الهى نامه استاد حسن زاده آملى

[bidastar]

الهى در شگفتم از آنكه كوه را مى شكافد تا بمعدن جواهر دست يابد و خويش را نميكاود تا بمخزن حقائق برسد.

الهى هر نقمت و زحمت بر حسن آيد نعمت و رحمت است و همه تلخيها در كامش شيرين تر از عسل است و هر دشوارى براى او آسان است جز اينكه گرفتار احمق شود بعزت و سلطانت در چنگ احمق گرفتارش مكن.

الهى حسن را شير و پلنگ بدرد و با احمق بسر نبرد.

الهى روى زمينت باغ وحش شد خرم آنكه از وحشيان برست.

الهى شكرت كه بنده آزادم.

الهى نمى گويم كه ظالم نيستم ولى شكر كه از عمال ظلمه نشدم.

الهى سيلى سرازير شد تا قطره اى نصيب حسن گرديد.

الهى شكرت كه اين كودك را در سايه اقبال بزرگان واسطه فيض گردانيدى.

الهى گرچه علم رسمى سر بسير قيل و قال است باز شكر كه علم و كتاب حجابم شدند نه سنگ و گل و درهم و دينار.

الهى بحرمت سر و سامان گرفته گانت اين بى سر و پا را آواره ات كن.

الهى شكرت كه از دوستان دشمنانت و از دشمنان دوستانت نيستم.

[bidastar]

الهى شكرت كه دوستانت را دوست دارم و دشمنانت را دشمن.

الهى نمى گويم كه از دوستانم ولى شكر كه از دشمنان نيستم.

الهى شكرت كه بديدار حسن جمالت عاشقم و بگفتار ذكر جميلت شايق.

الهى ما هر چه كنيم كم است و تو هر چه دهى بسيار يا من يعطى الكثير بالقليل.

الهى شكرت كه صاحب منصب بى زوالم.

الهى سگ گله و حائط و صيد، حرمت امانت را داشته باشند و حسن ظلوم و جهول با امانت تو خيانت كند.

الهى كتابدار و كتابخوان و كتابدان بسيارند خنك آنكه خود كتاب است و كتاب آر.

الهى خدا خدا گفتن مجازى ما كه اينهمه بركت دارد اگر بحقيقت گوييم چون خواهد بود.

الهى واى بر حسن كه اگر به پايه اى بى باك شود تا بذات پاك و نامهاى گرامى و نامه سترگ و فرستادگان بزرگ و دوستان ستوده ات سوگند ياد كند.

الهى دهن حسن به عطر ذكر تو معطر است حيف است كه بوى بد گيرد.

الهى شمس اگر چه سلطان كواكب و نير اعظم و شمسيه عقد فلك و كوكب قلب و تسخير و ذهب و ملك و سراج وهاج جهان افروز است، ولى حسن نجم با قمر است كه سائر الليل و شمع بزم خلوت نشينان و مصباح شب زنده داران است كه عاشق سوخته را چراغى نيم افروخته بايد تا رازش آشكار نگردد و رسواى هر ديار نشود، ماه است كه چون سالك دل آگاه در تحول و اطوار است:گاه چون رخ زعفرانيش هلال است و گاه چون سالك مجذوب بدرمنير و گاه چون مجذوب سالك در محاق، گاه از شرم سوزد و گاه از شوق فروزد.

الهى دنى تر از دنيا نديدم كه همواره همنشين دو نان است.

الهى خردمندان خطاب ادخلى فى عبادى آرزو كنند و اين بيخرد گويد يا ليت بينى و بينهم امدا بعيدا كه نعمت عظيم الشان انسانى را كفران كرده ام و از رويشان شرمسارم.

الهى دردمند ننالد چه كند.درمان ده تا بيشتر بنالم.

الهى چهل و سه سال از من بگذشت نميدانم چهل و سه آن عمر كرده ام يا نه.

