اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[sepideh_bisetare]

آسمانم... آسمانم ابری است ...
سنگی است... بی برف است و بی باران و بی آفتاب و بی نسیم...
بی رگبار و بی بهار و بی خزان... حتی...
آسمانم دور است... و پنهان... بی خورشید است و بی مهتاب...
آسمانم بی رنگ است و سرد... یخ می بندی اگر نگاهت در نگاهش تلاقی کند ...
سرد می شوی اگر نیم نگاهی به آن بیاندازی... پنهان شوی بهتر است... هر جا که می توانی...
چشمهایت را ببند... گوشهایت را بگیر... صدای قلبت را خفه کن... به هیچ چیز فکر نکن...
نه رویایی... نه گذشته ای... نه روز های طلایی... نه قلب آتش کشیده ای... نه آینده ای...
نه تویی... انگار که هرگز متولد نشده باشی...
فکر کن مرده ای... آخر مرده ای...
باورت نمی شود هنوز ؟

[sepideh_bisetare]

هر کاری کردم که تورو گم کنم از خاطره هام
به در بسته خوردم و باز از تو گم شد لحظه هام
خاطره های بودنت چه جور فراموشش کنم
دلی که تو آتیش زدی چه جوری خاموشت کنم
جای نگاتو پر نکرد هیچ کسی با هر چی که بود
انگاری تو خون منی ، تو گوشت و پوست و تار و پود
دروغ نمیگم بعد تو خیلیا رفتن و اومدن
اما توی نگاه من هیچ کدومش تو نشدن
فکر نکنی ازت میخوام بیای و با من بمونی
اینا رو گفتم که فقط صداقتم رو بدونی
من نمیخوام که مثل تو هرزی باشم توی دمن
من عاشق عشق می مونم ، تو دیگه مردی واسه من

[sepideh_bisetare]

تکیه کردم من به تو ای نوگل دشت و دمن
بهتر از من دیدی و خالی نمودی پشت من
میکنم با تو همان کاری که کردی با دلم
گر که روزی بیخبر گردی اسیر مشت من

[sepideh_bisetare]

خواهم بر سر خاک من ای قوم نیایید *** بی قوممو بی خویش چو این قوم شمایید
بگریختم از دست شما در قفس تنگ *** زین بیش در پی آزار من چرایید؟
تا بدم نیش, کنون نوش چه رنگ است *** حقا که شما اهل ریایید و فریبید

[sepideh_bisetare]

دارد باران می بارد
و داغ تنهایی ام
تازه می شود!
نگو که نمی آیی
نگو مرا همسفر دشت آسمان نیستی
از ابتدای خلقت
سخن از تنها سفر کردن نبود
قول داده ای
باز گردی
از همان دم رفتنت
تمام لحظه های بی قرار را
بغض کرده ام
و هر ثانیه که می گذرد
روزها به اندازه هزار سال
از هم فاصله می گیرند

[sepideh_bisetare]

حالا که رفته‌ای
بی دلیل در می‌زند
هیچ آمدنی گرمم نمی‌کند
*****
حالا که رفته‌ای
در همین شب برفی
شعر آمده است
می‌بینمش در آیفون تصویری
مردد مانده‌ام
نه!
خانه نیستم
*****
حالا که رفته‌ای
می‌گویند در میان همه دفترهایت
نه پروانه‌ای خشکیده
نه گلی، نه گلبرگی
می‌گویند در میان هه دفترهایت
کودکی است که با پروانه‌ها
به سراغ ماه می‌رود
*****
حالا که رفته‌ای
خیالی از تو
خلوتی از ماه
و بالِشی از دریا
کافی است
برای خوابی که بیدار

[rahgozare tanha]

ديروز تمام خاطرات با تو بودن را دور ريختم
امروز هر چه مي گردم خودم را پيدا نمي كنم

[Ghorbat22]

مرا با خیالت تنها نگذار

اصلا به تو نرفته است

مهربان نیست

آزارم می دهد

دلم خودت را می خواهد ...

[Ghorbat22]

اسمت را موج می‌برد
خودت را کشتی
موهايت را باد
و يادت را
دفتر گم‌شده‌ام
اسمم را
سنگی نگه می‌دارد
خودم را گوری،
و يادم را...
مهم نيست!!!

[Ghorbat22]

قرار بود فقط بی قرار من باشی
و روزهای مبادا کنار من باشی
قرار بود که مهتاب من شوی نه فقط
شبی ستاره ی دنباله دار من باشی
که هر ستاره ی دنباله دار رفتنی است
خیال می کردم ماندگار من باشی.
سر قرار نبودی خمار برگشتم
قرار بود که چشم انتظار من باشی
تو دستهای خودت را به دستهای کسی
بدون اینکه کمی شرمسار من باشی!
بهار رفت و تو رفتی من و خزان ماندیم
قرار بود بمانی بهار من باشی.
چرا مرا به امان خدا رها کردی ؟
به جای اینکه خداوندگار من باشی

...