>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[Renjer Babi]

دانشمندان به تازگی به اطلاعات جدیدی در مورد گردش سیارات به دور غول های عظیم قرمز و به وجود آمدن حیات در سیارات پی بردند.

مرگ ستارگان غول پیکر قرمز (Red Giant Stars) ممکن است آغازگر به وجود آمدن سیارات یخی شود. یکمرتبه سیارات منجمد و یخی و قمر هایشان ممکن است باعث فراهم آمدن یک منطقه برای به وجود آمدن حیات باشد،ودر خشش ستارگان،دلیل وجود داشتن زندگی و حیات در گذشته است.تصورات قبلی درباره جستجو برای یافتن حیات در منظومه های بزرگ مستثنای این مناطق بود.


عکس مقابل: یک ستاره غول پیکر قرمز که همانند خورشید است. عکس از ناسا.



یک تیم بین المللی از منجمان و ستاره شناسان ارزیابی میکنند که به وجود آمدن حیات جدید در یک سیاره شدنی است در اطراف یک ستاره غول پیکر قرمز. دکتر برونز لوپز از رصد خانه لا کُتِر در فرانسه میگوید:

" نتایج حاصل به ما نشان داده است که جستجو و اکتشافات برای وجود حیات در خارج از منظومه ما و کره زمین باید سیاراتی در اطراف ستارگان پیر تر وجود داشته باشد تا این احتمال بیشتر شود."

دکتر لوپز و همکارانش حدس میزنند که بیشتر از 150 ستاره قرمز غول پیکر به اندازه کافی نزدیک اند و در فاصله 100 سال نوری از زمین قرار دارند. یک سال نوری فاصله ای است که در یک سال باید در سفر بود و در واقع شش تریلیون مایل! (یعنی 6000،000،000 مایل)

مکان،مکان،مکان!

یکی از راه های موفقیت آمیز زمین در فراهم آمدن زندگی و حیات روی آن مکانی است که در فاصله از خورشید دارد و به دور آن میگردد و قابلیت سکنی است. این محیط تقاطع های سطح از منظومه ی شمسی برای ایجاد کردن یک مرز میباشد که پیرامون جائی است که آب میتواند موجود باشد،به عنوان یک ماده روان و سیال در منظومه شمسی ما. در اصل یک پایستگی و ضرورت برای رشد و نِمُو حیات خیلی دورتر از خورشید و یخچالهای غریب آن آب در فضا تبخیر میشود و هرگز باز نمیگردد


سیاره ما در بخش قابل سکنای خورشید قرار دارد. بخشی که آب به عنوان یک ماده ی روان و مایع وجود دارد. عکس از ناسا.

در حالیکه زمین به خوبی در منطقه ای از حیات قرار گرفته، خورشید ما در حال بزرگ شدن است و روزی به یکی از ستاره های غول پیکر قرمز (Red Giant Stars) تبدیل خواهد شد.در آن روز بخش قابل سکنای آن با آن منبسط میشود،دگرگونی های مناطق مختلف هر کجا که آب مایع و سیال باشد میتواند به بیرون بریزد و حیات و توانایی زندگی در روی آن متوقف و روی سیاره ای دیگر شروع شود


گر چه مریخ حالا خیلی خشک و بی روح و بی آب است،ولی این نشان میدهد که مریخ روزی شبیه امروز زمین بود. اگر چه حجم زیادی از آب را داشت و مکتشفان اعتقاد بر این دارند که ساختمان مریخ قبلا مثل زمین بوده. عکس از ناسا



نور خورشید،مریخ را برای زندگی ممکن است روزی در بر داشته باشد. فقط طرف بیرونی خورشید حیات و منطقه قابل سکنی را به خود محدود میکند. مریخ بقایای یک دنیای یخ زده است. این موضوع را به راحتی میتوان از جو نازک مریخ فهمید. هر چند که خورشید یک ستاره غول پیکر قرمز میشود.

در طی چندین بیلیون سال بعد از زمان حال، مریخ ممکن است رویدادی برای به وجود آمدن مکانی باشد. یعنی مریخ شاید در آینده قابل سکنی برای بیلیونها سال باشد. بنابر این حیات مریخی ممکن است در عرض چندین ثانیه اتفاق افتد. دکتر ویلیام دانچی در مرکز پرواز گِنارد ناسا در گرین بلت گفت : " در سال 2003،علائمی از مریخ دریافت شد که مبنا بر وجود یخ در فصلهای زمستان و بهار در مریخ بود."

دانشمندان در این شک دارند که این یخ آب یخ زده این توده قبلا برای انباشته شدن دریاچه ها و اقیانوس ها که هم اکنون خشک اند استفاده میشد یا نه! روزی در آینده،آب یخ زده در مریخ ممکن است در این حوزه های خشکیده این آب انباشته شود و دوباره آغاز گر حیاتی جدید در منظومه ی ما باشد.

غولهای قرمز دلیلی برای جستجوی حیات زمینی اطلاعات یکسان درست نشان میدهد. سیارات و قمر ها به دور خورشید های غول پیک قرمز میگردند. بیلیون ها سال پیش، این ستاره ها شبیه خورشد ما بودند.

تصورات واقعه ای به عنوان آشکار کردن این فرضیات:

یک ستاره ی خورشید گونه در غول قرمز منفجر میشود،سپس رشد زیاد و عجیب آنها باعث در خشش بیشتر آنها میشود. پر تو گرمای آنها از ستاره میرسد به یک ماه مرده یا یخ زده ماهواره ها صفحه ای از یخ را که در حال آب شدن است که در سراسر آن یخ پر میشودو دریاها و اقیانوس های گرم را میسازد مشاهده کردند.

منظره و فعل و افعالات آماده برای تولید حیاتی نو در اقیانوس ها و این ماه ها و قمر هاست. هم اکنون بر آورد میشود که بیش از 150 ستاره غول پیکر قرمز با فاصله 100 سال نوری از زمین وجود دارد و خیلی از آنها ممکن است سیاراتی داشته باشند که به دور آنها میگردند و شاید هر یک از آنها نیز دارای حیات باشند. آنوقت یک مرز جدید به سوی سیارات دارای حیات باز میشود.