الهى بنده را با كاش چه كار و ازليت و لعل چه حاصل.

الهى راه تو، به بزرگى تو دشوار است و شگفتا كه اين مور لنگ را آرزوى ديدار است.

الهى از گناه اين و آن رنج مى برم كه از چون تويى روى گردانيدند.

الهى از دردم خرسندم كه درمانش تويى.

الهى شيدايى جانان را با حور و غلمان چه كار.

الهى شكرت كه تاكنون خواننده بودم و اينك گوينده.

[bidastar]

الهى اين بى تميز با اينكه عمرى در نحو و صرف صرف كرده است هنوز تميز بين منادى و منادى و مشتق و مشتق منه را نگذاشته است.

الهى ادراك حرمان مى كنم شكرت كه بدردم رسيدم كه طبيب طالب دردمند است.

الهى عمرى اهل شهرى را بسوى تو خواندم كه اگر خودم عامل يك صدهزارم آنچه گفتمى بودمى از ملك برتر شدمى ولى يا من اظهر الجميل و ستر القبيح يك شهر به حسن حسن ظن دارند و حسن به تو ويرا در رستاخيز رسوا مكن و از چشم آنان دورش بدار كه از روى همه شان شرمسار است.

الهى در شگفتم از اين گله گله اشباه الناس و رمه رمه آدمى پيكر كه يكى نميگويد من كيستم.

الهى حسن زاده چگونه دعوى بى گناهى كند كه آدم و حوازاده است نه ملك و چگونه از آمرزش تو نااميد باشد كه ربنا ظلمنا گواست نه بما اغويتنى.

الهى هر چه راز بود به پيغمبرت گفتى و آن ستوده بر ما ننهفت در يافتن آنها ما را درياب.

الهى عابد دون معبود است و امام اشرف از ماموم، آدم مسجود ملائكه است اين شيطان پرستان پست تر از ابليس اند.

الهى رسولت فرموده شر العمى عمى القلب و چه نيكو فرمود كه كور چشم سر از مشاهده خلق محروم است و كور چشم دل از رؤيت حق، حسن را چشم سر بينا داده اى چشم دل بينا نيز ده تا خلق بين حق بين شود.

الهى اسمم را حسن كردى كه الاسماء تنزل من السماء، خلقم را حسن كردى كه تبارك الله احسن الخالقين، خلقم را هم حسن گردان كه يبدل الله سياتهم حسنات.

[bidastar]

الهى روزگارى تو را به آواز بلند ميخواندم، اكنون از آن استغفار مى كنم كه اذنادى ربه نداء خفيا.

الهى ساليانى به خواندن اشارات و اسفار و شفا و فصوص دل خوش بودم و اكنون بگفتن آنها عاقبت حسن را حسن گردان.

الهى كدام بيشرمى از اين بيشتر كه بنده در حضور مولايش بى ادبى كند.

الهى محاسن حسن به بياض مائل شد، وجه قلبش را نورانى كن كه از يوم تبيض وجوه و تسود وجوه انديشه دارد.

الهى چه شگفتى از اين بيشتر كه ماء مهين خوانا و نويسا شود و سلاله طين گويا و شنوا.

الهى اينهمه خواب و بيداريم رب ارجعون گفتن بود و از جناب شما پذيرفتن، ديگر به چه رو رب ارجعون گويم كه انا اليه راجعون گويم.

الهى هراس حسن از خويش بيش از اهرمن است كه اين دشمن بيگانه است و آن آشنا و همخانه.

الهى نعمتهايى كه به حسن داده اى تا قيامت نه تواند احصا كند و نه تواند از عهده شكر يكى از آنها برآيد.

الهى آنچه به حسن داده اى همه از تفضل آن ولى نعم بود و گرنه اين منعم چه كارى كرده است تا بموجب آن استحقاق ثوابى را داشته باشد باز هم چشم توقع به تفضل آنجناب دارد كه دست ديگر نميشناسد.

