دنیای فوتبال

[Ferrari]

باشگاه منچستريونايتد انگليس در يك قدمى خريدارى «فرناندو تورس» بازيكن خط حمله تيم آتلتيكو مادريد اسپانيا قرار دارد.روزنامه ورزشى آس اسپانيا روز پنجشنبه نوشت: جام جهانى براى اسپانيا به پايان رسيد و وقت تصميم گيرى براى تورس در مورد آينده اش فرا رسيده است.
طبق اين گزارش مقامات آتلتيكومادريد و تورس بر اين عقيده هستند كه زمان جدا شدن او فرارسيده است اما فقط يك مسئله وجود دارد كه مى تواند مانع خروج اين بازيكن از باشگاه اسپانيايى شود.آن مسئله اين است كه تورس ستاره درخشان آتلتيكومادريد و كاپيتان اين تيم مهم ترين بازيكن آتلتيكو است و مسئولان اين باشگاه از واكنش هواداران اين تيم در برابر فروش او واهمه دارند.تورس ۲۲ سال دارد و منچستريونايتد پس از مشاهده بازى درخشان وى در جام جهانى حاضر به پرداخت ۴۰ ميليون يورو براى خريدارى وى شد.
روز نامه شرق

[Ferrari]

همه او را مى شناسند: لوئيس نازاريو. از وقتى كه با تيم بارسلونا همه حريفان را دريبل زد و با آن پاهاى جادويى حتى از دروازه بان حريف هم گذشت و گل زد. او مدت ها است كه با تكنيك خير كننده اش همه را به وجد مى آورد و در بازى مقابل غنا هم- در يكى از آخرين سريال هاى نمايشى اش با دريبل سريع و عوض كردن پا، ريچارد كينگستون را مقهور قدرت خود كرد كه حتى دروازه بان غنا براى لحظاتى يادش رفت نام واقعى اش چيست.
رونالدو ركورددار بهترين گلزن جام جهانى است با ۱۵ گل زده. هيچ كس مثل او نمى تواند گل بزند و هيچ كسى هم مثل او مورد انتقاد قرار نمى گيرد. رونالدو ۸ سال زندگى سخت و متفاوتى را پشت سر گذاشته است. او هميشه بازيكن بزرگى بوده است حتى اگر طرفداران فوتبال بازى هاى بزرگش را به ياد نياورند، آن چشم هاى اشكبار كه زانوانش را از درد بغل كرده بود فراموش كرده باشند و باز هم از او ايراد بگيرند. اگر گل هاى بازى هاى دوستانه را كنار بگذاريم رونالدو در جام هاى مختلف و تيم ملى ۳۴۰ گل به ثمر رسانده است و مى توان در آن گل ها هم صحنه هاى زيبا و خاطره انگيزى از فوتبال زيباى او را پيدا كرد. هيچ كس نمى تواند از او خاطره يك دعوا در زمين يا بيرون از ميدان را به ياد بياورد. هيچ جمله عجيب و ناخوشايندى از او نشنيده اند، حتى اگر سيمئونه و كوپر هم از او ايراد بگيرند و بازى او را قبول نداشته باشند. اما باز هم رونى راه خودش را مى رود. همه آنهايى كه رونالدو را در «بنتو ريبرو» خانه اش در برزيل مى بينند مى دانند كه او هيچ غرور و فخرى نمى فروشد و با همه دوستان و اطرافيانش راحت و صميمى است و حتى مى توان با او در خيابان ايستاد و از هر درى صحبت كرد بدون اينكه ذره اى عصبانى شود. به همين خاطر به همه دوستانش مى گويد كه شب ها ديسكو تعطيل و همه بايد به خانه هايشان بروند و توضيح مى دهد كه خودش هم يكى از آنها بوده و شايد همين داستان ها برايش اتفاق مى افتاد اما امروز كه در جايگاهى متفاوت است بايد راه درست و معقولى را انتخاب كند. رونالدو حالا ۳۰ساله است و اين روزهاى جام جهانى با تمام داستان هايى كه دارد بازى اش جذاب است. او امروز بالاتر از ژوست فونتن و گرد مولر و كلوزه و توتى قرار دارد. او در سه دوره جام جهانى گل زده است. تا چند وقت پيش مى گفتند كه او نمى تواند با سر گل بزند. اما گل مقابل ژاپن نشان داد كه فقط رونالدو مى داند كجا بايستد كه توپ روى سرش فرود بيايد و آن را تبديل به گل كند، بدون اينكه بخواهد پرش بلندى داشته باشد. پس چه فرقى مى كند كه او چند كيلو باشد؟ چه كسى به ياد دارد وقتى اوليور كان در فينال مقهور ضربه خشك رونى شد، او چند كيلو بوده؟ يا در مقابل تركيه وضعيت چگونه بوده؟ مهم اين است كه رونالدو همچنان مهاجم اول تيم ملى برزيل است. حتى اگر لولا بگويد كه رونى چاق است و نمى تواند بازى كند اما همه مى دانند كه برزيل بدون رونالدو كمتر تفاوتى با كلمبيا دارد و تيمى شكننده خواهد بود و او هم ثابت كرد كه اگر رونالدو باشيد احتياج نداريد كه زياد بدويد و زجر بكشيد. سه بازى رسمى و يك بازى دوستانه هم كافى است تا به مرز ايده آل براى گل زدن برسيد و كار را تمام كنيد. گاهى اوقات هم فقط داشتن نام رونالدو كفايت مى كند. اين داستان ها براى رونى هميشه جالب است. او تمام جام ها و مدال ها را در خانه اش دارد ولى فقط يك خاطره تلخ برايش باقى مانده كه امروز با آن روبه رو مى شود. فينال ۹۸ و روز تلخى كه از صبح شروع شد و تبديل به رازى شد كه هنوز هم پرده از روى آن برنداشته اند. برزيل بدون رونى آن بازى را باخت. آن شب فقط جسم رونى در ميدان بود و توانش و روحش يك جاى ديگر. بيمارى و تشنج او قبل از بازى تمام محاسبات برزيل را به هم زد و در نهايت آنها بازى را باختند. حالا زمان انتقام رسيده است. انتقام نه از فرانسه كه از خاطره ۸ سال قبل. برزيل مدت ها است كه رنگ پيروزى مقابل فرانسه را نديده است. آخرين آن مربوط به دورانى مى شود كه پله با سه گل تيمش را به پيروزى رساند. اين بار رونالدو بايد كارهاى سخت ترى انجام دهد: بازى براى نشان دادن دوباره توانايى هايش و جلوگيرى از حذف برزيل و رسيدن به آرزوى ديرينه چهارمين فينال متوالى با پيراهن برزيل. تمام اين افتخارات بزرگ امشب بايد اتفاق بيفتد. رونالدو مى گويد: «بازى برزيل- فرانسه انتقام هشت سال پيش نيست. اين بازى يك داستان ديگر دارد. حداقل اينكه يادم مى آيد كه آن مدال نقره را هديه دادم» و در مورد رويا رويى با دوست قديمى اش زيدان مى گويد: «مثل يك فينال است و بايد تمام تلاش خودمان را بكنيم. فرانسه بازيكنان ارزشمند زيادى دارد مثل زيدان، آنرى، ويرا و... همين باعث مى شود كه همه به يك بازى خوب اميدوار باشيم.» بازى زيبا، اين لقب برزيل است و همه انتظار دارند كه برزيل اينگونه بازى كند و همه را عقب بزند و تا فينال پيش برود. اما آنها در دو بازى آخر زيبا بازى نكرده اند و از ذات فوتبال خود دور بوده اند و فقط نبوغ ستاره هايشان باعث شده كه در دو بازى بتوانند هفت گل بزنند. مقابل ژاپن و بعد هم غنا. رونالدو مى گويد: هميشه نمى توان زيبا و كاملاً هجومى بازى كرد. تيم هاى روبه روى ما هم عالى بازى مى كنند. غنا حتى بهتر از ما نيمه اول بازى كرد و نمى توان اين قدرت را ناديده گرفت. اما تيم ما ستاره هايى دارد كه در هر لحظه مى توانند نتيجه بازى را عوض كنند. امشب سخت ترين شب فوتبال ماست. نه براى اينكه روز انتقام باشد بلكه در برابر يك تيم مدعى بايد برنده شويم. اين بازى كليد قهرمانى خواهد بود. هر چند كه براى صحبت كردن از قهرمانى زود باشد. آن پسر چاق و تپل بايد پيش برود. مارادونا هم حتى اگر او رقيب تيمش باشد، مى گويد: «چاق يا الكلى چه فرقى مى كند. شما او را به من بدهيد. اين آرزوى من است كه رونالدو را در تيمم داشته باشم و كسى نمى تواند قابليت هاى او را انكار كند.» رونى مى خندد و از مارادونا تشكر مى كند كه از او حمايت كرده همانطور كه بازيكنان برزيل و دوستانش اين حمايت ها را فراموش نكرده اند. پريرا هم مى گويد: «رونى بخشى از اين فوتبال زيباست و هيچ كس گل هاى زيباى او را از ياد نمى برد. اگر فرصت بازى به او داديم به اين دليل بود كه مى دانستيم رونى مى تواند كار خودش را انجام دهد.» ركورد گل در تاريخ جام جهانى در دست اوست. اين ركورد امروز مى تواند پرونده اش بسته شود يا اينكه همچنان ادامه داشته باشد. مسلماً اگر رونى گل بزند بايد نابغه اى ديگر از راه برسد تا در چهار دوره جام جهانى حداقل سه فينال را ديده باشد. قبول اين مسئله كه چنين پديده اى به زودى از راه برسد كمى سخت است. سال ها گذشت تا بعد از گرد مولر پديده برزيلى ركورد ها را بشكند. شايد هم اين داستان ادامه داشته باشد، حتى اگر رونى بگويد كه انتقامى در كار نيست باز هم بايد خاطره تلخ هشت سال پيش و انتقادات فعلى را پاك روز نامه شرق