تصویر گرفته شده که نشان دهنده 90% آب یخ زده در مریخ است که تصویر موزاییکی مدار گرد وایکینگ را از یکی از قطب های مریخ نشان میدهد.


ماموریتی از طرف سازمان فضایی آمریکا(ناسا) با نام ماموریت کپلر (Kepler Mission) در حال ساخت است که امید ها برای کشف سیارات زمین گونه در بیرون از منظومه خورشیدی ما به سوی آن است. کپلر قرار است در سال 2007 آماده پرتاب به سوی فضا شود.



مکتشفان بر آورد میکنند که زمان لازم است برای به وجود آمدن حیاتی جدید و فوق العاده با غولهای قرمز. ممکن است سیاراتی زمین گونه و دارای حیات وجود داشته باشند

[Renjer Babi]

دوربین مدارگرد مریخ که بر روی فضاپیمای نقشه‌بردار مریخ نصب شده است، نمایی نزدیک از آب‌راه‌های شکل‌گرفته در دیواره شمالی گودالی بدون نام را به‌تصویر کشیده است

این گودال در 47.4 درجه جنوبی و 322.8 درجه غربی مریخ، در غرب هلاس پلانیشیا (Hellas Planitia) قرار گرفته است و حرکتی از اجرام سنگین (مانند رانش زمین) در ترکیب با جریان رودخانه‌ای موسمی ( آشغال‌های مملو از آب)، آب‌راه‌هایی را در سطح خشک سیاره سرخ پدید آورده است. آن‌طرف‌تر از این آب‌راه‌ها، در سمت چپ تصویر، تپه‌هایی از شن روان دیده می‌شود که آن‌ها هم با شبنم‌های زمستانی پوشیده شده‌اند. طول تصویر معادل 3 کیلومتر است و نمایی از زمستان مریخ را در نیم‌کره شمالی سیاره سرخ نشان می‌دهد

قشه‌بردار سراسری مریخ از سال1377 / 1998 بر گرد سیاره سرخ گردش می‌کند و هر چند روز اطلاعات دقیقی از توزیع غبار و دما در سراسر سیاره سرخ ارسال می‌کند. آزمایشگاه پیشرانش ناسا مسوولیت کنترل این فضاپیما را برعهده دارد

[Renjer Babi]

دانشمندان با استفاده از رادیو تلسکوپ VLBA برخورد بادهای ستاره ای قدرتمند را ردیابی کردند


اختر شناسان با استفاده از رادیو تلسکوپ VLBA(Very Long Baseline Array) حرکت منطقه ای شدیدی که بادهای قدرتمند دو ستاره غولپیکر با یکدیگر برخورد می کنند را ردیابی کردند.منطقه برخورد که مانند ستاره ها در حرکت است , قسمتی از یک جفت دو تائی , مدار هر کدام و اندازه گیری دقیق حرکت آنها , کلیدی بود برای گشودن اطلاعات جدید حیاتی در مورد ستاره ها و بادهای ستاره ای.


گرافیک قرار داده شده بر عکسی که توسط VLBA گرفته شده ومنطقه برخورد باد بر نمایی از مدار ستاره WR و همدم غولپیکرش را نشان میدهد (عکس توسط دوگرتی)



هر دو ستاره بسیار حجیم تر از خورشید ما هستند _ یکی در حدود 20 برابر و دیگری در حدود 50 برابر حجم خورشید هستند.ستاره ای با حجم 20, یک ستاره Wolf-Rayet(WR)نامیده می شود ک توسط بادی بسیار قوی از ذرات رانده شده از سطح اش به سمت خارج شناخته می شود.بیشتر ستارگان حجیم, باد خروجی نیرومندی دارند, اما یکی قدرت کمتری نسبت به دیگر ستاره WR دارد.دو ستاره قسمتی از یک سیستم هستند کهWR 140 نامیده می شود, ومدار هر کدامشان در یک مدار بیضی شکل و تقریبا به اندازه منظومه شمسی ما است.
منظره ذیذنی این سیستم , منطقه ای است که بادهای ستاره ها به هم برخورد و انتشار رادیوئی درخشانی را تولید می کنند.شین دوگرتی, ستاره شناس انستیتو هرتزبرگ اختر فیزیک در کانادا در این زمینه اظهار داشت:"ما قادر هستیم که این منطقه برخورد را که با مدار ستاره ها حرکت می کند ردیابی کنیم." دوگرتی و همکارش اکتشافشان را در مجله اختر فیزیک , به تاریخ10 آپریل ارائه دادند.
VLBA به دانشمندان این امکان را می دهد که حرکت منطقه برخورد باد را اندازه گیری کرده و سپس جزئیات مدارهای ستاره ای , و فاصله دقیق با سیستم را تعیین کنند.دوگرتی ادامه داد:"محاسبات جدید ما در مورد جزئیات مداری و فاصله ای , برای فهم ماهیت این ستاره های WR بسیار مهم و حیاتی هستند."

در سیستم WR 140 ستاره ها یک دور مداری را در 7.9 سال کامل می کنند.ستاره شناسان سیستم را برای یک سال و نیم پیگیری کردند.مارک کلاوسن از رصدخانه اخترشناسی رادیوئی ملی سوکورو در نیو مکزیکو اظهار داشت:"مردم مدلهای تئوریی برای این مناطق برخورد یافته اند,اما بنظر نمی آید که این مدلها برای آنچه مشاهدات ما نشان داده اند , مناسب باشد." وی افزود:"اطلاعات جدید در این سیستم باید متخصصان علوم نظری را با اطلاعات بسیار بهتری آماده سازد, برای تصحیح مدلشان از چگونگی نمو ستاره های WR و چگونگی عملکرد مناطق برخورد."

