اشعار امام خمینی

[F l o w e r]

دل خواب
چشم تو و خورشيد جهانتاب كجا؟ ياد رخ دلــــــــدار و دل خواب كجا؟
با اين تن خاكى، ملكوتى نشوى اى دوست تراب و ربّ الاَرباب كجا؟

درِ وصل
اى دوست، ببين حال دل زار مرا ويـن جانِ بلا ديده بيمار مرا
تا كى درِ وصلِ خود به رويم بندى؟ جانا، مپسند ديگر آزار مرا

[M O B I N]

پناه
فریادرس ناله درویش تویی
..............................آرامی بخش این دل ریش تویی
طوفان فزاینده مرا غرق نمود
...............................یادآور راه کشتی خویش، تویی

بردار حجاب!
تا کوس اَنَاالحق بزنی، خودخواهی
...............................در سرّ هویّتش تو ناآگاهی
بَردار حجاب خویشتن از سر راه
...............................با بودن آن، هنوز اندر راهی

[saman_bv]

من شاهد شهر آشنــايم من شـاهـم و عـاشق گدايـم
فرمانده جـمع عاشقــانم فـــرمانـبر يــــار بيـــــوفايــــم
از شهر گذشت نام و ننگم بــــازيــــچـه دور و آشنــــايم
مست از قـدح شراب نابم دور از بـــــرِ يــــــار دلــــربايم
ســازنده دير عاشقـــــانم بـــازنـــــده رنـــد بينــوايـــم
اين نغمه بر آمد از روانـــم از جــان و دل و زبـان و نايم

[F l o w e r]

طفل طريق
اى پيـــرطـــــــــريق، دستگيرى فرما! طفليم در اين طريق پيرى فرما
فرسوده شديم و ره به جايى نرسيد يارا، تو درين راه اميرى فــــرما!

باده اَلَست
هشيارى من بگير و مستم بنما سر مست ز بـــــــاده الستم بنما
بر نيستيم فزون كن، از راه كَرم در ديده خود هر آنچه هستم، بنما

[F l o w e r]

فــــرياد
از درد دلم، بجز تو كى با خبر است؟ يا با من ديوانه كه در بام و در است؟
طغيان درون را به كه بتوانـــم گفت؟ فرياد نهان را به دل كى اثر است؟

چـراغ فطرتـــــ
فاطى كه به قول خويش، اهل نظر است در فلسفه كوششش بسى بيشتر است
باشد كه به خــــــود آيد و بيـــــدار شود دانـــــد كه چـــراغ فطرتش در خطر است

[M O B I N]

جام چشم

تاراج کرد روی گلش، هستی مرا
افزود چشم می‏زده‏اش، مستی مرا
افروخت آتشی به روانم، ز غمزه‏اش
بر باد داد سرکشی و پستی مرا
افشاند زلف خم خم و چین چین خویش را
خم کرد قامت من و تردستی مرا
آن دم که با صراحی می، سوی من دوید
بر کند هستی من و سرمستی مرا

[F l o w e r]

افسوس
افسوس كه عمر در بطالت بگذشت با بارِ گنه، بدونِ طاعت بگذشت
فــــــــــردا كه به صحنه مجازات روم گويند كه هنگام ندامت بگذشت

گمان
افسوس كه ايّام جــــوانى بگذشت حالى نشد و جهان فــانى بگذشت
مطلوب همه جهانْ نهان است، هنوز ديدى همه عمر در گمانى بگذشت؟

[M O B I N]

پرواز جان

گر به سوی کوچه دلدار راهی باز گردد
گر که بخت خفته ام با من دمی همساز گردد
گر نسیم صبحگاهی، ره به کوی دوست یابد
گر دل افسرده با آن سرو قد همراز گردد
گر نی از درد دل عشاق، شرحی باز گوید
گر دل غمدیده با غمخواه هم‏آواز گردد
گر سلیمان بر غم مور ضعیفی رحمت آرد
در بر صاحبدلان والای و سرافراز گردد
در هوایش سر سپارم، در قدومش جان بریزم
گر برویم در گشاید، گر به نازی باز گردد
سایه افکن بر سرم، ای سرو بستانِ نکویی
تا که جانم از جهان، آماده پرواز گردد

[M O B I N]

دریای وصال

مست صهبای تو می‏باشم و اندر هوسم
غرق دریای وصال توام و در طلبم
پرتو نور چو خورشید تو اندر همه جااست
جستجو در حرم و بتکده ؟! اندر عجبم

خراب چشم

به یاد روی تو، بیرون ز آشیانه شدم
خراب چشم تو دیدم، خرابْ خانه شدم
برای دیدن مه طلعتانِ محضر شیخ
نیازمند به تسبیح دانه دانه شدم