>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[Renjer Babi]

دانشمندان می گويند تلکسوپ فضايی هابل احتمالا صد سياره تازه را حول ستاره های پراکنده در کهکشان راه شيری يافته است.





اين نتيجه گيری حاصل رصد هزاران ستاره راه شيری توسط هابل است. اگر اين يافته ها تاييد شود تعداد سياراتی که تاکنون در مدار ساير ستاره ها کشف شده است دو برابر شده و به 230 خواهد رسيد.اين اکتشاف مويد اين گمان است که تقريبا کليه ستارگان شبيه به خورشيد در کهکشان ما و احتمالا ساير کهکشان های کيهان حاوی سيارات هستند.

'مهم ترين پيشرفت'

استيون بکويت، مدير موسسه علمی تلسکوپ فضايی، گفت: "فکر می کنم اين مطالعه به طور بالقوه مهم ترين پيشرفت در زمينه کشف منظومه های خورشيدی از زمان کشف نخستين سيارات خارج از منظومه شمسی در اواسط دهه 1990 است.""اگر اين مطالعه به نتيجه برسد، گام بزرگی برای اين رشته خواهد بود، و هابل را به يکی از مهم ترين ابزارها برای يافتن منظومه های خورشيدی تازه بدل خواهد کرد."اين سيارات در جريان رصدی هفت روزه در ماه فوريه کشف شدند.

در جريان اين مطالعه معلوم شد که درخشندگی برخی از ستاره ها به ميزان ناچيزی افت می کند. تصور می شود که عبور سيارات از برابر ستاره مرکزی علت افت درخشندگی آن باشد.آقای بکويت گفت: "کشف تعداد زيادی سياره در اطراف ستارگان در قوس راه شيری آشکارا نشان خواهد داد که وجود منظومه ای از سيارات در اطراف ستاره های عادی کاملا عموميت دارد."برای اين که اين مطالعه به نتايج قطعی برسد و منجمان قانع شوند که آنچه يافته اند واقعا سياره است بايد تحقيقات بيشتری انجام شود.آقای بکويت گفت: "بعيد است تا پاييز، احتمالا ماه های سپتامبر و اکتبر نتايج نهايی اين مطالعه آماده شود."

[Renjer Babi]

بامداد امروز به وقت محلی، فضاپیمای رفت و برگشت آتلانتیس بر روی سکوی پرتاب مرکز فضایی کندی مستقر شد و بدین ترتیب، پرواز شهریورماه این شاتل به سوی ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد مرحله جدیدی شد





فضاپیمای آتلانتیس سوار بر خودروی ویژه، در ساعت 1:05 بامداد به وقت شرقی تابستانی (8:05 به وقت ایران) به راه افتاد و مسیر 6.8 کیلومتری آشیانه تا سکوی پرتاب 39ب را در 8 ساعت پیمود.
در حال حاضر، پرتاب آتلانتیس برای 27 آگوست/ 3 شهریور برنامه‌ریزی شده است، اما مدیران برنامه پرتاب شاتل در جلسه فردای خود (پنج‌شنبه 12 مرداد) تصمیم خواهند گرفت آیا می‌توان شاتل را یک روز زودتر به فضا پرتاب کرد یا خیر. متاسفانه عبور ابرهایی طوفان‌زا از نزدیکی سکوی پرتاب، برنامه انتقال آتلانتیس را به سوی سکوی پرتاب دو روز به تعویق انداخت و با این حساب، تنها سه روز اضافی در برنامه آماده‌سازی شاتل آتلانتیس باقی می‌ماند.
آتلانتیس و شش سرنشین آن ماموریت دارند قطعه P3/P4 را روی تیر اصلی آرایه‌های خورشیدی نصب کنند و دو آرایه خورشیدی جدید را بر روی قطعه جدید نصب کنند . پیش‌از این، سرنشینان شاتل دیسکاوری در تیرماه موفق شده بودند نقاله متحرک بازوی روباتیک ایستگاه فضایی را به راه بیاندازند و شرایط نصب آرایه‌های خورشیدی جدید را آماده کنند. اگر این ماموریت با موفقیت انجام شود، توان تولیدی ایستگاه افزایش خواهد یافت، اما از آن جالب‌تر، این است که درخشندگی و بزرگی ایستگاه فضایی نیز بیشتر خواهد شد!
اما همه چیز خوش‌بینانه نیست. چند روزی است کارشناسان هواشناسی رفتار طوفان حاره‌ای کریس را بر فراز اقیانوس اطلس با دقت زیر نظر گرفته‌اند. بین 10 تا 20 درصد احتمال دارد که در پنج روز آینده، مرکز فضایی کندی در معرض وزش بادهای سهمگین این طوفان دریایی قرار بگیرد و این می‌تواند برای شاتل و موشک‌های بالابر آن خطرساز باشد. ازاین‌رو ناسا تصمیم گرفته است اگر طوفان بخواهد به سکوی پرتاب ساحلی 39ب نزدیک شود، شاتل را به سرعت به آشیانه‌اش بازگرداند تا آسیبی به مجموعه پروازی وارد نشود.

[Renjer Babi]

اختر شناسان آمريكائي ادعا مي كنند كه ممكن است پديده اي بنام سياه چاله ها وجود نداشته باشد.


