میکنه..
انقد به خودمون مطمئن نباشیم و یا حداقل انقدر عیب دیگران رو دور از خودمون نبینیم. هیشکی کامل نیست. بیشترم با خودم هستم
یه تجربه دیگه هم اینکه:
یه چسب زخم و یه سنجاق قفلی کوچیک توی کیف داشته باشید. نگید اینا مال مامان هاست. لازم میشه.
پول هم نقدی حداقل 20 تومن همراه داشته باشید. خیلی جاها دستگاه پز دارن ولی ممکنه اونروز سیستم قطع باشه و کارت نکشه.. خیلی وقتا شده گفتم فلان مقدار پول بسه دیگه کارت نبرم بعد یه ضرورتی پیش اومده مثل گشنگییا یکی بهم زنگ زده فلان چیزو اومدنی بخر دیدم پولم کمه نتونستم بخرم! یا رفتیم جایی همه کارت همراهشون اورده بودن واسه نداشتن دو هزار تومن پول نقد فکر کرده بودن دروغ میگیم پولشونو ندیم..
پول چیز خوبیه، هر چقدر می تونید دم دست و توی کیف بزارید چون نمیشه از هر کسی قرض گرفت.
جواب بصورت نقل قول
محتوای مخفی: ادامه 
.gif ":دی")
تا یه ساعت گنگ بودم... باورم نمیشد چه کردم. متاسفانه بکاپم قدیمی بود و چندی از اطلاعات رو نداشت! ولی خوشبختانه دیتابیس و پوشه محتویات سالم بودن و با چند ترفند و قرار دادن بخشی از بکاپ قدیمی تونستم سایتو دوباره مثل روز اولش کنم. ولی استرسی که بهم وارد شد خیلیییییییی وحشتناک بود! 
آخه سایت تا 95% رفته بود و عملا تحویل کارفرما شده بود و اونم داشت اطلاعات میریخت...