[Ferrari]

هنوز داورى هست كه از ديدار مجدد زين الدين زيدان به گريه بيفتد و ناراحت شود؛ او آرتور بريزيو كارتر است، داور مكزيكى كه مثل نقل و نبات كارت قرمز مى داد. در سال ۹۸ هم در بازى با عربستان زيدان بى نصيب نماند. كسى باور نمى كرد اما او گفت: اين هم يك كارت قرمز زيبا براى تو. زيدان در آن بازى اخراج شد تا بازى قهرمان شدن مسير ديگرى را طى كند. اما اين تمام ماجرا نبود. داور مكزيكى هم بعد از آن اخراج شد. او از آن روز هم صحبت مى كند: «من بازى فينال خودم را انجام دادم. داورى تيمى كه ميزبان جام جهانى است هميشه مشكلاتى را به همراه دارد. اگر من زيدان را اخراج نمى كردم حتماً بازى فينال را خودم سوت مى زدم. من به اين موضوع اعتقاد دارم.» اما اخراج زيدان همه چيز را خراب كرد، حتى تفكر فرانسه براى رسيدن به جامى كه براى آن نقشه كشيده بود. هر چه بود، خوب يا بد تمام شد. مى گويند كه بعد از بازى با كره جنوبى در لايپزيك جاى لگد زيدان عصبانى بر روى يكى از درهاى رختكن باقى مانده است و به خاطر بازى بد و نتيجه اى كه چيزى جز ادامه انتقادات را در بر نداشت زيدان در رختكن را شكست. از اين حرف ها هميشه وجود دارد و البته شك و ترديدها براى تاييد اين خبر. اما زيدان هميشه يك ضربه ديگر براى جبران دارد. در اين جام جهانى همه قهرمانان و باتجربه ها در زمان مناسب توانايى خود را نشان دادند: «ديويد بكام با يك ضربه آزاد انگليس را به مرحله بعد مى رساند، توتى يك ضربه پنالتى را تبديل به گل مى كند، رونالدو با يك گل ركورد جديدى به جا مى گذارد، فيگو با يك پاس گل از راه مى رسد و زيدان كه راه مى افتد همه چيز را تحت تاثير خود قرار مى دهد. او مى داند كه هر بازى مى تواند بازى آخر باشد و آنهايى كه عاشق فوتبال هستند اميدوارند كه اين بازى آخر زيدان نباشد. اسپانيا براى مهار زيدان تمام سعى خود را به كار نگرفت و همين عمليات نيمه تمام باعث شد كه زيدان به هدفش برسد. همان طور كه ليليان تورام مى گويد: «حالا مى توانم به روزنامه ها بگويم كه اسپانيا روز خوبى را برايت رقم زد. آنها تو را رها كردند تا گل بزنى.» زيدان مى خندد. اسپانيايى ها مى گفتند كه زيدان مثل يك گرسنه دنبال توپ مى دويد و مى خواست همه ما را بخورد. او از اعتراض ها و انتقادات خسته شده بود و بايد براى آخرين بار نشان مى داد كه پيرمرد نيست و از تجربه اش مى تواند براى بردن استفاده كند. «فقط اينجورى باور مى كنند كه پير نيستيم و بلكه با تجربه محسوب مى شويم. مى خواستيم در ميدان نشان دهيم كه كيفيت قابل قبولى داريم كه نتوانند روى آن حساب كنند.» زيدان اين را مى گويد.
ماجرا ادامه دارد: زيدان و برادرانش، آنهايى كه در جام ۹۸ حضور داشتند شش نفر مى شوند. او، تورام، ويرا، بارتز، آنرى و ترزگه. آنها آماده هستند تا جنگى ديگر را در برابر رونالدو، كافو و كارلوس كه در فينال قبلى بازى مى كردند شروع كنند. آنها مى خواهند با اين خواست و ميل بزرگ بار ديگر برنده اين بازى بزرگ باشند همان طور كه در سال ۱۹۸۶ در گوادالاخارا اتفاق افتاد و زمانى كه پلاتينى بازى مى كرد، زيدان فقط يك طرفدار جدى فرانسوى بود و همه چيز را با خاطره پنالتى هاى نفس گير به ياد دارد «زنده باد فرانسه»؛ خاطره اى كه شيرينى آن را هنوز به ياد دارد. حالا زنده باد زيدان شنيده مى شود و هيچ كس اين فرياد ها را از سال ۹۸ تا به امروز پنهان نكرده است و باز همه اميدوارند تا براى زيدان فرياد بكشند. فرانسه يك نابغه مى خواست و زيدان را پيدا كرد. خورخه والدانو در مورد او و اولين ملاقات ها در رئال مى گويد: «زيدان به خوبى مى تواند در شرايط سخت اينچنينى با كمترين استرس و هيجانى بازى كند. در حقيقت زيدان در اين شرايط به خوبى جواب داده است و مى توان روى او حساب كرد.» و هميشه همراه با يك گل. او اين بار در درون خود موسيقى موتسارت، دست هاى رافائل و اشعار پره ور را احساس مى كند. فقط پا كافى نيست. نبوغ و خلاقيت نيز لازم است. زيدان هميشه به طور ساده و واضح كارهايش را انجام مى دهد و هيچ گاه نمى توانيد او را در شرايط سخت ببينيد. سن او روى پاهايش سنگينى مى كند و هر بازى مى تواند باعث سقوط شود اما فرانسوى ها اعتقاد دارند كه براى يك بار هم كه شده مى توانند به پاهاى اين ۳۴ساله اعتماد كنند و اميدوار باشند. شايد ديگران در موقعيت متزلزلى باشند اما زيدان اينطور نيست.
گل او به اسپانيا نشان داد اسلالوم او در بين هزاران فكر و تاكتيكى كه مى توانست آخرين گل او در جام جهانى باشد به زيبايى به گل ختم شد. يك گل براى فرانسه، يك گل براى خودش. يك گل براى فوتبال و يك گل مقابل اسپانيا. براى شكست تيمى كه ديگر به آنها احتياجى ندارد. «واقعاً اين مى تواند جالب باشد كه ما هنوز پيش مى رويم و ماجراى جام جهانى ادامه دارد. فرانسه دوباره متولد شده است. گل سوم جايزه اى براى من بود اما اينجا فقط پيروزى مهم است.» فرانسه به شانزه ليزه برگشته است. بيست ميليون پاى تلويزيون ها نشسته اند. شيراك دستش را روى قلبش مى گذارد و مى گويد: «از اين تيم ملى خشنود هستيم.» همه چيز مثل دوران جام جهانى ۹۸ است و همه براى يك جشن بزرگ آماده شده اند. اين بار فينال زودرس در انتظار آنها است: مقابل برزيل آن هم در مرحله يك چهارم نهايى. زيدان بايد يك بار ديگر هنرمندى خود را نشان دهد. در برابر دوستانش كه در رئال در كنار هم بازى مى كنند و رونالدينيو كه بعد از بارسا در جام جهانى هم يك رقيب است. زيدان مى گويد: «تيم ما شرايط مطلوب خود را پيدا كرده است و آماده و هماهنگ شده ايم. همه مى دانيم كه بازى سختى خواهد بود اما براى ما مى تواند ابتداى راه باشد. برزيل تيم بزرگى است و همه آنها را مى شناسيم. برزيل اگر تيم هجومى نباشد آن وقت شناسه و هويت خود را از دست داده است. مثل آرژانتين كه امروز تيم ديگرى است و از فينال هم دور نيست. در اين مرحله همه تيم هاى بزرگ حضور دارند و همين نشان مى دهد كه فرانسه هم قدرت خودش را دارد. اين بازى مسلماً زيبايى هاى خودش را دارد و اميدوارم كه به نفع ما تمام شود.» روزهاى آخر زندگى زيدان بايد باشكوه تمام شود. همه انتظار چنين اتفاقى را دارند. زيزو براى تمام طرفداران مظهر فوتبال زيبا، اطمينان و مداومت است. او در ۳ بازى اول سختى كشيد و يادگارى از خود را روى در رختكن به جا گذاشت و فقط دوستانش ديدند. اينجا در ميدان تمام دنيا منتظر آخرين هنرنمايى هاى او هستند و اگر فرانسه از اين مانع سخت بگذرد آن وقت حرف هاى روبرتو كارلوس جدى تر تلقى مى شود كه مى گويد: «كسى كه مى گويد زيدان بايد از فوتبال خداحافظى كند هيچ چيزى از فوتبال نمى فهمد. من دوست دارم و از او مى خواهم كه دو سال ديگر بازى كند.» به نظر نمى رسد كه زيدان ادامه دهد اما دوست دارد كه حداقل جام جهانى آلمان پايان خوشى براى دوره باشكوه فوتبالش باشد.
روز نامه شرق

