و آنروز كه ما در پيشگاهش سر به زير انداخته و در گنه آميخته دل را افسوس...
ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
5
و آنروز كه ما در پيشگاهش سر به زير انداخته و در گنه آميخته دل را افسوس...
تو لحظه ی سکوتِ من، صدای ِ فریادُ ببین
تو هِق هِقِ ترانه ای، که بی تو از تو خوندمِش
تمومِ قلبِ قصَّمُو، به دستِ تو شِکوندَمِش
عروجِ سبزِ هر نَفَس، پَر زَدن اَز پُشتِ قفس
رو لحظه ی عروجِ من، قدم بزن هَوَس هَوَس
کویر خشکُ بی علف، خیسترین چشمُ داره
بذار رو خُشکی ِ دلم، چشمِ تُو بارون بباره
شادترین شعرِ شَبم، سرودِ با تُو بودن ِ
امّا تموم عُمر ِ مَن، صرفِ غزل سُرودَن ِ
رازترین حرفای ِ دل، تو عُمق ِ چشمِ هر کَس ِ
تو چشمِ من یه بُغضیِه، که از غمِ تُو می رس ِ
بازترین پنجره ها، همیشه رو به ساحلِ
تو شعر ِ امشبم ولی، دریچه اسم ِ فاعِلِ
سردترین فصلِ زمین، وقتِ سکوتِ جنگلِ
تو فصلِ سردِ عاشقی، حضور ِ تُو یِه مشعلِ
رو آخرین پرده ی شب، نقشِ تُو نقِش ساغر ِ
تو جاده های بی سفر، گلایه حرفِ آخر ِ....
5
راست ميگفت آن خدايي كه مرا عاشق خود كرد كه چه شد انسان را كه كه خودش را به ارزن دنيا بفروخت.
تو را در ابهام خويش فرو مي بلعد!
نمي داني نقاب به چهره زده
يا چهره اش اينقدر تاريك است!
دستان گرم او را حس مي كني
كه تو را به جلو مي راند !
سكوتش را معني مي كني !
و هزار بار از خود مي پرسي
همان دست های ديروز است؟
و او همچنان
تمام وجود تو را در خود فرو می بلعد
تا اينكه نيست شوی
همچنان كه بودی
5
يار كسي نبود كه ميپنداشتم فردي از اهل زمين است يار در دلم بود هماني كه خداي من است و ناظرم.
من مرغ آتشم
مي سوزم از شراره اين عشق سركشم
چون سوخت پيكرم
چون شعله هاي سركش جانم فرو نشست
آنگاه باز از دل خاكستر
بار دگر تولد من
آغاز مي شود
و من دوباره زندگيم را
آغاز مي كنم
پر باز مي كنم
پرواز مي كن
مدامم مست ميدارد نسم جعد گيسويت
خرابم مي كند هر دم فريب چشم جادويت
5
جواب هردوي دوستان:نيستم انچه كه انسان به ذهنش آيد///راست گويم به كسي كه شدم عاشق او.
تا به كي يه آدمي عاشق يارت نشوي///تو روي به ناكجايي كه دگر باغ نشوي.
یارم سپند اگر چه بر آتش همی فکند
از بهر چشم تا نرسد مرو را گزند
او را سپند و آتش ناید همی به کار
با روی همچو آتش و با خال چون سپند
دريا همه صدا
شب ‚ گيج درتلاطم امواج
باد هراس پيكر
رو ميكند به ساحل و درچشم هاي مرد
نقش خطر را پر رنگ ميكند
انگار
هي مي زند كه : مرد! كجا ميروي كجا ؟
و مرد مي رود به ره خويش
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
جواب بصورت نقل قول