دانشمندان تغییراتی در سیستم ستاره ای مشاهده کردند.هنگامیکه توسط مدار ستاره ای در مسیرهایی که آنها را به نزدیکی مریخ از خورشید و به دوری نپتون از خورشید از یکدیگر می رساند , حمل می شدند.جزئیات تحلیل آنها , اطلاعات جدیدی بر قدرت باد ستاره WR داد.در برخی نقاط از مدار , منطقه برخورد باد , شدیدا امواج رادیوئی منتشر می کرد و در نقاط دیگر , دانشمندان نتوانستند منطقه برخورد را شناسائی کنند.ستاره های WR ستاره های غولپیکری , تقریبا به اندازه زمانی هستند که همانند یک ابرنواختر منبسط و منفجر خواهند شد.
کلاوسن افزود:"تلسکوپ دیگری در دنیا نیست که قادر باشد جزئیات آشکار شده توسط VLBA را مشاهده کند.این توانایی بی همتا , قابلیت تعیین حجم و خواص دیگری از ستاره ها را به ما داد, و ما را در پاسخگویی به برخی سئوالهای اساسی در مورد ذات ستاره های WR و چگونگی تکامل آنها , یاری خواهد رساند." ستاره شناسان قصد دارند که مشاهده WR 140 را برای ذرک تغییرات سیستم ادامه دهند,همچنانکه دو ستاره حجیم به دور زدن یکدیگر ادامه می دهند.

[Renjer Babi]

دانشمندان ناسا و کانزاس عقیده دارند که انقراضی عظیم در صدها میلیون سال قبل بر زمین می تواند توسط یک انفجار ستاره ای که انفجار اشعه گاما نامیده می شود , ایجاد شده باشد.

رصد خانه فضایی چابک

دانشمندان مدرک درستی بر دلیل انقراض کهن توسط چنین انفجار عظیمی ندارند.توانایی نظرشان ارائه مدل اتمسفری است دانشمندان محاسبه کردند که تشعشع اشعه کاما از یک انفجار ستاره ای نسبتا نزدیک , در برخورد با زمین برای فقط 10 ثانیه , توانست بیش از نیمی از لایه حفاظتی ازن اتمسفر را تهی سازد.بهبودی آن می توانست حداقل 5 سال زمان ببرد.با آسیب لایه ازن , تشعشع فرا بنفش از خورشید می توانست بیشتر زندگی بر خشکی و بر سطح اقیانوسها و دریاچه ها را نابود سازد و زنجیره غذائی را از هم بگسلد انفجار های اشعه گاما در کهکشان راه شیری ما , حقیقتا نادر هستند, اما دانشمندان تخمین می زنند که حداقل یکی از آنها که احتمالا در پیش از 5 بیلیون سال گذشته به زمین برخورد کرده, رخ
داده است.تصور بر آن است که زندگی بر روی زمین در حداقل 3.5 بیلیون سال گذشته پدیدار شده باشد.این تحقیق توسط یک فرضیه آستروبیولوژی در ناسا پشتیبانی می شود, تحلیلی کامل از "فرضیه انقراض جمعی"است که نخستین بار توسط اعضای تیم علمی در سپتامبر 2003 ارائه شد دکتر آدریان ملوت از بخش فیزیک و اختر شناسی دانشگاه کانزاس در این زمینه اظهار داشت :"وقوع یک انفجار پرتو گاما در حدود 6,000 سال نوری از زمین می توانست اثری مخرب بر حیات داشته باشد."وی افزود:"ما بدرستی نمی دانیم چه زمانی یکی از آن پرتو ها آمدند,اما نسبتا مطمئنیم که آن به زمین رسید و نشانه اش از بین رفت.چه چیز بیش از این شگفت انگیز است که فقط یک انفجار 10 ثانیه ای می تواند موجب سالها ویرانی لایه ازن شود."

دانشمندان اظهار می دارند که انفجاری 10 ثانیه ای از پرتوهای گاما از سوی ستاره ای حجیم در حدود 6,000 سال نوری از زمین می توانست انقراض عمده ای را در صد ها میلیون سال قبل موجب شود.در این تصویر اشعه گاما در برخورد با زمین مشاهده می شود.(اشعه گاما نا مرئی است اما در این تصاویر کامپیوتری بصورت مشخص نمایان است