[Ferrari]

اريكسون اين روزها در مواجهه با هر خبرنگارى و يا با حضور در تمامى نشست هاى خبرى اش، بر اين نكته تاكيد مى ورزد كه مسابقه پرتغال و انگلستان، نبردى ميان او و فيليپه اسكولارى نيست، بلكه مبارزه اى است صرفاً ميان اين دو كشور. مردى كه اين روزها كمتر حامى اى در رسانه ها و روزنامه هاى جدى بريتانيا در كنار خود مى بيند و از نويسنده هايى چون برايان گلانويل، كوين مك كارا، هنرى وينتر و سايمون بارنس گرفته تا فوتباليست هاى افسانه اى چون سرجف هرست، آلن بال و كنى دالگليش همه و همه از او با تيغ تيز انتقاداتشان استقبال مى كنند. اينكه اريكسون چنان احمق و ساده دل بود كه در صورت در اختيار داشتن آلترناتيو هايى بسان جرمين دفوئه، اندى جانسون و يا حتى دارن بنت و جيمز بيتى به نوجوانى اعتماد مى كند كه به عقيده آلن اسميت، ستون نويس ديلى تلگراف، مى تواند لقب برترين توريست تابستان آلمان را از آن خود كند!
جدا از چنين شرايط سخت، اما و اگر هاى تمام نشدنى و بايد و نبايد هاى دامنه دار- در اينكه بكام بازى كند يا آيرون لنن، گرى نويل خواهد رسيد يا نه، مايكل كريك موثرتر است يا اوون هارگريوز، وين رونى در خط حمله تنها باشد يا كراوچ را در كنارش ببيند- براى مرد سوئدى بيش از يك مسئله سرگيجه آور است. با تمام اين اوصاف، اجتناب ناپذير است كه وقتى پرتغال و انگلستان- كه بذر عداوتشان از جام جهانى ۱۹۶۶ پاشيده شد- در گلزن كرشن به مصاف هم مى روند، نگاهى طعنه آميز به سيماى اريكسون و فيليپائو نيفكنيم. نبردى ميان اين دو مرد كه براى سومين بار به مبارزه يكديگر مى روند. يكى به حرارت آتشفشان و ديگرى به سردى يخ... هر مقايسه اى ميان اين دو ما را بيش از پيش از فاصله عميق و چشمگير تفكرات، ايده ها و نيز كاريزماى اين دو مرد آگاه مى سازد. اگر اريكسون به سبب ذائقه سوئدى و محافظه كارانه اش سيستم را براساس ستاره هايش طراحى مى كند، در عوض «فيليپائو» اين گائوچوئى سرسخت، مردى با كاريزمايى بسان «مارلون براندو» و با قامتى افراشته چون «برت رينولز» همواره ستاره هايش را بر اساس تاكتيك هاى ايده آلش گزينش مى كند. مثلاً در يورو ۲۰۰۴ وقتى تيمش را در بازى افتتاحيه در يونان يك شكست خورده يافت، آنگاه با يك دگرگونى حيرت انگيز، پس از آن پرتغال را تا فينال در مسير پيروزى هدايت كرد. فرناندو كوتو، پائولو فريرا، روى خورخه، روى كاستا و سيمائو پنج بازيكن اصلى و شاخص اين تيم را كنار گذاشت و ريكاردو كارواليو، ميگل، نونو والنته، دكو و كريستيانو رونالدو را تا پايان مسابقات بدل به مهره هايى ثابت ساخت. بله، اين يكى از ويژگى هاى بااهميت و متمايز اوست. خصيصه اى كه فيليپائو را در دنياى فوتبال بدل به يك «مرد هميشه برنده» ساخته. او پايبند هميشگى و يك وفادار تمام عيار به ستاره هاى تيمش نيست. برعكس اريكسون، او يك منعطف تمام عيار است. غيرقابل پيش بينى تر از آنى كه بتوان كاريزمايش را تحليل كرد. همانقدر كه اريكسون، در اين سال هاى حضورش در Soho square نشان داده، بازيكنان مورد علاقه و اعتقادش- حتى هارگريوز و يا فيل نويل و هسكى در گذشته- چه خوش اقبالند كه همواره حتى در بحرانى ترين شرايط آمادگى شانس حضور در تيم ملى را خواهند داشت، برعكس لوئيس فيگو مرد برتر سال هاى اخير فوتبال پرتغال حتى نمى تواند با ايمان و اطمينان كامل از حضور و يا عدم حضورش در تركيب اصلى ابراز عقيده كند. از خاطر نبرده ايم روزهاى ابتدايى «فيليپائو» در ايبار را، روزهايى كه او اختلاف سليقه اش را با فوق ستاره اى چون فيگو، فارغ البال آشكار مى ساخت و حتى در مقاطعى او را به نيمكت ذخيره هاى پرتغال دوخت! كسى از ياد نمى برد كه او با ماريو ژاردل در سال ۲۰۰۱ چه كرد؟ كسى كه به سبب عدم حضورش در مجموعه اسكولارى، افسرده و نااميد، فوتبال را ادامه داد تا آنجا كه از مسيرى كه او به كمك آن مى توانست در نوكمپ فوتبالش را ادامه دهد، سر از تيم عربى درآورد و امروز كسى نمى داند او كجاست؟ هنوز كمتر كسى است كه از ياد برده باشد چگونه فيليپائو در برابر فشارهاى مهلك و كشنده مطبوعات و رسانه هاى برزيل براى دعوت از روماريو به تيم ملى براى حضور در جام جهانى ۲۰۰۲ ايستادگى كرد و با آن خوى و طبيعت استوار و قاطعش با يك ملت مبارزه كرد. چنين سناريويى نيز در همان برهه براى ادموندو نوشته شد و يا حتى در آغازين روزهاى حضورش در ايبار. او به مرور تفكرات سنتى و هميشگى پرتغال را از پايه ويران ساخت. ويتور بايا را با آن همه اعتبار و شهرت به يورو ۲۰۰۴ نبرد. ژائو پينتو اسطوره ليسبون را يك فوتباليست تمام شده خواند و يا حتى در برابر ستاره هايى بسان روى كاستا و لوئيس فيگو از خود نرمش نشان نداد. براى مردم انگلستان، بى شك، نكته اى آزاردهنده تر و اندوهناك تر از اين نيست كه بار ديگر يك اريكسون شكست خورده را برابر اسكولارى بنگرند. همان كسانى كه در شيزواوكا و ليسبون كشورشان را در برابر تفكرات و حرفه اى گرى فيليپائو شكست خورده يافتند. اما اين بار، اريكسون شايد با چنين پيش زمينه اى كه پرتغال به دليل عدم حضور دكو- بازى ساز تمام عيارش- و كاستينا- معمار نخست برنامه هاى تدافعى فيليپائو- آن قدرت و استحكام گذشته را ندارد، در پى سر و سامان دادن به وضعيت آمارى كارنامه خود در برابر اسكولارى باشد. «از اينكه براى سومين بار با او مواجه مى شوم، خوشحالم. اما هدف من به هيچ وجه صاف كردن حسابم با او نيست. اينجا بحث اصلى ميان انگلستان و پرتغال است و نه من و اسكولارى.» شايد در اينجا بايد به آن دسته از منتقدان هميشگى اريكسون كه مى گويند او با داشتن چنين طبيعت سرد و «كم شور»ى هيچ گاه نمى تواند نه خود و نيز ستاره هايش را در ميدان مسابقه براى قهرمانى تهييج كند، انديشيد. شايد چنين انتقادى از او از جانب نگاه كشورى چون انگلستان كه از ديرباز با مردانى كه با توان محرك خود ستاره هايى چون بابى چارلتون، نابى استايل و يا جورج كوهن را به جاده موفقيت هدايت مى كردند كاملاً منصفانه باشد. كمتر كسى را مى توان در «مرسى سايد» يافت كه از شيوه و طريقت بيل شنكلى در روزهاى افتخار ليورپول بى خبر باشد. مردى كه نمادى بود از يك هدايتگر پرشعف اسكاتلندى با شورى لبريزشده...! استيو نيكول مدافع راست و چپ افسانه اى آنفيلد همواره مى گفت: «بيل شنكلى شايد علم و دانش بابى رابسون را نداشت اما آن گونه كه او ما را براى موفقيت و قهرمانى تحريك مى كرد، از ليورپول در آن ايام يك افسانه ساخت.» اريكسون براى چنين مردمان ديوانه و شيفته اى بيش از حد «كم هيجان» است. بيش از حد كنايه آميز بود آن عقايد و نوشته هاى روزنامه نگاران اين كشور وقتى كه با پيشنهادات خود درصدد يافتن يك جانشين آرمانى براى اريكسون بودند. وقتى كه آن اظهارات را از تمامى آنان مى خوانديم، جمله اى كه در تمامى آنها تكرار مى شد اين بود:«براى واگذارى چنين صندلى پرتب وتابى، به مردى كه بتواند غم و ناكامى مردمانى كه بيش از چهار دهه با آن زندگى مى كنند را از بين ببرد نياز داريم. مردى را بياوريد كه در وهله اول از شور و انرژى بهره مند باشد. خصايصى كه با طبيعت و ذات آشناى بريتانيا همگن باشد.» با آگاهى از چنين نكته اى، حيرت انگيز نيست كه بدانيم چرا مارتين اونيل، كسى كه چه در لسترسيتى و چه در سلتيك در طول ۹۰ دقيقه بازى هاى تيمش از فرط هيجان، تا مرز سكته پيش مى رفت، همواره آرمانى ترين گزينه مردم و مفسران فوتبال اين كشور بود.اريكسون وقتى چنين ساده انگارانه و بى تفاوت «نبرد» خود با فيليپائو را بى اهميت جلوه مى دهد و تب و شور آن را به مبارزه دو كشور محدود مى كند، ناخودآگاه ما را به نگرشى سوق مى دهد كه به مدد آن به اين نكته مى رسيم كه احتمالاً شنبه «دره رور در گلزن كرشن» مكانى است كه هت تريك آتشفشان در برابر يخ بى روح كامل مى شود.

