مشاعره سنتی

[seied-taher]

در هوایت بی‌قرارم روز و شب
سر ز پایت برندارم روز و شب
روز و شب را همچو خود مجنون کنم
روز و شب را کی گذارم روز و شب
جان و دل از عاشقان می‌خواستند
جان و دل را می‌سپارم روز و شب
تا نیابم آن چه در مغز منست
یک زمانی سر نخارم روز و شب
تا که عشقت مطربی آغاز کرد
گاه چنگم گاه تارم روز و شب
می‌زنی تو زخمه و بر می‌رود
تا به گردون زیر و زارم روز و شب
ساقیی کردی بشر را چل صبوح
زان خمیر اندر خمارم روز و شب
ای مهار عاشقان در دست تو
در میان این قطارم روز و شب
می‌کشم مستانه بارت بی‌خبر
همچو اشتر زیر بارم روز و شب
تا بنگشایی به قندت روزه‌ام
تا قیامت روزه دارم روز و شب
چون ز خوان فضل روزه بشکنم
عید باشد روزگارم روز و شب
جان روز و جان شب ای جان تو
انتظارم انتظارم روز و شب
تا به سالی نیستم موقوف عید
با مه تو عیدوارم روز و شب
زان شبی که وعده کردی روز وصل
روز و شب را می‌شمارم روز و شب
بس که کشت مهر جانم تشنه است
ز ابر دیده اشکبارم روز و شب

---------- Post added at 02:56 PM ---------- Previous post was at 02:54 PM ----------

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید
در این عشق چو مردید همه روح پذیرید
بمیرید بمیرید و زین مرگ مترسید
کز این خاک برآیید سماوات بگیرید
بمیرید بمیرید و زین نفس ببرید
که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید
یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید
بمیرید بمیرید به پیش شه زیبا
بر شاه چو مردید همه شاه و شهیرید
بمیرید بمیرید و زین ابر برآیید
چو زین ابر برآیید همه بدر منیرید
خموشید خموشید خموشی دم مرگست
هم از زندگیست اینک ز خاموش نفیرید


مولوی

[Big-Boss]

دستهایم را در باغچه میکارم.
سبز خواهم شد,میدانم,میدانم,میدانم.

فروغ

[mahdishata]

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هوا خواهان کویش را چو جان خویشتن دارم

[Big-Boss]

من طعم سبز را چشیده ام
به همین جرم زبانم را موریانه خورده است
حالا فکر می کنم
آب کدام دریا به دهان من رسیده
که آیینه شور نشانم می دهد

مریم اسدی

[ask_bl]

داس خشم خلق ما شد تیزتر با سنگ قهرت
این علف‌ها هرزه و وقت هرس، الله اکبر

تیغ چون بیرون کشیدی، عاقبت در دور باطل
شحنه‌ها را می‌زند گردن، عسس، الله اکبر

گرچه ره تاریک و منزل دور و دشمن در کمین است
می‌رسد از بام‌ها بانگ جرس، الله اکبر

می‌نشاند صبح فردا، خنده را بر روی میهن
ای شمیم شاد آزادی برس، الله‌اکبر

ر.ن

[.::SMS::.]

معذرت میخوام
اینم به خاطر دارک آنجل

روزي آري در خيال خويش، عصيان‌ مي‌كنند
خيلِ پيچك‌ها كه مي‌بالند بر شمشادها

چون ز شيرين‌كاري خون‌هاي ما خسرو شدند
تيشه كوبيدند از چه بر سر فرهادها؟!

اي شهيدان وطن! از غيرت خون شما
گشت رسوا زير باران، چهره شيادها

باز ما چون آيه‌هاي محكمي نازل شديم
تا نسوزد خانه از افسون بي‌بنيادها

موج‌ها از هر طرف، سرشارِ ماهي آمدند
آب شد در غرش دريا، دل صيادها

جز سكوت و جز رضا، سي سال كس از ما نديد
مي‌كشيم اينك ز بغض ناكسان فريادها

كاروان از عصر عاشورا پياپي مي‌رود
تا ظهور صبح پايان شب بيدادها
علی محمد مودب
شعر قبلی: (شما ادامش در نظر بگیرید)

الا ای رهبرم لب تر کن ای دوست
که جان من گره در پیچش موست

فدایی ات من عمار آقا
هزاران در هزاران بار آقا

فقط کافی ست لب برگشایی
بتازم یک تنه در هر شعاعی

چنان جنگم زعشقت تا شهادت
که صد لیلی برن بر تو حسادت

[Big-Boss]

تصویری می کشد تصویری سبز شاخه ها برگ ها
روی باغ های روشن پرواز می کنم

سهراب سپهری

---------------------
البته این شعرقبلی چه ربطی به مشاعره داشت نمیدونم (اگه قصد شرکت در مشاعره دارید یادگیری الفبای فارسی رو پیشنهاد میکنم) :

داس خشم خلق ما شد تیزتر با سنگ قهرت
این علف‌ها هرزه و وقت هرس، الله اکبر

تیغ چون بیرون کشیدی، عاقبت در دور باطل
شحنه‌ها را می‌زند گردن، عسس، الله اکبر

گرچه ره تاریک و منزل دور و دشمن در کمین است
می‌رسد از بام‌ها بانگ جرس، الله اکبر

می‌نشاند صبح فردا، خنده را بر روی میهن
ای شمیم شاد آزادی برس، الله‌اکبر

ر.ن

الا ای رهبرم لب تر کن ای دوست
که جان من گره در پیچش موست

فدایی ات من عمار آقا
هزاران در هزاران بار آقا

فقط کافی ست لب برگشایی
بتازم یک تنه در هر شعاعی

چنان جنگم زعشقت تا شهادت
که صد لیلی برن بر تو حسادت

[seied-taher]

مي روم با خون سرخم بيرقي بر پا كنم در ميان لاله هاي كربـلا مـاوا كنم.

[ask_bl]

من شاهد شهر آشنــایم .:.:. من شـاهـم و عـاشق گدایـم

فرمانده جـمع عاشقــانم .:.:. فـــرمانـبر یــــار بیـــــوفایــــم

از شهر گذشت نام و ننگم .:.:. بــــازیــــچـه دور و آشنــــایم

مست از قـدح شراب نابم .:.:. دور از بـــــرِ یــــــار دلــــربایم

ســازنده دیر عاشقـــــانم .:.:. بـــازنـــــده رنـــد بینــوایـــم

این نغمه بر آمد از روانـــم .:.:. از جــان و دل و زبـان و نایم

روح خدا

[mahdishata]

من در این دنیای دون از مرغ شب تنها ترم
شوق پروازم تبه شد چونکه بی بال و پرم
جغد نومیدیست مهمان خراب آباد دل
مونسم اندوه و حسرت همدم چشم ترم