نفرین نامه

[sina285]

28.گل بيتا

لالا لالا گل خوشرنگ بيتا
لالايي كن رو بال شعر بابا
لالا كن دخترم رو سينه من
كه شب رد شه دوباره از سر ما
لالايي دختر گلبرگ و شبنم
لالايي شاخه گل‌پوش مريم
لالا كن زير طاق خواب و رؤيا
كه جا وا كرده شب تو كوچه كم كم
لالا لالا كه بارون دل‌نوازه
نسيم خيس كولي يكه‌تازه
كدوم عاشق تو اين خاموش واري
ضيافت رفته سوز و گدازه
لالايي دختر گلبرگ و شبنم
لالايي شاخه گل‌پوش مريم
لالاكن زير طاق خواب و رؤيا
كه جا واكرده شب تو كوچه كم‌كم
ميون سفره هفت‌رنگ نقاش
ميون آينه و شمع و گلاب‌پاش
كنار كوزه سبزينه و آب
به فكر كفتر آتيش به پر باش
كنار سرمه‌دون و تنگ ماهي
ميون آينه‌هاي چشم به راهي
كدوم پروانه مي‌سوزه دروغي
كدوم ستاره مرده اشتباهي
زمين خاموش دريا خواب و گل خيس
نه ماه پيشوني بيداره نه چهل‌گيس
لالا كن خوش‌ترين پايان قصه
كه شب اينجا شب اين قصه‌ها نيست
لالايي دختر گلبرگ و شبنم
لالايي شاخه گل‌پوش مريم
لالاكن زير طاق خواب و رؤيا
كه جا واكرده شب تو كوچه كم‌كم
لالايي دختر گلبرگ و شبنم
لالايي شاخه گل‌پوش مريم
لالاكن زير طاق خواب و رؤيا

[sina285]

29.هم غصه

بيا لب واكنيم هم غصه ي من

بيا بيدار كنيم خوابيده ها رو

بيا آشتي بديم با قصه هامون

تمام دستاي از هم جدا رو

بيا گلخونه كن ويرونه ها رو

كه قمري جاي زاغا رو بگيره

نمي خوام گلدون مادربزرگم

رو طاقچه از بوي غربت بميره

قفلاي خوني صندوقچه ي ما

هزارون ساله گم كرده كليده

بيا با قلبامون رستم بسازيم

كه اون كه دشمنه ، ديو سفيده

بيا قفل و كليد رو مهربون كن

كه سخته سوت و كور خونه هامون

بيا با دستاي هم پل ببنديم

كه رد شه قاصد از رودخونه هامون

اگه شب مثل زندون تنگ و تاره

كليد صبحمون تو دستاي ماست

اگه امشب ، شب مرگ ستاره ست

چراغ راهمون خورشيد فرداست

[sina285]

30.علي كنكوري

با چشای بی فروغ
میون راست و دروغ
خودمو گم می کنم
توی این شهر شلوغ

پچ پچ آدمکا
بس که تو هم می دوه
دیگه فریاد منو
سایه مم نمی شنو

صدای زنجیر تو گوشم می خونه
تو داری از قافله دور می مونی
سرتو خم کن که درا وا می شن
تا بگی نه پشت کنکور می مونی

من می خوام مثل همه
ساده زندگی کنم
چادر موندنمو
هر جا خواستم بزنم

تواین دریا نمی خوام
نهنگ کوری باشم
پشت این درهای قفل
علی کنکوری باشم

صدای زنجیر تو گوشم می خونه
تو داری از قافله دور می مونی
سرتو خم کن که درا وا می شن
تا بگی نه پشت کنکور می مونی

[sina285]

31.دو مسافر

دو مسافر بر در
دو رها تر در باد
از غزل افتاده
فرصتی بی فریاد
چشم ام این ناب ترین
لحظه را می بوسد
زن به من می گوید
باش تا نان بپزد
من به زن می خندم
زن به من می خندد
بی نفس بی سایه
بی صدا می سوزد
زن به شب می ماند
شب به آوازی دور
غزلی از شبنم
رختی از پوست نور