الهى يكى بئر حفر مى كند و قضا را به كنز ميرسد، حسن ضرب يضرب صرف ميكرد و به كنت كنزا دست يافت.

الهى درباره انبيايت فرمودى: و جعلنا لكل نبى عدوا شياطين الجن و الانس، حسن پرتوقع ميخواهد كه نشانه تيرهاى شياطين زمانه نشود.

[bidastar]

الهى حسن كه منزلى طى نكرده و بمقامى نائل نشده اينهمه از اشباه الناس اشمئزاز دارد كسانى كه منازلى سير كرده اند و بمقاماتى رسيده اند از حسن چه قدر بيزارى ميجويند.

الهى اينحرفها را كى به من ياد ميدهد و از كجا نازل ميشود.

الهى حسن روزگارى نگذرانيد بلكه روزگار بر او گذشت.

الهى شكرت كه از شرق تا غرب عالم به حسن خدمت مى كنند.

الهى در شگفتم از كسيكه گويد به فلانى مرگ ناگهانى رسيد.

الهى تاكنون بزحمتم از بيرون ميطلبيدم و اينك برحمتت از درون ميجويم.

الهى شكرت كه در كسوتيم كه اهل معصيت از آن شرم دارند.

الهى اين بنده از روى خود شرمنده است چگونه از پروردگارش شرمسار نباشد.

الهى چگونه شكر اين نعمت گذارم كه اجازه ام داده اى تا نام نيكوى تو را بزبان آورم و در پيشگاهت با تو گفتگو كنم و نامه ات را بگشايم و بخوانم و گرنه اين التراب و رب الارباب.

الهى چون از تو پرسم دانايان كليد سرگردانيم دهند كه در دل است، خود دل در كجاست.

الهى چگونه حسن از عهد شكر جودت برآيد كه دار غير متناهى وجودت را به او بخشيدى.

الهى شكرت كه ديدگان بينايم دادى كه پرتو جمال دل آرايت را در مرائى و مجالى اسماء حسنا و صفات عليايت تماشا مى كنم و از آن لذتى ميبرم كه خود دانى.

[bidastar]

الهى در پگاهى تنى چند را بر خاكدانى گرد آمده ديدم كه يكى با تيغه آهنى و ديگرى با تركه چوبى آن مزبله را با چه حرص و ولعى ميكاويدند تا باشد كه پاره پارچه اى يا چرمى يا كهنه ديگرى بدست آرند، حسن چگونه از عهده شكرت برآيد كه شب و روز كتاب تو را و كتابهاى اوليايت را ورق ميزند و دل آنها را مى كاود و از معانى آنها كه نسيم بهشتند دماغ جانش معطر مى گردد، بار خدايا اگر آن خاكدانيها بدان كار نباشند حسن پاك دان بدينكار نتواند بود پاداش نيك شان ده كه بر بنده حق دارند.

الهى شكرت كه همه كواكب و ايام را براى حسن سعد گردانيدى.

الهى جمعى از تو ترسند و خلقى از مرگ و حسن از خود.

الهى از كتابها پاسخ پرسش خواستن و حل مشكل طلبيدن عيال سفره ديگران بودن است يا غنى و يا مغنى يا ملى و يا معطى تا كى جيره خوار اين و آن باشم و در كنار خوان آنان نشينم.

الهى يكى نان دارد و دندان ندارد و يكى جان دارد و جانان ندارد شكرت كه حسن هم اين دارد و هم آن دارد.

الهى ايام اواخر رجب يكهزار و سيصد و نود و يك برايم چون نيمه آن روز استفتاح بود كه بتدريس اسفار افتتاح كرديم بار خدايا چگونه شكرت كنم كه هر روز در وصف اسماء حسنى و صفات عليا، و اطوار جلوه هاى جانفزاى تو سرگرم و دل خوشم.

