دنیای فوتبال

['POP']

ببين هر كار مي كنين ، توهين به كسي نكنين و اظهار نظر هم "كمتر" . چون اينجا يك "تاپيك خبري" هست و بايد زحمت بكشين "پست خبري" بدين . توي همون انجمن جام جهاني بحثها رو ادامه بدين.
مسؤوليت داره براي ما.
آره قربونش.

[Behroooz]

المان در استانه رفتن به فينال جام جهاني است .

يك خيابان در المان به نام يورگن كلينزمن نام گزاري شد .

[Behroooz]

ايا فرانسه ميتواند باز هم برزيل را شكست دهد؟

[Ferrari]

ايا فرانسه ميتواند باز هم برزيل را شكست دهد؟

ببخشيد بهروز جان اين خبره؟!!

[Ferrari]

مهدى زعيم زاده: ديدار پايانى جام جهانى ۹۸ يك فينال رويايى براى برگزاركنندگان آن رقابت ها بود. از يك طرف ميزبان رقابت ها بالا آمده بود و در طرف ديگر مدافع عنوان قهرمانى قرار داشت. فينالى از اين بهتر سراغ داريد؟ در دوازدهم جولاى ۱۹۹۸ (۲۱ تير ۱۳۷۷) ورزشگاه زيبا و تازه تاسيس استاد دوفرانس پذيراى فرانسه و برزيل بود. فرانسوى ها در آستانه رسيدن به آرزوى ديرينه خود قرار داشتند. آنها به لطف ميزبانى براى قهرمانى لحظه شمارى مى كردند. در اين ميان عده اى موفقيت فرانسه را زير سئوال مى بردند و عنوان مى كردند كه فرانسه تيم برتر جام نيست و تنها به كمك ميزبانى تا اينجا بالا آمده. يكى از منتقدان ديه گو مارادونا بود؛ با يك اظهارنظر عجيب و كمى غيرمنصفانه: «اين جام جهانى نمايشى از سوى هاوه لانژ و پلاتينى است تا فرانسه را قهرمان كنند.» آن روزها آخرين روزهاى رياست ژائو هاوه لانژ بر فيفا بود و بلاتر چند روز بعد سلطنت خود را بر فوتبال جهان شروع كرد. درست است كه نمايش فرانسه در طول جام با اقتدار قهرمانان گذشته از جمله آرژانتين ،۸۶ آلمان ۹۰ و حتى برزيل ۹۴ فاصله داشت اما ديگر مدعيان هم چندان آش دهان سوزى نبودند. آرژانتين، ايتاليا و آلمان حتى به نيمه نهايى هم نرسيدند. هلند نيز در ضربات پنالتى مغلوب برزيل شد و در مجموع فرانسه و برزيل به رغم لغزش هايى كه در طول جام از خود نشان داده بودند شايسته تر از رقبا به نظر مى رسيدند. فرانسه به زحمت خود را به استاد دوفرانس رسانده بود. در مرحله يك هشتم نهايى در غياب زيدان محروم نتوانست در ۹۰ دقيقه از سد پاراگوئه عبور كند و در نهايت با اولين گل طلايى تاريخ جام جهانى كه توسط لورن بلان به ثمر رسيد از پس خوزه لوئيس چيلاورت و يارانش برآمد. در يك چهارم نهايى ضربات پنالتى فرانسه را برابر ايتالياى چزاره مالدينى كه يك نمايش صرفاً دفاعى ارائه مى كرد به پيروزى رساند و بدين صورت فرانسه با دو برد ناپلئونى به نيمه نهايى و كرواسى رسيد. در همان شروع نيمه دوم داوور شوكر آقاى گل رقابت ها دروازه بارتز را باز كرد. به نظر مى رسيد فرانسه راهى براى فرار ندارد اما يك اشتباه مرگبار از سوى زوانيمير بوبان كاپيتان كروات ها باعث شد كه ليليان تورام مدافع راست فرانسه كار را به تساوى بكشاند. چند دقيقه بعد درحالى كه بوبان با چشمانى گريان زمين را ترك مى كرد تورام در بهترين روز زندگى اش يك گل ديگر هم زد. تورام هرگز بازى با كرواسى را فراموش نمى كند. حق هم دارد. او كه با ۱۱۸ بازى ملى ركورددار حضور در تيم ملى فرانسه است تنها دو بار براى تيم ملى گل زده آن هم به كرواسى. حتماً از بخت بد بلاژويچ بوده!به هر ترتيب فرانسه هوادارانش را جان به لب كرد تا به فينال رسيد. البته فراموش نكنيم كه آنها در مرحله گروهى مقابل آفريقاى جنوبى، عربستان و دانمارك بسيار باصلابت كار كردند و در مجموع تيم امه ژاكه تيم خوبى بود. برزيل هم با دردسرهاى زيادى حريف فرانسه شد. آنها در همان مرحله گروهى در بازى آخر خود به نروژ باختند تا نشان دهند آن تيم چهار سال پيش نيستند و در نيمه نهايى هم با خوش اقبالى پيروز ضربات پنالتى شدند. انصافاً هلند شايستگى بيشترى براى برد در آن بازى داشت. به هر حال اين دو تيم فيناليست شدند.سال گذشته اين دو تيم در جام جهانى كوچك به تساوى يك - يك رسيدند. در همان بازى بود كه روبرتو كارلوس آن ضربه آزاد استثنايى را وارد دروازه بارتز كرد. همه منتظر يك ديدار تماشايى ديگر بودند.تمامى نگاه ها به دو نفر بود. گويى قرار است اين دو بازيكن در استاد دوفرانس با هم دوئل كنند.
روز نامه شرق