زن مرا می بوید - این تویی آری تو
خواب و بیداری تو - این تویی باز از نو
زن به من می گوید - باش تا می به رسد
من به زن می گویم - وای اگر وقت گل نی برسد

زن به من می گوید
غیبت سردی بود
خاک بی عشق باغ خاک ولگردی بود
زن مرا می رقصد
زن مرا می پرسد
زن مرا می خواند
زن مرا می فهمد
دست زن زیبا نیست
دست زن نایاب است
دست زن می روید
شب شب مهتاب است
من به زن می گویم
خانه ات یادم هست
وقت خوب گریه
شانه ات یادم هست

زن مرا می بوید
این تویی آری تو
خواب و بیداری تو
این تو یی باز از نو
زن به من می گوید
باش تا می برسد
من به زن می گویم
وای اگر وقت گل نی برسد

[sina285]

32.امان از

امان از راه بی عابر
امان از شهر بی شاعر
امان از روز بی روزن
امان از این همه ره رهزن

امان از باد بی باده
امان از سرو افتاده
امان از تیغ بی دردان
به جای بوسه بر گردن

امان از سایه ی بی سر
بر این درگاه درد آور
امان از ناتمام تو
امان از ناتمام من

امان از شعله ی آخر
هجوم باد و خاکستر
که از پروانه ی پر پر
اجاق شب نشد روشن

امان از روز بی دریا
امان از شام مرگ آور
امان از جای صد دشنه
میان چین پیراهن

ببار ای خوب دیروزی
بر این بازار خود سوزی
که این غمخانه ی بی می
ندارد آب مرد افکن

برقصانم غزلبانو
بچرخانم غزلبانو
میان گفتن و خفتن
میان ماندن و رفتن

[sina285]

33.دوباره ميسازمت اي وطن

وباره ميسازمت وطن
اگر چه با خشت جان خويش
ستون به سقف تو ميزنم
اگر چه با استخوان خويش
دوباره ميگويم از تو گل
به ميل نسل جوان تو
دوباره ميشويم از تو خون
به سيل اشک روان خويش
اگر چه صد ساله مرده ام
بگور خود خواهم ايستاد
که برکنم قلب اهرمن
به نعره آنچنان خويش
اگر چه پيرم ولی هنوز
مجال تعليم اگر بود
جوانی آغاز ميکنم
کنار نوباوگان خويش

[sina285]

34.پرنده ي مهاجر

ي پرنده مهاجر، اي پر از شهوت رفتن
فاصله قد يه دنياست، بين دنياي تو با من
تو رفيق شاپرك ها، من تو فكر گلمونم
تو پي عطر گل سرخ، من حريص بوي نونم
دنياي تو بي نهايت همه جاش مهموني نور
دنياي من يه كف دست روي سقف سرد يك گور
من دارم تو آدمك ها مي ميرم، تو برام از پريا قصه ميگي
من توي پيله وحشت مي پوسم، برام از خنده چرا قصه ميگي
كوچه پس كوچه خاكي، در و ديوار شكسته
آدماي روستايي، با پاهاي پينه بسته
پيش تو يه عكس تازه است واسه آلبوم قديمي
يا شنيدن يه قصه است از يه عاشق قديمي
براي من زندگي اينه، پر وسوسه پر غم
يا مثل نفس كشيدن ، پر لذت دمادم
اي پرنده مهاجر، اي همه شوق پريدن
خستگي يه كوله باره، روي رخوت تن من
مثل يك پلنگ زخمي پر وحشته نگاهم
مي ميرم اما هنوزم دنبال يه جون پناهم
نبايد مثل يه سايه، زير پاها زنده باشيم
مثل چتر خورشيد بايد روي برج دنيا واشيم

[sina285]

