مشاعره سنتی

[ask_bl]

درویشی و عاشقی به هم سلطانیست .:.:. گنجست غم عشق ولی پنهانیست

ویران کردم بدست خود خـــــــــــــانهٔ دل .:.:. چون دانستم که گنج در ویرانیســـت

مولانا

[''EHSAN'']

تا بپیوندد به دریا کوه را تنها گذاشت
رود رفت اما مسیر رفتنش را جا گذاشت
هیچ وصلی بی جدایی نیست این را گفت و رود
دیده گلگون کرد و سر بر دامن صحرا گذاشت

فاضل نظری

[vafa1353]

تاب بنفشه میدهد طره مشک سای تو
پرده غنچه میدرد خنده دلگشای تو
ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق میکند شب همه شب دعای تو (حافظ)

[mahpesar]

وای ازین دل که نی هرگز بکامم //
وای ازین دل که آزارد مدامم


وای ازین دل که چون مرغان وحـشی//
نچـیده دانـه انـدازد بـدامم


باباطاهر

[Mr.Lover]

‫من از تو جدا نبوده ام تا بودم‬ / ‫اينست دليل طالع مسعودم‬
‫در ذات تو ناپديدم ار معدومم‬ / ‫وز نـور تو ظاهرم اگر موجودم‬

ابوسعید ابوالخیر

[mahpesar]

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب

جان و دل و جام و جامه پر درد شراب


فارغ ز امـیـد رحـمت و بـیــم عذاب

آزاد ز خـاک و باد و از آتـش و آب

خـیـــــام

[tirdad_60]

بيا اي زيرك و بر گول مي خند * بيا اي راه دان بر غول مي خند
..........................
چو در سلطان بي علت رسيدي * هلا بر علت و معلول مي خند
..........................
اگر بر نفس نحسي ديو شد چير * برو بر خاذل و مخذول مي خند
..........................
چو مرده مرده اي را كرد معزول * تو خوش بر عازل و معزول مي خند

مولانا

[mahpesar]

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس// زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

گشـته‌ام در جـهــان و آخـــر کـار // دلـبــری بــرگزیــده‌ام که مـپرس

آن چــنان در هـوای خــاک درش //مــی‌رود آب دیـــده‌ام که مـپرس


حـافــظ

[m.b.h.a]

با درود فرآوان ..
ساقی گل و سبزه بس تربناک شده ست
دریاب که هفته دگر خاک شده ست
می نوش و گلی بچین که تا درنگری
گل خاک شده ست و سبزه خاشاک شده ست

[alireza fatemi]

  محتوای مخفی: حیفم اومد کاملش رو نخونید 

اي همه گل هاي از سرما کبود
خنده هاتان را که از لبها ربود؟

مهر هرگز اينچنين غمگين نتافت
باغ هرگز اينچنين تنها نبود

تاج هاي نازتان بر سر شکست
باد وحشي چنگ زد در سينه تان

صبح مي خندد خود آرايي کنيد
اشکهاي يخ زده آيينه تان

رنگ عطر آويزتان بر باد رفت
عطر رنگ آميزتان نابود شد

زندگي در لاي رگ هاتان فسرد
آتش رخساره هاتان دود شد!

روزگاري شام غمگين خزان
خوشتر از صبح بهارم مي نمود

اين زمان حال شما حال من است
اي همه گلهاي از سرما کبود!

روزگاري چشم پوشيدم ز خواب
تا بخوانم قصه مهتاب را

اين زمان دور از ملامت هاي ماه
چشم مي بندم که جويم خواب را!

روزگاري يک تبسم يک نگاه
خوشتر از گرماي صد آغوش بود

اين زمان بر هر که دل بستم دريغ
آتش آغوش او خاموش بود

روزگاري هستيم را مي نواخت
آفتاب عشق شور انگيز من

اين زمان خاموش و خالي مانده است
سينه از آرزو لبريز من

تاج عشقم عاقبت بر سر شکست
خنده ام را اشک غم از لب ربود

زندگي در لاي رگهايم فسرد
اي همه گلهاي از سرما کبود...!

فريدون مشيري