[Ferrari]

زيدان- رونالدو
كارت قرمزى كه زيزو در بازى با عربستان گرفت جام جهانى او را خراب نكرد و او پس از دو جلسه محروميت به ميدان بازگشت و مثل قبل شاه مهره فرانسه در ميانه ميدان بود. در واقع بايد گفت زيدان در جام جهانى ۹۸ زيدان شد و قبل از فينال هم اكثراً اعتقاد داشتند او بهترين بازيكن جام است هر چند كه در كارنامه او گلى ديده نمى شود و اين نقطه ضعف بزرگى براى او به شمار مى رفت. شايد به همين علت بود كه قبل از فينال، خبرنگاران رونالدو را به عنوان بهترين بازيكن جام برگزيدند.كدام يك بهتر بودند؟ خيلى ها منتظر بودند كه جواب اين سئوال را در فينال بگيرند.در آن سو رونالدويى قرار داشت كه با چهار گل زده در طول رقابت ها خوب كار كرده بود. اوج هنر او را در مرحله يك هشتم نهايى مقابل شيلى ديديم. يك روز قبل از فينال در ديدار رده بندى داوور شوكر كروات با گلزنى به هلند شمار گل هاى خود را به شش رساند و رونالدو قبل از رويارويى با فرانسه ادعا كرد كه حداقل دو گل مى زند و آقاى گل رقابت ها مى شود. ساعت ۲۱ به وقت پاريس فينال شروع مى شد. يك ساعت قبل از بازى يك شايعه عجيب در ورزشگاه پيچيد: از رونالدو در تركيب اصلى برزيل خبرى نبود و نام ادموندو همان بازيكن بداخلاق برزيلى كه لقب «حيوان» را روى او گذاشته بودند، به جاى رونالدو ديده مى شد. به هر حال دو تيم وارد زمين شدند. رونالدو هم حضور داشت و تركيب دو تيم مطابق پيش بينى ها بود.
روز نامه شرق

[Ferrari]