35.نازنين

ي نازنين اي نازنين در آينه ما را ببين
از شرم اين صد چهره ها در آينه افتاده چين
از تندباد حادثه گفتي كه جان در برده ايم
اما چه جان در بردني ديريست كه در خود مرده ايم
اي نازنين اي نازنين در آينه ما را ببين
از شرم اين صد چهره ها در آينه افتاده چين
اينجا بجز درد و دروغ هم خانه اي با ما نبود
در غربت من مثل من هرگز كسي تنها نبود
عشق و شعور و اعتقاد كالاي بازار كساد
سوداگران در شكل دوست بر نارفيقان شرم باد
هجرت سرابي بود و بس خوابي كه تعبيري نداشت
هر كس كه روزي يار بود اينجا مرا تنها گذاشت
اينجا مرا تنها گذاشت
اي نازنين اي نازنين در آينه ما را ببين
از شرم اين صد چهره ها در آينه افتاده چين
من با تو گريه كرده ام در سوگ همراهان خويش
آنان كه عاشق مانده اند در خانه بر پيمان خويش
اي مثل من در خود اسير ليلاي من با من بمير
تنها به يمن مرگ ما اين قصه مي ماند به جا
هجرت سرابي بود و بس خوابي كه تعبيري نداشت
هر كس كه روزي يار بود اينجا مرا تنها گذاشت
اينجا مرا تنها گذاشت
اي نازنين اي نازنين در آينه ما را ببين
از شرم اين صد چهره ها در آينه افتاده چين
اي مثل من در خود اسير ليلاي من با من بمير
تنها به يمن مرگ ما اين قصه مي ماند به جا
اي نازنين اي نازنين در آينه ما را ببين
از شرم اين صد چهره ها در آينه افتاده چين

[sina285]

36.يادم رفت

یادم رفت
بهت بگم که لاله ی ناز منی
یادم رفت
تو عاشقی ، تو اوج پرواز منی
این دلِ سرسپرده ام ، لایق عشق تو نبود
آنچه تو را نگفتمت ، ای کاش یادم بود
ای کاش یادم بود

یادم رفت
نظر کنم به گریه و زار دلم
یادم رفت
گذر کنی از کوچه بازارِ دلم
لادنِ دل شکسته ام ، غنچه ی آزرده ی من
برگرد که ترک عادتم ، بر تن من کرد کفن
ای ثمر سرود من ، ای تو همه وجود من
با تو بیا مرا ببخش ، یادم رفت
یادم رفت

ای ثمر سرود من ، ای همه تاروپود من
بار دگر مرا ببخش ، یادم رفت
یادم رفت ، یادم رفت
یادم رفت

*****

من در این خانه چو بیگانه غریبم
به خدا گمراهم و پاک ، در فربیم
یادم رفت بپرسمت از حال و احوال دلم
یادم رفت نظر کنم ، به غصّه و حال دلم
ای تو همه توانِ من ، توانِ بی نشانِ من
بار دگر مرا ببخش ، یادم رفت
یادم رفت ، یادم رفت
یادم رفت ، یادم رفت
یادم رفت

[sina285]

37.رهايي

کفتر کشته پروندن نداره
رو خاک و خونا کشوندن نداره
کفتر کشته پروندن نداره
کتاب کهنه که خوندن نداره
داره از تنهایی گریم میگیره
توی این شهر دیگه موندن نداره
داره از تنهایی گریم میگیره
توی این شهر دیگه موندن نداره
کی میشه که من و تو ما بشیم و رها بشیم؟
کی میشه که من و تو ما بشیم و رها بشیم؟
مرغ پر بسته که کشتن نداره
وقتی کشتی دیگه گفتن نداره
از یه دریچه تاریک و سیاه
پای پیر و خسته دیدن نداره
اگه تو باغچه فقط یه گل باشه
گل اون باغچه که چیدن نداره
هر درختی که یه روزی پیر میشه
اونو از ریشه سوزوندن نداره
کی میشه که من و تو ما بشیم و رها بشیم؟
کی میشه که من و تو ما بشیم و رها بشیم؟
فصل مردن واسه من کی میرسه؟ وقت پرواز من از این قفسه
از من در به در اینجا چی میخواید
بگیرید اگر چه مست از نفسه
بوی گلپر مثال اطلسی نیست
حرفای من مثل حرف کسی نیست
شعر من حرف قشنگ رفتنه
حرف حرف تا دنیا دنیاست گفتنه
کی میشه که من و تو ما بشیم و رها بشیم؟
کی میشه که من و تو ما بشیم و رها بشیم؟