[Ferrari]

قهرمانى با زشت ترين شيوه


اسون گوران اريكسون ادعا مى كند كه اگر تيمش بتواند حتى با زشت ترين و كسالت بار ترين شيوه بازى قهرمان جام بشود حتماً از آن استقبال مى كند. اريكسون كه به عقيده بسيارى نتوانسته با ستاره ها و مهره هاى استثنايى تيمش نمايش هاى چشم نواز و قابل توجهى ارائه دهد در اين خصوص مى گويد: «نكته اى كه بايد به آن اعتراف كنم اين است كه براى قهرمان شدن در اين تورنمنت حاضرم از تمام شيوه هاى ممكن استفاده كنم. حتى اگر بخواهيم با زشت ترين و آزاردهنده ترين نمايش به چنين دستاوردى برسيم، مطمئن باشيد از آن استقبال خواهم كرد.» مرد سوئدى فوتبال انگلستان در ادامه مى گويد: «نمى دانم كه شما تا به حال، بازى كدام تيم ها را در اين جام مشاهده كرده ايد. چند مسابقه از غنا ديديد؟ غنا كشورى بود كه با بهترين و شايسته ترين نمايش، در اين تورنمنت حاضر شد. عملكرد اين تيم با آن بازى استثنايى اش در خاطره ها خواهد ماند. هلند، ساحل عاج و اسپانيا نيز مانند غنا نمايش بسيار چشم نوازى را در ميدان مسابقه ارائه دادند اما اكنون آنها كجا هستند؟ مى توانند در اين جام بازى ديگرى انجام دهند؟ از شرايطى كه اكنون هم من و نيز مجموعه ام در آن به سر مى بريم ناراحت و عصبانى نيستم. به اين دليل كه گمان مى كنم بازى به بازى شرايط بهترى داشتيم و تا انتهاى جام نيز بهتر خواهيم شد. همه چيز در بهترين وضعيت خود قرار دارد. اما آنچه كه در جام جهانى مهمترين مسئله به شمار مى رود، تصاحب بهترين نتايج است. تصاحب جام، ولو اينكه با بدترين نمايش از چمن مسابقه خارج شويد. در طول روزهاى اخير انتقادات بسيارى متوجه من است. اكثر آنها نامنصفانه و بى رحمانه است. من نمى دانم چرا برخى گمان مى كنند كه من تنها به بازيكنانم مى گويم: «برويد در زمين و هركارى خواستيد انجام دهيد!» نه، اينگونه نيست. من براى هر بازى و هر لحظه از آن برنامه و شيوه خاصى دارم. اينچنين نيست كه برخى ها ادعا مى كنند.
سرمربى اسبق بنفيكا، رم، سمپدوريا و لاتزيو در انتها مى افزايد: «هيچ تورنمنتى پرشكوه تر و باابهت تر از جام جهانى نيست. بهترين شانسى كه نصيب يك فوتباليست مى شود اين است كه در چنين نمايشگاه بزرگى بازى كند. اكنون در آستانه حضور در بازى نهايى قرار داريم.»
روز نامه شرق