بدون رئيس جمهور
لورن بلان غايب بزرگ فينال شانزدهم لقب گرفت. فريبكارى اسلاون بليچ مدافع كرواسى در بازى نيمه نهايى موجب شد كه رئيس جمهور (لقب بلان) از بازى اخراج شود و مهم ترين بازى عمرش را از دست دهد، البته فرانسوى ها در ديدار رده بندى كه بين كرواسى و هلند در پارك دوپرنس برگزار شد انتقام بلان را گرفته و تا توانستند بليچ را هو كردند. البته بلان به وظيفه خطير خود عمل كرد و مثل تمامى بازى هاى فرانسه قبل از شروع بازى سر بى موى بارتز را بوسيد تا فرانسوى هاى خرافاتى به قهرمانى خوش بين تر شوند.در تيم ژاكه كه با سيستم ۱- ۳ - ۲- ۴ معروف خود بازى مى كرد بارتز دروازه بان بود، تورام، دسايى، لبوف و ليزارازو خط دفاعى را تشكيل مى دادند. جلوى اين چهار نفر دشان و پتى قرار داشتند، كارمبئو، زيدان، ژوركائف و گيوارش هم نفرات هجومى تيم بودند. زاگالوى كهنه كار كه در اين جام كنار دست پريرا نشسته در آن سال سرمربى برزيل بود و دوست داشت مثل سال ۱۹۷۰ دوباره قهرمان شود. تركيب او تركيب آشنايى بود. تافارل درون دروازه قرار داشت كافو كه در ديدار با هلند دواخطاره بود و جاى خود را به يك بازيكن عجيب و غريب به نام زى كارلوس داده بود. در كنار آلداير، جونيور بايانو و روبرتو كارلوس چهار مدافع برزيل بودند. لئوناردو، سزارسامپايو، دونگا، ريوالدو، به به تو و رونالدو هم ديگر نفرات زاگالو را تشكيل مى دادند. تمام فرانسه براى قهرمانى تيم شان بسيج شده بودند. ژاك شيراك مثل بازى هاى قبل با پيراهن شماره بيست وسه اش در حال تشويق كشورش بود و بازى شروع شد.از همان ابتدا معلوم بود كه روز، روز فرانسه است. فرصت ها يكى پس از ديگرى نصيب اشتفان گيوارش مهاجم بى استعداد ميزبان مى شد و او آنها را هدر مى داد. تيرى آنرى و ديويد ترزگه ۲۱ ساله روى نيمكت نشسته بودند و ژاكه به گيوارش باتجربه اعتماد كرده بود. دو مهاجم جوان موناكو در طول رقابت ها هر وقت كه به بازى گرفته شدند خوب كار كردند. بايد به ضربات پنالتى آنها در ديدار حساس مقابل ايتاليا اشاره كرد. هر دو نفر پنالتى شان را گل كردند اما در حسرت بازى در فينال باقى ماندند. در آن سو گيوارش موقعيت ها را به آسمان مى فرستاد و در اين طرف تك حملات برزيل با حركات نمايشى بارتز خنثى مى شد. معلوم نبود چرا برزيل و رونالدو اينقدر بى رمق هستند، گويى تمامى خوشبختى هاى عالم نصيب يك نفر شده؛ زين الدين زيدان، هافبك شماره ۱۰ فرانسه در همان نيمه اول تكليف قهرمان شانزدهم را مشخص كرد. دو كرنر در دقايق ۲۷ و ۴۵ با ضربات سر دقيق زيزو همراه شد تا زاگالو و شاگردانش راحت تر از آنچه تصور مى شد دست ها را بالا ببرند. چه كسى فكر مى كرد زيدانى كه با پاهايش جادو مى كرد با سر گل بزند آن هم دو تا! زيزو آن موقع ۲۵ سال داشت. هنر و تكنيك ناب او را اگر با آمادگى بدنى آن سال هايش همراه كنيد به ياد مى آوريد كه زيدان در آن سال ها چه هافبك درجه يكى بود. يك سر و گردن بالاتر از همه. جام جهانى ۹۸ مزد بازى هاى درخشان زيدان را با دو گلى كه او در فينال به ثمر رساند داد. زيزو كار را در نيمه اول يكسره كرد. هنگامى كه گل هاى زيدان را به ياد مى آوريم روبرتو كارلوس هم در ذهنمان زنده مى شود. ابتدا آمد برگردان بزند و كرنر داد و در ادامه ضربه سر زيدان از ميان پاهايش به شكل مضحكى وارد دروازه شد. زاگالوى پير نيمه دوم را با يك تغيير آغاز كرد و دنيلسون تكنيكى را به ميدان فراخواند. براى مدافع باكلاس و قدرتمندى مثل تورام راحت ترين كار دريبل نخوردن از يك بازيكن صرفاً چپ پا مثل دنيلسون بود و دفاع راست فرانسه مثل آب خوردن حركات دنيلسون را بى ثمر مى گذاشت. از ريوالدو هم كارى برنمى آمد. به