انفجارهای اشعه گاما , از انفجارهای بسیار قدرتمند شناخته شده اند.اکثرا از کهکشانهای دور بوقوع می پیوندند, و احتمالا در صد بیشتری از انفجارها توسط ستاره هایی با بیشتر از 15 مرتبه حجیم تر از خورشید ما ناشی می شوند.یک انفجار , دو پرتو از اشعه گاما در جهات مخالف یکدیگر گسیل می دارد که با سرعت در فضا پیش می روند توماس دانشجوی دکترا در دانشگاه کانزاس اظهار داشت که یک پرتوی گاما , شاید باعث انقراض 450 میلیون سال قبل باشد که باعث از بین رفتن 60 درصد از تمام بی مهرگان دریایی شد.زندگی بطور وسیعی در دریا محدود شد, اگرچه مدارکی از موجودات اولیه و گیاهان در این دوره زمانی وجود دارد در کار تازه ای , گروه تحقیقاتی , مدلهای کامپیوتری با جزئیات بسیار برای محاسبه اثرات انفجار اشعه گامای نزدیک, بر اتمسفر و اثرات آن بر زندگی بکار بردند توماس به همراه دکتر جکمن , از مرکز فضائی گدارد ناسا , اثر یک انفجار اشعه گاما را بر اتمسفر زمین محاسبه کردند.اشعه گاما , یک فرم از نور با انرژی بالاست, که می تواند ملکولهای نیتروژن (N2) را به اتمهای نیتروژن بشکافد, که آن هم با ملکولهای اکسیژن (O2) به فرم اکسید نیتریک (NO) واکنش می دهد.اکسید نیتریک , ازن (O3) را نابود می سازد و دی اکسید نیتروژن (NO2) را حاصل می دهد.دی اکسید نیتروژن سپس با اتم اکسیژن برای تبدیل به فرم NO وکنش خواهد داد.افزونی NO به این معناست که بیشتر ازن تخریب شده است.مدلهای کامپیونری نمایانگر اینست که بیش از نیمی از لایه ازن در طول هفته ها ویران می ماند و در طول 5 سال , حداقل 10 درصد هنوز آسیب دیده باقی می ماند پس از آن توماس و دانیل هوگان دانشجوی دوره لیسانس , اثر اشعه ماوراء بنفش را بر زمین محاسبه کردند.عمق دریا که حیات مختلفی را جای می دهد باید حفظ شده باشد.سطح دریا مکانی برای زندگی پلانکتونها و دیگر گونه های زیستی است , هر چند زنده نماندند.اما پلانکتونها بنیاد چرخه زندگی دریایی هستند
دکتر بروس لیبرمن , دیرین شناس دانشگاه تگزاس , نظری ارائه کرد که به موجب آن یک انفجار اشعه گاما دقیقا می توانست انقراض عظیمی را 200 میلیون سال قبل از دایناسورها سبب شود.یک دوره یخی متصور است که این انقراض را موجب شده است.اما یک انفجار اشعه گاما می توانست مرگی فوری را در ابتدا و همچنین می توانست تغییر قابل تئجهی بر درجه حرارت سطح زمین داشته باشد توماس اظهار داشت:"یک متغیر شناخته نشده در برآورد انفجارهای اشعه گاما ی موضعی وجود دارد."وی افزود:"انفجارهایی که ما امروزه کشف می کنیم به فاصله بیلیون ها سال قبل زمانی قبل از شکل گیری زمین سرچشمه گرفته اند. در میان بیلیونها ستاره در کهکشان ما , این یک شانس خوب است که توده ای نسبتا نزدیک منفجر شود و اشعه های گاما را بسوی ما گسیل کند."ماموریت چابک Swift با پرتابش در نوامبر 2004 آغاز شد که به تعییت برآورد انفجار تازه ای کمک خواهد کرد





انفجارهای اشعه گاما که از پر قدرتترین انفجارهای شناخته شده در جهان هستند و بیشتر ازکهکشانهای دور و توسط ستارگانی با حجمی بیشتر از 15 برابر خورشید سرچشمه می گیرند.در این عکس برخورد اشعه گاما با جو زمین دیده می شود(پرتو گاما نا مرئی است و در این عکی کامپیوتری به رنگ قرمز دیده می شود)

[Renjer Babi]

رییس گروه مدیریت ماموریت شاتل فضایی دیسکاوری، جان شانون، در یکی از آخرین گفتگوهای مطبوعاتی خود فیلمی هشت ثانیه‌ای را پخش کرده است که برای نخستین بار، نمای پرواز یک شاتل فضایی را سوار بر مخزن خارجی سوخت نشان می‌دهد

دوربینی که این مناظر باشکوه را ثبت کرده است، روی یکی از دو موشک دوقلوی سوخت جامد نصب شده بود. فیلم، زمانی را نشان می‌دهد که موشک‌های سوخت جامد از شاتل جدا می‌شوند و به سوی زمین سقوط می‌کنند. این دوربین به منظور ثبت سقوط احتمالی قطعات عایق روی بوستر موشک سوخت جامد نصب شده بود.


تصویر اول: شاتل، مخزن خارجی سوخت، لحظاتی پیش از جدا شدن موشک‌ها

تصویر دوم: موشک‌های دوقلوی سوخت جامد از شاتل دیسکاوری جدا می‌شوند. دودی که دیده می‌شود مربوط به انفجارهای کوچکی در اتصالات موشک‌ها به مخزن سوخت است که موجب جدایی این موشک‌ها شده است

تصویر سوم: ادامه جدا شدن موشک‌ها


تصویر چهارم: نمایی بی‌نظیر از پرواز شاتل و مخزن سوخن


تصویر پنجم: سرعت موشک سوخت جامد کاهش می‌یابد و جهت حرکتش آرام آرام تغییر می‌کند. این تغییرات سبب می‌شود زوایای دیگری از شاتل و مخزن دیده شوند.

[Renjer Babi]

مقامات رسمی ناسا اعلام کرده‌اند حفاظ حرارتی شاتل هیچ آسیبی ندیده است و فضاپیمای رفت و برگشت دیسکاوری از سلامت لازم برای بازگشت به زمین برخوردار است


شرح عکس: گفتگوی مطبوعاتی سرنشینان ایستگاه فضایی بین المللی و فضانوردان شاتل دیسکاوری با خبرنگاران.



نزدیک به شش شبانه‌روز از پرتاب شاتل می‌گذرد، اما مهندسان و کارشناسان ناسا تمام این مدت در تلاش بودند تا با بررسی تصاویر دوربین‌های متعدد نصب شده روی شاتل، اطلاعات رسیده از حسگرهای مختلف شاتل، داده‌های رادارهای نیروی هوایی، تصاویر ارسالی سرنشینان ایستگاه فضایی بین‌المللی، تصاویر ویدیویی و داده‌های دوربین و حسگر لیزری مستقر در بازوی روباتیک شاتل از سلامت حفاظ حرارتی دیسکاوری اطمینان حاصل کنند. پیش‌از این، تصاویر ویدیویی تنها برخورد چند قطعه کوچک را در لحظات کم‌خطر پرواز ثبت کرده بودند.