[Ferrari]

در پى‌ عقد قرارداد عليرضا نيکبخت‌واحدى‌ با باشگاه‌ پرسپوليس، باشگاه‌ استقلال‌ نامه‌اى‌ منتشر کرد، متن‌ اين‌ نامه‌ که‌ توسط‌ مديرعامل‌ استقلال‌ به‌ رئيس‌ هيأت‌ مديره‌ باشگاه‌ پرسپوليس‌ نوشته‌ شده، به‌ شرح‌ زير است:
جناب‌ آقاى‌ دکتر سعيدلو
معاون‌ محترم‌ رياست‌ جمهورى‌ و رئيس‌ هيأت‌ مديره‌ باشگاه‌ پيروزى‌
با سلام، پيرو جلسه‌ دوشنبه‌ مورخ‌ ‌ 5/4/85 که‌ با حضور اعضاى‌ محترم‌ هيأت‌ مديره‌ در باشگاه‌ پرطرفدار و مردمى‌ استقلال‌ و پيروزى‌ برگزار شد و مصوبات‌ مربوطه‌ نيز در رسانه‌ها انعکاس‌ مناسبى‌ پيدا کرد، با عملکرد کاملاً‌ متناقض‌ با مصوبه‌ جلسه‌ مزبور از سوى‌ باشگاه‌ پيروزى‌ همراه‌ بود که‌ اين‌ امر موجب‌ تعجب‌ و شگفتى‌ اينجانب‌ گرديد و لذا مناسب‌ ديدم‌ نکاتى‌ چند را با حضرتعالى‌ در ميان‌ گذارم:
-1 متعجب‌ و شگفت‌زده‌ شدم‌ چرا که‌ در آن‌ نشست‌ مباحث‌ بسيار مهمى‌ از سوى‌ اعضاى‌ حاضر و خصوصاً‌ حضرتعالى‌ درباره‌ توجه‌ به‌ ساختارسازى‌ و دورى‌ از بازيکن‌ سالارى‌ مطرح‌ شد و مورد موافقت‌ قرار گرفت، اما...! آيا جلسات‌ ديگرى‌ که‌ در سطح‌ کلان‌ براى‌ بسترسازى‌ تحولات‌ صورت‌ مى‌پذيرد داراى‌ همين‌ سرنوشت‌ است؟
-2 همانطور که‌ در جلسه‌ اشاره‌ داشتم‌ باشگاه‌ استقلال‌ بر اساس‌ جمع‌بندى‌ کميته‌ فنى‌ و کميته‌ نقل‌ و انتقالات‌ به‌ بازيکنى‌ که‌ پول‌ را به‌ پيراهن‌ و هواداران‌ عاشق‌ ترجيح‌ دهد نيازى‌ نداشته‌ و وى‌ نمى‌تواند در باشگاه‌ جايگاهى‌ داشته‌ باشد و ما برروى‌ نام‌ او خط‌ قرمز مى‌کشيم. ما اگر به‌ زياده‌خواهى‌هاى‌ اين‌ بازيکن‌ جواب‌ مثبت‌ مى‌داديم‌ بايد به‌ دست‌ خود از تمامى‌ دستاوردهاى‌ چند ساله‌ خود کنار مى‌کشيديم. مطالب‌ در اين‌باره‌ زياد است. با اين‌ بيت‌ اين‌ فراز را به‌ پايان‌ مى‌برم:
زين‌ همرهان‌ سست‌ عناصر دلم‌ گرفت‌
شير خدا و رستم‌ دستانم‌ آرزوست
روز نامه خبر ورزشی

[Ferrari]

اگر چه‌ ناصر حجازى‌ چند صباحى‌ است‌ در ايران‌ مربيگرى‌ نمى‌کند اما نام‌ او آنقدر بزرگ‌ است‌ که‌ نظراتش‌ در مورد اتفاقات‌ فوتبال‌ ايران‌ همچنان‌ خواندنى‌ باشد. حجازى‌ عصر ديروز به‌ نکات‌ جالبى‌ اشاره‌ کرد که‌ خواندن‌ آن‌ خالى‌ از لطف‌ نيست:
* در اين‌ سالها بسيارى‌ از مربيان‌ ايرانى‌ سرمربى‌ تيم‌ملى‌ شده‌اند غير از من، خودم‌ هم‌ نمى‌دانم‌ چرا هيچ‌وقت‌ نوبت‌ سرمربيگرى‌ من‌ در تيم‌ملى‌ نشده‌ است؟!
* فوتبال‌ ما اين‌ همه‌ مربى‌ مستعد دارد اما بازهم‌ از کشورى‌ مثل‌ کرواسى‌ مربى‌ مى‌آوريم. شما ببينيد فولاد با وجود 4 ملى‌پوش‌ در ليگ‌ برتر به‌ عنوان‌ دهم‌ مى‌رسد اما بازهم‌ با سرمربى‌ کروات‌ اين‌ تيم‌ قرارداد جديدى‌ منعقد مى‌شود. حتماً‌ مسائلى‌ است‌ که‌ اين‌ مربيان‌ بايد کار کنند و ايرانى‌ها خانه‌نشين‌ باشند.
* ناصر حجازى‌ فعلاً‌ به‌ درد اين‌ فوتبال‌ نمى‌خورد و بايد "بنايي" کند!
* نيکبخت‌ دلش‌ خواست‌ و به‌ پرسپوليس‌ رفت،در فوتبال‌ حرفه‌اى‌ يک‌ انتقال‌ اين‌ همه‌ سروصدا ندارد.
* نمى‌دانم‌ در فکر مديران‌ استقلال‌ چه‌ مى‌گذرد. واقعاً‌ چه‌ اشکالى‌ دارد که‌ ناصر حجازى‌ يا هر فرد ديگرى‌ موجب‌ مى‌شدند نيکبخت‌ در استقلال‌ باقى‌ مى‌ماند. اگر من‌ در استقلال‌ بودم‌ سعى‌ مى‌کردم‌ طورى‌ با نيکبخت‌ رفتار کنم‌ که‌ اين‌ مشکل‌ رخ‌ ندهد. البته‌ با اين‌ تفاسير براى‌ استقلال‌ و نيکبخت‌ آرزوى‌ موفقيت‌ مى‌کنم.
روز نامه خبر ورزشی