به تو صاحب توپ نمى شد و از همه اينها بدتر رونالدو بود كه تنها سايه اش در زمين قرار داشت. برزيل كارى از پيش نمى برد حتى اخراج مارسل دسايى در دقيقه ۶۸ هم براى قهرمان چهار دوره جام چاره ساز نشد، همان طورى كه آمدن ادموندو بد اخلاق افاقه نكرد. ادموندو به جاى اينكه به فكر فوتبال بازى كردن باشد بر سر ريوالدو داد مى زد كه چرا بازى جوانمردانه را رعايت كرده! شكست دو بر صفر به اندازه كافى براى برزيل سنگين بود اما امانوئل پتى آن را تحقيرآميز هم كرد. فرار او در دقيقه ۹۰ با پاس هنرمندانه ويرا همراه شد تا فرانسه قهرمان جهان شود. چه كسى باور مى كرد كه برزيل در فينال سه بر صفر باخته، البته آنها شانس آوردند كه فرانسه مهاجمان گل نزنى چون گيوارش و دوگارى داشت والا معلوم نبود چه بر سرشان مى آمد. سوت پايان كه به صدا درآمد همه نگاه ها به سمت يك نفر متوجه شد. زيدان قهرمان اين بازى بود و طبيعى است كه قهرمانى ۱۹۹۸ به پاى او نوشته شده. زيزو قبل از جام جهانى هم بازيكن كوچكى نبود و در يوونتوس براى خودش آقايى مى كرد اما جام جهانى ۱۹۹۸ سرآغاز پيوند اين فرانسوى با تاريخ فوتبال بود. او كه در سال هاى قبل فينال جام يوفا و ليگ قهرمانان اروپا را به همراه بوردو و يوونتوس واگذار كرده بود اين بار خودش دست به كار شد و اجازه نداد باز هم در فينال بازنده شود، زيزو در آن سال، مرد سال جهان و اروپا شد.در سال هاى بعد قهرمانى اروپا و ليگ قهرمانان و دو عنوان مرد سال جهان ديگر را تصاحب كرد تا به اين بازيكن پرافتخار امروز تبديل شود. هر چند كه تمامى افتخارات او يك طرف و فينال ۹۸ طرفى ديگر. هر چقدر ۱۲ جولاى روز خوبى براى زيدان بود به روز غم بارى براى رونالدو و يارانش تبديل شد. برزيل پر افتخار بيايد و در فينال سه گل بخورد! باورنكردنى به نظر مى رسيد و سئوال ديگر اين بود چرا رونالدو آنقدر بى رمق ظاهر شد؟ در همان لحظه اى كه ديديه دشان در حال بالاى سر بردن جام بود برزيلى ها به دنبال پيدا كردن پاسخ اين سئوال ها بودند و از چند ساعت بعد حرف و حديث ها شروع شد. شايعه پردازان فينال را يك تبانى دانستند و برد فرانسه را زير سئوال بردند اما هيچ انسان عاقلى نمى پذيرد برزيلى ها كه پس از خدا فوتبال مهمترين مسئله زندگى شان هست حاضر شوند فينال را ببازند. بر سر رونالدو چه آمده بود؟ روبرتو كارلوس حقيقت را افشا كرد. چند ساعت قبل از بازى رونالدو از هوش رفته بود و اصلاً قرار نبود بازى كند و ادموندو جانشين او شد اما چند دقيقه قبل از بازى دوباره رونالدو وارد تركيب شد و به زمين رفت و نتوانست هيچ كارى انجام دهد. بعدها مشخص شد كه فشار شركت «نايك» كه طرف قرارداد تيم ملى برزيل و رونالدو بوده باعث شد كه رونالدو در تركيب قرار بگيرد. به هر حال برزيلى ها نمى توانستند با اين باخت كنار بيايند و هفته ها در شوك اين نتيجه قرار داشتند. به نظر مى رسيد تنها برزيلى اى كه از اين اتفاق خوشحال شده روماريو است كه فرصت خوبى براى انتقام از زاگالو پيدا كرده. چند روز قبل از شروع جام جهانى روماريو به علت آسيب ديدگى از فهرست بازيكنان برزيل كنار گذاشته شد و امرسون جاى او را گرفت. روماريو انتظار داشت زاگالو او را در تيم حفظ كند به اين اميد كه به بازى هاى آخر برسد و حالا فرصت خوبى براى انتقام پيدا كرده بود. فينال ۹۸ كاملاً برزيل را به هم ريخته بود و در اين ميان حال و روز رونالدو از همه بدتر بود ۱۲ جولاى براى او تبديل به يك كابوس شده بود و حتى هنگامى كه او به فينال ۲۰۰۲ رسيد خيلى ها چهار سال پيش را به ياد او مى آوردند و رونالدو با به ثمر رساندن دو گل موفق شد بالاخره از شر فينال ۹۸ خلاصى پيدا كند.
روز نامه شرق