تحلیل‌های کارشناسان نشان می‌دهد سرنشینان شاتل نیازی به راه‌پیمایی فضایی برای بازبینی یا تعمیر عایق‌های حرارتی ندارند. البته در پایان ماموریت شاتل، یک بازبینی نهایی نیز انجام خواهد شد تا مجوز نهایی برای جداشدن شاتل از ایستگاه فضایی بین‌المللی و بازگشت به زمین صادر شود. ماموریت شاتل تا روز تمدید شده است و اگر شرایط آب و هوایی برای فرود شاتل در مرکز فضایی کندی در فلوریدا مناسب باشد، دیسکاوری در 27 تیرماه به زمین باز خواهد گشت. پیش‌از این، سرنشینان شاتل از سلامت فضاپیمای دیسکاوری ابراز اطمینان کرده بودند. استفانی ویلسون، متخصص پرواز که نخستین ماموریت فضایی خود را انجام می‌دهد در ارتباطی مستقیم با خبرنگاران گفته بود: من کاملا اطمینان دارم که فضاپیمایی سالم و عاری از هرنوع آسیب دراختیار داریم




در چند روز اخیر، تصاویری بدست آمد که عوارضی نامشخص و بحث‌برانگیز را در پوشش حفاظتی شاتل نشان می‌داد، اما بررسی‌های دقیق‌تر، آنها را بی‌خطر تشخیص داد. کارشناسان زمان زیادی را برای شبیه‌سازی و بررسی برآمدگی‌های دیده‌شده در بدنه شاتل سپری کردند تا بفهمند آیا این عوارض آن‌قدر خطرساز هستند که نیاز به راه‌پیمایی فضایی و تعمیر داشته باشند یا خیر. یکی از این برآمدگی‌ها در پوشش عایق پنجره روبروی شاتل قرار دارد و دیگری، شکاف‌پرکنی است که از میان سفال‌های ضدحرارتی شکم فضاپیما بیرون زده است. با این حال در روز شنبه، پیرس سلرز و مایک فوسیوم، قطعه اضافه‌شده به بازوی روباتیک کانادا را با موفقیت آزمایش کردند تا در صورت نیاز به راه‌پیمایی فضایی، بتوانند سوار بر آن به شکم شاتل دسترسی پیدا کنند و تعمیرات لازم را انجام دهند. تعمیر شاتل در مدار زمین، یکی از مهم‌ترین برنامه‌های آژانس فضایی ایالات متحده برای جلوگیری از بروز فاجعه‌ای همانند انفجار شاتل کلمبیا در زمستان 1381 است. بخشی از این تکنیک‌های تعمیر فضایی در پرواز سال گذشته شاتل دیسکاوری که نخستین پرواز پس از انفجار کلمبیا بود، آزمایش شده بود.
و اما روزهای سپری‌شده مردمان فضانشین
در طول چهار روزی که از الحاق شاتل دیسکاوری به ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌گذرد، شش فضانورد شاتل و سه سرنشین ایستگاه توانسته‌اند تجهیزات حیاتی ارسالی از زمین را از مدول لئوناردو تخلیه کنند. اما برنامه امروز آنها بسیار مهم است




شرح عکس: پمپ ذخیره توسط بازوی روباتیک جابجا می شود.

سرنشینان شاتل در ساعت 15:44 امروز دوشنبه 19 تیرماه، دومین راه‌پیمایی فضایی را آغاز کرده‌اند. در این راه‌پیمایی که قرار است شش و نیم ساعت به طول بیانجامد، پیرس سلرز و مایک فوسیوم در لباس فضایی ماموریت دارند یک پمپ ذخیره سامانه کنترل حرارتی را در خارج مدول کوئست نصب کنند و هم‌چنین، قرقره کابلی را که خطوط ارتباطی و برق بازوی روباتیک متحرک ایستگاه را فراهم می‌کند، تعویض کنند. اگر این تعویض کابل با موفقیت انجام شود، این بازوی روباتیک می‌تواند در طول ایستگاه حرکت کند و برای ماموریت‌های آینده ایستگاه فضایی آماده باشد. در اواخر سال گذشته، این بازو در عملیاتی انتحاری (!) ، کابل ارتباطی خود را قطع کرد. در این راه‌پیمایی، خلبان مارک کلی فعالیت‌های راه‌پیمایی فضایی را هدایت می‌کند؛ فرمانده استیون لیندسی سیستم‌های شاتل و دوربین‌های تصویربرداری را کنترل می‌کند و استفانی ویلسون و لیزا نواک، متخصصان پرواز، هدایت بازوهای روباتیک را برعهده دارند. آخرین خبرهای رسیده حاکی است پمپ ذخیره با موفقیت نصب شده و تعویض قرقره کابل آغاز شده است.
اما سرنشینان ایستگاه فضایی هم بی‌کار نیستند. فرمانده پاول وینوگرادوف، جف ویلیامز و توماس ریتر مخزن تدارکاتی چندمنظوره لئوناردو را با داده‌ها و نتایج آزمایش‌های علمی، وسایل اضافی و آشغال‌های جمع‌شده در ایستگاه فضایی پر می‌کنند. طبق برنامه قرار است دیسکاوری در روز جمعه، لئوناردو را بارگیری کند و برای بازگشت به زمین آماده شود.
سومین راه‌پیمایی فضایی شاتل برای روز چهارشنبه برنامه‌ریزی شده و قرار است فضانوردان با قرار دادن نمونه‌های از پیش آسیب‌دیده لایه‌های کربن مسلح در فضا، روش‌های تعمیر آنها را بیازمایند و شرایط تعمیر اضطراری شاتل را شبیه‌سازی کنند. لایه‌های کربنی مسلح، مواد مرکبی هستند که عایق‌های حرارتی لبه جلویی بال‌های شاتل را تشکیل می‌دهند. در حادثه انفجار شاتل کلمبیا در سال 1381، برخورد قطعه‌ای از عایق مخزن خارجی سوخت به کربن‌های مسلح بال چپ، آن را سوراخ کرد و در بازگشت شاتل به زمین، راه را برای ورود پلاسمای بسیار داغ به ساختار داخلی شاتل هموار کرد. با ذوب شدن ساختار داخلی بال چپ، تعادل شاتل به هم خورد و شاتل در انفجاری عظیم متلاشی شد.