آنها هر چه را كه در مسيرشان قرار بگيرد مي بلعند و ذهن درخشانترين دانشمندان را بخود مشغول كرده و نرمش مي دهند. اما يك گروه از دانشمندان ادعا مي كنند كه ممكن تصوير سياه چاله ها بعنوان پديده هائي بهت آور بطور ناميد كننده اي اشتباه باشد. در واقع ، مككن است كه اين پديده ها اصلا وجود نداشته باشند.
به گفته اين محققين ، نظر سنتي اختر شناسان در مورد كيهاني كه سياه چاله هائي نامرئي و همه چيز خوار در آن پراكنده هستند مي بايست با يك نظريه ديگر جايگزين شود. اين نظريه توپ هاي مغناطيسي و عجيبي از پلاسما را جايگزين سياه چاله ها كرده است.

اگر اين يافته تائيد گردد – چيزي كه برخي دانشمندان در افق واقعيت نمي بينند – فرضيه نشات گرفته از محاسبات زمين شناس انگليسي در 1784 كه توسط اينشتين تائيد گرديد و توسط چهار قانوني كه پروفسور استفن هاوكينگ آنها را مطرح كرد بگونه اي اساسي واژگون خواهد شد.




اين دانشمندان كه توسط رودي شيلد در مركز اختر فيزيك هاروارد اسميتسونين سرپرستي مي شوند در زمانيكه مشغول رصد يك كوازار بودند كه در فاصله نه بيليون سال نوري از زمين پرسه مي زند چيزي را رديابي كرده اند كه به ادعاي آنها "ناقوس مرگ" فرضيه سياهچاله مي باشد.

اعتقاد بر اين است كه كوازارها در مركز خود داراي سياه چاله هائي هستند. اما دانشمندان براي بررسي اين فرض تعداد 14 تلسكوپ را مستقر كرده تا بگونه اي بي سابقه اين جرم را تحت نظر بگيرند. با تجزيه و تحليل سو سو زدن اين كوازار ، گروه توانست ساختار درون اين جرم را كاوش كند.

آنها يك چاله را در قرص مواد اطراف مركز كوازار كشف كردند كه در حال دهان باز كردن است. اين چال به بزرگي 4000 بار فاصله بين زمين تا خورشيد است. دانشمندان عقيده دارند كه اين چاله فقط مي تواند توسط موادي كه يك ميدان مغناطيسي قوي آنها را به بيرون پرت مي شود بوجود بيايد.

به دليل اينكه سياهچاله ها ميدانهاي مغناطيسي ندارند ، گروه دكتر شيلد در مجله Astronomical پيشنهاد مي كند كه يك گلوله چگال پلاسمائي موسوم به MECO (جرم مغناطيسي-گردي كه هميشه در حال فروريزي است) مي بايد منبع انرژي اين كوازار باشد.

داري ليتر ، يكي از دانشمندان اين گروه مي گويد" به نظر من اين اولين شاهد و مدركي است كه الگوي سنتي سياه چاله اشتباه مي باشد."

گري گيلمور از موسسه اختر شناسي دانشگاه كمبريج مي گويد كه اين فرضيه مي بايد بيشتر دانشمندان را قانع كند. وي به تجارب و آزمايشات پيشگام سال گذشته اشاره مي كند كه اولين مشاهدات مستقيم از يك سياهچاله در مركز كهكشان راه شيري را ارائه مي دادند. وي ادامه مي دهد" اين يك فرضيه متعلق به تعداد كمي از دانشمندان است و تقريبا بطور كامل اشتباه است. وي مي گويد" قبل از اينكه در مورد سياه چاله ها رصدها و مشاهداتي داشته باشيم ، در خصوص وجود و عدم وجود آنها بحث هاي مشروعي وجود داشت. اما اكنون بسيار سخت است تصور كنيم سياه چاله وجود ندارد و ممكن است چيز ديگري بجاي آن باشد."

[Renjer Babi]

مهندسان سازمان فضایی ناسا با بررسی چند تصویر موزائیکی مریخ نورد روح به شکلی عجیب بر روی تپه های محل فرود دست یافتند.




مریخ نوردهای روح و فرصت از جمله دستاوردهای سازمان فضایی آمریکا هستند که دیر زمانی است بیش از آنچه که دانشمندان آزمایشگاه جت پروپالشن ناسا حدس می زدند به کار خود ادامه می دهند. افتخاراتی را که آنها نسبت به وضعیت فعلی خود برای ما به ارمغان آورده اند کمتر از دستاورد تلسکوپ فضایی هابل نیست. این دست آوردها در این چند سال درک ما را از سیاره سرخ متحول کرده است.
اما فرارتر از اطلاعات به دست آمده ما می توانیم از عکسهای به دست آمده توسط این دو روبات جان سخت هم لذت ببریم. حتما شما هم لبخند مریخی یا تصویر سر انسان را بر روی مریخ دیده اید. بله این تصاویر نماهایی بوده اند که توسط مدارگردهای مریخ گرفته شده اند. اما این بار وضع فرق می کند. مریخ نورد روح برای اولین بار تصویر عجیب خود را از روی سطح مریخ آن هم از یک برآمدگی که به یک توپ بازی بچه ها بسیار شباهت داشت گرفت.
این عکس زیبا حدود یک سال پیش گرفته شد ولی مهندسان ناسا تا کنون آنها را ندیده بودند. پس از بررسی های بیشتر این تصویر پیداشد. این عکس که به تصویر " توپ گرد" معروف شده است جزئی از یک تصویر کاملتر با کیفیت بسیار بالاست و از چیدن تعداد بسیار زیادی تصاویر به دست آمده است. دانشمندان دانشگاه جت پروپالشن هنوز به هویت اصلی این برآمدگی پی نبرده اند ولی آن چه معلوم است آنکه احتمالا این عکس نامزد برترین تصویر گرفته شده از مریخ در سالهای اخیر خواهد شود

[Renjer Babi]

اگر چه نزدیک به چهل سال از کشف نخستین ستاره پالسار می گذرد،ولی هنوز هم ابهامات فراوانی پیرامون این اجرام وجود دارد.



