شعر گمنام

[MaaRyaaMi]

پائيز رمان نويس بيهوده‌ای است
هميشه يكی دو فصل از رمانش را می‌نويسد
انگار نيمه‌شبی به سرش می‌زند و
به دور می‌اندازد
و برگ برگش را پاره می‌كند و
به باد می‌سپرد
به اين دشت نگاه كن تو!
ببين
خيال ريخته و
برگ واژه‌ی لرزان و
پاره برگ حسرت و
پاراگراف سايه و
دست واژه‌ی سرمازده
فروريخته
به اين دشت نگاه كن تو!

[amir 69]

دلم چه تنگ می شود این روزها، برای تو
میان این همه ، یکی نمی شـود به جای تو

نبودنت ببین چه زار می کشد من خسته را
جانی دگر نماده است، آن هم شود فدای تو

دل رمیده ام دگر خانه ی کسی نمی شود
دلی که این بار می شود فقط سرای تو

شب های تاریـک من سحـر می شود مگر ؟

چرا می شود گاهی، ولی فقط با هوای تو!!

روزها می گذرند از پـــی هم بـــدون تـــــو

سهم من از عشق فقط می شود جفای تو

...؟!

[amir 69]

صبح آمده است
تو رفته یی
عشق آمده است
تو نیست
چه می شود کرد

رنگ دیوار به پرده ها نمی خورد
رنگ قالی به هیچ کدام.

[zooey]

دیر می رسیم
زود می رویم
سالها چه پر شتاب
به یاد می آیند
چه دیر از یاد می روند
رفته اند؟...


فریبا عرب نیا

[zooey]

دیر آمدی موسا
دوره ی اعجاز ها گذشته است
عصایت را به چارلی چاپلین هدیه کن
که کمی بخندیم


شمس لنگرودی

[.::. RoNikA .::.]

قرارمان
فردا
پای همین شعر
که قرار است
ادامه اش
آواز کشتگان باشد
یا
نیمه ی دیگر تو
که پشت همین دیوار
جا مانده است
نگران نباش
این بال های بریده
پایان خوشی
خواهد داشت

کریم رجب زاده

[.::. RoNikA .::.]

شاعر
پای دیواری که به آسمان می رسید
نشسته بود و شعر می گفت
او خسته ترین سرباز جبهه
اما بهترین شاعر دنیا بود
همه او را دوست می داشتند
و مرشدش را؛
او گمنام ترین نقاش دهکده
اما بی باک ترین جنگ جوی دنیا بود
همه او را دوست می داشتند
و مرشدش را؛
او قدیمی ترین اسیر اردوگاه
اما آزاده ترین مرد دنیا بود
همه او را دوست می داشتند
و مرشدش را...

واهه آرمن

[.::. RoNikA .::.]

قلمرو حکمرانی اش هر لحظه تنگ تر می شد
به تنگی یک شهر
یک خانه
یک اتاق
و کفش هایش...
خود را سوزاند
بر خاکستر پیکرش تف انداخت
سپس
انگشتش را
به ملاط سیاه آغشته کرد
و بر سنگ قبرش نوشت:
هیچ کس!

واهه آرمن

[magmagf]

صبح که برمی خیزیم
همسران خواب آلودمان را می بوسیم
در اتاقی که حباب های قلب از آن بالا می رود

از کادر بیرون می آییم
لباس های مان را می پوشیم

با صدای بستن در
پلکها باز می شود
و هر دو یک جمله را تکرار می کنیم
بادمجان بم آفت ندارد

[magmagf]

ای کاش

من

کلاغی بودم

بر فراز تیر برقی

خاموش

در حاشیه جاده های کویر


ُُُُ

اینجا

هیچ گمشده ای

به مقصد نمی رسد