[bidastar]

الهى خوشا آنكه چون عين ثور چشيم بينا دارد و مانند قلب اسد و عقرب دلى آتشين و روشن و مثل جوزا در راه تو ميان خت بربسته است.

الهى حسن غبطه حال عقرب ميخورد كه عقرب كجا و حسن كجا آن رو بمشرق دارد و اين مغربى است، آنرا قلب روشن است و اين را ظلمانى، آن تاج بر سر پيش چشمش ترازوى داد است و اين بيدادگر طغيان در ميزان كرده است، آن سير آسمانها مى كند و اين زمين را نپيموده است، آن شب و روز بيدار است و اين در خواب، آن بصراط مستقيم است و اين كجرفتار منحرف، آن هشيار براى دفع عدو سلاح تير و كمان و نيش از پشت دارد و اين غافل بى سلاح در كمند ديواندر و چه خوش گفته اند كه كونوا عقارب اسلحتها فى اذنابها فان الشيطان لن يراوغ الانسان الا من ورائه، لا جرم آن نيكبخت از هفت آسمان برتر شد و اين تيره بخت هنوز خاك نشين است.

الهى شكرت كه بناز و نعمت پرورده نشدم و گرنه از كجا حسن ميشدم.

الهى اگر حسن مال مى يافت و حال نمى يافت از حسرت چه مى كرد.

الهى چونست كه اندوه تو مايه دل شادى است و بندگى تو برات آزادى.

الهى شكرت كه روزنه اى از عوالم ملكوت را برويم گشودى رب زدنى علما، رب زدنى فيك تحيرا، رب انعمت فزد.

الهى در اين شب دوشنبه بيستم شهر رسول الله يكهزار و سيصد و نود و يك از استغفارهايم و از عبادتهايم جملگى استغفار مى كنم يا تواب و يا غفور و يا رحيم يا من يحب التوابين توبه ام را بپذير.

الهى من خودم را نشناختم تا تو را بشناسم.

الهى حسن از حال مار غبطه ميخورد كه چون پير شود چهل روز گرسنه بماند و تحمل رنج گرسنگى كند سپس بزمين فرو رود و چون بيرون آيد پوست افكنده و جوان شده باشد كه كلمه و روح ممسوح تو مسيح عليه السلام به حواريون فرمود كونوا كالحية، مار پير از پوست بدر آيد و جوان شود جوانى حسن بگذشت و آثار پيرى در او نمودار شد و هنوز در حجابها گرفتار است.

الهى تاكنون مى گفتم جهانرا براى ما آفريدى اكنون فهميدم كه خودت هم براى مايى.

الهى ادراك مفاهيم اسماء كه بدين پايه لذت بخش است ادراك حقائق آنها چون خواهد بود.

الهى حسن كه بدين اندازه حسن است حسن آفرين چون باشد فتبارك الله احسن الخالقين

[bidastar]

الهى اگر حسن از تو جز تو خواهد فرق ميان او و بت پرست چيست.

الهى از گفتن نفى و اثبات شرم دارم كه اثباتيم، لا اله الا الله را ديگران بگويند و الله را حسن.

الهى شكرت كه دل بيدردم را بدرد آوردى.

الهى شكرت كه اولم را بآخر ماول كردى و آخرم را باول مبدل.

الهى شركت كه تا خودم را شناختم تن خسته و دل شكسته دارم.

الهى تاكنون مى گفتم داراتر از من كيست كه تو داراى منى از آن گفتار پوزش خواهم كه اينك 13 شهر رمضان 1391 گويم داراتر از من كيست كه تو دارايى منى.

الهى داراتر از من كيست كه تو دارايى منى.

الهى ما هنوز حرفهاى اينجهانى را نفهميديم تا توقع آنجهانى را داشته باشيم.

الهى چه فكرهايى ميكردم و بدنبال اين و آن ميرفتم و اين در و آن در ميزدم و موفق نميشدم و خدا خدا ميكردم كه چرا موفق نميشوم، بار خدايا شكرت كه جوابم را ندادى و چه نكو شد كه نشد و گرنه حسن نميشدم، تسليم توام حكم آنچه تو فرمايى لطف آنچه تو انديشى.