اگر چه نزدیک به چهل سال از کشف نخستین ستاره پالسار می گذرد،ولی هنوز هم ابهامات فراوانی پیرامون این اجرام وجود دارد.یکی از پرسش هایی که همواره ذهن دانشمندان را به خود مشغول نموده، این است که چرا در اطراف قطب های یک تپ اختر، نقاط داغ فراوانی با دمایی بیش از چند میلیون درجه وجود دارد؟



داده هایی که به تازگی توسط رصد خانه ایکس.ام.ام –نیوتن(وابسته به آژانس فضایی اروپا) بدست آمده،برخی از نظریات را با شک و تردید مواجه نموده است.پیش از این دانشمندان بر این باور بودند که ذرات بار دار الکتریکی همواره در قطب های تپ اختر با سطح آن برخورد می کند.اما رصد خانه ایکس ام.ام_نیو تن در طی بررسی چند ستاره پالسار،هیچ گونه گسیل اشعه ایکس را ثبت نکرده است.این در حالی است که سطح این تپ اختر ها در اثر برخورد های بسیار شدید ذرات باید بسیار درخشان باشد.

نزدیک به چهل سال پیش دو اختر شناس از دانشگاه کمبریج به نام های جاسلین بل برنر و آنتونی هیوش موفق به کشف نخستین تپ اختر شدند.تپ اختر ها در واقع هسته به جا مانده از انفجار ستاره ای هستند که میدان مغناطیسی بسیار نیرومندی ایجاد می نمایند.این اجرام با سرعت زیادی دروان می کنند و از خود اشعه ایکس گسیل می نمایند.ستاره های نوترونی فوق العاده کوچک و در عین حال بسیار چگال هستند.برای نمونه تپ اختری به قطر 20 کیلومتر 1.5 برابر جرم خورشید را در خود جای داده است.تپ اختر ها هنگام تولد دمایی در حدود چند میلیون درجه سلسیوس را دارا می باشند و بلافاصله شروع به سرد شدن می کنند.نحوه و سرعت سرد شدن نیز به مواد تشکیل دهنده و چگالی آن ها بستگی دارد.

پیش از این تحقیقاتی که توسط ماهواره های اشعه ایکس پیرامون ستاره های نوترونی صورت می گرفت، حاکی از آن بود که در هر تپ اختر از دو نقطه اشعه ایکس گسیل می شود.ا.سطح ستاره چنان داغ بود که از خود اشعه ایکس گسیل می کرد.2.ذرات باردار الکترو مغناطیسی که در میدان مغناطیسی تپ اختر وجود داشتند هنگام حرکت در طول خطوط میدان از خود اشعه ایکس ساطع می کردند.

ور نر بکر از موسسه فیزیک ماکس پلانک آلمان در این باره می افزاید: تئوری که هم اکنون پیرامون منبع تولید اشعه ایکس و همچنین نحوه گسیل آن در تپ اختر ها مطرح است،به طور حتم نیاز به بازنگری دارد.در این زمینه نظریات گوناگونی مطرح شده است ولی هیچ کدام از ان ها تا کنون به طور قطعی پذیرفته نشده اند.ما امیدوارم به یاری بررسی و تحقیقاتی که بوسیله رصد خانه ایکس.ام.ام-نیوتن انجام می پذیرد،کلید این معما را بیابیم،و بتوانیم توضیحی پیرامون تشکیل نقاط داغ، در قطب های ستاره ای که همواره در حال سرد شدن است را ارائه کنیم.این گونه به نظر می آید که منبعی که انرژی لازم برای تشکیل نقاط داغ را تامین می نماید،در واقع در خود تپ اختر و جود دارد. رصد خانه ایکس.ام.ام –نیوتن دارای قابلیت ها و دقت بسیار زیادی نسبت به نمونه های پیش از خود می باشد.

به تازگی این رصد خانه به بررسی پنج تپ اختر به عمر چند میلیون سال پرداخته است،اما در هیچ یک از نقاط سه گانه گسیل قابل توجهی ثبت نکرده است.البته فقدان گسیل اشعه ایکس از سطح ستاره موضوع عجیبی نیست زیرا این ستارگان پس از تولد در حین سرد شدن،دمای شان از چند میلیون درجه به 500 هزار درجه سلسیوس نزول می کند،در نتیجه در این ناحیه گسیلی صورت نمی گیرد.اما نکته قابل توجه،عدم وجود نقاط داغ در قطب های این تپ اختر ها است.

به بیان دیگر،گرمایی که توسط برخورد ذرات باردار صورت می گیرد به خودی خود قابلیت تولید و گسیل اشعه ایکس دارا نمی باشد.برای نمونه ستاره نوترونی پی.آر.اس بی 10+ 1929 از تمامی نقاط قطبی خود ،تنها 7 درصد اشعه ایکس گسیل می نماید.

