اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[water_lily_2012]

داشتم به آهنگ گوش می کردم دیدم جالبه ... هر کی می آد و دو سه روزی مهمون دلمونه و بعد میره دوباره من می مونم و تنهائی و بازم تکرار و تکرار و تکرار حالا تا کی نمی دونم ولی هر چی باشه از زندگیم خیلی راضیم ولی آینده .........

یه رفیق بودی و صدتا دردسر بودی و اما...

از تو هیچوقت نبریدم ، تورو از خودم می دیدم

پشت سر همه غریبه ، روبروم دیدم فریبه

اما فکر کردم کنارم...

شونه های یک رفیقه

داشتم اشتباه میکردم.

تو رفیق من نبودی ، من تا آخر با تو بودم...

تو از اولم نبودی

داشتم اشتباه می کردم...

که تموم زندگیمو من به دستای تو دادم

حالا اینجا تک و تننها... برگ خشک بی درختی، غرق بادم

نوش جونت اگه بردی

نوش جونت هرچی خوردی

تورو هیچ وقت نشناختم...

نوش جونم اگه باختم.

تو منو ساده گرفتی.

زدی رفتی مفتی مفتی

اما اون روز رو می بینم که به زانوهات می افتی...

تو به زانوهات می افتی...!

[morva14]

من یه روز یه اعلامیه دیدم که به اسم و فامیل خودم بود , خیلی روم تاثیر گذاشت طوریکه هم حس تنهایی داشتم هم مرگ , بعد نشستم به خودم و زمان هایی رو که ازدست دادم فکر کردم که آخرش این شعرو گفتم . امیدوارم خوشتون بیاد..., در ضمن منظورم از " او "در بیت دوم خداست .


هرقدمی که می نهم مرگ چو سایه با من است
هرنفسی که میکشم ناله آخر تن است

مرگ بود بر این زمین ای دل بی سوار من
تا تو به عزم او کنی , زرد شود بهار من

عنان خود بکش زمان , کمی بمان در این میان
که حسرت گذشتنت چکیده بر نهال جان

نشسته بر سکوت تن , غبار بی کسی من
نگاه سرد آسمان روانه شد به سوی من

[شاهزاده خانوم]

چتر را که از تو مي خريدم
مي دانستم هميشه هوايش هوايت را خواهد داشت
تنها هوايت
هواي مرا نداشت
- مرا که هميشه در هواي تو بودم.

[شاهزاده خانوم]

تا روزها در جاده دلتنگي بنشينم و
افسوس دوري تو را بخورم.
درختان جاده زندگيم در حال خشك شدن هستند.
افسوس كه تو ديگر در كنارم نيستي
افسوس كه سرنوشت براي ما جدايي را رقم زده .
افسوس كه هرچه بدوم و بدوم تو دور و دورتر مي شوي
گفتي ما بدون هم خوشبخت تريم اما....
اما خوشبختي من در با تو بودن بود
افسوس كه خوشي ها تمام شد
افسوس كه باهم بودن ها تمام شد
اما اگر تو بدون من خوشبختي
دوري را تحمل مي كنم
من و تو دو خط موازي بوديم كه هرگز نقاشي پيدا نشد
تا دو سر ما را عاشقانه به هم برساند
و تا آخر اين دنيا موازي خواهيم ماند.
لعنت به اين دنيا

[Miss Artemis]

کاشکی جز تو کسی داشتمی
یا نبود دسترسی داشتمی
یا در این غم که مرا هر دم هست
همدم خویش کسی داشتمی

خاقانی

[The Black Dahlia]

سکوت سرشار از سخنان نا گفته است
از حرکات نا کرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده .
در این سکوت
حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من.

و باز هم سکوت

سکوتی بی پایان.

---------- Post added at 04:48 PM ---------- Previous post was at 04:46 PM ----------

زندگي
حقيقت
مرگ
كجا خواستم زندگي كردن،
حقيقت كرد مجبورم
كجا خواستم چنين مردن،
حقيقت كرد در گورم
حقيقت مرگ، زندگي ست
حقيقت زندگي، مرگ ست..

