تبریک تبریک تبریک!
چند روز اخیر سرم خیلی شلوغ بود و اصلا فرصت نکردم به انجمن بیام یا مورد خاصی رو تدارک ببینم، اینکه با تاخیر راجع به بازی دیشب میگم:
از قبل از بازی شروع کنیم. رئالی های سرشناسی که در استادیوم حضور داشتند و مهمان ویژه بودند: رائول، هیرو، گنتو، آماناچیو، هلگرا، سولاری، مورینتس، گوتی، کاماچو، میاتوویچ، کایخون، هیگواین، اوزیل، فیگو، کاناوارو
از با هم بودنی که قبل از بازی شکل گرفته بود و عکس های دسته جمعی که بین اسطوره های سابق باشگاه گرفته شد:
(سه نفر سمت چپ در سه فینال اخیر رئال گلزنی کردند و دو نفر دیگه سابقه کاپیتانی در فینال رو دارند)
مجموع تعداد قهرمانی های افرادی که توی عکس پایین هستند از مسائل حل نشده هست
راهنمایی: گنتو با 6 قهرمانی هم در تصویر حضور داره.
تا با هم بودنی که قبل از شروع در زمین بود با انرژی که راموس به هم تیمی هاش می داد.
اون لحظه فکرش رو می کرد همچین گلی رو به ثمر برسونه؟
تقریبا میشه گفت هواداران رئال در یک سمت بودند و هواداران عمده تیم های دیگه یک سمت دیگه.
با محرومیت آلونسو، استفاده از خدیرا واقعا دور از انتظار بود، اما جواب قطعی به این سوالمون رو داد که کارلو هنوز به ایارا اعتماد کافی رو نداره. خدیرایی که مشخص بود هنوز با شرایط ایده آل فاصله داره، همین طور رونالدو که در 10 بازی اخیر تیم در رقابت های مختلف، فقط در دو بازی 90 دقیقه بازی کرده بود، اونهم رونالدویی که به ندرت یک دقیقه از فصل رو از دست میده. این عدم آمادگی کافی در تصمیم کارلو به استفاده از رونالدو بیشتر در مرکز و در جایی نزدیک به یک مهاجم کاملا مشهود بود، ما در طول 90 دقیقه تقریبا حرکت پا به توپ یا حرکت لب خطی رو از رونالدو ندیدیم که کاملا گواه بر همین تصمیم هست. بنزما هم میشه گفت تقریبا شرایط مشابهی داشت. اما بر خلاف بقیه جایگزین دیگه یعنی حضور واران به جای پپه مصدوم، همیشه مطمئن و تقریبا بدون نقص کار کرد.
در سمت دیگه تصمیم سیمئونه به استفاده از کاستا واقعا جای سوال داشت، کاستا در این مدت در عمده بازی های مهم این تیم به همین شکل بوده، حضور در میدان و تعویض شدن در همون نیمه اول، که در این بازی 9 دقیقه بیشتر دوام نیاورد و سیمئونه با این تصمیم یک تعویض از سه تعویض اتلتیکو رو به هدر داد، در حالی که با کشیده شدن بازی به وقت اضافه و خستگی مفرط بازیکنان اتلتیکو، اهمیت نبود این تعویض بیشتر مشخص شد.
اتلتیکو از یک نظر مثل همیشه بود، خشونت بالا، استفاده از کارت زرد به عنوان یک ظرفیت و فرصت بالقوه!، جنگ های روانی، وقت کشی و البته یک گل روی موقعیتی که واقعا موقعیت نبود. اما از نظر دیگه هیچ شباهتی به اتلتیکویی که قهرمان لیگ شده بود و تا فینال سزاوارانه بالا اومده بود نداشت، چون بر خلاف همه بازی های این فصل خودش تقریبا هیچ موقعیتی خلق نکرد و با یک رویکرد بیش از حد منفی به بازی اومده بودند، حتی در نیمه دوم بازیکنان این تیم دیگه روی کرنرها هم کمتر تعدادتر جلو می اومدند و به یک دفاع صرف روی آورده بودند، از این نظر بازی شبیه به بازی چلسی و اتلتیکو اما اینبار اتلتیکو در جای چلسی شده بود. کارلو صحبت خوبی کرد، اتلتیکو یک فینالیست شایسته بود اما رئال شایسته قهرمانی بود.