البته نظریه دیگری نیز در این زمینه وجود دارد.پس از تولد تپ اختر، گرما توسط میدان مغناطیسی بسیار شدید ستاره به قطب های آن انتقال می باید و در همان جا نگاه داشته می شود.دلیل این فرایند نیز روشن است،از آن جا که گرما توسط الکترون ها حمل می شود و الکترون یک ذره باردار است،در نتیجه تحت تاثیر میدان مغناطیسی هدایت می شود.

در واقع نقاط داغ در تپ اختر های جوان از گرمای خود ستاره حاصل می شوند تا برخورد ذرات بار دار با سطح آن.اما مانند سطح ستاره همگام با سرد شدن آن ،نقاط داغ نیز سرد شده و غیر قابل مشاهده می شوند.

البته این نظریه تحت بررسی قراردارد و هنوز به اثبات نرسیده است،ما با توجه به داده های کنونی بسیار محتمل می نماید.





برای اطلاعات بیشتر به لینک زیر مراجعه نمایید:



[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان می‌دهد چگالی پایین ماده تاریک در کهکشان‌ها و تعداد اندک کهکشان‌های کوتوله به انفجارهای ابرنواختری ارتباط دارد



مشاهدات جدید نشان می‌دهد ماده تاریکی که پیش‌از این تصور می‌شد با چگالی بسیار زیادی در مرکز کهکشان فشرده شده باشد، آن‌قدرها هم چگال نیست. دانشمندان حدس می‌زنند انفجار ستارگان سنگین و پیر در مرکز کهکشان، موجب پف کردن توده‌های ماده تاریک و درنهایت کم چگال شدنشان می‌شود. این انفجارهای ابرنواختری را می‌توان عامل اصلی کسری اسرارآمیز تعداد کهکشان‌های کوتوله جهان نیز به‌شمار آورد



شرح عکس: شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان می‌دهد ماده تاریک در مرکز کهکشان‌ها بسیار چگال است، ؛ اما مشاهدات رصدی کهکشان‌هایی مانند کهکشان گردابی (M51) نشان داده است چگالی ماده تاریک تا هزاران سال نوری در اطراف هسته کهکشان ثابت است. به نظر می‌رسد ابرنواخترها عامل این اختلاف باشند



بیش از 80 درصد از ماده موجود در کیهان به شکلی اسرارآمیز و غیرقابل دیدن وجود دارد. دانشمندان می‌توانند اثرات گرانشی این مواد را اندازه‌گیری کنند، اما توانایی شناساییشان را ندارند و از این رو آنها را ماده تاریک نام نهاده‌اند. شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان داده ‌است که چگونه در جهان آغازین، توده‌های مواد تاریک در گازهای معمولی ادغام شدند، کهکشان‌هایی کوچک را به‌وجود آوردند و در طول میلیاردها سال، این کهکشان‌های کوتوله با ادغام در یکدیگر، مجموعه‌های ستاره‌ای عظیمی مانند کهکشان راه‌شیری را به‌وجود آوردند.
اما این شبیه‌سازی‌ها معمای جدیدی را نیز مطرح کرد. نتایج به وضوح نشان می‌داد چگالی مواد تاریک در مرکز کهکشان باید به سرعت افزایش یابد؛ اما رصد حرکت ستارگان در مرکز کهکشان‌ها نشان می‌دهد که هسته‌های تاریک کهکشان‌ها بسیار متورم است و چگالی ماده تاریک تا هزاران سال نوری ثابت است. سرگئی ماشچنکو، استاد دانشگاه مک‌مستر در همیلتون کانادا در این مورد می‌گوید: بیش از ده سال است که فهمیده‌ایم چنین اختلافی وجود دارد.
اخترشناسان تاکنون چندین راه‌حل برای رفع این اختلاف ارایه داده‌اند. به‌عنوان مثال، آنها مدتی فکر می‌کردند نیروی میان ذره‌ای دیگری غیر از گرانش وجود دارد که موجب برخورد ذرات با یکدیگر و درنهایت پخش‌شدن آنها در فضا می‌شود؛ چیزی شبیه به حرکت توپ‌های بیلیارد. اما به تازگی، ماشچنکو و همکارانش نشان داده‌اند که چگالی ملایم ماده تاریک در مرکز کهکشان در اثر انفجار ستارگان سنگینی پدید می‌آید که به آخر عمر خود رسیده‌اند. این انفجارهای ابرنواختری در بیشینه درخشندگی خود؛ کهکشان مادر را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.
چند سالی بود که ماشچنکو به این نتیجه رسیده بود که امواج ضربه‌ای ابرنواخترها، تلاطم‌های شدیدی را در گازهای میان‌ستاره‌ای کهکشان ایجاد می‌کند و اختلال‌های گرانشی این مواد به نوبه خود، چگالی مواد تاریک را تغییر دهد. برای آزمودن این ایده، او و همکارانش از یک ابررایانه استفاده کردند تا چگونگی تحول یک کهکشان کوچک نخستین را بررسی کنند، کهکشانی که چگالی ماده تاریک هسته‌اش در آغاز بسیار زیاد بود. همان‌طور که انتظار می‌رفت، تنها هشتاد انفجار ابرنواختری در هر یک میلیون سال کافی بود تا پس از حداقل یکصد میلیون سال، چگالی بسیار زیاد ماده تاریک را به مقادیر رصد‌شده نزدیک کند. هشتاد ابرنواختر در هر میلیون سال، مقدار پذیرفته‌شده‌ای برای تحولات کهکشان‌های کوتوله است و در بسیاری از مدل‌های تحول کهکشانی استفاده می‌شود.
اما این شبیه‌سازی معمای دیگری را نیز پاسخ داد. مشاهدات رصدی نشان می‌دهد جهان دارای تعداد بسیار اندکی کهکشان کوتوله است که برخلاف کهکشان‌های معمولی با صدها میلیارد ستاره ، تنها میزبان چند میلیارد ستاره هستند؛ اما شبیه‌سازی‌های کیهانی تعداد این کهکشان‌های کوچک را بسیار بیشتر تخمین می‌زنند. شبیه‌سازی ماشچنکو نشان داد چگالی پایین ماده تاریک در هسته این کهکشان‌ها سبب شده است نیروی گرانش کهکشان برای حفظ کهکشان خیلی کارآمد نباشد و هر برخورد ساده‌ای با یک کهکشان بزرگ‌تر به متلاشی شدن کهکشان کوتوله منتهی شود. از این رو است که کسری بسیار زیادی بین پیش‌بینی‌ها و مشاهدات کهکشان‌های کوتوله دیده می‌