[Ferrari]

بالاخره‌ پس‌ از کش‌ و قوس‌هاى‌ فراوان‌ على‌رضا نيکبخت‌واحدى‌ پيراهن‌ تيم‌ پرسپوليس‌ را برتن‌ کرد تا بزرگترين‌ نقل‌ و انتقالات‌ فصل‌ ششم‌ صورت‌ بگيرد. او پس‌ از ثبت‌ قراردادش‌ به‌ جزيره‌ کيش‌ سفر کرد تا حداقل‌ چند روزى‌ به‌ دور از حاشيه‌ و جنجال‌ استراحت‌ کند تا آبها از آسياب‌ بيفتد. اولين‌ مصاحبه‌ واحدى‌ را پس‌ از پرسپوليسى‌شدن‌ در زير بخوانيد...
قراردادت‌ را با پرسپوليس‌ ثبت‌ کردي!
بله؛ چهارشنبه‌ پيش‌ از ظهر به‌ همراه‌ نماينده‌ باشگاه‌ پرسپوليس‌ در هيأت‌ فوتبال‌ حاضر شدم‌ و قراردادم‌ را با اين‌ تيم‌ ثبت‌ کردم.
وقتى‌ در حال‌ امضاى‌ قراردادت‌ بودى‌ پشيمان‌ نشدي؟
نه، من‌ تصميم‌ خودم‌ را گرفته‌ بودم؛ من‌ دوست‌ داشتم‌ تا همچنان‌ در استقلال‌ بازى‌ کنم، ولى‌ برخى‌ عوامل‌ نمى‌خواستند آبى‌پوش‌ بمانم، من‌ عاشق‌ استقلال‌ بوده‌ و هستم. خاطرات‌ با استقلال‌ بودن‌ را در اين‌ نه‌ سال‌ نمى‌توانم‌ فراموش‌ کنم. من‌ در استقلال‌ تبديل‌ به‌ على‌رضا واحدى‌ شدم. هنوز وقتى‌ فيلم‌ بازى‌ استقلال‌ و الاتحاد عربستان‌ را تماشا مى‌کنم‌ و به‌ دقيقه‌ ‌ 92 مى‌رسم‌ و صحنه‌ را تماشا مى‌کنم، موهاى‌ بدنم‌ سيخ‌ مى‌شود.
تماشاگران‌ تيفوسى‌ استقلال‌ از اين‌ انتقال‌ تو بسيار شاکى‌ هستند.
آنها بسيار فهيم‌ هستند و تمام‌ حقايق‌ را به‌ خوبى‌ درک‌ مى‌کنند، اين‌ عزيزان‌ مى‌دانند چه‌ اتفاقاتى‌ افتاد تا باعث‌ شد به‌ پرسپوليس‌ بروم. همانطور که‌ قبلاً‌ هم‌ گفتم‌ وقتى‌ قراردادم‌ تمام‌ شد هيچ‌ کدام‌ از مسئولان‌ باشگاه‌ براى‌ تمديد قراردادم‌ اقدام‌ نکردند. روز دوشنبه‌ قرار بود با من‌ نشستى‌ را برگزار کنند، اما وقتى‌ به‌ محل‌ دفتر ايشان‌ رفتم‌ در محل‌ حاضر نشدند و سرکارم‌ گذاشتند. بى‌توجهى‌ آنها باعث‌ ناراحتى‌ام‌ شد و تصميم‌ گرفتم‌ که‌ ديگر در استقلال‌ نمانم. من‌ دست‌ تک‌ تک‌ هواداران‌ استقلال‌ را مى‌بوسم‌ و هميشه‌ به‌ آنها احترام‌ خواهم‌ گذاشت. آنها هميشه‌ به‌ من‌ لطف‌ داشته‌اند و اميدوارم‌ مرا حلال‌ کنند.
مى‌توانستى‌ به‌ تيم‌ ديگرى‌ جز پرسپوليس‌ بروي؟
پيشنهادات‌ زيادى‌ از تيم‌هاى‌ مختلف‌ داشتم‌ اما پرسپوليس‌ بهترين‌ گزينه‌ بود، به‌ دليل‌ اينکه‌ شرايطم‌ به‌ گونه‌اى‌ بود که‌ بايد در يک‌ تيم‌ بزرگ‌ بازى‌ مى‌کردم.
استقلال‌ و پرسپوليس‌ تفاهم‌ نامه‌اى‌ را امضا کردند که‌ از هم‌ بازيکن‌ نگيرند!
مى‌خواستند من‌ پرسپوليسى‌ نشوم، اما قراردادم‌ با پرسپوليس‌ دو هفته‌ قبل‌ از اين‌ تفاهم‌نامه‌ امضا شده‌ بود و اين‌ قرارداد شامل‌ حال‌ من‌ نمى‌شد.
قريب‌ گفته‌ است‌ تو زياده‌ خواه‌ بودى‌ همين‌ باعث‌ شد تا استقلال‌ قيد تو را بزند!
شکر خدا همه‌ مى‌دانند چقدر از استقلال‌ مى‌خواستم، مردم‌ هنوز فراموش‌ نکرده‌اند به‌ خاطر استقلال‌ به‌ ترکيه‌ و اسپانيا نرفتم. من‌ حاضر بودم‌ با مبلغى‌ بسيار کمتر در استقلال‌ بمانم‌ اما برخى‌ها نخواستند. حرف‌هاى‌ زيادى‌ براى‌ گفتن‌ دارم‌ که‌ در دلم‌ انباشته‌ شده‌ است‌ و به‌ موقع‌ مى‌زنم.
حرفى‌ ديگر...؟
در استقلال‌ روزهاى‌ خوبى‌ داشتم‌ و اميدوارم‌ بهتر از اين‌ در پرسپوليس‌ باشم. باز هم‌ تأکيد مى‌کنم‌ مردم‌ شرايطم‌ را درک‌ کنند و از دستم‌ ناراحت‌ نباشند چون‌ نخواستند بمانم.