[Ferrari]

تكرار خاطره
امروز پس از هشت سال، آن فينال تكرار مى شود، البته اين بار در مرحله يك چهارم نهايى مثل جام جهانى ۱۹۸۶. تا قبل از فينال ۹۸ هميشه مسابقه برزيل - فرانسه يادآور آن بازى كلاسيك و تماشايى جام جهانى ۸۶ بود. ديدارى كه از آن به عنوان بهترين بازى تاريخ جام جهانى نام برده مى شود و هرگز كهنه نمى شود. آن بازى به ۲۰ سال قبل برمى گردد و در آن هم فرانسه برنده شد. طبيعى است كه مسابقه هشت سال پيش دو تيم بيشتر در ذهن ها باقى مانده و وجود بازماندگانى از آن فينال عجيب باعث مى شود كه همه از ديدار ۱۲ جولاى ياد كنند و نگاه ها متوجه زيدان و رونالدو شود.درست است كه پريرا گفته به انتقام فكر نمى كند اما چه كسى است كه نداند برزيل براى جبران آن نتيجه تحقيرآميز لحظه شمارى مى كند. اين مرتبه برزيل تيم بهترى به نظر مى رسد و قهرمان پنج باره جام جهانى آماده است تا با پيروزى برابر فرانسه به عمر فوتبال زيدان پايان دهد. چه انتقام شيرينى! زيدان با گلى كه مقابل اسپانيا به ثمر رساند، با روحيه اى بالا به نبرد برزيل آمده و نمى خواهد امروز بازنشسته شود. رونالدو هم شرايطى مشابه دارد و با عبور از ركورد ۱۴ گل گرد مولر با اعتماد به نفس بالايى مى خواهد جبران مافات كند. به غير از اين دو، بارتز، تورام، ويرا، كافو و روبرتو كارلوس نيز در آن فينال به ميدان رفتند همچنين ديدا، امرسون، زى روبرتو، آنرى و ترزگه هم روى نيمكت دو تيم حضور داشتند اما به بازى گرفته نشدند. اينها بازماندگان فينال ۹۸ هستند و حضورشان در زمين ديدار هشت سال پيش را زنده مى كند. هر چند كه حضور زيدان و رونالدو براى يادآورى كافى است. اولى به دنبال تكرار آن خاطره است و دومى براى پاك كردن آن خاطره.
روز نامه شرق