[Renjer Babi]

تلسکوپ اسپیتزر کهکشان مارپیچی را رصد کرد که شباهتهای زیادی به کهکشان ما راه شیری دارد.


اگر قادر بوديم به خارج از کهکشان راه شيري سفر کنيم و عکسي از آن تهيه کنيم , کهکشانمان چگونه بنظر مي آمد؟ اين موضوع توسط عکس جديدي که بوسيله تلسکوپ فضايي اسپيتزر از کهکشان مار پيچي تهيه شده,راحتتر متصور است.




NGC 7331 , عکس فوق دو قلوي ما را نشان مي دهد که تا کنون کهکشانی بدين شکل و شبیه به کهکشان راه شیری ديده نشده بود.


اين کهکشان که NGC 7331ناميده مي شود يک دوقلو به معناي واقعي براي کهکشان راه شيري ماست بازوهاي چرخشي از يک بر آمدگي نوري در مرکز ,که بوسيله يک حلقه از ستاره هاي فعال تشکيل شده ,خارج شده اند Dr. J.D. Smith از اعضاي تيم ناظران NGC 7331 و ستاره شناس دانشگاه آريزونا در اين مورد اظهار داشت :"بودن در درون کهکشان ,درک اينکه در مرکز آن چه مي گذرد را مشکل ميسازد.بوسيله مشاهده کهکشاني مشابه ,ديدي واضح از اينکه کهکشان راه شيري کامل ,چگونه به نظر مي آيد ,مي يابيم" اين جنبه بيروني به ستاره شناسان خواهد آموخت که کهکشان ما چگونه ,همانند همتايانش ممکن بود شکل بگيرد وتکامل يابد مشاهدات اخير ,اولين تلاش در مقياس بزرگي است براي مشاهده 75 کهکشان نزديک که بوسيله چشمان تيزبين وحساس مادون قرمز ,روئيت مي شوند اين برنامه اطلاعات اسپيتزر را با ديگر تلسکوپهاي زميني در طول موجهايي از فرابنفش تا راديويي براي آفريدن نقشه اي جامع از کهکشان ترکيب مي کند .

در گام نخست برنامه , NGC 7331 به دليل تشابه قابل توجهي که با راه شيري داشت انتخاب شد.در حاليکه آنها را کهکشاني دو قلو ناميده اند و منشاء يکساني ندارند ,از لحاظ ترکيب شکلي هم ,شامل تعداد ستاره ها,طرح بازوي مارپيچي و نسبت تشکيل تعداد کم ستاره در سال مشترک هستند . NGC 7331 در فاصله 50 ميليون سال نوري ودر صورت فلکي Pegasus (اسب بالدار) قرار دارد عکس جديد اسپيتزر , قدرت ديد تلسکوپ مادون قرمز را براي تشريح کهکشانها در قسمتهاي گوناگون نشان مي دهند.از روي عکسهايي با رنگهاي کاذب ,بازوهاي NGC 7331 به رنگ قرمز قهوه اي ,بر آمدگي مرکزي به رنگ آبي و حلقه تشکيل دهنده ستارگان به رنگ زرد به خوبي قابل تشخيص است که ترکيبات مواد اين نواحي را مي سازد.از اين گذشته مشاهدات اسپيتزر آشکار مي کند که : بر آمدگي مرکزي ,ستارگان پيرتر را شامل مي شود و حلقه مقدار زيادي از گاز و مولکولهاي ارگانيک خاکي که polycyclic aromatic hydrocarbons ناميده مي شوند را دارا است و زماني که بوسيله ستارگان تازه متولده شده روشن مي شود ,برافروخته مي شودو بازوها نيز شامل اين نوع ذره هاي خاکي با يک درجه کوچکتر مي باشد . این ترکیب همچنين بر روي زمين نظير اگزوز اتومبيل ونقاط ديگر نیز يافت مي شود !

اطلاعات دوربين مادون قرمز اسپيتزر مورد استفاده قرار گرفت تا این موضوع روشن شود که مرکز NGC 7331 تعداد غير معمولي از ستارگان سنگين يا بطور متوسط سياهچاله فعال در اندازه اي همانند آنچه درمرکز کهکشانمان پنهان است را در خود جاي داده است.اين يافته ها در دو مقاله و در شماره سپتامبر ويژه نامه اي از مجله اختر فيزيک منتشر خواهند شد.