داور بازی با مدارای بیش از حد با بازیکنان و ندادن کارت یک داور ایده آل برای شیوه اتلتیکو و سیمئونه بود. در نیمه اول گابی و کوکه خیلی راحت می تونستند به خاطر بازی خطرناک با کارت زرد جریمه بشن اما این اتفاق نیفتاد و باعث شد تا انتهای بازی بتونن به شیوه ای که به دنبالش بودند ادامه بدند، موردی که خیلی جالب بود، نگاه اتلتیکو به کارت زرد به عنوان یکجور ظرفیت بود و عمده بازیکنان این تیم به صورت چرخشی هر کدام با جلوگیری از یک ضد حمله یک کارت زرد گرفتند اما هیچ کدام اخراج نشدند.
بیل به جز دو سه اشتباه در از دست دادن توپ در طول نود دقیقه، حرکات خیلی خوبی رو انجام داد، حضور خیلی فعالی در حملات داشت و از معدود نقاط خطرناک تیم بود، اما ضربات آخر فوق العاده بدی رو داشت که مشخصا ناشی از استرس بود، بیل که اولین فصل حضورش در تیم هست و برای اولین بار در قالب یک تیم مدعی لیگ قهرمانان و حالا بازی فینال، اونهم در شرایطی که رئال سالهاست به دنبال دهمین قهرمانی هست رو تجربه می کنه، مطمئنا از نظر روانی تحت تاثیر فشار وحشتناک زیاد بازی قرار می گیره، گر چه با حضور به موقع و گلی که روی حرکت فوق العاده دی ماریا به ثمر رسوند، ورق رو کاملا برگردوند و یک شب بد رو تبدیل کرد به بهترین شب دوران زندگی فوتبالیش.
گل روی اشتباه فردی ایکر به ثمر رسید، اونهم روی یکی از معدود نقاط ضعفی که از گذشته داشته یعنی توپ های بلند و درسته که این گل برای قهرمانی اتلتیکو کافی نبود اما مطمئنا برای از بین بردن زیبایی بازی برای افراد بی طرفی که اومده بودند یک بازی زیبا رو ببینند، کافی بود.
در نیمه دوم هیجان به اوج خودش رسید، ضربه سری که مارسلو در شرف زدنش بود و می تونست گل تساوی بازی باشه، اما مدافع اتلتیکو با پای خودش توپ رو دفع کرد... فرار بیل از وسط زمین و موقعیت خیلی خوبی که به دست آورد و از دست داد، ضربه ایسکو روی کار ترکیبی چند بازیکن که از دست رفت و ...
مهم تر از همه واکنش هایی که از بیرون یا از روی نیمکت می دیدیم، از نیم خیز شدن آلونسو در مقاطع مختلف، از انرژی مثبتی که کوئنترائو موقع تعویضش با مارسلو نشون داد و اون رو در آغوش گرفت، از ایستادن پپه در عمده دقایق نیمه دوم، و شاید خاص تر از همه موردی که خاطرم هست در حالی که در دقایق پایانی بازی بازیکنان اتلتیکو خودشون رو به زمین می زدند یا به دنبال گرفتن خطا بودند و بازیکنان رئال رو از نظر ذهنی خسته کنند، آربلوا که برای خودش استاد بزرگی در زمینه جنگ های روانی هست، از روی نیمکت به بازیکنان درون زمین اشاره کرد که تمرکز خودشون رو حفظ کنند و با ضربه زدن به سینه خودش به اونها گفت که با قلبشون بازی کنند... نهایتا این حمایت از درون و بیرون باعث شد تیم تا انتها نا امید نشه.