روز نامه خبر ورزشی

[Ferrari]

محمود فکرى‌ از جمله‌ نفراتى‌ است‌ که‌ بلافاصله‌ پس‌ از طرح‌ موضوع‌ پرسپوليسى‌ شدن‌ عليرضا نيکبخت‌واحدى‌ عليه‌ همبازى‌ خود موضع‌ گرفته‌ و وى‌ را بابت‌ چنين‌ تصميمى‌ به‌ باد انتقاد گرفت. در همين‌ ارتباط‌ کاپيتان‌ استقلال‌ پس‌ از ثبت‌ قرارداد نيکبخت‌ با پرسپوليس‌ گفت: نيکبخت‌ مى‌توانست‌ عجولانه‌ تصميم‌ نگيرد زيرا ما هم‌ بارها در شرايط‌ مشابه‌ با او قرار گرفته‌ بوديم‌ اما با صبر و متانت‌ قضيه‌ را مرتفع‌ کرده‌ و در استقلال‌ باقى‌ مانديم.
فکرى‌ در ادامه‌ با اشاره‌ به‌ بهانه‌گيرى‌ نيکبخت، گفت: بازيکنان‌ آزاد هميشه‌ دنبال‌ بهانه‌ مى‌گردند تا به‌ تيم‌ مورد نظر خود بپيوندند البته‌ فکر نمى‌کنم‌ واحدى‌ بابت‌ حضور در پرسپوليس‌ رقم‌ بالايى‌ دريافت‌ کرده‌ باشد.
کاپيتان‌ استقلال‌ در خاتمه‌ با اشاره‌ به‌ شايعاتى‌ مبنى‌ برحضور پرسپوليسى‌ها در اين‌ تيم‌ گفت: ما احتياجى‌ به‌ بازيکنان‌ پرسپوليس‌ نداريم‌ و مديران‌ باشگاه‌ بايد به‌ فکر مسائل‌ مهم‌ باشند.
روز نامه خبر ورزشی

[Ferrari]

ماجراى‌ پيوستن‌ جواد نکونام‌ به‌ استقلال‌ از نيم‌ فصل‌ دوم‌ رقابت‌هاى‌ فصل‌ گذشته‌ سر زبان‌ها افتاد و حتى‌ طرفين‌ مذاکرات‌ اوليه‌ را نيز به‌ خوبى‌ انجام‌ دادند اما وجود بندى‌ در قرارداد اين‌ بازيکن‌ ملى‌پوش‌ با باشگاه‌ پاس‌ مبنى‌ بر پرداخت‌ سيصد ميليون‌ تومان‌ براى‌ پيوستن‌ به‌ ساير تيم‌هاى‌ داخلى‌ باعث‌ شداو پس‌ از جدايى‌ از الوحده‌ به‌ تيم‌ الشارجه‌ بپيوندد تا فوتبال‌ خود را در امارات‌ ادامه‌ دهد.
قهرمانى‌ استقلال‌ در ليگ‌ برتر و کسب‌ جواز صعود به‌ رقابت‌هاى‌ سوپر جام‌ آسيا باعث‌ شد امير قلعه‌نوعى‌ در جلسات‌ خود با مديران‌ باشگاه‌ و اعضاى‌ هيأت‌مديره‌ خواستار جذب‌ اين‌ هافبک‌ بازيساز شود تا ضمن‌ بالا بردن‌ قدرت‌ خط‌ ميانى‌ خودبه‌ نوعى‌ غيبت‌ مجتبى‌ جبارى‌ پديده‌ مصدوم‌ خود را نيز پوشش‌ دهد که‌ اين‌ درخواست‌ او با موافقت‌ هيأت‌مديره‌ همراه‌ شد. از همين‌ رو نمايندگان‌ استقلال‌ پس‌ از بازگشت‌ کاروان‌ ايران‌ از جام‌جهانى‌ مذاکرات‌ خود را با اين‌ بازيکن‌ آغاز کرده‌ و در چند مرحله‌ در خصوص‌ مفاد قرارداد به‌ بحث‌ و تبادل‌ نظر پرداختند به‌ طورى‌ که‌ گفته‌ مى‌شود توافقات‌ اوليه‌ براى‌ امضاى‌ قراردادى‌ دو ساله‌ انجام‌ شده‌ و نکونام‌ در يک‌ قدمى‌ پيوستن‌ به‌ استقلال‌ قرار دارد.
البته‌ شنيده‌هاى‌ ما حاکى‌ است‌ تنها اختلاف‌ باقيمانده‌ ميان‌ طرفين‌ به‌ مفاد قرارداد مالى‌ اين‌ بازيکن‌ باز مى‌گردد که‌ به‌ احتمال‌ قريب‌ به‌ يقين‌ اين‌ مشکل‌ نيز ظرف‌ روزهاى‌ آينده‌ حل‌ خواهد شد تا استقلالى‌ها پس‌ از جدايى‌ نيکبخت‌واحدي، نخستين‌ خريد بزرگ‌ خود را انجام‌ دهند.
روز نامه خبر ورزشی