ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
اين عكس از سايت فيفا چند روز قبل :
البته الان به لينكش برين ميبينيد كه اسم كاپلو رو از سرمربي تيم مردان ورداشته و خالي گذاشته ( از اسم قلعه‌نويي خبري نيست )
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين هم لينك تكذيبيه از سايت فدراسيون فوتبال ايران :
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
از اون دروغا كه به نفع ماست!
.gif "N Aggressive (4)")
فكر كنيد كاپلو بشه سرمربي ايران...!.gif "N Aggressive (26)")
هر مربی با کلاسی هم بیاد تو ایران تا وقتی لیگ درست نشه نمی تونه کاری بکنه .
عمرا رئال رو ول کنه بیاد ایران
البته اگه رئال مربی دیگه ای بیاره شاید مربی ایران شه که اون هم بعیده
الان من ديدم نوشته اردشير قلعه نوعي
بهروز جان حرفت كاملا درسته ولي استعداد بازيكناي ما جاي اميدي باقي ميذاره كه اگه مربي خوب داشته باشن خودشونو و تيمشونو نشون بدن
حلا مربی هم عوض بشه
خانه از بنیان خراب است
کاپلو هیچوقت اشتباه کسانی مثل " آری هان . دنیزلی و رابرت کخ " را تکرار نمیکنه.
او یکی از بهترین مربی های جهانه و ایران یکی از بدترین فوتبال های دنیا را در هر زمینه ای داره.
امکان نداره..........
حالا خدا رو شکر که به خیر و خوشی گذشت و تکذیب شد.
همه چیز در مورد گلهای مارادونایی مسی
مارادونا و مسي، دو ستاره از دو جهان
قابل تقليد ولي تکرارنشدني
مقايسه کردن پديده ليونل مسي و افسانه ديه گو مارادونا مي تواند نگران کننده باشد. نگراني از اينکه سال ها بعد که ديگر نسل جام جهاني 86 نيست، آرشيوهاي بي جان جاي حافظه و خاطرات انسان ها را بگيرند. آن وقت اين روزنامه ها و اين رسانه ها مي خواهند چه بازيکناني را جاي مارادوناي افسانه اي جا بزنند؟، الان آنهايي که ديه گوي بزرگ را به خاطر دارند به کوچک ترهايي که او را نديده اند يا يادشان نيست، توضيح مي دهند که داستان آن مرد با پسرک زبر و زرنگي مثل مسي خيلي فرق دارد. مي دانند فضا و شرايط فوتبال خيلي تغيير کرده. خوشبختانه تشريح تفاوت هاي مسابقه انگليس - آرژانتين با مسابقه بارسلونا - ختافه و بارسلونا - اسپانيول خيلي هم سخت نيست. آن بازي انگليس و آرژانتين در زماني برگزار مي شد که جام جهاني ها ارج و قرب زيادي داشتند و کشورها در زمين فوتبال هنوز به دنبال شعار دادن بودند. ديپلماسي و سازشکاري ها مثل الان پررنگ نبود و هنوز خيلي از کشورها حرف همديگر را نمي فهميدند. انگليس و آرژانتين يکي از همان دشمن هاي خوني بودند که برحسب تقدير به هم خورده بودند. تصاوير دوربين هاي تلويزيوني پيش از شروع بازي معلوم مي کرد اين مسابقه شوخي برنمي دارد. انگليسي ها يکي دو متر آن طرف تر از آرژانتيني ها ايستاده بودند و داشتند با غرور سرود ملي شان را مي خواندند که دوربين مارادونا و نري پمپيدو (دروازه بان) را نشان داد که داشتند با زير چشم و با عصبانيت انگليسي ها را نگاه مي کردند. انگار قرار بود جنگ شروع شود. دور و بري هاي مارادونا بي تابي مي کردند تا بازي زودتر شروع شود. مشخص هم نبود که چند سال بعد دوباره اين فرصت انتقام از انگليسي ها را پيدا مي کنند يا نه. هر حسابي تا آن روز مانده بود بايد همان روز صاف مي شد. اتفاقاً انگليسي ها هم خبر داشتند. با برنامه و با دست پر بودند. بهترين بازيکنان را داشتند و مربي شان هم بابي رابسون بود. آن طرف اما مارادونا تنها به نظر مي رسيد. نه اينکه تنهاي تنها باشد، همبازيانش بازيکنان خوبي بودند. بوروچاگا، والدانو و باتيستا. يادتان هست؟ نه فقط آرژانتيني ها که بيشتر بازيکن هاي آن موقع فوتبال فهم و باهوش بودند. حتي آن موقع هافبک دفاعي ها وقتي توپ مي گرفتند بلد بودند بازي کنند و مثل الان آبروريزي نمي کردند. هميشه در تمام بازي ها، يازده بازيکن خوب يک طرف بودند و يازده بازيکن خوب آن طرف، عين آرژانتيني ها و انگليسي ها، اما با اين حال آن وسط مارادونا يک چيز ديگر بود. اصلاً انگار برجسته بود. الان که يادمان مي آيد فقط چشم ها را مي بنديم و سر تکان مي دهيم. راستش اصطلاح «رهبر فوتبال» از همان وقت و از ديدن همان مارادونا دوباره زنده شد. مارادونايي که نسبتاً چاق بود و قدکوتاه ولي مثل همين ليونل مسي ترکه اي سريع مي دويد. تمام نود دقيقه هم او را مي زدند که بلند مي شد. پول باشگاه ها، ترس آسيب ديدگي، آينده حرفه اي و خستگي ناشي از ازدياد مسابقات هنوز تاثيرگذار نبودند، هر بار که او را مي زدند چند تا پيچ و تاب خوشگل به خودش مي داد و دل همه را آب مي کرد و پا مي شد. نفس چاق مي کرد و دوباره روز از نو روزي از نو. کار عکاس ها هم اين شده بود که مرتب عکسش را بگيرند. عکس هايي که هميشه چند نفري پشت سر او به نفس نفس افتاده بودند. اين فقط داستان يک مسابقه نبود، در بقيه مسابقه ها هم اوضاع همين طور بود، آن هم جلوي چه تيم هايي؟ اروگوئه، ايتاليا، بلژيک، انگليس و آلمان. بازي با انگليس اما چون مورد توجه همه دنيا بود، هنرهاي مارادونا بيشتر به چشم آمد. آن توپي که در وسط زمين گرفت و چرخ زد و هفت انگليسي را مات کرد، صحنه غريبي بود. اين گل گل دوم ديه گو بود که امسال ليونل مسي با پاي چپ هنرمندش شبيه آن را در بازي با ختافه در کوپا دل ري زد. خيلي ها دليل آوردند که مارادوناي دوم آمد و فلان و بهمان، اما اين کجا و آن کجا؟، آن بازي انگليس و آرژانتين تمام مردم دنيا را همزمان مرعوب خودش کرده بود و مثل بازي بارسا و ختافه نبود که اکثريت گل زيباي مسي را فرداي مسابقه ببينند. راستش آن گل مارادونا در چنين فضايي به ثمر رسيد. جام جهاني بود. شوخي که نبود. آن هم آن جام جهاني هاي قديم. بي دليل نبود که وقتي در مدرسه اي يا کوچه اي، کسي خيلي محکم شوت مي زد، همه بهش مي خنديدند که انگار به جام جهاني آمده که اين قدر قايم شوت مي کند. جام جهاني ها حس و حال و رنگ ديگري داشت. اگر بگوييم شبيه به جنگ جهاني بود زياد اغراق نکرده ايم. اروپايي ها هنوز دستشان در گردن هم تاب نمي خورد. اين قدر رفيق و هم سفره نشده بودند. لاتين، آسيايي و آفريقايي هم ارتباط زيادي با هم نداشتند که همه براي هم تکراري شده باشند. مي رفت چهار سال بعد يا هشت سال بعد تا همديگر را ببينند. آن موقع رويارويي انگليس و آرژانتين يک اتفاق رويايي بود. تلويزيون ايران که راه راه سفيد و آبي آرژانتين را نشان مي داد، کلي اينجا غش مي کردند و با انگشت تلويزيون را به هم نشان مي دادند. کيفور مي شدند. مارادونا را که نشان مي داد نچ نچ مي کردند و سر تکان مي دادند يعني اينکه اين يکي از همه بهتر است. يک مارادونا و يک جام جهاني. تماشايش غنيمتي بود. مارادونا قبل از آن گل اول را هم با دست زده بود، گلي که بيشتر از همه گل هاي ديگر به جان آرژانتيني ها نشست. پريد بالا و توپ را با دست از پيتر شيلتون رد کرد. شيلتون آن موقع جوان بود. دراز هم بود و مارادونا کوتاه قد خيلي هنر کرد که روز روشن در وسط جام جهاني به انگليسي ها رودست زد. نه اينکه اين کلک ظريف را در يک بازي باشگاهي جلوي تيمي مثل اسپانيول زده باشد. تا آن روز آرژانتيني ها غصه مي خوردند که خيلي جاها از انگليسي ها رودست خورده اند ولي آن روز ديدند در يک مسابقه که دنيا شاهدش بود، همه آن حق کشي هاي قبلي تلافي شده. افسانه مارادونا همان روز آفتابي جان گرفت و بعد با قهرماني در بازي آخر مقابل آلمان تکميل شد. مارادونا جام جهاني را برد و به کشور فقيرش داد تا همه آن شاهکارها و آن کلک ها به نتيجه برسد و بي فايده نماند. آن هنرنمايي ها و شيطنت ها بخشي از داستان اين قهرماني بزرگ بودند نه اينکه حاصلي نداشته باشند. مارادوناي کوچک اين دوران يعني همان ليونل مسي خودمان هرچه بلد است، در مقياس بسيار کوچک تر از مقياس مارادونا انجام مي دهد. شايد مقايسه صحنه هاي ويدئويي گل هاي ديه گو و بازيکن محبوبش (مسي) خيلي خيلي به هم شبيه باشند و شايد تکرار چنين صحنه هايي حتي در فوتبال سريع و فيزيکي امروز سخت تر هم به نظر برسد، ولي حقيقت اين است که شاهکار هاي مسي در بازي هاي داخلي اسپانيا رخ داده و نه در جام جهاني. کنار هم قرار دادن تيم ملي انگليس و ختافه و اسپانيول هم واقعاً بي انصافي است. مهم تر از همه اينکه لحظات جادويي مسي موفقيت بزرگي را براي تيمش به ارمغان نياورده و بي سود و فايده مانده است. اين در حالي است که ديه گو مارادونا تمام آن لحظات فراموش نشدني را در متن يک داستان بزرگ و موفق گنجانده. کسي که در افتتاحيه جام جهاني 90 بازوبند تيم ملي اش را محکم کرد، به وسط زمين آمد، توپ را از ميشل ووترو داور فرانسوي گرفت و جلوي کاپيتان کامرون شعبده بازي کرد تا جادوي فوتبال و آن جام جهاني با معجزه او شروع شود. راستش اين آدم ها تکرار شدني نيستند، هر چند که شايد قابل تقليد باشند و شايد که آرشيوها چنين ادعايي کنند.
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
نوشته شده توسط Behroooz