اما چه پایان دراماتیکی، بعضی از قسمت های انتهایی بازی با فیلم های هالیوودی قابل مقایسه بود (از نظر غیر قابل باور بودن و درجه اغراق)، راموس با دو گلی که در مونیخ به ثمر رسوند و این گل هم ایکر رو از انتقادات احتمالی که تا ابد ادامه پیدا می کرد نجات داد (تشکر ایکر از راموس و در آغوش گرفتنش گواه همین مسئله بود) و هم خودش رو تبدیل به یکی از اسطوره های باشگاه تبدیل کرد و جا پای بزرگانی مثل مانوئل سانچیز و فرناندو هیرو گذاشت و در سال های آینده می تونه حتی از اونها پیشی بگیره. اگه اشتباه نکنم در 30-40 روز اخیر بیشترین تعداد گل رو برای تیم به ثمر رسونده!
مارسلو در حالی که سمت کورتوا رفت که دیگه بازیکنان اتلتیکو نایی برای دویدن نداشتند، گلی که دیگه آب سردی بود بر روی سیمئونه و اولین گلی بود که کارلو واقعا خوشحالی خودش رو بروز داد.
وقایع انتهای بازی و ورود سیئونه به زمین و درگیری سیمئونه با واران، فقط شکست تلخ اتلتیکو رو تلخ تر کرد و حتی تا حدی دستاورد بزرگ سیمئونه در طول این دو فصل رو زیر سوال برد. حرکتی که هیچ وقت از یک مربی انتظار نمیره، کاری که حتی کلوپ و مورینیو حاضر به انجامش نبودند.
همه بازیکنان پر تلاش بودند، حتی رونالدوی نا آماده در دفاع مشارکت فعالی داشت. اما دی ماریا مطمئنا بهترین بازیکن میدان بود و با این نمایش عالی فصل خوب خودش رو تکمیل کرد، انتخاب شدنش به عنوان بهترین بازیکن زمین و گرفتن جایزه از دست سر آلکس فرگوسن توسط بازیکنی که به خاطر سبک بازیش همیشه زیر بار انتقادات هست، خیلی شبیه به شرایطی بود که سال قبل برای روبن در بازی فینال اتفاق افتاد، روبن هم تا اون بازی فینال هنوز بین هواداران بایرن یک دو دستگی شدید رو ایجاد کرده بود، حتی صحبت از فروشش مطرح بود اما همه اینها بعد از بازی فینال به فراموشی سپرده شد. به اعتقاد من با این نمایش باشگاه تحت هیچ شرایطی نباید اجازه فروش دی ماریا رو بده، بازیکنی که کارلو بخش زیادی از انعطاف پذیری تاکتیکی تیم رو مدیون او، چند پسته بودنش و قابلیت های متعددی که داره هست.
صحنه دریافت جایزه از سر آلکس فرگوسن:
واقعا امسال با حضور بازیکنان کم سن و سالی مثل ایسکو، کارواخال، ایارا، موراتا در کنار واران
و چهره جدیدی مثل بیل و در کنار همه اینها حضور زیدان روی نیمکت تیم انرژی مثبت خیلی خوبی
فضای باشگاه رو گرفته که این قسمت رو باید مدیون مدیریت به خصوص پرز، کارلو و زیدان باشیم.
تصویری از زیدان در بازی که حتی کارلو رو متعجب کرده:
بعد از بازی در کنفرانس خبری، در حالی که کارلو در حال صحبت کردن و جواب دادن به سوالات خبرنگاران بود، بازیکنان تیم اومدند، صحبت های کارلو رو قطع کردند و خوشحالی های خودشون رو به اتاق کنفرانس هم صادر کردند، البته کارلو هم خیلی زود همراهی کرد و همزمان با شعار Real Madrid Ole Ole روی میز کوبید
واقعا همه اینها رو میشه در صحبت کاسیاس خلاصه کرد که "اهمیت دهمین قهرمانی رئال از جام جهانی بالاتر هست" اونهم از سمت بازیکنی که هر دو جام رو فتح کرده، اما این "شماره 10" بعد از 12 سال سختی کشیدن و بالا و پایین ها، حذف متوالی در دور یک هشتم سه سال اخیر که هر سال به شکلی در نیمه نهایی موفق نبودیم، واقعا با ارزش بود، به خصوص برای هوادارانی که فاصله بین این قهرمانی ها رو از نزدیک و به صورت مداوم از نزدیک باهاش روبرو شدند و تحمل کردند.
