اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[farryad]

می کنم الفبا را، روی لوحه ی سنگی
واو مثل ویرانی، دال مثل دلتنگی
بعد از این اگر باشم در نبود خواهم بود
مثل تاب بیتابی مثل رنگ بیرنگی
از شبت نخواهد کاست، تندری که می غرّد
سر بدزد هان! هشدار! تیغ می کشد زنگی
امن و عیش لرزانم نذر سنگ و پرتابی ست
مثل شمع قربانی در حفاظ مردنگی
هر چه تیز تک باشی، از عریضه ی نطعت
دورتر نخواهی رفت مثل اسب شطرنگی
قافله است و توفان ها خسته در بیابان ها
در شبی که خاموش است کوکب شباهنگی
در مداری از باطل، بی وصول و بی حاصل
گرد خویش می چرخند راه های فرسنگی
مثل غول زندانی تا رها شویم از خُم
کی شکسته خواهد شد این طلسم نیرنگی؟
صبح را کجا کشتند کاین پرنده باز امروز
چون غُراب می خواند با گلوی تورنگی
لاشه های خون آلود روی دار می پوسند
وعده ی صعودی نیست با مسیح آونگی

منزوی

[amir 69]

باور نکن که شعر من عاشقانه است
این بیت ها برای من تنها بهانه است
تنها بهانه ای که من از غم گذر کنم
انگار بی تو غمم هم شاعرانه است ...

[Consul 141]

ابری می آید و

ابری می رود

از باران خبری نیست

تابستان را

به کلافه گی این روزها اضافه کن

چای داغ تعارف می کنی

گریه ام می گیرد...

[Consul 141]

می آمـــیـزد
خــون دل با جوهــرخــودكارم
چـــــرا بنفش نمی نویــسد
خـــودکــــار آبــی من.... ؟؟!

[Nassim999]

آه ای زندگی منم که هنوز
با همه پوچی از تو لبریزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه برآنم که از تو بگریزم...

[Nassim999]

روزها می گذرد و من هنوز خفته ام و خفته ام و خفته
قلبها ترمیم می شوند و من هنوز قلبم شکسته است و شکسته است و شکسته
لب ها می خندند و من هنوز لبانم بسته است و بسته است و بسته
چشم ها انتظار را وداع می گویند و من هنوز چشم هایم منتظر است و منتظر است و منتظر
دیدگان اشک نمیریزند و من هنوز دیدگانم جاری است و جاری است و جاری

[Nassim999]

باز هم می نالی امشب ؟
- من ننالم پس که نالد ؟
- ناله ات امشب دگر چیست ؟
- ناله ام از داغ دیشب ؟
- دیشب اما ناله کردی !
- ناله از دیشب آن شب
- پس تو هر شب ناله می کن !
- ناله تنها مرحم من
- من ننالم پس که نالد ؟

[maralz]

سکوت سرشار از سخنان نا گفته است
از حرکات نا کرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده .
در این سکوت
حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من.
و باز هم سکوت
سکوتی بی پایان.

[maralz]

اي خدا ... بر روي من بگشاي
لحظه اي درهاي دوزخ را
تا به كي در دل نهان سازم
حسرت گرماي دوزخ را؟
ديدم اي بس
آفتابي را
كو پياپي در غروب افسرد
آفتاب بي غروب من !
اي دريغا در جنوب ! افسرد
بعد از او ديگر چي ميجويم؟
بعد از او ديگر چه مي پايم ؟
اشك سردي تا بيافشانم
گور گرمي تا بياسايم
پشت شيشه برف ميبارد
پشت شيشه برف ميبارد
در سكوت سينه ام دستي
دانه
اندوه ميكارد

[dourtarin]

...دوزخ

همان حقیقت چشم های تو بود

بیهوده ذهن خاطره را

پرسه می زنم

شاید گوش هایم شایعه کرده بودند!

اصلاً، شاید تقصیر از حواس پرتی واژههاست!!

ــ همان شبی را می گویم

که تیرگی یک نفس می بارید

و تو گفته بودی که دوستم داری ــ

حالا،

کنج گریه کز کرده ام

وعشق را هاشور می زنم

و یادم نمی رود

که سرزمین من حوالی چشم های تو بود

و جایی است در دور دست تو

که خانه من است

جایی میان

بهشت...