✽✽ مـشــاعـــره ✽✽

[!SaMiRa!]

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

" شیخ بهایی "

[- Saman -]

اي پادشه خوبان داد از غم تنهايی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآيی


حافظ

[EhsanCPU]

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی

(حافظ)

[*IN*]

نیمی از جان مرا بردی ، محبت داشتی
نیم باقیمانده هم هر وقت فرصت داشتی
بر زمین افتادم و دیدم به سویم می دوی
دست یاری چیست؟ سودای غنیمت داشتی
خانه ای از جنس دلتنگــی بنا کردم ولی
چون پرستوها به ترک خانه عادت داشتی

[Kom_eil]

سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم
تا به فتوی خرد حرص به زندان کردم

من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه
قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم

سایه‌ای بر دل ریشم فکن ای گنج روان
که من این خانه به سودای تو ویران کردم

توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون
می‌گزم لب که چرا گوش به نادان کردم

در خلاف آمد عادت بطلب کام که من
کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم

نقش مستوری و مستی نه به دست من و توست
آن چه سلطان ازل گفت بکن آن کردم

حافظ

[- Saman -]

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
راحت جان طلبم و از پی جانان بروم




حافظ » غزلیات

[!SaMiRa!]

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاست

" حافظ "

[Kom_eil]

دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن

از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن
از دوستان جانی مشکل توان بریدن

خواهم شدن به بستان چون غنچه با دل تنگ
وان جا به نیک نامی پیراهنی دریدن

گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن
گه سر عشقبازی از بلبلان شنیدن

بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار
کآخر ملول گردی از دست و لب گزیدن

فرصت شمار صحبت کز این دوراهه منزل
چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن

گویی برفت حافظ از یاد شاه یحیی
یا رب به یادش آور درویش پروریدن

حافظ

[EhsanCPU]

در این بازار اگر سودیست با درویش خرسند است

خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی

(حافظ)

[- Saman -]

اول دفتر به نام ایزد دانا
صانع پروردگار حی توانا


اکبر و اعظم خدای عالم و آدم
صورت خوب آفرید و سیرت زیبا


از در بخشندگی و بنده نوازی
مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا


قسمت خود می‌خورند منعم و درویش
روزی خود می‌برند پشه و عنقا






سعدی » دیوان اشعار » غزلیات