---------- Post added at 04:49 PM ---------- Previous post was at 04:48 PM ----------

مرگ من روزی فرا خواهد رسید :

در بهاری روشن از امواج نور ، در زمستانی غبار آلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

خاک می خواند مرا هر دم به خویش ، می رسند از ره که در خاکم نهند

آه.... شاید عاشقانم نیمه شب گل به روی گور غمناکم نهند

---------- Post added at 04:50 PM ---------- Previous post was at 04:49 PM ----------

من که میدانم شبی عمرم به پایان میرسد
نوبت خاموشی من سهل آسان میرسد
من که میدانم که تا سگرم بزم و مستی ام
مرگ ویرانگر چه بی رحم و شتابان می رسد

---------- Post added at 04:51 PM ---------- Previous post was at 04:50 PM ----------

امشب غم تو در دل دیوانه نگنجد
گنج است و چه گنجی که به ویرانه نگنجد
تنهایی ام امشب که پر است از غم غربت
آن قدر بزرگ است که در خانه نگنجد
بیرون زده ام تا بدرم پرده ی شب را
کاین نعره ی دیوانه به کاشانه نگنجد
خمخانه بیارید که آن باده که باشد
در خورد خماریم به پیمانه نگنجد
میخانه ی بی سقف و ستون کو که جز آنجا
جای دگر این گریه ی مستانه نگنجد
مجنون چه هنر کرد در آن قصه ؟ مرا باش
با طرفه جنونی که به افسانه نگنجد
تا رو به فنایت زدم از حیرت خود پر
سیمرغم و سیمرغ تو در لانه نگنجد
در چشم منت باد تماشا که جز اینجا
دیدار تو در هیچ پریخانه نگنجد
دور از تو چنانم که غم غربتم امشب
حتی به غزل های غیربانه نگنجد
__________________

---------- Post added at 04:54 PM ---------- Previous post was at 04:51 PM ----------

من پرنده‌ای هستم که هنوز پرهایی از جنس پرواز دارم٬
اما جایی برای پرواز ندارم٬
آنهایی که سکوت را در من شکستند٬
عصیان باقی گذاشتند٬
آنهایی که چشمان مرا گرفتند٬
رنگ باقی گذاشتند....

[***Spring***]

من نمیدونم ملت چه جوری به شعر علاقه مند میشن

سلام ...


آخه تو که نمیدونی ... آخه تو که عاشق نبودی ...



پ.ن : البته یه اصطلاح هستش ، که احتمال زیاد این رو هم نمیدونید و تازه شنیدید !!! ...
دوست عزیز اینجا هم تالار ادبی و تاپیک شعر هست ، نه محل گفتگو یا نقد یا مناظره ... موفق باشید ...

.

[شاهزاده خانوم]

البته زیاد هم به عاشق شدن ربطی نداره من خودم از 13 -14 سالگی مشتری دائمی شعر هستم اصولا اونایی که شعر دوست دارند روحیه حساس تری دارند و احساسی تر هستند حتما این دوست خوبمون ادم احساسی نیستش.


می‌تراود مهتاب می‌درخشد شبتاب،
نیست یکدم شکند خواب به چشم کس و لیک
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می‌شکند.
نگران با من استاده سحر
صبح می‌خواهد از من
کز مبارک دم او آورم این قوم بجان باخته را بلکه خبر
در جگر لیکن خاری
از ره این سفرم می‌شکند .
نازک آرای تن ساق گلی
که به جانش کشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا! به برم می‌شکند
دستها می‌سایم
تا دری بگشایم
بر عبث می‌پایم
که به در کس آید
در ودیوار بهم ریخته‌شان
بر سرم می‌شکند.



اولین شعری که حفظ کردم این بود چهارم دبستان بودم

[knight 07]

چرخ یک گاری در حسرت واماندن اسب،

اسب در حسرت خوابیدن گاری چی،

مرد گاری چی در حسرت مرگ.

[شاهزاده خانوم]

من هستم و دل هست و خیالت
داستان هر شب من
این است.