اين پروژه بوسيله تيمي متشکل از 25 دانشمند از 12 موسسه اداره مي شود که Dr. Robert C. Kennicutt از دانشگاه آريزونا سرپرستي آن را به عهده دارد تلسکوپ فضايي اسپيتزر در 25 اوت 2003 به مدار پرتاب شد و چهارمين رصدخانه بزرگ ناسا است که در يک برنامه که شامل تلسکوپ فضايي هابل ,رصد خانه اشعه ايکس چاندرا و رصد خانه پرتو گاما کامچتون است جاي دارد.

[Renjer Babi]

اخترشناسان با استفاده از روش‌های جدید، فاصله کهکشان مثلث را تا زمین 3.14 میلیون سال نوری تعیین کرده‌اند.جدیدترین اندازه‌گیری‌ها از فاصله یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌ها به راه‌شیری، این احتمال را مطرح کرده است که جهان 15 درصد وسیع‌تر و پیرتر از آنی باشد که تاکنون تصور ‌شده است



جدیدترین اندازه‌گیری‌ها از فاصله یکی از نزدیک‌ترین کهکشان‌ها به راه‌شیری، این احتمال را مطرح کرده است که جهان 15 درصد وسیع‌تر و پیرتر از آنی باشد که تاکنون تصور ‌شده است

شرح عکس: کهکشان مثلث (M33) از دید تلسکوپ MMT

گروهی از اخترشناسان به سرپرستی آلسستو بونانوس، اخترشناس مرکز اخترفیزیک کارنگی در واشنگتن، موفق شدند با استفاده از داده‌های مجموعه‌ای از بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های جهان، از جمله تلسکوپ ده متری کک در هاوایی، فاصله یک جفت ستاره گرفتی را در کهکشان مثلث اندازه‌گیری کنند. ستارگان این دوتایی گرفتی هر پنج روز یک‌بار از مقابل یکدیگر عبور می‌کنند و تغییراتی را در درخشندگی این اجرام پدید می‌آورند. این گروه توانست با اندازه‌گیری دقیق نور، سرعت و دمای اعضای این منظومه، درخشندگی واقعی این دو ستاره را اندازه‌گیری کند. با مقایسه درخشندگی واقعی این ستارگان و مقدار نوری که از آنها به زمین می‌رسد، اخترشناسان توانستند فاصله این کهکشان را 3.14 میلیون سال نوری از زمین اندازه‌گیری کنند. این مقدار به شکل اسرارآمیزی نزدیک به نیم میلیون سال نوری بیشتر از تخمین‌های پیشین است.
اندازه‌گیری فواصل کیهانی کار آسانی نیست. برای مثال، اجرام دوردست و بسیار درخشانی شبیه به اجرام نزدیک کم‌نورتر دیده می‌شوند. برای اجتناب از بروز چنین مشکلاتی، اخترشناسان کیلومترشمارهای کیهانی ویژه‌ای را یافته‌اند که با استفاده از روش‌های مستقل از یکدیگر، فاصله اجرام نزدیک را با دقت بالایی تعیین می‌کند. آنها از این کیلومترشمارها استفاده می‌کنند تا بتوانند مقیاس‌های دقیقی برای فواصل کیهانی بسیار عظیم تدوین کنند.
کرزایستف استانک، اخترفیزیک‌دان دانشگاه ایالتی اوهایو و از اعضای این گروه تحقیقاتی می‌گوید: در هر مرحله‌ای با انبوهی از خطاها مواجه می‌شدیم؛ از این رو به روش یکتا و دقیقی در اندازه‌گیری فواصل احتیاج داشتیم تا روزی بتواند ما را در اندازه‌گیری دقیق انرژی تاریک و دیگر موضوع‌های مشابه کمک رساند.اما اندازه‌گیری جدید که به کمک بررسی یک دوتایی گرفتی انجام شده، نیاز به آن روش‌های اضافی را مرتفع ساخته است.
فاصله پیشین کهکشان مثلث بر پایه محاسباتی بدست آمده بود که به مقدار ثابت هابل وابستگی زیادی داشت. ثابت هابل، آهنگ انبساط و گذران عمر عالم است و مقدار آن بر پایه آخرین اطلاعات ارسالی ماهواره WMAP، 70 کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه‌گیری شده است. اما فاصله جدید کهکشان مثلث مستلزم این است که مقدار ثابت هابل 15درصد بیشتر باشد.
اگر این موضوع صحت داشته باشد، آن‌گاه جهان 15درصد بزرگ‌تر و به همان مقدار پیرتر از چیزی است که پیش از این تصور می‌شد. آخرین مشاهدات ماهواره‌ای و بخصوص تحلیل تابش زمینه کیهانی حاکی از آن است که سیزده میلیارد و هفتصد میلیون سال از عمر جهان می‌گذرد؛ اما نتایج این اندازه‌گیری جدید تخمین می‌زند عمر واقعی جهان 15.8 میلیارد سال باشد.
اما این اندازه‌گیری می‌تواند نتیجه جالب‌تری نیز دربر داشته باشد. نوربرت پرزایبیلا، اخترشناس دانشگاه ارلانگن نورمبرگ در آلمان و دیگر عضو این گروه تحقیقاتی می‌گوید: این نتایج نشان می‌دهد اتفاق‌های بسیار جالبی بر سر ثابت هابل افتاده است. البته ثابت هابل با این رویدادها بیگانه نیست. کشف یک ابرنواختر دوردست در تصویر ژرف شمالی تلسکوپ فضایی هابل که در نهایت منجر به کشف انرژی تاریک شد، یکی از مشهورترین این اتفاق‌های عجیب و شگفت است که علت و ماهیت آن هنوز در پرده‌ای از ابهام قرار دارد.
البته یک مشکل بزرگ وجود دارد که این گروه تحقیقاتی تنها فاصله یک کهکشان نزدیک را اندازه‌گیری کرده‌اند و برای اثبات نظریه خود به شواهد و اندازه‌گیری‌های بیشتری نیاز دارند. اعضای این گروه در نظر دارند با استفاده از دیگر تلسکوپ‌های بزرگ زمین دامنه پژوهش‌های خود را بگسترانند. این دورترین فاصله‌ای است که بشر تا کنون توانسته به شکل مستقیم اندازه‌گیری کند و شاید بتوان گفت این اندازه‌گیری، نهایت کاری است که می‌توان با تلسکوپی به بزرگی تلسکوپ ده متری کک انجام داد.