در طول این سه سال و نیم، مهندسان ناسا و لاکهیدمارتین، سازنده مخزن خارجی سوخت، تغییرات زیادی را در این مخزن ایجاد کردند تا ابعاد عایق‌های جدا شده را محدود کنند. در پرتاب شاتل دیسکاوری، قطعات جدا هم بسیار کوچک بودند و هم بسیار دیرتر از زمانی جدا شدند که برای شاتل خطرساز باشند، از این رو مقامات رسمی از عملکرد مخزن سوخت بسیار خرسندند. کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند با فرود موفیت‌آمیز شاتل دیسکاوری در 27 تیرماه، ماموریت‌های شاتل با شتاب بیشتری ادامه یابد و حتی یک ماموریت اضافی برای تعمیر تلسکوپ فضایی هابل اختصاص یابد!

[Renjer Babi]

هر کسی دیروز ریک لابرود، مدیر پرواز ایستگاه فضایی بین‌المللی را می‌دید، از پیراهن خیس‌عرق و قطرات درشت روی صورتش فرار می‌کرد! کسی نمی‌داند لابرود در طول آن شش ساعت و چهل و هفت دقیقه‌ای که فضانوردان دیسکاوری مشغول کار بودند چه کشید، اما وقتی دومین راه‌‌پیمایی فضایی با موفقیت به پایان رسید، او خوشحال‌ترین مرد مرکز فضایی کندی بود. او در گفتگویی مطبوعاتی به خبرنگاران گفت: من این سه سال اخیر را مشغول مهیا کردن این ماموریت بودم و امروز مهم‌ترین روز کاری‌ام بود. خیلی خوشحالم





اما چرا این راه‌پیمایی فضایی این‌قدر مهم بود؟ پاییز گذشته، یکی از دو کابل ارتباطی نقاله بازوی روباتیک ایستگاه فضایی به‌طور تصادفی قطع شد. این نقاله می‌تواند بازوی روباتیک را روی یک تیر عظیم سلول‌های خورشیدی حرکت دهد، به‌طوری‌که بازوی روباتیک به همه جای ایستگاه دسترسی داشته باشد. نقاله متحرک طوری ساخته شده که حتی با یک کابل انتقال‌دهنده برق و اطلاعات نیز کار کند، اما قوانین ناسا تنها زمانی اجازه می‌دهد نقاله حرکت کند که هر دو کابل سالم باشند. کامل‌‌کردن ایستگاه فضایی بدون استفاده از بازوی روباتیک ایستگاه فضایی امکان‌پذیر نیست و اگر این ماموریت با شکست مواجه می‌شد، آینده ایستگاه فضایی هم با علامت سوال بزرگی روبرو می‌شد. کم‌ترین تاثیر این شکست احتمالی ، لغو شدن پرواز شهریورماه شاتل آتلانتیس و تاخیر در تکمیل ایستگاه فضایی بود.
شب گذشته ، پیرس سلرز و مایک فوسیوم شش ساعت و چهل و هفت دقیقه را بیرون ایستگاه فضایی به‌سر بردند تا مهم‌ترین بخش ماموریت شاتل را انجام دهند. آنها ابتدا پمپ ذخیره یک سیستم خنک‌کننده را از مخزن بار شاتل خارج کردند و آن را روی مدول کوئست نصب کردند. این پمپ که در در آینده مورد استفاده قرار خواهد گرفت، 635 کیلوگرم سنگینی داشت، اما سلرز که به‌تنهایی آن را بلند کرده بود، در مکالمه‌ای رادیویی اعلام کرد: متعادل نگه داشتن این خیلی خیلی ساده است. من خیلی راحتم!


فضانوردان سپس به سراغ نقاله متحرک بازوی روباتیک ایستگاه رفتند و قرقره کابل عظیم آن را عوض کردند
در لحظه‌ای از ماموریت، سلرز قرقره معیوب را در یک دست و قرقره سالم را در دست دیگر خود گرفته بود و این درحالی بود که هر یک از این قرقره‌ها در روی زمین 150 کیلوگرم وزن داشت! در این راه‌پیمایی خلبان مارک‌کلی وظیفه هدایت عملیات را برعهده داشت و لیزا نواک و استفانی ویلسون هدایت بازوهای روباتیک را برعهده داشتند. فرمانده استیو لیندسی هم بر سیستم‌های شاتل نظارت می‌کردندگ
پیش‌از این، سرنشینان شاتل در اولین راه‌پیمایی فضایی خود قطعه‌ای را روی این نقاله نصب کرده بودند تا از تکرار تصادفی این حادثه جلوگیری کند. مدیر پرواز ایستگاه فضایی نیز به خبرنگاران گفت چند ساعتی طول می‌کشد تا این نقاله آزمایش شود، اما مهندسان و کارشناسان ناسا بسیار خوش‌بین هستند. اطلاعات ارسالی از ایستگاه فضایی بین‌المللی نشان می‌دهد غیر از یک دوربین تصویربرداری، اتصال دیگر بخش‌های این نقاله به‌خوبی کار می‌کند.
خوش‌بینی مقامات ناسا نسبت به پرواز شهریورماه آتلانتیس
در همین حال، جنب‌وجوش زیادی در بخش ماموریت آینده شاتل دیده می‌شود. فیل انگلاوف، رییس بخش مدیران پرواز ناسا گفته است موفقیت پرواز دیسکاوری تا به امروز سبب شده است مسوولان رده بالای ناسا نسبت به پرواز شاتل آتلانتیس در هفته اول شهریورماه بسیار خوش‌بین باشند و دستورات لازم را برای تسریع عملیات صادر کنند. او در گفتگو با خبرنگاران گفت: دیسکاوری نیمی از ماموریت خود را با موفقیت پشت سر گذاشته و ایمنی پرواز برگشت هم تایید شده است. شاتل در سلامت کامل به‌سر می‌برد، هیچ مشکل بخصوصی نداریم و همه‌چیز تحت کنترل است. تنها نگرانی موجود، دومین عملیات راه‌پیمایی فضایی بود که آن هم با موفقیت انجام شد. اگر مشکل بخصوصی پیش نیاید، پس از فرود دیسکاوری همه تلاشمان را برای پرتاب آتلانتیس در زمان مقرر به‌کار خواهیم گرفت.
برنامه اولیه شاتل دیسکاوری در ماموریت STS-115 به ترتیب زیر است:
26 تیر فرود دیسکاوری
3 مرداد آتلانتیس به ساختمان اتصال مجموعه پروازی منتقل می‌شود (این تاریخ ممکن است تغییر کند )
5 مرداد خودروی حمل مجموعه پروازی به سکوی پرتاب منتقل می‌شود (این تاریخ ممکن است تغییر کند )
16 مرداد سرنشینان ماموریت STS-115 به مرکز فضایی کندی وارد می‌شوند
17 مرداد آزمایش سیستم شمارش معکوس
18 مرداد جلسه پرسش و پاسخ فضانوردان روی باند فرود شاتل
19 مرداد پایان آزمایش سیستم شمارش معکوس
20 مرداد جلسه مختصر پیش از پرواز در مرکز فضایی جانسون
24 مرداد آغاز جلسه دوروزه مدیران ناسا برای بررسی ایمنی پرواز آتلانتیس
25 مرداد پایان جلسه و اعلام زمان رسمی پرتاب دیسکاوری از سوی مدیر ناسا
3 شهریور آغاز شمارش معکوس
6 شهریور پرتاب برنامه‌ریزی شده در ساعت 4:04 بعدازظهر به وقت محلی (23:34 ششم شهریور به‌وقت تهران)
22 شهریور پایان فرصت پرواز شاتل آتلانتیس