[Ferrari]

نبرد قاره ها
مهدى رستم پور


تعداد تيم ها كه كاهش مى يابد و به هشت مى رسد، هواداران تيم هاى حذف شده به هواداران تيم هاى راه نيافته ملحق مى شوند تا در قالب دو تيم بزرگ به نام هاى اروپا و آمريكاى لاتين، روحيه جانبدارى را با مجموعه اى از دلايل فنى، اقليمى، شخصى و... تا پايان جام جهانى حفظ كنند. ماندن جام در قاره ميزبان از كليشه اى ترين موضوعاتى است كه به هر دوره از بازى ها الصاق مى شود. پيامدهاى ماندن جام در قاره ميزبان چيست و چه منافع يا مضراتى براى فوتبال دنيا دارد؟ مثلاً قهرمانى كره جنوبى در جام جهانى قبلى سبب ساز رشد ناگهانى فوتبال در قاره پهناور مى شد يا اصولاً فاجعه اى براى فوتبال جهان به شمار مى رفت؟ اينك يكايك فوتبال دوستان آفريقايى و آسيايى با جمعيت ميلياردى شان به هوادارى از تيم هاى بزرگ برخاسته اند.
از ميان ما ايرانى ها نيز هستند بسيارى كه دوست دارند پرتغال را در نيمه نهايى ببينند. امشب هم به ندرت ممكن است در خانه هاى مان كسى بى طرف باشد. يا برزيلى هستيم يا فرانسوى. امسال تيم هاى بزرگ در جامى كه كمتر شگفتى داشت به مراحل بعدى صعود كردند و براى فيفا هم چندان تفاوتى نمى كند كه جام در قاره بماند يا از آلمان خارج شود. حذف ميزبان بازى ها در مراحل قبل از فينال نيز هر بازتابى كه داشته باشد باعث خالى شدن ورزشگاه ها نخواهد شد.
تصور كنيم كه عده اى از بزرگان فوتبال جهان دور هم نشسته اند تا از جمع تيم هاى مرحله نيمه نهايى، يك تيم را براى احراز عنوان قهرمانى حائز الشرايط بدانند. چنين نشستى شايد در جام قبلى خيلى زود به نتيجه مى رسيد اما امسال اين توافق جهانى حتى بين كارشناسان فيفا هم وجود دارد كه نبرد قاره ها تفاوتى در چگونگى ادامه روند حركتى فوتبال جهان نخواهد داشت و استحقاق قهرمانى را همان تيمى خواهد داشت كه ششم جولاى در برلين بر رقيب خود غلبه كند. ما بينندگان جام جهانى هم نسبت به جام هاى قبلى معتدل تر شده ايم.
اگر ديشب علاقه مند بوديم آرژانتين بر آلمان غلبه كند، ممكن است امروز چشم به ساق هاى بازنشسته زيدان بدوزيم كه چگونه توپ را به تور ديدا مى دوزد. جام طلايى هم هر كجا كه مى خواهد برود. با اين حال حتى براى بى تفاوت ها هم مهم است كه فينال بازى ها تمام اروپايى يا تمام آمريكايى نباشد.
اين بازى ها نه جام ملت هاى اروپاست و نه كوپاآمه ريكا. هر چند كه جام جهانى هم از فرآيند جهانى شدن متاثر شده باشد. به هر حال در فهرست اصلى برزيلى ها كمتر بازيكنى را مى توان يافت كه گذرنامه اروپايى نداشته باشد. با اين اوصاف جام به هر كجا كه مى خواهد پر بكشد، سهم تماشاگران نيز فوتبال زيبا و صحنه هاى بديعى است كه بى صبرانه منتظرش هستند. كاش تيمى قهرمان شود كه سواى مردم كشورى كه فينال را باخته اند، پايان جام ۲۰۰۶ را بر هيچ فوتبال دوستى زهر نكند. زيدان، بكام، فيگو و... كه كاپيتان هاى تيم هاى برجسته جهان در روزهاى آخر جام جهانى هستند، همگى لياقت بالا بردن كاپ قهرمانى را دارند. حتى كافو كه قهرمانى او و تيمش در جام هاى جهانى از چهره برخى كارشناسان فوتبال تلويزيون هم تكرارى تر به نظر مى رسد. برزيل باز قهرمانى را هدف گرفته اما اگر در ميان ساير كشورها تيم تنوع طلبى وجود داشته باشد مى تواند سرنوشت متفاوتى را براى جام هجدهم رقم بزند