منبع :parssky

[Renjer Babi]

مایک گریفن مدیر سازمان فضایی آمریکا در نهمین جلسه انجمن سیاره سرخ گفت : با تجهیزات و بودجه ی فعلی ناسا هیچ انسانی حداقل تا 20 سال دیگر پا بر روی مریخ نمی گذارد.


مایک گریفن روز پنج شنبه 12 مردادماه با حضور در نهمین جلسه انجمن سیاره سرخ در حضور چند تن از مدیران ارشد ناسا و علاقمندان زیادی که دور هم گرد آمده بودند با اعلام این خبر نا امید کننده افزود که تحقیقات اولیه از سال 2007 با حضور بهترین و کار آزموده ترین محققان و دانشمندان دنیا شروع به کار می کند.وی افزود :" پس از به پایان رسیدن تحقیقات اولیه ما سریعا کار ساخت سفینه را شروع می کنیم. این کار که ممکن است مراحل تکمیلی آن تا سال 2020 به طول انجامد احتیاج به یک سفر تحقیقاتی به سطح سیاره سرخ نظیر مریخ نوردهای روح و فرصت دارد که در طول 10 سال آینده انجام می شود.


" بله داستانی تخیلی که کم کم به سوی حقیقت گام بر می دارد. سفر انسان به مریخ با در نظر نگرفتن امکانات رفاهی برای هر ماموریت حداقل یک ملیون پوند برای ناسا خرج بر می دارد و به گفته گریفن یکی از مشکلات اساسی این ماموریت بزرگ عدم تایین بودجه ناسا برای این سفر به یاد ماندنی است. مشکلات بسیار بزرگی بر سر راه این ماموریت قرار گرفته است. از جمله آن می توان به مدت سفر فضانوردان و تهیه آذوقه و اندازه سفینه حمل و نقل اشاره کرد. فکرش را هم که بکنبم انصافا این سفر به مطالعات و تهیه وسائل بسیاری نیز است. سفر فضانوردان خود حدود 1 تا 1.5 سال طول می کشد.( به یاد دارید که مرخ نورد روح با اندازه کوچک خود و عدم حمل هیچ نوع بار اضافی شش ماه در راه بود تا به مریخ برسد.) مهمترین هدفی را که این ماموریت دنبال می کند "بررسی شرایط زندگی انسان بر روی مریخ" است. گریفن با اشاره به جزئیات این سفر اعلام داشت که قبل از این ماموریت ناسا ماه نوردی را برای مقایسه شرایط محیطی مریخ و ماه و نحوه زندگی انسان بر روی آنها به ماه خواهد فرستاد. سفر انسان به ماه روزگاری با نوشتن داستانهای تخیلی نویسندگانی مانند ورن تبدیل به آرزویی برای دانشمندان شده بود اما با گذاشتن اولین قدم آلدرین بر روی ماه این آرزو تبدیل به واقعیت شد.




حال آرزوی دانشمندان امروزی سفر انسان به سیاره سرخ است که مطمئنا روزی مانند خیالات قبلی تدیل به واقعیت خواهد شد. واقعیت سفر انسان به سیاره ای با قطر 3300 کیلومتر. با تخمینی که مهندسان آزمایشگاه جت پروپالشن ناسا برای بردن تجهیزات کامل زندگی هر انسان معمولی به مریخ زدند به نتیجه ی جالبی دست یافتند و آن اینکه حمل و نقل وسائل ضروری یک انسان معمولی به غیر از آذوقه احتیاج به انجام 10 الی 12 ماموریت دارد که با تلاش محققان این رقم به 5 سفر به مریخ تبدیل شده است. هر ماموریت حدود 1.5 سال طول می کشد. حال تصور کنید که همه ی 6 میلیارد جمعیت کره زمین بخواهند با تمام وسائلشان به مریخ سفر کنند و در آنجا زندگی کنند.( البته بدون در نظر گرفتن شرایط آب و هوایی مریخ که حتی تا به حال شرایطی از حیات در آن دیده نشده است چه برسد به زندگی انسان!) آیا می توانید محاسبه کنید که برای انتقال همه این افراد چند ماموریت لازم است؟ آیا در آینده ما شاهد فرود آمدن اولین انسان به سطح سیاره سرخ خواهیم بود؟ آیا در آن زمان انسان می تواند شرایط مریخ را برای زندگی کردن به طور مصنوعی برای خود تغییر دهد؟ باید منتظر ماند و دید که این بشر دوپا در آینده چطور این سیاره را مانند زمین با کارهای نابه جای خود به نابودی می کشاند.