شش تا هفت هفته بیشتر برای آخرین مراحل آماده کردن شاتل آتلانتیس باقی نمانده و آخرین روزهای ماموریت شاتل دیسکاوری برای این ماموریت و دیگر ماموریت‌های پرواز شاتل بسیار تعیین‌کننده است. سرنشینان شاتل، امروز را به نقل و انتقال تجهیزات ایستگاه فضایی به درون مخزن چندمنظوره لئوناردو می‌گذرانند و فردا آخرین راه‌پیمایی فضایی خود را انجام خواهند داد. در این ماموریت مهم که مدیران پرواز شاتل حاضر شدند به‌خاطرش زمان پرتاب را دو روز به تعویق بیاندازند، فوسیوم و سلرز به آزمایش مهارت‌های تعمیر پوشش حرارتی لبه جلویی بال‌های شاتل خواهند پرداخت

[Renjer Babi]

صبح امروز لیگ نجوم Astronomical League ، با ارسال نامه ای به مسول کمیته برگزاری روز نجوم انجمن نجوم ایران – شاخه اماتوری ، اعلام کرد مجموعه فعالیتهای انجام گرفته در روز نجوم سال 2006 در ایران را شایسته عنوان گسترده ترین و بهترین مراسم برگزار شده و دریافت جایزه اصلی روز نجوم 2006 تشخیص داده شده است.


بدین ترتیب مراسم برگزار شده در روز و هفته جهانی نجوم در ایران که امسال با گستردگی فوق العاده بالایی نسبت به سالهای گذشته در سراسر کشور برگزار شد از سوی برگزار کننده اصلی این مراسم در جهان ، به عنوان بهترین بزرگداشت نجوم و ترویج آن در جهان انتخاب شد.
امسال مجموعه وسیعی از فعالیتهای عمومی و ترویجی نجوم در این روز برگزار شد و با هماهنگیها و پیگیریهای انجام شده دهها مرکز در سراسر ایران با شور و علاقه در این مراسم مشارکت جستند.
اینک جایزه اتحادیه نجوم ،قدردانی است برای همه علاقمندان نجوم در ایران که در هفته نجوم در سال جاری با علاقه و پشتکار فراوان از هر امکاناتی که داشتند بهترین استفاده را کردند تا این دانش را به میان مردم ببرند.
پیش از این و در سال 2004 نیز گروهی از دانش اموزان دبیرستان فرزانگان تهران، جایزه بهترین ایده در برگزاری روز نجوم را از آن خود کرده بودند و بدین ترتیب اینک نام ایران به نام با اعتباری درترویج نجوم بدل شده است.



خبر کامل : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Marichka]

دانشمندان ناسا و کانزاس عقیده دارند که انقراضی عظیم در صدها میلیون سال قبل بر زمین می تواند توسط یک انفجار ستاره ای که انفجار اشعه گاما نامیده می شود , ایجاد شده باشد.

رصد خانه فضایی چابک

دانشمندان مدرک درستی بر دلیل انقراض کهن توسط چنین انفجار عظیمی ندارند.توانایی نظرشان ارائه مدل اتمسفری است دانشمندان محاسبه کردند که تشعشع اشعه کاما از یک انفجار ستاره ای نسبتا نزدیک , در برخورد با زمین برای فقط 10 ثانیه , توانست بیش از نیمی از لایه حفاظتی ازن اتمسفر را تهی سازد.بهبودی آن می توانست حداقل 5 سال زمان ببرد.با آسیب لایه ازن , تشعشع فرا بنفش از خورشید می توانست بیشتر زندگی بر خشکی و بر سطح اقیانوسها و دریاچه ها را نابود سازد و زنجیره غذائی را از هم بگسلد انفجار های اشعه گاما در کهکشان راه شیری ما , حقیقتا نادر هستند, اما دانشمندان تخمین می زنند که حداقل یکی از آنها که احتمالا در پیش از 5 بیلیون سال گذشته به زمین برخورد کرده, رخ
داده است.تصور بر آن است که زندگی بر روی زمین در حداقل 3.5 بیلیون سال گذشته پدیدار شده باشد.این تحقیق توسط یک فرضیه آستروبیولوژی در ناسا پشتیبانی می شود, تحلیلی کامل از "فرضیه انقراض جمعی"است که نخستین بار توسط اعضای تیم علمی در سپتامبر 2003 ارائه شد دکتر آدریان ملوت از بخش فیزیک و اختر شناسی دانشگاه کانزاس در این زمینه اظهار داشت :"وقوع یک انفجار پرتو گاما در حدود 6,000 سال نوری از زمین می توانست اثری مخرب بر حیات داشته باشد."وی افزود:"ما بدرستی نمی دانیم چه زمانی یکی از آن پرتو ها آمدند,اما نسبتا مطمئنیم که آن به زمین رسید و نشانه اش از بین رفت.چه چیز بیش از این شگفت انگیز است که فقط یک انفجار 10 ثانیه ای می تواند موجب سالها ویرانی لایه ازن شود."

