ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
در دنیای غیرمجازی هم همین هست... اکثر انسان ها رفتارشون رو تغییر میدن تا بیشتر مورد قبول سایرین باشند و هیچ وقت کسی، دقیقا اون چیزی که هست رو نشون نمیده. تظاهر همیشه داره شکل می گیره و طبیعتا دنیای مجازی به خاطر ماهیتش امکانات بیشتری رو ارائه می ده، ولی در ارتباطات رو در رو هم این مسئله وجود داره و این بیشتر یک مسئله فرهنگی و در درجه بعد انسانی است.
مخالفت می شود...برای همه مصداق کل نمی تواند باشد
------>مخالفت می شود...برای همه مصداق کل نمی تواند باشد
این مسئله هم نظر شخصی نیست، تحقیقات روانشناسی در زمینه تاثیر Peer pressure و Social acceptance در رفتارهای افراد بسیار است.
به نظرتون دلیل رو آوردن به این نوع رفتار چیه؟( در کنار بدست آوردن تائید بقیه)
مورد قبول سایرین بودن همیشه درسته؟
بهترین توضیح ها برای این مسئله در حیطه روانشناسی فرگشتی است. انسان موجود اجتماعی است و در دوران فرگشت همیشه حیاتش وابسته به همکاری و مورد قبول بودن گروه بوده. ما از نسل اون انسان هایی هستیم که همیشه به خوبی رفتارشون رو با گروه مچ کردند و در گروه محبوب بودند.
قطعا خیر ، ولی به این سادگی هم نیست.
کلا به این نوع فشارهای اجتماعی به چهار طریق میشه جواب داد:
موافقت - Congruence
اطاعت - Compliance (مانند گروه رفتار کردن ولی در باطن مانند گروه فکر نکردن)
تبدیل - Conversion (یکی شدن با گروه)
غیرهمنوایی - Non-Conformity (جدا شدن از گروه یا تلاش برای تغییر گروه)
به استثنای مورد اول، هیچ کدوم از سه مورد دیگه ایده آل نیست و مورد سوم هم معمولا تلقین اطاعت است. در عمل قضیه بیشتر به اطاعت و غیرهمنوایی ختم میشه و تصمیم صحیح هم در مواقع متفاوت، می تونه فرق کنه. هیچ کدوم از اینها همیشه لزوما صحیح یا غلط نیست. بطور مثال همه میگن انزوا چیز بدی است ولی در خیلی از مواقع بهتر از دو مورد دیگه (اطاعت یا سازمخالف زدن) هست. خیلی از بزرگترین متفکران تاریخ به موقعش به انزوا رو آوردن و این انزوا در خیلی از مواقع باعث شد ذهنیت هاشون بطور محسوس رشد پیدا کنه.
با توجه به مطالبی که گفتین چند شخصیتی بودن می تونه دلیل خیلی از بی سرانجام بودن یا شکست روابط انسان ها باشه؟
به نظر من اگر دو جنبه‌ی ارتباط دو نفره و ارتباط جمعی رو از شبکه‌های اجتماعی در نظر بگیریم بهتر بشه جواب داد ... من تو شبکه‌ای مثل تلگرام میتونم با دوستام و خانوادم بصورت دو نفره چت کنم. یا میتونم در فیسبوک یه پست عمومی منتشر کنم ... بخشی که عمومیه قاعدتا بیشتر متاثر از این رفتا ما خواهد بود ... بخشی که صرفا یه چت یا گفتگوی دو نفرست، به نظر من هرچی فرد مقابلم تو دنیای واقعی منو بیشتر بشناسه، این ارتباط مجازی فاصله‌ی کمتری با نوع واقعی‌ش خواهد داشت. فکر میکنم این منطقی باشه ولی در هر صورت بصورت یک فرضیه هست برای من ... هرچند بازم تو زندگی شخصی خودم میبینم اینو ...
به نظر من اگر ارتباط دو نفری که هیچوقت حضوری همدیگرو ملاقات نکردن مطالعه کنیم هیچ بعید نیست ببینیم طرفین با اختلاف فاحشی شخصیت خودشون رو متفاوت نشون دادن (یا هر کدوم ذهنیتی کاملا نامربوط از طرف روبروشون بدست آوردن). یعنی این اثر فکر کنم دو طرفه باشه. فقط مسئله این نیست که من میخوام خودمو متفاوت نشون بدم... مشکل دیگه اینه که احساسات ما که بصورت body language و حالت های صورت و اینجور چیزها منتقل میشه تو فضای مجازی کاملا داره حذف میشه و انتظار میره اثر خودشو بذاره ...