طی گفتگویی که با آقای دکتر فیروز نادری مدیر پیشین ماموریت های مریخ و معاون فعلی JPL در خصوص زمان سفر انسان به مریخ داشتیم. اواخر نیمه اول این قرن را زمان منطقی برای سفر انسان به مریخ بیان داشتند. دکتر نادری مشکلات تکنولوژیک پرتاب گر های زمینی سیستم های هدایت و فرود در مریخ و بالاخره بزرگترین مشکل را مشکلات حیات انسان و مدت زمان زیاد حضور فضانوردان در فضا که مشکلات بیولوژیک زیادی برای انسان به وجود می آورد را دلیل مدت زمان طولانی تا رسیدن انسان و فرود بشر در مریخ بر شمردند. هزینه های سنگین چنین سفری در برابر سفر های فضا پیما های بدون سرنشین نیز از دیگر دلایل ایشان برای عدم حضور انسان طی دهه های اینده در مریخ است.



منبع:parssky.com

[Renjer Babi]

با یافتن نیتروژن اتمی در ابرهای میان‌ستاره‌ای، احتمال پیدایش حیات روی زمین از سوی دنباله‌دارها افزایش ی


پژوهشگران دانشگاه میشیگان با یافتن نشانه‌های نیتروژن اتمی در ابرهای گاز میان‌ستاره‌ای، حدس زده‌اند که مولکول‌های پیش‌حیات در دنباله‌دارها وجود داشته باشند. اگر این حدس درست باشد، می‌توان شرایط اولیه‌ای را که منجر به پدید آمدن حیات روی زمین شد، مشخص کرد. این یافته هم‌چنین می‌تواند درک بشر را از فرآیندهای شیمیایی درون فضا کاملا متحول کنند


شرح عکس: دنبالهدار شوازمن واخمن3 در نزدیکی سحابی سیارهنمای حلقه


سال‌ها است دانشمندان درشگفتند که چرا در دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها، نشانی از نیتروژن مولکولی دیده نمی‌شود. مدل‌های موجود پیش‌بینی می‌کنند که دنباله‌دارها در مرزهای دوردست، تاریک و سرد منظومه شمسی تشکیل می‌شوند، جایی که آخرین فرآیندهای شیمیایی منظومه را در طول دوران تکوین خورشید و سیارات ثبت کرده است. به همین دلیل، سیاره‌شناسان دنباله‌دارها را به چشم فسیل‌هایی بسیار پیر می‌نگرند که سوابق ابر اولیه‌ای را که در چهار میلیارد و ششصد میلیون سال پیش با رمبش خود، منظومه شمسی را خلق کرد، تمام و کمال حفظ کرده‌اند. مدل‌های فعلی پیش‌بینی می‌کنند که در این ابر اولیه، گاز نیتروژن به شکل مولکولی وجود داشته است و بالتبع، دنباله‌دارها به عنوان وارثان آن ابر اولیه باید نشانه‌هایی از نیتروژن مولکولی در خود داشته باشند.
اما سباستین مارت، دانشجوی دوره دکتری اخترفیزیک و ادوین برگین، استاد اخترشناسی دانشگاه میشیگان در بررسی‌های جدید خود نشان داده‌اند چنین انتظاری درست نیست. به عقیده آنها، دنباله‌دارها از این‌رو فاقد نیتروژن مولکولی هستند که در اصل، این گاز در ابر اولیه‌ای که انبوهی از ذرات کوچکش دنباله‌دار را تشکیل می‌دهند، وجود ندارد. این دو پژوهشگر می‌گویند که ابرهای اولیه دارای نیتروژن اتمی هستند، نه نیتروژن مولکولی. مقاله این دو نفر و همکارانشان در مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیث‌سونیان که در نشریه نیچر منتشر شده، موجی از شگفتی را در جوامع علمی به دنبال داشته است.
یکی از هیجان‌انگیزترین نتایج وجود نیتروژن اتمی را می‌توان در دنباله‌دارهایی جستجو کرد که میلیون‌ها سال پیش به زمین برخورد کردند. محاسبات نشان می‌دهد که مولکول‌های حامل نیتروژن اتمی می‌توانسته‌اند نوعی جهش پیش‌حیاتی را ایجاد کنند تا مولکول‌های پیچیده‌ای به‌ وجود آیند و در نهایت، حیات روی زمین را به‌وجود آورد.
برگین می‌گوید: در بسیاری از مولکول‌های حیاتی ساده و پیچیده نیتروژن وجود دارد و از آن مهم‌تر، این که به‌وجود آوردن چنین مولکول‌های پیچیده‌ای از نیتروژن اتمی بسیار آسان‌تر و سریع‌تر از نیتروژن مولکولی است. تمام واحد‌های سازنده دی‌ان‌ای، اسیدهای آمینه و بسیاری مواد دیگر در ساختار شیمیایی خود از واحدهای نیتروژن استفاده می‌کنند. وجود نیتروژن در ساده‌ترین شکل شیمیایی، یعنی نیتروژن اتمی، فرآیندهای شیمیایی را فعال‌تر می‌کند و احتمال تشکیل مولکول‌های پیش‌حیاتی پیچیده‌تر را افزایش می‌