دانشمندان اظهار می دارند که انفجاری 10 ثانیه ای از پرتوهای گاما از سوی ستاره ای حجیم در حدود 6,000 سال نوری از زمین می توانست انقراض عمده ای را در صد ها میلیون سال قبل موجب شود.در این تصویر اشعه گاما در برخورد با زمین مشاهده می شود.(اشعه گاما نا مرئی است اما در این تصاویر کامپیوتری بصورت مشخص نمایان است

انفجارهای اشعه گاما , از انفجارهای بسیار قدرتمند شناخته شده اند.اکثرا از کهکشانهای دور بوقوع می پیوندند, و احتمالا در صد بیشتری از انفجارها توسط ستاره هایی با بیشتر از 15 مرتبه حجیم تر از خورشید ما ناشی می شوند.یک انفجار , دو پرتو از اشعه گاما در جهات مخالف یکدیگر گسیل می دارد که با سرعت در فضا پیش می روند توماس دانشجوی دکترا در دانشگاه کانزاس اظهار داشت که یک پرتوی گاما , شاید باعث انقراض 450 میلیون سال قبل باشد که باعث از بین رفتن 60 درصد از تمام بی مهرگان دریایی شد.زندگی بطور وسیعی در دریا محدود شد, اگرچه مدارکی از موجودات اولیه و گیاهان در این دوره زمانی وجود دارد در کار تازه ای , گروه تحقیقاتی , مدلهای کامپیوتری با جزئیات بسیار برای محاسبه اثرات انفجار اشعه گامای نزدیک, بر اتمسفر و اثرات آن بر زندگی بکار بردند توماس به همراه دکتر جکمن , از مرکز فضائی گدارد ناسا , اثر یک انفجار اشعه گاما را بر اتمسفر زمین محاسبه کردند.اشعه گاما , یک فرم از نور با انرژی بالاست, که می تواند ملکولهای نیتروژن (N2) را به اتمهای نیتروژن بشکافد, که آن هم با ملکولهای اکسیژن (O2) به فرم اکسید نیتریک (NO) واکنش می دهد.اکسید نیتریک , ازن (O3) را نابود می سازد و دی اکسید نیتروژن (NO2) را حاصل می دهد.دی اکسید نیتروژن سپس با اتم اکسیژن برای تبدیل به فرم NO وکنش خواهد داد.افزونی NO به این معناست که بیشتر ازن تخریب شده است.مدلهای کامپیونری نمایانگر اینست که بیش از نیمی از لایه ازن در طول هفته ها ویران می ماند و در طول 5 سال , حداقل 10 درصد هنوز آسیب دیده باقی می ماند پس از آن توماس و دانیل هوگان دانشجوی دوره لیسانس , اثر اشعه ماوراء بنفش را بر زمین محاسبه کردند.عمق دریا که حیات مختلفی را جای می دهد باید حفظ شده باشد.سطح دریا مکانی برای زندگی پلانکتونها و دیگر گونه های زیستی است , هر چند زنده نماندند.اما پلانکتونها بنیاد چرخه زندگی دریایی هستند
دکتر بروس لیبرمن , دیرین شناس دانشگاه تگزاس , نظری ارائه کرد که به موجب آن یک انفجار اشعه گاما دقیقا می توانست انقراض عظیمی را 200 میلیون سال قبل از دایناسورها سبب شود.یک دوره یخی متصور است که این انقراض را موجب شده است.اما یک انفجار اشعه گاما می توانست مرگی فوری را در ابتدا و همچنین می توانست تغییر قابل تئجهی بر درجه حرارت سطح زمین داشته باشد توماس اظهار داشت:"یک متغیر شناخته نشده در برآورد انفجارهای اشعه گاما ی موضعی وجود دارد."وی افزود:"انفجارهایی که ما امروزه کشف می کنیم به فاصله بیلیون ها سال قبل زمانی قبل از شکل گیری زمین سرچشمه گرفته اند. در میان بیلیونها ستاره در کهکشان ما , این یک شانس خوب است که توده ای نسبتا نزدیک منفجر شود و اشعه های گاما را بسوی ما گسیل کند."ماموریت چابک Swift با پرتابش در نوامبر 2004 آغاز شد که به تعییت برآورد انفجار تازه ای کمک خواهد کرد





انفجارهای اشعه گاما که از پر قدرتترین انفجارهای شناخته شده در جهان هستند و بیشتر ازکهکشانهای دور و توسط ستارگانی با حجمی بیشتر از 15 برابر خورشید سرچشمه می گیرند.در این عکس برخورد اشعه گاما با جو زمین دیده می شود(پرتو گاما نا مرئی است و در این عکی کامپیوتری به رنگ قرمز دیده می شود)

سلام
ممنونم از اين تاپيك خيلي جذابي كه ايجاد كردين بابك عزيز.
اين مطلب خيلي به نظرم جالب اومد. يعني قبل از دايناسورها و انقراض اونها بعد از عصر يخبندان باز هم يه انقراض سرتاسري در زمين وجود داشته با منشا پرتوي گاما؟ پس تعداد گونه هاي منقرض شده تا حالا بنابر اين فرضيه بايد خيلي بيشتر از چيزي باشه كه تخمين زده ميشه.

بازم ممنون
موفق باشي

[Renjer Babi]

سلام
خواهش می کنم
درسته البته فقط این یه نظریه است حالا باید یه چند سالی روش کار کنن تا به قطعیت برسه.
اگه تا چند سال دیگه من و این تاپیک زنده بودیم شاید مقاله ای درباره به قطعیت رسیدن این خبر اینجا گزاشتم
قربانت
بابک