بله درست می‌فرمائید ... من هم منظورم این نیست که این فقط تو زندگی مجازی نمود داره. منظور اصلی اینه که تو زندگی مجازی این کار راحتتره و درجه‌ی شدیدتری داره. در هر صورت با توجه به اینکه محیط مجازی تفاوت های مهمی با محیط واقعی داره، انتظار هم میره شخصیت‌ها کاملا نمود متفاوت‌تری داشته باشن ...
اخیرا داشتم روی یسری مقاله در حوزه‌ی مدیریت ریسک کار می‌کردم که به این مقاله برخوردم و دیدم مربوط به موضوع این تاپیک هست تقریبا !
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تو مقاله این فرضیه مطرح میشه که گسترش شبکه های اجتماعی باعث میشه کاربران از نظر تصمیمات مالی ریسک پذیرتر بشن!!
نمیدونم درسته یا نه ولی متن کامل مقاله رو ضمیمه میکنم اگر علاقه مند بودید بخونید ...
تحقیق جالبی است و نتایج هم جالب است. از نظر تئوری هم صحیح به نظر می رسه. افراد زمانی که در جمع هستند و این احتمال رو میدن که توسط سایرین در صورت شکست ساپورت بشن (چه مادی و چه احساسی)، ریسک پذیرتر می شوند. این در روابط غیرمجازی صدق می کنه و جالبه که در روابط مجازی هم همینگونه است.
دو تا پرسش که در این تحقیق جواب ندادن (شاید تحقیق های دیگه ای باشه):
1. آیا رسیدن به مرحله ای که اون حس انتظار همدردی/ساپورت در شخص پدید بیاد در روابط مجازی و غیرمجازی به سادگی هم هست؟ یا در روابط مجازی شخص خیلی ساده تر به اون مرحله می رسه؟ یا شاید سخت تر.
2. آیا در صورت شکست در ریسک، سطح رضایت شخص از کیفیت ساپورتی که دریافت می کنه چطور هست؟
در قسمتی از مقاله اشاره میکنه که :
using online social networking should highlight these close relationships, which increases financial risk-taking. This effect should even occur even though such financial support is only perceived and not actually offered. This hypothesis is consistent with risk research (Slovic, Finucane, Peters, & MacGregor, 2004), where people judge risks not only on what they think about it but also on how they feel about it
و در قسمت دیگه ای هم اومده :
In doing so, online social circles help people accrue social capital that can either supplement or even replace offline social networks. The latter can be especially true for online friends who people may not see often in real-life or when the online interactions replace in-person ones
و همچنین :
because of low-cost technology and computer-mediated communication, online social networking sites reduce relationship barriers and encourage self-disclosure that otherwise would be difficult in-person (Tidwell & Walther, 2002). Since online social networking sites are free and easy-to-use, the accrual of social capital via online channels is also quicker than offline ones that often take more time to build (Donath & Boyd, 2004).
نقل قول اولم به نوعی (البته نه کامل و دقیق) پاسخ سوال دومش شما رو سعی داره بده ... یعنی مسئله اصلی به نظر میرسه اینه که ما چه حسی نسبت به پذیرش ریسک بر اساس ارتباطات احتماعی مون داریم ... نه اینکه صرفا این ارتباطات چقدر میتونن در عمل یا از نظر کیفیت به کمک ما بیان! . من البته فکر میکنم به این سوال شما میشه با دقت بیشتری تو یه تحقیق پاسخ داد ... اینجا هم رفرنسی داده شاید این مقاله Slovic, Finucane, Peters, & MacGregor, 2004 اشاره دقیقتری کرده باشه ...
و اما دوتا نقل قول دوم فکر میکنم با دقت بیشتری پاسخ سوال اولتون رو میده ... اول اشاره میکنه این سرمایه اجتماعی که از طریق شبکه های اجتماعی بدست میاد، "مکمل" و "گاها" جایگزین ارتباط آفلاین هست. یعنی هر حدی از ارتباطاتی که ما داریم، وقتی شکل آنلاین هم بهش اضافه میشه اون سرمایه اجتماعی بیشتر از قبل میشه . بعد هم اشاره میکنه بخاطر آسون بودن دسترسی به ارتباط آنلاین، سرعت بیشتری در گسترش این سرمایه های اجتماعی داره ... بنابراین به نظر میرسه معتقدن اون حس در ارتباط آنلاین راحتتر تقویت میشه . برداشت من اینطوره ...
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
نوشته شده توسط Mohammad Hosseyn
جواب بصورت نقل قول
