خرید لپ تاپ استوک
ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
مه
مه از آسمان می آید٬مه بر زمین راه می رود.گاه به دریا دل می بندد وگاه به جنگل.و در میانه این شک٬آرام آرام٬پراکنده می شود.مه از آسمان می آید٬مه بر زمین راه می رود.من مه ام!که گاهی به زمین دل می بندم وگاهی به آسمان.و میان تو و خدا٬آرام آرام٬پراکنده می شوم .........
دیر زمانی که درکویر،قطرات باران و اشکهایم،هم آغوش شدند،دانستم،خشکسالی را علاج ،داستان غم من باشد!قحطی زدگان را پس از آننقل از عشق ما بودبر زمینهای بایرشان...
هر روزپس از طلوع هر اشککارگران معدنبرای یافتنتبه جان عقل من می افتندآنها تنها رگه هاییاز تو راآنجا یافته اندغافل از آنکهمن ، تو رادر قلب خویش پنهان نموده ام
انتخاب
از دوستت دارم منتا گوشهای تو چندین سال نوریست؟که حتی از این قاب عکس هم رفته ایاین آئینه حرفهای تازه ای می زندکاش بودیتا بپرسم، خطهای جدید پیشانی به من می آید یا نه؟.....همیشه در میان این سطرها جائی خالی ستجائی که تو بنویسی:شاید،بنویسی:گاهیو من به این نشدنها عادت کرده امآنقدر کهاز شدن می ترسمچشمهایت را ببند وباقی این اعتراف را با گوشهایت بخوان:سفسته دیگر از مد افتادهمطمئن باشروزگار در این دادگاه تبرئه استکه ما خود انتخاب کردیمتو بهانه قسمت رامن معشوقی مصلحتگرا !
اشكهايم آبي اند
از بس به آسمان نگريسته ام
و گريسته ام
اشكهايم زردند
از بس خواب سنبله هاي زرين را ديده
و گريسته ام
بگذار فرماندهان به جنگ بروند
و عاشقان به جنگلها
و دانشمندان به آزمايشگاهها
اما من
به دنبال يك تسبيح
و يك صندلي كهنه خواهم گشت
كه چونان پيشتر ها
دربان دروازه اندوه خود باشم
تو مال من بودی چی شد ازم جدا شدی؟
چرا زدی زیر قولت بی وفا شدی؟
گفتی من دلتو شکوندم حالا می گم ببخشید
تو به بزرگی خودت ببخش این دل عاشق دیوونت نفهمید
یکی داره بین من و تو آتیش می سوزونه
چشم نداره ببینه من شدم دیوونه
دارم می گم من بی تو هیچم گم میشم توی دیوونگی
این دفعه رو باید ببخشی تو بکن مردونگی
درسته که پیش چشمات خیلی کمم
چی کار کنم تو دنیا فقط دیوونگی رو بلدم
نرو... نذار قلبم توی غم دوریت بسوزه
نذار این بار بشم توی امتحان عشقت رفوزه
ثابت می کنم توی دنیا هیچکی مثل من تو رو دوست نداره
تو هم دست نزن به سینه ی این عاشق آواره
قول می دم جبران کنم برگرد پیشم دوباره
می میرم اگه بشنوم بگی دلم دیگه دوست نداره
نگو به من گریه زاریتم فایده نداره
این کارا روی من دیگه اثر نداره
اشکام نداره توی چشمام می درخشه
خدا کاری کن منو ببخشه...
به چشمان پري رويان اين شهر
به صد اميد مي بستم نگاهي
مگر يك تن از اين ناآشنايان
مرا بخشد به شهر عشق راهي
به هر چشمي به اميدي كه اين اوست
نگاه بي قرارم خيره مي ماند
يكي هم، زين همه نازآفرينان
اميدم را به چشمانم نمي خواند
غريبي بودم و گم كرده راهي
مرا با خود به هر سويي كشاندند
شنيدم بارها از رهگذاران
كه زير لب مرا ديوانه خواندند
ولي من، چشم اميدم نمي خفت
كه مرغي آشيان گم كرده بودم
زهر بام و دري سر مي كشيدم
به هر بوم و بري پر مي گشودم
اميد خسته ام از پاي ننشست
نگاه تشنه ام در جستجو بود
در آن هنگامه ي ديدار و پرهيز
رسيدم عاقبت آن جا كه او بود
"دو تنها و دو سرگردان، دو بي كس"
ز خود بيگانه، از هستي رميده
از اين بي درد مردم، رو نهفته
شرنگ نااميدي ها چشيده
دل از بي همزباني ها فسرده
تن از نامهرباني ها فسرده
ز حسرت پاي در دامن كشيده
به خلوت، سر به زير بال برده
به خلوت، سر به زير بال برده
"دو تنها و دو سرگردان، دو بي كس"
به خلوتگاه جان، با هم نشستند
زبان بي زباني را گشودند
سكوت جاوداني را شكستند
مپرسيد، اي سبكباران! مپرسيد
كه اين ديوانه ي از خود به در كيست؟
چه گويم! از كه گويم! با كه گويم!
كه اين ديوانه را از خود خبر نيست
به آن لب تشنه مي مانم كه ناگاه
از ماه پایین آمدی
با دستمالی سپید در دست
که غبار از ستاره ها می گرفتی
باران
از صدایت می بارید
و پنجره ها خواب را فراموش کرده بودند
تو
از ماه آمده بودی
اما، آن شب
اسم تمام کوچه ها
خورشید بود
دوست داشتنت
پیراهن نازکی ست
که آرام از روی بند
بر می دارم.
همه هستي من آيه تاريكيست كه ترا در خود تكرار كنان
به سحرگاه شكفتن ها و رستن هاي ابدي خواهد برد
من در اين آيه ترا آه كشيدم آه
من در اين آيه ترا
به درخت و آب و آتش پيوند زدم
زندگي شايد
يك خيابان درازست كه هر روز زني با زنبيلي از آن مي گذرد
زندگي شايد
ريسمانيست كه مردي با آن خود را از شاخه مي آويزد
زندگي شايد طفلي است كه از مدرسه بر ميگردد
زندگي شايد افروختن سيگاري باشد در فاصله رخوتناك دو همآغوشي
يا عبور گيج رهگذري باشد
كه كلاه از سر بر ميدارد
و به يك رهگذر ديگر با لبخندي بي معني مي گويد صبح بخير
زندگي شايد آن لحظه مسدوديست
كه نگاه من در ني ني چشمان تو خود را ويران مي سازد
و در اين حسي است
كه من آن را با ادراك ماه و با دريافت ظلمت خواهم آميخت
در اتاقي كه به اندازه يك تنهاييست
دل من
كه به اندازه يك عشقست
به بهانه هاي ساده خوشبختي خود مي نگرد
به زوال زيباي گلها در گلدان
به نهالي كه تو در باغچه خانه مان كاشته اي
و به آواز قناري ها
كه به اندازه يك پنجره مي خوانند
آه
سهم من اينست
سهم من اينست
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
جواب بصورت نقل قول