اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[NeGi!iN]

بعد از سلام خدمت همه ی شما دوستان ...

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
در بهاری روشن از اموج نور
در زمستان غبار آلود و دود
یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید
روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگر
سایه ای ز امروزها ، دیروزها !

دیدگانم همچو دالان های تار
گونه هایم همچو مرمر های سرد
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود
من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم
دست های فارغ از افسون شعر
یاد می آرم که در دستان من
روزگاری شعله می زد خون شعر

خاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از راه تا در خاکم نهند
آه شاید عاشقانم نیمه شب
گل به روی گور غمناکم نهند

می رهم از خویش و می مانم ز خویش
هر چه بر جا مانده ویران می شود
روح من چون بادبان قایقی
در افق ها دور و پنهان می شود

بعد ها نام مرا باران و باد
نرم می شویند از رخسار سنگ
گور من گمنام می ماند به راه
فارغ از افسانه های نام و ننگ

[sepideh_bisetare]

رفتنم نزدیک است
مرگ من نزدیک است
مرگ من سایه وار
از پس من زمین را می کاود
مرگ من هم آغوشم
در بستر بیداری می خندد
مرگ من در پشت پنجره
در انتظار رسیدن می گرید
مرگ من ساده است
مرگ من سرخ است
مرگ من سرد است
مرگ من سرمست از من
آواز رسیدن می خواند
مرگ من در میخانه قلبم
شراب حسرت می نوشد
مرگ من نزدیک است
مرگ من دست در دستم
کوچه ها را در انتظار رسیدن به کوچه ای بن بست
تا آخر زمین گردش می کند
مرگ من آواز چکاوک است
در کوچ زمستانی
مرگ من دشتی است
به وسعت ابدیت
مرگ من سراسر خون است
از فرق شکافته فرهاد
مرگ من نزدیک است
مرگ من از غروب خورشید سرخ است
مرگ من حسرت رسیدن است
مرگ من ابتدای ازل نیست
و انتهای ابدیت هم نخواهد بود
مرگ من تنفس ماهی است
در خفگی حوض
مرگ من ستاره ای است
در آسمان هفتم
مرگ من بر روی شانه ام
آواز هوسناکی در گوشم زمزمه گر است
مرگ من آغازی بر رسیدن بهار
در تمام اعصار تاریخ است
مرگ من کوچ پرستو نیست
مرگ من گریه شمع نیست
مرگ من بال پروانه نیست
که در شبهای انتظار با شعله شمعی بسوزد
مرگ من بید مجنون نیست
که با نسیمی از حسرت نگاهت بلرزد
مرگ من شیون ندارد
مرگ من شیرین است
اما هیچ فرهادی عاشق ندارد
مرگ من لیلی است
اما هیچ آواره مجنونی ندارد
مرگ من نزدیک است
مرگ من از پشت صبح پیداست
مرگ من در طلوع آسمان پیداست
مرگ من از پشت بال پروانه پیداست
مرگ من در آیینه چشمانم پیداست
در صدای جویبار پیداست
در صدای دریا پیداست
در سکوت کوه پیداست
در هاله ماه پیداست
مرگ من نزدیک است
مرگ من فرداست
فردایی که خورشیدش از ماه نور می گیرد
فردایی که گلهایش همه ستاره
ستارگانش همه خورشید
خورشیدش همه دریا
دریاهایش همه صحرا
صحراهایش همه سراب
سرابهایش همه حقیقت
حقیقتش همه فردا
و فردایش خواهد رسید
مرگ من نزدیک است
مرگ من با طلوع خورشید می رسد
با صدای پای نسیم می رسد
مرگ من زمانی خواهد رسید
که همه چشمان عاشق باشند
و همه کویرها پر از شقایق باشد
مرگ من آنگاه می رسد
که هیچ آهویی در دام صیاد نباشد
و هیچ هجرانی در یاد نباشد
مرگ من نزدیک است
مرگ من بی صدا می رسد
اما من صدای نفسهایش را
در دستانم می فهمم
رنگ آنرا می فهمم
سرمایش را می فهمم
من مرگ را می فهمم
می فهمم که آمدنش نزدیک است
می فهمم که حسرت چشمانش در چشمانم آبی است
می فهمم که با طلوع فردا
مرگ من نزدیک است

[sepideh_bisetare]

هر کسی هم نفسم شد
دست آخر قفسم شد
من ساده به خیالم
که همه کار و کسم شد
اونکه عاشقانه خندید
خنده های منو دزدید
پشت پلک مهربونی
خواب یک توطئه میدید

[sepideh_bisetare]

با شکستنت شکستم
عاشقم ، عاشق و خستم
پای تو موندم و ساختم
دل به هیچ کسی نبستم
نه به عشقت ، نه به عشقم
قسم دروغ نخوردم
بازیه برده رو باختم
به تو باختم و نبردم
وقته گریه هات دلم رو
به شبا شعله کشیدم
حقمو دادی و رفتی
من به هیچی نرسیدم
خیلی ، سخته ، دل بریدن
خیلی سادست ، دل شکستن
سخته عاشقونه موندن
دل به هیچ کسی نبستن
چه عذابیه که امروز
تو رو دارم و ندارم
موندی تا ابد تو قلبم
اما رفتی از کنارم

