مشاعره سنتی

[Miss Artemis]

یاد از آن بی خبری ها که در آغوش وصال
با تو بودم من و کس را بمیان راه نبود
یاد از آنشب که لب چشمه میان من و او
پرده ای جز سر گیسوی شب نگاه نبود
لب او بر لب من بود و به حسرت میگفت
کاشکی عمر وصال این همه کوتاه نبود
خاص من بود سراپای وجودش که هنوز
آگه از حسن جهانگیر خود آن ماه نبود
دوست میداشت مرا آنمه و دانم که هنوز
دوست میداشت گرم دشمن بدخواه نبود

پژمان بختیاری

[جنگل]

دوش مرغی به صبح می نالید
عقل و صبرم ببرد طاقت و هوش
حافظ

[sepid12ir]

شیخ را گفتا "بگو ای پاک جان
تا جوانمردی چه باشد در جهان"

شبخ گفتا "شوخ پنهان کردن است
پیش چشم خلق ناآوردن است"

عطار

[Ship Storm]

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست*** دل سودازده از غصه دو نیم افتادست
چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است*** لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست

حافظ

[4MaRyAm]

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
گشود نافه​ای و در آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست
==
حافظ

[seied-taher]

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من كرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتی و هنوز
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان
می دهد آزارم
و من اندیشه كنان غرق این پندارم
كه چرا
خانه كوچك ما سیب نداشت

[Madame Tussaud]

تو اي نسيم صباحي که پيک دلشدگاني
علي‌الصباح روان شو به جستجوي صباحي
سراغ منزل آن يار مهربان چو گرفتي
چو صبح خرم و خندان شتاب سوي صباحي
گرت هواست که در بر رخ تو زود گشايد
طفيل روي صبيحي برو به کوي صباحي
پس از سلام به کنجي نشين و بهر تحيت
نخست صبحک الله بخوان به روي صباحي
اگر به ياد غريبان اين ديار برآيد
حديثي از لب شيرين و بذله گوي صباحي
بگو که هاتف محنت نصيب غمزده تا کي
شبان تيره نشيند در آرزوي صباحي
به جان رسيده ز رنج خمار دوري و خواهد
صبوحي از مي انفاس مشک بوي صباحي

هاتف

[reza1ta2]

يادم آمد شوق روزگار كودكي
مستي بهار كودكي
يادم آمد آن همه صفاي دل
كه بود خفته در كنار كودكي
رنگ گل جمال ديگر در چمن داشت
آسمان جلال ديگر پيش من داشت

[Miss Artemis]

تا گشته ام آواره تر از اشکی و آهی
سیلی خور سیلاب غمم چون پر کاهی
افسرده ز افسردگی جان ملولی
پژمرده ز بی حاصلی عمر تباهی
نه روز مرا خرمی از خنده ی مهری
نه شام مرا روشنی از تابش ماهی
گر بر سر من سایه ی آن سرو سهی نیست
سرمایه ی درد است چه تاجی چه کلاهی

دکتر غلامعلی رعدی آذزخشی

[Madame Tussaud]

يک دمک، با خودآ، ببين چه کسي
از که دوري و با که هم نفسي
ناز بر بلبلان بستان کن!
تو گلي، گل، نه خاري و نه خسي
تا کي اي عندليب عالم قدس!
مايل دام و عاشق قفسي؟
تو همايي، هماي، چند کني
گاه، جغدي و گاه، خرمگسي؟
اي صبا! در ديار مهجوران
گر سر کوچه‌ي بلا برسي
با بهائي بگو که با سگ نفس
تا به کي بهر هيچ در مرسي

شيخ بهايي