با این حساب اتلتیکو به لقب اصلی که توسط هواداران رئال در این سال ها ساخته شده یعنی پثتیکو (Pathetico) هم وزن با اتلتیکو و به معنی "رقت انگیز" ادای دین کرد و در واقع مثلی که در زبان فارسی داریم: "برای هر کی لاتی برای ما شوکولاتی!" و جالب تر اینکه در شیوه ای که در اون تخصص دارند یعنی ضربات سر یک گل به ثمر رسوندند و رئال دو گل.
اما اتفاقاتی که به طور غیر مستقیم بعد از این نتایج رقم خورد:
- از سال آینده در کنار نشان ویژه لیگ قهرمانان بر روی آستین پیراهن تیم، یک عدد دو رقمی یعنی عدد 10 به نمایش در میاد.
- آنچلوتی با این قهرمانی در کنار باب پیزلی به پر افتخارترین مربی این رقابت ها تبدیل شد. با این تفاوت که هر سه قهرمانی پیزلی در فرمت قدیمی این رقابت ها به دست آمده بود و هر سه قهرمانی کارلو در فرمت جدید.
- رئال با این قهرمانی با 4 قهرمانی در فرمت جدید بازی های اروپایی یعنی لیگ قهرمانان از سال 1992 به پرافتخارترین تیم تبدیل شد و بالاتر از میلان و بارسا با سه قهرمانی قرار گرفت.
- رئال همچنین بیشترین تعداد بازی رو در فرمت جدید این رقابت ها انجام داده (200 بازی مشترک با یونایتد)، و بیشترین پیروزی رو داره(116 پیروزی) و بیشترین تعداد گل رو به ثمر رسونده (415 گل)
- لازم به ذکره که رئال با 6 قهرمانی پر افتخارترین تیم در فرمت کاپ اروپای سابق و عصری هست که معروف به عصر تلویزیون های سیاه و سفید هست.
- کریستیانو با گلی که به ثمر رسوند، در کنار 17 گله شدن و ارتقا دادن رکورد تعداد گل در یک سال و تبدیل شدن به اولین بازیکنی که در دو فینال با دو تیم مختلف گلزنی می کنه، تونست بعد از رائول در دومین جایگاه گلزنان برتر این رقابت ها قرار بگیره، اونهم در حالی که یکی دو سال قبل با اختلاف قابل توجهی (در حدود 13 گل) از رقیب سال های اخیر خودش، مسی، عقب تر بود.
- اتلتیکو در کلیه بازی های حذفی امسال (جام حذفی و لیگ قهرمانان) شکستی نداشته مگر مقابل رئال مادرید (دو شکست در نیمه نهایی جام حذفی و یک شکست در فینال CL)
زیباترین عکس فینال به نظرم این تصویر هست:
تصویر آلونسو با جام به شکلی خاص بعد از این همه حرص زدن!
+
مایکل اوون بازیکن سابق تیم که البته به خاطر گزینه های متعددی که تیم به عنوان مهاجم داشت (بر خلاف الان) و در عین اینکه از نظر گلزنی رکورد بدی نداشت، خیلی زود به فروش رفت و همزمان با فروشش خرید راموس انجام شد... این قهرمانی رو تبریک گفته و در کنارش صحبت خیلی جالب و با مزه ای کرده، اوون گفته: "چقدر خوبه که پولی که من با فروشم برای باشگاه به ارمغان آوردم در راه درستی خرج شده، رئال وقتی تصمیم به فروش من گرفت که خرید راموس قطعی شده بود!"
نوشته شده توسط City 17