[sepideh_bisetare]

آره اشک به چشم تو خیلی میاد
انگار احساس منم غمگینه
شاید این معجزه باشه شاید
روی خورشید داره بارون میشینه
حرف بزن بگو پشت این نگاه
پشت این گریه ها چی پنهونه
اگه تلخه اگه ناگفتنیه
راز این سکوتو کی میدونه
همه ی ترانه هام، خاطره هام
حتی زندگیم از اسم تو پره
اگه راهیم باشه بدون تو
آخرش به خط بن بست میخوره
حس میکنم حرف نگاهت
میگه این قصه تمومه
دارم حس میکنم انگار
یه دو راهی پیش رومه
دست گریه هاتو رو کن
نذار تو برزخ بمونم
بگو سرنوشت عشقم
چی شده میخوام بدونم

[sepideh_bisetare]

میخوام غرورمو به پات مثه یه شیشه بشکنم
تورو خدا نرو ازت نمیتونم دل بکنم
من که تمومه زندگیم بسته به چشمای توئه
چرا میگی یکی دیگه بجام تو رویای توئه
نمیدونی تو این روزا چه خسته و شکسته ام
تورو خدا تنهام نذار دل به دل تو بسته ام
هر چی بهم بگی قبول من دیگه حرفی ندارم
حتی بخوای میمیرمو یه عمری تنهات میزارم
چند شبیه تو کوچتون مستمو پرسه میزنم
دونه به دونه عکساتو با گریه بوسه میزنم
چیزی نمونده بخدا قسم که من دیوونه شم
اگه بری بجون تو تیغو به رگهام میکشم
گیج و خمارو دربدر ببین چه درگیر توام
خودت بگو چکار کنم آخه نمک گیر توام

[sepideh_bisetare]

دلخوش کدوم شب شهریوری وقتی پا ئیز توی راه خوب من
دیگه هیچ مسافری تو جاده نیست آخه شب خیلی سیاه خوب من
دلخوش لبخند آسمون نباش همه ی شبای ما بارونین
همه ی ستاره های عشقمون پشت ابرای سیاه زندونین
دلخوش کدوم هوای تازه ای وقتی که دیگه نفس تو سینه نیست
دیگه تو چشم خودت نگاه نکن وقتی هیچ تصویری تو آینه نیست
همه ی دلخوشیها زود گذرن همه ی غصه های وا موندنی
مهر شادی های ما رفته رفته به باد همه ی ثانیه ها سوزوندنی
بگو تو فکر کدوم خاطره ای که هنوز به خاطرش دلت خوشه
حالا که فصل جدائی اومده داره آینده ی ما رو میکشه

[sepideh_bisetare]

تنها نرو این راه رفتن نیست
دنیای تو چیزی به جز من نیست
تو از خودت چیزی نمیدونی
تنها نرو تنها نمیتونی
میری که با فکر تو تنها شم
میری که همدرد خودم باشم
تو آخر راهو نمیدونی
تنها نرو تنها نمیتونی
من حال این روزاتو میدونم
چیزی نگو چشماتو میخونم
این جاده تا وقتی نفس داره
چشماشو از تو ورنمیداره
من از هوای جاده دلگیرم
از فکرشم دلشوره میگیرم
این آینه تو فکر شکستن نیست
باور نکن این صورت من نیست
دستامو با احساس تو بستم
من بی نهایت با تو همدستم
تا جاده میره سمت بیراهه
گم کن منو این آخرین راهه

[farryad]

آقا بلند شو،این راه آهن است
...از خواب می پرد و نگاهش به آن زن است

پا در رکاب صندلی خسته ی سکوت
فریاد می زند به نگاهی که الکن است

یعنی مسافر شب دی ماه قرن پیش
آن خوب ، آن که پاره ای از تن من است

با آن بلیط کهنه که در چشم های اوست
تعبیر این هزاره ی تاریک و روشن است!

زن در خجالت آن ایستگاه خیس
با آنکه خط ممتد راهش مبرهن است

در ازدحام جاری تن های کاغذی
گم می شود میان نگاهی که الکن است

حالا قطار خواب مرا سوت می کشد
این ایستگاه چندم تنهایی من است

آزاد کاعباسی

[sepideh_bisetare]

می روم شبی از این سرای کاغذی
می پرم بدون بال های کاغذی
می روم شبی ولی نَهم به یادگار
توی کوچه، چند ردّ پای کاغذی
دور مانده ام از ارتفاع آسمان
بین طول و عرض این فضای کاغذی
جای پهلوان شهر را گرفته اند
مرد های آهنین نمای کاغذی!!
با حضور قلب سجده می بریم بر-
پول های کاغذی؛خدای کاغذی!!
بیت های تازه بس کنید، خسته ام
دیگر از مرور ماجرای کاغذی
خسته ام و روی کاغذی نوشته ام:
می روم شبی از این سرای کاغذی