روز نامه شرق

[Ferrari]

پرتغال اميدوار است

هترين گلزن تاريخ فوتبال ملى پرتغال معتقد است، اعتبار و شيوه آشناى انگلستان مى تواند ضد آنها تمام شود و مانع از نتيجه گيرى انگلستان در برابر فيناليست يورو ۲۰۰۴ باشد. گلزن اسبق بوردو و فعلى پاريس معتقد است: «سبك و سياق بازى آنها به گونه اى است كه به راحتى قابل تحليل و بررسى است. فوتبال و سبك شيوه بازى اين تيم بسيار مشهور و پرآوازه است و بدين سبب اكثر تيم ها مى دانند كه راه و شيوه مقابله با چنين تاكتيك هايى چيست. ما مرتب بازى هاى انگلستان را در تلويزيون مشاهده مى كنيم. هر هفته ليگ برتر انگلستان و تماشاى نمايش هاى بازيكنان اين كشور، تصوير روشن و بسيار شفافى را در اختيار ما قرار مى دهد. اطلاعات و نكات كليدى ما درباره آنها بسيار زياد است و مى دانم كه آنها چنين آگاهى اى نسبت به ما ندارند.»يك عامل مهم ديگر در نتيجه گيرى احتمالى پرتغال در برابر انگلستان، حضور فيليپه اسكولارى روى نيمكت پرتغالى ها است. نونو والنته مدافع چپ اين كشور در خصوص اسكولارى مى گويد: «او بهترين عملكرد را در اين مدت ارائه داده است. در اين سه سال، او نشان داده كه از چه توان و قابليت هايى براى هدايت پرتغال برخوردار است. اسكولارى دو بار با انگلستان مواجه شده است كه خوشبختانه در تمامى اين دو موقعيت او فاتح ميدان بوده است. قدرت مديريتى او بى نهايت خارق العاده است. او به بازيكنان تيم آزادى و ابتكار عمل مى بخشد و از اين جهت او يك مربى ارزشمند است.»مانيش هافبك ميانى سابق پورتو و قرضى چلسى كه با بازى هاى درخشانش در اين جام، نمايش هاى به يادماندنى اش را در يورو ۲۰۰۴ زنده كرده است در خصوص انگلستان مى گويد: «من مدتى است در انگلستان هستم و نسبت به فوتبال اين كشور آشنايى نسبى پيدا كرده ام. آنها يك تيم حرفه اى با بازيكنان بسيار توانا هستند. نكته مثبت در خصوص اين تيم خط ميانى بسيار قدرتمندى است كه اسون گوران اريكسون از آن بهره مى برد. استيون جرارد، فرانك لمپارد، جو كول و ديويد بكام همگى از اعتبار بسيار ويژه اى در فوتبال برخوردارند و اگر بتوانيم در برابر اين ۴ هافبك، روز پرفروغى داشته باشيم، آن وقت مى توانيم در خصوص پيروزى صحبت كنيم.»


روز نامه شرق