الهى ندانسته از تو قرار ميخواستم اينك دانسته از تو بى قرارى مى خواهم كه مظهر يا من كل يوم هو فى شانم.

الهى خوش آن منعم كه مظهر هو يطعم و لا يطعم است.

[bidastar]

الهى گوينده اى گفت كل من فى الوجود يطلب صيدا انما الاختلاف فى الشبكات تو خود گواهى كه بدترين شبكه شبكه صيد من است از شر آن بتو پناه مى برم كه جز تو پناهى نيست.

الهى توفيقم ده كه يكبار استغفر الله و اتوب اليه بگويم كه هنوز از گفتن آن شرم دارم.

الهى تاكنون خودم را بر منبر گوينده مى پنداشتم و حضار را مستمع ولى اكنون مى بينم كه گوينده تويى و من و مستمع هر دو مستمعيم.

الهى شاه بخيال شاد است و حسن بعقل.

الهى تا بحال ميگفتم لا تاخذه سنة و لا نوم الآن مى بينم مرا هم لا تاخذنى سنة و لا نوم.

الهى وقتى حسن چشم باز كرد كه دست و پا بسته است.

الهى شكرت كه دوستانم عاقلند و دشمنانم احمق.

الهى شكرت كه به حسن دختر دادى و پسر دادى و از هر يك چيزها به وى خبر دادى.

الهى تا بحال مى پنداشتم معرفت نفس مرقاة معرفت تواست شكرت كه مرقاة را اسقاط كردى و بسر اشارت نبى و وصى من عرف نفسه فقد عرفه ربه، اعلمكم بنفسه اعلمكم بربه آشنا فرمودى.

الهى شكرت كه به هر سو رو ميكنم كريمه فانيما تولوا فتم وجه الله برايم تجلى ميكند.

الهى شكرت كه دنيايم آخرتم شد.

الهى شكرت كه از ظرف لغو زمانم بدر بردى و در ظرف فوق آن مستقرم كردى.

الهى خوشا بحال كسانى كه هميشه محرمند كه ايشان محرم تواند.

الهى وقتى بيدار شدم كه هنگام خوابيدن است.

[bidastar]

الهى الحمد لله كه در اينحال به از اين چه گويم و چه كنم.

الهى چه كنم كه تاكنون از بيرون مى جستمت و درونى بودى و اكنون از درون ميجويمت و بيرونى شدى.

الهى جز تو از انسان بزرگتر كيست و در پيشگاهت از من كوچكتر كيست.

الهى شكرت كه پيشه ام گازرى و مامايى است.

الهى روى زمينت حيوانستان شد حسن را بآسمان انسانستانت انس ده.

الهى اين چه وادى است كه تا بخواهم سر مويى نزديك شوم فرسنگها دور ميشوم.

الهى خاطر ما را از خطور خطيئه نگهدار.

الهى بحق آنانى كه از ديده مردم غائبند اين غائب را در حضور بميران.

الهى دل خوشم كه شاخه اى از شجره طوبايم.

الهى ساعد علويم ده تا ابراهيم سان بت نفس را بشكنم و نفثم را نفس رحمانى گردان تا عيسى آسا در دمم.

الهى خوشا آنانكه در فلوات عشق تو هائمند و از خود بدر شدند و بتو قائمند.

الهى اين گدايان جان براى جماد مى دهند، حسن جان براى حيوة ندهد.

الهى همه در شهر الله عبادت مى كنند و حسن تجارت سر بسر خسارت.

الهى حسن بقدر سم الخياط يك روزنه به حسن مطلق راه يافت اينهمه لذت و ابتهاج دارد آنانكه برايشان هزار باب و از هربابى هزار باب ديگر گشوده شد چون خواهند بود و تو خود چونى.